After witnessing the violent rage shown by babies whenever deprived of an item they considered their own, Jean Piaget, a founding father of child psychology, observed something profound about human nature. Our sense of ownership emerges incredibly early. Why are we so clingy? There's a well-established phenomenon in psychology known as the endowment effect where we value items much more highly just as soon as we own them. In one famous demonstration, students were given a choice between a coffee mug or a Swiss chocolate bar as a reward for helping out with research. Half chose the mug, and half chose the chocolate. That is, they seemed to value the two rewards similarly. Other students were given a mug first and then a surprise chance to swap it for a chocolate bar, but only 11% wanted to. Yet another group started out with chocolate, and most preferred to keep it rather than swap. In other words, the students nearly always put greater value on whichever reward they started out with. Part of this has to do with how quickly we form connections between our sense of self and the things we consider ours. That can even be seen at the neural level. In one experiment, neuroscientists scanned participants' brains while they allocated various objects either to a basket labeled "mine," or another labeled, "Alex's." When participants subsequently looked at their new things, their brains showed more activity in a region that usually flickers into life whenever we think about ourselves. Another reason we're so fond of our possessions is that from a young age we believe they have a unique essence. Psychologists showed us this by using an illusion to convince three to six-year-olds they built a copying machine, a device that could create perfect replicas of any item. When offered a choice between their favorite toy or an apparently exact copy, the majority of the children favored the original. In fact, they were often horrified at the prospect of taking home a copy. This magical thinking about objects isn't something we grow out of. Rather it persists into adulthood while becoming ever more elaborate. For example, consider the huge value placed on items that have been owned by celebrities. It's as if the buyers believed the objects they'd purchased were somehow imbued with the essence of their former celebrity owners. For similar reasons, many of us are reluctant to part with family heirlooms which help us feel connected to lost loved ones. These beliefs can even alter our perception of the physical world and change our athletic abilities. Participants in a recent study were told they were using a golf putter once owned by the champion Ben Curtis. During the experiment, they perceived the hole as being about a centimeter larger than controlled participants using a standard putter and they sank slightly more putts. Although feelings of ownership emerge early in life, culture also plays a part. For example, it was recently discovered that Hadza people of northern Tanzania who are isolated from modern culture don't exhibit the endowment effect. That's possibly because they live in an egalitarian society where almost everything is shared. At the other extreme, sometimes our attachment to our things can go too far. Part of the cause of hoarding disorder is an exaggerated sense of responsibility and protectiveness toward one's belongings. That's why people with this condition find it so difficult to throw anything away. What remains to be seen today is how the nature of our relationship with our possessions will change with the rise of digital technologies. Many have forecast the demise of physical books and music, but for now, at least, this seems premature. Perhaps there will always be something uniquely satisfying about holding an object in our hands and calling it our own.
După ce a fost martorul acceselor de furie ale copiilor privați de un obiect care credeau că era al lor, Jean Piaget, unul dintre părinții fondatori ai psihologiei infantile, a observat ceva profund despre natura umană. Simțul proprietății apare foarte devreme. De ce suntem atât de acaparatori? Există un fenomen consacrat în psihologie, cunoscut ca „efectul de posesie”, conform căruia conferim valoare mai mare obiectelor de îndată ce ne aparțin. În cursul unui experiment faimos, studenților li s-a dat șansa de a alege între o cană de cafea și un baton de ciocolată elvețiană, ca recompensă pentru ajutorul adus cercetării. Jumătate au ales cana și jumătate ciocolata. Se pare că ambele recompense au fost apreciate în mod similar. Altor studenți li s-a dau întâi cana și apoi posibilitatea surprinzătoare de a o schimba cu ciocolata, dar numai 11% au ales s-o facă. Un alt grup a primit întâi ciocolata și majoritatea a ales să o păstreze. Cu alte cuvinte, studenții aproape mereu au valorat mai mult recompensa ce li s-a dat inițial. O parte a acestui rezultat are legătură cu rapiditatea cu care formăm legături între identitatea de sine și lucrurile care considerăm că ne aparțin. Acest lucru se poate observa inclusiv la nivel neuronal. Într-un experiment, oamenii de știință au scanat creierul participanților în timp ce plasau obiecte într-un coș etichetat „al meu” sau într-un alt coș etichetat „al lui Alex”. Atunci când participanții s-au uitat din nou la obiecte, creierul lor arăta o activitate crescută într-o regiune care de obicei se activează de fiecare dată când ne gândim la noi înșine. Un alt motiv pentru care suntem atât de atașați de bunurile noastre e că de la o vârstă fragedă credem că au caracter unic. Psihologii ne-au arătat asta folosind iluzii pentru a convinge copiii între 3 și 6 ani că au creat o mașină de copiat, un dispozitiv care poate duplica orice obiect. Când li s-a oferit șansa de a alege între jucăria preferată și copia aparent fidelă, majoritatea copiilor au ales originalul. Ba chiar erau adesea terifiați de ideea de a duce acasă o copie. Acest atașament magic față de obiecte trece testul timpului. Persistă la maturitate și devine din ce în ce mai elaborat. De exemplu, luați în considerare valoarea uriașă pusă pe obiectele deținute de celebrități. E ca și cum cumpărătorii cred că obiectele respective au fost cumva îmbibate cu esența celor ce le-au posedat. Similar, majoritatea suntem reticenți la a ne despărți de moștenirile de familie ce ne ajută să simțim prezența celor dragi care s-au stins din viață. Aceste convingeri pot altera chiar și modul de a percepe lumea fizică și pot să ne schimbe abilitățile atletice. Participanților dintr-un studiu recent li s-a spus că utilizau o crosă de golf cândva aflată în posesia campionului Ben Curtis. Pe parcursul acestui experiment au perceput gaura ca fiind cu un centimetru mai mare, spre deosebire de participanții din grupul de control cu crose normale introducând mingea în gaură de mai multe ori. Deși simțul proprietății se instaurează la o vârstă fragedă, cultura este și ea un factor important. De exemplu, s-a descoperit recent că tribul Hadza din nordul Tanzaniei care au trăit izolați de cultura modernă, nu au niciun simț al proprietății. Probabil acest lucru se datorează faptului că trăiesc într-o societate egalitaristă în care totul se împarte. La cealaltă extremă, atașarea poate merge prea departe. Tulburarea de tezaurizare se datorează în parte simțului exagerat de responsabilitate și protejare a propriilor bunuri. De aceea pacienții cu această tulburare nu sunt capabili să se descotorosească de lucruri cu ușurință. Ceea ce rămâne de văzut în zilele noastre e cum natura relației noastre cu posesiunile noastre se va schimba datorită apariției noilor tehnologii digitale. Mulți au prezis dispariția muzicii și a cărților tipărite, dar cel puțin deocamdată pare prematur. Probabil că mereu va fi ceva satisfăcător în a ține în mână un obiect și a-l numi al nostru.