Това са много единици и нули. Нещото, което наричаме двоична информация. Така говорят компютрите. Така записват информацията. Така мислят. Така правят всичко, което правят. Аз съм изследовател на киберсигурността, което значи, че работата ми е да седя с тази информация, опитвайки да намеря смисъла ѝ, да разбера какво значат всички тези единици и нули. За мое съжаление не става дума за единиците и нулите на този екран. Не говорим за няколко страници единици и нули. Говорим за милиарди и милиарди единици и нули, повече отколкото някой би могъл да разбере.
This is a lot of ones and zeros. It's what we call binary information. This is how computers talk. It's how they store information. It's how computers think. It's how computers do everything it is that computers do. I'm a cybersecurity researcher, which means my job is to sit down with this information and try to make sense of it, to try to understand what all the ones and zeroes mean. Unfortunately for me, we're not just talking about the ones and zeros I have on the screen here. We're not just talking about a few pages of ones and zeros. We're talking about billions and billions of ones and zeros, more than anyone could possibly comprehend.
Толкова вълнуващо, колкото звучи. Когато започвах тази работа... (Смях) Когато започвах тази работа, не бях сигурен, че проверяването на единици и нули е това, което искам да правя цял живот, защото в ума ми, кибернетично значеше да пазя бабиния компютър от вируси, да пазя хорските страници в Myspace от хакване и може би, може би, в най-славния ми ден да пазя информацията на нечия кредитна карта от открадване. Това са важни неща, но аз не исках да прекарам живота си така.
Now, as exciting as that sounds, when I first started doing cyber — (Laughter) — when I first started doing cyber, I wasn't sure that sifting through ones and zeros was what I wanted to do with the rest of my life, because in my mind, cyber was keeping viruses off of my grandma's computer, it was keeping people's Myspace pages from being hacked, and maybe, maybe on my most glorious day, it was keeping someone's credit card information from being stolen. Those are important things, but that's not how I wanted to spend my life.
Обаче, след 30 минути работа, за националната отбрана, разбрах, че представата ми за киберпространство е малко неточна. От гледна точка на националната сигурност, пазенето на бабиния компютър от вируси беше изненадващо ниско в приоритетния им списък. Причината за това е, че киберпространството е много по-голямо от всяко от тези неща. То е неразделна част от живота на всички ни, защото компютрите са неразделна част от живота на всички ни, дори ако не притежавате компютър. Компютрите контролират всичко в колата ви, от GPS-а, до въздушните възглавници. Те контролират телефона ви. Те правят възможно обаждането ви на 911 и свързването с някого отсреща. Те контролират националната ни инфраструктура. Те са причина да имате електричество, топлина, чиста вода, храна. Компютрите контролират военното ни оборудване, всичко от ракетните силози до спътниците, до мрежата за ядрена отбрана. Всички тези неща са възможни благодарение на компютрите т. е. благодарение на киберпространството. и когато нещо не е наред, той може да ги направи невъзможни.
But after 30 minutes of work as a defense contractor, I soon found out that my idea of cyber was a little bit off. In fact, in terms of national security, keeping viruses off of my grandma's computer was surprisingly low on their priority list. And the reason for that is cyber is so much bigger than any one of those things. Cyber is an integral part of all of our lives, because computers are an integral part of all of our lives, even if you don't own a computer. Computers control everything in your car, from your GPS to your airbags. They control your phone. They're the reason you can call 911 and get someone on the other line. They control our nation's entire infrastructure. They're the reason you have electricity, heat, clean water, food. Computers control our military equipment, everything from missile silos to satellites to nuclear defense networks. All of these things are made possible because of computers, and therefore because of cyber, and when something goes wrong, cyber can make all of these things impossible.
Това е мястото, където навлязох. Голяма част от работата ми е да защитавам всички тези неща, да се грижа да работят, но понякога се налага да разваля някое от тях защото киберпространство не значи само отбрана значи и нападение. Ние навлизаме в ерата на кибероръжията. На практика потенциалът на кибератаките е такъв, че киберпространството се смята за новата територия за воюване. Воюване. Не е задължително то да е нещо лошо. От една страна това значи, че имаме изцяло нов фронт на който да се защитаваме, но от друга страна означава, че имаме изцяло нов начин да атакуваме, изцяло нов начин да спираме злонамерени хора от вършене на злини.
But that's where I step in. A big part of my job is defending all of these things, keeping them working, but once in a while, part of my job is to break one of these things, because cyber isn't just about defense, it's also about offense. We're entering an age where we talk about cyberweapons. In fact, so great is the potential for cyber offense that cyber is considered a new domain of warfare. Warfare. It's not necessarily a bad thing. On the one hand, it means we have whole new front on which we need to defend ourselves, but on the other hand, it means we have a whole new way to attack, a whole new way to stop evil people from doing evil things.
Нека разгледаме един пример за това, който е напълно теоретичен. Да допуснем, че терорист иска да взриви сграда, и възнамерява да го прави и в бъдеще. Той няма да е в сградата по време на взрива. Ще използва мобилен телефон като дистанционен детонатор. Единственият начин досега да го спрем беше с градушка от куршуми и преследване с коли, но това не е непременно вярно вече. Навлизаме в ера, в която можем да го спрем с натискането на бутон от 1600 км., защото независимо дали знае или не, щом реши да използва телефона си той навлиза в киберпространството. Една добре изработена кибератака би могла да проникне в телефона му, да изключи защитата на батерията от свръхнапрежение, драстично да претовари веригата и накара батерията да прегрее и експлодира. Няма телефон, няма детонатор, може би няма и терорист, всичко това с натискането на един бутон от 1600 км. разстояние.
So let's consider an example of this that's completely theoretical. Suppose a terrorist wants to blow up a building, and he wants to do this again and again in the future. So he doesn't want to be in that building when it explodes. He's going to use a cell phone as a remote detonator. Now, it used to be the only way we had to stop this terrorist was with a hail of bullets and a car chase, but that's not necessarily true anymore. We're entering an age where we can stop him with the press of a button from 1,000 miles away, because whether he knew it or not, as soon as he decided to use his cell phone, he stepped into the realm of cyber. A well-crafted cyber attack could break into his phone, disable the overvoltage protections on his battery, drastically overload the circuit, cause the battery to overheat, and explode. No more phone, no more detonator, maybe no more terrorist, all with the press of a button from a thousand miles away.
Как работи това? Всичко се връща при онези единици и нули. Двоичната информация кара телефона ви да работи, и използвана правилно тя може да накара телефона ви да гръмне Когато започнете да гледате на киберпространството от тази гледна точка, прекарването на живота ви в проверка на двоична информация започва да изглежда някак вълнуващо.
So how does this work? It all comes back to those ones and zeros. Binary information makes your phone work, and used correctly, it can make your phone explode. So when you start to look at cyber from this perspective, spending your life sifting through binary information starts to seem kind of exciting.
Ето я уловката: Това е трудно, наистина много трудно, Ето защо: Помислете за всичко, което имате на телефона си. Снимките, които сте правили, музиката, която слушате, списъка с контактите ви, имейла и вероятно 500 приложения, които никога не сте използвали. Зад всичко това е софтуерът, кодът, който контролира телефона ви и някъде, погребана вътре в този код, е малката част, контролираща батерията ви. Тя е, която ми трябва, но всичко това, този куп от единици и нули е смесено заедно. На това казваме да намериш игла в купчина игли, защото всичко изглежда еднакво. Търся едно ключово парче, но то се слива с всичко останало.
But here's the catch: This is hard, really, really hard, and here's why. Think about everything you have on your cell phone. You've got the pictures you've taken. You've got the music you listen to. You've got your contacts list, your email, and probably 500 apps you've never used in your entire life, and behind all of this is the software, the code, that controls your phone, and somewhere, buried inside of that code, is a tiny piece that controls your battery, and that's what I'm really after, but all of this, just a bunch of ones and zeros, and it's all just mixed together. In cyber, we call this finding a needle in a stack of needles, because everything pretty much looks alike. I'm looking for one key piece, but it just blends in with everything else.
Да оставим тази измислена история за взривяване телефона на теросрист и се спрем на нещо, което ми се случи наистина. Почти без значение какво правя, работата ми започва с купчина двоична информация, и търсене на ключово парче за някаква конкретна цел. В този случай търсех едно водещо, много високотехнологично парче код, което знаех, че мога да хакна, но то беше погребано някъде вътре, сред милиарди единици и нули. За мое съжаление, не знаех какво точно търся. Нямах представа как трябва да изглежда, което прави намирането му наистина трудно. Това, което правя в такива случаи, е да се вглеждам в различни парченца от тази двоична информация, да опитам да ги разчета и видя дали това търся. След известно време реших, че съм открил частта, която ми трябва. Мислех, че е това. Струваше ми се, че е това, но не бях сигурен. Не можех да кажа какво представляват тези единици и нули. Прекарах известно време в опити да го разбера, но без особен успех и накрая се амбицирах, че няма да го оставя така, ще дойда през уикенда и няма да си тръгвам докато не разбера какво представлява. Така и направих. Дойдох в събота сутринта и за 10 часа някак събрах парчетата от пъзела. Само дето не знаех как да ги подредя. Не знаех какво значат тези единици и нули. На петнадесетия час картината взе да ми се прояснява, но имах нарастващи подозрения, че това, което разглеждах изобщо не е свързано с това, което търсех. След 20 часа парчетата започнаха да се събират много бавно (Смях) и бях почти сигурен, че вървя по грешен път в този момент, но нямах намерение да се отказвам. След 30 часа в лабораторията, разбрах какво точно гледам и бях прав - не беше това, което търсех. Прекарах 30 часа в събиране на единици и нули, които образуваха картина на котенце. (Смях) Загубих 30 часа от живота си, търсейки това коте, което нямаше нищо общо с това, което исках да постигна.
So let's step back from this theoretical situation of making a terrorist's phone explode, and look at something that actually happened to me. Pretty much no matter what I do, my job always starts with sitting down with a whole bunch of binary information, and I'm always looking for one key piece to do something specific. In this case, I was looking for a very advanced, very high-tech piece of code that I knew I could hack, but it was somewhere buried inside of a billion ones and zeroes. Unfortunately for me, I didn't know quite what I was looking for. I didn't know quite what it would look like, which makes finding it really, really hard. When I have to do that, what I have to do is basically look at various pieces of this binary information, try to decipher each piece, and see if it might be what I'm after. So after a while, I thought I had found the piece I was looking for. I thought maybe this was it. It seemed to be about right, but I couldn't quite tell. I couldn't tell what those ones and zeros represented. So I spent some time trying to put this together, but wasn't having a whole lot of luck, and finally I decided, I'm going to get through this, I'm going to come in on a weekend, and I'm not going to leave until I figure out what this represents. So that's what I did. I came in on a Saturday morning, and about 10 hours in, I sort of had all the pieces to the puzzle. I just didn't know how they fit together. I didn't know what these ones and zeros meant. At the 15-hour mark, I started to get a better picture of what was there, but I had a creeping suspicion that what I was looking at was not at all related to what I was looking for. By 20 hours, the pieces started to come together very slowly — (Laughter) — and I was pretty sure I was going down the wrong path at this point, but I wasn't going to give up. After 30 hours in the lab, I figured out exactly what I was looking at, and I was right, it wasn't what I was looking for. I spent 30 hours piecing together the ones and zeros that formed a picture of a kitten. (Laughter) I wasted 30 hours of my life searching for this kitten that had nothing at all to do with what I was trying to accomplish.
Бях отчаян. Бях изтощен. След 30 часа в лабораторията вероятно миришех ужасно, но вместо да се предам и да се прибера, направих крачка назад и се запитах къде бърках. Как можах да направя такава глупава грешка? Аз съм много добър в тези неща. Изкарвам си прехраната с това. Какво се случи? Когато разглеждате информация на това ниво, е много лесно да загубите следата. Лесно е да виждате дърветата, а не гората. Лесно е да се влезе в грешна заешка дупка и да се изгуби огромно количество време в правене на погрешното нещо. Прозрях. Бяхме гледали данните по изцяло погрешен начин още от първия ден. Така мислят компютрите - единици и нули. Хората не мислят така, а ние опитвахме да пригодим умовете си да мислят както компютрите, за да можем да разберем тази информация. Вместо да пригаждаме умовете си към проблема, ние трябваше да пригодим проблема към умовете си, защото мозъците ни имат страхотен потенциал за анализ на огромни количества информация, само не като тази. Какво би станало, ако отключим този потенциал, превръщайки това в правилния вид информация? С тези идеи в ума хукнах от лабораторията в мазето на службата към лабораторията в мазето у дома, която изглеждаше почти по същия начин. Главната разлика е, че в службата бях заобиколен от киберматериали, а това май беше проблемът в ситуацията. Вкъщи съм заобиколен от всичко друго, което някога съм научил. И така, заплувах във всяка книга, която намерех, сред идеите, която някога бях срещал, за да видя как да превърнем проблема от този му вид в нещо напълно различно.
So I was frustrated, I was exhausted. After 30 hours in the lab, I probably smelled horrible. But instead of just going home and calling it quits, I took a step back and asked myself, what went wrong here? How could I make such a stupid mistake? I'm really pretty good at this. I do this for a living. So what happened? Well I thought, when you're looking at information at this level, it's so easy to lose track of what you're doing. It's easy to not see the forest through the trees. It's easy to go down the wrong rabbit hole and waste a tremendous amount of time doing the wrong thing. But I had this epiphany. We were looking at the data completely incorrectly since day one. This is how computers think, ones and zeros. It's not how people think, but we've been trying to adapt our minds to think more like computers so that we can understand this information. Instead of trying to make our minds fit the problem, we should have been making the problem fit our minds, because our brains have a tremendous potential for analyzing huge amounts of information, just not like this. So what if we could unlock that potential just by translating this to the right kind of information? So with these ideas in mind, I sprinted out of my basement lab at work to my basement lab at home, which looked pretty much the same. The main difference is, at work, I'm surrounded by cyber materials, and cyber seemed to be the problem in this situation. At home, I'm surrounded by everything else I've ever learned. So I poured through every book I could find, every idea I'd ever encountered, to see how could we translate a problem from one domain to something completely different?
Най-големият въпрос беше: В какво искаме да го превърнем? Какво правят умовете ни най-добре по природа, което да използваме? Отговорът ми бе зрението. Ние имаме страхотна способност да анализираме образи. Можем да комбинираме цветови градиенти, знаци за дълбочина, всички видове от тези различни сигнали в една съгласувана картина на света край нас. Това е невероятно. Ако намерехме начин да превърнем тези двоични шаблони във визуални сигнали, щяхме да отключим силата на мозъците си за обработка на тези неща. Започнах да се вглеждам в двоичната информация, питайки се какво правя когато за първи път се срещна с нещо такова. Първото нещо, което искам да направя, първият въпрос, на който търся отговор е: Какво е това? Не ме интересува какво прави и как работи. Всичко, което искам да зная е какво е това. И начинът, по който мога да преценя това е гледайки чънковете [фрагменти информация], последователните чънкове двоична информация. Гледах взаимоотношенията им. Когато събрах достатъчно последователности, Започнах да добивам представа за какво точно трябва да е тази информация. Да се върнем обратно на онази ситуация с взривяване телефона на терориста. Така изглежда текст на английски в двоичен код. Така би изглеждал списъкът с контактите ви ако го разглеждах. Наистина е трудно да го анализираш на това ниво, но ако вземем същите тези двоични чънкове, които бих опитвал да намеря и вместо да им правя визуално представяне представя взаимоотношенията им, получаваме това. Ето така изглежда английски текст от гледната точка на една визуална абстракция. Изведнъж виждаме същата информация, която беше в единиците и нулите, но по напълно различен начин, Начин, който можем веднага да разберем. Веднага можем да видим всички шаблони тук. Отнема ми секунди да разпозная шаблоните тук, и часове, дни, да ги разпозная в единиците и нулите. Отнема минути на когото и да било, да научи какво представляват тези шаблони тук, но години опит в киберпространството, да научи какво представляват те в единици и нули. Това парче е породено от малки букви, следвани от малки букви вътре в списъка с контакти. Това са главни, следвани главни, главни следвани от малки, малки - от големи. Това е породено от празни интервали. Това - от нови редове. Можем да проверим всеки дребен детайл на двоичната информация за секунди, докато на това ниво отиват седмици и месеци. Така изглежда едно изображение от мобилния ви телефон. А така изглежда то във визуална абстракция. Така изглежда музиката ви, а ето визуалната ѝ абстракция. Най-важното за мен е, как изглежда кодът в телефона ви. Това е, което преследвам в края на краищата, а това е неговата визуална абстракция. Ако не мога да намеря това, не мога да накарам телефона ви да експлодира. Може да ми отнеме седмици да го намеря в единици и нули, и секунди, да разпозная една визуална абстракция, като тази.
The biggest question was, what do we want to translate it to? What do our brains do perfectly naturally that we could exploit? My answer was vision. We have a tremendous capability to analyze visual information. We can combine color gradients, depth cues, all sorts of these different signals into one coherent picture of the world around us. That's incredible. So if we could find a way to translate these binary patterns to visual signals, we could really unlock the power of our brains to process this stuff. So I started looking at the binary information, and I asked myself, what do I do when I first encounter something like this? And the very first thing I want to do, the very first question I want to answer, is what is this? I don't care what it does, how it works. All I want to know is, what is this? And the way I can figure that out is by looking at chunks, sequential chunks of binary information, and I look at the relationships between those chunks. When I gather up enough of these sequences, I begin to get an idea of exactly what this information must be. So let's go back to that blow up the terrorist's phone situation. This is what English text looks like at a binary level. This is what your contacts list would look like if I were examining it. It's really hard to analyze this at this level, but if we take those same binary chunks that I would be trying to find, and instead translate that to a visual representation, translate those relationships, this is what we get. This is what English text looks like from a visual abstraction perspective. All of a sudden, it shows us all the same information that was in the ones and zeros, but show us it in an entirely different way, a way that we can immediately comprehend. We can instantly see all of the patterns here. It takes me seconds to pick out patterns here, but hours, days, to pick them out in ones and zeros. It takes minutes for anybody to learn what these patterns represent here, but years of experience in cyber to learn what those same patterns represent in ones and zeros. So this piece is caused by lower case letters followed by lower case letters inside of that contact list. This is upper case by upper case, upper case by lower case, lower case by upper case. This is caused by spaces. This is caused by carriage returns. We can go through every little detail of the binary information in seconds, as opposed to weeks, months, at this level. This is what an image looks like from your cell phone. But this is what it looks like in a visual abstraction. This is what your music looks like, but here's its visual abstraction. Most importantly for me, this is what the code on your cell phone looks like. This is what I'm after in the end, but this is its visual abstraction. If I can find this, I can't make the phone explode. I could spend weeks trying to find this in ones and zeros, but it takes me seconds to pick out a visual abstraction like this.
Една от най-забележителните части на всичко това е, че ни дава изцяло нов начин да разбираме нова информация, нещо невиждано преди. И така, зная как изглежда английски на двоично ниво и зная как изглежда визуалната му абстракция, но през целия си живот не съм виждал двоичен руски. Би ми отнело седмици да преценя какво разлеждам от суровите единици и нули, но тъй като мозъците ни могат незабавно да схванат и разпознаят сложните шаблони вътре в тези визуални абстракции, можем без замисляне да ги приложим в нови ситуации. Ето как изглежда руски във визуална абстракция. Понеже зная как изглежда един език, мога да разпозная други езици дори когато са ми непознати. Така изглежда фотография, а така - графична колекция. Така изглежда кодът на телефона ви, а така - този на вашия компютър. Мозъците ни могат да уловят тези шаблони така, както не бихме могли, гледайки сурови единици и нули. Но това наистина е нищо в сравнение с онова, което можем да постигнем с този подход. Ние едва започваме да разкриваме възможностите на ума ни да обработва визуална информация. Ако тези същите концепции ги пренесем в триизмерното пространство, намираме изцяло нови пътища за осмисляне на информация. За секунди можем да разпознаем всеки шаблон тук. Можем да видим кръста, свързан с кода. Можем да видим кубове, свързани с текста. Можем да уловим най-дребните визуални артефакти. Неща, отнемащи седмици, месеци да ги открием в единици и нули, са видими веднага в някакъв вид визуална абстракция. Продължавйки напред, вкарвайки още и още информация, откриваме, че сме способни да обработваме милиарди единици и нули за секунди, използвайки вродената способност на мозъка ни да анализира шаблони.
One of those most remarkable parts about all of this is it gives us an entirely new way to understand new information, stuff that we haven't seen before. So I know what English looks like at a binary level, and I know what its visual abstraction looks like, but I've never seen Russian binary in my entire life. It would take me weeks just to figure out what I was looking at from raw ones and zeros, but because our brains can instantly pick up and recognize these subtle patterns inside of these visual abstractions, we can unconsciously apply those in new situations. So this is what Russian looks like in a visual abstraction. Because I know what one language looks like, I can recognize other languages even when I'm not familiar with them. This is what a photograph looks like, but this is what clip art looks like. This is what the code on your phone looks like, but this is what the code on your computer looks like. Our brains can pick up on these patterns in ways that we never could have from looking at raw ones and zeros. But we've really only scratched the surface of what we can do with this approach. We've only begun to unlock the capabilities of our minds to process visual information. If we take those same concepts and translate them into three dimensions instead, we find entirely new ways of making sense of information. In seconds, we can pick out every pattern here. we can see the cross associated with code. We can see cubes associated with text. We can even pick up the tiniest visual artifacts. Things that would take us weeks, months to find in ones and zeroes, are immediately apparent in some sort of visual abstraction, and as we continue to go through this and throw more and more information at it, what we find is that we're capable of processing billions of ones and zeros in a matter of seconds just by using our brain's built-in ability to analyze patterns.
Това наистина е хубаво и полезно, но то ми казва само какво разглеждам. Към този момент, на базата на визуални шаблони, мога да намеря кода на телефона. Но това не е достатъчно, да взривя батерията. Следващото, което се налага да открия е кода, който контролира батерията, но ние се връщаме към проблема с иглата в купчина игли. Онзи код си прилича много с всички други кодове в тази система.
So this is really nice and helpful, but all this tells me is what I'm looking at. So at this point, based on visual patterns, I can find the code on the phone. But that's not enough to blow up a battery. The next thing I need to find is the code that controls the battery, but we're back to the needle in a stack of needles problem. That code looks pretty much like all the other code on that system.
Може би няма да намеря точно него, но има много подобни. Има код, контролиращ екрана, контролиращ бутоните, контролиращ микрофоните, така, че дори да не намеря кода за батерията, се обзалагам, че ще открия един от тях. Следващата стъпка в процеса на двоичния ми анализ е да разгледам парчетата информация, които си приличат. Това е наистина много трудно на двоично ниво, но пренесем ли подобията във визуална абстракция, няма да е нужно проверяване на суровите данни. Трябва да изчакам светването на изображението, за да видя дали имам подобни парчета. Следвам тази нишка на сходство, като брашняна следа, за да намеря точно това, което ми трябва.
So I might not be able to find the code that controls the battery, but there's a lot of things that are very similar to that. You have code that controls your screen, that controls your buttons, that controls your microphones, so even if I can't find the code for the battery, I bet I can find one of those things. So the next step in my binary analysis process is to look at pieces of information that are similar to each other. It's really, really hard to do at a binary level, but if we translate those similarities to a visual abstraction instead, I don't even have to sift through the raw data. All I have to do is wait for the image to light up to see when I'm at similar pieces. I follow these strands of similarity like a trail of bread crumbs to find exactly what I'm looking for.
В този момент от процеса съм локализирал кода, отговарящ за контрола на батерията, но и това не е достатъчно да взривя телефона. Последното парче от мозайката е да разбера как този код управлява батерията. За това трябва да определя много сложните и подробни взаимоотношения в тази двоична информация - още едно много трудно нещо при разглеждане на единици и нули. Но ако прехвърлим тази информация във физическо представяне, може да поседнем и оставим зрителния си кортекс да свърши цялата трудна работа. Той може да намери всички подробни шаблони, всичките важни за нас парченца. Може да намери точно как частите от този код работят заедно, за да контролират батерията. Всичко това, може да стане за часове, докато същият процес би отнел месеци в миналото.
So at this point in the process, I've located the code responsible for controlling your battery, but that's still not enough to blow up a phone. The last piece of the puzzle is understanding how that code controls your battery. For this, I need to identify very subtle, very detailed relationships within that binary information, another very hard thing to do when looking at ones and zeros. But if we translate that information into a physical representation, we can sit back and let our visual cortex do all the hard work. It can find all the detailed patterns, all the important pieces, for us. It can find out exactly how the pieces of that code work together to control that battery. All of this can be done in a matter of hours, whereas the same process would have taken months in the past.
Всичко това е много добре в теоретично взривяване телефона на терорист. Исках да разбера дали това наистина ще работи в ежедневната ми дейност. И така, занимавах се с тези същите концепции и с някакви данни, които бях гледал преди и отново опитвах да намеря едно много подробно, характерно парче код в огромен масив двоична информация. Разглеждах го на това ниво, смятайки, че гледам точното нещо, само за да видя, че то няма очакваната свързаност за кода, който търсех. Фактически, не бях сигурен какво е то, но когато отстъпих едно ниво назад и погледнах подобията в кода, видях, че той не прилича на никой от кодовете там. Аз даже не гледах код. На практика, от тази гледна точка аз можех да кажа, че това не е код. Това е някакво изображение. А оттук виждам, че то не е просто изображение, а снимка. Сега, когато зная, че това е снимка имам дузина други техники на двоичен превод за визуализиране и разбиране на онази информация, така че за секунди можем да вземем информацията, да я прекараме през тези техники и установим какво точно гледаме. Видях, (Смях) че това беше отново онова дяволско коте. Всичко това е възможно, защото можем да намираме начин, да превръщаме един много труден проблем в нещо естествено за мозъците ни.
This is all well and good in a theoretical blow up a terrorist's phone situation. I wanted to find out if this would really work in the work I do every day. So I was playing around with these same concepts with some of the data I've looked at in the past, and yet again, I was trying to find a very detailed, specific piece of code inside of a massive piece of binary information. So I looked at it at this level, thinking I was looking at the right thing, only to see this doesn't have the connectivity I would have expected for the code I was looking for. In fact, I'm not really sure what this is, but when I stepped back a level and looked at the similarities within the code I saw, this doesn't have similarities like any code that exists out there. I can't even be looking at code. In fact, from this perspective, I could tell, this isn't code. This is an image of some sort. And from here, I can see, it's not just an image, this is a photograph. Now that I know it's a photograph, I've got dozens of other binary translation techniques to visualize and understand that information, so in a matter of seconds, we can take this information, shove it through a dozen other visual translation techniques in order to find out exactly what we were looking at. I saw — (Laughter) — it was that darn kitten again. All this is enabled because we were able to find a way to translate a very hard problem to something our brains do very naturally.
Какво означава това? За котенцата означава, край на криенето зад единици и нули. За мен означава край на загубените уикенди. За киберпространството означава, че имаме радикален нов начин, да се справяме с най-невъзможните проблеми. Означава, че имаме ново оръжие в развиващия се театър на кибервойната, но за всички нас означава, че кибер инженерите сега имат способността да реагират първи в извънредни ситуации. Когато секундите имат значение, ние сме отключили оръжията за спиране на лошите.
So what does this mean? Well, for kittens, it means no more hiding in ones and zeros. For me, it means no more wasted weekends. For cyber, it means we have a radical new way to tackle the most impossible problems. It means we have a new weapon in the evolving theater of cyber warfare, but for all of us, it means that cyber engineers now have the ability to become first responders in emergency situations. When seconds count, we've unlocked the means to stop the bad guys.
Благодаря ви.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)