Després de presenciar l'ira violenta que mostren els bebès quan se'ls priva d'un objecte que consideren seu, en Jean Piaget, un dels pares fundadors de la psicologia infantil, notà un detall profund de la naturalesa humana. El nostre sentit de la possessió apareix increïblement aviat. Per què ens aferrem tant? Hi ha un fenomen ben consolidat en psicologia que es coneix com l'efecte de dotació pel qual valorem més els objectes tan aviat com són nostres. En una famosa prova, a uns estudiants se'ls feu triar entre una tassa o una rajola de xocolata suïssa com a recompensa per ajudar en una investigació. La meitat va escollir la tassa, i l'altra, la xocolata. Així doncs, sembla que valoraren igualment les dues recompenses. A altres estudiants se'ls donà la tassa i després se'ls deixà canviar-la per la rajola de xocolata, però només ho volgué fer l'onze percent. Mentre que un altre grup començà amb la xocolata, i la majoria preferí quedar-se-la abans que canviar-la. En altres paraules, els estudiants gairebé sempre valoraren més la recompensa que se'ls donava d'entrada. En part, això es deu a la rapidesa amb què creem vincles entre el nostre sentit identitari i les coses que considerem nostres. Això pot veure's inclús a nivell neuronal. En un experiment, uns neurocientífics escanejaren els cervells dels participants mentre distribuïen diversos objectes en una cistella etiquetada "meu" i una altra etiquetada "de l'Àlex". Quan els participants miraren després les seves noves coses, els seus cervells mostraren més activitat en una regió que normalment s'activa quan pensem en nosaltres mateixos. Una altra raó per estar aferrats a allò que posseïm és que des que som petits creiem que tenen una essència única. Els psicòlegs ens ho mostraren valent-se d'un truc per convèncer nens de 3 a 6 anys que havien creat una màquina copiadora, un aparell que podia crear rèpliques perfectes de qualsevol objecte. Quan se'ls feu triar entre la joguina preferida o una còpia aparentment exacta, la majoria dels nens preferí l'original. De fet, estaven aterrats per la idea d'haver-se endut a casa una còpia. Aquest pensament màgic sobre els objectes no desapareix quan creixem. Més aviat persisteix en l'edat adulta tornant-se més elaborat. Per exemple, pensem en el gran valor que es dóna a objectes que han pertanyut a famosos. Com si els compradors creguessin que el que havien comprat estava d'alguna forma imbuït de l'essència del seu famós amo anterior. Per raons similars, molts som reacis a desfer-nos de records de família que ens ajuden a sentir-nos connectats als nostres éssers estimats ja morts. Aquestes creences poden inclús alterar la nostra percepció del món físic i canviar la nostra capacitat esportiva. Als participants en un estudi recent se'ls digué que usarien un pal de golf que pertanyé al campió Ben Curtis. Durant l'experiment, van percebre que el forat era un centímetre més gran que els participants de control, que usaven un pal de golf normal, i van encertar-la lleugerament més. Malgrat el sentiment de possessió apareix de petits, la cultura també hi fa. Per exemple, es descobrí recentment que el poble Hadza del nord de Tanzània, que es troba aïllat de la cultura moderna, no mostra l'efecte de dotació. Això potser passa perquè viuen en una societat igualitària en què gairebé tot es comparteix. A l'extrem oposat, el vincle afectiu vers les nostres coses pot arribar massa lluny. Part de la causa del síndrome de Diògenes és l'exagerat sentit de la responsabilitat i la protecció vers les possessions pròpies. Per això, la gent amb aquesta condició troba tan difícil desfer-se de res. El que ens falta per veure avui és com la natura de la nostra relació amb les nostres possessions canviarà amb l'apogeu de les noves tecnologies. Molts han previst la desaparició de la música i els llibres físics, però per ara, al menys, això sembla prematur. Potser sempre hi haurà quelcom d'únic i satisfactori en sostenir entre les mans un objecte i dir que és nostre.
After witnessing the violent rage shown by babies whenever deprived of an item they considered their own, Jean Piaget, a founding father of child psychology, observed something profound about human nature. Our sense of ownership emerges incredibly early. Why are we so clingy? There's a well-established phenomenon in psychology known as the endowment effect where we value items much more highly just as soon as we own them. In one famous demonstration, students were given a choice between a coffee mug or a Swiss chocolate bar as a reward for helping out with research. Half chose the mug, and half chose the chocolate. That is, they seemed to value the two rewards similarly. Other students were given a mug first and then a surprise chance to swap it for a chocolate bar, but only 11% wanted to. Yet another group started out with chocolate, and most preferred to keep it rather than swap. In other words, the students nearly always put greater value on whichever reward they started out with. Part of this has to do with how quickly we form connections between our sense of self and the things we consider ours. That can even be seen at the neural level. In one experiment, neuroscientists scanned participants' brains while they allocated various objects either to a basket labeled "mine," or another labeled, "Alex's." When participants subsequently looked at their new things, their brains showed more activity in a region that usually flickers into life whenever we think about ourselves. Another reason we're so fond of our possessions is that from a young age we believe they have a unique essence. Psychologists showed us this by using an illusion to convince three to six-year-olds they built a copying machine, a device that could create perfect replicas of any item. When offered a choice between their favorite toy or an apparently exact copy, the majority of the children favored the original. In fact, they were often horrified at the prospect of taking home a copy. This magical thinking about objects isn't something we grow out of. Rather it persists into adulthood while becoming ever more elaborate. For example, consider the huge value placed on items that have been owned by celebrities. It's as if the buyers believed the objects they'd purchased were somehow imbued with the essence of their former celebrity owners. For similar reasons, many of us are reluctant to part with family heirlooms which help us feel connected to lost loved ones. These beliefs can even alter our perception of the physical world and change our athletic abilities. Participants in a recent study were told they were using a golf putter once owned by the champion Ben Curtis. During the experiment, they perceived the hole as being about a centimeter larger than controlled participants using a standard putter and they sank slightly more putts. Although feelings of ownership emerge early in life, culture also plays a part. For example, it was recently discovered that Hadza people of northern Tanzania who are isolated from modern culture don't exhibit the endowment effect. That's possibly because they live in an egalitarian society where almost everything is shared. At the other extreme, sometimes our attachment to our things can go too far. Part of the cause of hoarding disorder is an exaggerated sense of responsibility and protectiveness toward one's belongings. That's why people with this condition find it so difficult to throw anything away. What remains to be seen today is how the nature of our relationship with our possessions will change with the rise of digital technologies. Many have forecast the demise of physical books and music, but for now, at least, this seems premature. Perhaps there will always be something uniquely satisfying about holding an object in our hands and calling it our own.