I have one more reason for optimism: climate change. Maybe you don't believe it, but here is the fact.
יש לי עוד סיבה אחת טובה לאופטימיות: שינוי האקלים. אולי אתם לא מאמינים לזה, אבל הנה העובדה.
On December 12, 2015, in Paris, under the United Nations, 195 governments got together and unanimously -- if you've worked with governments, you know how difficult that is -- unanimously decided to intentionally change the course of the global economy in order to protect the most vulnerable and improve the life of all of us. Now, that is a remarkable achievement.
ב12 בדצמבר, 2015, בפריז, תחת האומות המאוחדות, 195 ממשלות התכנסו ויחד-- אם עבדתם עם ממשלות, אתם יודעים כמה זה קשה -- החליטו פה אחד לשנות בכוונה את הכיוון של הכלכלה הגלובלית כדי להגן על הכי פגיעים ולשפר את החיים של כולנו. עכשיו, זה השג יוצא דופן.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
But it is even more remarkable if you consider where we had been just a few years ago. 2009, Copenhagen. Who remembers Copenhagen? Well, after years of working toward a climate agreement, the same governments convened in Copenhagen and failed miserably.
אבל זה אפילו יותר מדהים אם אתם שוקלים איפה היינו רק לפני כמה שנים. 2009, קופנהגן. מי זוכר את קופנהגן? ובכן, אחרי שנים של עבודה לכיוון הסכם אקלים, אותן ממשלות התכנסו בקופנהגן ונכשלו לגמרי.
Why did it fail miserably? For many different reasons, but primarily because of the deeply entrenched divide between the global North and the global South. So now, six months after this failure, I was called in to assume the responsibility of the global climate change negotiations. You can imagine, the perfect moment to start this new job. The global mood on climate change was in the trash can. No one believed that a global agreement could ever be possible. In fact, neither did I. If you promise not to tell anyone outside of this wonderful TED audience, I'm going to divulge a secret that has been gratefully buried by history. On my first press conference, a journalist asked, "Um, Ms. Figueres, do you think that a global agreement is ever going to be possible?" And without engaging brain, I heard me utter, "Not in my lifetime." Well, you can imagine the faces of my press team who were horrified at this crazy Costa Rican woman who was their new boss. And I was horrified, too. Now, I wasn't horrified at me, because I'm kind of used to myself. I was actually horrified at the consequences of what I had just said, at the consequences for the world in which all our children are going to have to live. It was frankly a horrible moment for me, and I thought, well, no, hang on, hang on. Impossible is not a fact, it's an attitude. It's only an attitude. And I decided right then and there that I was going to change my attitude and I was going to help the world change its attitude on climate change.
למה זה נכשל לגמרי? מהרבה סיבות שונות, אבל בעיקר בגלל הפער המושרש העמוק בין הצפון הגלובלי והדרום הגלובלי. אז עכשיו, שישה חודשים אחרי הכישלון הזה, נקראתי לקחת אחריות על דיוני שינוי האקלים הגלובליים. אתם יכולים לדמיין, הרגע המושלם להתחיל את העבודה החדשה הזו. מצב הרוח הגלובלי על שינוי אקלים היה בפח האשפה. אף אחד לא האמין שהסכם גלובלי יוכל אי פעם להיות אפשרי. למעשה, גם אני לא. אם אתם מבטיחים לא לספר לאף אחד מחוץ קהל TED הנפלא הזה, אני אגלה לכם סוד שהיה קבור בהסטוריה למרבה המזל. בועידת העיתונאים הראשונה שלי, עיתונאי שאל, "אם, גברת פיגרס, את חושבת שהסכם גלובלי יהיה אפשרי אי פעם?" ובלי להפעיל את המוח, שמעתי את עצמי ממלמלת, "לא בזמן חיי." ובכן, אתם יכולים לדמיין את הפנים של צוות העיתונות שלי שהיה מבועת מהאישה הקוסטה ריקנית המשוגעת הזאת שהיתה הבוס החדש שלהם. וגם אני הייתי מבועתת. עכשיו, לא הייתי מבועתת ממני, בגלל שאני סוג של רגילה לעצמי. הייתי למעשה מבועתת מההשלכות של מה שבדיוק אמרתי, מהתוצאות לעולם בו כל ילדנו יצטרכו לחיות. זה היה למעשה רגע נוראי בשבילי, וחשבתי, ובכן, לא, חכו רגע, חכו רגע. בלתי אפשרי זה לא עובדה, זה גישה. זה רק גישה. והחלטתי אז ושם שאני אשנה את הגישה שלי ועמדתי לעזור לעולם לשנות את הגישה שלו על שינוי אקלים.
So I don't know -- No, just this? Thanks. I don't know -- what you would do if you were told your job is to save the planet. Put that on the job description. And you have full responsibility, but you have absolutely no authority, because governments are sovereign in every decision that they take.
אז אני לא יודעת -- לא, רק זה? תודה. אני לא יודעת -- מה הייתם עושים אם היו אומרים לכם שהעבודה שלכם היא להציל את הפלנטה. שימו את זה על תאור עבודה. ויש לכם אחריות מלאה, אבל אין לכם סמכות בכלל, בגלל שהממשלות הן ריבוניות בכל החלטה שהן לוקחות.
Well, I would really love to know what you would do on the first Monday morning, but here's what I did: I panicked.
ובכן, באמת הייתי רוצה לדעת מה הייתם עושים ביום שני הראשון בבוקר, אבל הנה מה שעשיתי: נכנסתי לפאניקה.
(Laughter)
(צחוק)
And then I panicked again, because I realized I have no idea how we're going to solve this problem. And then I realized I have no idea how we're going to solve this problem, but I do know one thing: we have got to change the tone of this conversation. Because there is no way you can deliver victory without optimism.
ואז נכנסתי שוב לפאניקה, בגלל שהבנתי שאין לי מושג איך אנחנו עומדים לפתור את הבעיה הזו. ואז הבנתי שאין לי מושג איך אנחנו עומדים לפתור את הבעיה הזאת, אבל אני יודעת דבר אחד: אנחנו חייבים לשנות את הטון של השיחה הזו. בגלל שאין דרך שאתם יכולים לספק ניצחון בלי אופטימיות.
And here, I use optimism as a very simple word, but let's understand it in its broader sense. Let's understand it as courage, hope, trust, solidarity, the fundamental belief that we humans can come together and can help each other to better the fate of mankind. Well, you can imagine that I thought that without that, there was no way we were going to get out of the paralysis of Copenhagen. And for six years, I have stubbornly, relentlessly injected optimism into the system, no matter what the questions from the press -- and I have gotten better at those -- and no matter what the evidence to the contrary. And believe you me, there has been a lot of contrary evidence. But relentless optimism into the system.
ופה, אני משתמשת באופטימיות כמילה מאוד פשוטה, אבל בואו נבין את זה במובן הכי הרחב. בואו נבין את זה כאומץ, תקווה, אמון, סולידריות, האמונה הבסיסית שאנחנו האנשים יכולים להתאחד ויכולים לעזור אחד לשני להטיב את הגורל של האנושות. ובכן, אתם יכולים לדמיין שחשבתי שבלי זה, לא היתה דרך שנצא מהשיתוק של קופנהגן. ובמשך שש שנים, בעקשנות, ללא פשרות הזרקתי אופטימיות לתוך המערכת, לא משנה מה השאלות מהעיתונות -- ונעשיתי טובה יותר בזה -- ולא משנה מה העדויות המנוגדות. ותאמינו לי, היה הרבה עדויות כנגד. אלא אופטימיות בלתי מתפשרת לתוך המערכת.
And pretty soon, we began to see changes happening in many areas, precipitated by thousands of people, including many of you here today, and I thank you. And this TED community will not be surprised if I tell you the first area in which we saw remarkable change was ... technology. We began to see that clean technologies, in particular renewable energy technologies, began to drop price and increase in capacity, to the point where today we are already building concentrated solar power plants that have the capacity to power entire cities, to say nothing of the fact of what we are doing on mobility and intelligent buildings. And with this shift in technologies, we were able to begin to understand that there was a shift in the economic equation, because we were able to recognize that yes, there are huge costs to climate change, and yes, there are compounded risks. But there also are economic advantages and intrinsic benefits, because the dissemination of the clean technologies is going to bring us cleaner air, better health, better transportation, more livable cities, more energy security, more energy access to the developing world. In sum, a better world than what we have now.
אבל מהר מאוד, התחלנו לראות שינויים שמתרחשים בהרבה תחומים, מואצים על ידי אלפי אנשים, כולל הרבה מכם פה היום, ואני מודה לכם. וקהילת TED הזו לא תהיה מופתעת אם אני אגיד לכם שהאזור הראשון בו ראינו שינוי מדהים היה ... טכנולוגיה. התחלנו לראות שטכנולוגיות נקיות, בעיקר טכנולוגיות אנרגיה מתחדשת, התחילו לרדת במחיר ולעלות בכמות, לנקודה בה היום אנחנו כבר בונים תחנות סולריות מרוכזות שיש להן את היכולת לתת כוח לערים שלמות, שלא לדבר על מה אנחנו עושים בנושא הניידות ובניינים חכמים. ועם השינוי הזה בטכנולוגיות, היינו מסוגלים להתחיל להבין שיש שינוי במשוואה הכלכלית, בגלל שהיינו מסוגלים להבחין שכן, יש עלות גבוהה לשינוי האקלים, וכן, יש סיכונים מורכבים. אבל יש גם יתרונות כלכליים ויתרונות מובנים, בגלל שההטמעה של טכנולוגיות נקיות עומדת להביא לנו אויר נקי יותר, בריאות טובה יותר, תחבורה טובה יותר, וערים יותר ברות מחיה, יותר ביטחון אנרגטי, יותר גישה לאנרגיה לעולם המתפתח. לסיכום, עולם טוב יותר ממה שיש לנו עכשיו.
And with that understanding, you should have witnessed, in fact, part of you were, the spread of ingenuity and excitement that went through, first through nonnational governments, the private sector, captains of industry, insurance companies, investors, city leaders, faith communities, because they all began to understand, this actually can be in their interest. This can actually improve their bottom line.
ועם ההבנה הזו, אתם הייתם צריכים לצפות למעשה, כמה מכם ראיתם, את ההתפשטות של המצאתיות והתרגשות שהתרחשו ראשית דרך ממשלות לא לאומיות, המגזר הפרטי, ראשי התעשייה, חברות ביטוח, משקיעים, ראשי ערים, קהילות אמונה, בגלל שכולם התחילו להבין, זה יכול למעשה להיות לתועלתם. זה יכול למעשה לשפר את השורה התחתונה שלהם.
And it wasn't just the usual suspects. I have to tell you I had the CEO of a major, major oil and gas company come to me at the beginning of last year and say -- privately, of course -- he did not know how he was going to change his company, but he is going to change it, because he's interested in long-term viability. Well, now we have a shift in the economic equation, and with that, with broader support from everyone, it did not take very long before we saw that national governments woke up to the fact that this is in their national interest. And when we asked countries to begin to identify how they could contribute to global efforts but based on their national interest, 189 countries out of 195, 189 countries sent their comprehensive climate change plans, based on their national interest, concurrent with their priorities, consistent with their national sustainable development plans.
וזה לא היו רק החשודים המיידיים. אני צריכה לספר לכם שהיה לי מנכ"ל של חברת גז ונפט גדולה מאוד שהגיע אלי בתחילת השנה שעברה ואמר -- בפרטיות, כמובן -- הוא לא ידע איך לשנות את החברה שלו, אבל הוא עומד לשנות אותה, בגלל שהוא מעוניין בקיימות לטווח ארוך. ובכן, עכשיו יש לנו שינוי במשוואה הכלכלית, ואיתה, עם תמיכה רחבה יותר מכולם, זה לא לקח הרבה זמן עד שראינו את הממשלות הלאומיות שהתעוררו לעובדה שזה לטובתם הלאומית. וכשביקשנו ממדינות להתחיל לזהות איך הן יכולות לתרום למאמצים עולמיים אבל בהתבסס על האינטרסטים הלאומיים, 189 מדינות מתוך 195, 189 מדינות שלחו את תוכניות שינוי האקלים המקיפות שלהם, בהתבסס על האינטרסים הלאומיים שלהם, במקביל לעדיפויות שלהם, בעקביות עם תוכניות הקיימות הלאומיות שלהם.
Well, once you protect the core interests of nations, then you can understand that nations were ready to begin to converge onto a common path, onto a common direction of travel that is going to take us probably several decades, but over those several decades is going to take us into the new economy, into a decarbonized, highly resilient economy, And the national contributions that are currently on the table on behalf of national governments are insufficient to get us to a stabilized climate, but they are only the first step, and they will improve over time. And the measurement, reporting and verification of all of those efforts is legally binding. And the checkpoints that we're going to have every five years to assess collective progress towards our goal are legally binding, and the path itself toward a decarbonized and more resilient economy is legally binding.
ובכן, ברגע שאתם מגינים על האינטרסטים הליבתיים של המדינות, אז אתם יכולים להבין שאומות היו מוכנות להתחיל להתאחד למסלול משותף, לכיוון תנועה משותף שעומד לקחת אותנו למשך כמה עשורים כנראה, אבל במשך מספר העשורים האלה הוא יקח אותנו לכלכלה חדשה, לכלכלה נטולת פחמן וגמישה מאוד. והתרומות הלאומיות שכרגע על השולחן מטעם ממשלות לאומיות לא מספיקות לקחת אותנו לאקלים מייוצב, אבל הן רק הצעד הראשון, והם ישתפרו במשך הזמן. והמדידות, הדיווח והאימות של כל המאמצים האלה מחייבים משפטית. ונקודות הביקורת שיהיו לנו כל חמש שנים כדי להעריך התקדמות קולקטיבית לכיוון המטרות שלנו מחייבות משפטית, והדרך עצמה לכלכלה נטולת הפחמן והעמידה יותר מחייבת משפטית.
And here's the more important part: What did we have before? A very small handful of countries who had undertaken very reduced, short-term emission reduction commitments that were completely insufficient and furthermore, largely perceived as a burden. Now what do we have? Now we have all countries of the world contributing with different intensities from different approaches in different sectors, but all of them contributing to a common goal and along a path with environmental integrity. Well, once you have all of this in place and you have shifted this understanding, then you see that governments were able to go to Paris and adopt the Paris agreement.
והנה חלק הרבה יותר חשוב: מה היה לנו לפני כן? מספר קטן של מדינות שלקחו התחייבויות מופחתות, לטווח קצר להפחתת פליטות שהיו לגמרי לא מספיקות ויותר מזה, נתפסו באופן כולל כמעמסה. עכשיו מה יש לנו? עכשיו יש לנו את כל מדינות העולם שתורמות ברמות שונות בגישות שונות במגזרים שונים, אבל כולם תורמים למטרה משותפת ובמקביל למסלול עם יושרה סביבתית. ובכן, ברגע שיש לכם את כל זה במקום והעברתם את ההבנה הזו, ואז אתם רואים שממשלות היו מסוגלות ללכת לפריז ולאמץ את הסכם פריז.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So, as I look back over the past six years, first I remember the day the Paris agreement was adopted. I cannot tell you the euphoria in the room. 5,000 people jumping out of their seats, crying, clapping, screaming, yelling, torn between euphoria and still disbelief at what they had just seen, because so many people had worked for years towards this, and this was finally their reality.
אז, כשאני מביטה אחורנית על שש השנים האחרונות, ראשית אני זוכרת את היום שהסכם פריז אומץ. אני לא יכולה לספר לכם על האופוריה בחדר. 5,000 אנשים קופצים מהכיסאות שלהם, בוכים, מוחאים כפיים, צועקים, מיללים, קרועים בין אופוריה ועדיין חוסר אמונה ממה שהם בדיוק ראו, בגלל שכל כך הרבה אנשים עבדו במשך שנים לכיוון זה, וזו היתה המציאות שלהם לבסוף.
And it wasn't just those who had participated directly. A few weeks ago, I was with a colleague who was trying to decide on a Tahitian pearl that he wanted to give to his wonderful wife Natasha. And once he had finally decided what he was going to buy, the jeweler said to him, "You know, you're very lucky that you're buying this now, because these pearls could go extinct very soon because of climate change." "But," the jeweler said, "have you heard, the governments have just come to a decision, and Tahiti could have a chance." Well, what a fantastic confirmation that perhaps, perhaps here is hope, here is a possible chance. I'm the first one to recognize that we have a lot of work still to do. We've only just started our work on climate change. And in fact, we need to make sure that we redouble our efforts over the next five years that are the urgent five years. But I do believe that we have come over the past six years from the impossible to the now unstoppable. And how did we do that? By injecting transformational optimism that allowed us to go from confrontation to collaboration, that allowed us to understand that national and local interests are not necessarily at odds with global needs, and that if we understand that, we can bring them together and we can merge them harmoniously.
וזה לא היו רק אלה שהשתתפו ישירות. לפני כמה שבועות, הייתי עם קולגה שניסה להחליט על פנינה מטהיטי שהוא רצה לתת לאישה הנפלאה שלו נטאשה. וברגע שהוא החליט לבסוף מה הוא עומד לקנות, הצורף אמר לו, "אתה יודע, אתה מאוד בר מזל שאתה קונה את זה עכשיו, בגלל שהפנינים האלו יכולות להכחד בקרוב בגלל שינוי האקלים." "אבל," הצורף אמר, "האם שמעת, הממשלות בדיוק הגיעו להחלטה, ולטהיטי יכול להיות סיכוי." ובכן, איזה הסכמה פנטסטית שאולי, אולי הנה התקווה, הנה סיכוי אפשרי. אני הראשונה להכיר בעובדה שיש לנו עדיין הרבה עבודה לעשות. רק התחלנו את העבודה שלנו על שינוי אקלים. ולמעשה, אנחנו צריכים להבטיח שנכפיל את המאמצים שלנו במשך חמש השנים הבאות שהן חמש השנים הדחופות. אבל אני מאמינה שהתגברנו במשך שש השנים האחרונות על הבלתי אפשרי לעכשיו בלתי ניתן לעצירה. ואיך עשינו את זה? על ידי הזרקת אופטימיזם מהפכני שמאפשר לנו לעבור מעימות לשיתוף פעולה, שמאפשר לנו להבין שאינטרסטים לאומיים ומקומיים לא בהכרח מנוגדים לצרכים הגלובליים, ושאם נבין את זה, אנחנו יכולים לחבר אותם ואנחנו יכולים למזג אותם בהרמוניה.
And as I look forward to other global issues that will require our attention this century -- food security, water security, home security, forced migration -- I see that we certainly do not know how we are going to solve those problems yet. But we can take a page out of what we have done on climate change and we can understand that we have got to reinterpret the zero-sum mentality. Because we were trained to believe that there always are winners and losers, and that your loss is my gain. Well, now that we're in a world in which we have reached planetary boundaries and that we are not just so interconnected, but increasingly interdependent on each other, your loss is no longer my gain. We're either all losers or we all can be winners. But we are going to have to decide between zero and sum. We're going to have to decide between zero benefit for all or living life as the sum of all of us. We've done it once. We can do it again.
וכשאנחנו מביטים קדימה לנושאים גלובליים אחרים שידרשו את תשומת הלב שלנו במאה הזו -- ביטחון תזונתי, ביטחון מים, ביטחון לאומי, הגירה מאולצת -- אני רואה שאנחנו בהחלט לא יודעים איך אנחנו נפתור את הבעיות האלה עדיין. אבל אנחנו יכולים לקחת דף מתוך מה שעשינו בשינוי האקלים ואנחנו יכולים להבין שאנחנו צריכים לפרש מחדש את מנטליות סכום האפס. בגלל שאומנו להאמין שתמיד יש מנצחים ומפסידים, ושההפסד שלכם הוא היתרון שלי. ובכן, עכשיו כשאנחנו בעולם בו הגענו לגבולות הפלנטריים ושאנחנו לא רק מחוברים, אלא יותר ויותר תלויים אחד בשני, ההפסד שלכם הוא לא עוד היתרון שלי. כולנו או מפסידים או שכולנו מנצחים. אבל אנחנו נצטרך להחליט בין סכום ואפס. אחננו נצטרך להחליט בין אפס תועלות לכולם או לחיות את החיים כסכום של כולנו. עשינו את זה פעם אחת, אנחנו יכולים לעשות זאת שוב.
Thanks.
תודה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)