After witnessing the violent rage shown by babies whenever deprived of an item they considered their own, Jean Piaget, a founding father of child psychology, observed something profound about human nature. Our sense of ownership emerges incredibly early. Why are we so clingy? There's a well-established phenomenon in psychology known as the endowment effect where we value items much more highly just as soon as we own them. In one famous demonstration, students were given a choice between a coffee mug or a Swiss chocolate bar as a reward for helping out with research. Half chose the mug, and half chose the chocolate. That is, they seemed to value the two rewards similarly. Other students were given a mug first and then a surprise chance to swap it for a chocolate bar, but only 11% wanted to. Yet another group started out with chocolate, and most preferred to keep it rather than swap. In other words, the students nearly always put greater value on whichever reward they started out with. Part of this has to do with how quickly we form connections between our sense of self and the things we consider ours. That can even be seen at the neural level. In one experiment, neuroscientists scanned participants' brains while they allocated various objects either to a basket labeled "mine," or another labeled, "Alex's." When participants subsequently looked at their new things, their brains showed more activity in a region that usually flickers into life whenever we think about ourselves. Another reason we're so fond of our possessions is that from a young age we believe they have a unique essence. Psychologists showed us this by using an illusion to convince three to six-year-olds they built a copying machine, a device that could create perfect replicas of any item. When offered a choice between their favorite toy or an apparently exact copy, the majority of the children favored the original. In fact, they were often horrified at the prospect of taking home a copy. This magical thinking about objects isn't something we grow out of. Rather it persists into adulthood while becoming ever more elaborate. For example, consider the huge value placed on items that have been owned by celebrities. It's as if the buyers believed the objects they'd purchased were somehow imbued with the essence of their former celebrity owners. For similar reasons, many of us are reluctant to part with family heirlooms which help us feel connected to lost loved ones. These beliefs can even alter our perception of the physical world and change our athletic abilities. Participants in a recent study were told they were using a golf putter once owned by the champion Ben Curtis. During the experiment, they perceived the hole as being about a centimeter larger than controlled participants using a standard putter and they sank slightly more putts. Although feelings of ownership emerge early in life, culture also plays a part. For example, it was recently discovered that Hadza people of northern Tanzania who are isolated from modern culture don't exhibit the endowment effect. That's possibly because they live in an egalitarian society where almost everything is shared. At the other extreme, sometimes our attachment to our things can go too far. Part of the cause of hoarding disorder is an exaggerated sense of responsibility and protectiveness toward one's belongings. That's why people with this condition find it so difficult to throw anything away. What remains to be seen today is how the nature of our relationship with our possessions will change with the rise of digital technologies. Many have forecast the demise of physical books and music, but for now, at least, this seems premature. Perhaps there will always be something uniquely satisfying about holding an object in our hands and calling it our own.
Amikor látta, milyen vad dühvel reagálnak kisbabák, ha valaki elveszi tőlük valamelyik tárgyukat, a gyermekpszichológia alapító atyja, Jean Piaget az emberi természet egyik alapvető jellegzetességére figyelt fel. A birtoklás érzése hihetetlenül korán kialakul az emberben. Honnan ez az erős ragaszkodás? A pszichológia egyik jól ismert jelensége a már meglévő tárgyaink birtokolási vágya, amelynek lényege, hogy amint a magunkénak mondhatunk valamit, többre értékeljük. Egy híres kísérletben a résztvevő diákok választhattak egy kávésbögre és egy szelet svájci csokoládé között, cserébe azért, hogy részt vettek a kutatásban. A diákok fele a bögrét, fele a csokoládét választotta. Tehát nagyjából hasonló értéket tulajdonítottak mindkettőnek. Más diákok először egy bögrét kaptak, majd váratlanul felajánlották nekik, hogy elcserélhetik a csokira, de csak a diákok 11%-a akart cserélni. A harmadik csoport először egy csokoládét kapott, és a többségük szintén nem akart cserélni. Azaz a diákok szinte mindig többre értékelték azt az ajándékot, amit eredetileg kaptak. Ez részben azért van, mert gyorsan alakítunk ki kapcsolatokat az énünk és a magunkénak tekintett tárgyak között. Ez idegsejti szinten is megfigyelhető. Egy kísérletben idegtudósok megfigyelték a résztvevők agytevékenységét, miközben különböző tárgyakat helyeztek hol egy "enyém" feliratú, hol pedig egy "Alexé" feliratú kosárba. Amikor aztán a résztvevők megpillantották új tárgyaikat, agyuk élénkebben működött azon a területen, amely általában akkor mocorog, amikor magunkra gondolunk. A tárgyainkhoz ragaszkodás másik oka, hogy kiskorunktól kezdve sajátságos belső lényeget tulajdonítunk nekik. A pszichológusok ezt így bizonyították. 3-6 éves gyerekeknek bemesélték, hogy olyan gépet építettek, amely képes tökéletes másolatot készíteni bármilyen tárgyról. Amikor a gyerekek választhattak kedvenc játékuk és az állítólagos másolat között, többségük az eredetihez ragaszkodott. Sok gyerek még a gondolattól is megrémült, hogy egy másolatot vigyen haza. Később sem növünk ki abból, hogy mágikus jelentőséget tulajdonítsunk a tárgyaknak. Felnőttként is megmarad ez a szokásunk, csak éppen gondolkodásmódunk finomodik. Gondoljunk csak pl. arra, mekkora értéket tulajdonítunk tárgyaknak, amelyek korábban hírességekéi voltak. Mintha csak az emberek azt hinnék, hogy ezek a tárgyak valamiképpen magukban hordozzák korábbi, híres tulajdonosuk lényegét. Hasonló okok miatt többnyire nehezen válunk meg a családi örökség darabjaitól, amelyekkel közelebb érezzük magunkat elhunyt szeretteinkhez. Ez a hit még a külső valóságról alkotott képünket is megváltoztathatja és hathat a sportteljesítményünkre. Egy kutatás résztvevőinek azt állították, hogy golfütőjük korábban a golfbajnok Ben Curtisé volt. A kísérlet során ezek az alanyok kb. 1 cm-rel nagyobbnak látták a lyukat, mint a szabványos ütőt használó kontrollcsoport tagjai –, és az előbbiek valamivel több labdát juttattak a lyukba. A birtoklás érzése korán kialakul, de ebben a kultúra is szerepet játszik. Pl. nemrég felfedezték, hogy a Tanzánia északi részén élő hadza törzsre, amely a modern kultúrától elzárva él, nem jellemzőek a tárgyakhoz ragaszkodás tünetei. Ennek oka lehet, hogy egyenlőségen alapuló társadalomban élnek, amelyben szinte minden közös. A másik véglet ezzel szemben az, amikor a ragaszkodásunk túlzott méreteket ölt. A kényszeres gyűjtögetés egyik oka a tárgyaink iránti túlzott felelősségérzet és óvó ösztön. Ezért a kényszeres gyűjtögetők nehezen válnak meg bármitől. Az egyelőre nem világos, miként változik majd a tárgyainkhoz fűződő viszonyunk a digitális technológiák elterjedésével. Sokan jósolták, hogy a kézzelfogható könyvek és hanghordozók kora leáldozik, de egyelőre úgy tűnik, ez nem igaz. Meglehet, mindig is különlegesen boldogító érzés lesz, ha kezünkben tarthatunk valamit, és azt mondhatjuk rá: ez az enyém.