Όταν ήμουν παιδί, βίωσα κάτι τόσο δυνατό, που ξόδεψα το υπόλοιπο της ζωής μου να το ψάχνω σε όλα τα λάθος μέρη. Αυτό που βίωσα δεν ήταν εικονική πραγματικότητα. Ήταν η μουσική. Κι από εκεί ξεκινά η ιστορία.
When I was a kid, I experienced something so powerful, I spent the rest of my life searching for it, and in all the wrong places. What I experienced wasn't virtual reality. It was music. And this is where the story begins.
Αυτός είμαι εγώ, ακούγοντας το "White Album" των Beatles. Και η έκφραση στο πρόσωπό μου είναι το συναίσθημα που ψάχνω να βρω από τότε. Η μουσική πάει κατευθείαν στην συναισθηματική φλέβα, μέσα στο αίμα σας και απευθείας μέσα στην καρδιά. Βαθαίνει κάθε εμπειρία. Φιλαράκια;
That's me, listening to the Beatles' "White Album." And the look on my face is the feeling that I've been searching for ever since. Music goes straight to the emotional vein, into your bloodstream and right into your heart. It deepens every experience. Fellas?
(Μουσική)
(Music)
Αυτός είναι ο καταπληκτικός ΜακΚένζι Στάμπερτ και ο Τζόσουα Ρόμαν. Μουσική --
This is the amazing McKenzie Stubbert and Joshua Roman. Music --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ναι.
Yeah.
Η μουσική κάνει τα πάντα να έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική απήχηση. Ας δούμε πώς θα το κάνει σ' αυτή την ομιλία. Το σωστό κομμάτι μουσικής τη σωστή στιγμή γίνεται ένα μ' εμάς σε κυτταρικό επίπεδο. Όταν ακούω εκείνο το τραγούδι από 'κείνο το καλοκαίρι μ' εκείνο το κορίτσι, μεταφέρομαι αμέσως εκεί ξανά. Ε, Στέσι.
Music makes everything have more emotional resonance. Let's see how it does for this talk. The right piece of music at the right time fuses with us on a cellular level. When I hear that one song from that one summer with that one girl, I'm instantly transported back there again. Hey, Stacey.
Εδώ είναι ένα μέρος της ιστορίας όπου έγινα λίγο άπληστος. Σκέφτηκα ότι αν προσθέσω περισσότερα στρώματα πάνω στη μουσική, θα έκανα τα συναισθήματα ακόμα πιο δυνατά. Έτσι μπήκα στη σκηνοθεσία των βίντεοκλιπ. Κι ήταν έτσι. Αυτός είναι ο αδερφός μου, ο Τζεφ. Συγγνώμη γι' αυτό, Τζεφ.
Here's a part of the story, though, where I got a little greedy. I thought if I added more layers on top of the music, I could make the feelings even more powerful. So I got into directing music videos. This is what they looked like. That's my brother, Jeff. Sorry about this, Jeff.
(Γέλια)
(Laughter)
Εδώ είμαι εγώ, έτσι για να πατσίσουμε. Απίστευτες κινήσεις. Έπρεπε να γίνω χορευτής.
Here's me, just so we're even. Incredible moves. Should've been a dancer.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτά τα πειράματα αναπτύχθηκαν, και τελικά, άρχιζαν να μοιάζουν περισσότερο κάπως έτσι. Και στα δύο όμως ψάχνω για το ίδιο πράγμα, να συλλάβω το ακατόρθωτο. Αν και δεν τα καταφέρνω. Η πρόσθεση κινούμενων εικόνων έδωσε μια αφηγηματική διάσταση, ναι, αλλά ποτέ δεν εξισώθηκε με τη δύναμη που είχε η καθαρή μουσική από μόνη της. Δεν είναι τόσο σπουδαία διαπίστωση όταν έχεις αφιερώσει τη ζωή και την επαγγελματική σου καριέρα για να γίνεις σκηνοθέτης. Συνεχώς αναρωτιόμουν, αν είχα πάρει τον λάθος δρόμο. Έτσι σκέφτηκα αν μπορούσα να συμπεριλάβω περισσότερο εσάς, το κοινό, μπορεί να κατάφερνα ακόμα να σας κάνω να νιώσετε κάτι παραπάνω.
These experiments grew, and in time, started to look more like this. In both, I'm searching for the same thing, though, to capture that lightning in a bottle. Except, I'm not. Adding moving pictures over the music added narrative dimension, yes, but never quite equated the power that just raw music had for me on its own. This is not a great thing to realize when you've devoted your life and professional career to becoming a music video director. I kept asking myself, did I take the wrong path? So I started thinking: if I could involve you, the audience, more, I might be able to make you feel something more as well.
Έτσι ο Άαρον Κόμπλιν κι εγώ αρχίσαμε να δοκιμάζουμε νέες τεχνολογίες που θα σας έβαζαν περισσότερο μέσα στο έργο, όπως το σπίτι των παιδικών σας χρόνων στο "The Wilderness Downtown", τα πορτραίτα που ζωγραφίσατε, στο "The Johny Cash Project", και τα διαδραστικά σας όνειρα στο "3 Dreams of Black". Προσπαθούσαμε να πάμε πέρα από την οθόνη, να συνδεθούμε πιο βαθιά με την καρδιά και τη φαντασία των ανθρώπων. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Πάλι δεν είχε την ακατέργαστη πειραματική δύναμη της καθαρής μουσικής για μένα.
So Aaron Koblin and I began auditioning new technologies that could put more of you inside of the work, like your childhood home in "The Wilderness Downtown," your hand-drawn portraits, in "The Johnny Cash Project," and your interactive dreams in "3 Dreams of Black." We were pushing beyond the screen, trying to connect more deeply to people's hearts and imaginations. But it wasn't quite enough. It still didn't have the raw experiential power of pure music for me.
Οπότε άρχισα να αναζητώ μια νέα τεχνολογία για την οποία είχα διαβάσει μόνο στην επιστημονική φαντασία. Και μετά από αναζήτηση ετών, βρήκα ένα πρότυπο. Ήταν ένα έργο του Νόνι ντε λα Πένια στο εργαστήριο του Μαρκ Μπόλας στο USC. Και όταν το δοκίμασα, ήξερα ότι το είχα βρει. Μπορούσα να γευτώ το ακατόρθωτο. Λεγόταν εικονική πραγματικότητα (ΕΠ). Αυτό ήταν πριν από πέντε χρόνια όταν το βρήκα. Και σήμερα είναι έτσι.
So I started chasing a new technology that I only had read about in science fiction. And after years of searching, I found a prototype. It was a project from Nonny de la Peña in Mark Bolas's lab in USC. And when I tried it, I knew I'd found it. I could taste the lightning. It was called virtual reality. This was it five years ago when I ran into it. This is what it looks like now.
Γρήγορα άρχισα να φτιάχνω πράγματα με αυτό το νέο μέσο, και μέσα απ' τη διαδικασία αυτή καταλάβαμε κάτι: ότι η ΕΠ θα παίξει έναν απίστευτα σημαντικό ρόλο στην ιστορία των μέσων. Στην πραγματικότητα θα είναι το τελευταίο. Το λέω αυτό γιατί είναι το πρώτο μέσο που κάνει πραγματικά το άλμα από την εσωτερίκευση της έκφρασης του συγγραφέα για μια εμπειρία, στο να τη βιώσουμε από πρώτο χέρι. Φαίνεστε μπερδεμένοι. Θα εξηγήσω. Μην ανησυχείτε.
I quickly started building things in this new medium, and through that process we realized something: that VR is going to play an incredibly important role in the history of mediums. In fact, it's going to be the last one. I mean this because it's the first medium that actually makes the jump from our internalization of an author's expression of an experience, to our experiencing it firsthand. You look confused. I'll explain. Don't worry.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν πάμε πίσω στην αρχή των μέσων, το πιο πιθανό είναι, ότι όλα ξεκινούν γύρω από μια φωτιά με μια καλή ιστορία. Ο αρχηγός της φυλής μας μιλάει για το πώς κυνήγησε το μαλλιαρό μαμούθ στην τούνδρα εκείνη τη μέρα. Ακούμε τα λόγια του και τα μεταφράζουμε σε δικές μας εσωτερικές αλήθειες. Το ίδιο συμβαίνει όταν κοιτάζουμε την εκδοχή της ιστορίας ως ζωγραφιές σπηλαίων, ως βιβλίο για το κυνήγι μαμούθ, ως θεατρικό έργο, ως ραδιοφωνική εκπομπή, ως τηλεοπτική εκπομπή ή ως ταινία. Όλα αυτά τα μέσα απαιτούν αυτό που ονομάζεται «υπέρβαση της δυσπιστίας» γιατί υπάρχει ένα μεταφραστικό κενό μεταξύ της πραγματικότητας της ιστορίας και της συνείδησής μας που ερμηνεύει την ιστορία στην δική μας πραγματικότητα. Χρησιμοποιώ τη λέξη «συνείδηση» ως την αίσθηση πραγματικότητας που παίρνουμε από τις αισθήσεις μας που βιώνουν τον κόσμο γύρω μας.
If we go back to the origins of mediums, by all best guesses, it starts around a fire, with a good story. Our clan leader is telling us about how he hunted the woolly mammoth on the tundra that day. We hear his words and translate them into our own internal truths. The same thing happens when we look at the cave painting version of the story, the book about the mammoth hunt, the play, the radio broadcast, the television show or the movie. All of these mediums require what we call "suspension of disbelief," because there's a translation gap between the reality of the story and our consciousness interpreting the story into our reality. I'm using the word "consciousness" as a feeling of reality that we get from our senses experiencing the world around us.
Η εικονική πραγματικότητα γεφυρώνει αυτό το κενό. Τώρα βρίσκεστε στην τούνδρα και κυνηγάτε μαζί με τον αρχηγό της φυλής. Ή είστε εσείς ο αρχηγός της φυλής. Ή ίσως να είστε ακόμα και το μαλλιαρό μαμούθ.
Virtual reality bridges that gap. Now, you are on the tundra hunting with the clan leader. Or you are the clan leader. Or maybe you're even the woolly mammoth.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό κάνει την ΕΠ ξεχωριστή. Σε όλα τα υπόλοιπα μέσα, η συνείδησή σας ερμηνεύει το μέσο. Στην ΕΠ, η συνείδησή σας είναι το μέσο. Οπότε οι δυνατότητες της ΕΠ είναι τεράστιες. Αλλά πού βρισκόμαστε τώρα; Ποια είναι η παρούσα φάση της τέχνης; Λοιπόν, είμαστε εδώ. Αναλογικά βρισκόμαστε στο πρώτο έτος του σινεμά. Αυτή είναι η ταινία των αδερφών Λουμιέρ που λέγεται ότι έκανε το κοινό μέσα στο σινεμά να τρέχει να σωθεί καθώς πίστευαν ότι ένα τρένο ερχόταν καταπάνω τους. Παρομοίως με αυτό το πρώτο στάδιο αυτού του μέσου, στην ΕΠ, πρέπει επίσης να πάμε πέρα απ' το θέαμα μέσα στην αφήγηση. Αυτό το μέσο χρειάστηκε δεκαετίες μέχρι να βρει την προτιμώμενη γλώσσα αφήγησης στη μορφή της ταινίας. Στην ΕΠ σήμερα, πιο πολύ μαθαίνουμε τη γραμματική πάρα τη γραφή της γλώσσας.
So here's what special about VR. In all other mediums, your consciousness interprets the medium. In VR, your consciousness is the medium. So the potential for VR is enormous. But where are we now? What is the current state of the art? Well, we are here. We are the equivalent of year one of cinema. This is the Lumière Brothers film that allegedly sent a theater full of people running for their lives as they thought a train was coming toward them. Similar to this early stage of this medium, in VR, we also have to move past the spectacle and into the storytelling. It took this medium decades to figure out its preferred language of storytelling, in the form of a feature film. In VR today, we're more learning grammar than writing language.
Τον τελευταίο χρόνο κάναμε 15 ταινίες στην ΕΠ εταιρεία μας, την Vrse, και μάθαμε μερικά πράγματα. Βρήκαμε ότι έχουμε μια μοναδική, άμεση πορεία προς τις αισθήσεις σας, στα συναισθήματα σας, ακόμα και στο σώμα σας.
We've made 15 films in the last year at our VR company, Vrse, and we've learned a few things. We found that we have a unique, direct path into your senses, your emotions, even your body.
Αφήστε με να σας δείξω μερικά πράγματα. Για τον σκοπό αυτής της παρουσίασης, θα πάμε προς κάθε κατεύθυνση που θα μπορούσατε να δείτε, και θα το εκτείνουμε σ' αυτό το τεράστιο ορθογώνιο. Ωραία, πάμε.
So let me show you some things. For the purpose of this demo, we're going to take every direction that you could possibly look, and stretch it into this giant rectangle. OK, here we go.
Οπότε, πρώτα: η κίνηση της κάμερας είναι δύσκολη στην ΕΠ. Αν γίνει λάθος, μπορεί να σας φέρει αναγούλα. Βρήκαμε ότι αν κουνήσουμε την κάμερα σε σταθερή ταχύτητα σε ευθεία γραμμή, μπορούμε να την βγάλουμε καθαρή. Την πρώτη μέρα στη σχολή κινηματογράφου, μου είπαν ότι πρώτα πρέπει να μάθω κάθε κανόνα πριν να μπορέσω να σπάσω κάποιον. Δεν μάθαμε κάθε κανόνα. Δεν μάθαμε σχεδόν κανέναν κανόνα, αλλά προσπαθούσαμε ήδη να τους σπάσουμε για να δούμε τι δημιουργικό θα μπορούσαμε να καταφέρουμε. Σ' αυτή τη λήψη, ανεβαίνοντας απ' το έδαφος, πρόσθεσα επιτάχυνση. Το έκανα αυτό γιατί ήθελα να δώσω μια φυσική αίσθηση της απομάκρυνσης από το έδαφος. Στην ΕΠ, μπορώ να σας το δώσω αυτό.
So, first: camera movement is tricky in VR. Done wrong, it can actually make you sick. We found if you move the camera at a constant speed in a straight line, you can actually get away with it, though. The first day in film school, they told me you have to learn every single rule before you can break one. We have not learned every single rule. We've barely learned any at all, but we're already trying to break them to see what kind of creative things we can accomplish. In this shot here, where we're moving up off the ground, I added acceleration. I did that because I wanted to give you a physical sensation of moving up off the ground. In VR, I can give that to you.
(Μουσική)
(Music)
Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η μουσική είναι σημαντική και σ' αυτό το μέσο. Μας οδηγεί στο πώς να νιώθουμε. Σε αυτό το έργο που κάναμε με τους New York Times, τον Ζακ Ρίχτερ και τον φίλο μας, Τζέι Αρ, σας βάζουμε σ' ένα ελικόπτερο, και παρόλο που πετάτε 700 μέτρα πάνω απ' το Μανχάταν, δεν νιώθετε φόβο. Νιώθετε περηφάνια για τον χαρακτήρα του Τζέι Αρ. Η μουσική σας οδηγεί εκεί.
Not surprisingly, music matters a lot in this medium as well. It guides us how to feel. In this project we made with the New York Times, Zach Richter and our friend, JR, we take you up in a helicopter, and even though you're flying 2,000 feet above Manhattan, you don't feel afraid. You feel triumphant for JR's character. The music guides you there.
(Μουσική)
(Music)
Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, υπάρχει σύνθεση στην εικονική πραγματικότητα, αλλά στην ταινία είναι εντελώς διαφορετική, γιατί εκεί έχεις ένα ορθογώνιο πλάνο. Η σύνθεση είναι εκεί όπου η συνείδησή σας υπάρχει και στον τρόπο που ο κόσμος κινείται γύρω σας. Στην ταινία, "Waves of Grace", η οποία ήταν συνεργασία μεταξύ της Vrse, των Ηνωμένων Εθνών, του Γκάμπο Αρόρα, και του Ιμράν Ισμαήλ, βλέπουμε επίσης τον καθοριστικό ρόλο του κοντινού πλάνου στην ΕΠ. Κοντινό στην ΕΠ σημαίνει ότι πραγματικά πλησιάζεις κάποιον. Φέρνει αυτόν τον χαρακτήρα μέσα στον προσωπικό σας χώρο, έναν χώρο που συνήθως κρατάμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και νιώθετε μια συναισθηματική εγγύτητα με τον χαρακτήρα επειδή το νιώθετε ως σωματική εγγύτητα.
Contrary to popular belief, there is composition in virtual reality, but it's completely different than in film, where you have a rectangular frame. Composition is now where your consciousness exists and how the world moves around you. In this film, "Waves of Grace," which was a collaboration between Vrse, the United Nations, Gabo Arora, and Imraan Ismail, we also see the changing role of the close-up in virtual reality. A close-up in VR means you're actually close up to someone. It brings that character inside of your personal space, a space that we'd usually reserve for the people that we love. And you feel an emotional closeness to the character because of what you feel to be a physical closeness.
Η σκηνοθεσία της ΕΠ δεν είναι σαν να σκηνοθετείς για το ορθογώνιο. Είναι περισσότερο σαν χορογραφία της προσοχής του θεατή. Ένα εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να καθοδηγήσουμε την προσοχή σας ονομάζεται «χωροποιημένος ήχος». Μπορώ να βάλω ήχο παντού μπροστά σας, αριστερά ή δεξιά, ακόμη και πίσω σας, κι όταν γυρίζετε το κεφάλι σας, ο ήχος θα περιστρέφεται ανάλογα. Μπορώ να το χρησιμοποιήσω για να κατευθύνω την προσοχή σας εκεί που θέλω. Την άλλη φορά που θ' ακούσετε κάποιον να τραγουδάει πίσω σας, μπορεί να είναι ο Μπόνο.
Directing VR is not like directing for the rectangle. It's more of a choreography of the viewer's attention. One tool we can use to guide your attention is called "spatialized sound." I can put a sound anywhere in front of you, to left or right, even behind you, and when you turn your head, the sound will rotate accordingly. So I can use that to direct your attention to where I want you to see. Next time you hear someone singing over your shoulder, it might be Bono.
(Γέλια)
(Laughter)
Με την ΕΠ νιώθουμε ότι είμαστε μέρος κάποιου πράγματος. Κατά κύριο λόγο στην ανθρώπινη ιστορία, ζήσαμε σε μικρές οικογενειακές μονάδες. Ξεκινήσαμε στις σπηλιές, μετά πήγαμε στις φυλές, μετά στα χωριά και στις πόλεις, και τώρα είμαστε όλοι πολίτες του κόσμου. Αλλά πιστεύω πως είμαστε ακόμα προγραμματισμένοι να νοιαζόμαστε πιο πολύ για τα πράγματα που είναι κοντά μας. Και η ΕΠ κάνει όλα και όλους να δίνουν την αίσθηση ότι είναι κοντά μας. Γι' αυτό λειτουργεί και ως μηχανή ενσυναίσθησης. Η ταινία "Clouds Over Sindra", σας πάει σε καταυλισμό Σύριων προσφύγων, και αντί να παρακολουθήσετε μια ιστορία ανθρώπων εκεί, είναι πλέον μια ιστορία για εμάς, εδώ.
VR makes us feel like we are part of something. For most of human history, we lived in small family units. We started in caves, then moved to clans and tribes, then villages and towns, and now we're all global citizens. But I believe that we are still hardwired to care the most about the things that are local to us. And VR makes anywhere and anyone feel local. That's why it works as an empathy machine. Our film "Clouds Over Sidra" takes you to a Syrian refugee camp, and instead of watching a story about people over there, it's now a story about us here.
Αλλά πού πηγαίνουμε από εδώ; Το δύσκολο είναι ότι με όλα τα προηγούμενα μέσα, η φόρμα είναι καθορισμένη εν τη γενέσει της. Η ταινία είναι μια σεκάνς ορθογωνιών, από τον Μόιμπριτζ και τα άλογα του έως σήμερα. Η φόρμα δεν άλλαξε ποτέ. Αλλά η ΕΠ ως φόρμα, ως μέσο, δεν είναι ακόμα ολοκληρωμένο. Δεν χρησιμοποιεί υλικό σελιλόιντ, ή χαρτί ή τηλεοπτικά σήματα. Αλλά χειρίζεται αυτά που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε τον κόσμο. Χρησιμοποιούμε τις αισθήσεις σας ως χρώματα στον καμβά, αλλά μόνο δύο προς το παρόν. Τελικά, θα δούμε αν θα εμπλέξουμε όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις μας, και θα μπορούμε να παρέμβουμε στην ιστορία προς όποια κατεύθυνση επιλέξουμε. Και τώρα το ονομάζουμε εικονική πραγματικότητα, αλλά τι θα γίνει αν ξεπεράσουμε τις προσομοιωμένες πραγματικότητες; Πώς θα το ονομάσουμε τότε; Αν αντί να σας πω προφορικά ένα όνειρο, να σας αφήσω να ζήσετε μέσα σ' αυτό το όνειρο; Αν αντί να βιώσετε την επίσκεψη μιας πραγματικότητας στην Γη, να μπορείτε να ταξιδέψετε πάνω σε βαρυτικά κύματα στο χείλος μιας μαύρης τρύπας, ή να δημιουργήσετε γαλαξίες από το μηδέν, ή να επικοινωνήσετε ο ένας με τον άλλον χωρίς λέξεις αλλά μόνο τις ακατέργαστες σκέψεις μας; Αυτό δεν είναι πια εικονική πραγματικότητα. Και ειλικρινά δεν ξέρω πώς ονομάζεται. Αλλά ελπίζω να καταλαβαίνετε πού πηγαίνουμε.
But where do we go from here? The tricky thing is that with all previous mediums, the format is fixed at its birth. Film has been a sequence of rectangles, from Muybridge and his horses to now. The format has never changed. But VR as a format, as a medium, isn't complete yet. It's not using physical celluloid or paper or TV signals. It actually employs what we use to make sense of the world. We're using your senses as the paints on the canvas, but only two right now. Eventually, we can see if we will have all of our human senses employed, and we will have agency to live the story in any path we choose. And we call it virtual reality right now, but what happens when we move past simulated realities? What do we call it then? What if instead of verbally telling you about a dream, I could let you live inside that dream? What if instead of just experiencing visiting some reality on Earth, you could surf gravitational waves on the edge of a black hole, or create galaxies from scratch, or communicate with each other not using words but using our raw thoughts? That's not a virtual reality anymore. And honestly I don't know what that's called. But I hope you see where we're going.
Αλλά είμαι εδώ, να διανοητικοποιώ ένα μέσο που λέω ότι είναι βιωματικό. Οπότε ας το βιώσουμε. Στα χέρια σας, κρατάτε ένα χαρτόκουτο. Ας ανοίξουμε το καπάκι. Πατήστε το κουμπί ενεργοποίησης για να ξεκλειδώσετε το τηλέφωνο. Γι' αυτούς που βλέπουν από το σπίτι, θα βάλουμε τώρα μια κάρτα για να σας δείξουμε πώς θα κατεβάσετε αυτή την εμπειρία στο τηλέφωνο σας, ακόμα και να πάρετε ένα Google Cardboard για να το δοκιμάσετε. Παίζαμε με χαρτόκουτα ως παιδιά, και ως ενήλικες, ελπίζω να μπορούμε να βρούμε λίγο από εκείνο το ακατόρθωτο χώνοντας το κεφάλι μας μέσα σ' ένα χαρτόκουτο ξανά. Σε λίγο θα συμμετάσχετε στη μεγαλύτερη συλλογική τηλεθέαση εικονικής πραγματικότητας στην ιστορία. Και μ' εκείνο το κλασσικό παλιομοδίτικο στυλ του παρελθόντος, πρόκειται να παρακολουθήσουμε όλοι κάτι την ίδια ακριβώς στιγμή, μαζί. Ας ελπίσουμε ότι θα πετύχει. Τι δείχνει η αντίστροφη μέτρηση; Δεν βλέπω.
But here I am, intellectualizing a medium I'm saying is experiential. So let's experience it. In your hands, you hopefully hold a piece of cardboard. Let's open the flap. Tap on the power button to unlock the phone. For the people watching at home, we're going to put up a card right now to show you how to download this experience on your phone yourself, and even get a Google cardboard of your own to try it with. We played in cardboard boxes as kids, and as adults, I'm hoping we can all find a little bit of that lightning by sticking our head in one again. You're about to participate in the largest collective VR viewing in history. And in that classic old-timey style of yesteryear, we're all going to watch something at the exact same time, together. Let's hope it works. What's the countdown look like? I can't see.
Κοινό: ... 15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1
Audience: ...15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1
(Πουλιά κελαηδούν)
(Birds singing)
(Μηχανή τρένου)
(Train engine)
Κοινό: (Τσιρίδες)
Audience: (Shreiks)
(Βίντεο) Τζέι Αρ: Θα σας πω πώς τράβηξα το εξώφυλλο του New York Times Magazine, με θέμα «Περπατώντας στη Νέα Υόρκη». Απλά δέθηκα κι έγειρα έξω απ' το ελικόπτερο, κι έπρεπε να είμαι τελείως κάθετος έτσι ώστε να μπορέσω να τo τραβήξω. Και όταν ήμουν εντελώς από πάνω -ξέρετε, με τον άνεμο, έπρεπε να το ξανακάνουμε μερικές φορές- και μετά συνέχιζα να τραβάω.
(Video) JR: Let me tell you how I shot the cover of the New York Times Magazine, "Walking New York." I just got strapped on outside the helicopter, and I had to be perfectly vertical so I could grab it. And when I was perfectly above -- you know, with the wind, we had to redo it a few times -- then I kept shooting.
(Βίντεο) Γυναικεία φωνή: Ω Κύριε, προστάτεψέ μας από το κακό, αφού είσαι ο Κύριος, το Φως. Εσύ που μας έδωσες ζωή την πήρες πίσω. Ας γίνει το θέλημά Σου. Σε παρακαλώ φέρε την γαλήνη στους πολλούς που έχουν χάσει τους αγαπημένους τους. Βοήθησέ μας να ζήσουμε ξανά.
(Video) Woman's voice: Dear Lord, protect us from evil, for you are the Lord, the light. You who gave us life took it away. Let your will be done. Please bring peace to the many who have lost loved ones. Help us to live again.
(Μουσική)
(Music)
(Βίντεο) (Φωνές παιδιών)
(Video) (Children's voices)
Παιδική φωνή: Στο Ζατάρι υπάρχουν περισσότερα παιδιά παρά ενήλικες. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι εμείς έχουμε τον έλεγχο.
Child's voice: There are more kids in Zaatari than adults right now. Sometimes I think we are the ones in charge.
Κρις Μιλκ: Πώς ήταν;
Chris Milk: How was it?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτός ήταν ένας φτηνός τρόπος για να κάνετε μια ενθουσιώδη επευφημία. Αφού σας έκανα όλους να σηκωθείτε, ήξερα ότι θα χειροκροτήσετε στο τέλος.
That was a cheap way of getting you to do a standing ovation. I just made you all stand. I knew you'd applaud at the end.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Πιστεύω ότι όλοι στη Γη πρέπει να βιώσουν αυτό που μόλις βιώσατε εσείς. Έτσι μπορούμε συλλογικά ν' αρχίσουμε να το μορφοποιούμε, όχι ως τεχνολογική πλατφόρμα αλλά ως πλατφόρμα ανθρωπιάς. Και γι' αυτό τον σκοπό, πέρυσι τον Νοέμβριο, οι NY Times και η Vrse έκαναν ένα έργο ΕΠ που λέγεται "The Displaced". Παρουσιάστηκε με ένα εκατομμύριο Google Cardboards που στάλθηκαν σε κάθε συνδρομητή μαζί με την εφημερίδα του. Αλλά κάτι περίεργο έγινε εκείνο το κυριακάτικο πρωινό. Πολλοί άνθρωποι νόμιζαν ότι δεν ήταν οι προγραμματισμένοι αποδέκτες του διαφημιστικού. Κι αρχίσαμε να το βλέπουμε αυτό παντού στο Instagram. Σας φαίνεται γνωστό;
I believe that everyone on Earth needs to experience what you just experienced. That way we can collectively start to shape this, not as a tech platform but as a humanity platform. And to that end, in November of last year, the New York Times and Vrse made a VR project called "The Displaced." It launched with one million Google Cardboards sent out to every Sunday subscriber with their newspaper. But a funny thing happened that Sunday morning. A lot of people got them that were not the intended recipients on the mailing label. And we started seeing this all over Instagram. Look familiar?
Η μουσική με οδήγησε σ' έναν δρόμο αναζήτησης αυτού που φαινόταν άπιαστο για πάρα πολύ καιρό. Τώρα, εκατομμύρια παιδιά μόλις είχαν την ίδια αναπτυξιακή εμπειρία στην παιδική ηλικία που είχα κι εγώ. Μόνο που πιστεύω ότι αυτό την ξεπερνά. Ας δούμε πού αυτό θα τους οδηγήσει.
Music led me on a path of searching for what seemed like the unattainable for a very long time. Now, millions of kids just had the same formative experience in their childhood that I had in mine. Only I think this one surpasses it. Let's see where this leads them.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)