Γεια. (Γέλια) Αυτό το έκανα για δύο λόγους. Καταρχήν ήθελα να δημιουργήσω μια καλή πρώτη οπτική εντύπωση. Κυρίως, όμως, το έκανα γιατί αυτό μου συμβαίνει κάθε φορά που είμαι υποχρεωμένος να φοράω ένα τέτοιο μικρόφωνο, σαν της Lady Gaga. (Γέλια) Έχω συνηθίσει τα στατικά μικρόφωνα. Είναι ό,τι πιο βολικό για τις δημόσιες εμφανίσεις. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Όταν όμως μου κοτσάρουν αυτό το πράγμα στο κεφάλι, κάτι μου συμβαίνει. Ξεφεύγω.
Hi. (Laughter) I did that for two reasons. First of all, I wanted to give you a good visual first impression. But the main reason I did it is that that's what happens to me when I'm forced to wear a Lady Gaga skanky mic. (Laughter) I'm used to a stationary mic. It's the sensible shoe of public address. (Laughter) But you clamp this thing on my head, and something happens. I just become skanky.
(Γέλια) Συγγνώμη, λοιπόν, γι' αυτό. Ήδη έχω βγει εκτός θέματος. (Γέλια) Κυρίες και κύριοι, έχω αφιερώσει τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής μου σχεδιάζοντας βιβλία. "Ναι, ΒΙΒΛΙΑ. Ξέρετε, δεμένους τόμους τυπωμένου χαρτιού με μελάνι. Δεν απενεργοποιούνται μέσω διακόπτη. Πείτε το στα παιδιά σας». Ξεκίνησαν όλα με ένα λαθάκι, όπως και η πενικιλίνη. (Γέλια) Αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να γίνω γραφίστας σε μία από τις διάσημες εταιρείες της Νέας Υόρκης. Όταν όμως έφτασα εκεί, το φθινόπωρο του 1986, μετά από πολλές συνεντεύξεις, συνειδητοποίησα ότι η μόνη θέση που μου προσέφεραν ήταν μια θέση βοηθού του καλλιτεχνικού διευθυντή Άλφρεντ Α. Κνοπφ, ενός εκδότη βιβλίων. Ήμουν αρκετά ανόητος. Όμως όχι τόσο ώστε να απορρίψω τη θέση. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ σε τι επρόκειτο να συμμετέχω και ήμουν υπερβολικά τυχερός. Σύντομα, συνειδητοποίησα ποια ακριβώς ήταν η δουλειά μου. Η δουλειά μου ήταν να κάνω αυτή την ερώτηση: «Με τι μοιάζουν οι ιστορίες»; Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο Κνοπφ. Είναι ένα εργοστάσιο ιστοριών, ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Δίνουμε ιστορίες στο κοινό. Πρόκειται για ιστορίες όλων των ειδών, και κάποιες από αυτές είναι πραγματικές. Όλες όμως έχουν ένα κοινό: Όλες πρέπει να μοιάζουν με κάτι. Χρειάζονται όλες ένα πρόσωπο. Γιατί; Για να δίνουν μια πρώτη εντύπωση για το τι πρόκειται να βιώσετε. Ένας σχεδιαστής βιβλίων δίνει μορφή στο περιεχόμενο, και επιπλέον διατηρεί μια πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο. Την πρώτη μου ημέρα, λοιπόν, ως εκπαιδευόμενος σχεδιαστής στο Πανεπιστήμιο του Πεν Στέϊτ μπήκε στην αίθουσα ο καθηγητής Λάνι Σομέζ, σχεδίασε ένα μήλο στον πίνακα, έγραψε από κάτω τη λέξη «Μήλο», και είπε: «Μάθημα πρώτο. Ακούστε». Κάλυψε την εικόνα λέγοντας, «Μπορείτε να κάνετε αυτό» και μετά κάλυψε τη λέξη «ή να δείξετε αυτό». «Αυτό όμως δεν το κάνετε». Γιατί έτσι αντιμετωπίζετε το κοινό σας σαν να είναι ηλίθιοι. (Γέλια) Τους αξίζει κάτι πολύ καλύτερο. Πολύ σύντομα, είχα τη δυνατότητα να δω στην πράξη αυτή τη θεωρία με δύο βιβλία που είχα αναλάβει για τον Κνοπφ. Το πρώτο ήταν τα απομνημονεύματα της Κάθριν Χέπμπορν, και το δεύτερο ήταν η βιογραφία της Μαρλέν Ντίντριχ. Το βιβλίο της Χέπμπορν ήταν γραμμένο σε στυλ διαλόγου, σαν να σας τα διηγούταν όλα καθισμένη απέναντί σας στο τραπέζι. Το βιβλίο της Ντίντριχ ήταν μία καταγραφή από την κόρη της. Μία βιογραφία. Η ιστορία της Χέπμπορν, λοιπόν, ήταν λέξεις και η ιστορία της Ντίντριχ ήταν εικόνες. Κάναμε το εξής. Δείτε, λοιπόν. Περιεχόμενο και μορφή το ένα δίπλα στο άλλο. Μην τσακώνεστε, κυρίες μου.
(Laughter) So I'm sorry about that. And I'm already off-message. (Laughter) Ladies and gentlemen, I have devoted the past 25 years of my life to designing books. ("Yes, BOOKS. You know, the bound volumes with ink on paper. You cannot turn them off with a switch. Tell your kids.") It all sort of started as a benign mistake, like penicillin. (Laughter) What I really wanted was to be a graphic designer at one of the big design firms in New York City. But upon arrival there, in the fall of 1986, and doing a lot of interviews, I found that the only thing I was offered was to be Assistant to the Art Director at Alfred A. Knopf, a book publisher. Now I was stupid, but not so stupid that I turned it down. I had absolutely no idea what I was about to become part of, and I was incredibly lucky. Soon, it had occurred to me what my job was. My job was to ask this question: "What do the stories look like?" Because that is what Knopf is. It is the story factory, one of the very best in the world. We bring stories to the public. The stories can be anything, and some of them are actually true. But they all have one thing in common: They all need to look like something. They all need a face. Why? To give you a first impression of what you are about to get into. A book designer gives form to content, but also manages a very careful balance between the two. Now, the first day of my graphic design training at Penn State University, the teacher, Lanny Sommese, came into the room and he drew a picture of an apple on the blackboard, and wrote the word "Apple" underneath, and he said, "OK. Lesson one. Listen up." And he covered up the picture and he said, "You either say this," and then he covered up the word, "or you show this. But you don't do this." Because this is treating your audience like a moron. (Laughter) And they deserve better. And lo and behold, soon enough, I was able to put this theory to the test on two books that I was working on for Knopf. The first was Katharine Hepburn's memoirs, and the second was a biography of Marlene Dietrich. Now the Hepburn book was written in a very conversational style, it was like she was sitting across a table telling it all to you. The Dietrich book was an observation by her daughter; it was a biography. So the Hepburn story is words and the Dietrich story is pictures, and so we did this. So there you are. Pure content and pure form, side by side. No fighting, ladies.
«Τι είναι το Τζουράσικ Παρκ»; Πώς έχουν, λοιπόν, τα πράγματα εδώ; Κάποιος επαναφέρει τους δεινοσαύρους στη ζωή εξάγοντας το DNA τους από προϊστορικό κεχριμπάρι. Ιδιοφυές! (Γέλια) Ευτυχώς για 'μένα, μένω και εργάζομαι στην πόλη της Νέας Υόρκης, όπου υπάρχουν πολλοί δεινόσαυροι. (Γέλια) Έτσι, επισκέφθηκα το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, μελέτησα τους σκελετούς, πήγα στο πωλητήριο και αγόρασα ένα βιβλίο. Με συνεπήρε η συγκεκριμένη σελίδα του βιβλίου, και ιδιαίτερα η κάτω δεξιά γωνία. Πήρα λοιπόν αυτό το διάγραμμα, και το έβαλα σε ένα φωτοαντιγραφικό μηχάνημα. (Γέλια)
("What's a Jurassic Park?") Now, what is the story here? Someone is re-engineering dinosaurs by extracting their DNA from prehistoric amber. Genius! (Laughter) Now, luckily for me, I live and work in New York City, where there are plenty of dinosaurs. (Laughter) So, I went to the Museum of Natural History, and I checked out the bones, and I went to the gift shop, and I bought a book. And I was particularly taken with this page of the book, and more specifically the lower right-hand corner. Now I took this diagram, and I put it in a Photostat machine, (Laughter)
Πήρα ένα χαρτί ιχνογραφίας, και το κόλλησα πάνω στο αντίγραφο με ένα κομμάτι σελοτέϊπ - σταματήστε με αν τα λέω γρήγορα. (Γέλια) Μετά πήρα έναν ραπιδογράφο -- εξηγήστε το στους πιτσιρικάδες -- (Γέλια) και ξεκίνησα να δημιουργώ τον δεινόσαυρο από την αρχή. Δεν είχα ιδέα τι έκανα, δεν είχα ιδέα πού θα κατέληγα. Αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα -- όταν πλέον πίστεψα ότι αν το συνέχιζα, θα το παρατραβούσα. Κατέληξα, λοιπόν, σε αυτή τη γραφική αναπαράσταση όπου βλέπουμε αυτό το ζώο να παίρνει σάρκα και οστά. Είμαστε στα μισά της διαδικασίας. Μετά προσέθεσα κάποια τυπογραφικά στοιχεία. Κάτι πολύ απλό, το οποίο παρέπεμπε ελαφρώς στη σήμανση του πάρκου. (Γέλια) Στο γραφείο όλοι το λάτρεψαν, κι έτσι το στείλαμε στο συγγραφέα. Ήδη από τότε, Ο Μάικλ ήταν πολύ μπροστά. «Ο Μάικλ Κρίχτον απαντά μέσω φαξ»: «Ουάου! Γαμάτο Εξώφυλλο» (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ανακουφίστηκα πολύ όταν το είδα να βγαίνει από το μηχάνημα. (Γέλια) Μου λείπει ο Μάικλ. Φυσικά, κάποιος από την MCA Universal επικοινώνησε με το νομικό μας τμήμα για να ρωτήσει μήπως θα μπορούσαν να αγοράσουν τα δικαιώματα της εικόνας, σε περίπτωση που ήθελαν να τη χρησιμοποιήσουν. Τελικά τη χρησιμοποίησαν. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ήμουν κατενθουσιασμένος. Ξέρουμε όλοι ότι ήταν μια εκπληκτική ταινία, είχε τρομερό ενδιαφέρον να παρακολουθείς το πώς πέρασε στην κουλτούρα και αποτέλεσε φαινόμενο καθώς και όλες τις διαφορετικές παραλλαγές της. Πριν λίγο καιρό όμως, συνάντησα αυτό εδώ στο Διαδίκτυο. Όχι, δεν είμαι εγώ. Όποιος και να είναι όμως, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι κάποιο πρωί ξύπνησε και είπε, «Θεέ μου, αυτό δεν το είχα χθες βράδυ. Ωωωχ» «Ήμουν τόσο κομμάτια». (Γέλια) Αν όμως το σκεφτώ κάπως, από το κεφάλι μου πέρασε στα χέρια μου και μετά στο πόδι του. (Γέλια) Φέρω κάποια ευθύνη. Πρόκειται για μεγάλη ευθύνη. Η ευθύνη ενός σχεδιαστή βιβλίων είναι τριπλή: απέναντι στον αναγνώστη, στον εκδότη αλλά κυρίως στο συγγραφέα. Θέλω να βλέπετε το βιβλίο κάθε συγγραφέα και να λέτε, «Ουάου! Αυτό πρέπει να το διαβάσω». «Ντέϊβιντ Σεντάρις ΓΥΜΝΟΣ» Ο Ντέιβιντ Σεντάρις είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, και το κυρίως άρθρο σε αυτή τη συλλογή μιλάει για ένα ταξίδι του σε μία αποικία γυμνιστών. Ο λόγος που τους επισκέφθηκε ήταν ο φόβος του για την εικόνα του σώματός του, και ήθελε να ανακαλύψει τι υπάρχει πίσω από αυτό. Για μένα ήταν απλώς μία δικαιολογία για να σχεδιάσω ένα εξώφυλλο που πραγματικά θα θέλατε να το γδύσετε. Όταν όμως θα το κάνατε, δε θα βρίσκατε αυτό που θα περιμένατε. Θα βρίσκατε κάτι που εισχωρεί πολύ πιο βαθιά. Το σχέδιο αυτό άρεσε ιδιαίτερα στον Ντέιβιντ γιατί όταν υπέγραφε βιβλία του, κάτι που κάνει συχνά, μπορούσε με ένα μαρκαδόρο να κάνει αυτό. (Γέλια) Γεια σας! (Γέλια) Ο Ογκούστεν Μπάροουζ έγραψε μία βιογραφία με τον τίτλο ["Dry"] - Στεγνός, και μιλάει για το διάστημα που πέρασε σε αποκατάσταση. Στα 20 του, ήταν εξέχον στέλεχος διαφημιστικής, και όπως μάθαμε από το Mad Men, αλκοολικός. Εκείνος, βέβαια, δεν πίστευε κάτι τέτοιο αλλά οι συνάδελφοί του επενέβησαν και είπαν, «Ή μπαίνεις για αποτοξίνωση ή σε απολύουμε και πεθαίνεις». Για μένα, αυτό θα λυνόταν με τυπογραφικά στοιχεία με αυτό που θα έλεγα αντίθετο της Εισαγωγής στην Τυπογραφία. Τι σημαίνει αυτό; Συνήθως την πρώτη μέρα στην Εισαγωγή στην Τυπογραφία, η εργασία που σου δίνουν είναι να διαλέξεις μία λέξη και να την κάνεις να μοιάζει με αυτό που λέει. Αυτό είναι το πρώτο βήμα, σωστά; Απλά πράγματα. Αυτό θα είναι το ακριβώς αντίθετο. Θέλω το βιβλίο να μοιάζει σαν να σας λέει ψέμματα, απελπισμένα και ανελέητα, όπως θα έκανε και ένας αλκοολικός. Η λύση επήλθε με την πιο απλή τεχνολογία που μπορείτε να φανταστείτε. Διάλεξα τη γραμματοσειρά και την τύπωσα σε έναν Epson με μη αδιάβροχο μελάνι, κόλλησα το αντίγραφο στον τοίχο και πέταξα πάνω του ένα κουβά νερό. Έτοιμο! Όταν λοιπόν τα δώσαμε για εκτύπωση, περάσαμε σε σημεία γυαλιστερή επίστρωση, που πραγματικά το έκανε να φαίνεται σαν να τρέχει. Πριν από λίγο καιρό, ο Ογκούστεν ενέδρευε σε ένα αεροδρόμιο και κρυβόταν σε ένα βιβλιοπωλείο κατασκοπεύοντας όσους αγόραζαν τα βιβλία του. Όταν μία γυναίκα το είδε, το κοίταξε καλά καλά και το πήγε στο ταμείο, και είπε στον ταμία, «Αυτό έχει καταστραφεί». (Γέλια) Ο ταμίας τής είπε, «Το ξέρω, κυρία μου. Όλα έτσι μας ήρθαν». (Γέλια) (Χειροκρότημα) Αυτό θα πει καλή εκτύπωση. "ΒΟΥΔΑΣ του Οσάμου Τεζούκα" Ένα εξώφυλλο μοιάζει με διαδικασία απόσταξης. Είναι το χαϊκού, αν θέλετε, της ιστορίας. Η συγκεκριμένη ιστορία που έγραψε ο Οσάμου Τεζούκα είναι ένα έπος για τη ζωή του Βούδα, και αποτελείται συνολικά από οκτώ τόμους. Το καλύτερο όμως είναι ότι όταν τους τοποθετήσετε στο ράφι, βλέπετε τη ζωή του Βούδα μέσα από όλα τα ηλικιακά στάδια. Όλες αυτές οι λύσεις προέρχονται από το κείμενο του βιβλίου, αλλά όταν ο σχεδιαστής βιβλίων διαβάσει αυτό το κείμενο, μετά πρέπει να γίνει διερμηνέας και μεταφραστής. «Ορχάν Παμούκ ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΟΚΚΙΝΟ» Αυτή η ιστορία ήταν πραγματικός γρίφος. Μιλάει για το εξής. «Ίντριγκα και έγκλημα μεταξύ των Οθωμανών ζωγράφων της αυλής του 16ου αιώνα». (Γέλια) Συγκέντρωσα, λοιπόν, όλες τις εικόνες μαζί και αφού τους έριξα μια ματιά, τις αποδόμησα και τις επανασυνέθεσα. Αυτό, λοιπόν, είναι το σχέδιο. Εντάξει; Δείτε το μπροστά φύλλο, το οπισθόφυλλο και η ράχη που είναι επίπεδη. Η πραγματική ιστορία ξεκινάει όμως όταν καλύψετε το βιβλίο και το βάλετε στο ράφι. Συναντάμε λοιπόν, τους παράνομους εραστές. Ας τους ξετρυπώσουμε. Τους ανακάλυψε ο σουλτάνος. Δε θα του αρέσει καθόλου αυτό. Ο σουλτάνος τώρα κινδυνεύει. Τώρα πρέπει να το ανοίξουμε για να ανακαλύψουμε τι θα συμβεί μετά. Για προσπαθήστε να το βιώσετε αυτό στο Kindle. (Γέλια) Άντε, μην αρχίσω τώρα. Σοβαρά. Τα οφέλη των ηλεκτρονικών βιβλίων είναι πολλά: άνεση, ευκολία, φορητότητα. Όμως κάτι χάνεται εντελώς: η παράδοση, μια αισθαντική εμπειρία, η ασφάλεια της αφής -- και λίγη ανθρωπιά. Ξέρετε τι έκανε ο Τζον Απντάϊκ μόλις έπιανε στα χέρια του ένα αντίτυπο ενός βιβλίου του από τον Άλφρεν Α. Κνοπφ; Το μύριζε. Στη συνέχεια περνούσε το χέρι του πάνω από το αδρό χαρτί, από το δριμύ μελάνι και από τις ανώμαλες άκρες των σελίδων. Τόσα χρόνια, τόσα βιβλία και ποτέ δεν τo βαρέθηκε. Στ' αλήθεια είμαι υπέρ του iPad, αλλά πιστέψτε με - όσο και να το μυρίσετε δε θα έχει αποτέλεσμα. (Γέλια) Τώρα οι τύποι της Apple θα σημειώνουν, «Ανάπτυξη προσθήκης για εκπομπή οσμής». (Γέλια) Η τελευταία ιστορία για την οποία θα μιλήσω είναι πολύ ιδιαίτερη. Μια γυναίκα που την έλεγαν Αομάμι βρίσκεται το 1984 στην Ιαπωνία και κατεβαίνει μια ελικοειδή σκάλα μιας υπερυψωμένης λεωφόρου. Όταν πλέον φτάνει στη βάση της, νιώθει εντελώς ξαφνικά να μπαίνει σε μια διαφορετική πραγματικότητα η οποία διαφέρει ελάχιστα από εκείνη που μόλις άφησε, παρεμφερής αλλα διαφορετική. Μιλάμε λοιπόν για παράλληλα επίπεδα ύπαρξης, όπως περίπου το εξώφυλλο ενός βιβλίου και το βιβλίο που καλύπτει. Πώς, λοιπόν, απεικονίζουμε κάτι τέτοιο; Πάμε ξανά πίσω στη Χέπμπορν και την Ντίντριχ, αλλά τώρα τις συγχωνεύουμε. Μιλάμε, λοιπόν, για διαφορετικά επίπεδα, διαφορετικά κομμάτια χαρτί. Αυτό βρίσκεται πάνω σε ένα ημιδιάφανο τμήμα χαρτιού. Αποτελεί ένα μέρος της μορφής και του περιεχομένου. Όταν βρίσκεται πάνω από το χάρτινο κάλυμα που είναι ακριβώς το αντίθετο, έχουμε αυτό. Ακόμα λοιπόν και αν δεν ξέρετε τίποτα γι' αυτό το βιβλίο, οδηγείστε στο να θεωρήσετε ότι ένα άτομο αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο επίπεδα ύπαρξης. Το ίδιο το αντικείμενο αποτελούσε θέμα για μελέτη, αλληλεπίδραση, αναθεώρηση και αφή. Έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο δύο στη λίστα των Μπεστ Σέλερ των Νιου Γιορκ Τάιμς. Κάτι τέτοιο είναι πρωτοφανές, τόσο για εμάς τον εκδοτικό οίκο, όσο και για το συγγραφέα. Μιλάμε για ένα βιβλίο εννιακοσίων σελίδων που είναι αλλόκοτο αλλά και ακαταμάχητο συγχρόνως και περιέχει μία σκηνή κλιμάκωσης στην οποία ορδές μικροσκοπικών ανθρώπων ξεπροβάλλουν από το στόμα ενός κοιμισμένου κοριτσιού και κάνουν ένα λυκόσκυλο να εκραγεί. (Γέλια) Σίγουρα όχι κάτι που θα έγραφε η Τζάκι Κόλινς. Δεκατέσσερεις εβδομάδες στη λίστα των Μπεστ Σέλερ οκτώ εκδόσεις και ακόμα συνεχίζει δυναμικά. Ακόμα λοιπόν και αν αγαπάμε τις εκδόσεις ως τέχνη, ξέρουμε πολύ καλά ότι πρόκειται και για επιχειρηματική δραστηριότητα, και ότι αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας και είμαστε και κάπως τυχεροί, η υπέροχη αυτή τέχνη μπορεί να γίνει και πολύ καλή δουλειά. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία μου. Συνεχίζεται. Πώς σας φαίνεται λοιπόν; Ναι. Μπορεί, το κάνει και θα το κάνει. Aλλά για εκείνο τον σχεδιαστή βιβλίων, που γυρνά τις σελίδες, που τσακίζει τις άκρες τους, που κρατά σημειώσεις στα περιθώρια, που μυρίζει το μελάνι η ιστορία μοιάζει κάπως έτσι. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
and I took a piece of tracing paper, and I taped it over the Photostat with a piece of Scotch tape -- stop me if I'm going too fast -- (Laughter) -- and then I took a Rapidograph pen -- explain it to the youngsters -- (Laughter) and I just started to reconstitute the dinosaur. I had no idea what I was doing, I had no idea where I was going, but at some point, I stopped -- when to keep going would seem like I was going too far. And what I ended up with was a graphic representation of us seeing this animal coming into being. We're in the middle of the process. And then I just threw some typography on it. Very basic stuff, slightly suggestive of public park signage. (Laughter) Everybody in house loved it, and so off it goes to the author. And even back then, Michael was on the cutting edge. ("Michael Crichton responds by fax:") ("Wow! Fucking Fantastic Jacket") (Laughter) (Applause) That was a relief to see that pour out of the machine. (Laughter) I miss Michael. And sure enough, somebody from MCA Universal calls our legal department to see if they can maybe look into buying the rights to the image, just in case they might want to use it. Well, they used it. (Laughter) (Applause) And I was thrilled. We all know it was an amazing movie, and it was so interesting to see it go out into the culture and become this phenomenon and to see all the different permutations of it. But not too long ago, I came upon this on the Web. No, that is not me. But whoever it is, I can't help but thinking they woke up one day like, "Oh my God, that wasn't there last night. Ooooohh! I was so wasted." (Laughter) But if you think about it, from my head to my hands to his leg. (Laughter) That's a responsibility. And it's a responsibility that I don't take lightly. The book designer's responsibility is threefold: to the reader, to the publisher and, most of all, to the author. I want you to look at the author's book and say, "Wow! I need to read that." David Sedaris is one of my favorite writers, and the title essay in this collection is about his trip to a nudist colony. And the reason he went is because he had a fear of his body image, and he wanted to explore what was underlying that. For me, it was simply an excuse to design a book that you could literally take the pants off of. But when you do, you don't get what you expect. You get something that goes much deeper than that. And David especially loved this design because at book signings, which he does a lot of, he could take a magic marker and do this. (Laughter) Hello! (Laughter) Augusten Burroughs wrote a memoir called ["Dry"], and it's about his time in rehab. In his 20s, he was a hotshot ad executive, and as Mad Men has told us, a raging alcoholic. He did not think so, however, but his coworkers did an intervention and they said, "You are going to rehab, or you will be fired and you will die." Now to me, this was always going to be a typographic solution, what I would call the opposite of Type 101. What does that mean? Usually on the first day of Introduction to Typography, you get the assignment of, select a word and make it look like what it says it is. So that's Type 101, right? Very simple stuff. This is going to be the opposite of that. I want this book to look like it's lying to you, desperately and hopelessly, the way an alcoholic would. The answer was the most low-tech thing you can imagine. I set up the type, I printed it out on an Epson printer with water-soluble ink, taped it to the wall and threw a bucket of water at it. Presto! Then when we went to press, the printer put a spot gloss on the ink and it really looked like it was running. Not long after it came out, Augusten was waylaid in an airport and he was hiding out in the bookstore spying on who was buying his books. And this woman came up to it, and she squinted, and she took it to the register, and she said to the man behind the counter, "This one's ruined." (Laughter) And the guy behind the counter said, "I know, lady. They all came in that way." (Laughter) Now, that's a good printing job. A book cover is a distillation. It is a haiku, if you will, of the story. This particular story by Osama Tezuka is his epic life of the Buddha, and it's eight volumes in all. But the best thing is when it's on your shelf, you get a shelf life of the Buddha, moving from one age to the next. All of these solutions derive their origins from the text of the book, but once the book designer has read the text, then he has to be an interpreter and a translator. This story was a real puzzle. This is what it's about. ("Intrigue and murder among 16th century Ottoman court painters.") (Laughter) All right, so I got a collection of the paintings together and I looked at them and I deconstructed them and I put them back together. And so, here's the design, right? And so here's the front and the spine, and it's flat. But the real story starts when you wrap it around a book and put it on the shelf. Ahh! We come upon them, the clandestine lovers. Let's draw them out. Huhh! They've been discovered by the sultan. He will not be pleased. Huhh! And now the sultan is in danger. And now, we have to open it up to find out what's going to happen next. Try experiencing that on a Kindle. (Laughter) Don't get me started. Seriously. Much is to be gained by eBooks: ease, convenience, portability. But something is definitely lost: tradition, a sensual experience, the comfort of thingy-ness -- a little bit of humanity. Do you know what John Updike used to do the first thing when he would get a copy of one of his new books from Alfred A. Knopf? He'd smell it. Then he'd run his hand over the rag paper, and the pungent ink and the deckled edges of the pages. All those years, all those books, he never got tired of it. Now, I am all for the iPad, but trust me -- smelling it will get you nowhere. (Laughter) Now the Apple guys are texting, "Develop odor emission plug-in." (Laughter) And the last story I'm going to talk about is quite a story. A woman named Aomame in 1984 Japan finds herself negotiating down a spiral staircase off an elevated highway. When she gets to the bottom, she can't help but feel that, all of a sudden, she's entered a new reality that's just slightly different from the one that she left, but very similar, but different. And so, we're talking about parallel planes of existence, sort of like a book jacket and the book that it covers. So how do we show this? We go back to Hepburn and Dietrich, but now we merge them. So we're talking about different planes, different pieces of paper. So this is on a semi-transparent piece of velum. It's one part of the form and content. When it's on top of the paper board, which is the opposite, it forms this. So even if you don't know anything about this book, you are forced to consider a single person straddling two planes of existence. And the object itself invited exploration interaction, consideration and touch. This debuted at number two on the New York Times Best Seller list. This is unheard of, both for us the publisher, and the author. We're talking a 900-page book that is as weird as it is compelling, and featuring a climactic scene in which a horde of tiny people emerge from the mouth of a sleeping girl and cause a German Shepherd to explode. (Laughter) Not exactly Jackie Collins. Fourteen weeks on the Best Seller list, eight printings, and still going strong. So even though we love publishing as an art, we very much know it's a business too, and that if we do our jobs right and get a little lucky, that great art can be great business. So that's my story. To be continued. What does it look like? Yes. It can, it does and it will, but for this book designer, page-turner, dog-eared place-holder, notes in the margins-taker, ink-sniffer, the story looks like this. Thank you. (Applause)