In March of 1892, three Black grocery store owners in Memphis, Tennessee, were murdered by a mob of white men. Lynchings like these were happening all over the American South, often without any subsequent legal investigation or consequences for the murderers. But this time, a young journalist and friend of the victims set out to expose the truth about these killings. Her reports would shock the nation and launch her career as an investigative journalist, civic leader, and civil rights advocate. Her name was Ida B. Wells.
W marcu 1892 roku trzech czarnoskórych sklepikarzy z Memphis w stanie Tennessee zostało zamordowanych przez tłum białych mężczyzn. Podobne lincze często zdarzały się na południu Stanów, nierzadko bez wszczęcia śledztwa ani konsekwencji dla morderców. Ale tym razem młoda dziennikarka i przyjaciółka ofiar postanowiła ujawnić o tych zbrodniach prawdę. Jej reportaże wstrząsnęły krajem i zapoczątkowały karierę dziennikarki śledczej i działaczki na rzecz praw obywatelskich. Nazywała się Ida B. Wells.
Ida Bell Wells was born into slavery in Holly Springs, Mississippi on July 16, 1862, several months before the Emancipation Proclamation released her and her family. After losing both parents and a brother to yellow fever at the age of 16, she supported her five remaining siblings by working as a schoolteacher in Memphis, Tennessee.
Ida Bell Wells urodziła się w rodzinie niewolników w Holly Springs w Mississippi 16 lipca 1862 roku na kilka miesięcy przed Proklamacją Emancypacji, która oswobodziła jej rodzinę. Jako 16-latka, po śmierci rodziców i brata na żółtą gorączkę, utrzymywała pięcioro rodzeństwa, ucząc w Memphis w stanie Tennessee.
During this time, she began working as a journalist. Writing under the pen name “Iola,” by the early 1890s she gained a reputation as a clear voice against racial injustice and become co-owner and editor of the Memphis Free Speech and Headlight newspaper. She had no shortage of material: in the decades following the Civil War, Southern whites attempted to reassert their power by committing crimes against Black people including suppressing their votes, vandalizing their businesses, and even murdering them.
W tym czasie rozpoczęła karierę dziennikarki. Pisząc pod pseudonimem “Iola” pod koniec lat 90. XIX wieku zyskała reputację przeciwniczki niesprawiedliwości rasowej i została współwłaścicielką i redaktorką gazety “Memphis Free Speech and Headlight”. Materiału jej nie brakowało. Przez dziesięciolecia po wojnie secesyjnej biali z południa próbowali odzyskać władzę za sprawą przestępstw przeciwko czarnym, w tym uniemożliwianiu głosowania, demolowaniu ich biznesów, a nawet poprzez morderstwa.
After the murder of her friends, Wells launched an investigation into lynching. She analyzed specific cases through newspaper reports and police records, and interviewed people who had lost friends and family to lynch mobs. She risked her life to get this information. As a Black person investigating racially motivated murders, she enraged many of the same southern white men involved in lynchings.
Po zabójstwie jej przyjaciół Wells zajęła się sprawą linczów. Analizowała konkretne zdarzenia opisane w gazetach i raportach policyjnych, rozmawiała z ludźmi, którzy w linczach stracili bliskich i przyjaciół. Narażała życie, żeby zdobyć te informacje. Jako czarnoskóra kobieta badająca zbrodnie na tle rasowym rozsierdziła wielu białych zamieszanych w lincze.
Her bravery paid off. Most whites had claimed and subsequently reported that lynchings were responses to criminal acts by Black people. But that was not usually the case. Through her research, Wells showed that these murders were actually a deliberate, brutal tactic to control or punish black people who competed with whites. Her friends, for example, had been lynched when their grocery store became popular enough to divert business from a white competitor.
Jej odwaga się opłaciła. Większość białych uważała, że lincze są odpowiedzią na przestępstwa czarnych. Zwykle nie było to prawdą. Poprzez swoje dociekania Wells wykazała, że te morderstwa były tak naprawdę rozmyślną, brutalną taktyką mającą na celu zwalczenie czarnej konkurencji. Jej przyjaciół zlinczowano, kiedy ich sklep spożywczy stał się na tyle popularny, że zagrażał białej konkurencji.
Wells published her findings in 1892. In response, a white mob destroyed her newspaper presses. She was out of town when they struck, but they threatened to kill her if she ever returned to Memphis. So she traveled to New York, where that same year she re-published her research in a pamphlet titled Southern Horrors: Lynch Law in All Its Phases. In 1895, after settling in Chicago, she built on Southern Horrors in a longer piece called The Red Record. Her careful documentation of the horrors of lynching and impassioned public speeches drew international attention.
Wells opublikowała wnioski w 1892 roku. W odpowiedzi tłum białych zniszczył jej prasy drukarskie. Była wtedy poza miastem, ale grożono jej śmiercią, jeśli wróci do Memphis. Pojechała więc do Nowego Jorku, gdzie ponownie opublikowała wnioski w broszurze zatytułowanej “Southern Horrors: Lynch Law in All Its Phases”. W 1895 roku po osiedleniu się w Chicago rozbudowała “Southern Horrors” w dłuższej publikacji “The Red Record”. Jej skrupulatna dokumentacja linczów i płomienne wystąpienia zyskały międzynarodowe zainteresowanie.
Wells used her newfound fame to amplify her message. She traveled to Europe, where she rallied European outrage against racial violence in the American South in hopes that the US government and public would follow their example. Back in the US, she didn’t hesitate to confront powerful organizations, fighting the segregationist policies of the YMCA and leading a delegation to the White House to protest discriminatory workplace practices.
Wells wykorzystała tę sławę do wzmocnienia przekazu. Pojechała do Europy, gdzie zachęcała do sprzeciwu wobec przemocy rasowej na południu Stanów, licząc że rząd w USA i opinia publiczna wezmą przykład z Europejczyków. Będąc w Stanach, nie bała się konfrontacji z potężnymi organizacjami, walcząc z segregacją w szeregach YMCA i przewodząc delegacji w Białym Domu w proteście przeciw dyskryminacji w zakładach pracy.
She did all this while disenfranchised herself. Women didn’t win the right to vote until Wells was in her late 50s. And even then, the vote was primarily extended to white women only. Wells was a key player in the battle for voting inclusion, starting a Black women’s suffrage organization in Chicago. But in spite of her deep commitment to women’s rights, she clashed with white leaders of the movement. During a march for women’s suffrage in Washington D.C., she ignored the organizers’ attempt to placate Southern bigotry by placing Black women in the back, and marched up front alongside the white women.
Osiągnęła to wszystko, mimo że nie miała praw obywatelskich. Kobiety uzyskały prawa wyborcze, kiedy Wells była grubo po 50. I nawet wtedy prawa przyznano tylko białym kobietom. Wells była kluczową postacią w walce o prawo głosu, zrzeszając czarnoskóre sufrażystki w Chicago. Ale mimo jej wielkiego zaangażowania w sprawę ścierała się z białymi przywódczyniami ruchu. Podczas parady sufrażystek w Waszyngtonie zignorowała zamiar organizatorów chcących udobruchać południowców poprzez umieszczenie czarnych kobiet na końcu i pomaszerowała na przodzie razem z białymi kobietami.
She also chafed with other civil rights leaders, who saw her as a dangerous radical. She insisted on airing, in full detail, the atrocities taking place in the South, while others thought doing so would be counterproductive to negotiations with white politicians. Although she participated in the founding of the NAACP, she was soon sidelined from the organization.
Spierała się też z innymi aktywistami, którzy uważali ją za niebezpieczną radykalistkę. Nagłaśniała sprawę zbrodni z południa, podczas gdy inni sądzili, że utrudni to negocjacje z białymi politykami. Tworzyła Stowarzyszenie na Rzecz Popierania Ludności Kolorowej, ale szybko została tam zmarginalizowana.
Wells’ unwillingness to compromise any aspect of her vision of justice shined a light on the weak points of the various rights movements, and ultimately made them stronger— but also made it difficult for her to find a place within them. She was ahead of her time, waging a tireless struggle for equality and justice decades before many had even begun to imagine it possible.
Bezkompromisowość Wells w jej dążeniach do sprawiedliwości uwidoczniła niedociągnięcia w różnych ruchach i ostatecznie te ruchy wzmocniła, ale jej samej utrudniła aktywny udział. Wells wyprzedzała swoje czasy, tocząc niestrudzoną walkę o równość i sprawiedliwość, wiele dekad zanim inni uwierzyli w możliwość zmian.