My very first food memory was when I was three or four. It was a warm day, and my mom had just picked me and my sister up from school, buckled us into the back of her dusty blue Ford Taurus. She was halfway out of the school parking lot when she pulled over to the side. She strangely reached for her purse that was resting on the dashboard, started fishing around for something until she found it. Then she twisted around to us, and she tore open a yellow paper bag of slightly melted Sugar Babies.
Tôi nhớ miếng ngon lần đầu là khi tôi lên ba hoặc bốn tuổi. Đó là một ngày ấm áp, và mẹ đã đón hai chị em tôi ở trường, dẫn chúng tôi ngồi ra phía sau chiếc Ford Taurus màu xanh đầy bụi bẩn. Đi được nửa chừng bãi đậu xe của trường thì bà tấp vào lề. Bà dờ dẫm mò lấy cái túi nằm ở trên hộp số xe ôtô, và bắt đầu móc trong ví ra thứ gì đó. Rồi bà quay lại nhìn chúng tôi, và bóc ra một gói màu vàng bên trong có chứa những em búp bê bằng kẹo đang tan chảy.
(Audience murmurs)
(Khán giả xì xào)
She poured a few of the pellets into each of our tiny hands. Now, I want to be clear, this was not a normal mom thing. This was breaking several rules. It was after lunch but before dinner, we were in the car,
Bà dốc một chút kẹo đổ vào lòng bàn tay bé nhỏ của chúng tôi. Cho tới giờ, rõ ràng là, với một bà mẹ điều này không hề bình thường chút nào. Một sự phá lệ. Sau bữa trưa, trước bữa tối, chúng tôi ở trên xe ôtô,
(Laughs)
(Cười)
we hadn't done anything spectacular to be celebrated. And Sugar Babies are, well, pure sugar. I was so confused. But I was a kid, so I took the candy, and I started chewing. God, I felt like I had just been inducted into the coolest club possible. The one that eats candy on a random Wednesday.
chúng tôi không làm gì quá đến nỗi để mà được thưởng. Và những em kẹo búp bê là, à, đường nguyên chất. Tôi đã rất thắc mắc. Nhưng là một đứa trẻ, tôi đã cầm lấy kẹo, và bắt đầu nhai. Trời ơi, tôi cảm thấy mình như đang rất phấn khích. Một đứa trẻ được ăn kẹo vào một ngày thứ Tư không hẹn trước.
(Laughs)
(Cười)
And then the world, it slowed down. Everything faded. And then everything sharpened. There is only one word for what I felt in that moment. Magic. Real magic.
Và cả thế giới, dần trôi chậm lại. Mọi thứ mờ nhạt dần. Và rồi mọi thứ lại trở nên sắc nét. Có một từ duy nhất để nói về thứ cảm giác trong khoảnh khắc đó. Kỳ diệu. Phép màu thực sự.
Now, most people think that’s kind of crazy,
Ngay lúc này đây,
three or four years old. I don't remember anything about my childhood for years after that, but I remember that day, I remember those Sugar Babies, and I remember that feeling.
hầu hết mọi người sẽ nghĩ rằng thật điên rồ, với đứa nhóc ba đến bốn tuổi. Tôi chẳng hề nhớ gì về những năm tháng thời thơ ấu sau lần đó, nhưng tôi nhớ cái ngày đó, nhớ những em búp bê kẹo, nhớ cái cảm giác khi ấy.
Now, most people think of magic as a trick, right? Abracadabra. This seemingly impossible act, put on purely for entertainment. But I'd like to challenge that. Magic, real magic is not an illusion. Real magic is the feeling when life transforms from the ordinary into the extraordinary. And not only is it real. It is the very thing that connects us to this world, to one another, to our entire existence.
Giờ đây, mọi người đều nghĩ phép màu chỉ là mánh lới phải không? Một câu thần chú. Đó dường như là điều phi lí, đem ra chỉ để mua vui. Nhưng tôi không tán thành điều đó. Điều kì diệu, phép màu không phải là sự ảo tưởng. Phép màu là cảm giác khi sự sống biến điều tầm thường trở nên phi thường. Và không chỉ thiết thực. Đó là điều hết sức ý nghĩa mà kết nối chúng ta với thế giới, gắn kết mọi người xung quanh, và đời sống quanh ta.
It's the spark of a moment. It's the feeling of believing, of belonging, of getting, of being gotten. It is the crack that opens up our hearts and reminds us to let light in.
Đó là khoảnh khắc lóe sáng. Đó là cảm giác của niềm tin, của nơi ta thuộc về, sự công nhận, cảm giác được nhận. Đó là khe hở hé mở trái tim và nhắc nhở chúng ta nhận lấy tia sáng.
Now I own Milk Bar, this quirky American-style bakery that I'll tell you a little bit about later. And I have found that magic is often created by breaking some sort of rule. Like the "no sweets before dinner" rule. Or wearing overalls to a corporate board meeting. Or simply daring to defy the expectations of the people around us. Now, as a kid, breaking the rules usually only got us in trouble, right? But as adults, it's a different story. Breaking the rules, pushing boundaries, challenging the norm, asking why, why not? It does something to us. It shakes us from sleepwalking. And it makes space for magic to sneak in.
Và giờ khi tôi có Milk Bar, một tiệm bánh kiểu Mỹ khác người mà lát nữa tôi sẽ kể đôi chút về nó. Tôi đã hiểu rằng phép màu thường được tạo ra nhờ việc phá vỡ quy tắc. Như luật “không ăn đồ ngọt trước bữa tối”. Hay là việc mặc quần yếm khi đi họp cùng với ban quản trị. Hay đơn giản là dám thách thức mong muốn của những người xung quanh. Với một đứa trẻ, việc phá lệ thường sẽ khiến chúng gặp rắc rối phải không? Nhưng với người lớn, đó lại là câu chuyện về sự khác biệt. Phá lệ, vượt qua ranh giới, thách thức chuẩn mực, và đặt ra thắc mắc tại sao, tại sao lại không? Có thứ gì đó tác động chúng ta. Nó đánh thức chúng ta ra khỏi cơn mộng du. Và tạo ra không gian để phép thuật len lỏi vào.
Now I was raised by matriarchs, fierce heroic grandmas who loved to bake in their free time. And they knew good and well that food was for nutrition and sustenance, but they didn't care.
Tôi được nuôi nấng bởi những người phụ nữ, những người bà nghiêm khắc thích làm bánh mỗi khi rảnh rỗi. Và họ biết món ăn bổ và ngon là để hỗ trợ và bổ sung dinh dưỡng, nhưng họ không quan tâm.
(Laughs)
(Cười)
They'd baked as their way of breaking the rules. They'd make batches of lemon bars instead of casseroles or one-pot wonders. And they put those baked goods in baggies and hand them out, hand that magic out to the most unassuming people. The newcomer to the neighborhood, the mail carrier or my personal favorite, the receptionist at the dentist office.
Họ làm bánh theo những cách riêng. Họ tạo ra những mẻ bánh chanh thay vì những món thịt hầm hoặc các món thập cẩm. Và họ cho những chiếc bánh nướng vào túi và đem chúng ra ngoài, trao món bánh kì diệu đó cho những ai khiêm tốn nhất. Có thể là những người hàng xóm mới, người đưa thư hay người quen tôi quý mến, nhân viên lễ tân tại phòng khám nha khoa.
(Laughs)
(Cười)
Now I knew what the receiving end of magic felt like from that Sugar Baby moment. But witnessing what the giving part of real magic did ... It moved these people. It was awe-inspiring. And so I decided that baking would be my way of making magic in the world, creating a moment and then giving it away. A magic pyramid scheme, basically, that I wanted, needed more of.
Giờ đây tôi đã hiểu thứ cảm giác có được phép màu chính là khoảnh khắc sống cùng những em kẹo búp bê. Nhưng chứng kiến điều mà phép màu ban tặng… nó làm lay động người khác. Thật là kinh ngạc. Và tôi quyết định rằng nướng bánh sẽ là cách mà tôi tạo ra phép màu cho thế giới, tạo ra khoảnh khắc kì diệu và lan tỏa nó. Một sự lan tỏa giống mô hình kim tự tháp, về cơ bản, đó là điều tôi muốn, và còn nhiều hơn thế.
Only my mom and my grandmas thought that baking was just a hobby. But I knew it could be more than that. So I moved to New York City to become a professional pastry chef. I went to culinary school; I climbed the ladder of fancy restaurants, making fancy desserts to become the very best of the best. Only ... I never found magic in those beautiful, delicate plated desserts. I could only find my magic in a cookie or a slice of cake or a gooey underbaked pie. And so when I opened Milk Bar, that bakery that I was telling you about, I decided I wasn't going to frost the sides of a cake like the textbooks taught me.
Duy nhất chỉ có mẹ và bà nghĩ việc làm bánh chỉ là một thú vui. Nhưng tôi hiểu được nhiều ý nghĩa từ nó. Thế là tôi đã chuyển đến New York để trở thành một đầu bếp làm bánh chuyên nghiệp. Tôi đã tới trường dạy nấu ăn; Đã đặt chân đến những nhà hàng sang trọng, làm ra những món tráng miệng trên cả tuyệt vời. Chỉ là... tôi chưa từng tìm thấy phép màu ở trong những món tráng miệng được trang trí đẹp mắt. Mà phép màu chỉ xuất hiện trong những chiếc bánh quy hay dưới những lát bánh hoặc bên trong một chiếc bánh nướng mỡ màng. Và khi tôi mở tiệm bánh Milk Bar, tiệm bánh mà tôi đã kể, tôi quyết định sẽ không rắc đường lên bánh như trong sách đã dạy.
(Laughter)
(Tiếng cười)
I decided I was going to load cookie dough with marshmallows or pretzels and potato chips and butterscotch chips and coffee, tossing convention out the window. I wanted people to eat birthday cake, not just on their birthday, but any day they wanted.
Tôi đã quyết định sẽ bỏ thêm kẹo dẻo, bánh quy xoắn cùng khoai tây lát mỏng và bơ đường với cà phê vào bột làm bánh, quẳng những quy tắc ra ngoài cửa sổ. Tôi muốn mọi người ăn bánh sinh nhật, không chỉ vào ngày sinh nhật, mà họ sẽ ăn vào bất kì ngày nào họ muốn.
I knew that my magic came in the form of these simple baked goods, but I also knew that simple, approachable, accessible, nostalgic flavors were my best jumping-off place to create new desserts. Almost as though fancy were the enemy of delicious. I’d go to county fairs to nosh. I'd go to the diner and order slices of pie from that revolving display case. I'd take french fries and dip them in chocolate milkshake and dream. And then I'd go into the kitchen and tie on my apron and start mixing up a new creation rooted in something known and safe and loved but reaching far beyond what anyone thought accessible. Or approachable. Or doable.
Tôi hiểu rằng sự lôi cuốn đến từ những loại bánh đơn giản, nhưng tôi cũng biết rằng những hương vị đơn giản, cuốn hút, dễ thưởng thức và hoài niệm là cách hợp lý nhất để mang lại món tráng miệng mới. Mặc dù thị hiếu gần như là kẻ thù của vị giác. Tôi đến hội chợ ở các quận để ăn quà vặt. Tôi đến quán ăn rẻ tiền và gọi những lát bánh được trưng bày trong lồng kính. Tôi lấy khoai tây chiên chấm vào cốc kem sô cô la và bắt đầu mơ mộng. Và sau đó tôi đi vào nhà bếp rồi đeo tạp rề và bắt đầu nhào nặn ý tưởng mới xuất phát từ sự hiểu biết an toàn và tình yêu nhưng vươn xa hơn những gì mà mọi người cho là dễ hiểu, dễ làm. Hay là có khả thi.
Breaking the banking rules became my daily ritual.
Việc phá vỡ những mớ quy tắc
I mean, who says a layer cake can't taste like salty malty sweet pretzels? I mean, my culinary instructors for one.
đã trở thành nghi thức hằng ngày của tôi. Ý tôi là, ai mà nghĩ rằng một lớp bánh không thể có hương vị bánh quy mặn ngọt lẫn lộn? Như giáo viên dạy làm bánh của tôi đó.
(Laughs)
(Cười)
"Watch me," I'd think. And I'd take pretzels, toast them in the oven to deepen their flavor, then grind them into a powder-like consistency and substitute some of the cake flour in a recipe for that pretzel powder. It's pretty good.
Tôi chợt nghĩ, “Hãy nhìn đây.” Và tôi lấy bánh quy, nướng chúng trong lò để có hương vị đậm đà hơn, nghiền nhỏ chúng thành một loại bột đặc và đưa nó vào thành phần bột làm bánh của món bánh quy đó. Nó khá là ngon.
When I was opening Milk Bar, I knew I wanted to serve ice cream. A rebellious kind of ice cream. No surprise, right? So I decided to buy a soft serve machine, which for the record, was very rebellious at the time. I had to decide what flavor to make. I mean, why do we only accept chocolate and vanilla as ice cream flavors? I needed to come up with something better, different. Push that boundary. I knew I had to come up with a flavor of milk that was different. Milk is, like, the base of any great ice cream. So I sat out inspiration at my 24-hour bodega. Favorite place to go. Because that's where we all shop, that's where our simple taste buds are formed, it's the flavors we know. Up and down the aisles till I hit it. My favorite section of the grocery store as a kid, the cereal aisle. Now as a kid, my mom and I had an agreement. I was a pretty picky eater, and we agreed that I could have as much cereal as I wanted as long as I drank all the calcium-rich milk at the bottom of the bowl. I mean, I thought it was highway robbery. Does she not understand how good that sugary sweet milk was at the bottom? That's interesting. That's a really delicious flavor of milk. It moved me. It made sense to me, but would it make sense to other people? Figured I'd give it a try. So I went back to the kitchen and made the equivalent of a giant bowl of cereal. I strained out all that delicious milk, and I spun it into ice cream. Put it on the menu. And I've got to tell you, even now, people stop me on the street to tell me about their cereal-milk ice cream moment. "So good." "Seemingly a little naughty." I mean, how did I know that was their flavor? That's the flavor they eat when they're wearing pajamas, when no one's looking. The flavor of their childhood. These people will tell me about every detail of the day. They will tell me about the weather, the company they kept, the way that an ordinary moment was transformed into something magical with a simple bite.
Khi tôi mở tiệm Milk Bar, tôi biết mình muốn phục vụ cả món kem. Một loại kem khó cưỡng. Không quá bất ngờ, nhỉ? Sau đó tôi quyết định mua máy làm kem tươi, thứ mà về nguyên tắc, khá bồng bột vào thời điểm đó. Tôi phải chọn ra hương vị để làm. Tôi đã nghĩ, tại sao chúng ta cứ phải chọn sô cô la và vani để làm kem? Tôi cần nghĩ ra thứ gì đó hơn thế, đa dạng. Vượt qua ranh giới. Tôi biết mình phải tạo ra một hương vị kem sữa mà thật nổi bật. Sữa, giống như, thành phần chính của mọi loại kem ngon. Vậy là tôi bắt đầu ý tưởng tại cửa hàng 24-giờ bodega. Một nơi ưa thích. Vì đó là nơi chúng ta mua sắm, nơi vị giác của chúng ta được hình thành, đó là những hương vị mà ta biết. Lướt qua những kệ hàng cho đến khi tìm ra. Như một đứa trẻ chỗ mà tôi thích nhất trong cửa hàng tạp hóa là quầy ngũ cốc. Hồi nhỏ tôi là một đứa khá kén ăn, tôi và mẹ đã cùng thỏa thuận rằng tôi có thể ăn bao nhiêu ngũ cốc tùy thích miễn sao tôi phải uống hết phần sữa giàu can-xi ở dưới đáy bát. Tôi đã nghĩ rằng điều đó thật là khó khăn. Bà ấy có hiểu được chút sữa ngọt ngào ở dưới đáy bát ấy tốt như thế nào đâu? Nhưng thú vị là. Đó lại là một hương vị sữa đầy ngọt ngào. Nó đã làm tôi lay động. Với tôi điều đó thật ý nghĩa, nhưng với người khác có ý nghĩa như vậy không? Đã vậy, tôi sẽ thử. Tôi quay trở lại căn bếp và trộn lấy một bát ngũ cốc khổng lồ. Tôi lọc lấy toàn bộ chỗ sữa thơm ngon đó, và khuấy nó thành kem. Đưa nó vào thực đơn. Và tôi phải kể điều này, là cho tới giờ, mọi người vẫn giữ tôi lại trên phố để kể về khoảnh khắc họ làm món kem ngũ cốc của họ. “Thật là ngon.” “Trông hơi có vẻ hỗn tạp.” Làm sao mà tôi biết đó là hương vị họ thích? Loại mùi vị mà họ ăn khi mặc đồ ngủ, họ thưởng thức lúc riêng tư. Hương vị yêu thích của tuổi thơ. Từ đó họ sẽ kể với tôi về cuộc sống, kể về thời tiết, về chuyện làm ăn, về một khoảnh khắc bình thường đã hóa thành thứ gì đó diệu kì mà xuất phát từ một miếng ăn quen thuộc.
I built my business with the same "challenge the norm" mentality. Rather than measure my business's success by the profit or loss sheet, by the average order value, the other metrics that businesses use to know if they're doing well, I decided we'd measure our impact by the twinkle in people's eyes. By the "Oh, I can't put that down" feeling that they had when they ate one of our desserts. I chose to put women at the helm of my organization. Because when I looked around the hospitality industry, people running operations, folks holding CEO titles, they were all men. I mean, why? I was raised by these fierce matriarchs who handled business, and I wanted my organization to look like that. I want to show the world what women were capable of and what a "bakery" could be. Push back on that cute little box people like to put us in.
Tôi đã tạo dựng doanh nghiệp với suy nghĩ “thách thức chuẩn mực”. Hơn cả việc đánh giá kết quả thông qua bảng tính lỗ-lãi, giá trị đơn hàng trung bình, hay những ma trận mà doanh nghiệp dùng để nắm được công việc họ đang làm, tôi đã quyết định đánh giá ảnh hưởng nhờ tia sáng lấp lánh trong mắt mọi người. Bằng cảm giác “Ôi, tôi không thể cưỡng lại được” khi khách hàng thưởng thức đồ ăn của chúng tôi. Tôi đã lựa chọn chị em phụ nữ để chèo lái tổ chức của mình. Bởi vì khi tôi nhìn vào ngành thực phẩm, những người vận hành nắm giữ vị trí điều hành, họ đều là nam giới. Tôi tự hỏi, vì sao? Tôi được nuôi nấng bởi những người phụ nữ nghiêm khắc họ quản lý chuyện làm ăn, và tôi muốn tổ chức của mình cũng như vậy. Tôi muốn cho cả thế giới thấy năng lực của phụ nữ và thứ mà một “tiệm bánh” có thể đem lại. Gửi lại những yêu thương mà mọi người hay nghĩ về phụ nữ.
And in turn, the rules broke for us. The magic, our magic, got out. Word spread without us spending a dollar on marketing. Rare in our industry, we grew our business without diluting the business. I mean, we won awards no tiny East Village bakery has any business winning.
Và đổi lại, nhờ đột phá. Phép màu, sức hút của chúng tôi, sẽ lan tỏa. Tiếng lành đồn xa mà không tốn một đồng tiếp thị nào. Nằm trong số ít, chúng tôi đã phát triển mà không bị pha loãng. Chúng tôi đã có những giải thưởng mà không có tiệm bánh nhỏ nào ở East Village có được.
(Laughs)
(Cười)
It's pretty incredible. Even today I get to witness that feeling, that same one that my grandmas conjured up in my childhood. We ship cakes all across the country, we keep our doors open from early in the morning until late at night. It's insane for a bakery to do. But we do it because we're obsessed with it. We're obsessed with what we do. We teach classes, we share recipes despite any concerns of copycats or intellectual property infringements, because that's what you do when you benefit from what came before you and you plan on passing it along long after you. Thank you.
Điều đó thật khó tin. Ngay cả bây giờ tôi vẫn có cái cảm giác, giống như khi bà ngoại hiện về trong ký ức tuổi thơ của tôi. Chúng tôi đã giao bánh đi khắp nơi, chúng tôi mở cửa lúc sáng sớm và đóng cửa khi đêm về muộn. Đó quả thật điên rồ đối với một tiệm bánh. Nhưng chúng tôi làm vì nỗi trăn trở. Chúng tôi trăn trở với những gì mình làm. Chúng tôi mở lớp dạy, chia sẻ những công thức bất kể mối lo ngại về những sao chép hay vi phạm từ việc sở hữu trí tuệ, bởi vì đó là thành quả từ những điều trước đó bạn được hưởng và bạn dự định sẽ mang theo nó mãi về sau. Cám ơn.
(Applause)
(Vỗ tay)
When you know you're here to give, not take,
Đó là khi bạn biết rằng bạn đến để cho đi,
and leave this place better than you found it. See, mom, you can bake for a living. Pretty cool, if you ask me.
không mong nhận lại, và đem đến một nơi tốt đẹp hơn so với lúc ban đầu. Thấy không, các bà mẹ, mọi người có thể làm bánh để kiếm sống. Rất tuyệt, nếu bạn hỏi tôi.
Now I don't have the full equation cracked, but I do know that it starts with the decision to act. My mom, she could have driven that car home routinely, but she decided that that day would not be like the others. She threw out that rule book for just a second. I carry this lesson with me, that every day has within it hundreds, thousands of opportunities to create real magic. Only, they disappear. Unless you reach out and grab them.
Cho đến giờ tôi vẫn chưa giải được chính xác tại vì sao, nhưng tôi biết rằng nó bắt đầu từ quyết định hành động. Mẹ tôi, bà ấy có thể đã lái xe về nhà như mọi khi, nhưng bà đã quyết định rằng cái ngày đó sẽ là một ngày khác biệt. Bà đã tạm bỏ qua những luật lệ. Và tôi mang theo bài học ấy bên mình, rằng với mỗi ngày ẩn trong sự khác biệt có tới hàng trăm, hàng ngàn cơ hội để tạo ra phép màu. Nhưng, chúng sẽ biến mất. Trừ khi bạn vươn đôi tay ra và nắm lấy chúng.
Thank you.
Cám ơn mọi người.
(Applause)
(Vỗ tay)