Κατεβαίνοντας λοιπόν από το λεωφορείο, έκανα να πάω προς τη γωνία για να κατευθυνθώ δυτικά στο δρόμο για ένα μάθημα ανάγνωσης Μπράιγ. Ήταν τον χειμώνα του 2009, και είχε περάσει ήδη ένας χρόνος που ήμουν τυφλός. Τα πράγματα πήγαιναν καλά. Φτάνοντας με ασφάλεια στην άλλη πλευρά, γύρισα αριστερά, πάτησα το αυτόματο κουμπί για το ακουστικό σήμα, και περίμενα τη σειρά μου. Καθώς έσβησε, κατέβηκα και πέρασα με ασφάλεια απέναντι. Ανεβαίνοντας στο πεζοδρόμιο, άκουσα τον ήχο μιας μεταλλικής καρέκλας που γλιστρούσε στο πεζοδρόμιο μπροστά μου. Ξέρω ότι υπάρχει ένα καφέ στη γωνία, και έχουν καρέκλες έξω, έτσι έκανα προς τα αριστερά για να είμαι πιο κοντά στο δρόμο Ο ήχος της καρέκλας ακολουθούσε την κίνησή μου. Φαντάστηκα ότι θα είχα κάνει κάποιο λάθος, και ξαναπήγα προς τα δεξιά, και με θαυμάσιο συγχρονισμό με ακολούθησε η καρέκλα. Είχα αρχίσει να ανησυχώ κάπως. Ξαναπήγα στ΄ αριστερά, και η καρέκλα με ακολούθησε, εμποδίζοντας το δρόμο μου. Είχα πια φρικάρει. Φώναξα λοιπόν, «Ποιος στο καλό είναι εκεί; Τι συμβαίνει;» Αμέσως μετά άκουσα κάτι άλλο, ένα οικείο κροτάλισμα, που κάλυπτε την κραυγή μου. Ακουγόταν οικείο, και αμέσως μια άλλη πιθανότητα πέρασε από το μυαλό μου, και έκανα να πιάσω με το αριστερό μου χέρι, και τα δάχτυλά μου άγγιξαν κάτι χνουδωτό, και έπιασα ένα αυτί, το αυτί ενός σκύλου, μάλλον ενός γκόλντεν ριτρίβερ. Το λουρί του ήταν δεμένο στην καρέκλα καθώς το αφεντικό του είχε πάει για καφέ, και η σκυλίτσα επέμενε στις προσπάθειές της να με χαιρετήσει, ίσως και για να την ξύσω λίγο στο αυτί. Ποιος ξέρει, μπορεί να προσφέρονταν να με εξυπηρετήσει. (Γέλια)
So, stepping down out of the bus, I headed back to the corner to head west en route to a braille training session. It was the winter of 2009, and I had been blind for about a year. Things were going pretty well. Safely reaching the other side, I turned to the left, pushed the auto-button for the audible pedestrian signal, and waited my turn. As it went off, I took off and safely got to the other side. Stepping onto the sidewalk, I then heard the sound of a steel chair slide across the concrete sidewalk in front of me. I know there's a cafe on the corner, and they have chairs out in front, so I just adjusted to the left to get closer to the street. As I did, so slid the chair. I just figured I'd made a mistake, and went back to the right, and so slid the chair in perfect synchronicity. Now I was getting a little anxious. I went back to the left, and so slid the chair, blocking my path of travel. Now, I was officially freaking out. So I yelled, "Who the hell's out there? What's going on?" Just then, over my shout, I heard something else, a familiar rattle. It sounded familiar, and I quickly considered another possibility, and I reached out with my left hand, as my fingers brushed against something fuzzy, and I came across an ear, the ear of a dog, perhaps a golden retriever. Its leash had been tied to the chair as her master went in for coffee, and she was just persistent in her efforts to greet me, perhaps get a scratch behind the ear. Who knows, maybe she was volunteering for service. (Laughter)
Αυτή η ιστορία είναι στην πραγματικότητα για τους φόβους και τις μικροϊδέες που έρχονται στο μυαλό μας καθώς περιφερόμαστε στην πόλη χωρίς όραση, χωρίς επίγνωση του περιβάλλοντος και των ανθρώπων τριγύρω, φαινομενικά.
But that little story is really about the fears and misconceptions that come along with the idea of moving through the city without sight, seemingly oblivious to the environment and the people around you.
Ας κάνω λοιπόν μια μικρή αναδρομή για να θέσω το κλίμα. Την ημέρα του Αγ. Πατρικίου το 2008, πήγα στο νοσοκομείο για εγχείριση για να αφαιρέσουν έναν εγκεφαλικό όγκο. Η εγχείριση ήταν επιτυχής. Δυο ημέρες αργότερα, η όρασή μου μειώθηκε. Την τρίτη ημέρα, είχε χαθεί.
So let me step back and set the stage a little bit. On St. Patrick's Day of 2008, I reported to the hospital for surgery to remove a brain tumor. The surgery was successful. Two days later, my sight started to fail. On the third day, it was gone.
Αμέσως, ένιωσα ένα απίστευτο αίσθημα φόβου, σύγχυσης, ότι ήμουν ευάλωτος, όπως θα ένιωθε ο καθένας. Καθώς είχα χρόνο για περισυλλογή, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να ήμουν ευγνώμων για πολλά. Συγκεκριμένα, σκέφτηκα τον πατέρα μου, που είχε πεθάνει από επιπλοκές μετά από εγχείριση εγκεφάλου. Ήταν 36. Εγώ τότε ήμουν επτά. Αν και είχα λοιπόν κάθε λόγο να φοβάμαι τα μελλούμενα, και δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί, ήμουν ζωντανός. Ο γιος μου είχε τον πατέρα του. Και, επιπλέον, δεν ήμουν και ο πρώτος που έχανε την όρασή του. Ήξερα ότι θα πρέπει να υπήρχαν πολλά συστήματα και τεχνικές και εκπαίδευση που θα μπορούσα να έχω για να ζω μια κανονική, δραστήρια ζωή με νόημα χωρίς όραση.
Immediately, I was struck by an incredible sense of fear, of confusion, of vulnerability, like anybody would. But as I had time to stop and think, I actually started to realize I had a lot to be grateful for. In particular, I thought about my dad, who had passed away from complications from brain surgery. He was 36. I was seven at the time. So although I had every reason to be fearful of what was ahead, and had no clue quite what was going to happen, I was alive. My son still had his dad. And besides, it's not like I was the first person ever to lose their sight. I knew there had to be all sorts of systems and techniques and training to have to live a full and meaningful, active life without sight.
Όταν λοιπόν βγήκα από το νοσοκομείο λίγες ημέρες μετά, έφυγα με μια αποστολή, να βγω έξω και να πάρω την καλύτερη εκπαίδευση όσο ταχύτερα μπορούσα και να ξαναχτίσω τη ζωή μου. Μέσα σε έξι μήνες είχα ξαναγυρίσει στη δουλειά. Είχε αρχίσει η εκπαίδευσή μου. Ακόμη και δίδυμο ποδήλατο άρχισα να οδηγώ με τους παλιόφιλους από την ποδηλασία, και πήγαινα στη δουλειά μόνος μου, διασχίζοντας την πόλη με τα πόδια και με το λεωφορείο. Ήταν πολύ σκληρή δουλειά.
So by the time I was discharged from the hospital a few days later, I left with a mission, a mission to get out and get the best training as quickly as I could and get on to rebuilding my life. Within six months, I had returned to work. My training had started. I even started riding a tandem bike with my old cycling buddies, and was commuting to work on my own, walking through town and taking the bus. It was a lot of hard work.
Αυτό όμως που δεν πρόβλεψα μέσα από την ταχύτατη μετάβαση ήταν η απίστευτη εμπειρία της αντίθεσης από τη μία της εμπειρίας να βλέπω απέναντι σε εκείνη που δεν έβλεπα για τα ίδια μέρη και τους ίδιους ανθρώπους μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
But what I didn't anticipate through that rapid transition was the incredible experience of the juxtaposition of my sighted experience up against my unsighted experience of the same places and the same people within such a short period of time.
Προέκυψαν έτσι πολλές από τα μέσα εμπειρίες ή από τα έξω όπως τις αποκαλώ πράγματα που έμαθα από τη στιγμή που έχασα την όρασή μου. Αυτές οι εμπειρίες κυμαίνονται από τετριμμένες μέχρι βαθύτερες, από καθημερινές μέχρι αστείες. Ως αρχιτέκτονας, αυτή η αντίθεση της εμπειρίας με όραση και χωρίς όραση των ίδιων σημείων και των ίδιων ανθρώπων μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μου πρόσφεραν κάθε είδους εμπειρίας από τα έξω της ίδιας της πόλης. Η σπουδαιότερη ανάμεσά τους ήταν η συνειδητοποίηση ότι στην πραγματικότητα οι πόλεις είναι φανταστικά μέρη για τους τυφλούς. Και με εξέπληξε η τάση της πόλης για ευγένεια και φροντίδα σε αντίθεση με την αδιαφορία ή τα χειρότερα. Τότε λοιπόν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι τυφλοί φαινόταν να έχουν μια θετική επίδραση στην ίδια την πόλη. Αυτό μου φάνηκε κάπως περίεργο.
From that came a lot of insights, or outsights, as I called them, things that I learned since losing my sight. These outsights ranged from the trival to the profound, from the mundane to the humorous. As an architect, that stark juxtaposition of my sighted and unsighted experience of the same places and the same cities within such a short period of time has given me all sorts of wonderful outsights of the city itself. Paramount amongst those was the realization that, actually, cities are fantastic places for the blind. And then I was also surprised by the city's propensity for kindness and care as opposed to indifference or worse. And then I started to realize that it seemed like the blind seemed to have a positive influence on the city itself. That was a little curious to me.
Ας σταθώ και ας ρίξω μια ματιά στο γιατί η πόλη είναι τόσο καλή για τους τυφλούς. Σύμφυτη με την εκπαίδευση για ανάρρωση από την απώλεια της όρασης είναι η μάθηση του να βασίζεσαι σε όλες τις μη οπτικές σου αισθήσεις, πράγματα που θα αγνοούσατε διαφορετικά. Είναι σαν ένας ολόκληρος κόσμος πληροφοριών να ανοίγεται μπροστά σου. Ήμουν εντυπωσιασμένος από τη συμφωνία των ανεπαίσθητων ήχων γύρω μου στην πόλη που τους ακούς και δουλεύεις μαζί τους για να καταλάβεις πού βρίσκεσαι, πώς πρέπει να κινηθείς και πού πρέπει να πας. Παρομοίως, με το πιάσιμο και μόνο του μπαστουνιού, μπορείς να νιώσεις διαφορετικές υφές στο πάτωμα που πατάς, και με το καιρό διαμορφώνεις ένα σχεδιάγραμμα για το πού είσαι και πού βαδίζεις. Με τον ίδιο τρόπο, μόνο η ζέστη του ήλιου στο πρόσωπό σου ή ο άνεμος στο λαιμό σου σου δίνουν στοιχεία για να πορευτείς και την πρόοδό σου σε ένα οικοδομικό τετράγωνο και την κίνησή σου στον χρόνο και τον χώρο. Την αίσθηση της όσφρησης, επίσης. Μερικές περιοχές και πόλεις έχουν τη δική τους μυρωδιά, όπως και μέρη και πράγματα γύρω σου, και αν είσαι τυχερός, ακολουθείς τη μύτη σου προς τον νέο φούρνο που έψαχνες.
Let me step back and take a look at why the city is so good for the blind. Inherent with the training for recovery from sight loss is learning to rely on all your non-visual senses, things that you would otherwise maybe ignore. It's like a whole new world of sensory information opens up to you. I was really struck by the symphony of subtle sounds all around me in the city that you can hear and work with to understand where you are, how you need to move, and where you need to go. Similarly, just through the grip of the cane, you can feel contrasting textures in the floor below, and over time you build a pattern of where you are and where you're headed. Similarly, just the sun warming one side of your face or the wind at your neck gives you clues about your alignment and your progression through a block and your movement through time and space. But also, the sense of smell. Some districts and cities have their own smell, as do places and things around you, and if you're lucky, you can even follow your nose to that new bakery that you've been looking for.
Όλα αυτά με εντυπωσίασαν πραγματικά, διότι άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η εμπειρία του να μη βλέπω ήταν περισσότερο πολύ-αισθητηριακή απ' ότι ήταν η εμπειρία του να βλέπω. Αυτό που επίσης με εντυπωσίασε ήταν πόσο πολύ άλλαζε η πόλη γύρω μου. Όταν βλέπεις, ο καθένας είναι με τον εαυτό του, κοιτάς την δουλειά σου. Αν όμως χάσεις την όρασή σου, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Δεν ξέρεις ποιος παρακολουθεί ποιον, αλλά έχω μια υποψία ότι πολλοί άνθρωποι με παρακολουθούν. Και δεν είμαι παρανοϊκός αλλά όπου κι αν πάω, δέχομαι κάθε είδους συμβουλή: Πήγαινε εδώ, πήγαινε εκεί, πρόσεχε αυτό. Πολλές από τις πληροφορίες είναι καλές. Μερικές είναι χρήσιμες. Πολλές είναι κάπως ανάποδες. Πρέπει να φανταστείς τι σήμαιναν. Κάποιες είναι κάπως λάθος και άχρηστες. Ωστόσο όλες είναι καλές με τη γενικότερη έννοια.
All this really surprised me, because I started to realize that my unsighted experienced was so far more multi-sensory than my sighted experience ever was. What struck me also was how much the city was changing around me. When you're sighted, everybody kind of sticks to themselves, you mind your own business. Lose your sight, though, and it's a whole other story. And I don't know who's watching who, but I have a suspicion that a lot of people are watching me. And I'm not paranoid, but everywhere I go, I'm getting all sorts of advice: Go here, move there, watch out for this. A lot of the information is good. Some of it's helpful. A lot of it's kind of reversed. You've got to figure out what they actually meant. Some of it's kind of wrong and not helpful. But it's all good in the grand scheme of things.
Μια φορά ήμουν στο Όκλαντ και περπατούσα στο Μπρόντγουεϊ και έφτασα σε μια γωνία. Περίμενα το ηχητικό σήμα για τους πεζούς, και καθώς άναψε, ήμουν έτοιμος να κατέβω στο δρόμο, όταν ξαφνικά άρπαξε το δεξί μου χέρι αυτός ο τύπος, με βούτηξε από το μπράτσο και με τράβηξε στη διάβαση και με πέρασε απέναντι τραβώντας με, μιλώντας μου Κινέζικα. (Γέλια) Ήταν λες και δεν μπορούσες να ξεφύγεις από το κράτημα του θανάτου αυτού του άντρα, αλλά με πέρασε με ασφάλεια. Τι να έκανα; Αλλά πιστέψτε με, υπάρχουν πιο ευγενικοί τρόποι να προσφέρει κανείς βοήθεια. Δεν ξέρουμε ότι είστε εκεί, γι'αυτό είναι καλό να πεις πρώτα «Γεια». «Θα θέλατε βοήθεια;»
But one time I was in Oakland walking along Broadway, and came to a corner. I was waiting for an audible pedestrian signal, and as it went off, I was just about to step out into the street, when all of a sudden, my right hand was just gripped by this guy, and he yanked my arm and pulled me out into the crosswalk and was dragging me out across the street, speaking to me in Mandarin. (Laughter) It's like, there was no escape from this man's death grip, but he got me safely there. What could I do? But believe me, there are more polite ways to offer assistance. We don't know you're there, so it's kind of nice to say "Hello" first. "Would you like some help?"
Όταν ήμουν στο Όκλαντ, εντυπωσιάστηκα από το πόσο πολύ έχει αλλάξει η πόλη του Όκλαντ από τότε που έχασα την όρασή μου. Μου άρεσε να την βλέπω. Ήταν υπέροχη. Ήταν μια τέλεια υπέροχη πόλη. Αλλά από τότε που έχασα την όρασή μου και περπατούσα στο Μπρόντγουεϊ, ήμουν ευλογημένος σε κάθε μου βήμα.
But while in Oakland, I've really been struck by how much the city of Oakland changed as I lost my sight. I liked it sighted. It was fine. It's a perfectly great city. But once I lost my sight and was walking along Broadway, I was blessed every block of the way.
«Να είσαι καλά, φίλε».
"Bless you, man."
«Επάνω του, δικέ μου».
"Go for it, brother."
«Ευλογημένος να είσαι».
"God bless you."
Όταν έβλεπα δεν τα είχα αυτά. (Γέλια) Αν και χωρίς όραση, αυτά δε μου συμβαίνουν στο Σαν Φρανσίσκο. Και ξέρω ότι ενοχλούνται κάποιοι τυφλοί φίλοι μου, δεν είμαι μόνο εγώ. Συχνά θεωρείται ότι αυτό είναι ένα συναίσθημα που προκύπτει από λύπη. Τείνω να πιστέψω ότι προκύπτει από την κοινή μας ανθρωπιά, από το αίσθημα του μαζί, και το θεωρώ πολύ ωραίο. Στην πραγματικότητα, αν νιώθω κάπως πεσμένος, πάω απλώς μια βόλτα στο Μπρόντγουεϊ στο κέντρο της πόλη του Όκλαντ, πάω μια βόλτα και νιώθω καλύτερα έτσι, σε ελάχιστο χρόνο.
I didn't get that sighted. (Laughter) And even without sight, I don't get that in San Francisco. And I know it bothers some of my blind friends, it's not just me. Often it's thought that that's an emotion that comes up out of pity. I tend to think that it comes out of our shared humanity, out of our togetherness, and I think it's pretty cool. In fact, if I'm feeling down, I just go to Broadway in downtown Oakland, I go for a walk, and I feel better like that, in no time at all.
Επιπλέον, δείχνει πώς η ανικανότητα και η τυφλότητα διαπερνά κατά κάποιο τρόπο τις κοινωνικές, τις φυλετικές και τις οικονομικές γραμμές. Η ανικανότητα παρέχει ίσες ευκαιρίες. Όλοι είναι καλοδεχούμενοι. Το άκουσα, ξέρετε, στην κοινότητα των ατόμων με αναπηρίες ότι δηλαδή υπάρχουν μόνο δυο τύποι ανθρώπων: Υπάρχουν αυτοί που έχουν κάποιες αναπηρίες, και υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν βρει τις δικές τους ακόμη. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης, αλλά νομίζω ότι είναι όμορφος, διότι είναι σίγουρα περισσότερο περιεκτικός από το εμείς απέναντι σ΄ εκείνους ή οι ικανοί απέναντι στους ανάπηρους, και είναι πολύ περισσότερο τίμιο και με σεβασμό στην ευθραυστότητα της ζωής.
But also that it illustrates how disability and blindness sort of cuts across ethnic, social, racial, economic lines. Disability is an equal-opportunity provider. Everybody's welcome. In fact, I've heard it said in the disability community that there are really only two types of people: There are those with disabilities, and there are those that haven't quite found theirs yet. It's a different way of thinking about it, but I think it's kind of beautiful, because it is certainly far more inclusive than the us-versus-them or the abled-versus-the-disabled, and it's a lot more honest and respectful of the fragility of life.
Αυτό που τελικά θα ήθελα να πάρετε φεύγοντας είναι ότι όχι μόνο η πόλη είναι καλή για τους τυφλούς, αλλά ότι η πόλη μας χρειάζεται. Είμαι δε, τόσο σίγουρος γι'αυτό που θέλω να σας προτείνω σήμερα οι τυφλοί να θεωρούνται ως οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης όταν φανταζόμαστε νέες και υπέροχες πόλεις, και όχι εκείνοι που τους σκεφτόμαστε όταν έχουν ήδη σχηματιστεί. Τότε είναι πολύ αργά. Αν λοιπόν σχεδιάζετε μια πόλη έχοντας κατά νου τους τυφλούς, θα έχετε ένα πλούσιο, βατό δίκτυο με πεζοδρόμια με ένα μεγάλο εύρος δυνατοτήτων και επιλογών διαθέσιμων σε επίπεδο δρόμου. Αν σχεδιάσουμε μια πόλη με τους τυφλούς κατά νου, τα πεζοδρόμια θα είναι προβλέψιμα και θα είναι γενναιόδωρα. Η απόσταση ανάμεσα στα κτίρια θα είναι ισορροπημένη ανάμεσα στους ανθρώπους και τα αυτοκίνητα. Αλήθεια, ποιος χρειάζεται τα αυτοκίνητα; Αν είσαι τυφλός δεν οδηγείς. (Γέλια) Δεν τους αρέσει να οδηγείς. (Γέλια) Αν σχεδιάσουμε μια πόλη έχοντας κατά νου τους τυφλούς, σχεδιάζουμε μια πόλη με εύρωστο, προσβάσιμο, καλά συνδεδεμένο σύστημα μαζικής μεταφοράς που συνδέει όλες τις γειτονιές της πόλης και όλες τις περιοχές. Αν σχεδιάσουμε μια πόλη έχοντας τους τυφλούς κατά νου, θα προκύψουν δουλειές, πολλές δουλειές. Και οι τυφλοί θέλουν να εργάζονται. Θέλουν να βγάζουν τα προς το ζειν.
So my final takeaway for you is that not only is the city good for the blind, but the city needs us. And I'm so sure of that that I want to propose to you today that the blind be taken as the prototypical city dwellers when imagining new and wonderful cities, and not the people that are thought about after the mold has already been cast. It's too late then. So if you design a city with the blind in mind, you'll have a rich, walkable network of sidewalks with a dense array of options and choices all available at the street level. If you design a city with the blind in mind, sidewalks will be predictable and will be generous. The space between buildings will be well-balanced between people and cars. In fact, cars, who needs them? If you're blind, you don't drive. (Laughter) They don't like it when you drive. (Laughter) If you design a city with the blind in mind, you design a city with a robust, accessible, well-connected mass transit system that connects all parts of the city and the region all around. If you design a city with the blind in mind, there'll be jobs, lots of jobs. Blind people want to work too. They want to earn a living.
Σχεδιάζοντας λοιπόν μια πόλη για τους τυφλούς, ελπίζω ότι κατανοείτε ότι θα ήταν πράγματι μια πόλη που θα απέκλειε λιγότερους, περισσότερο δίκαιη, περισσότερο ισόνομη πόλη για όλους. Με βάση την προηγούμενη εμπειρία μου, όταν έβλεπα, ακούγεται πολύ ωραία πόλη, είτε είσαι τυφλός, είτε έχεις κάποια ανικανότητα, ή δεν έχεις βρει ακόμη ποια είναι η δική σου.
So, in designing a city for the blind, I hope you start to realize that it actually would be a more inclusive, a more equitable, a more just city for all. And based on my prior sighted experience, it sounds like a pretty cool city, whether you're blind, whether you have a disability, or you haven't quite found yours yet.
Ευχαριστώ λοιπόν.
So thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)