Ποιο είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχετε κάνει ποτέ; Ή να το πω με άλλα λόγια, ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχετε κάνει ποτέ; Και γιατί το κάνατε; Ξέρω ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα που έχω κάνει εγώ επειδή η NASA βγάζει τα συμπεράσματα. Θυμάστε τις πρώτες πέντε εκτοξεύσεις διαστημικού λεωφορείου. Οι πιθανότητες ενός καταστροφικού γεγονότος στις πρώτες πέντε εκτοξεύσεις διαστημικού λεωφορείου ήταν μία στις εννέα. Ακόμη κι όταν πρωτο-πέταξα με το διαστημικό λεωφορείο το 1995, πτήση 74, οι πιθανότητες ήταν, ακόμη και τώρα που κάνουμε αναδρομή, περίπου μία στις 38, μία στις 35, μία στις 40. Όχι και υψηλές πιθανότητες, γι' αυτό είναι μια ενδιαφέρουσα ημέρα όταν ξυπνάς στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι και πρόκειται να πας στο διάστημα εκείνη την ημέρα, επειδή διαπιστώνεις ότι μέχρι το τέλος της ημέρας ή θα αιωρείσαι αβίαστα, ένδοξα στο διάστημα ή θα είσαι νεκρός. Μπαίνεις στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, στο δωμάτιο ειδικής ένδυσης, στο ίδιο δωμάτιο που οι παιδικοί μας ήρωες ντύνονταν, όπου έβαζαν τη στολή ο Νιλ Άρμστρονγκ και ο Μπαζ Όλντριν για να πετάξουν τον πύραυλο Απόλλων στο φεγγάρι. Μου έβαλαν τη στολή πίεσης και κατέβηκα έξω στο φορτηγό κατευθυνόμενος προς την εξέδρα εκτόξευσης -στο φορτηγό Astro- προς την εξέδρα εκτόξευσης κι όπως φτάνεις στη στροφή στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι, συνήθως πριν την αυγή, και σε απόσταση, φωτισμένο με πελώριες λάμπες xenon, βρίσκεται το διαστημόπλοιό σου -το όχημα που θα σε απογειώσει απ' τον πλανήτη. Το πλήρωμα κάθεται στο φορτηγό Astro κάπως σιωπηλό σχεδόν κρατώντας τα χέρια, κοιτάζοντάς το καθώς γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Ανεβαίνουμε με τον ανελκυστήρα και σερνόμαστε μέσα, πάνω στα χέρια και τα γόνατα προς το διαστημόπλοιο, ένας ένας, κι έρπεσαι προς τα πάνω μέσα στην καρέκλα σου και τραβιέσαι κάτω πάνω στην πλάτη σου. Η καταπακτή είναι κλειστή και ξαφνικά, τα όνειρα αλλά και η άρνηση μιας ζωής γίνονται πραγματικά, κάτι που ονειρεύτηκα, για την ακρίβεια, επέλεξα να κάνω όταν ήμουν 9 ετών, τώρα ξαφνικά βρίσκεται μέσα σε λίγα λεπτά απ' το να συμβεί. Στον κλάδο των αστροναυτών, το διαστημικό λεωφορείο είναι ένα πολύπλοκο όχημα. Είναι η πιο πολύπλοκη ιπτάμενη μηχανή που χτίστηκε ποτέ. Εμείς οι αστροναύτες έχουμε ένα ρητό, δηλαδή δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα τόσο μεγάλο που να μην μπορείς να το κάνεις χειρότερο. (Γέλια) Έχεις επίγνωση μέσα στο πιλοτήριο· σκέφτεσαι όλα τα πράγματα που ίσως πρέπει να κάνεις, όλους τους διακόπτες και τις θύρες που πρέπει να ελέγξεις. Και καθώς πλησιάζει ο χρόνος, αυτή η έξαψη δυναμώνει. Μετά περίπου 3,5 λεπτά πριν την εκτόξευση τα πελώρια ακροφύσια στο πίσω μέρος, μεγάλα σαν καμπάνες εκκλησίας, κουνούνται μπρος πίσω και είναι τέτοια η μάζα τους που κουνάει ολόκληρο το όχημα, σαν να είναι ζωντανό το όχημα από κάτω σου, σαν ελέφαντας που σηκώνεται στα γόνατά του ή κάπως έτσι. Μετά, περίπου 30 δευτερόλεπτα πριν την εκτόξευση, το όχημα είναι εντελώς ζωντανό -είναι έτοιμο να φύγει- οι βοηθητικές μονάδες ισχύος APU λειτουργούν, όλοι οι υπολογιστές είναι αυτοτελείς, είναι έτοιμο ν' αφήσει τον πλανήτη. 15 δευτερόλεπτα πριν την εκτόξευση, συμβαίνει το εξής: (Βίντεο) Φωνή: 12, 11, 10, εννιά, οχτώ, επτά, έξι - (Διαστημικό λεωφορείο ετοιμάζεται για απογείωση) -έναρξη, δύο, ένα, ενίσχυση ανάφλεξης και απογείωση του διαστημικού λεωφορείου Discovery, επιστροφή στον διαστημικό σταθμό, ανοίγοντας τον δρόμο... (Απογείωση διαστημικού λεωφορείου)
What's the scariest thing you've ever done? Or another way to say it is, what's the most dangerous thing that you've ever done? And why did you do it? I know what the most dangerous thing is that I've ever done because NASA does the math. You look back to the first five shuttle launches, the odds of a catastrophic event during the first five shuttle launches was one in nine. And even when I first flew in the shuttle back in 1995, 74 shuttle flight, the odds were still now that we look back about one in 38 or so -- one in 35, one in 40. Not great odds, so it's a really interesting day when you wake up at the Kennedy Space Center and you're going to go to space that day because you realize by the end of the day you're either going to be floating effortlessly, gloriously in space, or you'll be dead. You go into, at the Kennedy Space Center, the suit-up room, the same room that our childhood heroes got dressed in, that Neil Armstrong and Buzz Aldrin got suited in to go ride the Apollo rocket to the moon. And I got my pressure suit built around me and rode down outside in the van heading out to the launchpad -- in the Astro van -- heading out to the launchpad, and as you come around the corner at the Kennedy Space Center, it's normally predawn, and in the distance, lit up by the huge xenon lights, is your spaceship -- the vehicle that is going to take you off the planet. The crew is sitting in the Astro van sort of hushed, almost holding hands, looking at that as it gets bigger and bigger. We ride the elevator up and we crawl in, on your hands and knees into the spaceship, one at a time, and you worm your way up into your chair and plunk yourself down on your back. And the hatch is closed, and suddenly, what has been a lifetime of both dreams and denial is becoming real, something that I dreamed about, in fact, that I chose to do when I was nine years old, is now suddenly within not too many minutes of actually happening. In the astronaut business -- the shuttle is a very complicated vehicle; it's the most complicated flying machine ever built. And in the astronaut business, we have a saying, which is, there is no problem so bad that you can't make it worse. (Laughter) And so you're very conscious in the cockpit; you're thinking about all of the things that you might have to do, all the switches and all the wickets you have to go through. And as the time gets closer and closer, this excitement is building. And then about three and a half minutes before launch, the huge nozzles on the back, like the size of big church bells, swing back and forth and the mass of them is such that it sways the whole vehicle, like the vehicle is alive underneath you, like an elephant getting up off its knees or something. And then about 30 seconds before launch, the vehicle is completely alive -- it is ready to go -- the APUs are running, the computers are all self-contained, it's ready to leave the planet. And 15 seconds before launch, this happens: (Video) Voice: 12, 11, 10, nine, eight, seven, six -- (Space shuttle preparing for takeoff) -- start, two, one, booster ignition, and liftoff of the space shuttle Discovery, returning to the space station, paving the way ... (Space shuttle taking off)
Κρις Χάντφιλντ: Είναι απίστευτα ισχυρό να βρίσκεσαι μέσα σε ένα απ' αυτά. Είσαι πιασμένος από κάτι που είναι απείρως ισχυρότερο από τον εαυτό σου. Σε κουνάει τόσο δυνατά που δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στα όργανα μπροστά σου. Είναι σαν να βρίσκεσαι στα σαγόνια ενός πελώριου σκύλου και υπάρχει ένα πόδι στη μέση σου που σε σπρώχνει στο διάστημα, επιταχύνοντας άγρια ευθεία επάνω, διασχίζοντας με τους ώμους τον αέρα, και βρίσκεσαι σε μια πολύ σύνθετη περιοχή -δίνοντας προσοχή, παρακολουθώντας το όχημα ελέγχεις κάθε μια από τις θύρες του με σταθερά αυξανόμενο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Μετά από δυο λεπτά, αυτοί οι συμπαγείς πύραυλοι εκτινάσσονται και μετά έχεις μόνο τα υγρά καύσιμα, το υδρογόνο και το οξυγόνο, και είναι σαν να βρίσκεσαι σε αγωνιστικό ντράγκστερ με το πόδι στο δάπεδο και να επιταχύνεις σαν να μην έχεις επιταχύνει ποτέ ξανά. Γίνεσαι όλο και πιο ελαφρύς, η ισχύς πέφτει επάνω μας όλο και πιο βαριά. Είναι λες και κάποιος χύνει τσιμέντο πάνω σου ή κάτι τέτοιο. Μέχρι τελικά, μετά από περίπου 8 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα τελικά βρισκόμαστε ακριβώς στο σωστό ύψος, ακριβώς στη σωστή ταχύτητα, τη σωστή κατεύθυνση, η μηχανή αποσυνδεδεμένη κι εμείς είμαστε χωρίς βαρύτητα. Και είμαστε ζωντανοί.
Chris Hadfield: It is incredibly powerful to be on board one of these things. You are in the grip of something that is vastly more powerful than yourself. It's shaking you so hard you can't focus on the instruments in front of you. It's like you're in the jaws of some enormous dog and there's a foot in the small of your back pushing you into space, accelerating wildly straight up, shouldering your way through the air, and you're in a very complex place -- paying attention, watching the vehicle go through each one of its wickets with a steadily increasing smile on your face. After two minutes, those solid rockets explode off and then you just have the liquid engines, the hydrogen and oxygen, and it's as if you're in a dragster with your foot to the floor and accelerating like you've never accelerated. You get lighter and lighter, the force gets on us heavier and heavier. It feels like someone's pouring cement on you or something. Until finally, after about eight minutes and 40 seconds or so, we are finally at exactly the right altitude, exactly the right speed, the right direction, the engine shut off, and we're weightless.
Είναι εκπληκτική εμπειρία. Αλλά γιατί να πάρουμε αυτό το ρίσκο; Γιατί να κάνουμε κάτι τόσο επικίνδυνο;
And we're alive. It's an amazing experience. But why would we take that risk?
Στην περίπτωσή μου, η απάντηση είναι ξεκάθαρη.
Why would you do something that dangerous?
Εμπνεύστηκα σαν νεαρός πως αυτό ήθελα να κάνω. Παρακολούθησα τους πρώτους ανθρώπους να περπατούν στο φεγγάρι και για μένα, ήταν απλώς ξεκάθαρο. Θέλω κάπως να εξελιχθώ σε αυτό. Αλλά η πραγματική ερώτηση είναι πώς διαχειρίζεσαι τον κίνδυνο αυτού και τον φόβο που έρχεται απ' αυτό; Πώς διαχειρίζεσαι τον φόβο ενάντια στον κίνδυνο; Έχοντας τον στόχο στον νου, σκεπτόμενος πού μπορεί να με οδηγήσει, οδηγήθηκα σε μια ζωή να κοιτάζω όλες τις μικρές λεπτομέρειες για να επιτρέψω σε αυτό να είναι εφικτό, να εκτοξευτώ και να πάω να βοηθήσω να χτίσω έναν διαστημικό σταθμό, όπου είσαι επιβιβασμένος σε μια δημιουργία 450 τόνων που πάει γύρω από τον κόσμο 5 μίλια το δευτερόλεπτο, 8 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, γύρω απ' τον κόσμο 16 φορές την ημέρα, με πειράματα στο σκάφος που μας διδάσκουν από τι είναι φτιαγμένη η ουσία του σύμπαντος και κάνοντας 200 πειράματα εκεί μέσα. Όμως ακόμη πιο σημαντικό, μας επιτρέπει να δούμε τον κόσμο με έναν τρόπο που είναι αδύνατον με οποιοδήποτε άλλο μέσο, να μπορέσουμε να κοιτάξουμε προς τα κάτω και -αν γινόταν να σας πέσουν τα σαγόνια, θα έπεφταν- να βλέπουμε την εκπληκτική ομορφιά της περιστρεφόμενης τροχιάς σαν αυτο-προωθούμενη πινακοθήκη τέχνης φανταστικής, συνεχώς μεταβαλλόμενης ομορφιάς που είναι ο ίδιος ο κόσμος. Και βλέπετε, εξαιτίας της ταχύτητας, μια ανατολή ή μια δύση κάθε 45 λεπτά για μισό χρόνο. Το πιο θαυμάσιο μέρος όλου αυτού είναι να βγεις έξω για μια βόλτα στο διάστημα. Είσαι μέσα σε ένα ατομικό διαστημόπλοιο που είναι η διαστημική στολή σου και ταξιδεύεις στο διάστημα με τον κόσμο. Είναι μια εντελώς διαφορετική άποψη, δεν κοιτάς προς τα πάνω στο σύμπαν, εσύ και η Γη ταξιδεύετε στο σύμπαν μαζί. Και κρατιέσαι με ένα χέρι, κοιτάζοντας τον κόσμο να γυρίζει δίπλα σου. Βρυχάται σιωπηλά με χρώμα και υφή καθώς ξεχύνεται μαγεμένα δίπλα σου. Κι αν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου απ' αυτό και κοιτάξεις κάτω απ' το μπράτσο σου προς τα κάτω σε όλα τα υπόλοιπα, υπάρχει ανεξιχνίαστο σκοτάδι, με υφή που νομίζεις ότι θα μπορούσες να κολλήσεις το χέρι σου. Κρατιέσαι με το ένα χέρι, ένας κρίκος με τα υπόλοιπα 7 δισεκατομμύρια ανθρώπων. Είχα βγει για την πρώτη μου διαστημική βόλτα
In my case the answer is fairly straightforward. I was inspired as a youngster that this was what I wanted to do. I watched the first people walk on the moon and to me, it was just an obvious thing -- I want to somehow turn myself into that. But the real question is, how do you deal with the danger of it and the fear that comes from it? How do you deal with fear versus danger? And having the goal in mind, thinking about where it might lead, directed me to a life of looking at all of the small details to allow this to become possible, to be able to launch and go help build a space station where you are on board a million-pound creation that's going around the world at five miles a second, eight kilometers a second, around the world 16 times a day, with experiments on board that are teaching us what the substance of the universe is made of and running 200 experiments inside. But maybe even more importantly, allowing us to see the world in a way that is impossible through any other means, to be able to look down and have -- if your jaw could drop, it would -- the jaw-dropping gorgeousness of the turning orb like a self-propelled art gallery of fantastic, constantly changing beauty that is the world itself. And you see, because of the speed, a sunrise or a sunset every 45 minutes for half a year. And the most magnificent part of all that is to go outside on a spacewalk. You are in a one-person spaceship that is your spacesuit, and you're going through space with the world. It's an entirely different perspective, you're not looking up at the universe, you and the Earth are going through the universe together. And you're holding on with one hand, looking at the world turn beside you. It's roaring silently with color and texture as it pours by mesmerizingly next to you. And if you can tear your eyes away from that and you look under your arm down at the rest of everything, it's unfathomable blackness, with a texture you feel like you could stick your hand into. and you are holding on with one hand, one link to the other seven billion people. And I was outside on my first spacewalk
όταν το αριστερό μου μάτι τυφλώθηκε και δεν ήξερα γιατί. Ξαφνικά, το αριστερό μου μάτι έκλεισε ερμητικά με μεγάλο πόνο και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν λειτουργούσε. Σκεφτόμουν, τι κάνω μετά; Σκέφτηκα, ίσως γι' αυτό έχουμε δύο μάτια κι έτσι συνέχισα να δουλεύω. Δυστυχώς, χωρίς βαρύτητα, τα δάκρυα δεν πέφτουν. Έτσι, απλά μεγαλώνει το οποιοδήποτε μπαλάκι είναι ανακατεμένο με τα δάκρυά σου στο μάτι σου μέχρι τελικά, το μπαλάκι γίνεται τόσο μεγάλο που η επιφανειακή τάση το μεταφέρει στη γέφυρα της μύτης σου σαν έναν μικροσκοπικό καταρράκτη και μπαίνει στο άλλο σου μάτι, και τώρα ήμουν εντελώς τυφλός έξω απ' το διαστημόπλοιο.
when my left eye went blind, and I didn't know why. Suddenly my left eye slammed shut in great pain and I couldn't figure out why my eye wasn't working. I was thinking, what do I do next? I thought, well maybe that's why we have two eyes, so I kept working. But unfortunately, without gravity, tears don't fall. So you just get a bigger and bigger ball of whatever that is mixed with your tears on your eye until eventually, the ball becomes so big that the surface tension takes it across the bridge of your nose like a tiny little waterfall and goes "goosh" into your other eye, and now I was completely blind outside the spaceship.
Ποιο είναι, λοιπόν, το πιο τρομακτικό πράγμα που έχετε κάνει ποτέ; (Γέλια) Ίσως είναι οι αράχνες. Πολλοί φοβούνται τις αράχνες. Νομίζω θα έπρεπε να φοβάστε τις αράχνες, - είναι ανατριχιαστικές κι έχουν μακριά, μαλλιαρά πόδια και αράχνες σαν αυτή, την καφέ ερημίτισσα - είναι φριχτό. Αν σε δαγκώσει μια καφέ ερημίτισσα, καταλήγεις με ένα από αυτά τα απαίσια, μεγάλα νεκρωτικά πράγματα στο πόδι σου και ίσως υπάρχει μια αυτή την στιγμή και κάθεται στην καρέκλα πίσω σου, στην πραγματικότητα. Πώς το ξέρεις; Μια αράχνη προσγειώνεται πάνω σου και περνάς αυτό το τρομερό, παροξυσμικό επεισόδιο επειδή οι αράχνες είναι τρομαχτικές. Αλλά θα μπορούσες να πεις, υπάρχει μια καφέ ερημίτισσα που κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου ή όχι; Δεν ξέρω. Υπάρχουν καφέ ερημίτισσες εδώ; Αν πράγματι κάνετε την έρευνα, βρίσκετε ότι στον κόσμο υπάρχουν περίπου 50.000 διαφορετικοί τύποι αραχνών και καμιά 25αριά περίπου είναι δηλητηριώδεις απ' τις 50.000. Αν είστε στον Καναδά, εξαιτίας των κρύων χειμώνων εδώ στην Βρετανική Κολομβία, υπάρχουν περίπου 720, 730 διαφορετικοί τύποι αραχνών και υπάρχει μία που είναι δηλητηριώδης και το δηλητήριό της δεν είναι καν θανατηφόρο, είναι απλά κάπως σαν άσχημο τσίμπημα. Αυτή η αράχνη -κι όχι μόνον αυτή- αλλά αυτή η αράχνη έχει όμορφες κηλίδες πάνω της, σαν να λέει, «Είμαι επικίνδυνη. Έχω ένα μεγάλο σύμβολο ακτινοβολίας στην πλάτη μου. Είμαι η μαύρη χήρα.» Έτσι, αν είσαι ακόμη κι ελάχιστα προσεκτικός μπορείς να αποφύγεις να πέσεις πάνω στη μία αράχνη -μένει κοντά στο έδαφος, προχωράς, ποτέ δεν πρόκειται να περάσεις έναν ιστό αράχνης, όπου μια μαύρη χήρα θα σε δαγκώσει. Ιστοί αράχνης σαν αυτόν, δεν χτίζει τέτοιους, τους χτίζει κάτω στις γωνίες. Είναι μαύρη χήρα επειδή η θηλυκή αράχνη τρώει την αρσενική, δεν νοιάζεται για σένα. Στην πραγματικότητα, την επόμενη φορά που θα πέσεις πάνω σε έναν ιστό αράχνης, δεν χρειάζεται να πανικοβληθείς και ν' αντιδράσεις σαν πρωτόγονος. Ο κίνδυνος είναι εντελώς διαφορετικός απ' τον φόβο.
So what's the scariest thing you've ever done? (Laughter) Maybe it's spiders. A lot of people are afraid of spiders. I think you should be afraid of spiders -- spiders are creepy and they've got long, hairy legs, and spiders like this one, the brown recluse -- it's horrible. If a brown recluse bites you, you end with one of these horrible, big necrotic things on your leg and there might be one right now sitting on the chair behind you, in fact. And how do you know? And so a spider lands on you, and you go through this great, spasmy attack because spiders are scary. But then you could say, well is there a brown recluse sitting on the chair beside me or not? I don't know. Are there brown recluses here? So if you actually do the research, you find out that in the world there are about 50,000 different types of spiders, and there are about two dozen that are venomous out of 50,000. And if you're in Canada, because of the cold winters here in B.C., there's about 720, 730 different types of spiders and there's one -- one -- that is venomous, and its venom isn't even fatal, it's just kind of like a nasty sting. And that spider -- not only that, but that spider has beautiful markings on it, it's like "I'm dangerous. I got a big radiation symbol on my back, it's the black widow." So, if you're even slightly careful you can avoid running into the one spider -- and it lives close the ground, you're walking along, you are never going to go through a spider web where a black widow bites you. Spider webs like this, it doesn't build those, it builds them down in the corners. And its a black widow because the female spider eats the male; it doesn't care about you. So in fact, the next time you walk into a spiderweb, you don't need to panic and go with your caveman reaction. The danger is entirely different than the fear.
Πώς το αντιμετωπίζεις όμως; Πώς αλλάζεις τη συμπεριφορά σου; Την επόμενη φορά που θα δεις ιστό αράχνης, κοίτα καλά, βεβαιώσου πως δεν είναι αράχνη μαύρη χήρα και μετά πέσε επάνω του. Μετά βλέπεις έναν άλλον ιστό αράχνης και πέφτεις πάνω σ' αυτόν. Είναι ένα χνουδωτό πραγματάκι. Σιγά το πράγμα. Η αράχνη που ίσως βγει δεν αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο από μια πασχαλίτσα ή μια πεταλούδα. Μετά, σου εγγυώμαι αν πέσεις πάνω σε 100 ιστούς αράχνης θα έχεις αλλάξει τη θεμελιώδη σου ανθρώπινη συμπεριφορά, την πρωτόγονη αντίδρασή σου, και θα μπορείς τώρα να περπατάς στο πάρκο το πρωί και να μην ανησυχείς γι' αυτόν τον ιστό αράχνης -ή στη σοφίτα της γιαγιάς σου ή οτιδήποτε, στο υπόγειό σου. Κι αυτό μπορείς να το εφαρμόσεις σε οτιδήποτε.
How do you get around it, though? How do you change your behavior? Well, next time you see a spiderweb, have a good look, make sure it's not a black widow spider, and then walk into it. And then you see another spiderweb and walk into that one. It's just a little bit of fluffy stuff. It's not a big deal. And the spider that may come out is no more threat to you than a lady bug or a butterfly. And then I guarantee you if you walk through 100 spiderwebs you will have changed your fundamental human behavior, your caveman reaction, and you will now be able to walk in the park in the morning and not worry about that spiderweb -- or into your grandma's attic or whatever, into your own basement. And you can apply this to anything.
Αν είσαι έξω σε διαστημική βόλτα και τυφλωθείς, η φυσική αντίδρασή σου θα ήταν να πανικοβληθείς, νομίζω. Θα σε έκανε νευρικό και ανήσυχο. Είχαμε υπολογίσει όλο το δηλητήριο και είχαμε κάνει εξάσκηση με μια ολόκληρη ποικιλία διαφορετικών ιστών. Γνωρίζαμε όλα όσα ήταν να γνωρίζουμε για τη διαστημική στολή και προπονηθήκαμε υποβρυχίως χιλιάδες φορές. Δεν εξασκούμε μόνον ό,τι πάει καλά, εξασκούμε κι ό,τι πάει στραβά συνεχώς, ώστε συνέχεια να περπατάτε μέσα απ' αυτούς τους ιστούς. Όχι μόνο υποβρυχίως, αλλά και σε εργαστήρια εικονικής πραγματικότητας με το κράνος και τα γάντια ώστε να αισθάνεστε σαν να είναι ρεαλιστικό. Όταν τελικά πράγματι βγείτε για διαστημική βόλτα, έχει πολύ διαφορετική αίσθηση απ' ότι θα είχε αν απλά βγαίνατε για πρώτη φορά. Ακόμη κι αν τυφλωθείτε, η φυσική, πανικόβλητη αντίδρασή σας δεν συμβαίνει. Αντ' αυτού, κοιτάτε και λέτε: «Εντάξει, δεν μπορώ να δω, αλλά μπορώ ν' ακούσω, μπορώ να μιλάω, ο Σκοτ Παραζίνσκι βρίσκεται μαζί μου εδώ έξω. Θα μπορούσε να έρθει να με βοηθήσει.» Πράγματι, εξασκηθήκαμε στη διάσωση πληρώματος με ανικανότητα, ώστε μπορούσε να με κάνει να αιωρούμαι σαν αερόστατο και να με ρίξει στον αεροθάλαμο αν έπρεπε. Μπορούσα να βρω τον δρόμο της επιστροφής. Δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Κι αν συνεχίσεις να κλαις για λίγο, οποιαδήποτε γλίτσα υπήρχε στα μάτια σου αρχίζει να διαλύεται και μπορείς ν' αρχίσεις να βλέπεις ξανά και, αν διαπραγματευτείς με το Χιούστον, θα σε αφήσουν μετά να συνεχίσεις να δουλεύεις. Τελειώσαμε τα πάντα στον διαστημικό περίπατο κι όταν επιστρέψαμε μέσα, ο Τζεφ πήρε πεπιεσμένο βάμβακα και έβγαλε την κρούστα γύρω από τα μάτια μου και όπως προέκυψε ήταν απλά το αντιθαμβωτικο κάτι σαν μείγμα λαδιού και σαπουνιού που μπήκε στο μάτι μου. Τώρα χρησιμοποιούμε Τζόνσονς, Όχι Πια Δάκρυα, το οποίο μάλλον θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε απ' την αρχή. (Γέλια)
If you're outside on a spacewalk and you're blinded, your natural reaction would be to panic, I think. It would make you nervous and worried. But we had considered all the venom, and we had practiced with a whole variety of different spiderwebs. We knew everything there is to know about the spacesuit and we trained underwater thousands of times. And we don't just practice things going right, we practice things going wrong all the time, so that you are constantly walking through those spiderwebs. And not just underwater, but also in virtual reality labs with the helmet and the gloves so you feel like it's realistic. So when you finally actually get outside on a spacewalk, it feels much different than it would if you just went out first time. And even if you're blinded, your natural, panicky reaction doesn't happen. Instead you kind of look around and go, "Okay, I can't see, but I can hear, I can talk, Scott Parazynski is out here with me. He could come over and help me." We actually practiced incapacitated crew rescue, so he could float me like a blimp and stuff me into the airlock if he had to. I could find my own way back. It's not nearly as big a deal. And actually, if you keep on crying for a while, whatever that gunk was that's in your eye starts to dilute and you can start to see again, and Houston, if you negotiate with them, they will let you then keep working. We finished everything on the spacewalk and when we came back inside, Jeff got some cotton batting and took the crusty stuff around my eyes, and it turned out it was just the anti-fog, sort of a mixture of oil and soap, that got in my eye. And now we use Johnson's No More Tears, which we probably should've been using right from the very beginning. (Laughter)
Αλλά, το κλειδί σε αυτό είναι κοιτάζοντας την διαφορά ανάμεσα στον αισθητό και τον πραγματικό κίνδυνο, πού είναι ο πραγματικός κίνδυνος; Ποιο είναι εκείνο το πραγματικό που θα έπρεπε να φοβάσαι; Όχι απλά ένας γενικός φόβος κακών πραγμάτων που συμβαίνουν. Στην ουσία μπορείς να αλλάξεις την αντίδρασή σου σε πράγματα ώστε να σου επιτραπεί να πετύχεις και να δεις και να κάνεις πράγματα που διαφορετικά δεν θα σου επιτρέπονταν...
But the key to that is by looking at the difference between perceived danger and actual danger, where is the real risk? What is the real thing that you should be afraid of? Not just a generic fear of bad things happening. You can fundamentally change your reaction to things so that it allows you to go places and see things and do things that otherwise would be completely denied to you ...
όπου θα μπορούσες να δεις το αδιαπέραστο υπόστρωμα νότια της Σαχάρας ή μπορείς να δεις την πόλη της Νέας Υόρκης με έναν τρόπο σχεδόν ονειρεμένο ή το ανεπαίσθητο γκιγκάν των χωραφιών της Ανατολικής Ευρώπης ή τις Μεγάλες Λίμνες σαν συλλογή από μικρές λακούβες. Μπορείτε να δείτε τα ρήγματα του Σαν Φρανσίσκο και πώς ξεχύνεται το νερό κάτω από τη γέφυρα, εντελώς διαφορετικά από οποιοδήποτε άλλον τρόπο θα τα βλέπατε αν δεν είχατε βρει για να καταπολεμήσετε τον φόβο σας. Βλέπετε μια ομορφιά η οποία διαφορετικά δεν θα είχε ποτέ συμβεί.
where you could see the hardpan south of the Sahara, or you can see New York City in a way that is almost dreamlike, or the unconscious gingham of Eastern Europe fields or the Great Lakes as a collection of small puddles. You can see the fault lines of San Francisco and the way the water pours out under the bridge, just entirely different than any other way that you could have if you had not found a way to conquer your fear. You see a beauty that otherwise never would have happened.
Είναι ώρα να γυρίσετε τελικά σπίτι. Αυτό είναι το διαστημόπλοιό μας, το Σογιούζ, εκείνο το μικρό. Τρεις από εμάς μπαίνουμε μέσα και μετά αυτό το διαστημόπλοιο αποσπάται από τον σταθμό και πέφτει μέσα στην ατμόσφαιρα. Αυτά τα δυο κομμάτια εδώ λιώνουν, τα πετάμε και καίγονται στην ατμόσφαιρα. Το μοναδικό κομμάτι που επιβιώνει είναι η μικρή σφαίρα με την οποία πετάμε και πέφτει μέσα στην ατμόσφαιρα και στην ουσία πηγαίνετε με μετεωρίτη στο σπίτι και το να πετάτε με μετεωρίτες είναι τρομακτικό, και θα έπρεπε να είναι. Αλλά, αντί να πετάτε μέσα στην ατμόσφαιρα ουρλιάζοντας, όπως θα κάνατε αν ξαφνικά βρισκόσασταν να πετάτε με μετεωρίτη επιστρέφοντας προς τη Γη, - (Γέλια) - αντί τούτου, 20 χρόνια πριν είχαμε αρχίσει να μαθαίνουμε Ρωσικά, και εφόσον μάθεις Ρωσικά, μετά μαθαίναμε μηχανική τροχιάς στα Ρωσικά και μετά μαθαίναμε θεωρία ελέγχου οχημάτων και μετά μπαίναμε στον εξομοιωτή και κάναμε εξάσκηση ξανά και ξανά. Στην πράξη, μπορείς να πετάξεις αυτόν τον μετεωρίτη και να τον οδηγήσεις και να προσγειωθείς σε κύκλο περίπου 15 χιλ. οπουδήποτε πάνω στη Γη. Για την ακρίβεια, όταν επέστρεφε το πλήρωμά μας μέσα στην ατμόσφαιρα στο Σογιούζ, δεν ουρλιάζαμε, γελούσαμε· είχε πλάκα. Όταν άνοιξε το υπέροχο μεγάλο αλεξίπτωτο, ξέραμε πως αν δεν άνοιγε υπάρχει δεύτερο αλεξίπτωτο και δουλεύει με έναν όμορφο μικρό ωρολογιακό μηχανισμό. Έτσι επιστρέψαμε βροντοφωνάζοντας προς τη Γη και ορίστε πώς φαινόταν η προσγείωση μέσα σε Σογιούζ στο Καζακστάν. (Βίντεο) Ανταποκριτής: Μπορείτε να δείτε ένα από αυτά τα ελικόπτερα αναζήτησης και ανάκτησης, ξανά αυτό το κομμάτι ελικοπτέρου, δωδεκάδων παρόμοιων Ρωσικών Mi-8 ελικοπτέρων. Προσγείωση - 3:14 και 48 δευτερόλεπτα, π.μ. ώρα Κεντρικής Ζώνης. ΚΧ: Τσουλάς μέχρι να σταματήσεις σαν να πέταξαν το διαστημόπλοιό σου στο έδαφος και κατρακυλάει, αλλά είσαι έτοιμος γι' αυτό βρίσκεσαι σε μια προσαρμοσμένη θέση, γνωρίζεις πώς δουλεύει το αμορτισέρ. Εντέλει φτάνουν οι Ρώσοι, σε τραβάνε, σε ρίχνουν σε μια καρέκλα και μπορείς τώρα να αναπολήσεις μια απίστευτη εμπειρία. Έχεις πάρει τα όνειρα αυτού του εννιάχρονου αγοριού, τα οποία ήταν αδύνατα και τρομακτικά, αποθαρρυντικά, και τα εφαρμόζεις και βρίσκεις έναν τρόπο να επαναπρογραμματίσεις τον εαυτό σου, να αλλάζεις τον αρχέγονο φόβο σου ώστε να σου επιτρέπει να επιστρέφεις με μια σειρά εμπειριών κι ένα επίπεδο έμπνευσης για άλλους ανθρώπους που ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Για να τελειώνω, μού ζήτησαν να παίξω εκείνη την κιθάρα. Γνωρίζω αυτό το τραγούδι και πραγματικά είναι φόρος τιμής στην ιδιοφυΐα του ίδιου του Ντέιβιντ Μπάουι, αλλά επίσης είναι, νομίζω, μια αντανάκλαση του γεγονότος ότι δεν είμαστε μηχανές που εξερευνούν το διάστημα, είμαστε άνθρωποι, και χρειαζόμαστε εκείνη την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε κι εκείνη την ικανότητα να καταλαβαίνουμε και την ικανότητα να πηγαίνουμε την ίδια μας την αυτοαντίληψη σε έναν νέο χώρο. (Μουσική) ♫ Εδώ Ταγματάρχης Τομ προς πύργο εδάφους ♫ ♫ Έχω φύγει παντοτινά ♫ ♫ Κι επιπλέω με έναν πολύ ιδιόρρυθμο τρόπο ♫ ♫ Και τα αστέρια δείχνουν πολύ διαφορετικά σήμερα ♫ ♫ Επειδή εδώ βρίσκομαι αιωρούμενος μέσα στην κονσέρβα ♫ ♫ Μια τελευταία ματιά στον κόσμο ♫ ♫ Ο πλανήτης Γη είναι μπλε κι έχουν μείνει τόσα πολλά να κάνουμε ♫ (Μουσική) Μη φοβού. (Χειροκρότημα) Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ.
It's time to come home at the end. This is our spaceship, the Soyuz, that little one. Three of us climb in, and then this spaceship detaches from the station and falls into the atmosphere. These two parts here actually melt, we jettison them and they burn up in the atmosphere. The only part that survives is the little bullet that we're riding in, and it falls into the atmosphere, and in essence you are riding a meteorite home, and riding meteorites is scary, and it ought to be. But instead of riding into the atmosphere just screaming, like you would if suddenly you found yourself riding a meteorite back to Earth -- (Laughter) -- instead, 20 years previously we had started studying Russian, and then once you learn Russian, then we learned orbital mechanics in Russian, and then we learned vehicle control theory, and then we got into the simulator and practiced over and over and over again. And in fact, you can fly this meteorite and steer it and land in about a 15-kilometer circle anywhere on the Earth. So in fact, when our crew was coming back into the atmosphere inside the Soyuz, we weren't screaming, we were laughing; it was fun. And when the great big parachute opened, we knew that if it didn't open there's a second parachute, and it runs on a nice little clockwork mechanism. So we came back, we came thundering back to Earth and this is what it looked like to land in a Soyuz, in Kazakhstan. (Video) Reporter: And you can see one of those search and recovery helicopters, once again that helicopter part of dozen such Russian Mi-8 helicopters. Touchdown -- 3:14 and 48 seconds, a.m. Central Time. CH: And you roll to a stop as if someone threw your spaceship at the ground and it tumbles end over end, but you're ready for it you're in a custom-built seat, you know how the shock absorber works. And then eventually the Russians reach in, drag you out, plunk you into a chair, and you can now look back at what was an incredible experience. You have taken the dreams of that nine-year-old boy, which were impossible and dauntingly scary, dauntingly terrifying, and put them into practice, and figured out a way to reprogram yourself, to change your primal fear so that it allowed you to come back with a set of experiences and a level of inspiration for other people that never could have been possible otherwise. Just to finish, they asked me to play that guitar. I know this song, and it's really a tribute to the genius of David Bowie himself, but it's also, I think, a reflection of the fact that we are not machines exploring the universe, we are people, and we're taking that ability to adapt and that ability to understand and the ability to take our own self-perception into a new place. (Music) ♫ This is Major Tom to ground control ♫ ♫ I've left forevermore ♫ ♫ And I'm floating in a most peculiar way ♫ ♫ And the stars look very different today ♫ ♫ For here am I floating in the tin can ♫ ♫ A last glimpse of the world ♫ ♫ Planet Earth is blue and there's so much left to do ♫ (Music) Fear not. (Applause) That's very nice of you. Thank you very much. Thank you.