Όταν μιλάμε για τα Αγγλικά, συχνά τα θεωρούμε μια μεμονωμένη γλώσσα αλλά τι κοινό έχουν οι διάλεκτοι που ομιλούνται σε δεκάδες χώρες στον κόσμο μεταξύ τους ή με τα γραπτά του Τσόσερ; Πώς συνδέονται με τις περίεργες λέξεις στο Μπέογουλφ; Η απάντηση είναι ότι όπως συμβαίνει συνήθως με τις γλώσσες, τα Αγγλικά εξελίχθηκαν μέσα από γενιές ομιλητών, και υπέστησαν μεγάλες αλλαγές μέσα στον χρόνο. Αναιρώντας αυτές τις αλλαγές, μπορούμε να ξετυλίξουμε τη γλώσσα από το παρόν ως τις αρχαίες ρίζες της. Αν και τα σύγχρονα Αγγλικά έχουν πολλές παρόμοιες λέξεις με τις λατινογενείς Ρομανικές γλώσσες, όπως τα Γαλλικά και τα Ισπανικά, οι περισσότερες από αυτές δεν ήταν αρχικά μέρος της γλώσσας. Αντίθετα, άρχισαν να εισάγονται στη γλώσσα με τη Νορμανδική εισβολή στην Αγγλία το 1066. Όταν οι γαλλόφωνοι Νορμανδοί κατέκτησαν την Αγγλία και έγιναν η άρχουσα τάξη της, έφεραν μαζί τους τη γλώσσα τους, προσθέτοντας τεράστιο αριθμό Γαλλικού και Λατινικού λεξιλογίου στην Αγγλική γλώσσα που μέχρι τότε ομιλούνταν εκεί. Σήμερα, λέμε αυτή τη γλώσσα Αρχαία Αγγλικά. Αυτή είναι η γλώσσα στο Μπέογουλφ. Πιθανόν δεν ακούγεται και πολύ οικεία, αλλά ίσως είναι πιο αναγνωρίσιμη αν ξέρετε λίγα Γερμανικά. Αυτό συμβαίνει επειδη τα Αρχαία Αγγλικά ανήκουν στη Γερμανική οικογένεια γλωσσών, που ήρθε στα Βρετανικά νησιά τον 5ο και 6ο αιώνα από τους Άγγλους, τους Σάξωνες και τους Ιούτες. Οι Γερμανικές διάλεκτοι που μιλούσαν έγιναν γνωστές ως Αγγλοσαξωνικά. Οι εισβολείς Βίκιγκ από τον 8ο έως τον 11ο αιώνα προσέθεσαν και άλλα δάνεια από τα Αρχαία Σκανδιναβικά στο μείγμα. Είναι δύσκολο να δούμε τις ρίζες των σύγχρονων Αγγλικών με όλα αυτά τα λεξιλογικά δάνεια από Γαλλικά, Λατινικά, Αρχαία Σκανδιναβικά και άλλες γλώσσες. Όμως η συγκριτική γλωσσολογία μάς βοηθάει αν εστιάσουμε στη γραμματική δομή, στα μοτίβα των φωνητικών αλλαγών, και ένα βασικό λεξιλόγιο. Για παράδειγμα, μετά τον 6ο αιώνα, οι Γερμανικές λέξεις που ξεκινούν με «p», συστηματικά άλλαξαν σε έναν ήχο «pf» ενώ οι αντίστοιχες Αρχαίες Αγγλικές κράτησαν το «p» αμετάβλητο. Σε ένα ακόμα σχίσμα, οι λέξεις που ξεκινούν με «sk» στα Σουηδικά εξελίχθηκαν με έναν ήχο «sh» στα Αγγλικά. Υπάρχουν ακόμα μερικές λέξεις με «sk» στα Αγγλικά, όπως «φούστα» ή «κρανίο», αλλά αυτές είναι δάνεια από τα Αρχαία Νορβηγικά και ήρθαν μετά την αλλαγή από «sk» σε «sh». Αυτά τα παραδείγματα μάς δείχνουν ότι όπως ακριβώς οι διάφορες Ρομανικές γλώσσες κατάγονται από τα Λατινικά, τα Αγγλικά, Σουηδικά, Γερμανικά και πολλές άλλες γλώσσες κατάγονται από έναν κοινό πρόγονο γνωστό ως Πρωτο-Γερμανική που ομιλούταν περί το 500 π.Χ. Επειδή αυτή η ιστορική γλώσσα δεν είχε ποτέ γραπτή μορφή, μπορούμε μόνο να την ανακατασκευάσουμε συγκρίνοντας τους απογόνους της, κάτι που είναι δυνατό χάρη στη συνεκτικότητα των αλλαγών. Μπορούμε ακόμα με την ίδια διαδικασία να πάμε ένα βήμα παραπίσω, στη γενέτειρα της Πρωτο-Γερμανικής, που αποκαλείται Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκή, και ομιλούταν περίπου 6000 χρόνια πριν στην Ποντιακή-Κασπιακή Στέπα στις σημερινές Ουκρανία και Ρωσία. Αυτός είναι ο ανακατασκευασμένος πρόγονος της Ινδο-Ευρωπαϊκής οικογένειας που περιλαμβάνει σχεδόν όλες τις γλώσσες που ομιλούνταν ιστορικά στην Ευρώπη, καθώς και σε τμήματα της Νότιας και Δυτικής Ασίας. Αν και χρειάζεται κι άλλη δουλειά, μπορούμε να βρούμε τις ίδιες συστημικές ομοιότητες, ή αλληλομορφίες, μεταξύ των συγγενικών λέξεων στους διάφορους Ινδοευρωπαϊκούς κλάδους. Συγκρίνοντας τα Αγγλικά με τα Λατινικά, βλέπουμε ότι τα Αγγλικά έχουν «t» εκεί που τα Λατινικά έχουν «d», και «f» εκεί που τα Λατινικά έχουν «p» στην αρχή των λέξεων. Άλλοι μακρινοί συγγενείς της αγγλικής είναι τα Ινδικά, τα Περσικά και οι Κέλτικες γλώσσες που αντικατέστησε στη σημερινή Βρετανία. Τα Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκά με τη σειρά τους κατάγονται από μια ακόμη αρχαιότερη γλώσσα αλλά δυστυχώς τα ιστορικά και αρχαιολογικά ευρήματα σταματάνε σε αυτή την περίοδο. Πολλά μυστήρια βρίσκονται εκτός της εμβέλειάς μας, όπως το αν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ της Ινδοευρωπαϊκής και των άλλων μεγάλων γλωσσικών οικογενειών, και για τη φύση των γλωσσών που μιλούνταν στην Ευρώπη πριν την άφιξη της. Αλλά το τρομερό είναι ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, πολλοί από τους οποίους δε δύνανται να συνεννοηθούν, μιλούν με τις ίδιες λέξεις που σχηματίστηκαν σε 6000 χρόνια ιστορίας.
When we talk about English, we often think of it as a single language but what do the dialects spoken in dozens of countries around the world have in common with each other, or with the writings of Chaucer? And how are any of them related to the strange words in Beowulf? The answer is that like most languages, English has evolved through generations of speakers, undergoing major changes over time. By undoing these changes, we can trace the language from the present day back to its ancient roots. While modern English shares many similar words with Latin-derived romance languages, like French and Spanish, most of those words were not originally part of it. Instead, they started coming into the language with the Norman invasion of England in 1066. When the French-speaking Normans conquered England and became its ruling class, they brought their speech with them, adding a massive amount of French and Latin vocabulary to the English language previously spoken there. Today, we call that language Old English. This is the language of Beowulf. It probably doesn't look very familiar, but it might be more recognizable if you know some German. That's because Old English belongs to the Germanic language family, first brought to the British Isles in the 5th and 6th centuries by the Angles, Saxons, and Jutes. The Germanic dialects they spoke would become known as Anglo-Saxon. Viking invaders in the 8th to 11th centuries added more borrowings from Old Norse into the mix. It may be hard to see the roots of modern English underneath all the words borrowed from French, Latin, Old Norse and other languages. But comparative linguistics can help us by focusing on grammatical structure, patterns of sound changes, and certain core vocabulary. For example, after the 6th century, German words starting with "p," systematically shifted to a "pf" sound while their Old English counterparts kept the "p" unchanged. In another split, words that have "sk" sounds in Swedish developed an "sh" sound in English. There are still some English words with "sk," like "skirt," and "skull," but they're direct borrowings from Old Norse that came after the "sk" to "sh" shift. These examples show us that just as the various Romance languages descended from Latin, English, Swedish, German, and many other languages descended from their own common ancestor known as Proto-Germanic spoken around 500 B.C.E. Because this historical language was never written down, we can only reconstruct it by comparing its descendants, which is possible thanks to the consistency of the changes. We can even use the same process to go back one step further, and trace the origins of Proto-Germanic to a language called Proto-Indo-European, spoken about 6000 years ago on the Pontic steppe in modern day Ukraine and Russia. This is the reconstructed ancestor of the Indo-European family that includes nearly all languages historically spoken in Europe, as well as large parts of Southern and Western Asia. And though it requires a bit more work, we can find the same systematic similarities, or correspondences, between related words in different Indo-European branches. Comparing English with Latin, we see that English has "t" where Latin has "d", and "f" where latin has "p" at the start of words. Some of English's more distant relatives include Hindi, Persian and the Celtic languages it displaced in what is now Britain. Proto-Indo-European itself descended from an even more ancient language, but unfortunately, this is as far back as historical and archeological evidence will allow us to go. Many mysteries remain just out of reach, such as whether there might be a link between Indo-European and other major language families, and the nature of the languages spoken in Europe prior to its arrival. But the amazing fact remains that nearly 3 billion people around the world, many of whom cannot understand each other, are nevertheless speaking the same words shaped by 6000 years of history.