Tell your daughters of this year, how we woke needing coffee but discovered instead cadavers strewn about our morning papers, waterlogged facsimiles of our sisters, spouses, small children. Say to your baby of this year when she asks, as she certainly should, tell her it was too late coming. Admit even in the year we leased freedom, we didn't own it outright. There were still laws for every way we used our privates while they pawed at the soft folds of us, grabbed with no concern for consent, no laws made for the men that enforced them. We were trained to dodge, to wait, to cower and cover, to wait more, still, wait. We were told to be silent.
Spune-le fiicelor tale despre acest an, cum ne-am trezit având nevoie de cafea, descoperind în schimb cadavre împrăștiate în ziarele de dimineață, facsimile inundate de apă ale surorilor, soților, copiilor. Povestește-i fetiței tale despre acest an când va întreba, așa cum ar trebui, spune-i că a venit prea târziu. Recunoaște că în chiar anul arendării libertății, nu am avut-o pe loc. Existau încă legi, pentru cum să ne folosim privatele în timp ce ei puneau laba pe părțile noastre moi, înșfăcate fără grija pentru consimțământ, nici o lege pentru bărbații care le impuneau. Am fost antrenate să ne ferim, să așteptăm, să tremurăm și să ne acoperim, să așteptăm mai mult, nemișcate, să așteptăm. Ni s-a spus să fim tăcute.
But speak to your girls of this wartime, a year preceded by a score of the same, so as in two decades before, we wiped our eyes, laced caskets with flags, evacuated the crime scene of the club, caterwauled in the street, laid our bodies on the concrete against the outlines of our fallen, cried, "Of course we mattered," chanted for our disappeared. The women wept this year. They did.
Spune-le fiicelor tale despre acest timp de război, un an precedat de unul asemănător, ca acum două decenii, când ne-am șters ochii, am învelit sicrie cu steaguri, am evacuat scena crimei din club, am jelit în stradă, am așezat trupuri pe ciment în fața contururilor celor căzuți, am strigat, „Bineînțeles că am contat”, am cântat pentru dispăruți. Femeile au plâns anul ăsta. Au plâns.
In the same year, we were ready. The year we lost our inhibition and moved with courageous abandon was also the year we stared down barrels, sang of cranes in skies, ducked and parried, caught gold in hijab, collected death threats, knew ourselves as patriots, said, "We're 35 now, time we settled down and found a running mate," made road maps for infant joy, shamed nothing but fear, called ourselves fat and meant, of course, impeccable.
În același an, am fost pregătite. Anul în care ne-am pierdut inhibarea și ne-am mutat cu curaj a fost și anul în care am privit pe țeava puștilor, am cântat despre cocori pe cer, ne-am ferit și am parat, am prins aur în hijab, am colectat amenințări, ne-am știut patrioate, ne-am spus: „Avem 35 de ani, e timpul să ne stabilim undeva”, am făcut hărți pentru bucuria puerilă, am necinstit doar frica, ne-am numit grase și ne refeream, bineînțeles, la impecabile.
This year, we were women, not brides or trinkets, not an off-brand gender, not a concession, but women.
Anul acesta, am fost femei, nu mirese sau jucării, nu un sex inferior, nu o concesiune, ci femei.
Instruct your babies. Remind them that the year has passed to be docile or small. Some of us said for the first time that we were women, took this oath of solidarity seriously. Some of us bore children and some of us did not, and none of us questioned whether that made us real or appropriate or true.
Instruiește-ți copiii. Amintește-le că a trecut anul ca să fii docil sau mic. Unele dintre noi au spus prima oară că suntem femei, au luat în serios acest jurământ de solidaritate. Unele dintre noi au născut copii, altele nu, și nimeni nu s-a întrebat dacă asta ne-a făcut reale sau adecvate sau adevărate.
When she asks you of this year, your daughter, whether your offspring or heir to your triumph, from her comforted side of history teetering towards woman, she will wonder and ask voraciously, though she cannot fathom your sacrifice, she will hold your estimation of it holy, curiously probing, "Where were you? Did you fight? Were you fearful or fearsome? What colored the walls of your regret? What did you do for women in the year it was time? This path you made for me, which bones had to break? Did you do enough, and are you OK, momma? And are you a hero?" She will ask the difficult questions.
Când te întreabă despre acest an, fiica ta, fie produs sau moștenitor al triumfului tău, de pe latura ei liniștită a istoriei, șovăind spre a fi femeie, se va gândi și va întreba vorace, deși nu poate pătrunde sacrificiul tău, va crede estimarea ta, cercetând curios: „Unde ai fost?” „Ai luptat? Ai fost temătoare sau de temut? Ce-ți colora pereții regretului? Ce ai făcut pentru femei în anul în care venise timpul? Ce oase ți-ai rupt pentru calea ce mi-ai creat-o? Ai făcut destul, ești mulțumită, mamă? Ești o eroină?” Va pune întrebările grele.
She will not care about the arc of your brow, the weight of your clutch. She will not ask of your mentions. Your daughter, for whom you have already carried so much, wants to know what you brought, what gift, what light did you keep from extinction? When they came for victims in the night, did you sleep through it or were you roused? What was the cost of staying woke? What, in the year we said time's up, what did you do with your privilege? Did you sup on others' squalor? Did you look away or directly into the flame? Did you know your skill or treat it like a liability? Were you fooled by the epithets of "nasty" or "less than"? Did you teach with an open heart or a clenched fist? Where were you?
Nu îi va păsa de arcul sprâncenei tale, de greutatea poșetei. Nu va întreba de amintirile tale. Fiica ta, pentru care ai îndurat deja atâtea, vrea să știe ce ai adus, ce dar, ca flacără ai ferit de stingere? Când au venit după victime noaptea, ai dormit sau te-ai trezit? Care a fost costul să stai trează? În anul în care am decis că timpul a expirat, ce ai făcut cu dreptul tău? Ai cinat în mizeria altora? Ai privit în altă parte sau direct spre flacără? Erai conștientă de ce poți sau ai luat-o ca pe o datorie? Te-ai lăsat păcălită de epitete precum „scârbos” sau „insuficient”? Ai dăscălit cu inima deschisă sau cu pumnul strâns? Unde ai fost?
Tell her the truth. Make it your life. Confirm it. Say, "Daughter, I stood there with the moment drawn on my face like a dagger, and flung it back at itself, slicing space for you." Tell her the truth, how you lived in spite of crooked odds. Tell her you were brave, and always, always in the company of courage, mostly the days when you just had yourself. Tell her she was born as you were, as your mothers before, and the sisters beside them, in the age of legends, like always.
Spune-i adevărul. E viața ta. Confirmă. Spune-i: „Fata mea, am fost acolo cu clipa afișată pe fața mea ca un pumnal, și l-am lansat înapoi, feliind spațiul pentru tine.” Spune-i adevărul, cum ai supraviețuit în ciuda sorții necinstite. Spune-i că ai avut curaj și mereu, mereu în compania curajului, mai ales în zilele în care ai fost singură. Spune-i că s-a născut ca și tine, ca și mama ta înainte și surorile alături, în era legendelor, ca întotdeauna.
Tell her she was born just in time, just in time to lead.
Spune-i că s-a născut la timp, exact la timp să conducă.
(Applause)
(Aplauze)