After witnessing the violent rage shown by babies whenever deprived of an item they considered their own, Jean Piaget, a founding father of child psychology, observed something profound about human nature. Our sense of ownership emerges incredibly early. Why are we so clingy? There's a well-established phenomenon in psychology known as the endowment effect where we value items much more highly just as soon as we own them. In one famous demonstration, students were given a choice between a coffee mug or a Swiss chocolate bar as a reward for helping out with research. Half chose the mug, and half chose the chocolate. That is, they seemed to value the two rewards similarly. Other students were given a mug first and then a surprise chance to swap it for a chocolate bar, but only 11% wanted to. Yet another group started out with chocolate, and most preferred to keep it rather than swap. In other words, the students nearly always put greater value on whichever reward they started out with. Part of this has to do with how quickly we form connections between our sense of self and the things we consider ours. That can even be seen at the neural level. In one experiment, neuroscientists scanned participants' brains while they allocated various objects either to a basket labeled "mine," or another labeled, "Alex's." When participants subsequently looked at their new things, their brains showed more activity in a region that usually flickers into life whenever we think about ourselves. Another reason we're so fond of our possessions is that from a young age we believe they have a unique essence. Psychologists showed us this by using an illusion to convince three to six-year-olds they built a copying machine, a device that could create perfect replicas of any item. When offered a choice between their favorite toy or an apparently exact copy, the majority of the children favored the original. In fact, they were often horrified at the prospect of taking home a copy. This magical thinking about objects isn't something we grow out of. Rather it persists into adulthood while becoming ever more elaborate. For example, consider the huge value placed on items that have been owned by celebrities. It's as if the buyers believed the objects they'd purchased were somehow imbued with the essence of their former celebrity owners. For similar reasons, many of us are reluctant to part with family heirlooms which help us feel connected to lost loved ones. These beliefs can even alter our perception of the physical world and change our athletic abilities. Participants in a recent study were told they were using a golf putter once owned by the champion Ben Curtis. During the experiment, they perceived the hole as being about a centimeter larger than controlled participants using a standard putter and they sank slightly more putts. Although feelings of ownership emerge early in life, culture also plays a part. For example, it was recently discovered that Hadza people of northern Tanzania who are isolated from modern culture don't exhibit the endowment effect. That's possibly because they live in an egalitarian society where almost everything is shared. At the other extreme, sometimes our attachment to our things can go too far. Part of the cause of hoarding disorder is an exaggerated sense of responsibility and protectiveness toward one's belongings. That's why people with this condition find it so difficult to throw anything away. What remains to be seen today is how the nature of our relationship with our possessions will change with the rise of digital technologies. Many have forecast the demise of physical books and music, but for now, at least, this seems premature. Perhaps there will always be something uniquely satisfying about holding an object in our hands and calling it our own.
אחרי שחוזים בזעם המשתולל של תינוקות כשמונעים מהם עצמים שהם מחשיבים כשלהם, ג'ין פיאז'ה, ממייסדי פסיכולוגיית הילד, מגיע לתובנה חשובה בנוגע לטבע האנושי. חוש הבעלות שלנו מופיע בשלב מאוד מוקדם. למה אנחנו נקשרים כ״כ לדברים? יש תופעה מבוססת בפסיכולוגיה שידועה כאפקט הבעלות בו אנחנו מעריכים דברים הרבה יותר כשהם בבעלותנו. בהדגמה מפורסמת אחת, לסטודנטים ניתנת בחירה בין כוס קפה או חפיסת שוקולד שוויצרי כפרס לעזרתם במחקר. חצי בחרו בכוס הקפה, וחצי בחרו בשוקולד. שזה אומר, שנראה שהם מעריכים את שני הפרסים באופן דומה. לסטודנטים אחרים ניתן הספל קודם ואז הזדמנות מפתיעה להחליפו בחפיסת השוקולד, אבל רק 11% רצו בכך. בעוד קבוצה נוספת התחילה עם השוקולד, ורובם העדיפו לשמור אותו במקום להחליפו. במילים אחרות, הסטודנטים כמעט תמיד נתנו ערך גבוה יותר למה שהוענק להם בהתחלה. זה קשור חלקית למהירות שבה אנו קושרים את זהותנו העצמית עם דברים שאנחנו מחשיבים כשלנו. ניתן לראות זאת אפילו ברמה העצבית. בניסוי אחד, מדעני מוח סרקו מוחות של משתתפים בזמן ששייכו עצמים שונים או לסל שנקרא "שלי," או לאחר שנקרא, "של אלכס." כשמשתתפים הביטו מאוחר יותר בחפציהם החדשים, המוח שלהם הראה יותר פעילות באזור שבדרך כלל מתעורר לחיים כל פעם שאנחנו חושבים על עצמנו. סיבה נוספת לכך שאנחנו כ״כ אוהבים את הרכוש שלנו היא שמגיל צעיר אנחנו מאמינים שיש לו מהות ייחודית. פסיכולוגים המחישו זאת ע״י שימוש באשליה כדי לשכנע בני שלוש עד שש שהם בנו מכונת שכפול, מכשיר שיכול ליצור שכפול מושלם של כל פריט. כשהציעו להם בחירה בין הצעצוע האהוב עליהם או העתק שנראה זהה, רוב הילדים העדיפו את המקור. למעשה, הם הרבה פעמים נחרדו מהרעיון של לקחת הביתה העתק. אופן החשיבה הקסום הזה על עצמים זה לא משהו שעובר בחלוף השנים. זה דווקא ממשיך לבגרות ואף משתכלל. לדוגמה, חשבו על הערך העצום שאנחנו נותנים לעצמים שהיו בבעלותם של סלבריטאים. זה כאילו הקונה מאמין שהעצם שרכש איך שהוא ספג את האיכויות של הבעלים הסלבריטאי הקודם שלו. מסיבות דומות, רבים מאיתנו לא רוצים להפרד מהירושות המשפחתיות שלנו שעוזרות לנו להרגיש מחוברים לאהובינו שכבר לא בחיים. האמונות האלו יכולות אפילו לשנות את תפיסתנו לגבי העולם הפיזי ולשנות את יכולותינו האתלטיות. למשתתפים במחקר שהתרחש לאחרונה נאמר שהם משתמשים במחבט גולף שפעם היה שייך לאלוף בן קרטיס. במהלך הניסוי, החור נתפס בעינהם כרחב יותר בסנטימטר מהגודל שהעריכו המשתתפים בקבוצת הבקרה בה השתמשו במחבט רגיל, והם הכניסו מעט יותר כדורים. למרות שרגש הבעלות מופיע מוקדם בחיים, התרבות גם משחקת תפקיד. לדוגמה, התגלה לאחרונה שאנשי ההאדזה של צפון טנזניה שהיו מבודדים מהתרבות המודרנית לא הציגו את אפקט הבעלות. כנראה שזה בגלל שהם חיים בחברה שדוגלת בשוויון זכויות ובה כמעט הכל שיתופי. בצד השני של הקיצוניות, לפעמים החיבור שלנו לחפצים שבבעלותינו יכול ללכת רחוק מדי. חלק המסיבה להפרעת אגירה היא תחושה מוגזמת של אחריות והגנה כלפי רכוש עצמי. לכן אנשים עם הפרעה זו מתקשים מאוד להשליך חפצים לפח. מה שנותר להבין כיום הוא איך טבע יחסינו עם החפצים שבבעלותנו ישתנה עם התפתחותה של הטכנולוגיות הדיגיטליות. הרבה חזו את סוף עידן הספרים והמוזיקה החמריים, אבל בינתיים, לפחות, זה עדיין לא קורה. אולי זה תמיד יביא לנו סיפוק מיוחד, להחזיק עצם בידינו ולקרוא לו שלנו.