Να, λοιπόν, το πιο σημαντικό οικονομικό δεδομένο του καιρού μας. Ζούμε σε μια εποχή που αυξάνεται ραγδαία η ανισότητα του εισοδήματος, ειδικά ανάμεσα σ' αυτούς που βρίσκονται ψηλά στην πυραμίδα και σε όλους τους άλλους. Αυτή η αλλαγή είναι πιο εντυπωσιακή στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Το βλέπουμε στην κομμουνιστική Κίνα, στην πρώην κομμουνιστική Ρωσία, στην Ινδία, στην πατρίδα μου τον Καναδά. Το βλέπουμε και στις άνετες σοσιαλδημοκρατίες όπως η Σουηδία, η Φινλανδία και η Γερμανία. Να σας δώσω μερικά αριθμητικά δεδομένα για να δείτε τι ακριβώς συμβαίνει. Τη δεκαετία του '70, το ένα τοις εκατό του πληθυσμού αντιστοιχούσε περίπου στο 10 τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σήμερα, το μερίδιο τους έχει υπερδιπλασιαστεί και είναι άνω του 20 τοις εκατό. Ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως είναι αυτό που συμβαίνει στην απόλυτη κορυφή της κατανομής του εισοδήματος. Το πλουσιότερο 0,1 τοις εκατό του πληθυσμού των ΗΠΑ αντιστοιχεί με περισσότερο από το οκτώ τοις εκατό του εθνικού εισοδήματος. Βρίσκονται εκεί που ήταν το ένα τοις εκατό πριν 30 χρόνια. Να σας δώσω έναν άλλον αριθμό για να δείτε την αναλογία, και αυτός ο αριθμός υπολογίστηκε το 2005 από τον Ρόμπερτ Ράιχ, τον Υπουργό Εργασίας στην κυβέρνηση Κλίντον. Ο Ράιχ εξέτασε τον πλούτο δύο ομολογουμένως πολύ πλούσιων ανθρώπων, του Μπιλ Γκέιτς και του Γουόρεν Μπάφετ, και βρήκε ότι ισοδυναμούσε με τα πλούτη του κατώτερου 40 τοις εκατό του πληθυσμού των ΗΠΑ, δηλαδή 120 εκατομμυρίων ανθρώπων. Τυγχάνει, ο Γουόρεν Μπάφετ να μην είναι μόνο πλουτοκράτης, αλλά και ένας από τους πιο έξυπνους παρατηρητές αυτού του φαινομένου, κι έχει κι εκείνος έναν αγαπημένο αριθμό. Στον Μπάφετ αρέσει να τονίζει ότι το 1992, το άθροισμα του πλούτου των ανθρώπων που βρίσκονταν στη λίστα Forbes 400 - δηλαδή στη λίστα των 400 πιο πλούσιων Αμερικανών - ήταν 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Σκεφθείτε το. Το 1992 δεν χρειαζόταν καν να είναι κανείς δισεκατομμυριούχος για να συγκαταλέγει σ' αυτήν τη λίστα. Σήμερα, ο αριθμός αυτός έχει πενταπλασιαστεί σε 1,7 τρισεκατομμύρια, και μάλλον δεν χρειάζεται να σας πω ότι δεν έχουμε δει να συμβαίνει το ίδιο στη μεσαία τάξη, ο πλούτος της οποίας αν δεν έχει μειωθεί, έχει τελματωθεί. Ζούμε, λοιπόν, σε μια εποχή παγκόσμιας πλουτοκρατίας αλλά δεν το πήραμε είδηση εγκαίρως. Ένας απ' τους λόγους γι' αυτό, νομίζω, είναι το φαινόμενο του βρασμένου βατράχου. Οι αλλαγές που συμβαίνουν αργά και σταδιακά δεν γίνονται αντιληπτές όσο δραματικό κι αν είναι το τελικό τους αποτέλεσμα. Σκεφθείτε τι έπαθε, τελικά, ο καημένος ο βάτραχος. Νομίζω, όμως, ότι συμβαίνει κάτι άλλο. Η συζήτηση για την ανισότητα των εισοδημάτων, ακόμη κι αν δεν είμαστε στη λίστα του Forbes 400, μας κάνει να νοιώθουμε άβολα. Μοιάζει λιγότερο θετικό, λιγότερο αισιόδοξο να μιλάει κανείς για το πώς μοιράζεται η πίτα απ' ότι το να σκέφτεται πώς θα μεγαλώσει την ίδια την πίτα. Και αν κάποιος είναι πράγματι στη λίστα του Forbes 400, και μόνο η συζήτηση για την κατανομή του εισοδήματος, και αναπόφευκτα της ανακατανομής του, μπορεί να είναι εξαιρετικά απειλητική. Ζούμε, λοιπόν, στην εποχή όπου η ανισότητα των εισοδημάτων αυξάνεται, ειδικά στην κορυφή. Για ποιόν λόγο συμβαίνει αυτό και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Κάποιες αιτίες είναι πολιτικές. Χαμηλότερη φορολογία, απορύθμιση, ειδικά των οικονομικών υπηρεσιών, ιδιωτικοποιήσεις, πιο αδύναμη νομική προστασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, όλα αυτά συνεισέφεραν ώστε ολοένα και περισσότερο εισόδημα να καταλήγει στην ψηλότερη κορυφή. Πολλοί απ' αυτούς τους πολιτικούς παράγοντες μπορούν να συμπεριληφθούν γενικά στην κατηγορία, «διαπλεκόμενος καπιταλισμός», πολιτικές αλλαγές που ωφελούν μια ομάδα καλά δικτυωμένων παραγόντων χωρίς ουσιαστικά να ωφελούν ιδιαίτερα εμάς τους υπόλοιπους. Ουσιαστικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφορτωθούμε τον διαπλεκόμενο καπιταλισμό. Σκεφθείτε απλώς πόσα χρόνια, μεταρρυθμιστές κάθε απόχρωσης, προσπάθησαν, για παράδειγμα, να ξεφορτωθούν τη διαφθορά στη Ρωσία, ή πόσο δύσκολη είναι η επαναρρύθμιση των τραπεζών ακόμη και μετά την πιο βαθιά οικονομική κρίση από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης. Ή πόσο δύσκολο είναι να καταφέρουμε τοις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων και όσων μπορεί να έχουν σαν σύνθημα, «μην κάνεις κακό», να πληρώσουν φόρους που έστω να πλησιάζουν εκείνους που πληρώνει η μεσαία τάξη. Αν και ουσιαστικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεφορτωθούμε τον διαπλεκόμενο καπιταλισμό, τουλάχιστον διανοητικά, το εγχείρημα είναι εύκολο. Άλλωστε, κανείς δεν είναι υπέρ του διαπλεκόμενου καπιταλισμού. Πραγματικά, αυτό είναι ένα από τα σπάνια ζητήματα που ενώνει την αριστερά και τη δεξιά. Η κριτική για τον διαπλεκόμενο καπιταλισμό είναι στο επίκεντρο τόσο του Κινήματος του Τσαγιού, όσο και του κινήματος Καταλάβετε την Γουόλ Στριτ. Αλλά αν ο διαπλεκόμενος καπιταλισμός είναι, διανοητικά τουλάχιστον, το εύκολο κομμάτι του προβλήματος, το ζήτημα περιπλέκεται όταν εξετάζουμε αυτά που κινούν οικονομικά την αναδυόμενη εισοδηματική ανισότητα. Από τη φύση τους, αυτά δεν είναι τόσο μυστηριώδη. Η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική επανάσταση, τα δίδυμα της οικονομικής μεταμόρφωσης που αλλάζουν τις ζωές μας και μεταμορφώνουν την παγκόσμια οικονομία, ενισχύουν επίσης την άνοδο των οικονομικών κροίσων. Σκεφτείτε το. Για πρώτη φορά στην ιστορία, αν είστε ένας δραστήριος επιχειρηματίας με μια λαμπρή καινούργια ιδέα ή με ένα φανταστικό καινούργιο προϊόν, έχετε σχεδόν ακαριαία και σχεδόν χωρίς προστριβές πρόσβαση σε μια παγκόσμια αγορά δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Ως αποτέλεσμα, αν είστε πάρα πολύ έξυπνοι και πάρα πολύ τυχεροί, μπορείτε να γίνεται πάρα πολύ πλούσιοι πάρα πολύ γρήγορα. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι ο Ντέιβιντ Καρπ. Ο 26χρονος ιδρυτής του Tumblr πούλησε πρόσφατα την εταιρία του στη Yahoo για 1,1 δις δολάρια. Σκεφτείτε το για ένα λεπτό. 1,1 δις δολάρια, 26 χρονών. Είναι πιο εύκολο να δει κανείς πώς η τεχνολογική επανάσταση και η παγκοσμιοποίηση δημιουργούν αυτού του είδους το φαινόμενο του αστέρα σε πολύ ορατούς χώρους, όπως ο αθλητισμός και ο καλλιτεχνικός χώρος. Μπορούμε όλοι να παρακολουθήσουμε πώς ένας καταπληκτικός αθλητής, ή ένας καταπληκτικός ερμηνευτής μπορεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, να εκμεταλλευτεί τις ικανότητές του σε όλη την παγκόσμια οικονομία. Όμως στις μέρες μας, αυτό το φαινόμενο του αστέρα παρουσιάζεται σχεδόν σε όλη την οικονομία. Έχουμε αστέρες της τεχνολογίας. Έχουμε αστέρες τραπεζίτες. Έχουμε δικηγόρους αστέρες και αρχιτέκτονες αστέρες. Έχουμε αστέρες μάγειρες και αστέρες γεωργούς. Έχουμε ακόμα, και αυτό είναι το αγαπημένο μου παράδειγμα, αστέρες οδοντιάτρους, το πιο εκτυφλωτικό παράδειγμά τους είναι ο Μπερνάρ Τουατί, ο Γάλλος που αναλαμβάνει τα χαμόγελα των άλλων αστέρων όπως ο Ρώσος ολιγάρχης, o Ρόμαν Αμπράμοβιτς ή η γεννημένη στην Ευρώπη Αμερικανίδα σχεδιάστρια, η Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ. Όμως παρ' όλο που είναι εύκολο να δει κανείς πως η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική επανάσταση δημιουργούν αυτή την παγκόσμια πλουτοκρατία, είναι πολύ πιο δύσκολο να βγάλουμε συμπεράσματα για όλα αυτά. Και αυτό επειδή, σε αντίθεση με τον διαπλεκόμενο καπιταλισμό, πολλά από όσα έχουν κάνει η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική επανάσταση είναι εξαιρετικά θετικά. Ας δούμε πρώτα την τεχνολογία. Μου αρέσει το διαδίκτυο. Μου αρέσουν τα κινητά μου. Μου αρέσει το γεγονός πως όλα αυτά σημαίνουν ότι όποιος επιθυμεί μπορεί να παρακολουθήσει αυτή την ομιλία πολύ πέρα από αυτή την αίθουσα. Είμαι ακόμα περισσότερο οπαδός της παγκοσμιοποίησης. Αυτή είναι η μεταμόρφωση που έβγαλε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο από τη φτώχεια και τους έβαλε στη μεσαία τάξη, και αν τυγχάνει να ζείτε στην πλούσια πλευρά του κόσμου, έκανε πολλά νέα προϊόντα προσιτά - ποιος νομίζετε πως κατασκεύασε το iPhone σας;- και πράγματα στα οποία βασιζόμαστε εδώ και καιρό, πολύ φτηνότερα. Σκεφτείτε τα πλυντήρια των πιάτων σας ή τα μακό μπλουζάκια σας. Οπότε γιατί να μην μας αρέσει; Λοιπόν, κάποια πράγματα. Ένα από τα πράγματα που με ανησυχεί είναι το πόσο εύκολα, αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε αξιοκρατική πλουτοκρατία μπορεί να γίνει διαπλεκόμενη πλουτοκρατία. Φανταστείτε πως είστε ένας λαμπρός επιχειρηματίας ο οποίος πούλησε επιτυχώς μια ιδέα ή ένα προϊόν σε δισεκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και γίνατε κατά τη διαδικασία, δισεκατομμυριούχος. Σε αυτό το σημείο, υπάρχει ο πειρασμός να χρησιμοποιήσετε τον οικονομικό σας νου για να χειραγωγήσετε τους κανόνες της παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας προς όφελός σας. Και αυτό δεν είναι απλώς ένα υποθετικό παράδειγμα. Σκεφτείτε την Amazon, την Apple, τη Google, τα Starbucks. Αυτές βρίσκονται ανάμεσα στις πιο αξιοθαύμαστες, πιο αγαπητές, πιο καινοτόμες εταιρίες του κόσμου. Τυγχάνει να είναι επίσης ιδιαίτερα ικανές στο να χειρίζονται το διεθνές φορολογικό σύστημα ώστε να μειώνουν πάρα πολύ τη φορολογία τους. Και γιατί να σταματήσετε στο να χειρίζεστε το υπάρχων παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα προς το μέγιστο όφελός σας; Μόλις έχετε την τεράστια οικονομική δύναμη την οποία βλέπουμε στην κορυφή της κατανομής του εισοδήματος, και την πολιτική δύναμη που αναπόφευκτα την ακολουθεί, υπάρχει επίσης ο πειρασμός να αρχίσετε να προσπαθείτε να αλλάξετε τους κανόνες του παιχνιδιού προς όφελός σας. Και πάλι, αυτό δεν είναι απλώς υποθετικό. Είναι αυτό που έκαναν οι Ρώσοι ολιγάρχες κάνοντας την αγορά του αιώνα με την ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων της Ρωσίας. Αυτός είναι ένα τρόπος για να περιγράψει κανείς τι συνέβει με την απορύθμιση των οικονομικών υπηρεσιών στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Ένα δεύτερο πράγμα που με ανησυχεί είναι πόσο εύκολα μπορεί η αξιοκρατική πλουτοκρατία να γίνει αριστοκρατία. Ένας τρόπος για να περιγράψουμε τους πλουτοκράτες είναι «άριστοι σπασίκλες», και είναι οι άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται αμέσως πόσο σημαντικό είναι να έχει κανείς εξαιρετικά εξελιγμένες, αναλυτικές και ποσοτικές ικανότητες στη σημερινή οικονομία. Γι' αυτό ξοδεύουν πρωτοφανή χρόνο και μέσα για να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους. Η μεσαία τάξη ξοδεύει επίσης περισσότερα στην εκπαίδευση, όμως στην παγκόσμια μάχη της εκπαίδευσης που ξεκινάει στο νηπιαγωγείο και τελειώνει στο Χάρβαρντ, το Στάνφορντ ή το ΜΙΤ, το 99 τοις εκατό εκτοπίζεται, όλο και περισσότερο, από το ένα τοις εκατό. Το αποτέλεσμα είναι κάτι που οι οικονομολόγοι Άλαν Κρούγκερ και Μάιλς Κόρακ αποκαλούν «Καμπύλη του Υπέροχου Γκάτσμπυ.» Καθώς αυξάνεται η ανισότητα του εισοδήματος, μειώνεται η κοινωνική ευκινησία. Η πλουτοκρατία μπορεί να είναι αξιοκρατική, αλλά όλο και περισσότερο πρέπει να έχει γεννηθεί κανείς στην κορυφή της κλίμακας προκειμένου να λάβει μέρος στον αγώνα. Το τρίτο, και αυτό με ανησυχεί περισσότερο, είναι πως οι ίδιες θετικές δυνάμεις που ηγούνται της ανόδου της διεθνής πλουτοκρατίας, έχουν εκτοπίσει τη μεσαία τάξη σε μεγάλο βαθμό στις βιομηχανικές οικονομίες της Δύσης. Ας αρχίσουμε από την τεχνολογία. Οι ίδιες δυνάμεις που δημιουργούν δισεκατομμυριούχους καταβροχθίζουν επίσης πολλές παραδοσιακές εργασίες της μεσαίας τάξης. Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγατε σε τουριστικό γραφείο; Και σε αντίθεση με τη βιομηχανική επανάσταση, οι τιτάνες της νέας οικονομίας δεν δημιουργούν πολλές νέες θέσεις εργασίας. Στο απόγειό της, η General Motors είχε εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους. Tο Facebook έχει λιγότερους από 10.000. Το ίδιο ισχύει και για την παγκοσμιοποίηση. Παρ' όλο που βγάζει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια στις αναδυόμενες αγορές, εκτοπίζει πολλές εργασίες από τις αναπτυγμένες οικονομίες της Δύσης. Η τρομακτική πραγματικότητα είναι πως δεν υπάρχει κάποιος οικονομικός κανόνας που να μετατρέπει αυτόματα την αυξανόμενη οικονομική ανάπτυξη σε ευημερία που να μοιράζεται ευρέως. Αυτό φαίνεται σε αυτό που θεωρώ πως είναι η πιο τρομακτική οικονομική στατιστική της εποχής μας. Από τα τέλη της δεκαετίας του 90, οι αυξήσεις στην παραγωγικότητα έχουν αποσυνδεθεί από τις αυξήσεις στους μισθούς και στις θέσεις εργασίας. Αυτό σημαίνει πως οι χώρες μας γίνονται πιο πλούσιες, οι εταιρίες μας γίνονται πιο αποτελεσματικές, όμως δεν δημιουργούμε νέες θέσεις εργασίας και δεν πληρώνουμε, στο σύνολο, τους ανθρώπους περισσότερο. Ένα τρομακτικό συμπέρασμα που θα μπορούσατε να βγάλετε από όλα αυτά είναι η ανησυχία για την διαρθρωτική ανεργία. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ένα διαφορετικό εφιαλτικό σενάριο. Σε τελική ανάλυση, σε μια εντελώς ελεύθερη αγορά εργασίας, μπορούμε να βρούμε δουλειές σχεδόν για όλους. Η δυστοπία που με ανησυχεί είναι ένα σύμπαν στο οποίο μερικές ιδιοφυΐες εφευρίσκουν την Google και τα όμοιά της και οι υπόλοιποι θα εργαζόμαστε ως μασέρ τους. Όταν με πιάνει μεγάλη κατάθλιψη καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά, σκέφτομαι τη βιομηχανική επανάσταση και παρηγορούμαι. Παρ' όλα τα ζοφερά, σατανικά εργοστάσια, στο τέλος όλα πήγαν αρκετά καλά, έτσι δεν είναι; Σε τελική ανάλυση, όλοι εδώ μέσα είμαστε πιο πλούσιοι, πιο υγιείς, πιο ψηλοί, - καλά, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις - και ζούμε περισσότερο από τους προγόνους μας στις αρχές του 19ου αιώνα. Όμως είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως πριν μάθουμε πώς να μοιραζόμαστε τους καρπούς της Βιομηχανικής Επανάστασης με όλα τα κοινωνικά στρώματα, έπρεπε να περάσουμε μέσα από δύο υφέσεις την Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του '30, τη Μακρά Ύφεση της δεκαετίας του '70, δύο παγκόσμιους πολέμους, κομμουνιστικές επαναστάσεις στη Ρωσία και την Κίνα, και πια εποχή τεράστιας κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής στη Δύση. Επίσης, καθόλου συμπτωματικά, περάσαμε από μια εποχή μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ανακαλύψεων. Δημιουργήσαμε το σύγχρονο κράτος πρόνοιας. Δημιουργήσαμε τη δημόσια εκπαίδευση. Δημιουργήσαμε το δημόσιο σύστημα υγείας. Δημιουργήσαμε τις δημόσιες συντάξεις. Δημιουργήσαμε σωματεία. Σήμερα, ζούμε σε μια εποχή οικονομικής μεταμόρφωσης συγκρίσιμη σε μέγεθος και έκταση με τη βιομηχανική επανάσταση. Για να σιγουρευτούμε πως αυτή η νέα οικονομία θα μας ωφελήσει όλους και όχι μόνο τους πλουτοκράτες, πρέπει να επιβιβαστούμε σε μια εποχή αντίστοιχα φιλόδοξων κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών Χρειαζόμαστε ένα νέο Nέο Σύμφωνο. (Χειροκρότημα)
So here's the most important economic fact of our time. We are living in an age of surging income inequality, particularly between those at the very top and everyone else. This shift is the most striking in the U.S. and in the U.K., but it's a global phenomenon. It's happening in communist China, in formerly communist Russia, it's happening in India, in my own native Canada. We're even seeing it in cozy social democracies like Sweden, Finland and Germany. Let me give you a few numbers to place what's happening. In the 1970s, the One Percent accounted for about 10 percent of the national income in the United States. Today, their share has more than doubled to above 20 percent. But what's even more striking is what's happening at the very tippy top of the income distribution. The 0.1 percent in the U.S. today account for more than eight percent of the national income. They are where the One Percent was 30 years ago. Let me give you another number to put that in perspective, and this is a figure that was calculated in 2005 by Robert Reich, the Secretary of Labor in the Clinton administration. Reich took the wealth of two admittedly very rich men, Bill Gates and Warren Buffett, and he found that it was equivalent to the wealth of the bottom 40 percent of the U.S. population, 120 million people. Now, as it happens, Warren Buffett is not only himself a plutocrat, he is one of the most astute observers of that phenomenon, and he has his own favorite number. Buffett likes to point out that in 1992, the combined wealth of the people on the Forbes 400 list -- and this is the list of the 400 richest Americans -- was 300 billion dollars. Just think about it. You didn't even need to be a billionaire to get on that list in 1992. Well, today, that figure has more than quintupled to 1.7 trillion, and I probably don't need to tell you that we haven't seen anything similar happen to the middle class, whose wealth has stagnated if not actually decreased. So we're living in the age of the global plutocracy, but we've been slow to notice it. One of the reasons, I think, is a sort of boiled frog phenomenon. Changes which are slow and gradual can be hard to notice even if their ultimate impact is quite dramatic. Think about what happened, after all, to the poor frog. But I think there's something else going on. Talking about income inequality, even if you're not on the Forbes 400 list, can make us feel uncomfortable. It feels less positive, less optimistic, to talk about how the pie is sliced than to think about how to make the pie bigger. And if you do happen to be on the Forbes 400 list, talking about income distribution, and inevitably its cousin, income redistribution, can be downright threatening. So we're living in the age of surging income inequality, especially at the top. What's driving it, and what can we do about it? One set of causes is political: lower taxes, deregulation, particularly of financial services, privatization, weaker legal protections for trade unions, all of these have contributed to more and more income going to the very, very top. A lot of these political factors can be broadly lumped under the category of "crony capitalism," political changes that benefit a group of well-connected insiders but don't actually do much good for the rest of us. In practice, getting rid of crony capitalism is incredibly difficult. Think of all the years reformers of various stripes have tried to get rid of corruption in Russia, for instance, or how hard it is to re-regulate the banks even after the most profound financial crisis since the Great Depression, or even how difficult it is to get the big multinational companies, including those whose motto might be "don't do evil," to pay taxes at a rate even approaching that paid by the middle class. But while getting rid of crony capitalism in practice is really, really hard, at least intellectually, it's an easy problem. After all, no one is actually in favor of crony capitalism. Indeed, this is one of those rare issues that unites the left and the right. A critique of crony capitalism is as central to the Tea Party as it is to Occupy Wall Street. But if crony capitalism is, intellectually at least, the easy part of the problem, things get trickier when you look at the economic drivers of surging income inequality. In and of themselves, these aren't too mysterious. Globalization and the technology revolution, the twin economic transformations which are changing our lives and transforming the global economy, are also powering the rise of the super-rich. Just think about it. For the first time in history, if you are an energetic entrepreneur with a brilliant new idea or a fantastic new product, you have almost instant, almost frictionless access to a global market of more than a billion people. As a result, if you are very, very smart and very, very lucky, you can get very, very rich very, very quickly. The latest poster boy for this phenomenon is David Karp. The 26-year-old founder of Tumblr recently sold his company to Yahoo for 1.1 billion dollars. Think about that for a minute: 1.1 billion dollars, 26 years old. It's easiest to see how the technology revolution and globalization are creating this sort of superstar effect in highly visible fields, like sports and entertainment. We can all watch how a fantastic athlete or a fantastic performer can today leverage his or her skills across the global economy as never before. But today, that superstar effect is happening across the entire economy. We have superstar technologists. We have superstar bankers. We have superstar lawyers and superstar architects. There are superstar cooks and superstar farmers. There are even, and this is my personal favorite example, superstar dentists, the most dazzling exemplar of whom is Bernard Touati, the Frenchman who ministers to the smiles of fellow superstars like Russian oligarch Roman Abramovich or European-born American fashion designer Diane von Furstenberg. But while it's pretty easy to see how globalization and the technology revolution are creating this global plutocracy, what's a lot harder is figuring out what to think about it. And that's because, in contrast with crony capitalism, so much of what globalization and the technology revolution have done is highly positive. Let's start with technology. I love the Internet. I love my mobile devices. I love the fact that they mean that whoever chooses to will be able to watch this talk far beyond this auditorium. I'm even more of a fan of globalization. This is the transformation which has lifted hundreds of millions of the world's poorest people out of poverty and into the middle class, and if you happen to live in the rich part of the world, it's made many new products affordable -- who do you think built your iPhone? — and things that we've relied on for a long time much cheaper. Think of your dishwasher or your t-shirt. So what's not to like? Well, a few things. One of the things that worries me is how easily what you might call meritocratic plutocracy can become crony plutocracy. Imagine you're a brilliant entrepreneur who has successfully sold that idea or that product to the global billions and become a billionaire in the process. It gets tempting at that point to use your economic nous to manipulate the rules of the global political economy in your own favor. And that's no mere hypothetical example. Think about Amazon, Apple, Google, Starbucks. These are among the world's most admired, most beloved, most innovative companies. They also happen to be particularly adept at working the international tax system so as to lower their tax bill very, very significantly. And why stop at just playing the global political and economic system as it exists to your own maximum advantage? Once you have the tremendous economic power that we're seeing at the very, very top of the income distribution and the political power that inevitably entails, it becomes tempting as well to start trying to change the rules of the game in your own favor. Again, this is no mere hypothetical. It's what the Russian oligarchs did in creating the sale-of-the-century privatization of Russia's natural resources. It's one way of describing what happened with deregulation of the financial services in the U.S. and the U.K. A second thing that worries me is how easily meritocratic plutocracy can become aristocracy. One way of describing the plutocrats is as alpha geeks, and they are people who are acutely aware of how important highly sophisticated analytical and quantitative skills are in today's economy. That's why they are spending unprecedented time and resources educating their own children. The middle class is spending more on schooling too, but in the global educational arms race that starts at nursery school and ends at Harvard, Stanford or MIT, the 99 percent is increasingly outgunned by the One Percent. The result is something that economists Alan Krueger and Miles Corak call the Great Gatsby Curve. As income inequality increases, social mobility decreases. The plutocracy may be a meritocracy, but increasingly you have to be born on the top rung of the ladder to even take part in that race. The third thing, and this is what worries me the most, is the extent to which those same largely positive forces which are driving the rise of the global plutocracy also happen to be hollowing out the middle class in Western industrialized economies. Let's start with technology. Those same forces that are creating billionaires are also devouring many traditional middle-class jobs. When's the last time you used a travel agent? And in contrast with the industrial revolution, the titans of our new economy aren't creating that many new jobs. At its zenith, G.M. employed hundreds of thousands, Facebook fewer than 10,000. The same is true of globalization. For all that it is raising hundreds of millions of people out of poverty in the emerging markets, it's also outsourcing a lot of jobs from the developed Western economies. The terrifying reality is that there is no economic rule which automatically translates increased economic growth into widely shared prosperity. That's shown in what I consider to be the most scary economic statistic of our time. Since the late 1990s, increases in productivity have been decoupled from increases in wages and employment. That means that our countries are getting richer, our companies are getting more efficient, but we're not creating more jobs and we're not paying people, as a whole, more. One scary conclusion you could draw from all of this is to worry about structural unemployment. What worries me more is a different nightmare scenario. After all, in a totally free labor market, we could find jobs for pretty much everyone. The dystopia that worries me is a universe in which a few geniuses invent Google and its ilk and the rest of us are employed giving them massages. So when I get really depressed about all of this, I comfort myself in thinking about the Industrial Revolution. After all, for all its grim, satanic mills, it worked out pretty well, didn't it? After all, all of us here are richer, healthier, taller -- well, there are a few exceptions — and live longer than our ancestors in the early 19th century. But it's important to remember that before we learned how to share the fruits of the Industrial Revolution with the broad swathes of society, we had to go through two depressions, the Great Depression of the 1930s, the Long Depression of the 1870s, two world wars, communist revolutions in Russia and in China, and an era of tremendous social and political upheaval in the West. We also, not coincidentally, went through an era of tremendous social and political inventions. We created the modern welfare state. We created public education. We created public health care. We created public pensions. We created unions. Today, we are living through an era of economic transformation comparable in its scale and its scope to the Industrial Revolution. To be sure that this new economy benefits us all and not just the plutocrats, we need to embark on an era of comparably ambitious social and political change. We need a new New Deal. (Applause)