Tohle je hodně jedniček a nul. Říkáme tomu binární informace. Takhle počítače mluví. Takhle ukládají informace. Takhle počítače myslí. Takhle počítače dělají všechno, co počítače dělají. Jsem kyberbezpečnostní expert, což znamená, že se snažím porozumět této informaci. Snažím se pochopit, co všechny jedničky a nuly znamenají. K mé smůle bohužel nemluvíme jen o jedničkách a nulách na této obrazovce. Nemluvíme o pár stránkách jedniček a nul. Mluvíme o miliardách a miliardách jedniček a nul. Víc než by byl kdokoli s to pochopit.
This is a lot of ones and zeros. It's what we call binary information. This is how computers talk. It's how they store information. It's how computers think. It's how computers do everything it is that computers do. I'm a cybersecurity researcher, which means my job is to sit down with this information and try to make sense of it, to try to understand what all the ones and zeroes mean. Unfortunately for me, we're not just talking about the ones and zeros I have on the screen here. We're not just talking about a few pages of ones and zeros. We're talking about billions and billions of ones and zeros, more than anyone could possibly comprehend.
A i když to zní tak napínavě, když jsem začínal s kybernetikou -- (Smích) -- když jsem začínal, nebyl jsem si jistý, zda zkoumání jedniček a nul je to, co chci dělat po zbytek života. Myslel jsem si totiž, že kybernetika odháněla viry od babiččina počítače, nedovolila napadnout účty uživatelů Myspace a snad také v můj nejslavnější den nedovolila, aby někomu ukradli data z kreditní karty. Jsou to důležité věci, ale takhle jsem nechtěl strávit svůj život.
Now, as exciting as that sounds, when I first started doing cyber — (Laughter) — when I first started doing cyber, I wasn't sure that sifting through ones and zeros was what I wanted to do with the rest of my life, because in my mind, cyber was keeping viruses off of my grandma's computer, it was keeping people's Myspace pages from being hacked, and maybe, maybe on my most glorious day, it was keeping someone's credit card information from being stolen. Those are important things, but that's not how I wanted to spend my life.
Jenže po 30 minutách práce zbrojního dodavatele jsem brzy zjistil, že má představa kybernetiky byla poněkud mimo. Co se týče národní bezpečnosti, odhánění virů z babiččina počítače nebyla překvapivě jejich priorita. A to proto, že kybernetika je mnohem rozsáhlejší než cokoliv z těhle věcí. Stala se neodlučitelnou součástí našeho života, protože počítače jsou neodlučitelnou součástí našeho života, dokonce i když nemáte počítač. Počítače řídí všechno ve vašem autě, od vaší GPS po váš airbag. Ovládají váš telefon. To díky nim zavoláte 911 a přivoláte pomoc na druhé straně. Řídí celou naši národní infrastrukturu. Díky nim máte elektřinu, teplo, čistou vodu, stravu. Počítače řídí naše vojenské vybavení, vše od raketových sil přes satelity až po jaderné obranné sítě. To všechno je možné jen díky počítačům, a tudíž i díky kybernetice. A když se něco pokazí, může kybernetika vyřadit cokoliv z těch věcí.
But after 30 minutes of work as a defense contractor, I soon found out that my idea of cyber was a little bit off. In fact, in terms of national security, keeping viruses off of my grandma's computer was surprisingly low on their priority list. And the reason for that is cyber is so much bigger than any one of those things. Cyber is an integral part of all of our lives, because computers are an integral part of all of our lives, even if you don't own a computer. Computers control everything in your car, from your GPS to your airbags. They control your phone. They're the reason you can call 911 and get someone on the other line. They control our nation's entire infrastructure. They're the reason you have electricity, heat, clean water, food. Computers control our military equipment, everything from missile silos to satellites to nuclear defense networks. All of these things are made possible because of computers, and therefore because of cyber, and when something goes wrong, cyber can make all of these things impossible.
A tady zasahuji já. Velkou část mého života tvoří ochrana těchto věcí, aby dále fungovaly. Někdy je ale mou prací i něco takového prolomit, protože kybernetika není jen o obraně. Je také o útoku. Vstupujeme do věku, kdy hovoříme o kyberzbraních. Potenciál kyberútoků je tak velký, že se kybernetika považuje za novou doménu válčení. Válčení. Není to nutně špatná věc. Na jedné straně to znamená, že se otevřela nová fronta, na které se musíme bránit, ale na druhé straně to znamená, že máme nový způsob útoku, kterým můžeme zabránit padouchům páchat zlo.
But that's where I step in. A big part of my job is defending all of these things, keeping them working, but once in a while, part of my job is to break one of these things, because cyber isn't just about defense, it's also about offense. We're entering an age where we talk about cyberweapons. In fact, so great is the potential for cyber offense that cyber is considered a new domain of warfare. Warfare. It's not necessarily a bad thing. On the one hand, it means we have whole new front on which we need to defend ourselves, but on the other hand, it means we have a whole new way to attack, a whole new way to stop evil people from doing evil things.
Představme si třeba situaci, která je naprosto teoretická. Dejme tomu, že terorista chce odpálit budovu a chce to i v budoucnosti pořád opakovat. Nechce být uvnitř budovy, když vybouchne. Použije svůj mobil a odpálí ji na dálku. Jediným způsobem, kterým jsme mohli zastavit toho teroristu, byla sprška kulek a automobilová honička, ale tohle už nutně neplatí. Bude možné ho zastavit stiskem tlačítka vzdáleného 1 500 km. Ať už si to uvědomil, nebo ne, jakmile se rozhodl použít mobil, vstoupil do království kybernetiky. Důmyslným kybernetickým útokem lze vniknout do jeho mobilu, poškodit přepěťovou ochranu na baterii, drasticky přetížit obvod, a tím způsobit přehřátí baterie a její výbuch. Není mobil, není detonátor a možná není ani terorista díky stisku tlačítka vzdáleného tisíce kilometrů.
So let's consider an example of this that's completely theoretical. Suppose a terrorist wants to blow up a building, and he wants to do this again and again in the future. So he doesn't want to be in that building when it explodes. He's going to use a cell phone as a remote detonator. Now, it used to be the only way we had to stop this terrorist was with a hail of bullets and a car chase, but that's not necessarily true anymore. We're entering an age where we can stop him with the press of a button from 1,000 miles away, because whether he knew it or not, as soon as he decided to use his cell phone, he stepped into the realm of cyber. A well-crafted cyber attack could break into his phone, disable the overvoltage protections on his battery, drastically overload the circuit, cause the battery to overheat, and explode. No more phone, no more detonator, maybe no more terrorist, all with the press of a button from a thousand miles away.
Takže jak to funguje? Vše se vrací k těmto jedničkám a nulám. Díky binární informaci funguje váš mobil a při správném použití může váš mobil odpálit. Když se podíváte na kybernetiku z této perspektivy, tak život strávený zkoumáním binární informace začíná vypadat trochu napínavě.
So how does this work? It all comes back to those ones and zeros. Binary information makes your phone work, and used correctly, it can make your phone explode. So when you start to look at cyber from this perspective, spending your life sifting through binary information starts to seem kind of exciting.
Ale je v tom háček. Je to těžké, nesmírně těžké. Tady je důvod. Představte si, co všechno máte v mobilu. Obrázky, které jste vyfotili. Hudbu, kterou posloucháte. Seznam kontaktů, e-mail a nejspíš 500 aplikací, které jste za celý život nepoužili. Za tím vším stojí software, kód, který řídí váš mobil. Tam někde pohřbený uvnitř kódu je malý kousíček, který řídí baterii, a přesně ten mě zajímá. Jenže je to všechno jen změť jedniček a nul. Všechno je smíchané dohromady. V kybernetice tomu říkáme hledání jehly v kupce jehel, protože všechno vypadá skoro stejně. Hledám jeden klíčový kousíček, ale ten splývá se vším ostatním.
But here's the catch: This is hard, really, really hard, and here's why. Think about everything you have on your cell phone. You've got the pictures you've taken. You've got the music you listen to. You've got your contacts list, your email, and probably 500 apps you've never used in your entire life, and behind all of this is the software, the code, that controls your phone, and somewhere, buried inside of that code, is a tiny piece that controls your battery, and that's what I'm really after, but all of this, just a bunch of ones and zeros, and it's all just mixed together. In cyber, we call this finding a needle in a stack of needles, because everything pretty much looks alike. I'm looking for one key piece, but it just blends in with everything else.
Nechme stranou tuto teoretickou situaci, ve které odpálíme teroristův mobil, a podívejme se něco, co se mi skutečně přihodilo. Ať už dělám na čemkoli, moje práce začíná pohledem na pořádný kus binární informace. Vždy hledám jeden klíčový kousek, abych udělal něco konkrétního. Tady jsem hledal kousek velmi složitého, technologicky špičkového kódu, který jsem mohl hacknout, ale který byl pohřben někde uvnitř miliardy jedniček a nul. Bohužel jsem ani nevěděl, co přesně hledám. Nevěděl jsem, jak vypadá, a kvůli tomu bylo hledání velmi těžké. Při takové práci se v podstatě musím dívat na různé části této binární informace. Zkouším rozluštit každou část, abych našel to, co hledám. A po chvíli jsem si myslel, že jsem tu část našel. Myslel jsem, že to může být ono. Odpovídalo by to, ale nebyl jsem si jist. Nebyl jsem si jist, co ty jedničky a nuly znamenají. Chvíli jsem se pokoušel složit to dohromady, ale neměl jsem moc štěstí. Nakonec jsem se rozhodl, že to dokončím. Půjdu do práce o víkendu a neodejdu dřív, dokud nerozluštím, co to znamená. To jsem udělal. Přišel jsem v sobotu ráno a po 10 hodinách jsem měl všechny části skládačky. Nevěděl jsem ale, jak do sebe zapadají, a co ty jedničky a nuly znamenají. Po 15 hodinách jsem začal mít lepší představu toho, co to je, ale měl jsem nepříjemné podezření, že to, na co se dívám, vůbec nesouvisí s tím, co jsem hledal. Po 20 hodinách se začaly kousky spojovat hodně pomalu -- (Smích) -- byl jsem si teď dost jistý, že jsem se vydal špatnou cestou. Ale nehodlal jsem to vzdát. Po 30 hodinách v laboratoři jsem bezpečně zjistil, na co se dívám, a měl jsem pravdu. Tohle jsem nehledal. Strávil jsem 30 hodin skládáním jedniček a nul, které tvořily obrázek koťátka. (Smích) Promarnil jsem 30 hodin života hledáním kočky, která neměla nic společného s tím, čeho jsem chtěl dosáhnout.
So let's step back from this theoretical situation of making a terrorist's phone explode, and look at something that actually happened to me. Pretty much no matter what I do, my job always starts with sitting down with a whole bunch of binary information, and I'm always looking for one key piece to do something specific. In this case, I was looking for a very advanced, very high-tech piece of code that I knew I could hack, but it was somewhere buried inside of a billion ones and zeroes. Unfortunately for me, I didn't know quite what I was looking for. I didn't know quite what it would look like, which makes finding it really, really hard. When I have to do that, what I have to do is basically look at various pieces of this binary information, try to decipher each piece, and see if it might be what I'm after. So after a while, I thought I had found the piece I was looking for. I thought maybe this was it. It seemed to be about right, but I couldn't quite tell. I couldn't tell what those ones and zeros represented. So I spent some time trying to put this together, but wasn't having a whole lot of luck, and finally I decided, I'm going to get through this, I'm going to come in on a weekend, and I'm not going to leave until I figure out what this represents. So that's what I did. I came in on a Saturday morning, and about 10 hours in, I sort of had all the pieces to the puzzle. I just didn't know how they fit together. I didn't know what these ones and zeros meant. At the 15-hour mark, I started to get a better picture of what was there, but I had a creeping suspicion that what I was looking at was not at all related to what I was looking for. By 20 hours, the pieces started to come together very slowly — (Laughter) — and I was pretty sure I was going down the wrong path at this point, but I wasn't going to give up. After 30 hours in the lab, I figured out exactly what I was looking at, and I was right, it wasn't what I was looking for. I spent 30 hours piecing together the ones and zeros that formed a picture of a kitten. (Laughter) I wasted 30 hours of my life searching for this kitten that had nothing at all to do with what I was trying to accomplish.
Byl jsem otrávený a vyčerpaný. Po 30 hodinách jsem asi strašně smrděl. Ale místo abych šel domů a praštil s tím, udělal jsem krok zpátky a zeptal jsem se, co se tady pokazilo? Jak jsem mohl udělat tak hloupou chybu? Jsem v tom docela dobrý. Živím se tím. Tak co se stalo? Řekl jsem si, že když se díváte na data takového stupně, je snadné ztratit přehled o tom, co děláte. Je snadné kvůli stromům nevidět les. Je snadné spadnout špatnou králičí norou a promarnit spoustu času tím, že děláte nesprávnou věc. Bylo to jako osvícení. Dívali jsme se na data úplně chybně už od prvního dne. Takhle myslí počítače: jedničky a nuly. Takhle nemyslí lidé, ale my se snažili přizpůsobit naše myšlení a myslet víc jako počítače, abychom porozuměli této informaci. Místo abychom přizpůsobili naše myšlení problému, měli jsme ten problém přizpůsobit našemu myšlení, protože naše mozky mají ohromný potenciál analyzovat nesmírné množství informací, ale ne takto. Co kdybychom tento potenciál odhalili tím, že ho přeložíme do správného druhu informace? S těmito nápady jsem pádil ze suterénní laborky v práci do suterénní laborky doma, která vypadala poměrně stejně. Hlavním rozdílem je, že v práci jsem obklopen kyber materiály, který se v této situaci jevil jako problém. Doma jsem obklopen tím ostatním, co jsem se kdy naučil. Prozkoumal jsem každou knihu, kterou jsem mohl najít, každou potkanou myšlenku, abych zjistil, jak přeložit problém z jedné oblasti do něčeho úplně jiného.
So I was frustrated, I was exhausted. After 30 hours in the lab, I probably smelled horrible. But instead of just going home and calling it quits, I took a step back and asked myself, what went wrong here? How could I make such a stupid mistake? I'm really pretty good at this. I do this for a living. So what happened? Well I thought, when you're looking at information at this level, it's so easy to lose track of what you're doing. It's easy to not see the forest through the trees. It's easy to go down the wrong rabbit hole and waste a tremendous amount of time doing the wrong thing. But I had this epiphany. We were looking at the data completely incorrectly since day one. This is how computers think, ones and zeros. It's not how people think, but we've been trying to adapt our minds to think more like computers so that we can understand this information. Instead of trying to make our minds fit the problem, we should have been making the problem fit our minds, because our brains have a tremendous potential for analyzing huge amounts of information, just not like this. So what if we could unlock that potential just by translating this to the right kind of information? So with these ideas in mind, I sprinted out of my basement lab at work to my basement lab at home, which looked pretty much the same. The main difference is, at work, I'm surrounded by cyber materials, and cyber seemed to be the problem in this situation. At home, I'm surrounded by everything else I've ever learned. So I poured through every book I could find, every idea I'd ever encountered, to see how could we translate a problem from one domain to something completely different?
Nejdůležitější otázkou bylo, do čeho to chceme přeložit? Co náš mozek zvládá přirozeně dokonale a my toho mohli využít? Mou odpovědí byl obraz. Máme ohromnou schopnost analyzovat vizuální informace. Umíme spojit barevné přechody, hloubku, veškeré tyto různé signály do jednoho souvislého obrázku světa okolo nás. Je to neuvěřitelné. Pokud bychom našli způsob jak přeložit tyto binární vzory do vizuálních signálů, mohli bychom odemknout sílu našeho mozku zpracovávat takové věci. Začal jsem se dívat na binární informace a zeptal se co dělám, když prve narazím na něco takového? První věc, kterou chci udělat, první otázka, kterou chci zodpovědět, zní, co to je? Je mi jedno, jak to funguje. Já chci jen vědět, co to je. Můžu to zjistit tak, že se podívám na části, sekvenční části binární informace, a dívám se na vztahy mezi těmito částmi. Když posbírám dost těchto sekvencí, začíná mě napadat, co přesně tato informace musí být. Teď se vraťme k situaci, kdy jsme odpálili teroristův mobil. Takto vypadá anglický text na binární úrovni. Takto by vypadal váš seznam kontaktů, kdybych ho zkoumal já. Na této úrovni je analýza velmi obtížná, ale pokud vezmeme stejné binárni části, které jsem se snažil najít, a přeložili bychom je do vizuální podoby, tedy přeložili ty vztahy, dostaneme tohle. Takto vypadá anglický text z obrazově abstraktivní perspektivy. Najednou nám ukazuje tytéž informace, které byly v jedničkách a nulách, ale naprosto odlišným způsobem, kterému můžeme ihned porozumět. Tady okamžitě vidíme všechny vzory. Zabere mi pár vteřin rozpoznat zde vzory, ale hodiny, dny, to zabere v jedničkách a nulách. Potrvá pár minut, abyste zjistili, co představují tyto vzory, ale léta zkušeností v kybernetice, abyste zjistili, co stejné vzory představují v jedničkách a nulách. Tuto část tvoří malá písmena následovaná malými písmeny uvnitř seznamu kontaktů. Tady je velké za velkým, velké za malým, malé za velkým. Tohle vytváří mezery. Tohle vytváří řídící znak. Můžeme projít každičký detail binární informace během sekund oproti týdnům a měsícům na takovém stupni. Takto vypadá obrázek z vašeho mobilu. Ale takto vypadá v obrazové abstrakci. Takto vypadá vaše hudba, ale tady je její obrazová abstrakce. Co je důležité pro mě, takhle vypadá kód ve vašem mobilu. Po něm také pátrám, ale toto je jeho obrazová abstrakce. Pokud ho najdu, můžu odpálit mobil. Strávil bych týdny jeho hledáním v jedničkách a nulách, ale zabere pár sekund rozeznat ho v takové obrazové abstrakci.
The biggest question was, what do we want to translate it to? What do our brains do perfectly naturally that we could exploit? My answer was vision. We have a tremendous capability to analyze visual information. We can combine color gradients, depth cues, all sorts of these different signals into one coherent picture of the world around us. That's incredible. So if we could find a way to translate these binary patterns to visual signals, we could really unlock the power of our brains to process this stuff. So I started looking at the binary information, and I asked myself, what do I do when I first encounter something like this? And the very first thing I want to do, the very first question I want to answer, is what is this? I don't care what it does, how it works. All I want to know is, what is this? And the way I can figure that out is by looking at chunks, sequential chunks of binary information, and I look at the relationships between those chunks. When I gather up enough of these sequences, I begin to get an idea of exactly what this information must be. So let's go back to that blow up the terrorist's phone situation. This is what English text looks like at a binary level. This is what your contacts list would look like if I were examining it. It's really hard to analyze this at this level, but if we take those same binary chunks that I would be trying to find, and instead translate that to a visual representation, translate those relationships, this is what we get. This is what English text looks like from a visual abstraction perspective. All of a sudden, it shows us all the same information that was in the ones and zeros, but show us it in an entirely different way, a way that we can immediately comprehend. We can instantly see all of the patterns here. It takes me seconds to pick out patterns here, but hours, days, to pick them out in ones and zeros. It takes minutes for anybody to learn what these patterns represent here, but years of experience in cyber to learn what those same patterns represent in ones and zeros. So this piece is caused by lower case letters followed by lower case letters inside of that contact list. This is upper case by upper case, upper case by lower case, lower case by upper case. This is caused by spaces. This is caused by carriage returns. We can go through every little detail of the binary information in seconds, as opposed to weeks, months, at this level. This is what an image looks like from your cell phone. But this is what it looks like in a visual abstraction. This is what your music looks like, but here's its visual abstraction. Most importantly for me, this is what the code on your cell phone looks like. This is what I'm after in the end, but this is its visual abstraction. If I can find this, I can't make the phone explode. I could spend weeks trying to find this in ones and zeros, but it takes me seconds to pick out a visual abstraction like this.
Jedna z nejpozoruhodnějších věcí je, že nám to dává zcela nový způsob porozumění nové informaci, kterou jsme ještě neviděli. Vím, jak na binární úrovni vypadá angličtina, a vím, jak vypadá její obrazová abstrakce, ale nikdy jsem neviděl binární ruštinu. Trvalo by mi týdny zjistit z pouhých jedniček a nul, na se to dívám, ale jelikož náš mozek umí zachytit a rozpoznat i nepatrné vzory uvnitř těchto obrazových abstrakcí, můžeme je mimovolně využít i v nových situacích. Takto vypadá ruština v obrazové abstrakci. Protože vím, jak vypadá jeden jazyk, dokážu rozpoznat jiné jazyky dokonce i když je neznám. Takto vypadá fotografie, ale takto vypadá klipart. Takto vypadá kód ve vašem mobilu, ale takto vypadá kód ve vašem počítači. Naše mozky dokáže zachytit tyto vzorce způsobem, jakým by to nikdy nedokázal z čistých jedniček a nul. Zatím jsme teprve na počátku toho, co všechno můžeme s tímto přístupem dokázat. Teprve začínáme odemykat možnosti mysli zpracovávat vizuální informace. Pokud tentýž koncept přeložíme do trojrozměrného, najdeme tím úplně nové způsoby chápání informace. Během pár vteřin rozpoznáme každý vzor. Uvidíme kříž spojený s kódem. Uvidíme kostky spojené s textem. Rozpoznáme i nejmenší optické artefakty. Objekty, které bychom hledali týdny a měsíce v jedničkách a nulách, jsou okamžitě viditelné v určité obrazové abstrakci. Při dalším prohledávání a s přibýváním nových informací zjistíme, že jsme schopni zpracovat miliardy jedniček a nul během pár vteřin s pomocí vrozené schopnosti našeho mozku analyzovat vzory.
One of those most remarkable parts about all of this is it gives us an entirely new way to understand new information, stuff that we haven't seen before. So I know what English looks like at a binary level, and I know what its visual abstraction looks like, but I've never seen Russian binary in my entire life. It would take me weeks just to figure out what I was looking at from raw ones and zeros, but because our brains can instantly pick up and recognize these subtle patterns inside of these visual abstractions, we can unconsciously apply those in new situations. So this is what Russian looks like in a visual abstraction. Because I know what one language looks like, I can recognize other languages even when I'm not familiar with them. This is what a photograph looks like, but this is what clip art looks like. This is what the code on your phone looks like, but this is what the code on your computer looks like. Our brains can pick up on these patterns in ways that we never could have from looking at raw ones and zeros. But we've really only scratched the surface of what we can do with this approach. We've only begun to unlock the capabilities of our minds to process visual information. If we take those same concepts and translate them into three dimensions instead, we find entirely new ways of making sense of information. In seconds, we can pick out every pattern here. we can see the cross associated with code. We can see cubes associated with text. We can even pick up the tiniest visual artifacts. Things that would take us weeks, months to find in ones and zeroes, are immediately apparent in some sort of visual abstraction, and as we continue to go through this and throw more and more information at it, what we find is that we're capable of processing billions of ones and zeros in a matter of seconds just by using our brain's built-in ability to analyze patterns.
Je to moc pěkné a užitečné, ale jen mi to řekne, na co se dívám. Právě teď, na základě vizuálních vzorů, jsem schopen najít kód v mobilu. To ale nestačí k odpálení baterie. Ještě musím najít kód, který řídí baterii, ale tím se vracíme k hledání jehly v kupce jehel. Ten kód vypadá stejně jako všechny kódy v systému.
So this is really nice and helpful, but all this tells me is what I'm looking at. So at this point, based on visual patterns, I can find the code on the phone. But that's not enough to blow up a battery. The next thing I need to find is the code that controls the battery, but we're back to the needle in a stack of needles problem. That code looks pretty much like all the other code on that system.
Možná nenajdu kód, který řídí baterii, ale jsou tam jiné věci, které mu jsou podobné. Máte kód, který řídí obrazovku, který řídí tlačítka, nebo mikrofon, takže i když nenajdu kód pro baterii, určitě můžu najít něco z toho. Dalším krokem v mé binární analýze je podívat se na části dat, které jsou si podobné. To je na binární úrovni nesmírně těžké, ale pokud je přeložíme do obrazové abstrakce, nemusím se vůbec probírat původními daty. Pouze si počkám, až se rozzáří obraz, když narazím na podobné části. Sleduji tyto podobnosti jako cestu z drobečků, abych našel to, co hledám.
So I might not be able to find the code that controls the battery, but there's a lot of things that are very similar to that. You have code that controls your screen, that controls your buttons, that controls your microphones, so even if I can't find the code for the battery, I bet I can find one of those things. So the next step in my binary analysis process is to look at pieces of information that are similar to each other. It's really, really hard to do at a binary level, but if we translate those similarities to a visual abstraction instead, I don't even have to sift through the raw data. All I have to do is wait for the image to light up to see when I'm at similar pieces. I follow these strands of similarity like a trail of bread crumbs to find exactly what I'm looking for.
Tím jsem v tomto okamžiku lokalizoval kód, který řídí vaši baterii, ale stále to nestačí na odpálení mobilu. Posledním dílkem skládačky je porozumění, jak daný kód řídí vaši baterii. K tomu musím rozpoznat velice jemné a detailní vztahy uvnitř binární informace. Další nesmírně obtížná věc, když se díváte na jedničky a nuly. Ale pokud informaci přeložíme do fyzické podoby, všechnu těžkou práci odvede jen náš zrakový kortex. Najde za nás všechny detailní vzory, všechny důležité části. Může přesně zjistit, jak části kódu fungují a řídí tak baterii. To vše je otázka několika hodin, zatímco stejný proces by dříve zabral několik měsíců.
So at this point in the process, I've located the code responsible for controlling your battery, but that's still not enough to blow up a phone. The last piece of the puzzle is understanding how that code controls your battery. For this, I need to identify very subtle, very detailed relationships within that binary information, another very hard thing to do when looking at ones and zeros. But if we translate that information into a physical representation, we can sit back and let our visual cortex do all the hard work. It can find all the detailed patterns, all the important pieces, for us. It can find out exactly how the pieces of that code work together to control that battery. All of this can be done in a matter of hours, whereas the same process would have taken months in the past.
Všechno je skvělé v teoretickém odpálení teroristova mobilu. Chtěl jsem zjistit, zda by to fungovalo i v mé každodenní práci. Využil jsem stejné koncepty u dat, se kterými jsem dříve pracoval, a snažil jsem se znovu najít detailní, konkrétní část kódu uvnitř obrovského kusu binární informace. Na této úrovni jsem si myslel, že se dívám na správnou věc, ale ve skutečnosti chyběla ta spojitost, kterou jsem očekával pro hledaný kód. Ani nevím, co to je, ale když jsem se vrátil a podíval se na podobnosti uvnitř kódu, viděl jsem, že se to nepodobá žádnému existujícímu kódu. Nemůžu se dívat na kód. Z tohoto pohledu jsem věděl, že to není kód. Je to nějaký obrázek. A tady už vidím, že to není obrázek, ale fotka. Když vím, že je to fotka, mám spoustu technik binárního překladu, kterými zobrazím a porozumím informaci, takže během vteřin ji můžeme vložit do nějakého vizuálního překladače, abychom zjistili, na co díváme. Uviděl jsem -- (Smích) -- zase to zatracené koťátko. To vše díky tomu, že jsme dokázali najít způsob, jak přeložit velmi obížný problém do něčeho, co náš mozek přirozeně zvládne.
This is all well and good in a theoretical blow up a terrorist's phone situation. I wanted to find out if this would really work in the work I do every day. So I was playing around with these same concepts with some of the data I've looked at in the past, and yet again, I was trying to find a very detailed, specific piece of code inside of a massive piece of binary information. So I looked at it at this level, thinking I was looking at the right thing, only to see this doesn't have the connectivity I would have expected for the code I was looking for. In fact, I'm not really sure what this is, but when I stepped back a level and looked at the similarities within the code I saw, this doesn't have similarities like any code that exists out there. I can't even be looking at code. In fact, from this perspective, I could tell, this isn't code. This is an image of some sort. And from here, I can see, it's not just an image, this is a photograph. Now that I know it's a photograph, I've got dozens of other binary translation techniques to visualize and understand that information, so in a matter of seconds, we can take this information, shove it through a dozen other visual translation techniques in order to find out exactly what we were looking at. I saw — (Laughter) — it was that darn kitten again. All this is enabled because we were able to find a way to translate a very hard problem to something our brains do very naturally.
A co to znamená? Pro koťátka to znamená už žádnou schovku v jedničkách a nulách. Pro mě už žádné promarněné víkendy. A pro kybernetiku úplně nový způsob řešení těchto beznadějných problémů. Znamená to novou zbraň na rostoucím poli kybernetické války. Ale pro nás všechny to znamená, že kyberbezpečnostní inženýři jsou schopni reagovat jako první v mimořádných událostech. Když rozhodují vteřiny, objevili jsme způsob jak zastavit zločince.
So what does this mean? Well, for kittens, it means no more hiding in ones and zeros. For me, it means no more wasted weekends. For cyber, it means we have a radical new way to tackle the most impossible problems. It means we have a new weapon in the evolving theater of cyber warfare, but for all of us, it means that cyber engineers now have the ability to become first responders in emergency situations. When seconds count, we've unlocked the means to stop the bad guys.
Děkuji vám.
Thank you.
(Potlesk)
(Applause)