If nothing else, at least I've discovered what it is we put our speakers through: sweaty palms, sleepless nights, a wholly unnatural fear of clocks. I mean, it's quite brutal.
Ik heb nu in ieder geval ontdekt wat wij onze sprekers aandoen: klamme handen, slapeloze nachten, een tegennatuurlijke angst voor klokken. 't Is nogal heftig.
And I'm also a little nervous about this. There are nine billion humans coming our way. Now, the most optimistic dreams can get dented by the prospect of people plundering the planet. But recently, I've become intrigued by a different way of thinking of large human crowds, because there are circumstances where they can do something really cool. It's a phenomenon that I think any organization or individual can tap into. It certainly impacted the way we think about TED's future, and perhaps the world's future overall.
En dit maakt me ook nogal zenuwachtig. Negen miljard mensen staan er aan te komen. Onze meest optimistische dromen komen in de verdrukking door het vooruitzicht van mensen die de aarde leegplunderen. Maar sinds kort ben ik gebiologeerd door een nieuwe manier om over grote menigten mensen te denken. Er zijn situaties waarin die menigten iets heel gaafs kunnen doen. Elke organisatie en ieder individu kunnen daar garen bij spinnen. Het beïnvloedt onze kijk op de toekomst van TED en wellicht op de toekomst van de wereld als geheel.
So, let's explore. The story starts with just a single person, a child, behaving a little strangely. This kid is known online as Lil Demon. He's doing tricks here, dance tricks, that probably no six-year-old in history ever managed before. How did he learn them? And what drove him to spend the hundreds of hours of practice this must have taken? Here's a clue.
Laten we dat eens nader bekijken. Het begint met een kind, dat zich een beetje vreemd gedraagt. Deze jongen is online bekend onder de naam Little Demon. Hij doet hier een paar kunstjes, danskunstjes, die waarschijnlijk nooit eerder door een zesjarige zijn uitgevoerd. Hoe leerde hij dat? Hoe kwam hij ertoe er honderden uren voor te oefenen? Hier een hint.
(Video) Lil Demon: ♫ Step your game up. Oh. Oh. ♫ ♫ Step your game up. Oh. Oh. ♫
(Video) Little Demon: ♫ Step your game up. Oh. Oh. ♫ ♫ Step your game up. Oh. Oh ♫
Chris Anderson: So, that was sent to me by this man, a filmmaker, Jonathan Chu, who told me that was the moment he realized the Internet was causing dance to evolve. This is what he said at TED in February. In essence, dancers were challenging each other online to get better; incredible new dance skills were being invented; even the six-year-olds were joining in. It felt like a revolution. And so Jon had a brilliant idea: He went out to recruit the best of the best dancers off of YouTube to create this dance troupe -- The League of Extraordinary Dancers, the LXD. I mean, these kids were web-taught, but they were so good that they got to play at the Oscars this year. And at TED here in February, their passion and brilliance just took our breath away.
Chris Anderson: Dit werd mij dus toegestuurd door Jonathan Chu, een filmmaker. Hij zei mij dat hij hierdoor was gaan inzien dat internet het dansen zou veranderen. Dat is wat hij in februari zei bij TED. In het kort: dansers daagden elkaar online uit om beter te worden; nieuwe dansvaardigheden werden uitgevonden; zelfs zesjarigen deden eraan mee. Het voelde als een revolutie. Jon kreeg een briljant idee: Hij ging de beste dansers die hij op YouTube kon vinden, recruteren om daarmee zijn eigen dansgroep te vormen. De 'League of Extraordinary Dancers', de LXD. Deze lui hadden alles via het web geleerd. Ze waren zó goed dat ze dit jaar bij de Oscars mochten optreden. Bij TED hier in februari benam hun passie en talent ons gewoon de adem.
So, this story of the evolution of dance seems strangely familiar. You know, a while after TEDTalks started taking off, we noticed that speakers were starting to spend a lot more time in preparation. It was resulting in incredible new talks like these two. ... Months of preparation crammed into 18 minutes, raising the bar cruelly for the next generation of speakers, with the effects that we've seen this week. It's not as if J.J. and Jill actually ended their talks saying, "Step your game up," but they might as well have. So, in both of these cases, you've got these cycles of improvement, apparently driven by people watching web video.
Dit verhaal over de evolutie van de dans komt ons enigszins bekend voor. Toen de TEDTalks een beetje begonnen te lopen, viel het ons op dat sprekers steeds meer tijd gingen steken in hun voorbereiding. Dat leverde boeiende nieuwe talks op, zoals deze twee. ...maanden van voorbereiding in 18 minuten gesprekstijd gepropt. Daarmee werd de lat voor de volgende generatie sprekers weer hoger gelegd. Met de gevolgen voor de talks van deze week. Het is niet zo dat J.J. en Jill hun toespraak eindigden met "Tandje erbij!" maar zo zag het er wel naar uit. In beide gevallen gaat de spiraal opwaarts. Doordat mensen webvideo's bekijken.
What is going on here? Well, I think it's the latest iteration of a phenomenon we can call "crowd-accelerated innovation." And there are just three things you need for this thing to kick into gear. You can think of them as three dials on a giant wheel. You turn up the dials, the wheel starts to turn. And the first thing you need is ... a crowd, a group of people who share a common interest. The bigger the crowd, the more potential innovators there are. That's important, but actually most people in the crowd occupy these other roles. They're creating the ecosystem from which innovation emerges. The second thing you need is light. You need clear, open visibility of what the best people in that crowd are capable of, because that is how you will learn how you will be empowered to participate. And third, you need desire. You know, innovation's hard work. It's based on hundreds of hours of research, of practice. Absent desire, not going to happen.
Wat is er hier aan de hand? We noemen dat 'publiek-versnelde innovatie'. Drie dingen zetten dat in gang. Je kunt ze beschouwen als drie regelaars van een groot wiel. Draai je de regelaars open, dan begint het wiel te draaien. Het eerste wat je nodig hebt is... een publiek, een groep mensen met een gedeelde interesse. Hoe groter de groep, hoe meer potentiële vernieuwers. De meeste mensen in het publiek spelen echter andere rollen. Ze creëren het ecosysteem waaruit innovatie tevoorschijn komt. Het tweede dat je nodig hebt, is licht. Je moet duidelijk kunnen zien waartoe de beste mensen in die menigte in staat zijn. Op die manier leer je hoe je kan deelnemen. Ten derde heb je passie nodig. Innovatie betekent hard werken. Honderden uren research en oefening zijn nodig. Zonder passie gebeurt er niets.
Now, here's an example -- pre-Internet -- of this machine in action. Dancers at a street corner -- it's a crowd, a small one, but they can all obviously see what each other can do. And the desire part comes, I guess, from social status, right? Best dancer walks tall, gets the best date. There's probably going to be some innovation happening here. But on the web, all three dials are ratcheted right up. The dance community is now global. There's millions connected. And amazingly, you can still see what the best can do, because the crowd itself shines a light on them, either directly, through comments, ratings, email, Facebook, Twitter, or indirectly, through numbers of views, through links that point Google there. So, it's easy to find the good stuff, and when you've found it, you can watch it in close-up repeatedly and read what hundreds of people have written about it. That's a lot of light.
Hier een voorbeeld, nog van vóór het internet, van hoe dit in zijn werk gaat. Dansers op de hoek van de straat - een klein publiek, iedereen kan elkaar zien. Het gepassioneerd zijn heeft te maken met de sociale status die dat verschaft, toch? De beste danser loopt te pronken, krijgt het beste afspraakje. Hier gaat iets innovatiefs gebeuren. Maar op het web staan alle drie de regelaars helemaal rechts. De dansgemeenschap is nu mondiaal. Miljoenen nemen eraan deel. Verbazingwekkend genoeg kun je nog steeds zien wat de besten doen, omdat het publiek zelf er zijn licht op laat schijnen. Direct met reacties, beoordelingen, email, Facebook, Twitter, of indirect door het aantal keer dat iets bekeken wordt, door links die Google erheen leidt. Het is makkelijk om het goeie spul eruit te halen. Als je het hebt gevonden, kan je het blijven bekijken en lezen wat honderden mensen ervan vinden. Dat is veel licht.
But the desire element is really dialed way up. I mean, you might just be a kid with a webcam, but if you can do something that goes viral, you get to be seen by the equivalent of sports stadiums crammed with people. You get hundreds of strangers writing excitedly about you. And even if it's not that eloquent -- and it's not -- it can still really make your day. So, this possibility of a new type of global recognition, I think, is driving huge amounts of effort. And it's important to note that it's not just the stars who are benefiting: because you can see the best, everyone can learn.
Maar het onderdeel passie is echt helemaal opengedraaid. Al ben je maar een kind met een webcam, als je iets doet dat zich als een lopend vuurtje verspreidt, word je bekeken door het equivalent van stadions vol mensen. Honderden vreemden schrijven vol enthousiasme over je. Het is niet altijd grote literatuur - meestal niet - maar het kan alsnog je dag goed maken. Deze nieuwe vorm van wereldwijde erkenning, zet aan tot enorme inspanningen. Niet alleen de sterren profiteren hiervan: je ziet de besten aan het werk, zodat iedereen ervan kan leren.
Also, the system is self-fueling. It's the crowd that shines the light and fuels the desire, but the light and desire are a lethal one-two combination that attract new people to the crowd. So, this is a model that pretty much any organization could use to try and nurture its own cycle of crowd-accelerated innovation. Invite the crowd, let in the light, dial up the desire. And the hardest part about that is probably the light, because it means you have to open up, you have to show your stuff to the world. It's by giving away what you think is your deepest secret that maybe millions of people are empowered to help improve it.
Het systeem is zelfversterkend. Het publiek zet hen in de schijnwerpers en vuurt hun passie aan. Licht en passie zijn een dodelijke een-twee-combinatie, die het publiek weer doet aanzwellen. Dit model zou elke organisatie van pas kunnen komen. Een voorbeeld van publiek-versnelde innovatie. Nodig het publiek uit, laat het licht schijnen en vuur de passie aan. Het moeilijkste is het licht, omdat je je moet openstellen. Je moet je act aan de wereld laten zien. Door het weggeven van je diepste geheim nodig je miljoenen mensen uit om het te helpen verbeteren.
And, very happily, there's one class of people who really can't make use of this tool. The dark side of the web is allergic to the light. I don't think we're going to see terrorists, for example, publishing their plans online and saying to the world, "Please, could you help us to actually make them work this time?"
Er is ook een klasse van mensen - gelukkig maar - die echt geen gebruik kunnen maken van dit hulpmiddel. De donkere kant van het web is allergisch voor het licht. We gaan geen terroristen zien die hun plannen online gaan publiceren om de wereld te vragen: "Alsjeblieft, kan je ons helpen om dit de volgende keer wél te laten werken?"
But you can publish your stuff online. And if you can get that wheel to turn, look out.
Maar jullie kunnen met wat je hebt, online gaan. En pas op als je dat wiel aan het draaien krijgt.
So, at TED, we've become a little obsessed with this idea of openness. In fact, my colleague, June Cohen, has taken to calling it "radical openness," because it works for us each time. We opened up our talks to the world, and suddenly there are millions of people out there helping spread our speakers' ideas, and thereby making it easier for us to recruit and motivate the next generation of speakers. By opening up our translation program, thousands of heroic volunteers -- some of them watching online right now, and thank you! -- have translated our talks into more than 70 languages, thereby tripling our viewership in non-English-speaking countries. By giving away our TEDx brand, we suddenly have a thousand-plus live experiments in the art of spreading ideas. And these organizers, they're seeing each other, they're learning from each other. We are learning from them. We're getting great talks back from them. The wheel is turning.
Bij TED zijn we een beetje geobsedeerd door dit idee van openheid. Mijn collega, June Cohen, noemde het "radicale openheid". Voor ons werkt het keer op keer. We zetten onze talks online en opeens zijn er miljoenen mensen die de ideeën van onze sprekers helpen verspreiden. Dat maakt het ons weer makkelijker nieuwe sprekers aan te werven en te motiveren. Door het openstellen van ons vertalingsprogramma, hebben duizenden heroïsche vrijwilligers - sommigen zijn nu aan het kijken, en bedankt! - onze talks in meer dan 70 talen vertaald. Zo verdrievoudigen we ons publiek in de niet-Engelssprekende landen. Door het vrijgeven van ons TEDx-merk zitten we opeens met meer dan duizend live-experimenten in de kunst van het verspreiden van ideeën. Deze organisatoren zien elkaar, leren van elkaar. Wij leren van hen. We krijgen veel interessante talks terug. Het wiel draait.
Okay, step back a minute. I mean, it's really not news for me to tell you that innovation emerges out of groups. You know, we've heard that this week -- this romantic notion of the lone genius with the "eureka!" moment that changes the world is misleading. Even he said that, and he would know. We're a social species. We spark off each other. It's also not news to say that the Internet has accelerated innovation. For the past 15 years, powerful communities have been connecting online, sparking off each other. If you take programmers, you know, the whole open-source movement is a fantastic instance of crowd-accelerated innovation. But what's key here is, the reason these groups have been able to connect is because their work output is of the type that can be easily shared digitally -- a picture, a music file, software. And that's why what I'm excited about, and what I think is under-reported, is the significance of the rise of online video.
Wacht even. Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat innovatie uitgaat van groepen. We hebben deze week gehoord dat het romantische idee van het eenzame genie, dat met zijn "Eureka!"-moment de wereld verandert, fout is. Zelfs hij zei dat, en hij kan het weten. We zijn een sociale soort. We steken elkaar aan. Het is ook geen nieuws dat het internet de innovatie heeft versneld. De afgelopen 15 jaar zijn er online intens samenwerkende gemeenschappen ontstaan. Ze wakkeren elkaar aan. Zo is bijvoorbeeld de hele open-sourcebeweging van programmeurs een fantastisch voorbeeld van publiek-versnelde innovatie. De reden dat deze groepen in staat zijn geweest om samen te werken, is dat hun werk gemakkelijk digitaal kan worden gedeeld - een foto, een muziekbestand, software. Daarom ben ik zo gepassioneerd - en ik denk dat dat te weinig is benadrukt - door de opkomst van online video.
This is the technology that's going to allow the rest of the world's talents to be shared digitally, thereby launching a whole new cycle of crowd-accelerated innovation. The first few years of the web were pretty much video-free, for this reason: video files are huge; the web couldn't handle them. But in the last 10 years, bandwidth has exploded a hundredfold. Suddenly, here we are. Humanity watches 80 million hours of YouTube every day. Cisco actually estimates that, within four years, more than 90 percent of the web's data will be video. If it's all puppies, porn and piracy, we're doomed. I don't think it will be. Video is high-bandwidth for a reason. It packs a huge amount of data, and our brains are uniquely wired to decode it.
Dit is de technologie die het ons gaat mogelijk maken om de overige talenten van de wereld digitaal te verspreiden. Wat dan weer een geheel nieuwe cyclus van publiek-versnelde innovatie gaat lanceren. De eerste jaren van het web zag je weinig video's. De reden: videobestanden zijn enorm groot. Het internet kon ze nog niet aan. Maar in de laatste 10 jaar is de bandbreedte honderdvoudig geëxplodeerd. Plotseling zijn we hier. De mensheid kijkt elke dag 80 miljoen uur naar YouTube. Cisco schat dat binnen vier jaar meer dan 90 procent van de data op het web video zal zijn. Als het allemaal puppies, porno en piraterij zal zijn, zijn we gedoemd. Maar ik denk het niet. Video heeft met reden een hoge bandbreedte. Het verzamelt een enorme hoeveelheid gegevens en onze hersenen zijn uniek bedraad om die te decoderen.
Here, let me introduce you to Sam Haber. He's a unicyclist. Before YouTube, there was no way for him to discover his sport's true potential, because you can't communicate this stuff in words, right? But looking at video clips posted by strangers, a world of possibility opens up for him. Suddenly, he starts to emulate and then to innovate. And a global community of unicyclists discover each other online, inspire each other to greatness. And there are thousands of other examples of this happening -- of video-driven evolution of skills, ranging from the physical to the artful. And I have to tell you, as a former publisher of hobbyist magazines, I find this strangely beautiful. I mean, there's a lot of passion right here on this screen.
Laat me je voorstellen aan Sam Haber. Hij is een éénwieleraar. Vóór YouTube kon hij de ware mogelijkheden van zijn sport niet ontdekken. Zoiets kan je toch niet met woorden communiceren, of wel? Door naar videoclips van anderen te kijken, ging een wereld van mogelijkheden voor hem open. Hij gaat na-apen en vervolgens verbeteren. Een wereldwijde gemeenschap van éénwieleraars vindt elkaar online. Ze inspireren elkaar om steeds beter te worden. Er zijn duizenden andere voorbeelden van dit soort dingen - door video aangedreven ontwikkeling van vaardigheden, variërend van het fysieke naar het kunstzinnige. Als voormalig uitgever van hobbymagazines, vind ik dit op een vreemde manier erg mooi. Er is veel passie hier op dit scherm te zien.
But if Rube Goldberg machines and video poetry aren't quite your cup of tea, how about this. Jove is a website that was founded to encourage scientists to publish their peer-reviewed research on video. There's a problem with a traditional scientific paper. It can take months for a scientist in another lab to figure out how to replicate the experiments that are described in print. Here's one such frustrated scientist, Moshe Pritsker, the founder of Jove. He told me that the world is wasting billions of dollars on this. But look at this video. I mean, look: if you can show instead of just describing, that problem goes away. So it's not far-fetched to say that, at some point, online video is going to dramatically accelerate scientific advance.
Maar als Rube-Goldbergmachines en video-poëzie niet helemaal je ding zijn, wat denk je dan hiervan? Jove is een website die werd opgericht om wetenschappers te stimuleren om hun peer-reviewed onderzoek te publiceren op video. Traditionele wetenschappelijke papers zitten met een probleem. Het kan maanden duren voor een wetenschapper in een ander lab erachter komt hoe hij de experimenten, die in een paper zijn beschreven, kan repliceren. Hier is zo'n gefrustreerde wetenschapper, Moshe Pritsker, de oprichter van Jove. Hij vertelde me dat de wereld hieraan miljarden dollars verspilt. Maar kijk even naar deze video. Ik bedoel: als je dit kan laten zien in plaats van het alleen maar te beschrijven, is het probleem opgelost. Het is niet overdreven om te zeggen dat onlinevideo wetenschappelijke vooruitgang drastisch gaat versnellen.
Here's another example that's close to our hearts at TED, where video is sometimes more powerful than print -- the sharing of an idea. Why do people like watching TEDTalks? All those ideas are already out there in print. It's actually faster to read than to view. Why would someone bother? Well, so, there's some showing as well as telling. But even leaving the screen out of it, there's still a lot more being transferred than just words. And in that non-verbal portion, there's some serious magic. Somewhere hidden in the physical gestures, the vocal cadence, the facial expressions, the eye contact, the passion, the kind of awkward, British body language, the sense of how the audience are reacting, there are hundreds of subconscious clues that go to how well you will understand, and whether you're inspired -- light, if you like, and desire. Incredibly, all of this can be communicated on just a few square inches of a screen.
Hier een ander voorbeeld - dichter bij de ideeën van TED - waar video effectiever is dan tekst: het delen van een idee. Waarom kijken mensen graag naar TEDTalks? Al deze ideeën bestaan al als tekst. Lezen gaat eigenlijk sneller dan bekijken. Waarom zou iemand de moeite doen? Wel, naast het 'tonen' zit er ook wat 'vertellen' in. Maar zelfs zonder gebruik te maken van een scherm, wordt er veel meer overgedragen dan alleen woorden. Dat non-verbale gedeelte heeft zijn eigen magie. In de gebaren, de vocale cadans, de gezichtsuitdrukkingen, het oogcontact, de passie, de onhandige, Britse lichaamstaal, in hoe het publiek reageert, zitten er honderden onbewuste aanwijzingen verborgen, die bepalen hoe goed je de talk zal begrijpen of hoe hij je zal inspireren. Licht en passie, als je wil. Ongelooflijk dat dit alles kan worden meegedeeld op slechts die paar vierkante centimeter van het scherm.
Reading and writing are actually relatively recent inventions. Face-to-face communication has been fine-tuned by millions of years of evolution. That's what's made it into this mysterious, powerful thing it is. Someone speaks, there's resonance in all these receiving brains, the whole group acts together. I mean, this is the connective tissue of the human superorganism in action. It's probably driven our culture for millennia. 500 years ago, it ran into a competitor with a lethal advantage. It's right here. Print scaled. The world's ambitious innovators and influencers now could get their ideas to spread far and wide, and so the art of the spoken word pretty much withered on the vine. But now, in the blink of an eye, the game has changed again. It's not too much to say that what Gutenberg did for writing, online video can now do for face-to-face communication. So, that primal medium, which your brain is exquisitely wired for ... that just went global.
Lezen en schrijven zijn eigenlijk relatief recente uitvindingen. Directe communicatie is verfijnd door miljoenen jaren van evolutie. Is er dit mysterieuze, krachtige iets door geworden. Iemand spreekt, en vindt weerklank in al deze ontvangende breinen. De hele groep werkt samen. Dit is het bindweefsel van het menselijk superorganisme in actie. Het heeft onze cultuur waarschijnlijk millennialang aangedreven. 500 jaar geleden kwam er een concurrent met een dodelijk voordeel. Hier is het. De drukpers. 's Werelds meest ambitieuze vernieuwers en bezielers konden nu hun ideeën wijd en zijd verspreiden. De kunst van het gesproken woord kwijnde weg. Maar nu, in een oogwenk, is het spel weer veranderd. Het is niet overdreven om te zeggen dat wat Gutenberg deed voor het schrijven, online video nu doet voor de persoonlijke communicatie. Zo gaat dat oer-medium, waar je hersenen zo prachtig voor bedraad zijn, gewoon mondiaal.
Now, this is big. We may have to reinvent an ancient art form. I mean, today, one person speaking can be seen by millions, shedding bright light on potent ideas, creating intense desire for learning and to respond -- and in his case, intense desire to laugh. For the first time in human history, talented students don't have to have their potential and their dreams written out of history by lousy teachers. They can sit two feet in front of the world's finest.
Dat is nogal wat. Misschien moeten we een oude kunstvorm opnieuw uitvinden. Vandaag kan een spreker een gehoor van miljoenen mensen hebben. Sterke ideeën komen zo voor het voetlicht, waardoor een intens verlangen ontstaat om te leren en te reageren - en in zijn geval, een intens verlangen om te lachen. Voor het eerst in de menselijke geschiedenis zullen de mogelijkheden en dromen van getalenteerde studenten niet gefnuikt worden door slechte leraars. Ze kunnen nu op de voorste rij zitten bij de beste leraars van de wereld.
Now, TED is just a small part of this. I mean, the world's universities are opening up their curricula. Thousands of individuals and organizations are sharing their knowledge and data online. Thousands of people are figuring out new ways to learn and, crucially, to respond, completing the cycle. And so, as we've thought about this, you know, it's become clear to us what the next stage of TED's evolution has to be. TEDTalks can't be a one-way process, one-to-many. Our future is many-to-many. So, we're dreaming of ways to make it easier for you, the global TED community, to respond to speakers, to contribute your own ideas, maybe even your own TEDTalks, and to help shine a light on the very best of what's out there. Because, if we can bubble up the very best from a vastly larger pool, this wheel turns.
Hiervan is TED slechts een klein onderdeel. Universiteiten van de wereld stellen hun curricula open. Duizenden individuen en organisaties delen hun kennis en gegevens online mee. Duizenden mensen zoeken nieuwe manieren uit om te leren en, belangrijker, om te reageren. Zo is de cirkel rond. Door hierover na te denken werd het ons duidelijk wat de volgende stap van TED moet zijn. TEDTalks kan geen eenzijdig proces van 'één naar velen' zijn. Onze toekomst ligt bij 'velen naar velen'. We zoeken manieren om het voor jullie, de mondiale TED-gemeenschap, makkelijker te maken om te reageren op sprekers. Je eigen ideeën, misschien zelfs je eigen TEDTalks bij te dragen. Om het allerbeste dat we hebben voor het voetlicht te brengen. Het wiel draait door het allerbeste uit een veel grotere vijver naar boven te halen.
Now, is it possible to imagine a similar process to this, happening to global education overall? I mean, does it have to be this painful, top-down process? Why not a self-fueling cycle in which we all can participate? It's the participation age, right? Schools can't be silos. We can't stop learning at age 21. What if, in the coming crowd of nine billion ... what if that crowd could learn enough to be net contributors, instead of net plunderers? That changes everything, right? I mean, that would take more teachers than we've ever had. But the good news is they are out there. They're in the crowd, and the crowd is switching on lights, and we can see them for the first time, not as an undifferentiated mass of strangers, but as individuals we can learn from. Who's the teacher? You're the teacher. You're part of the crowd that may be about to launch the biggest learning cycle in human history, a cycle capable of carrying all of us to a smarter, wiser, more beautiful place.
Kunnen we ons een soortgelijk proces als dit voorstellen voor het onderwijs over de hele wereld? Moet het dit moeizame top-down proces zijn? Waarom geen zelfversterkende cyclus waaraan we allemaal kunnen deelnemen? We leven toch in het tijdperk van de participatie, niet? Scholen mogen geen forten zijn. We hoeven niet te stoppen met leren als we 21 zijn. Wat als in die komende menigte van negen miljard er genoeg zijn die netto-bijdragers worden in plaats van netto-plunderaars? Dat verandert alles, toch? Daarvoor zouden meer leraren nodig zijn dan we ooit hebben gehad. Maar het goede nieuws is dat ze er zijn. Ze zitten in die menigte, en de menigte richt de schijnwerpers op hen. Voor de eerste keer komen ze in zicht, niet als een ongedifferentieerde massa vreemden, maar als individuen van wie kunnen we leren. Wie is de leraar? Jij bent de leraar. Je bent een deel van de menigte die op het punt staat de grootste leercyclus in de menselijke geschiedenis te lanceren. Een cyclus, in staat om ons allemaal naar een slimmere, wijzere, mooiere plek te brengen.
Here's a group of kids in a village in Pakistan near where I grew up. Within five years, each of these kids is going to have access to a cellphone capable of full-on web video and capable of uploading video to the web. I mean, is it crazy to think that this girl, in the back, at the right, in 15 years, might be sharing the idea that keeps the world beautiful for your grandchildren? It's not crazy; it's actually happening right now.
Hier is een groep kinderen in een dorp in Pakistan in de buurt van waar ik ben opgegroeid. Binnen vijf jaar kan elk van deze kinderen toegang hebben tot een mobiele telefoon met volledige webvideo en in staat zijn om video naar het web te uploaden. Ik bedoel, is het te gek om te denken dat dit meisje, daarachter, aan de rechterkant, binnen 15 jaar, een idee zou kunnen meedelen dat de wereld voor jullie kleinkinderen leefbaar zou houden? Het is niet te gek. Het gebeurt eigenlijk nu al.
I want to introduce you to a good friend of TED who just happens to live in Africa's biggest shantytown.
Ik wil jullie voorstellen aan een goede vriend van TED die toevallig leeft in de grootste sloppenwijk van Afrika.
(Video) Christopher Makau: Hi. My name is Christopher Makau. I'm one of the organizers of TEDxKibera. There are so many good things which are happening right here in Kibera. There's a self-help group. They turned a trash place into a garden. The same spot, it was a crime spot where people were being robbed. They used the same trash to form green manure. The same trash site is feeding more than 30 families. We have our own film school. They are using Flip cameras to record, edit, and reporting to their own channel, Kibera TV. Because of a scarcity of land, we are using the sacks to grow vegetables, and also [we're] able to save on the cost of living. Change happens when we see things in a different way. Today, I see Kibera in a different way. My message to TEDGlobal and the entire world is: Kibera is a hotbed of innovation and ideas.
(Video) Christopher Makau: Hallo. Mijn naam is Christopher Makau. Ik ben een van de organisatoren van TEDxKibera. Er gebeuren hier in Kibera zoveel goede dingen. Er is een zelfhulpgroep. Ze veranderden een stort in een tuin. Op dezelfde misdadige plek waar vroeger mensen werden beroofd. Ze verwerkten het afval tot groenbemesting. Datzelfde stort voedt nu meer dan 30 families. Wij hebben onze eigen filmschool. Ze gebruiken Flip-camera's om op te nemen, te bewerken, en uit te zenden op hun eigen kanaal, Kibera TV. Door een schaarste aan grond, gebruiken we zakken om groenten in te kweken, en besparen we op de kosten van ons levensonderhoud. Verandering gebeurt als we dingen op een andere manier gaan zien. Vandaag zie ik Kibera op een andere manier. Mijn boodschap aan TEDGlobal en de hele wereld is: Kibera is een broeinest van innovatie en ideeën.
(Applause)
(Applaus)
CA: You know what? I bet Chris has always been an inspiring guy. What's new -- and it's huge -- is that, for the first time, we get to see him, and he can see us. Right now, Chris and Kevin and Dennis and Dickson and their friends are watching us, in Nairobi, right now. Guys, we've learned from you today. Thank you.
CA: Weet je wat? Ik wed dat Chris altijd een inspirerende kerel is geweest. Wat nieuw is - en dat is fantastisch - is dat we hem voor de eerste keer te zien krijgen en dat hij ons kan zien. Op dit ogenblik kijken Chris, Kevin, Dennis, Dickson en hun vrienden naar ons vanuit Nairobi. Op dit eigenste moment. Jongens, we hebben vandaag van jullie geleerd. Dank je.
And thank you.
En jullie ook bedankt.
(Applause)
(Applaus)