Στις 28 Αυγούστου του 1963, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε την ομιλία του «Έχω ένα Όνειρο» στη Διαδήλωση της Ουάσινγκτον για την Εργασία και την Ελευθερία. Εκείνη τη μέρα, σχεδόν 250.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Εθνικό Πάρκο για να απαιτήσουν ένα τέλος στη διάκριση, τον διαχωρισμό, τη βία και τον οικονομικό αποκλεισμό που αντιμετώπιζαν ακόμα οι μαύροι παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τίποτα από αυτά δεν θα γίνονταν χωρίς τον αρχιοργανωτή της διαδήλωσης, έναν άντρα ονόματι Μπάγιαρντ Ράστιν.
On August 28th, 1963, Martin Luther King Jr. delivered his “I Have a Dream” speech at the March on Washington for Jobs and Freedom. That day, nearly a quarter million people gathered on the national mall to demand an end to the discrimination, segregation, violence, and economic exclusion black people still faced across the United States. None of it would have been possible without the march’s chief organizer – a man named Bayard Rustin.
O Ράστιν μεγάλωσε σε οικογένεια Κουάκερων, κι άρχισε να διαδηλώνει ειρηνικά κατά των φυλετικών διακρίσεων στο λύκειο. Παρέμεινε αφοσιωμένος στον ειρηνισμό σε όλη του τη ζωή, και το 1944 φυλακίστηκε ως αντιρρησίας συνείδησης για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Kατά τη διετή φυλάκισή του, διαμαρτυρόταν για τις διακρίσεις εντός των φυλακών.
Rustin grew up in a Quaker household, and began peacefully protesting racial segregation in high school. He remained committed to pacifism throughout his life, and was jailed in 1944 as a conscientious objector to World War II. During his two-year imprisonment, he protested the segregated facilities from within.
Σε όποιο μέρος πήγαινε ο Ράστιν, ήταν οργανωτής και υποστηρικτής, και συνεχώς συνέπλεε με τις μεθόδους, τις ομάδες, και τους ανθρώπους που συνέβαλαν περαιτέρω στα μηνύματα της ισότητας. Μπήκε στο κομμουνιστικό κόμμα όταν έθεσε ως προτεραιότητα τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. αλλά σύντομα απογοητεύτηκε από την απολυταρχική κλίση του κόμματος και έφυγε. Το 1948 ταξίδεψε στην Ινδία για να διδαχτεί τις ειρηνικές στρατηγικές αντίστασης από τον προσφάτως δολοφονηθέντα Μαχάτμα Γκάντι. Επέστρεψε στις ΗΠΑ εξοπλισμένος με στρατηγικές για ειρηνική διαδήλωση, περιλαμβανομένης της πολιτικής ανυπακοής.
Wherever Rustin went, he organized and advocated, and was constantly attuned to the methods, groups, and people who could help further messages of equality. He joined the Communist Party when black American’s civil rights were one of its priorities, but soon became disillusioned by the party’s authoritarian leanings and left. In 1948, he traveled to India to learn the peaceful resistance strategies of the recently assassinated Mahatma Gandhi. He returned to the United States armed with strategies for peaceful protest, including civil disobedience.
Άρχισε να δουλεύει μαζί με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1955, και μοιράστηκε αυτές τις ιδέες μαζί του. Καθώς αυξανόταν η δημοσιότητα του Κινγκ, ο Ράστιν έγινε ο κύριος σύμβουλός του, καθώς και βασικός καθοδηγητής στο ευρύ κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Εφάρμοσε την οργανωτική του εμπειρία στα μποϊκοτάζ των λεωφορείων, το 1956, στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Στην πραγματικότητα, είχε οργανώσει και συμμετάσχει σε μια διαδήλωση των μέσων μεταφοράς που ενέπνευσε τα μποϊκοτάζ σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα.
He began to work with Martin Luther King Jr in 1955, and shared these ideas with him. As King’s prominence increased, Rustin became his main advisor, as well as a key strategist in the broader civil rights movement. He brought his organizing expertise to the 1956 bus boycotts in Montgomery, Alabama —in fact, he had organized and participated in a transportation protest that helped inspire the boycotts almost a decade before.
Το μεγαλύτερο οργανωτικό του σχέδιο ήρθε το 1963, όταν καθοδήγησε τον σχεδιασμό της εθνικής διαδήλωσης της Ουάσινγκτον. Η πιθανότητα να τραυματιστούν οι διαδηλωτές στις ταραχές και να υπονομευτεί το μήνυμά τους για ειρηνική διαδήλωση ήταν μια μεγάλη ανησυχία. Ο Ράστιν δεν δούλευε μόνο με την αστυνομία και τα νοσοκομεία στην προετοιμασία, αλλά οργάνωσε κι εκπαίδευσε ένα εθελοντικό σώμα 2.000 φρουρών ασφαλείας. Παρά την επιδέξια διαχείρισή του, κάποιοι άλλοι διοργανωτές δεν ήθελαν ο Ράστιν να παρελαύνει μπροστά με άλλους αρχηγούς από τον Νότο, λόγω της ομοφυλοφιλίας του.
His largest-scale organizing project came in 1963, when he led the planning for the national march on Washington. The possibility of riots that could injure marchers and undermine their message of peaceful protest was a huge concern. Rustin not only worked with the DC police and hospitals to prepare, but organized and trained a volunteer force of 2,000 security marshals. In spite of his deft management, some of the other organizers did not want Rustin to march in front with other leaders from the south, because of his homosexuality.
Παρά αυτές τις προσβολές, ο Ράστιν παρέμεινε συγκεντρωμένος, και τη μέρα της διαδήλωσης ανακοίνωσε τους όρους των διαδηλωτών σε μια ομιλία απευθυνόμενη στον πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι. Η ίδια η διαδήλωση κύλησε ομαλά, χωρίς καμιά βία. Είχε αναγνωριστεί με τη θέσπιση του Νόμου περί των Πολιτικών Δικαιωμάτων, που έδωσε τέλος στον διαχωρισμό σε δημόσιους χώρους και κατάργησε τη διάκριση στην απασχόληση, και τον Νόμο για το Δικαίωμα Ψήφου το 1965 που έθεσε εκτός νόμου μεροληπτικές πρακτικές ψήφoυ.
Despite these slights, Rustin maintained his focus, and on the day of the march he delivered the marchers' demands in a speech directed at President John F. Kennedy. The march itself proceeded smoothly, without any violence. It has been credited with helping pass the 1964 Civil Rights Act, which ended segregation in public places and banned employment discrimination, and the 1965 Voting Rights Act, which outlawed discriminatory voting practices.
Παρά την μακρόχρονη υπηρεσία του, οι θέσεις του Ράστιν σε συγκεκριμένα πολιτικά θέματα ήταν αντιπαθείς ανάμεσα στους ομότιμούς του. Μερικοί πίστευαν ότι δεν επέκρινε αρκετά τον Πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά ήταν πολύ πρόθυμος να συνεργαστεί με το πολιτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου και του Κογκρέσου. Άλλοι ενοχλούνταν με την πρότερη σχέση του με τον κομμουνισμό. Αλλά τελικά, η πίστη του για συνεργασία με την κυβέρνηση κι η συμμετοχή του στο κομμουνιστικό κόμμα οδηγούνταν από την επιθυμία του να μεγιστοποιήσει τα οφέλη και τις ελευθερίες των Αφροαμερικανών, και για να το πράξει το ταχύτερο δυνατόν.
In spite of his decades of service, Rustin’s positions on certain political issues were unpopular among his peers. Some thought he wasn’t critical enough of the Vietnam War, or that he was too eager to collaborate with the political establishment including the president and congress. Others were uncomfortable with his former communist affiliation. But ultimately, both his belief in collaboration with the government and his membership to the communist party had been driven by his desire to maximize tangible gains in liberties for black Americans, and to do so as quickly as possible.
Ο Ράστιν αγνοήθηκε για αρκετούς σημαίνοντες ρόλους τις δεκαετίες του '60 και '70, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε τον ακτιβισμό του. Τη δεκαετία του '80, εκδηλώθηκε δημοσίως ως ομοφυλόφιλος, κι έπαιξε καίριο ρόλο εφιστώντας την προσοχή στην κρίση του AIDS μέχρι τον θάνατό του το 1987. Το 2013, 50 χρόνια μετά τη Διαδήλωση στην Ουάσινγκτον, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα του απένειμε μεταθανάτια το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, επαινώντας την πορεία του Ράστιν προς την πραγματική ισότητα, ανεξαρτήτως του ποιοι είμαστε ή ποιους αγαπάμε.
Rustin was passed over for several influential roles in the 1960s and 70s, but he never stopped his activism. In the 1980s, he publicly came out as gay, and was instrumental in drawing attention to the AIDS crisis until his death in 1987. In 2013, fifty years after the March On Washington, President Barack Obama posthumously awarded him the Presidential Medal of Freedom, praising Rustin’s “march towards true equality,