Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα μπλα, μπλα μπλα, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα, μπλα.
Blah blah blah blah blah. Blah blah blah blah, blah blah, blah blah blah blah blah blah. Blah blah blah, blah.
Τι στο καλό ήταν αυτό; Δεν ξέρετε γιατί δεν μπορούσατε να το καταλάβετε. Δεν ήταν ξεκάθαρο. Αλλά ελπίζω να ειπώθηκε με αρκετή πειθώ ώστε να ήταν τουλάχιστον δελεαστικά μυστηριώδες.
So what the hell was that? Well, you don't know because you couldn't understand it. It wasn't clear. But hopefully, it was said with enough conviction that it was at least alluringly mysterious.
Σαφήνεια ή μυστήριο; Εξισορροπώ αυτά τα δύο πράγματα στην καθημερινή μου δουλειά ως γραφίστας, καθώς και στην καθημερινή μου ζωή ως Νεοϋορκέζος κάθε μέρα, και αυτά είναι δύο στοιχεία που με συναρπάζουν παντελώς.
Clarity or mystery? I'm balancing these two things in my daily work as a graphic designer, as well as my daily life as a New Yorker every day, and there are two elements that absolutely fascinate me.
Να ένα παράδειγμα. Πόσοι ξέρουν τι είναι αυτό; Εντάξει. Τώρα πόσοι ξέρουν τι είναι αυτό; Εντάξει. Χάρη σε δύο ακόμη επιδέξιες μολυβιές από τον ιδιοφυή Τσαρλς Μ. Σουλτς, τώρα έχουμε επτά επιδέξιες μολυβιές που από μόνες τους δημιουργούν μια ολόκληρη συναισθηματική ζωή, μια ζωή που έχει συναρπάσει εκατοντάδες εκατομμύρια θαυμαστές για πάνω από 50 χρόνια. Αυτό είναι το εξώφυλλο ενός βιβλίου που σχεδίασα για τη δουλειά του Σουλτς και την τέχνη του, που θα κυκλοφορήσει αυτό το φθινόπωρο, και αυτό είναι όλο το εξώφυλλο. Δεν υπάρχει άλλη τυπογραφική ή οπτική πληροφορία στο μπροστινό μέρος, και το όνομα του βιβλίου είναι «Μόνο ό,τι είναι απαραίτητο». Είναι κάπως συμβολικό για τις επιλογές που πρέπει να κάνω κάθε μέρα για τον σχεδιασμό που αντιλαμβάνομαι και τον σχεδιασμό που δημιουργώ.
Here's an example. Now, how many people know what this is? Okay. Now how many people know what this is? Okay. Thanks to two more deft strokes by the genius Charles M. Schulz, we now have seven deft strokes that in and of themselves create an entire emotional life, one that has enthralled hundreds of millions of fans for over 50 years. This is actually a cover of a book that I designed about the work of Schulz and his art, which will be coming out this fall, and that is the entire cover. There is no other typographic information or visual information on the front, and the name of the book is "Only What's Necessary." So this is sort of symbolic about the decisions I have to make every day about the design that I'm perceiving, and the design I'm creating.
Σαφήνεια λοιπόν. Η σαφήνεια μπαίνει στο ψητό. Είναι απότομη. Είναι τίμια. Είναι ειλικρινής. Αναρωτιόμαστε αυτό. [«Πότε πρέπει να είστε σαφείς;»]
So clarity. Clarity gets to the point. It's blunt. It's honest. It's sincere. We ask ourselves this. ["When should you be clear?"]
Τώρα, κάτι τέτοιο, είτε μπορούμε να το διαβάσουμε είτε όχι, πρέπει να είναι πραγματικά σαφές. Είναι;
Now, something like this, whether we can read it or not, needs to be really, really clear. Is it?
Αυτό είναι ένα αρκετά πρόσφατο παράδειγμα αστικής σαφήνειας που λατρεύω, κυρίως επειδή είμαι πάντα αργοπορημένος και πάντα βιάζομαι. Έτσι όταν εμφανίστηκαν αυτοί οι μετρητές πριν από μερικά χρόνια στους δρόμους, ενθουσιάστηκα, επειδή ήξερα επιτέλους πόσα δευτερόλεπτα είχα για να περάσω απέναντι πριν με πατήσει κάποιο αυτοκίνητο. Έξι; Το 'χω. (Γέλια)
This is a rather recent example of urban clarity that I just love, mainly because I'm always late and I am always in a hurry. So when these meters started showing up a couple of years ago on street corners, I was thrilled, because now I finally knew how many seconds I had to get across the street before I got run over by a car. Six? I can do that. (Laughter)
Ας κοιτάξουμε λοιπόν το γιν στο γιανγκ της σαφήνειας, και αυτό είναι το μυστήριο. Το μυστήριο είναι εξ ορισμού πολύ πιο περίπλοκο. Το μυστήριο απαιτεί να αποκωδικοποιηθεί, και όταν γίνεται σωστά, θέλουμε πραγματικά να το κάνουμε. [«Πότε πρέπει να είστε μυστηριώδεις;»] Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί ήθελαν πολύ να αποκωδικοποιήσουν αυτό, και δεν μπορούσαν.
So let's look at the yin to the clarity yang, and that is mystery. Mystery is a lot more complicated by its very definition. Mystery demands to be decoded, and when it's done right, we really, really want to. ["When should you be mysterious?"] In World War II, the Germans really, really wanted to decode this, and they couldn't.
Να ένα παράδειγμα σχεδιασμού που έκανα πρόσφατα για ένα μυθιστόρημα του Χαρούκι Μουρακάμι, για τον οποίο έχω κάνει σχεδιαστικές δουλειές πάνω από 20 χρόνια, και αυτό είναι ένα μυθιστόρημα για έναν νεαρό που έχει τέσσερις αγαπητούς φίλους οι οποίοι ξαφνικά, μετά την πρώτη χρονιά στο κολλέγιο, τον ξεκόβουν τελείως χωρίς εξήγηση, και είναι συντετριμμένος. Τα ονόματα των φίλων στα Ιαπωνικά παραπέμπουν σε ένα χρώμα. Υπάρχει λοιπόν, ο κος Κόκκινος, ο κος Μπλε, η κα Λευκή και η κα Μαύρη. Ο Τσουκούρου Ταζάκι, το όνομά του δεν αντιστοιχεί σε κάποιο χρώμα, έτσι το παρατσούκλι του είναι Άχρωμος, και καθώς αναπολεί τη φιλία τους, θυμάται ότι ήταν δεμένοι σαν τα πέντε δάχτυλα σε ένα χέρι. Έτσι δημιούργησα αυτή την κάπως αφηρημένη απεικόνιση αυτού, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας, και πολλά που συμβαίνουν κάτω από την επιφάνεια του εξώφυλλου. Τα τέσσερα δάχτυλα είναι τώρα τέσσερις σιδηροδρομικές γραμμές στο σύστημα μετρό του Τόκιο, που έχει σημασία στην ιστορία. Και μετά έχετε την άχρωμη γραμμή μετρό που διασταυρώνεται με κάθε ένα από τα άλλα χρώματα, κάτι που βασικά κάνει αργότερα στην ιστορία. Βρίσκει αργότερα τον καθένα από αυτούς για να βρει γιατί του φέρθηκαν με τέτοιο τρόπο.
Here's an example of a design that I've done recently for a novel by Haruki Murakami, who I've done design work for for over 20 years now, and this is a novel about a young man who has four dear friends who all of a sudden, after their freshman year of college, completely cut him off with no explanation, and he is devastated. And the friends' names each have a connotation in Japanese to a color. So there's Mr. Red, there's Mr. Blue, there's Ms. White, and Ms. Black. Tsukuru Tazaki, his name does not correspond to a color, so his nickname is Colorless, and as he's looking back on their friendship, he recalls that they were like five fingers on a hand. So I created this sort of abstract representation of this, but there's a lot more going on underneath the surface of the story, and there's more going on underneath the surface of the jacket. The four fingers are now four train lines in the Tokyo subway system, which has significance within the story. And then you have the colorless subway line intersecting with each of the other colors, which basically he does later on in the story. He catches up with each of these people to find out why they treated him the way they did.
Και αυτό είναι το τρισδιάστατο τελικό προϊόν που κάθεται στο γραφείο μου, και ελπίζω ότι απλά θα δελεαστείτε από το μυστήριο του πώς φαίνεται, και θα θέλετε να το διαβάσετε για να αποκωδικοποιήσετε και να βρείτε και να ξεκαθαρίσετε γιατί φαίνεται έτσι.
And so this is the three-dimensional finished product sitting on my desk in my office, and what I was hoping for here is that you'll simply be allured by the mystery of what this looks like, and will want to read it to decode and find out and make more clear why it looks the way it does.
[«Η Οπτική Καθομιλουμένη»]
["The Visual Vernacular."]
Αυτός είναι ένας τρόπος χρήσης ενός πιο οικείου είδους μυστηρίου. Τι σημαίνει; Να τι σημαίνει. [«Κάνε το να μοιάζει με κάτι άλλο.»] Η οπτική καθομιλουμένη είναι ο τρόπος που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κάτι εφαρμοσμένο σε κάτι άλλο έτσι ώστε να το δούμε με έναν διαφορετικό τρόπο.
This is a way to use a more familiar kind of mystery. What does this mean? This is what it means. ["Make it look like something else."] The visual vernacular is the way we are used to seeing a certain thing applied to something else so that we see it in a different way.
Αυτή την προσέγγιση ήθελα να πάρω σε ένα βιβλίο με δοκίμια του Ντέιβιντ Σεντάρις που τότε είχε αυτόν τον τίτλο. [«Όλη η Ομορφιά Που Θα Χρειαστείτε Ποτέ»] Η πρόκληση εδώ ήταν ότι αυτός ο τίτλος δεν σημαίνει τίποτα. Δεν συνδέεται με κανένα δοκίμιο στο βιβλίο. Τον είδε στο όνειρό του ο φίλος του συγγραφέα. Ευχαριστώ πολύ, λοιπόν -- (Γέλια) -- συνήθως, δημιουργώ ένα σχέδιο που με κάποιο τρόπο βασίζεται στο κείμενο, αλλά αυτό είναι όλο το κείμενο. Έχετε λοιπόν αυτόν τον μυστηριώδη τίτλο που δεν σημαίνει τίποτα, έτσι προσπάθησα να σκεφτώ: Πού θα βλέπαμε λίγο μυστηριώδες κείμενο που φαίνεται να σημαίνει κάτι, ενώ δεν σημαίνει τίποτα; Και φυσικά, όχι πολύ αργότερα, ένα βράδυ μετά από δείπνο με Κινέζικο, έφτασε αυτό, και σκέφτηκα, «Αυτό είναι! Τρομερή ιδέα!» (Γέλια) Μου άρεσαν οι ξεκαρδιστικά μυστηριώδεις αλληγορίες στα κουλουράκια της τύχης που φαίνεται να σημαίνουν κάτι πολύ βαθύ αλλά όταν το σκεφτείτε -αν το σκεφτείτε- δεν σημαίνουν κάτι. Αυτό λέει, «Σχεδόν κανένας δεν ξέρει πόσα κερδίζει αγνοώντας το μέλλον». Αυτό ακριβώς εννοώ. (Γέλια) Αλλά μπορούμε να πάρουμε αυτή την οπτική καθομιλουμένη και να την εφαρμόσουμε στον Κο Σεντάρις, και είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με το πώς μοιάζουν οι τύχες σ' αυτά τα κουλουράκια που δεν χρειαζόμαστε καν τα κομμάτια του μπισκότου πια. Απλώς βλέπουμε αυτό το περίεργο πράγμα και ξέρουμε ότι αγαπούμε τον Ντέιβιντ Σεντάρις, κι έτσι ελπίζουμε ότι θα τα περάσουμε καλά.
This is an approach I wanted to take to a book of essays by David Sedaris that had this title at the time. ["All the Beauty You Will Ever Need"] Now, the challenge here was that this title actually means nothing. It's not connected to any of the essays in the book. It came to the author's boyfriend in a dream. Thank you very much, so -- (Laughter) -- so usually, I am creating a design that is in some way based on the text, but this is all the text there is. So you've got this mysterious title that really doesn't mean anything, so I was trying to think: Where might I see a bit of mysterious text that seems to mean something but doesn't? And sure enough, not long after, one evening after a Chinese meal, this arrived, and I thought, "Ah, bing, ideagasm!" (Laughter) I've always loved the hilariously mysterious tropes of fortune cookies that seem to mean something extremely deep but when you think about them -- if you think about them -- they really don't. This says, "Hardly anyone knows how much is gained by ignoring the future." Thank you. (Laughter) But we can take this visual vernacular and apply it to Mr. Sedaris, and we are so familiar with how fortune cookie fortunes look that we don't even need the bits of the cookie anymore. We're just seeing this strange thing and we know we love David Sedaris, and so we're hoping that we're in for a good time.
[«"Απάτη" Δοκίμια από τον Ντέιβιντ Ράκοφ»] Ο Ντέιβιντ Ράκοφ ήταν ένας υπέροχος συγγραφέας και ονόμασε το πρώτο του βιβλίο «Απάτη» επειδή του έστελναν δουλειές από περιοδικά για να κάνει πράγματα για τα οποία δεν είχε τα προσόντα. Ήταν ένας αδύνατος αστικός τυπάκος και το περιοδικό GQ τον έστελνε στον ποταμό Κολοράντο για να κάνει ράφτινγκ στα κύματα και να δει αν θα επιζήσει. Μετά θα έγραφε γι' αυτό, και ένιωθε ότι ήταν μια απάτη και ότι διαστρέβλωνε τον εαυτό του. Έτσι ήθελα το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου να διαστρεβλώνεται κι αυτό και μετά κάπως να δείξω έναν αναγνώστη να αντιδρά σε αυτό.
["'Fraud' Essays by David Rakoff"] David Rakoff was a wonderful writer and he called his first book "Fraud" because he was getting sent on assignments by magazines to do things that he was not equipped to do. So he was this skinny little urban guy and GQ magazine would send him down the Colorado River whitewater rafting to see if he would survive. And then he would write about it, and he felt that he was a fraud and that he was misrepresenting himself. And so I wanted the cover of this book to also misrepresent itself and then somehow show a reader reacting to it.
Αυτό με οδήγησε στο γκράφιτι. Το γκράφιτι με συναρπάζει. Νομίζω ότι όποιος ζει σε αστικό περιβάλλον συναντά συνεχώς γκράφιτι, και υπάρχουν διάφορα είδη. Αυτή είναι μια φωτογραφία που τράβηξα στο Λόουερ Ιστ Σάιντ από απλώς ένα κουτί μετασχηματιστή στο πεζοδρόμιο το οποίο έχει τρελές σημειώσεις. Είτε το κοιτάτε αυτό και σκέφτεστε, «Ω, είναι χαριτωμένη αστική επιτήδευση», ή το κοιτάτε και λέτε, «Είναι παράνομη κατάχρηση ιδιοκτησίας», εκεί που όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι δεν μπορείτε να τo διαβάσετε. Σωστά; Δεν υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο μήνυμα εδώ. Υπάρχει ένα άλλο είδος γκράφιτι που βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρον, που το ονομάζω συντακτικό γκράφιτι. Αυτή είναι μια φωτογραφία που τράβηξα πρόσφατα στο μετρό, και καμιά φορά βλέπετε λάγνα, χαζά πράγματα, αλλά σκέφτηκα ότι ήταν ενδιαφέρον, είναι μια αφίσα που επαινεί και λιβανίζει την Airbnb, και κάποιος πήρε έναν μαρκαδόρο και ως συντάκτης εντύπου εξέφρασε τι σκέφτεται γι' αυτό. Τράβηξε την προσοχή μου.
This led me to graffiti. I'm fascinated by graffiti. I think anybody who lives in an urban environment encounters graffiti all the time, and there's all different sorts of it. This is a picture I took on the Lower East Side of just a transformer box on the sidewalk and it's been tagged like crazy. Now whether you look at this and think, "Oh, that's a charming urban affectation," or you look at it and say, "That's illegal abuse of property," the one thing I think we can all agree on is that you cannot read it. Right? There is no clear message here. There is another kind of graffiti that I find far more interesting, which I call editorial graffiti. This is a picture I took recently in the subway, and sometimes you see lots of prurient, stupid stuff, but I thought this was interesting, and this is a poster that is saying rah-rah Airbnb, and someone has taken a Magic Marker and has editorialized about what they think about it. And it got my attention.
Σκέφτηκα, πώς το εφαρμόζουμε σε αυτό το βιβλίο; Πήρα το βιβλίο από αυτόν, και αρχίζω να το διαβάζω, και σκέφτομαι, ο τύπος δεν είναι αυτός που λέει ότι είναι, είναι απατεώνας. Και βγάζω έναν κόκκινο μαρκαδόρο, και μέσα στην απογοήτευσή μου έγραψα βιαστικά αυτό μπροστά. Έτοιμο το σχέδιο. (Γέλια) Και το δέχτηκαν! (Γέλια) Άρεσε στον συγγραφέα, άρεσε στον εκδότη, και το βιβλίο βγήκε έτσι στον κόσμο, και είχε πλάκα να βλέπω κόσμο να το διαβάζει στο μετρό και να περπατάει με αυτό και λοιπά, και όλοι τους έμοιαζαν λες και ήταν τρελοί. (Γέλια)
So I was thinking, how do we apply this to this book? So I get the book by this person, and I start reading it, and I'm thinking, this guy is not who he says he is; he's a fraud. And I get out a red Magic Marker, and out of frustration just scribble this across the front. Design done. (Laughter) And they went for it! (Laughter) Author liked it, publisher liked it, and that is how the book went out into the world, and it was really fun to see people reading this on the subway and walking around with it and what have you, and they all sort of looked like they were crazy. (Laughter)
[«"Perfidia" ένα μυθιστόρημα του Τζέιμς Ελρόι»] Ο Τζέιμς Ελρόι είναι σπουδαίος συγγραφέας αστυνομικών, καλός φίλος, έχω δουλέψει μαζί του για πολλά χρόνια. Μάλλον είναι πιο γνωστός ως ο συγγραφέας των «Η Μαύρη Ντάλια» και «Λος Άντζελες εμπιστευτικό». Το τελευταίο του μυθιστόρημα λεγόταν έτσι, που είναι ένα πολύ μυστηριώδες όνομα που είμαι σίγουρος ότι πολλοί ξέρουν τι σημαίνει, αλλά πολλοί όχι. Είναι η ιστορία ενός Ιαπωνο-Αμερικανού ντετέκτιβ στο Λος Άντζελες το 1941 που ερευνά έναν φόνο. Μετά γίνεται το Περλ Χάρμπορ, και λες και η ζωή του δεν ήταν αρκετά δύσκολη, τα φυλετικά θέματα είχαν ενταθεί, δημιουργήθηκαν γρήγορα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους Ιαπωνο-Αμερικανούς, και υπάρχει πολύ ένταση και απαίσια πράγματα καθώς συνεχίζει να προσπαθεί να διαλευκάνει αυτόν τον φόνο. Στην αρχή το σκέφτηκα πολύ κυριολεκτικά, θα πάρουμε το Περλ Χάρμπορ και θα το προσθέσουμε στο Λος Άντζελες και θα βάλουμε μια αυγή από την αποκάλυψη στον ορίζοντα της πόλης. Αυτή είναι μια φωτογραφία από το Περλ Χάρμπορ σε συνδυασμό με το Λος Άντζελες. Ο εκδότης μου είπε, «Ξέρεις, είναι ενδιαφέρον αλλά νομίζω ότι μπορείς να τα πας καλύτερα και μπορείς να το κάνεις πιο απλό». Επέστρεψα λοιπόν στο σχεδιαστήριό μου, όπως κάνω πολύ συχνά. Αλλά επειδή ζω σε αυτά που με περιβάλλουν, εργάζομαι σε έναν ουρανοξύστη στο Μανχάταν, και κάθε βράδυ, πριν φύγω από το γραφείο, πρέπει να πατήσω αυτό το κουμπί για να βγω έξω, και ανοίγει η μεγάλη βαριά γυάλινη πόρτα και μπορώ να μπω στο ασανσέρ. Ένα βράδυ, εντελώς ξαφνικά, το κοιτάζω και το είδα με έναν τρόπο που δεν τον είχα παρατηρήσει πριν. Μεγάλος κόκκινος κύκλος, κίνδυνος. Σκέφτηκα ότι ήταν τόσο προφανές που πρέπει να έχει ξαναγίνει αμέτρητες φορές, κι έτσι έκανα μια αναζήτηση εικόνας στο Google και δεν βρήκα κανένα εξώφυλλο που να έμοιαζε κάπως έτσι, και αυτό ήταν που έλυσε πραγματικά το πρόβλημα, και γραφιστικά είναι πιο ενδιαφέρον και δημιουργεί μεγαλύτερη ένταση ανάμεσα στην ιδέα ενός συγκεκριμένου είδους ανατολής που αναδύεται πάνω από το Λ.Α. και την Αμερική.
["'Perfidia' a novel by James Ellroy"] Okay, James Ellroy, amazing crime writer, a good friend, I've worked with him for many years. He is probably best known as the author of "The Black Dahlia" and "L.A. Confidential." His most recent novel was called this, which is a very mysterious name that I'm sure a lot of people know what it means, but a lot of people don't. And it's a story about a Japanese-American detective in Los Angeles in 1941 investigating a murder. And then Pearl Harbor happens, and as if his life wasn't difficult enough, now the race relations have really ratcheted up, and then the Japanese-American internment camps are quickly created, and there's lots of tension and horrible stuff as he's still trying to solve this murder. And so I did at first think very literally about this in terms of all right, we'll take Pearl Harbor and we'll add it to Los Angeles and we'll make this apocalyptic dawn on the horizon of the city. And so that's a picture from Pearl Harbor just grafted onto Los Angeles. My editor in chief said, "You know, it's interesting but I think you can do better and I think you can make it simpler." And so I went back to the drawing board, as I often do. But also, being alive to my surroundings, I work in a high-rise in Midtown, and every night, before I leave the office, I have to push this button to get out, and the big heavy glass doors open and I can get onto the elevator. And one night, all of a sudden, I looked at this and I saw it in a way that I hadn't really noticed it before. Big red circle, danger. And I thought this was so obvious that it had to have been done a zillion times, and so I did a Google image search, and I couldn't find another book cover that looked quite like this, and so this is really what solved the problem, and graphically it's more interesting and creates a bigger tension between the idea of a certain kind of sunrise coming up over L.A. and America. ["'Gulp' A tour of the human digestive system by Mary Roach."]
[«"Χαψιά" Μια περιήγηση στο ανθρώπινο πεπτικό σύστημα»]
Η Μέρι Ρόουτς είναι εκπληκτική συγγραφέας που παίρνει δυνητικά τετριμμένα επιστημονικά θέματα και τα κάνει να μην είναι καθόλου τετριμμένα, τα κάνει διασκεδαστικά. Σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση, έχει να κάνει με το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα. Προσπαθώ να βρω τι θα είναι το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου. Αυτή είναι μια αυτοπροσωπογραφία. (Γέλια) Κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη του ντουλαπιού με τα φάρμακα για να δω αν η γλώσσα μου είναι μαύρη. Αν δεν είναι, είμαι εντάξει. (Γέλια) Σας συνιστώ να το κάνετε όλοι σας. Αλλά άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτή ήταν η εισαγωγή μας. Σωστά; Στο ανθρώπινο πεπτικό σύστημα. Αλλά νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι πραγματικές φωτογραφίες του ανθρώπινου στόματος, βασισμένες σε αυτό, είναι απωθητικές. (Γέλια) Για το εξώφυλλο λοιπόν, έκανα αυτή την απεικόνιση η οποία κυριολεκτικά τρώγεται περισσότερο και μας υπενθυμίζει ότι είναι καλύτερα να προσεγγίσουμε το πεπτικό σύστημα από αυτό το άκρο. (Γέλια) Δεν χρειάζεται καν να ολοκληρώσω την πρόταση. Εντάξει.
Mary Roach is an amazing writer who takes potentially mundane scientific subjects and makes them not mundane at all; she makes them really fun. So in this particular case, it's about the human digestive system. So I'm trying to figure out what is the cover of this book going to be. This is a self-portrait. (Laughter) Every morning I look at myself in the medicine cabinet mirror to see if my tongue is black. And if it's not, I'm good to go. (Laughter) I recommend you all do this. But I also started thinking, here's our introduction. Right? Into the human digestive system. But I think what we can all agree on is that actual photographs of human mouths, at least based on this, are off-putting. (Laughter) So for the cover, then, I had this illustration done which is literally more palatable and reminds us that it's best to approach the digestive system from this end. (Laughter) I don't even have to complete the sentence. All right.
[«Μη χρήσιμο μυστήριο»] Τι συμβαίνει όταν η σαφήνεια και το μυστήριο μπερδεύονται; Το βλέπουμε συνεχώς. Αυτό το ονομάζω μη χρήσιμο μυστήριο. Κατεβαίνω στο μετρό -- χρησιμοποιώ πολύ το μετρό -- και αυτό το κομμάτι χαρτί είναι κολλημένο σε μια κολόνα. Σωστά; Και τώρα σκέφτομαι, ωπ, και το τρένο έρχεται τώρα και προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει, και σας είμαι υπόχρεος. Μέρος του προβλήματος είναι ότι έχουν τμηματοποιήσει την πληροφορία με ένα τρόπο που νομίζουν ότι βοηθάει, αλλά ειλικρινά, καθόλου δεν βοηθάει. Αυτό είναι ένα μυστήριο που δεν χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε χρήσιμη σαφήνεια, έτσι για πλάκα, το επανασχεδίασα. Χρησιμοποιεί τα ίδια στοιχεία. (Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. Ακόμη περιμένω τηλέφωνο από το Υπουργείο Συγκοινωνιών. (Γέλια) Ξέρετε, δεν χρησιμοποιώ καν περισσότερα χρώματα από αυτούς. Δεν ασχολήθηκαν να κάνουν το 4 και το 5 πράσινα, τόσο βλάκες. (Γέλια) Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι ότι υπάρχει μια αλλαγή στις υπηρεσίες, και μετά, σε δύο πλήρεις προτάσεις με αρχή, μέση και τέλος, μας λέει ποια είναι η αλλαγή και τι θα γίνει. Πείτε με τρελό! (Γέλια)
["Unuseful mystery"] What happens when clarity and mystery get mixed up? And we see this all the time. This is what I call unuseful mystery. I go down into the subway -- I take the subway a lot -- and this piece of paper is taped to a girder. Right? And now I'm thinking, uh-oh, and the train's about to come and I'm trying to figure out what this means, and thanks a lot. Part of the problem here is that they've compartmentalized the information in a way they think is helpful, and frankly, I don't think it is at all. So this is mystery we do not need. What we need is useful clarity, so just for fun, I redesigned this. This is using all the same elements. (Applause) Thank you. I am still waiting for a call from the MTA. (Laughter) You know, I'm actually not even using more colors than they use. They just didn't even bother to make the 4 and the 5 green, those idiots. (Laughter) So the first thing we see is that there is a service change, and then, in two complete sentences with a beginning, a middle and an end, it tells us what the change is and what's going to be happening. Call me crazy! (Laughter)
[«Χρήσιμο μυστήριο»] Εντάξει. Να ένα κομμάτι μυστηρίου που μου αρέσει: η συσκευασία. Αυτός ο επανασχεδιασμός του κουτιού της Κόκα-Κόλα Διαίτης από τον Τέρνερ Ντάκουορθ είναι για μένα ένα πραγματικό έργο τέχνης. Είναι ένα έργο τέχνης. Είναι υπέροχο. Αλλά κομμάτι αυτού που το κάνει τόσο ενθαρρυντικό σε μένα ως σχεδιαστή είναι ότι πήρε την οπτική καθομιλουμένη της Κόκα-Κόλα διαίτης -- τη γραμματοσειρά, τα χρώματα, το ασημί φόντο -- και τα μείωσε στα πιο απαραίτητα κομμάτια, οπότε είναι σαν να γυρίζουμε πίσω στο πρόσωπο του Τσάρλι Μπράουν. Πώς μπορείτε να δώσετε αρκετή πληροφορία έτσι ώστε να ξέρουν τι είναι αλλά να τους αναγνωρίσετε τη γνώση που έχουν ήδη σχετικά με αυτό το πράγμα; Φαίνεται υπέροχο, και ακόμη και σε ντελικατέσεν να μπείτε και ξαφνικά να το δείτε στο ράφι, ακόμη είναι υπέροχο. Που κάνει το επόμενο -- [«Μη χρήσιμη σαφήνεια»] -- όλο και πιο απογοητευτικό, τουλάχιστον για μένα. Εντάξει, και πάλι, επιστρέφουμε στο μετρό, αφού κυκλοφόρησε αυτό, τράβηξα αυτές τις φωτογραφίες. Σταθμός μετρό Τάιμς Σκουέαρ. Η Κόκα-Κόλα το έχει εξαγοράσει ολόκληρο για διαφήμιση. Εντάξει; Και ίσως μερικοί από εσάς να ξέρουν πού πηγαίνει αυτό.
["Useful mystery"] All right. Now, here is a piece of mystery that I love: packaging. This redesign of the Diet Coke can by Turner Duckworth is to me truly a piece of art. It's a work of art. It's beautiful. But part of what makes it so heartening to me as a designer is that he's taken the visual vernacular of Diet Coke -- the typefaces, the colors, the silver background -- and he's reduced them to their most essential parts, so it's like going back to the Charlie Brown face. It's like, how can you give them just enough information so they know what it is but giving them the credit for the knowledge that they already have about this thing? It looks great, and you would go into a delicatessen and all of a sudden see that on the shelf, and it's wonderful. Which makes the next thing -- ["Unuseful clarity"] -- all the more disheartening, at least to me. So okay, again, going back down into the subway, after this came out, these are pictures that I took. Times Square subway station: Coca-Cola has bought out the entire thing for advertising. Okay? And maybe some of you know where this is going.
«Μετακόμισες στη Νέα Υόρκη με τα ρούχα που φοράς, τα μετρητά στην τσέπη σου, και το βλέμμα στο βραβείο. Παίρνεις Κόκα». (Γέλια) «Μετακόμισες στη Νέα Υόρκη με ένα διδακτορικό, ένα καθαρό κοστούμι, και εξαιρετικά δυνατή χειραψία. Παίρνεις Κόκα». (Γέλια) Είναι πραγματικές! (Γέλια) Δεν την γλίτωσαν ούτε οι κολόνες, μόνο που τις έβαλαν σε στιλ Γιόντα. (Γέλια) «Κόκα παίρνεις». (Γέλια) [«Συγγνώμη, ΤΙ παίρνω;;»] Αυτή η καμπάνια ήταν μεγάλο λάθος. Την απέσυραν σχεδόν αμέσως λόγω αντιδράσεων από τους καταναλωτές και διάφορες μη κολακευτικές παρωδίες στο διαδίκτυο -- (Γέλια) -- και επίσης η τελεία δίπλα στο «Παίρνεις», δεν είναι τελεία, είναι εμπορικό σήμα. Ευχαριστώ πολύ.
Ahem. "You moved to New York with the clothes on your back, the cash in your pocket, and your eyes on the prize. You're on Coke." (Laughter) "You moved to New York with an MBA, one clean suit, and an extremely firm handshake. You're on Coke." (Laughter) These are real! (Laughter) Not even the support beams were spared, except they switched into Yoda mode. (Laughter) "Coke you're on." (Laughter) ["Excuse me, I'm on WHAT??"] This campaign was a huge misstep. It was pulled almost instantly due to consumer backlash and all sorts of unflattering parodies on the web -- (Laughter) -- and also that dot next to "You're on," that's not a period, that's a trademark. So thanks a lot.
Για μένα, ήταν τόσο απίστευτο πώς μπόρεσαν να κάνουν τη συσκευασία τόσο μυστηριωδώς όμορφη και τέλεια και το μήνυμα τόσο αβάσταχτα και ξεκάθαρα λάθος. Μου ήταν αδιανόητο.
So to me, this was just so bizarre about how they could get the packaging so mysteriously beautiful and perfect and the message so unbearably, clearly wrong. It was just incredible to me.
Ελπίζω να μπόρεσα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις σκέψεις μου σχετικά με τη χρήση της σαφήνειας και του μυστηρίου στη δουλειά μου, και ίσως το πώς να αποφασίσετε να είστε πιο σαφείς στη ζωή σας, ή ίσως να είστε λίγο πιο μυστηριώδεις και να μην τα λέτε όλα. (Γέλια)
So I just hope that I've been able to share with you some of my insights on the uses of clarity and mystery in my work, and maybe how you might decide to be more clear in your life, or maybe to be a bit more mysterious and not so over-sharing. (Laughter)
Και αν σας αφήσω κάτι από αυτή την ομιλία, ελπίζω να είναι αυτό. Μπλι μπλι μπλι μπλα. Μπλα μπλα μπλι μπλι. [«"Κρίνε Αυτό", Τσιπ Κιντ»] Μπλι μπλι μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα.
And if there's just one thing that I leave you with from this talk, I hope it's this: Blih blih blih blah. Blah blah blih blih. ["'Judge This,' Chip Kidd"] Blih blih blah blah blah. Blah blah blah.
Μπλα μπλα.
Blah blah.
(Χειροκρότημα)
(Applause)