I have one more reason for optimism: climate change. Maybe you don't believe it, but here is the fact.
Ik heb nog een reden voor optimisme: klimaatverandering. Je gelooft het misschien niet, maar dit is het feit.
On December 12, 2015, in Paris, under the United Nations, 195 governments got together and unanimously -- if you've worked with governments, you know how difficult that is -- unanimously decided to intentionally change the course of the global economy in order to protect the most vulnerable and improve the life of all of us. Now, that is a remarkable achievement.
Op 12 december 2015, in Parijs, onder de Verenigde Naties, kwamen 195 overheden samen en besloten unaniem -- als je met overheden hebt gewerkt, weet je hoe moeilijk dat is -- ze besloten unaniem om opzettelijk de koers van de mondiale economie te wijzigen om de meest kwetsbaren te beschermen en ieders leven te verbeteren. Dat is een bijzondere prestatie.
(Applause)
(Applaus)
But it is even more remarkable if you consider where we had been just a few years ago. 2009, Copenhagen. Who remembers Copenhagen? Well, after years of working toward a climate agreement, the same governments convened in Copenhagen and failed miserably.
Maar het is nog bijzonderder als je weet hoe het er een paar jaar eerder voorstond. 2009, Kopenhagen. Wie herinnert zich Kopenhagen? Na jaren van werken aan een klimaatverdrag kwamen dezelfde landen bij elkaar in Kopenhagen, zonder enig succes.
Why did it fail miserably? For many different reasons, but primarily because of the deeply entrenched divide between the global North and the global South. So now, six months after this failure, I was called in to assume the responsibility of the global climate change negotiations. You can imagine, the perfect moment to start this new job. The global mood on climate change was in the trash can. No one believed that a global agreement could ever be possible. In fact, neither did I. If you promise not to tell anyone outside of this wonderful TED audience, I'm going to divulge a secret that has been gratefully buried by history. On my first press conference, a journalist asked, "Um, Ms. Figueres, do you think that a global agreement is ever going to be possible?" And without engaging brain, I heard me utter, "Not in my lifetime." Well, you can imagine the faces of my press team who were horrified at this crazy Costa Rican woman who was their new boss. And I was horrified, too. Now, I wasn't horrified at me, because I'm kind of used to myself. I was actually horrified at the consequences of what I had just said, at the consequences for the world in which all our children are going to have to live. It was frankly a horrible moment for me, and I thought, well, no, hang on, hang on. Impossible is not a fact, it's an attitude. It's only an attitude. And I decided right then and there that I was going to change my attitude and I was going to help the world change its attitude on climate change.
Waarom was dat zo'n fiasco? Daar waren veel redenen voor, maar de voornaamste was de enorme kloof tussen het mondiale Noorden en Zuiden. Zes maanden na dat fiasco kreeg ik de taak de wereldwijde onderhandelingen over klimaatverandering te leiden. Het ideale moment om met deze nieuwe baan te beginnen natuurlijk. De stemming rond klimaatverandering kon niet negatiever. Niemand dacht dat een wereldwijd verdrag ooit haalbaar was. Zelfs ik niet. Beloof me dat je het niet doorvertelt aan iemand buiten dit aardige TED-publiek, dan zal ik je een geheim vertellen dat gelukkig begraven ligt in de geschiedenis. Op mijn eerste persconferentie vroeg een journalist: "Mevrouw Figueres, denkt u dat een wereldwijd akkoord ooit mogelijk wordt?" En zonder mijn hersens te gebruiken, hoorde ik mezelf zeggen: "Niet in dit tijdperk." Je kunt je wel voorstellen hoe mijn persvoorlichters keken, geschokt door de idiote Costa Ricaanse vrouw die hun nieuwe baas was. Ik was zelf ook geschokt. Niet over mezelf, want ik ben redelijk gewend aan mezelf. Ik was echt geschokt over de gevolgen van wat ik zojuist had gezegd, de gevolgen voor de wereld waarin al onze kinderen zullen moeten leven. Het was echt een vreselijk moment voor me en ik dacht: nee, wacht even, wacht even. Onmogelijk is geen feit, het is een instelling. Het is niet meer dan een instelling. Ik besloot toen, op die plek, dat ik mijn instelling zou veranderen en de wereld zou helpen zijn instelling rond klimaatverandering te veranderen.
So I don't know -- No, just this? Thanks. I don't know -- what you would do if you were told your job is to save the planet. Put that on the job description. And you have full responsibility, but you have absolutely no authority, because governments are sovereign in every decision that they take.
Dus ik weet niet -- Ik weet niet -- wat jij zou doen als je te horen kreeg dat je baan bestond uit het redden van de aarde. Zet het maar in de taakomschrijving. Je bent volledig verantwoordelijk, maar hebt geen enkele autoriteit, want overheden zijn soeverein in al hun beslissingen.
Well, I would really love to know what you would do on the first Monday morning, but here's what I did: I panicked.
Ik zou heel graag willen weten wat jij zou doen de eerste maandagochtend, maar dit is wat ik deed: ik raakte in paniek.
(Laughter)
(Gelach)
And then I panicked again, because I realized I have no idea how we're going to solve this problem. And then I realized I have no idea how we're going to solve this problem, but I do know one thing: we have got to change the tone of this conversation. Because there is no way you can deliver victory without optimism.
Vervolgens raakte ik weer in paniek, omdat ik me realiseerde dat ik totaal niet wist hoe het probleem op te lossen. Toen realiseerde ik me: ik weet niet hoe we dit probleem gaan oplossen, maar één ding weet ik wel, de toon van dit gesprek moet anders. Want je kan natuurlijk nooit een overwinning neerzetten zonder optimisme.
And here, I use optimism as a very simple word, but let's understand it in its broader sense. Let's understand it as courage, hope, trust, solidarity, the fundamental belief that we humans can come together and can help each other to better the fate of mankind. Well, you can imagine that I thought that without that, there was no way we were going to get out of the paralysis of Copenhagen. And for six years, I have stubbornly, relentlessly injected optimism into the system, no matter what the questions from the press -- and I have gotten better at those -- and no matter what the evidence to the contrary. And believe you me, there has been a lot of contrary evidence. But relentless optimism into the system.
En hier gebruik ik optimisme als een simpel woord, maar laten we het eens wat breder opvatten. Laten we het opvatten als moed, hoop, vertrouwen, solidariteit, het fundamentele geloof dat wij mensen dichter bij elkaar kunnen komen en met elkaars hulp het lot van de mensheid kunnen verbeteren. Je begrijpt wel, dat ik dacht dat zonder dat, we nooit uit de verlammende situatie van Kopenhagen zouden komen. En zes jaar lang heb ik koppig en onophoudelijk optimisme in het systeem gepompt, ongeacht de vragen van de pers -- en daar ben ik beter in geworden -- ongeacht tegenovergestelde bewijzen. En geloof me, er was heel wat tegenovergesteld bewijs. Maar: onophoudelijk optimisme in het systeem.
And pretty soon, we began to see changes happening in many areas, precipitated by thousands of people, including many of you here today, and I thank you. And this TED community will not be surprised if I tell you the first area in which we saw remarkable change was ... technology. We began to see that clean technologies, in particular renewable energy technologies, began to drop price and increase in capacity, to the point where today we are already building concentrated solar power plants that have the capacity to power entire cities, to say nothing of the fact of what we are doing on mobility and intelligent buildings. And with this shift in technologies, we were able to begin to understand that there was a shift in the economic equation, because we were able to recognize that yes, there are huge costs to climate change, and yes, there are compounded risks. But there also are economic advantages and intrinsic benefits, because the dissemination of the clean technologies is going to bring us cleaner air, better health, better transportation, more livable cities, more energy security, more energy access to the developing world. In sum, a better world than what we have now.
En vrij snel, begonnen we veranderingen te zien op vele gebieden, op gang gebracht door duizenden mensen, waaronder velen van jullie hier, en ik dank jullie zeer. Het zal deze TED-gemeenschap niet verbazen dat het eerste gebied waarin we opvallende veranderingen zagen was ... technologie. We begonnen te zien dat schone technologieën, met name technologieën voor duurzame energie, goedkoper werden en hun capaciteit uitbreidden; we bouwen vandaag de dag al geconcentreerde zonne-energie centrales met de capaciteit hele steden van energie te voorzien en dan hebben we het nog niet eens gehad over ontwikkelingen rond vervoer en intelligente gebouwen. Met die verschuiving in technologieën ontstond het begrip dat er een verschuiving was in het financiële plaatje omdat we konden zien dat ja, klimaatverandering brengt enorme kosten met zich mee, en ja, er zijn risico's. Maar er zijn ook economische voordelen en intrinsieke beloningen, want de verspreiding van schone technologieën geeft ons schonere lucht, een betere gezondheid, beter transport, leefbaardere steden, meer energiezekerheid, meer energie beschikbaar voor ontwikkelingslanden. Kortom, een betere wereld dan we nu hebben.
And with that understanding, you should have witnessed, in fact, part of you were, the spread of ingenuity and excitement that went through, first through nonnational governments, the private sector, captains of industry, insurance companies, investors, city leaders, faith communities, because they all began to understand, this actually can be in their interest. This can actually improve their bottom line.
Met die wetenschap had je getuige moeten zijn, sommigen van jullie waren dat ook, van de verspreiding van vernuft en opwinding door ten eerste niet-nationale overheden, de particuliere sector, captains of industry, assurantiebedrijven, investeerders, stadbesturen, geloofsgemeenschappen, omdat ze allemaal inzagen dat dit wellicht in hun belang kon zijn. Dit zou hun resultaten wel eens ten goede kunnen komen.
And it wasn't just the usual suspects. I have to tell you I had the CEO of a major, major oil and gas company come to me at the beginning of last year and say -- privately, of course -- he did not know how he was going to change his company, but he is going to change it, because he's interested in long-term viability. Well, now we have a shift in the economic equation, and with that, with broader support from everyone, it did not take very long before we saw that national governments woke up to the fact that this is in their national interest. And when we asked countries to begin to identify how they could contribute to global efforts but based on their national interest, 189 countries out of 195, 189 countries sent their comprehensive climate change plans, based on their national interest, concurrent with their priorities, consistent with their national sustainable development plans.
En het waren niet enkel de gebruikelijke namen. Je moet weten dat er een directeur van een hele grote oliemaatschappij bij me langskwam vorig jaar en die zei, vertrouwelijk uiteraard, dat hij niet wist hoe hij zijn bedrijf ging veranderen, maar dat hij het wel ging veranderen, want hij wilde levensvatbaarheid op de lange termijn. Toen we die verschuiving hadden vanuit het economische perspectief en een bredere steun van iedereen, duurde het niet lang meer voordat we zagen dat nationale overheden inzagen dat dit in hun nationale belang was. Toen we landen vroegen om te onderzoeken hoe ze konden bijdragen aan de inspanningen wereldwijd, uitgaand van hun nationale belang, stuurden 189 landen -- van de 195! -- stuurden 189 landen hun uitvoerige klimaatveranderingsplannen, gebaseerd op hun nationale belang, in lijn met hun prioriteiten, in overeenstemming met hun nationale duurzaamheidsontwikkelingsplannen.
Well, once you protect the core interests of nations, then you can understand that nations were ready to begin to converge onto a common path, onto a common direction of travel that is going to take us probably several decades, but over those several decades is going to take us into the new economy, into a decarbonized, highly resilient economy, And the national contributions that are currently on the table on behalf of national governments are insufficient to get us to a stabilized climate, but they are only the first step, and they will improve over time. And the measurement, reporting and verification of all of those efforts is legally binding. And the checkpoints that we're going to have every five years to assess collective progress towards our goal are legally binding, and the path itself toward a decarbonized and more resilient economy is legally binding.
Nou, als je begint met het beschermen van de kernbelangen van landen, dan zie je dat landen bereid zijn om gezamenlijk op zoek te gaan naar oplossingen, dat iedereen dezelfde richting op gaat. Dat gaat waarschijnlijk wel meerdere decennia duren, maar in die decennia zal het ons een nieuwe economie bezorgen, een gedecarboniseerde, zeer veerkrachtige economie. De nationale bijdrages die momenteel op tafel liggen namens de nationale overheden zijn onvoldoende voor een gestabiliseerd klimaat, maar ze zijn een eerste stap en ze zullen langzamerhand verbeteren. Het meten, rapporteren en controleren van al die inspanningen is juridisch bindend. De ijkpunten die we elke vijf jaar hebben om de collectieve voortgang naar ons doel te beoordelen, zijn juridisch bindend en het pad naar een gedecarboniseerde en veerkrachtigere economie is juridisch bindend.
And here's the more important part: What did we have before? A very small handful of countries who had undertaken very reduced, short-term emission reduction commitments that were completely insufficient and furthermore, largely perceived as a burden. Now what do we have? Now we have all countries of the world contributing with different intensities from different approaches in different sectors, but all of them contributing to a common goal and along a path with environmental integrity. Well, once you have all of this in place and you have shifted this understanding, then you see that governments were able to go to Paris and adopt the Paris agreement.
En een belangrijke vraag is: wat hadden we voorheen? Een heel klein aantal landen met minimale kortetermijndoelstellingen voor de vermindering van de CO2-uitstoot die volledig onvoldoende waren en ook nog eens werden ervaren als een last. Wat hebben we nu? Nu zien we dat alle landen van de wereld bijdragen, op verschillende niveaus, met allerlei aanpakken op allerlei gebieden, maar ze dragen met z'n allen bij aan een gezamelijk doel en via een pad met een verbeterde milieu-integriteit. Als je eenmaal zover bent en er een beter begrip is, toen konden de overheden in Parijs een akkoord sluiten.
(Applause)
(Applaus)
So, as I look back over the past six years, first I remember the day the Paris agreement was adopted. I cannot tell you the euphoria in the room. 5,000 people jumping out of their seats, crying, clapping, screaming, yelling, torn between euphoria and still disbelief at what they had just seen, because so many people had worked for years towards this, and this was finally their reality.
Dus... Als ik terugkijk op de afgelopen zes jaar, is het eerste dat boven komt de dag dat het akkoord van Parijs werd aangenomen. De euforie in de zaal was enorm. 5.000 mensen die opsprongen vanuit hun stoel, huilden, klapten, schreeuwden, riepen, verdeeld tussen euforie en ongeloof over wat ze zojuist hadden gezien, want zo veel mensen hadden hier jarenlang voor gewerkt en nu was het eindelijk echt zover.
And it wasn't just those who had participated directly. A few weeks ago, I was with a colleague who was trying to decide on a Tahitian pearl that he wanted to give to his wonderful wife Natasha. And once he had finally decided what he was going to buy, the jeweler said to him, "You know, you're very lucky that you're buying this now, because these pearls could go extinct very soon because of climate change." "But," the jeweler said, "have you heard, the governments have just come to a decision, and Tahiti could have a chance." Well, what a fantastic confirmation that perhaps, perhaps here is hope, here is a possible chance. I'm the first one to recognize that we have a lot of work still to do. We've only just started our work on climate change. And in fact, we need to make sure that we redouble our efforts over the next five years that are the urgent five years. But I do believe that we have come over the past six years from the impossible to the now unstoppable. And how did we do that? By injecting transformational optimism that allowed us to go from confrontation to collaboration, that allowed us to understand that national and local interests are not necessarily at odds with global needs, and that if we understand that, we can bring them together and we can merge them harmoniously.
En dat waren niet alleen degenen die er direct aan mee hadden gewerkt. Een tijdje geleden was ik met een collega in een winkel, hij twijfelde over een Tahitiaanse parel die hij voor zijn mooie vrouw Natasha wilde kopen. Toen hij eindelijk zijn keuze had gemaakt, zei de juwelier: "Goed dat je dit nu koopt, want deze parels sterven misschien wel uit door de klimaatverandering." "Maar," zei de juwelier, "heb je het gehoord? De overheden hebben zojuist overeenstemming bereikt, dus er is nog hoop voor Tahiti." Wat een geweldige bevestiging dat er misschien nog hoop is, dat er mogelijk nog een kans is. Ik ben de eerste die zal toegeven dat er nog heel wat te doen is. We zijn nog maar net begonnen iets aan de klimaatverandering te doen. We moeten er zelfs voor zorgen dat we onze inzet verdubbelen in de komende vijf jaar, wat vijf spannende jaren zijn. Maar ik ben ervan overtuigd dat we in de afgelopen zes jaar van onmogelijk naar niet te stoppen zijn gegaan. Hoe hebben we dat gedaan? Door een injectie van optimisme ten aanzien van de transformatie, waardoor we van confrontatie naar samenwerking konden gaan, die ons hielp begrijpen dat nationale en lokale belangen niet altijd op gespannen voet met mondiale behoeftes staan. Als we dat begrijpen, kunnen we ze samenbrengen en op een harmonieuze manier combineren.
And as I look forward to other global issues that will require our attention this century -- food security, water security, home security, forced migration -- I see that we certainly do not know how we are going to solve those problems yet. But we can take a page out of what we have done on climate change and we can understand that we have got to reinterpret the zero-sum mentality. Because we were trained to believe that there always are winners and losers, and that your loss is my gain. Well, now that we're in a world in which we have reached planetary boundaries and that we are not just so interconnected, but increasingly interdependent on each other, your loss is no longer my gain. We're either all losers or we all can be winners. But we are going to have to decide between zero and sum. We're going to have to decide between zero benefit for all or living life as the sum of all of us. We've done it once. We can do it again.
Als ik kijk naar andere mondiale problemen die onze aandacht zullen vragen deze eeuw -- de voorziening van voedsel, water, huizen, gedwongen migratie -- dan zie ik dat we absoluut nog geen idee hebben hoe we die problemen gaan oplossen. Maar we kunnen leren van ons werk aan klimaatverandering en dan zien we dat we echt af moeten van die nulsom-mentaliteit. We hebben namelijk geleerd te denken in termen van winnaars en verliezers en dat jouw verlies mijn gewin is. Maar nu we in een wereld leven waarin de planetaire grenzen zijn bereikt en waarin we niet alleen onderling verbonden zijn, maar steeds meer afhankelijk van elkaar, is jouw verlies niet langer mijn gewin. We zijn óf allemaal verliezers óf we worden allemaal winnaars. Maar we zullen moeten kiezen tussen nul en de som. We moeten kiezen tussen geen enkel voordeel voor ons allen of het leven leiden als de optelsom van iedereen samen. We hebben het al gedaan. We kunnen het opnieuw.
Thanks.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)