After witnessing the violent rage shown by babies whenever deprived of an item they considered their own, Jean Piaget, a founding father of child psychology, observed something profound about human nature. Our sense of ownership emerges incredibly early. Why are we so clingy? There's a well-established phenomenon in psychology known as the endowment effect where we value items much more highly just as soon as we own them. In one famous demonstration, students were given a choice between a coffee mug or a Swiss chocolate bar as a reward for helping out with research. Half chose the mug, and half chose the chocolate. That is, they seemed to value the two rewards similarly. Other students were given a mug first and then a surprise chance to swap it for a chocolate bar, but only 11% wanted to. Yet another group started out with chocolate, and most preferred to keep it rather than swap. In other words, the students nearly always put greater value on whichever reward they started out with. Part of this has to do with how quickly we form connections between our sense of self and the things we consider ours. That can even be seen at the neural level. In one experiment, neuroscientists scanned participants' brains while they allocated various objects either to a basket labeled "mine," or another labeled, "Alex's." When participants subsequently looked at their new things, their brains showed more activity in a region that usually flickers into life whenever we think about ourselves. Another reason we're so fond of our possessions is that from a young age we believe they have a unique essence. Psychologists showed us this by using an illusion to convince three to six-year-olds they built a copying machine, a device that could create perfect replicas of any item. When offered a choice between their favorite toy or an apparently exact copy, the majority of the children favored the original. In fact, they were often horrified at the prospect of taking home a copy. This magical thinking about objects isn't something we grow out of. Rather it persists into adulthood while becoming ever more elaborate. For example, consider the huge value placed on items that have been owned by celebrities. It's as if the buyers believed the objects they'd purchased were somehow imbued with the essence of their former celebrity owners. For similar reasons, many of us are reluctant to part with family heirlooms which help us feel connected to lost loved ones. These beliefs can even alter our perception of the physical world and change our athletic abilities. Participants in a recent study were told they were using a golf putter once owned by the champion Ben Curtis. During the experiment, they perceived the hole as being about a centimeter larger than controlled participants using a standard putter and they sank slightly more putts. Although feelings of ownership emerge early in life, culture also plays a part. For example, it was recently discovered that Hadza people of northern Tanzania who are isolated from modern culture don't exhibit the endowment effect. That's possibly because they live in an egalitarian society where almost everything is shared. At the other extreme, sometimes our attachment to our things can go too far. Part of the cause of hoarding disorder is an exaggerated sense of responsibility and protectiveness toward one's belongings. That's why people with this condition find it so difficult to throw anything away. What remains to be seen today is how the nature of our relationship with our possessions will change with the rise of digital technologies. Many have forecast the demise of physical books and music, but for now, at least, this seems premature. Perhaps there will always be something uniquely satisfying about holding an object in our hands and calling it our own.
Побачивши відчайдушну істерику немовлят, коли від них забирають річ, яку вони вважають своєю, Жан Пеаже, засновник дитячої психології, відкрив щось глибинне у людській природі. Наше відчуття власності з'являється неймовірно рано. Чому ми такі загребущі? В психології існує точно встановлений феномен під назвою ефект володіння, коли ми починаємо більше цінувати речі, як тільки вони стають нашою власністю. В одному відомому експерименті студенти отримали на вибір або чашку кави, або плитку швейцарського шоколаду як нагороду за допомогу із дослідженням. Половина вибрали чашку, половина вибрали шоколад. Бо вони вважали дві винагороди однаковими. Іншим студентам спочатку дали чашку кави, а поім їм випав шанс поміняти її на плитку шоколаду, але захотіли тільки 11%. В той час, як інша група почала з шоколаду, і більшість віддала перевагу йому, замість змінити його на інше. Іншими словами, студенти майже завжди цінують більше ту нагороду, з якої вони почали. Причина цього пов'язана з тим, як швидко ми формуємо зв'язки між нашим відчуттям себе та речами, які ми вважаємо нашими. Це можна навіть побачити на нейронному рівні. В одному експерименті нейрофізіологи сканували мозок учасників, доки ті розподіляли різні об'єкти чи до кошика з написом "моє", чи до іншого з написом "Алекса". Коли учасники дивились на свої нові речі, їх мозок показував більшу активність в області, яка зазвичай підключається, коли ми думаємо про себе. Ще одна причина, чому ми так любимо наші речі, це те, що змалку ми віримо, що вони мають унікальну сутність. Психологи показали нам це на прикладі ілюзії, щоб переконати дітей від трьох до шести, що вони збудували копіювальну машину, пристрій, що може створити ідеальну копію будь-якої речі. Коли їм пропонується вибір між улюбленою іграшкою та точнісінькою її копією, більшість дітей віддали перевагу оригіналу. Фактично, вони злякались можливості притягти додому копію. Із цього магічного уявлення про предмети ми не можемо вирости. Це навіть зберігається і в дорослому віці, стаючи навіть більш складним. Наприклад, подумайте над величезною ціною на речі, які колись були власністю знаменитостей. Бо покупці ніби вірять, що речі, які вони куплять, якимось чином пронизані енергією їх колишніх зіркових власників. Із тих же причин, багато з нас не бажають розлучатись із сімейними реліквіями, бо це допомагає нам відчувати зв'язок із втраченими близькими. Це навіть може змінити наше сприйняття фізичного світу та змінити спортивні здібності. В останньому дослідженні учасникам сказали, що вони тримають ключку, яка колись належала чемпіону Бену Кертісу. Під час експерименту лунка їм здавалась на сантиметр більшою, чого не було в учасників зі стандартною ключкою, і вони загнали більше м'ячів у лунку. Хоча відчуття власності виникає рано, проте культура також грає свою роль. Наприклад, недавно з'ясувалось, що народ Хадза в північній Танзанії, ізольований від сучасної культури, не має ефекту володіння. Це можливо тому, що вони живуть в егалітарному суспільстві, де майже все є спільним. З іншої сторони, іноді наша при'язаність до речей може зайти занадто далеко. Часткова причина синдрому Плюшкіна полягає у відчутті перебільшеної відповідальності та потребі захисту наших речей. Саме тому людям у цьому стані дуже важко викинути щось геть. Нам ще доведеться побачити, як характер відносин з нашими речами зміниться із розвитком цифрових технологій. Багато хто вже передбачив зникнення книг та музики, та зараз це здається передчасним. Та можливо, завжди буде напрочуд приємно, коли тримаєш щось в руках та звеш це своїм.