Η εργασία μου έχει σχέση με συμπεριφορές στις οποίες όλοι συμμετέχουμε ασυναίσθητα σε συλλογικό επίπεδο. Αναφέρομαι στις συμπεριφορές τις οποίες αρνούμαστε και αυτές οι οποίες λειτουργούν κάτω από την επιφάνεια της καθημερινής μας συνείδησης. και ως άτομα, όλοι μας λειτουργούμε έτσι, όλη την ώρα, καθημερινά. Είναι όπως όταν φέρεσαι άσχημα στην γυναίκα σου γιατί εκνευρίστηκες με κάποιον άλλον. Η όπως όταν έχεις πιει λίγο παραπάνω σε κάποιο πάρτυ από το άγχος. Η όταν τρώς πολύ γιατί πληγώθηκες, ή οτιδήποτε άλλο. και όταν κάνουμε τέτοια πράγματα, όταν 300 εκατομμύρια άνθρωποι συμπεριφέρονται ασυναίσθητα, τότε αυτές αθροίζονται με καταστροφικές συνέπειες που κανείς δεν θέλει χωρίς να έχει πρόθεση. Και αυτό εξετάζω με τις φωτογραφικές μου εργασίες.
My work is about the behaviors that we all engage in unconsciously, on a collective level. And what I mean by that, it's the behaviors that we're in denial about, and the ones that operate below the surface of our daily awareness. And as individuals, we all do these things, all the time, everyday. It's like when you're mean to your wife because you're mad at somebody else. Or when you drink a little too much at a party, just out of anxiety. Or when you overeat because your feelings are hurt, or whatever. And when we do these kind of things, when 300 million people do unconscious behaviors, then it can add up to a catastrophic consequence that nobody wants, and no one intended. And that's what I look at with my photographic work.
Αυτή είναι μια εικόνα που ολοκλήρωσα πρόσφατα, είναι, όταν σταθείς σε κάποια απόσταση, μοιάζει με κάποια νεό-γοτθική, εικόνα καρτούν ενός εργοστασίου που ξερνάει απόβλητα. Και καθώς πλησιάζεις περισσότερο αρχίζει να μοιάζει με πολλούς σωλήνες, ίσως με χημικό εργοστάσιο ή διυλιστήριο, ή ίσως ένας αυτοκινητόδρομος. Και καθώς πλησιάζεις ακόμα περισσότερο, συνειδητοποιείς ότι αποτελείται από πάρα πολλά πλαστικά ποτήρια. Στην πραγματικότητα είναι ένα εκατομμύριο πλαστικά ποτήρια, που είναι ο αριθμός των πλαστικών ποτηριών που χρησιμοποιούνται στα αεροπλάνα στις ΗΠΑ κάθε έξι ώρες. Χρησιμοποιούμε τέσσερα εκατομμύρια ποτήρια την ημέρα σε πτήσεις και ουσιαστικά κανένα από αυτά, δεν επαναχρησιμοποιείται και δεν ανακυκλώνεται απλά δεν το κάνουν αυτό σε αυτή την βιομηχανία.
This is an image I just recently completed, that is -- when you stand back at a distance, it looks like some kind of neo-Gothic, cartoon image of a factory spewing out pollution. And as you get a little bit closer, it starts looking like lots of pipes, like maybe a chemical plant, or a refinery, or maybe a hellish freeway interchange. And as you get all the way up close, you realize that it's actually made of lots and lots of plastic cups. And in fact, this is one million plastic cups, which is the number of plastic cups that are used on airline flights in the United States every six hours. We use four million cups a day on airline flights, and virtually none of them are reused or recycled. They just don't do that in that industry.
Αυτός ο αριθμός είναι μικρός μπροστά στον αριθμό των χάρτινων ποτηριών που χρησιμοποιούμε καθημερινά που είναι 40 εκατομμύρια ποτήρια την ημέρα για ζεστά ροφήματα τα περισσότερα από αυτά για καφέ. Δεν μπορούσα να χωρέσω 40 εκατομμύρια ποτήρια σε ένα καμβά, αλλά μπόρεσα να χωρέσω 410.000. Έτσι φαίνονται τα 410,000 ποτήρια. Αυτό αντιστοιχεί σε 15 λεπτά κατανάλωσης ποτηριών. και αν μπορούσαμε να στοιβάξουμε τόσα ποτήρια στην πραγματικότητα αυτό θα ήταν το μέγεθος τους. Και αυτό αντιστοιχεί σε μία ώρα χρήσης ποτηριών. Και αυτό αντιστοιχεία σε μία μέρα χρήσης ποτηριών. Μπορείτε ακόμα να διακρίνετε τα μικρά ανθρωπάκια εκεί κάτω Αυτό είναι όσο ψηλό είναι και ένα κτήριο 42 ορόφων πρόσθεσα το άγαλμα της ελευθερίας ως μέτρο σύγκρισης.
Now, that number is dwarfed by the number of paper cups we use every day, and that is 40 million cups a day for hot beverages, most of which is coffee. I couldn't fit 40 million cups on a canvas, but I was able to put 410,000. That's what 410,000 cups looks like. That's 15 minutes of our cup consumption. And if you could actually stack up that many cups in real life, that's the size it would be. And there's an hour's worth of our cups. And there's a day's worth of our cups. You can still see the little people way down there. That's as high as a 42-story building, and I put the Statue of Liberty in there as a scale reference.
Αναφέροντας τον όρο ελευθερία, υπάρχει και άλλο ένα φαινόμενο στον πολιτισμό μας που θεωρώ πολύ ανησυχητικό, και αυτό είναι ότι η Αμερική αυτή την στιγμή έχει το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένου πληθυσμού σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Ένας στους τέσσερις ανθρώπους στην φυλακή είναι Αμερικανοί φυλακισμένοι στην χώρα μας. Και ήθελα να δείξω τον αριθμό. Ο αριθμός είναι 2,3 εκατομμύρια έγκλειστοι Αμερικανοί το 2005. Και αθξήθηκαν από τότε αλλά δεν έχουμε ακόμα τα νούμερα. Ήθελα λοιπόν να δείξω 2,3 εκατομμύρια στολές φυλακισμένων και στην πραγματική εκτύπωση του έργου κάθε στολή έχει μέγεθος ενός πλαγιασμένου κέρματος είναι πολύ μικρά, σχεδόν δεν διακρίνονται ως κομμάτια υφάσματος, και για να παρουσιάσω 2,3 εκατομμύρια στολές σε καμβά το μέγεθος του θα ήταν τόσο μεγάλο που κανένας εκτυπωτής δεν μπορούσε να τυπώσει. Έτσι έπρεπε να το διαιρέσω σε πολλές επιφάνειες Με ύψος 3 μέτρα και πλάτος 7,5 μέτρα. Εδώ το βλέπουμε σε μία γκαλερί της Νέας Υόρκης αυτοί είναι οι γονείς μου που εξετάζουν το έργο. (Γέλια) Κάθε φορά που κοιτάζω αυτό το έργο, πάντα αναρωτιέμαι αν η μητέρα μου ψιθυρίζει στον πατέρα μου, "Επιτέλους δίπλωσε τα ρούχα του". (Γέλια)
Speaking of justice, there's another phenomenon going on in our culture that I find deeply troubling, and that is that America, right now, has the largest percentage of its population in prison of any country on Earth. One out of four people, one out of four humans in prison are Americans, imprisoned in our country. And I wanted to show the number. The number is 2.3 million Americans were incarcerated in 2005. And that's gone up since then, but we don't have the numbers yet. So, I wanted to show 2.3 million prison uniforms, and in the actual print of this piece, each uniform is the size of a nickel on its edge. They're tiny. They're barely visible as a piece of material, and to show 2.3 million of them required a canvas that was larger than any printer in the world would print. And so I had to divide it up into multiple panels that are 10 feet tall by 25 feet wide. This is that piece installed in a gallery in New York -- those are my parents looking at the piece. (Laughter) Every time I look at this piece, I always wonder if my mom's whispering to my dad, "He finally folded his laundry." (Laughter)
Θα ήθελα να σας δείξω μερικά έργα τα οποία έχουν σχέση με εξαρτήσεις και το συγκεκριμένο έχει σχέση με την εξάρτηση του τσιγάρου. Ήθελα να δημιουργήσω ένα έργο που δείχνει το πραγματικό αριθμό Αμερικάνων που πεθαίνουν από το τσιγάρο. Περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι πεθαίνουν στις ΗΠΑ κάθε χρόνο από το κάπνισμα. Αυτό το έργο αποτελείται από πάρα πολλά πακέτα τσιγάρων. Και καθώς απομακρυνόμαστε σιγά σιγά βλέπουμε ότι είναι ένας πίνακας του Βαν Γκόγκ, που ονομάζεται "Κρανίο με τσιγάρο" Είναι παράξενο αν σκεφτούμε ότι την 11η Σεπτεμβρίου όταν εκείνη η τραγωδία συνέβη, 3.000 Αμερικανοί σκοτώθηκαν, και θυμάστε την αντίδραση; Αντήχησε σε όλο τον κόσμο, και θα συνεχίσει να αντηχεί και στο μέλλον. θα είναι ένα θέμα που θα συζητάμε σε 100 χρόνια. και όμως την ίδια ημέρα, 1.100 Αμερικανοί πέθαναν από το κάπνισμα και την επόμενη ημέρα, ακόμη 1.100 Αμερικανοί πέθαναν από το κάπνισμα. και κάθε ημέρα έκτοτε, 1.100 Αμερικανοί πέθαναν, και σήμερα 1.100 Αμερικανοί πεθαίνουν από το κάπνισμα. και δεν μιλάμε για αυτό. Το αγνοούμε. Το λόμπι του καπνού, είναι πολύ δυνατό Το απορρίπτουμε από τη συνείδησή μας και γνωρίζοντας όσα γνωρίζουμε για την καταστροφική δύναμη των τσιγάρων, εξακολουθούμε να επιτρέπουμε στα παιδιά μας, στους γιους και στις κόρες μας, να ζούνε μέσα σε επιρροές που τους μαθαίνουν το κάπνισμα. Αυτό είναι το θέμα του επόμενου έργου.
I want to show you some pieces now that are about addiction. And this particular one is about cigarette addiction. I wanted to make a piece that shows the actual number of Americans who die from cigarette smoking. More than 400,000 people die in the United States every year from smoking cigarettes. And so, this piece is made up of lots and lots of boxes of cigarettes. And, as you slowly step back, you see that it's a painting by Van Gogh, called "Skull with Cigarette." It's a strange thing to think about, that on 9/11, when that tragedy happened, 3,000 Americans died. And do you remember the response? It reverberated around the world, and will continue to reverberate through time. It will be something that we talk about in 100 years. And yet on that same day, 1,100 Americans died from smoking. And the day after that, another 1,100 Americans died from smoking. And every single day since then, 1,100 Americans have died. And today, 1,100 Americans are dying from cigarette smoking. And we aren't talking about it -- we dismiss it. The tobacco lobby, it's too strong. We just dismiss it out of our consciousness. And knowing what we know about the destructive power of cigarettes, we continue to allow our children, our sons and daughters, to be in the presence of the influences that start them smoking. And this is what the next piece is about.
Εδώ έχουμε πολλά πολλά τσιγάρα: 65.000 τσιγάρα, τα οποία είναι ισάριθμα με τον αριθμό των εφήβων, που θα ξεκινήσουν το κάπνισμα αυτό το μήνα και κάθε μήνα στις ΗΠΑ. Περισσότερα από 700.000 παιδιά στις ΗΠΑ έως 18 ετών, αρχίζουν το κάπνισμα κάθε χρόνο.
This is just lots and lots of cigarettes: 65,000 cigarettes, which is equal to the number of teenagers who will start smoking this month, and every month in the U.S. More than 700,000 children in the United States aged 18 and under begin smoking every year.
Άλλη μια παράξενη επιδημία στις ΗΠΑ την οποία θα ήθελα να σας παρουσιάσω είναι το φαινόμενο της κατάχρησης και κακής χρήσης των φαρμάκων. Αυτό είναι μια εικόνα που έφτιαξα με πάρα πολλά Vicodin -- για την ακρίβεια είχα μόνο ένα Vicodin το οποίο σκάναρα πάρα πολλές φορές (Γέλια) Έτσι όταν σταθείτε πιο πίσω θα δείτε 213.000 χάπια Vicodin, που είναι ο αριθμός των επισκέψεων στα επείγοντα των νοσοκομείων κάθε χρόνο στις ΗΠΑ εξαιτίας της κατάχρησης και κακής χρήσης συνταγολογημένων αναλγητικών και αγχολυτικών φαρμάκων. Ένα τρίτο όλων των περιστατικών υπερβολικής δόσης στις ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένων κοκαΐνης, ηρωίνης, και αλκοόλ, τα πάντα -- ένα τρίτο των περιστατικών υπερβολικής δόσης είναι συνταγολογημένα φάρμακα. Ένα παράξενο φαινόμενο.
One more strange epidemic in the United States that I want to acquaint you with is this phenomenon of abuse and misuse of prescription drugs. This is an image I've made out of lots and lots of Vicodin. Well, actually, I only had one Vicodin that I scanned lots and lots of times. (Laughter) And so, as you stand back, you see 213,000 Vicodin pills, which is the number of hospital emergency room visits yearly in the United States, attributable to abuse and misuse of prescription painkillers and anti-anxiety medications. One-third of all drug overdoses in the U.S. -- and that includes cocaine, heroin, alcohol, everything -- one-third of drug overdoses are prescription medications. A strange phenomenon.
Αυτό είναι ένα έργο που πρόσφατα ολοκλήρωσα σχετικό με ένα άλλο τραγικό φαινόμενο και αυτό το φαινόμενο είναι αυτή την αυξανόμενη μανία που έχουμε με την χειρουργική προσθετική στήθους. 384.000 γυναίκες, Αμερικανίδες, πέρσι υποβλήθηκαν σε εκλεκτική χειρουργική προσθετική στήθους. Εξελίσσεται γρήγορα ως το πιο δημοφιλές δώρο αποφοίτησης μαθητριών λυκείου και δωρίζεται σε νεαρά κορίτσια που ετοιμάζονται για το πανεπιστήμιο. Έτσι έφτιαξα αυτή την εικόνα από πλαστικές κούκλες, και καθώς απομακρυνόμαστε λίγο βλέπουμε κάτι που μοιάζει με σχέδιο λουλουδιού και καθώς αποκρινόμαστε αρκετά, βλέπουμε 32.000 πλαστικές κούκλες, που αντιπροσωπεύουν των αριθμόν επεμβάσεων προσθετικής στήθους που γίνονται στις ΗΠΑ κάθε μήνα. Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών είναι ηλικίας κάτω των 21 ετών. Και κατά ένα παράξενο τρόπο το μόνο είδος πλαστικής χειρουργικής που είναι ακόμα πιο δημοφιλές από την προσθετική στήθους είναι η λιποαναρρόφηση και οι περισσότερες επεμβάσεις γίνονται σε άνδρες.
This is a piece that I just recently completed about another tragic phenomenon. And that is the phenomenon, this growing obsession we have with breast augmentation surgery. 384,000 women, American women, last year went in for elective breast augmentation surgery. It's rapidly becoming the most popular high school graduation gift, given to young girls who are about to go off to college. So, I made this image out of Barbie dolls, and so, as you stand back you see this kind of floral pattern, and as you get all the way back, you see 32,000 Barbie dolls, which represents the number of breast augmentation surgeries that are performed in the U.S. each month. The vast majority of those are on women under the age of 21. And strangely enough, the only plastic surgery that is more popular than breast augmentation is liposuction, and most of that is being done by men.
Τώρα, θέλω να τονίσω ότι αυτά είναι μόνο παραδείγματα. Δεν τα παρουσιάζω ως τα σημαντικότερα θέματα. Είναι μόνο παραδείγματα. Και ο λόγος που το κάνω αυτό είναι ότι έχω ένα φόβο ότι δεν αισθανόμαστε αρκετά ως πολιτισμός αυτή την στιγμή. Υπάρχει ένα είδους αναισθησίας στην Αμερική αυτή την στιγμή. έχουμε χάσει την αίσθηση προσβολής, θυμού και θλίψης για το τι συμβαίνει στον πολιτισμό μας αυτή την στιγμή, τι συμβαίνει στην χώρα μας, οι αγριότητες που διαπράττονται εις βάρος του ονόματος μας σε όλο τον κόσμο. Έχουν χαθεί, τα συναισθήματα έχουν χαθεί. η πολιτιστική μας περηφάνια, η εθνική μας περηφάνια δεν φαίνεται πουθενά. και μια από τις αιτίες νομίζω είναι ότι ενώ ο καθένας προσπαθεί να φτιάξει την δική του οπτική για τον κόσμο, αυτή η οπτική για τον κόσμο, αυτή η ολογραφική εικόνα που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε στο μυαλό μας για την διασύνδεση των πραγμάτων: τα περιβαλλοντικά αποτυπώματα 1.000 μίλια μακριά από τα προϊόντα που αγοράζουμε; οι κοινωνικές συνέπειες 10.000 μίλια μακριά από τις καθημερινές αποφάσεις που παίρνουμε ως καταναλωτές.
Now, I want to emphasize that these are just examples. I'm not holding these out as being the biggest issues. They're just examples. And the reason that I do this, it's because I have this fear that we aren't feeling enough as a culture right now. There's this kind of anesthesia in America at the moment. We've lost our sense of outrage, our anger and our grief about what's going on in our culture right now, what's going on in our country, the atrocities that are being committed in our names around the world. They've gone missing; these feelings have gone missing. Our cultural joy, our national joy is nowhere to be seen. And one of the causes of this, I think, is that as each of us attempts to build this new kind of worldview, this holoptical worldview, this holographic image that we're all trying to create in our mind of the interconnection of things: the environmental footprints 1,000 miles away of the things that we buy; the social consequences 10,000 miles away of the daily decisions that we make as consumers.
Καθώς προσπαθούμε να κτίσουμε αυτή την αντίληψη, και προσπαθούμε να αφομοιώσουμε το υπερμέγεθος του πολιτισμού μας, οι πληροφορίες που λαμβάνουμε είναι αυτοί οι γιγαντιαίοι αριθμοί: αριθμοί σε εκατομμύρια, σε εκατοντάδες εκατομμύρια, σε δισεκατομμύρια και τώρα σε τρισεκατομμύρια Ο καινούργιος προϋπολογισμός του Μπούς είναι σε τρισεκατομμύρια και αυτοί είναι αριθμοί που το μυαλό μας δεν έχει την δυνατότητα να κατανοήσει. Δεν μπορούμε να βγάλουμε νόημα από αυτές τις τεράστιες στατιστικές. Και αυτό που προσπαθώ να κάνω μέσα από τα έργα μου, είναι να πάρω αυτούς τους αριθμούς, αυτές τις στατιστικές από την ωμή γλώσσα των δεδομένων και να τα μεταφράσω σε μια παγκόσμια οπτική γλώσσα, την οποία μπορούμε να νοιώσουμε. Γιατί πιστεύω ότι αν μπορέσουμε να νοιώσουμε αυτά τα θέματα, αν μπορέσουμε να νοιώσουμε αυτά τα θέματα σε βάθος, τότε θα έχουν περισσότερη σημασία για εμάς απ’ ότι σήμερα. Και αν το καταφέρουμε αυτό, τότε θα μπορέσουμε να βρούμε μέσα στον καθένα μας τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε, για να βρούμε την απάντηση στο μεγάλο ερώτημα, το οποίο είναι: Πώς αλλάζουμε; Αυτό, για εμένα, είναι το μεγάλο ερώτημα που αντιμετωπίζουμε ως άνθρωποι αυτή τη στιγμή: Πώς αλλάζουμε; Πως αλλάζουμε ως πολιτισμός, και πως ο κάθε ένας μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του για ένα κομμάτι της λύσης για την οποία είμαστε υπεύθυνοι, και αυτή είναι η ίδια μας η συμπεριφορά.
As we try to build this view, and try to educate ourselves about the enormity of our culture, the information that we have to work with is these gigantic numbers: numbers in the millions, in the hundreds of millions, in the billions and now in the trillions. Bush's new budget is in the trillions, and these are numbers that our brain just doesn't have the ability to comprehend. We can't make meaning out of these enormous statistics. And so that's what I'm trying to do with my work, is to take these numbers, these statistics from the raw language of data, and to translate them into a more universal visual language, that can be felt. Because my belief is, if we can feel these issues, if we can feel these things more deeply, then they'll matter to us more than they do now. And if we can find that, then we'll be able to find, within each one of us, what it is that we need to find to face the big question, which is: how do we change? That, to me, is the big question that we face as a people right now: how do we change? How do we change as a culture, and how do we each individually take responsibility for the one piece of the solution that we are in charge of, and that is our own behavior?
Η πεποίθηση μου είναι ότι δεν χρειάζεται να γίνουμε οι κακοί της υπόθεσης για να εξετάσουμε αυτά τα θέματα. Δεν κατηγορώ την Αμερική δείχνοντας την με το δάχτυλο. Απλώς λεω, ότι αυτοί είμαστε αυτή την στιγμή. Και αν υπάρχουν πράγματα τα οποία βλέπουμε και δεν μας αρέσουν στον πολιτισμό μας, τότε έχουμε μια επιλογή. Ο βαθμός ακεραιότητας που ο κάθε ένας από μας μπορεί να φέρει στην επιφάνεια, ώστε να θέσει αυτό το ερώτημα, το βάθος του χαρακτήρα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε καθώς εξετάζουμε την ερώτηση του πως αλλάζουμε. Μας καθορίζει ήδη ως άτομα και ως έθνος, και θα συνεχίσει να μας καθορίζει και στο μέλλον. Και θα έχει βαθιές επιπτώσεις στην ευημερία και την ποιότητα ζωής, δισεκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι θα κληρονομήσουν τα αποτελέσματα των αποφάσεων μας. Δεν μιλάω αφηρημένα για αυτό, Μιλάω -- γιατί αυτοί είμαστε μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Εδώ τώρα, αυτή την στιγμή.
My belief is that you don't have to make yourself bad to look at these issues. I'm not pointing the finger at America in a blaming way. I'm simply saying, this is who we are right now. And if there are things that we see that we don't like about our culture, then we have a choice. The degree of integrity that each of us can bring to the surface, to bring to this question, the depth of character that we can summon, as we show up for the question of how do we change -- it's already defining us as individuals and as a nation, and it will continue to do that, on into the future. And it will profoundly affect the well-being, the quality of life of the billions of people who are going to inherit the results of our decisions. I'm not speaking abstractly about this, I'm speaking -- this is who we are in this room, right now, in this moment.
Σας ευχαριστώ και καλό απόγευμα. (Χειροκρότημα)
Thank you and good afternoon. (Applause)