Είμαι ένας καλλιτέχνης. Το να είσαι καλλιτέχνης είναι η σπουδαιότερη δουλειά. Ειλικρινά λυπάμαι όλους εσάς που περνάτε το χρόνο σας ανακαλύπτοντας νέους γαλαξίες ή σώζοντας την ανθρωπότητα από το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
I'm an artist. Being an artist is the greatest job there is. And I really pity each and every one of you who has to spend your days discovering new galaxies or saving humanity from global warming.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά και το να είσαι καλλιτέχνης είναι και μια δουλειά γεμάτη προκλήσεις. Από τις εννιά μέχρι τις έξι, κάθε μέρα, κάνω αυτό,
But being an artist is also a daunting job. I spend every day, from nine to six, doing this.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχω και μια παράλληλη καριέρα, στην οποία το μόνο που κάνω είναι να παραπονιέμαι για την δυσκολία της δημιουργικής διαδικασίας.
I even started a side career that consists entirely of complaining about the difficulty of the creative process.
(Γέλια)
(Laughter)
Σήμερα όμως, δε θέλω να μιλήσω για όσα δυσκολεύουν τη ζωή μου. Θέλω να μιλήσω για κάτι που την κάνει εύκολη. Δηλαδή εσάς -- και το γεγονός ότι έχετε άριστη γνώση μιας γλώσσας χωρίς να το συνειδητοποιείτε καν. Έχετε άριστη γνώση στην κατανόηση εικόνων. Η αποκωδικοποίηση μιας εικόνας σαν αυτή απαιτεί μεγάλη νοητική προσπάθεια. Κανείς όμως δε σας έμαθε ποτέ πώς γίνεται αυτό, απλώς το ξέρετε.
But today, I don't want to talk about what makes my life difficult. I want to talk about what makes it easy. And that is you -- and the fact that you are fluent in a language that you're probably not even aware of. You're fluent in the language of reading images. Deciphering an image like that takes quite a bit of an intellectual effort. But nobody ever taught you how this works, you just know it.
Πανεπιστήμιο, ψώνια, μουσική. Αυτή η γλώσσα δίνει τη δυνατότητα να παίρνεις μια περίπλοκη ιδέα και να τη μεταδίδεις σε μια απλή και αποτελεσματική μορφή. Αυτές οι εικόνες αντιπροσωπεύουν ακριβώς τις ίδιες ιδέες. Όταν για παράδειγμα κοιτάζετε το καπέλο ορκωμοσίας ξέρετε ότι δεν αντιπροσωπεύει το αξεσουάρ που φοράτε στο κεφάλι όταν παίρνετε το πτυχίο σας, αλλά όλη την ιδέα του πανεπιστημίου. Αυτό που κάνουν τα σκίτσα είναι ότι δε μεταφέρουν μόνο εικόνες, αλλά μπορούν να προκαλέσουν ακόμη και συναισθήματα. Ας υποθέσουμε ότι πάτε σε ένα μέρος που δε γνωρίζετε και βλέπετε αυτό. Νιώθετε χαρά και ανακούφιση.
College, shopping, music. What makes a language powerful is that you can take a very complex idea and communicate it in a very simple, efficient form. These images represent exactly the same ideas. But when you look, for example, at the college hat, you know that this doesn't represent the accessory you wear on your head when you're being handed your diploma, but rather the whole idea of college. Now, what drawings can do is they cannot only communicate images, they can even evoke emotions. Let's say you get to an unfamiliar place and you see this. You feel happiness and relief.
(Γέλια)
(Laughter)
Ή μία ελαφριά αίσθηση αμηχανίας, ή ίσως έντονο πανικό.
Or a slight sense of unease or maybe downright panic.
(Γέλια)
(Laughter)
Ή γαλήνη και ηρεμία.
Or blissful peace and quiet.
(Γέλια)
(Laughter)
Τα οπτικά σήματα είναι βέβαια κάτι περισσότερο από γραφιστικά εικονίδια. Αν ήθελα να πω την ιστορία του σύγχρονου αγώνα για επιβίωση θα ξεκινούσα με το υποβραχιόνιο ανάμεσα στα καθίσματα του αεροπλάνου και δύο αγκώνες να παλεύουν γ' αυτό. Αυτό που λατρεύω είναι ο οικουμενικός κανόνας που λέει ότι έχεις 30 δευτερόλεπτα για να το διεκδικήσεις, και όταν το κερδίσεις, το κρατάς για το υπόλοιπο της πτήσης.
But visuals, they're of course more than just graphic icons. You know, if I want to tell the story of modern-day struggle, I would start with the armrest between two airplane seats and two sets of elbows fighting. What I love there is this universal law that, you know, you have 30 seconds to fight it out and once it's yours, you get to keep it for the rest of the flight.
(Γέλια)
(Laughter)
Οι εμπορικές πτήσεις είναι γεμάτες τέτοιες εικόνες. Αν θέλω να απεικονίσω την ιδέα της δυσφορίας δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τα μαξιλάρια του αυχένα. Είναι σχεδιασμένα για να μας χαρίζουν άνεση,
Now, commercial flight is full of these images. If I want to illustrate the idea of discomfort, nothing better than these neck pillows. They're designed to make you more comfortable --
(Γέλια)
(Laughter)
αλλά δεν το κάνουν. (Γέλια)
except they don't. (Laughter)
Έτσι, δεν κοιμάμαι ποτέ σε αεροπλάνα. Αυτό που κάνω περιστασιακά είναι να πέφτω σε ένα επώδυνο κώμα. Και όταν ξυπνάω από αυτό, έχω στο στόμα μου την πιο απαίσια γεύση. Είναι τόσο άσχημη που δεν μπορείς να την περιγράψεις με λόγια, αλλά μπορείς να την ζωγραφίσεις.
So I never sleep on airplanes. What I do occasionally is I fall into a sort of painful coma. And when I wake up from that, I have the most terrible taste in my mouth. It's a taste that's so bad, it cannot be described with words, but it can be drawn.
(Γέλια)
(Laughter)
Το θέμα είναι ότι μου αρέσει ο ύπνος. Και όταν κοιμάμαι, προτιμώ τη στάση κουτάλι. Κάνω αυτή τη στάση σχεδόν επαγγελματικά εδώ και μία εικοσαετία αλλά όλον αυτόν τον καιρό δεν ανακάλυψα τι να κάνω με το κάτω χέρι.
The thing is, you know, I love sleeping. And when I sleep, I really prefer to do it while spooning. I've been spooning on almost a pro level for close to 20 years, but in all this time, I've never figured out what to do with that bottom arm.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και το μόνο πράγμα -- που κάνει τον ύπνο πιο περίπλοκο από το να κοιμηθείς σε αεροπλάνο, είναι όταν έχεις μικρά παιδιά. Εμφανίζονται στις 4 π.μ. στο κρεβάτι σας με χαζές δικαιολογίες όπως, «είδα άσχημο όνειρο».
And the only thing -- the only thing that makes sleeping even more complicated than trying to do it on an airplane is when you have small children. They show up at your bed at around 4am with some bogus excuse of, "I had a bad dream."
(Γέλια) Και μετά, φυσικά, τα λυπάστε, είναι τα παιδιά σας, και τα αφήνετε να κοιμηθούν μαζί σας. Πρέπει να παραδεχτώ ότι στην αρχή είναι γλυκά, τρυφερά και ήσυχα. Μόλις αποκοιμηθείτε, για κάποιον ανεξήγητο λόγο,
(Laughter) And then, of course you feel sorry for them, they're your kids, so you let them into your bed. And I have to admit, at the beginning, they're really cute and warm and snugly. The minute you fall back asleep, they inexplicably --
(Γέλια)
(Laughter)
αρχίζουν τις σβούρες.
start rotating.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό το αποκαλούμε λειτουργία ελικοπτέρου.
We like to call this the helicopter mode.
(Γέλια)
(Laughter)
Όσο πιο βαθιά είναι κάτι στη συνείδησή μας, τόσο λιγότερες λεπτομέρειες χρειάζονται για μια συναισθηματική αντίδραση.
Now, the deeper something is etched into your consciousness, the fewer details we need to have an emotional reaction.
(Γέλια)
(Laughter)
Γιατί μια τέτοια εικόνα έχει αυτή την ιδιότητα; Την έχει επειδή εμείς ως αναγνώστες είμαστε δεινοί στο να γεμίζουμε κενά. Όταν ζωγραφίζετε, υπάρχει η ιδέα του αρνητικού χώρου. Στην ουσία, αντί να σχεδιάζεις το αντικείμενο το ίδιο, σχεδιάζεις το χώρο γύρω από αυτό. Έτσι στην εικόνα εδώ τα μπολ είναι άδεια. Το μαύρο μελάνι όμως οδηγεί τον μυαλό σας να δημιουργήσει φαγητό σε ένα κενό. Αυτό που βλέπουμε εδώ δεν είναι μια ιπτάμενη κουκουβάγια. Είναι στην πραγματικότητα δύο μπαταρίες ΑΑ όρθιες σε ένα χαζό σκίτσο και προσθέτω κίνηση μετακινώντας τη λάμπα πάνω κάτω.
So why does an image like this work? It works, because we as readers are incredibly good at filling in the blanks. Now, when you draw, there's this concept of negative space. And the idea is, that instead of drawing the actual object, you draw the space around it. So the bowls in this drawing are empty. But the black ink prompts your brain to project food into a void. What we see here is not a owl flying. What we actually see is a pair of AA batteries standing on a nonsensical drawing, and I animate the scene by moving my desk lamp up and down.
(Γέλια)
(Laughter)
Η εικόνα αυτή υπάρχει μόνο στο μυαλό σας. Πόσες πληροφορίες χρειάζονται για μια τέτοια εικόνα; Ο στόχος μου ως καλλιτέχνης είναι να χρησιμοποιώ όσο το δυνατόν λιγότερες. Προσπαθώ να επιτύχω τέτοιο βαθμό απλότητας όπου αν αφαιρέσεις ένα στοιχείο ακόμη, όλη η ιδέα θα καταρρεύσει. Έτσι, ως καλλιτέχνης, το αγαπημένο μου εργαλείο είναι η αφηρητικότητα. Κατέληξα σε αυτό το σύστημα που λέω αφηρητικό-μετρο και λειτουργεί έτσι. Παίρνεις ένα οποιοδήποτε σύμβολο, π.χ. την καρδιά με το βέλος που οι περισσότεροι θα το ερμήνευαν ως το σύμβολο της αγάπης και ως καλλιτέχνης μπορώ να το σχεδιάσω με διαφορετικούς βαθμούς ρεαλισμού ή αφηρητικότητας. Αν γίνω πολύ ρεαλιστικός, θα τους αηδιάσω όλους.
The image really only exists in your mind. So, how much information do we need to trigger such an image? My goal as an artist is to use the smallest amount possible. I try to achieve a level of simplicity where, if you were to take away one more element, the whole concept would just collapse. And that's why my personal favorite tool as an artist is abstraction. I've come up with this system which I call the abstract-o-meter, and this is how it works. So you take a symbol, any symbol, for example the heart and the arrow, which most of us would read as the symbol for love, and I'm an artist, so I can draw this in any given degree of realism or abstraction. Now, if I go too realistic on it, it just grosses everybody out.
(Γέλια)
(Laughter)
Από την άλλη, αν υπερβάλλω και κάνω κάτι πολύ αφαιρετικό, κανείς δε θα γνωρίζει τι είναι αυτό που βλέπει. Πρέπει, λοιπόν, να βρω τη χρυσή τομή σε αυτή την κλίμακα στη περίπτωση αυτή βρίσκεται κάπου στο μέσο. Τώρα που έχουμε απλοποιήσει μια εικόνα όλοι οι πιθανοί νέοι συνειρμοί είναι δυνατοί. Και αυτό δημιουργεί εντελώς νέες οπτικές γωνίες στην αφήγηση.
If I go too far on the other side and do very abstract, nobody has any idea what they're looking at. So I have to find the perfect place on that scale, in this case it's somewhere in the middle. Now, once we have reduced an image to a more simple form, all sorts of new connections become possible. And that allows for totally new angles in storytelling.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, αυτό που μου αρέσει να κάνω είναι να παίρνω εικόνες από απομακρυσμένα πολιτιστικά πεδία και να τις ενώνω. Τώρα, με πιο τολμηρές αναφορές --
And so, what I like to do is, I like to take images from really remote cultural areas and bring them together. Now, with more daring references --
(Γέλια)
(Laughter)
μπορώ να διασκεδάσω περισσότερο. Ξέρω, βέβαια, ότι τα πράγματα στο τέλος γίνονται τόσο ασαφή που αρχίζω να σας χάνω. Έτσι, ως σχεδιαστής το κλειδί είναι να έχεις καλή κατανόηση του οπτικού και πολιτισμικού λεξιλογίου του κοινού σας. Με αυτή την εικόνα εδώ, ένα σχόλιο των Ολυμπιακών της Αθήνας, υπέθεσα ότι ο αναγνώστης του «New Yorker» θα είχε μια στοιχειώδη γνώση της ελληνικής τέχνης. Χωρίς αυτή, δεν θα καταλάβαινε την εικόνα. Έχοντάς την όμως, θα μπορούσε να εκτιμήσει και τη μικρή λεπτομέρεια, όπως το κουτάκι μπύρας στο κάτω μέρος.
I can have more fun. But of course, I know that eventually things become so obscure that I start losing some of you. So as a designer, it's absolutely key to have a good understanding of the visual and cultural vocabulary of your audience. With this image here, a comment on the Olympics in Athens, I assumed that the reader of the "New Yorker" would have some rudimentary idea of Greek art. If you don't, the image doesn't work. But if you do, you might even appreciate the small detail, like the beer-can pattern here on the bottom of the vase.
(Γέλια)
(Laughter)
Μια επαναλαμβανόμενη συζήτηση που έχω με τους εκδότες περιοδικών, που συνήθως είναι άνθρωποι των λέξεων είναι ότι το κοινό τους, εσείς, είστε πολύ καλύτεροι στο να κάνετε μεγάλα άλματα με την ερμηνεία εικόνων από ότι σας θεωρούν ικανούς. Το μόνο που με τρομάζει είναι ότι συχνά με πιέζουν σε ένα μικρό σύνολο κουραστικών οπτικών κλισέ που θεωρούνται ασφαλή. Όπως τον επιχειρηματία που ανεβαίνει μια σκάλα και εκείνη κινείται, παίρνοντας μορφή γραφήματος χρηματιστηρίου, και σύμβολα δολαρίου παντού, αυτό το θεωρούν πάντα καλό.
A recurring discussion I have with magazine editors, who are usually word people, is that their audience, you, are much better at making radical leaps with images than they're being given credit for. And the only thing I find frustrating is that they often seem to push me towards a small set of really tired visual clichés that are considered safe. You know, it's the businessman climbing up a ladder, and then the ladder moves, morphs into a stock market graph, and anything with dollar signs; that's always good.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν υπάρχουν εκδότες εδώ στο κοινό, έχω μια συμβουλή για εσάς. Κάθε φορά που δημοσιεύεται ένα τέτοιο σκίτσο πεθαίνει ένα μικρό πάντα.
If there are editorial decision makers here in the audience, I want to give you a piece of advice. Every time a drawing like this is published, a baby panda will die.
(Γέλια)
(Laughter)
Κυριολεκτικά.
Literally.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πότε ένα οπτικό κλισέ είναι καλό ή κακό; Η γραμμή που τα χωρίζει είναι λεπτή. Και πραγματικά εξαρτάται από το σενάριο. Το 2011, κατά τη διάρκεια ενός σεισμού και του τσουνάμι στην Ιαπωνία, σκεφτόμουν ένα εξώφυλλο. Και πέρασα από όλα τα κλασικά σύμβολα: την ιαπωνική σημαία, «Το Μεγάλο Κύμα» του Χοκουσάι, έναν από τους σπουδαιότερους πίνακες. Και μετά το σενάριο άλλαξε όταν η κατάσταση στο πυρηνικό εργοστάσιο στη Φουκουσίμα βγήκε εκτός ελέγχου. Βλέποντας στην τηλεόραση τις εικόνες των εργατών με τις ειδικές στολές, να περπατούν στο τοπίο, και αυτό που με σόκαρε ήταν πόσο ήσυχα και γαλήνια ήταν. Και έτσι θέλησα να δημιουργήσω μια εικόνα σιωπηρής καταστροφής. Και η εικόνα είναι αυτή.
When is a visual cliché good or bad? It's a fine line. And it really depends on the story. In 2011, during the earthquake and the tsunami in Japan, I was thinking of a cover. And I went through the classic symbols: the Japanese flag, "The Great Wave" by Hokusai, one of the greatest drawings ever. And then the story changed when the situation at the power plant in Fukushima got out of hand. And I remember these TV images of the workers in hazmat suits, just walking through the site, and what struck me was how quiet and serene it was. And so I wanted to create an image of a silent catastrophe. And that's the image I came up with.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα).
(Applause)
Θέλω να δημιουργήσω μια στιγμή έκπληξης για εσάς τον αναγνώστη Και δυστυχώς αυτό δε σημαίνει ότι βιώνω κι εγώ μια τέτοια στιγμή όταν δημιουργώ αυτές τις εικόνες. Ποτέ δεν κάθομαι στο γραφείο μου με την παροιμιώδη λάμπα να ανάβει στο κεφάλι μου. Στην ουσία χρειάζεται μια πολύ αργή, πεζή διαδικασία απλών σχεδιαστικών αποφάσεων και αν είμαι τυχερός αυτό οδηγεί σε μια καλή ιδέα.
What I want to do is create an aha moment, for you, for the reader. And unfortunately, that does not mean that I have an aha moment when I create these images. I never sit at my desk with the proverbial light bulb going off in my head. What it takes is actually a very slow, unsexy process of minimal design decisions that then, when I'm lucky, lead to a good idea.
Μια μέρα στο τρένο προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω τους γραφιστικούς κανόνες των σταγόνων σε ένα παράθυρο. Και τελικά, συνειδητοποίησα «Α, είναι το θολό φόντο ανάποδα, μέσα σε μια έντονη εικόνα». Σκέφτηκα, ουάου, αυτό είναι φοβερό και δεν ξέρω πώς να το χρησιμοποιήσω. Λίγο αργότερα, γύρισα στη Νέα Υόρκη, και ζωγράφισα αυτή την εικόνα για το μποτιλιάρισμα στη γέφυρα του Μπρούκλιν. Είναι πραγματικά ενοχλητικό, και συνάμα ποιητικό. Αργότερα μόνο κατάλαβα ότι μπορώ να συνδυάσω αυτές τις ιδέες και να τις βάλω μαζί σε αυτή την ιδέα. Αυτό που θέλω δεν είναι να δείξω μια ρεαλιστική σκηνή.
So one day, I'm on a train, and I'm trying to decode the graphic rules for drops on a window. And eventually I realize, "Oh, it's the background blurry upside-down, contained in a sharp image." And I thought, wow, that's really cool, and I have absolutely no idea what to do with that. A while later, I'm back in New York, and I draw this image of being stuck on the Brooklyn bridge in a traffic jam. It's really annoying, but also kind of poetic. And only later I realized, I can take both of these ideas and put them together in this idea. And what I want to do is not show a realistic scene.
Αλλά, όπως στην ποίηση, να σας κάνω να συνειδητοποιήσετε ότι ήδη κουβαλούσατε αυτή την εικόνα αλλά μόλις τώρα την έφερα στο φως και σας έκανα να καταλάβετε ότι την είχατε μέσα σας πάντα. Αλλά όπως η ποίηση, είναι μια πολύ λεπτή διαδικασία που δεν είναι ούτε αποτελεσματική ούτε κλιμακούμενη, νομίζω. Ίσως η πιο σημαντική ικανότητα σε έναν καλλιτέχνη είναι στην ουσία η ενσυναίσθηση. Χρειάζεσαι τεχνική και χρειάζεσαι --
But, maybe like poetry, make you aware that you already had this image with you, but only now I've unearthed it and made you realize that you were carrying it with you all along. But like poetry, this is a very delicate process that is neither efficient nor scalable, I think. And maybe the most important skill for an artist is really empathy. You need craft and you need --
(Γέλια)
(Laughter)
χρειάζεσαι δημιουργικότητα
you need creativity --
(Γέλια)
(Laughter)
ευχαριστώ -- για να φτάσεις σε μια εικόνα σαν κι αυτή. Μετά όμως πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να δεις αυτό που έκανες μέσα από τα μάτια του αναγνώστη.
thank you -- to come up with an image like that. But then you need to step back and look at what you've done from the perspective of the reader.
Έχω προσπαθήσει να γίνω καλύτερος καλλιτέχνης με το να γίνομαι καλύτερος παρατηρητής των εικόνων. Έτσι ξεκίνησα μια άσκηση που ονομάζω κυριακάτικο σκίτσο όπου μια Κυριακή θα έπαιρνα ένα τυχαίο αντικείμενο στο σπίτι και θα προσπαθούσα να δω αν το αντικείμενο αυτό θα προκαλούσε μια ιδέα πέρα από τον αρχικό σκοπό αυτού του αντικειμένου. Συνήθως αυτό σημαίνει ότι κολλάω για πολλή ώρα. Και το μόνο κόλπο που λειτουργεί είναι να ανοίξω το μυαλό μου και να κοιτάξω τις εικόνες που έχω αποθηκεύσει εκεί μέσα, και να δω αν κάτι μου κάνει κλικ. Αν ναι, απλά προσθέτω λίγο μελάνι για να συνδέσω -- να διατηρήσω αυτήν την πολύ μικρή στιγμή έμπνευσης.
I've tried to become a better artist by becoming a better observer of images. And for that, I started an exercise for myself which I call Sunday sketching, which meant, on a Sunday, I would take a random object I found around the house and try to see if that object could trigger an idea that had nothing to do with the original purpose of that item. And it usually just means I'm blank for a long while. And the only trick that eventually works is if I open my mind and run through every image I have stored up there, and see if something clicks. And if it does, just add a few lines of ink to connect -- to preserve this very short moment of inspiration.
Και το σπουδαίο μάθημα εδώ ήταν ότι η αληθινή μαγεία δεν συμβαίνει στο χαρτί. Συμβαίνει στο μυαλό του θεατή. Όταν οι προσδοκίες και η γνώση σας συγκρούονται με τις καλλιτεχνικές μου προθέσεις. Η διάδρασή σας με μια εικόνα η ικανότητα να διαβάζετε, να αμφισβητείτε, να ενοχλείστε, να βαριέστε ή να εμπνέεστε από μια εικόνα είναι εξίσου σημαντική με τον καλλιτεχνικό μου ρόλο. Επειδή αυτό είναι που στη πραγματικότητα μετατρέπει μια καλλιτεχνική άποψη σε έναν δημιουργικό διάλογο. Έτσι, η ικανότητά σας να διαβάζετε εικόνες δεν είναι μονάχα εκπληκτική, αλλά κάνει και την τέχνη μου να παίρνει σάρκα και οστά. Και σας ευχαριστώ πολύ για αυτό.
And the great lesson there was that the real magic doesn't happen on paper. It happens in the mind of the viewer. When your expectations and your knowledge clash with my artistic intentions. Your interaction with an image, your ability to read, question, be bothered or bored or inspired by an image is as important as my artistic contribution. Because that's what turns an artistic statement really, into a creative dialogue. And so, your skill at reading images is not only amazing, it is what makes my art possible. And for that, I thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
(Επιδοκιμασίες)
(Cheers)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)