Η εικονική πραγματικότητα άρχισε για μένα σε ένα αρκετά ασυνήθιστο μέρος. Ήταν τη δεκαετία του '70. Μπήκα στον χώρο πολύ μικρός. Ήμουν επτά χρονών. Και το εργαλείο που χρησιμοποίησα για να φτάσω στην εικονική πραγματικότητα ήταν η μηχανή για άλματα του Ίβελ Κανίβελ. Να και το διαφημιστικό για το συγκεκριμένο παιχνίδι: (Βίντεο) Σπικάζ: Τι άλμα! Ο Ίβελ με την τρομερή μοτοσυκλέτα του. Η φυγόκεντρος τον εκτοξεύει πάνω από 30 μέτρα με φουλ ταχύτητα.
Virtual reality started for me in sort of an unusual place. It was the 1970s. I got into the field very young: I was seven years old. And the tool that I used to access virtual reality was the Evel Knievel stunt cycle. This is a commercial for that particular item: (Video) Voice-over: What a jump! Evel's riding the amazing stunt cycle. That gyro-power sends him over 100 feet at top speed.
Κρις Μιλκ: Αυτή ήταν η χαρά μου εκείνη την εποχή. Πήγαινα παντού με αυτή τη μηχανή. Και μαζί με τον Ίβελ Κανίβελ πηδήξαμε πάνω από το φαράγγι του Σνέικ Ρίβερ. Ήθελα την ρουκέτα. Ποτέ δεν πήρα τη ρουκέτα. Πήρα μόνο την μοτοσυκλέτα. Ένιωθα τόσο δεμένος με αυτό τον κόσμο. Δεν ήθελα να διηγούμαι ιστορίες όταν μεγάλωνα. Ήθελα να γίνω κασκαντέρ. Το είχα ζήσει. Ο Ίβελ Κανίβελ ήταν φίλος μου. Καταλάβαινα πάρα πολύ καλά πώς ένιωθε.
Chris Milk: So this was my joy back then. I rode this motorcycle everywhere. And I was there with Evel Knievel; we jumped the Snake River Canyon together. I wanted the rocket. I never got the rocket, I only got the motorcycle. I felt so connected to this world. I didn't want to be a storyteller when I grew up, I wanted to be stuntman. I was there. Evel Knievel was my friend. I had so much empathy for him.
Αλλά δεν τα κατάφερα. (Γέλια) Πήγα σε Σχολή Καλών Τεχνών. Άρχισα να φτιάχνω μουσικά βίντεο. Αυτό είναι από τα πρώτα μουσικά βίντεο που έκανα: (Μουσική: «Άγγιξε τον ουρανό» από τον Κάνιε Γουέστ) ΚΜ: Ίσως εντοπίσετε εδώ κάποιες ελαφρές ομοιότητες. (Γέλια) Τελικά πήρα και τη ρουκέτα. (Γέλια)
But it didn't work out. (Laughter) I went to art school. I started making music videos. And this is one of the early music videos that I made: (Music: "Touch the Sky" by Kanye West) CM: You may notice some slight similarities here. (Laughter) And I got that rocket. (Laughter)
Έτσι τώρα είμαι σκηνοθέτης, ή τουλάχιστον γίνομαι σιγά-σιγά, και άρχισα να χρησιμοποιώ τα εργαλεία που διαθέτω ως σκηνοθέτης για να προσπαθήσω να πω στο ακροατήριο όσο πιο ελκυστικές ιστορίες μπορώ. Και οι ταινίες είναι το κορυφαίο μέσο για να έχουμε ενσυναίσθηση για ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από εμάς και κόσμους τελείως ξένους από τον δικό μας.
So, now I'm a filmmaker, or, the beginning of a filmmaker, and I started using the tools that are available to me as a filmmaker to try to tell the most compelling stories that I can to an audience. And film is this incredible medium that allows us to feel empathy for people that are very different than us and worlds completely foreign from our own.
Δυστυχώς ο Ίβελ Κανίβελ δεν είχε για εμάς την ίδια ενσυναίσθηση που είχαμε γι' αυτόν και μας έκανε μήνυση γι' αυτό το βίντεο (Γέλια) αμέσως μετά. Η θετική πλευρά ήταν ότι, ο άνθρωπος που είχα σαν είδωλο ως παιδί, ο άνθρωπος που ήθελα να γίνω όταν ενηλικιωθώ, τελικά κατάφερα να αποκτήσω αυτόγραφό του. (Χειροκρότημα)
Unfortunately, Evel Knievel did not feel the same empathy for us that we felt for him, and he sued us for this video -- (Laughter) -- shortly thereafter. On the upside, the man that I worshipped as a child, the man that I wanted to become as an adult, I was finally able to get his autograph. (Applause)
Τώρα ας μιλήσουμε για τις ταινίες. Οι ταινίες είναι ένα εκπληκτικό μέσο αλλά βασικά είναι ίδιες τώρα όπως ήταν και τότε. Είναι μια ομάδα καρέ που παίζονται σε ακολουθία. Κι έχουμε κάνει απίστευτα πράγματα με αυτά τα καρέ. Αλλά άρχισα να σκέφτομαι εάν υπάρχει τρόπος να χρησιμοποιήσω σύγχρονες και αναπτυσσόμενες τεχνολογίες για να αφηγηθώ ιστορίες με άλλους τρόπους και να αφηγηθώ άλλα είδη ιστοριών που ίσως δεν μπορούσα να αφηγηθώ με τα παραδοσιακά κινηματογραφικά εργαλεία που χρησιμοποιούμε εδώ και 100 χρόνια; Έτσι άρχισα να πειραματίζομαι και προσπαθούσα να φτιάξω την απόλυτη μηχανή ενσυναίσθησης. Εδώ είναι ένα από τα πρώτα πειράματα: (Μουσική)
Let's talk about film now. Film, it's an incredible medium, but essentially, it's the same now as it was then. It's a group of rectangles that are played in a sequence. And we've done incredible things with those rectangles. But I started thinking about, is there a way that I can use modern and developing technologies to tell stories in different ways and tell different kinds of stories that maybe I couldn't tell using the traditional tools of filmmaking that we've been using for 100 years? So I started experimenting, and what I was trying to do was to build the ultimate empathy machine. And here's one of the early experiments: (Music)
Αυτό λέγεται «Η ζούγκλα στο κέντρο της πόλης». Ήταν μια συνεργασία με τους Arcade Fire. Σου ζητούσε να εισάγεις στην αρχή τη διεύθυνση όπου μεγάλωσες. Είναι ένας ιστότοπος. Από εκεί αρχίζουν να αναπτύσσονται διάφορα παράθυρα περιήγησης. Και βλέπετε έναν νεαρό να τρέχει σ' αυτόν τον δρόμο, βλέπετε εικόνες από το Street View και τους Χάρτες της Google και συνειδητοποιείτε ότι τρέχει στον δικό σας δρόμο. Κι όταν σταματάει μπροστά σε ένα σπίτι, είναι το δικό σας σπίτι. Ήταν υπέροχο και οι άνθρωποι αντιδρούσαν συναισθηματικά πιο έντονα σε αυτό παρά σε πράγματα που είχα φτιάξει με καρέ. Ουσιαστικά παίρνω ένα κομμάτι από την ιστορία σας και το βάζω μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας.
So this is called "The Wilderness Downtown." It was a collaboration with Arcade Fire. It asked you to put in the address where you grew up at the beginning of it. It's a website. And out of it starts growing these little boxes with different browser windows. And you see this teenager running down a street, and then you see Google Street View and Google Maps imagery and you realize the street he's running down is yours. And when he stops in front of a house, he stops in front of your house. And this was great, and I saw people having an even deeper emotional reaction to this than the things that I had made in rectangles. And I'm essentially taking a piece of your history and putting it inside the framing of the story.
Αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι, «Εντάξει, είναι ένα κομμάτι σου, αλλά πώς θα σε βάλω ολόκληρο μέσα στο πλαίσιο;» Για να το καταφέρω αυτό, στράφηκα στις εγκαταστάσεις τέχνης. Και αυτή λέγεται «Η Προδοσία του Ασύλου». Είναι ένα τρίπτυχο. Θα σας δείξω τον τρίτο πίνακα. (Μουσική) Έτσι τώρα σας έχω βάλει μέσα στο πλαίσιο και είδα ανθρώπους να έχουν βαθύτερη συναισθηματική αντίδραση σε αυτή τη δουλειά από την προηγούμενη.
But then I started thinking, okay, well that's a part of you, but how do I put all of you inside of the frame? So to do that, I started making art installations. And this is one called "The Treachery of Sanctuary." It's a triptych. I'm going to show you the third panel. (Music) So now I've got you inside of the frame, and I saw people having even more visceral emotional reactions to this work than the previous one.
Μετά άρχισα να σκέφτομαι τα πλαίσια και τι αντιπροσωπεύουν. Ένα πλαίσιο είναι όπως ένα παράθυρο. Εννοώ ότι τα μέσα που παρακολουθούμε -τηλεόραση, κινηματογράφος- είναι παράθυρα σε άλλους κόσμους. Και σκέφτηκα, ωραία. Σε έβαλα σε ένα πλαίσιο. Αλλά δεν σε θέλω μέσα στο πλαίσιο, δεν σε θέλω μέσα στο παράθυρο, θέλω να περάσεις από το παράθυρο να είσαι στην άλλη πλευρά, μέσα στον κόσμο, να κατοικείς τον κόσμο.
But then I started thinking about frames, and what do they represent? And a frame is just a window. I mean, all the media that we watch -- television, cinema -- they're these windows into these other worlds. And I thought, well, great. I got you in a frame. But I don't want you in the frame, I don't want you in the window, I want you through the window, I want you on the other side, in the world, inhabiting the world.
Και αυτό με φέρνει πίσω στην εικονική πραγματικότητα. Ας μιλήσουμε για εικονική πραγματικότητα. Δυστυχώς, η συζήτηση έχει τόση σχέση με την εικονική πραγματικότητα όσο ο χορός με την αρχιτεκτονική. Εδώ όντως χορεύει για την αρχιτεκτονική στην εικονική πραγματικότητα. (Γέλια) Συνεπώς είναι δύσκολο να το εξηγήσεις; Γιατί είναι δύσκολο; Είναι δύσκολο επειδή είναι ένα πολύ βιωματικό μέσο. Το αντιλαμβάνεσαι με τις αισθήσεις καθώς το βιώνεις. Είναι μια μηχανή αλλά από μέσα έχεις την αίσθηση πραγματικής ζωής, το νιώθεις αληθινό. Νιώθεις ότι όντως παρευρίσκεσαι στον κόσμο που μπήκες και νιώθεις παρών με τους ανθρώπους που συναντάς εκεί μέσα.
So that leads me back to virtual reality. Let's talk about virtual reality. Unfortunately, talking about virtual reality is like dancing about architecture. And this is actually someone dancing about architecture in virtual reality. (Laughter) So, it's difficult to explain. Why is it difficult to explain? It's difficult because it's a very experiential medium. You feel your way inside of it. It's a machine, but inside of it, it feels like real life, it feels like truth. And you feel present in the world that you're inside and you feel present with the people that you're inside of it with.
Θα σας δείξω μια δοκιμαστική λήψη από ταινία εικονικής πραγματικότητας: μια πλήρη οθόνη με όλες τις πληροφορίες που καταγράφουμε κινηματογραφώντας εικονική πραγματικότητα. Κινηματογραφούμε προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό είναι σύστημα που φτιάξαμε από τρισδιάστατες κάμερες που βλέπουν σε κάθε κατεύθυνση και δικατευθυντικά μικρόφωνα που βλέπουν προς κάθε πλευρά. Με αυτό βασικά χτίζουμε μια σφαίρα του κόσμου που κατοικείς. Άρα δεν θα σας δείξω μια άποψη του κόσμου, αλλά βασικά ολόκληρο τον κόσμο τεντωμένο σε ένα παραλληλόγραμμο. Αυτή η ταινία λέγεται «Σύννεφα πάνω από τη Σίντρα» και έγινε σε συνεργασία με την εταιρεία εικονικής πραγματικότητας VRSE και τα Ηνωμένα Έθνη και έναν συνεργάτη ονόματι Γκάμπο Αρόρα. Πήγαμε σε στρατόπεδο Σύρων προσφύγων στην Ιορδανία τον Δεκέμβριο και κινηματογραφήσαμε την ιστορία ενός 12χρονου κοριτσιού, της Σίντρα. Με την οικογένειά της διέφυγε από τη Συρία μέσω της ερήμου στην Ιορδανία και ζούσε στο στρατόπεδο για ενάμιση χρόνο.
So, I'm going to show you a demo of a virtual reality film: a full-screen version of all the information that we capture when we shoot virtual reality. So we're shooting in every direction. This is a camera system that we built that has 3D cameras that look in every direction and binaural microphones that face in every direction. We take this and we build, basically, a sphere of a world that you inhabit. So what I'm going to show you is not a view into the world, it's basically the whole world stretched into a rectangle. So this film is called "Clouds Over Sidra," and it was made in conjunction with our virtual reality company called VRSE and the United Nations, and a co-collaborator named Gabo Arora. And we went to a Syrian refugee camp in Jordan in December and shot the story of a 12-year-old girl there named Sidra. And she and her family fled Syria through the desert into Jordan and she's been living in this camp for the last year and a half.
(Βίντεο) Σίντρα: Το όνομά μου είναι Σίντρα. Είμαι δώδεκα χρονών. Πάω στην Πέμπτη τάξη. Είμαι από τη Συρία, από την πόλη Ίνκχιλ της περιοχής Ντάραα. Ζω εδώ στον καταυλισμό Ζάαταρι στην Ιορδανία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Έχω μεγάλη οικογένεια: τρεις αδερφούς, ο ένας είναι μωρό. Κλαίει πολύ. Ρώτησα τον πατέρα μου αν έκλαιγα όταν ήμουν μωρό και μου είπε πως όχι. Νομίζω ότι ήμουν δυνατότερο μωρό από τον αδερφό μου.
(Video) Sidra: My name is Sidra. I am 12 years old. I am in the fifth grade. I am from Syria, in the Daraa Province, Inkhil City. I have lived here in the Zaatari camp in Jordan for the last year and a half. I have a big family: three brothers, one is a baby. He cries a lot. I asked my father if I cried when I was a baby and he says I did not. I think I was a stronger baby than my brother.
ΚΜ: Όταν είσαι με ακουστικά και μικρόφωνο δεν τα βλέπεις έτσι. Κοιτάζεις τριγύρω μέσα σε όλο τον κόσμο. Θα παρατηρήσετε ότι βλέπετε 360 μοίρες, προς όλες τις κατευθύνσεις. Κι όταν είστε εκεί στο δωμάτιό της, κοιτάζοντάς την, δεν βλέπετε μέσα από οθόνη τηλεόρασης, δεν τη βλέπετε μέσα από παράθυρο. Κάθεστε εκεί μαζί της. Κοιτάζοντας κάτω, πατάτε το ίδιο έδαφος που πατάει κι αυτή. Και λόγω αυτού νιώθετε ακόμα πιο έντονα ότι είναι πραγματική. Καταλαβαίνετε πολύ καλύτερα πώς νιώθει και αισθάνεται.
CM: So, when you're inside of the headset. you're not seeing it like this. You're looking around through this world. You'll notice you see full 360 degrees, in all directions. And when you're sitting there in her room, watching her, you're not watching it through a television screen, you're not watching it through a window, you're sitting there with her. When you look down, you're sitting on the same ground that she's sitting on. And because of that, you feel her humanity in a deeper way. You empathize with her in a deeper way.
Και νομίζω ότι με αυτή τη μηχανή μπορούμε ν' αλλάξουμε αντιλήψεις. Και ήδη έχουμε αρχίσει να προσπαθούμε ν' αλλάξουμε κάποιες. Πήγαμε την ταινία στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός τον Ιανουάριο. Την προβάλαμε σε μια ομάδα ανθρώπων των οποίων οι αποφάσεις επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι είναι άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα κάθονταν σε μια σκηνή σε καταυλισμό προσφύγων στην Ιορδανία. Αλλά εκείνον τον Ιανουάριο, ένα απόγευμα στην Ελβετία, ξαφνικά μεταφέρθηκαν όλοι εκεί. (Χειροκρότημα) Και επηρεάστηκαν από αυτό.
And I think that we can change minds with this machine. And we've already started to try to change a few. So we took this film to the World Economic Forum in Davos in January. And we showed it to a group of people whose decisions affect the lives of millions of people. And these are people who might not otherwise be sitting in a tent in a refugee camp in Jordan. But in January, one afternoon in Switzerland, they suddenly all found themselves there. (Applause) And they were affected by it.
Έτσι εμείς θα φτιάξουμε περισσότερες ταινίες. Τώρα δουλεύουμε με τα Ηνωμένα Έθνη για να τραβήξουμε ολόκληρη σειρά τέτοιων ταινιών. Μόλις τελειώσαμε ένα γύρισμα στη Λιβερία. Τώρα θα φτιάξουμε μια ταινία στην Ινδία. Και παίρνουμε αυτές τις ταινίες και τις προβάλλουμε στα Ηνωμένα Έθνη σε ανθρώπους που δουλεύουν εκεί και σε επισκέπτες. Τις βλέπουν άνθρωποι που πράγματι μπορούν να αλλάξουν δραστικά τις ζωές όσων είναι στις ταινίες.
So we're going to make more of them. We're working with the United Nations right now to shoot a whole series of these films. We just finished shooting a story in Liberia. And now, we're going to shoot a story in India. And we're taking these films, and we're showing them at the United Nations to people that work there and people that are visiting there. And we're showing them to the people that can actually change the lives of the people inside of the films.
Και τότε νομίζω ότι μόλις που αγγίζουμε την επιφάνεια της αληθινής δύναμης της εικονικής πραγματικότητας. Δεν είναι μόνο περιφερειακό για βιντεοπαιχνίδια. Διασυνδέει ανθρώπους με καταπληκτικό τρόπο που δεν έχω ξαναδεί σε άλλη μορφή μέσου επικοινωνίας. Και μπορεί ν' αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους άλλους. Και με αυτόν τον τρόπο πιστεύω πως η εικονική πραγματικότητα έχει την δυνατότητα ν' αλλάξει τον κόσμο.
And that's where I think we just start to scratch the surface of the true power of virtual reality. It's not a video game peripheral. It connects humans to other humans in a profound way that I've never seen before in any other form of media. And it can change people's perception of each other. And that's how I think virtual reality has the potential to actually change the world.
Έτσι λοιπόν, είναι μια μηχανή αλλά μέσα από αυτή τη μηχανή γινόμαστε πιο συμπονετικοί, κατανοούμε καλύτερα τον συνάνθρωπο, και δενόμαστε καλύτερα. Και τελικά γινόμαστε περισσότερο άνθρωποι.
So, it's a machine, but through this machine we become more compassionate, we become more empathetic, and we become more connected. And ultimately, we become more human.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)