Tell your daughters of this year, how we woke needing coffee but discovered instead cadavers strewn about our morning papers, waterlogged facsimiles of our sisters, spouses, small children. Say to your baby of this year when she asks, as she certainly should, tell her it was too late coming. Admit even in the year we leased freedom, we didn't own it outright. There were still laws for every way we used our privates while they pawed at the soft folds of us, grabbed with no concern for consent, no laws made for the men that enforced them. We were trained to dodge, to wait, to cower and cover, to wait more, still, wait. We were told to be silent.
ספרו לבנות שלכם על השנה הזו, איך התעוררנו עם צורך בקפה אבל גילינו במקום גופות שרועות על עיתוני הבוקר שלנו, דמויות כמו בולי עץ במים של האחיות, בני הזוג וילדים קטנים. ספרו לתינוקת שלכם על השנה הזו כשהיא שואלת, כמו שהיא בטוח תעשה, ספרו לה שהיא איחרה. הודו שאפילו בשנה שהחכרנו את החירות היא לא באמת היתה בבעלותינו. עדיין היו חוקים לכל דרך בה השתמשנו באברים המוצנעים שלנו בעוד הם חפנו את הקפלים הרכים שלנו, תפסו בלי דאגה להסכמה, ללא חוקים לגברים שאכפו אותם. אומנו לברוח, לחכות, להתחבא ולהתכסות, לחכות עוד, ללא תזוזה, לחכות. נאמר לנו להיות שקטות.
But speak to your girls of this wartime, a year preceded by a score of the same, so as in two decades before, we wiped our eyes, laced caskets with flags, evacuated the crime scene of the club, caterwauled in the street, laid our bodies on the concrete against the outlines of our fallen, cried, "Of course we mattered," chanted for our disappeared. The women wept this year. They did.
אבל דברו עם הילדות שלכם על המלחמה הזו, שנה שקדמה להרבה שדומות לה, כמעט שני עשורים לפני, ניגבנו את עיניינו, שמנו דגלים על ארונות קבורה, פינינו את זירות הפשע של המועדון, צועקים כמו חתולים ברחובות, מניחים את הגופות שלנו על הבטון על הסימון של הנופלים, וצועקים, "כמובן ששינינו," שרנו לאלה שנעלמו. הנשים בכו השנה. כך הן עשו.
In the same year, we were ready. The year we lost our inhibition and moved with courageous abandon was also the year we stared down barrels, sang of cranes in skies, ducked and parried, caught gold in hijab, collected death threats, knew ourselves as patriots, said, "We're 35 now, time we settled down and found a running mate," made road maps for infant joy, shamed nothing but fear, called ourselves fat and meant, of course, impeccable.
באותה שנה, היינו מוכנות. השנה בה איבדנו את העכבות שלנו ועברנו עם נטישה אמיצה היתה גם השנה שהבטנו לתוך קנים, שרנו על מנופים בשמים, התכופפנו והדפנו, תפסנו זהב בחיג'אב, אספנו איומי מוות, הכרנו את עצמנו כפטריוטים, אמרנו, "אנחנו בני 35 עכשיו, הזמן להתיישב ולמצוא שותף לחיים." יצרנו מפות לתינוקת ג'וי, לא ביישנו שום דבר חוץ מפחד, קראנו לעצמנו שמנים והתכוונו כמובן, למושלמים.
This year, we were women, not brides or trinkets, not an off-brand gender, not a concession, but women.
השנה, היינו נשים, לא כלות או מתנות, לא מין לא ממותג, לא ויתור, אלא נשים.
Instruct your babies. Remind them that the year has passed to be docile or small. Some of us said for the first time that we were women, took this oath of solidarity seriously. Some of us bore children and some of us did not, and none of us questioned whether that made us real or appropriate or true.
ספרו לתינוקות שלכם. הזכירו להן שהשנה עברה להיות רגועה וקטנה. כמה מאיתנו אמרו בפעם הראשונה שהיינו נשים, נשבעו לסולידריות ברצינות. כמה מאיתנו ילדו ילדים וכמה לא, ואף אחת מאיתנו לא תהתה אם זה עשה אותנו אמיתיות או מתאימות או נכונות.
When she asks you of this year, your daughter, whether your offspring or heir to your triumph, from her comforted side of history teetering towards woman, she will wonder and ask voraciously, though she cannot fathom your sacrifice, she will hold your estimation of it holy, curiously probing, "Where were you? Did you fight? Were you fearful or fearsome? What colored the walls of your regret? What did you do for women in the year it was time? This path you made for me, which bones had to break? Did you do enough, and are you OK, momma? And are you a hero?" She will ask the difficult questions.
כשהיא תשאל אתכן על השנה הזו, ביתכם, בין אם צאצאית או יורשת לנצחון, מהצד הנוח של ההסטוריה מתקרבת להיות אישה, היא תתהה ותשאל ברעבתנות, למרות שהיא לא תוכל להבין את הקורבן שלכן, היא תשמור את ההערכה שלכם קדושה. תחקור בסקרנות, "איפה היית? האם נלחמת? האם היית מלאת פחד או מלאת תעוזה? מה צבע את קירות החרדה שלך? מה עשית עבור נשים בשנה שזה היה הזמן? המסלול הזה שהתוות עבורי, איזה עצמות היית צריכה לשבור? האם עשית מספיק, והאם את בסדר, אמא? האם את גיבורה?" היא תשאל את השאלות הקשות.
She will not care about the arc of your brow, the weight of your clutch. She will not ask of your mentions. Your daughter, for whom you have already carried so much, wants to know what you brought, what gift, what light did you keep from extinction? When they came for victims in the night, did you sleep through it or were you roused? What was the cost of staying woke? What, in the year we said time's up, what did you do with your privilege? Did you sup on others' squalor? Did you look away or directly into the flame? Did you know your skill or treat it like a liability? Were you fooled by the epithets of "nasty" or "less than"? Did you teach with an open heart or a clenched fist? Where were you?
לא יהיה לה אכפת מהקשת של הגבה שלך, כמה את לופתת. היא לא תשאל על האזכורים שלך. הבת שלך, עבורה כבר עשית כל כך הרבה, רוצה לדעת מה הבאת, איזו מתנה, איזה אור שמרת שלא יכבה? כשהם באו לקרבנות בלילה, האם ישנת או התעוררת? מה היה המחיר של להשאר ערה? מה, בשנים שאמרנו שהזמן נגמר, מה עשית עם הזכויות שלך? האם נתלית על לכלוך של אחרים? האם הסתת את מבטך או הבטת ישר לתוך הלהבה? האם הכרת את הכישור שלך או התייחסת אליו כמעמסה? האם שיטו אותך הכינויים "נבזית" או "פחות מ"? האם לימדת עם לב פתוח או אגרוף לפות? איפה היית?
Tell her the truth. Make it your life. Confirm it. Say, "Daughter, I stood there with the moment drawn on my face like a dagger, and flung it back at itself, slicing space for you." Tell her the truth, how you lived in spite of crooked odds. Tell her you were brave, and always, always in the company of courage, mostly the days when you just had yourself. Tell her she was born as you were, as your mothers before, and the sisters beside them, in the age of legends, like always.
הגידי לה את האמת, הפכי את זה לחייך. אשרי את זה, "ביתי, עמדתי שם עם הרגע משוך על פני כמו פגיון, וזרקתי אותו חזרה על עצמו, חתכתי חלל בשבילך." אמרי לה את האמת, איך חיית למרות הסיכויים העלובים. ספרי לה שהיית אמיצה, ותמיד, תמיד בחברת האומץ, בעיקר הימים כשהייתה לך רק את עצמך. ספרי לה שהיא נולדה כמוך, כמו אימך לפני כן, והאחיות לידה, בדור האגדות, כמו תמיד.
Tell her she was born just in time, just in time to lead.
ספרי לה שהיא נולדה ממש בזמן, ממש בזמן להוביל.
(Applause)
(מחיאות כפיים)