On August 28th, 1963, Martin Luther King Jr. delivered his “I Have a Dream” speech at the March on Washington for Jobs and Freedom. That day, nearly a quarter million people gathered on the national mall to demand an end to the discrimination, segregation, violence, and economic exclusion black people still faced across the United States. None of it would have been possible without the march’s chief organizer – a man named Bayard Rustin.
28 sierpnia 1963 roku Martin Luther King Jr. wygłosił przemówienie "Mam marzenie" podczas marszu na Waszyngton na rzecz pracy i wolności. Tego dnia prawie ćwierć miliona osób zebrało się na National Mall, by walczyć o zakończenie dyskryminacji, segregacji, przemocy i wykluczenia gospodarczego, z którymi borykali się Murzyni w całych Stanach Zjednoczonych. Całość nie udałaby się bez głównego organizatora marszu, Bayarda Rustina.
Rustin grew up in a Quaker household, and began peacefully protesting racial segregation in high school. He remained committed to pacifism throughout his life, and was jailed in 1944 as a conscientious objector to World War II. During his two-year imprisonment, he protested the segregated facilities from within.
Rustin dorastał w rodzinie kwakrów i już w liceum rozpoczął pokojowe protesty przeciw segregacji rasowej. Był pacyfistą całe swoje życie, a w 1944 roku trafił do więzienia jako obdżektor podczas II wojny światowej. W czasie odbywania dwuletniej kary kontynuował zza kratek protest przeciwko segregacji.
Wherever Rustin went, he organized and advocated, and was constantly attuned to the methods, groups, and people who could help further messages of equality. He joined the Communist Party when black American’s civil rights were one of its priorities, but soon became disillusioned by the party’s authoritarian leanings and left. In 1948, he traveled to India to learn the peaceful resistance strategies of the recently assassinated Mahatma Gandhi. He returned to the United States armed with strategies for peaceful protest, including civil disobedience.
Gdziekolwiek się pojawiał, Rustin bronił swoich przekonań i podążał za grupami, ludźmi i metodami, które mogły pomóc w szerzeniu pojęcia równości. Dołączył do komunistów, gdy prawa czarnoskórych Amerykanów były jednym z ich priorytetów, lecz szybko rozczarował się autorytarnymi tendencjami ugrupowania i odszedł z partii. W 1948 roku Rustin wyjechał do Indii, by poznać pokojowe strategie oporu niedawno zabitego Mahatmy Gandhiego. Powrócił do Stanów Zjednoczonych uzbrojony w wiedzę o strategiach protestów pokojowych, w tym o nieposłuszeństwie obywatelskim.
He began to work with Martin Luther King Jr in 1955, and shared these ideas with him. As King’s prominence increased, Rustin became his main advisor, as well as a key strategist in the broader civil rights movement. He brought his organizing expertise to the 1956 bus boycotts in Montgomery, Alabama —in fact, he had organized and participated in a transportation protest that helped inspire the boycotts almost a decade before.
W 1955 roku Rustin zaczął pracować z Martinem Lutherem Kingiem Jr. i podzielił się z nim swoją wiedzą. Po wzroście popularności Kinga Rustin został jego głównym doradcą i strategiem do spraw ruchu na rzecz praw obywatelskich. Przyczynił się do zorganizowania bojkotu autobusów w Montgomery w Alabamie w 1956 roku. Co więcej, to właśnie on zorganizował i uczestniczył w proteście w środkach transportu prawie dziesięć lat wcześniej, co stało się inspiracją bojkotów.
His largest-scale organizing project came in 1963, when he led the planning for the national march on Washington. The possibility of riots that could injure marchers and undermine their message of peaceful protest was a huge concern. Rustin not only worked with the DC police and hospitals to prepare, but organized and trained a volunteer force of 2,000 security marshals. In spite of his deft management, some of the other organizers did not want Rustin to march in front with other leaders from the south, because of his homosexuality.
Jego największy projekt miał miejsce w 1963 roku, gdy przewodniczył planowaniu marszu narodowego na Waszyngton. Dużym zmartwieniem było ryzyko wybuchu zamieszek, które mogły zagrażać uczestnikom i podważyć ideę pokojowego protestu. Żeby się przygotować, Rustin pracował z policją i szpitalami, a nawet zorganizował i przeszkolił ochotniczą grupę 2000 ochroniarzy. Pomimo rezolutnego przywództwa, część z organizatorów nie chciała, by Rustin maszerował na czele z innymi liderami z południa ze względu na jego homoseksualność.
Despite these slights, Rustin maintained his focus, and on the day of the march he delivered the marchers' demands in a speech directed at President John F. Kennedy. The march itself proceeded smoothly, without any violence. It has been credited with helping pass the 1964 Civil Rights Act, which ended segregation in public places and banned employment discrimination, and the 1965 Voting Rights Act, which outlawed discriminatory voting practices.
Mimo tych afrontów Rustin nie zboczył z kursu i w dniu marszu przedstawił listę żądań protestujących w przemówieniu skierowanym do prezydenta Johna F. Kennedy'ego. Marsz przebiegł gładko, obyło się bez przemocy. Uważa się, że marsz przyczynił się do przyjęcia ustawy z 1964 roku o końcu segregacji w miejscach publicznych i zakazie dyskryminacji w miejscu pracy oraz ustawy o prawach wyborczych z 1965 o zakazie dyskryminacji podczas głosowań.
In spite of his decades of service, Rustin’s positions on certain political issues were unpopular among his peers. Some thought he wasn’t critical enough of the Vietnam War, or that he was too eager to collaborate with the political establishment including the president and congress. Others were uncomfortable with his former communist affiliation. But ultimately, both his belief in collaboration with the government and his membership to the communist party had been driven by his desire to maximize tangible gains in liberties for black Americans, and to do so as quickly as possible.
Pomimo jego zasług koledzy Rustina nie zgadzali się z jego poglądami w pewnych kwestiach. Części nie pasowała mało krytyczna postawa wobec wojny wietnamskiej, czy zbytnia chęć współpracy z politycznym establishmentem, w tym z prezydentem i kongresem. Innym nie odpowiadały dawne związki komunistyczne. Lecz tak naprawdę jego wiara we współpracę z rządem oraz przynależność do partii komunistycznej wynikały z chęci polepszenia statusu czarnych Amerykanów najszybciej jak to było możliwe. Pominięto kandydaturę Rustina na wpływowe pozycje w latach 60. i 70.,
Rustin was passed over for several influential roles in the 1960s and 70s, but he never stopped his activism. In the 1980s, he publicly came out as gay, and was instrumental in drawing attention to the AIDS crisis until his death in 1987. In 2013, fifty years after the March On Washington, President Barack Obama posthumously awarded him the Presidential Medal of Freedom, praising Rustin’s “march towards true equality, no matter who we are or who we love.”
ale to nie powstrzymało jego aktywizmu. W latach 80. przyznał się do bycia gejem oraz pomagał zwrócić uwagę na epidemię AIDS aż do swojej śmierci w 1987 roku. W 2013 roku, 50 lat po marszu na Waszyngton, prezydent Obama pośmiertnie przyznał mu Prezydencki Medal Wolności, chwaląc "marsz ku prawdziwej równości, bez względu na to, kim jesteśmy i kogo kochamy".