Πείτε στις κόρες σας γι' αυτή τη χρονιά, πώς ξυπνήσαμε με ανάγκη για καφέ, αλλά βρήκαμε αντ' αυτού πτώματα να γεμίζουν τις πρωινές μας εφημερίδες, που θα μπορούσαν να είναι ματωμένα αντίγραφα αδελφών, συζύγων ή και των μικρών παιδιών μας. Πείτε στο μωρό σας για τη φετινή χρονιά όταν σας ρωτήσει, όπως σίγουρα θα κάνει, πείτε της ότι ήταν πολύ αργά. Παραδεχτείτε ότι και τη χρονιά που μισθώσαμε την ελευθερία, δε μας άνηκε. Υπήρχαν ακόμη νόμοι για το πώς να χρησιμοποιούμε τα ιδιαίτερα μέρη μας, ενώ αυτοί πασπάτευαν τις μαλακές πτυχώσεις μας, αρπάζοντας τες χωρίς να νοιάζονται για τη συναίνεσή μας, κανένας νόμος για τους άντρες που τους επέβαλλαν. Εκπαιδευτήκαμε να αποφεύγουμε, να περιμένουμε, να τρέμουμε και να καλύπτουμε, να περιμένουμε κι άλλο, ακίνητες, να περιμένουμε. Μας είπαν να είμαστε σιωπηλές.
Tell your daughters of this year, how we woke needing coffee but discovered instead cadavers strewn about our morning papers, waterlogged facsimiles of our sisters, spouses, small children. Say to your baby of this year when she asks, as she certainly should, tell her it was too late coming. Admit even in the year we leased freedom, we didn't own it outright. There were still laws for every way we used our privates while they pawed at the soft folds of us, grabbed with no concern for consent, no laws made for the men that enforced them. We were trained to dodge, to wait, to cower and cover, to wait more, still, wait. We were told to be silent.
Αλλά μιλήστε στα κορίτσια σας γι' αυτή την περίοδο πολέμου, μια χρονιά που κατέληξε στο ίδιο αποτέλεσμα, όπως και πριν από δύο δεκαετίες, σκουπίσαμε τα κλαμένα μας μάτια, σκεπάσαμε τα φέρετρα με σημαίες, εκκενώσαμε τη σκηνή του εγκλήματος, θρηνήσαμε σκούζοντας στο δρόμο, απλώσαμε τα πτώματα στο τσιμέντο δίπλα στα σκίτσα των πεσόντων μας, φωνάξαμε, «Φυσικά και μετράμε,» τραγουδήσαμε για τους χαμένους μας. Οι γυναίκες έκλαψαν φέτος. Έκλαψαν.
But speak to your girls of this wartime, a year preceded by a score of the same, so as in two decades before, we wiped our eyes, laced caskets with flags, evacuated the crime scene of the club, caterwauled in the street, laid our bodies on the concrete against the outlines of our fallen, cried, "Of course we mattered," chanted for our disappeared. The women wept this year. They did.
Την ίδια χρονιά ήμασταν έτοιμες. Η χρονιά που ξεχάσαμε τις αναστολές μας και προχωρήσαμε θαρραλέες και ξέφρενες ήταν και η χρονιά που αντικρίσαμε κάνες όπλων, τραγουδήσαμε για γερανούς στους ουρανούς, σκύψαμε και αποκρούσαμε, πιάσαμε χρυσάφι με τις μαντήλες μας, συλλέξαμε απειλές θανάτου, νιώσαμε πατριώτισσες, είπαμε, «Φτάσαμε 35, ώρα να αράξουμε και να βρούμε σύντροφο», κάναμε σχέδια για βρεφική χαρά, ντροπιάσαμε μόνο τον φόβο, είπαμε τους εαυτούς μας «χοντρές» αλλά φυσικά εννοούσαμε «άψογες».
In the same year, we were ready. The year we lost our inhibition and moved with courageous abandon was also the year we stared down barrels, sang of cranes in skies, ducked and parried, caught gold in hijab, collected death threats, knew ourselves as patriots, said, "We're 35 now, time we settled down and found a running mate," made road maps for infant joy, shamed nothing but fear, called ourselves fat and meant, of course,
Φέτος, ήμασταν γυναίκες,
impeccable.
όχι νύφες ή μπιχλιμπίδια, ούτε κάποιο ενδιάμεσο φύλο, καμία έκπτωση, αλλά γυναίκες.
This year, we were women, not brides or trinkets, not an off-brand gender, not a concession, but women.
Μάθετε στα μωρά σας. Θυμίστε τους ότι πέρασε η χρονιά που πρέπει να είναι υπάκουες και μικρές. Μερικές από εμάς είπαν για πρώτη φορά ότι ήταν γυναίκες, πήραν στα σοβαρά αυτόν τον όρκο αλληλεγγύης. Μερικές από εμάς έκαναν παιδιά και μερικές όχι, και καμία δεν αμφισβήτησε αν αυτό μας κάνει πραγματικές ή κατάλληλες ή αληθινές.
Instruct your babies. Remind them that the year has passed to be docile or small. Some of us said for the first time that we were women, took this oath of solidarity seriously. Some of us bore children and some of us did not, and none of us questioned whether that made us real or appropriate or true.
Όταν σας ρωτήσει γι' αυτήν τη χρονιά, η κόρη σας, ως απόγονος ή κληρονόμος του θριάμβου σας, από τη δική της ασφαλή πλευρά της ιστορίας, καθώς θα γίνεται γυναίκα, θα αναρωτηθεί και θα ρωτήσει ένθερμα, αν και δεν μπορεί να καταλάβει τη θυσία σας, θα κρατήσει σαν ιερό ό,τι της πείτε, ρωτώντας με περιέργεια, «Πού ήσουν; Πολέμησες; Ήσουν φοβισμένη ή φοβερή; Τι χρωμάτισε τους τοίχους της θλίψης σου; Τι έκανες για τις γυναίκες τη χρονιά που έφτασε ο καιρός; Το μονοπάτι που έφτιαξες για μένα, ποια κόκαλα έπρεπε να σπάσει; Έκανες αρκετά, και είσαι εντάξει, μαμά; Είσαι ηρωίδα;» Θα κάνει δύσκολες ερωτήσεις.
When she asks you of this year, your daughter, whether your offspring or heir to your triumph, from her comforted side of history teetering towards woman, she will wonder and ask voraciously, though she cannot fathom your sacrifice, she will hold your estimation of it holy, curiously probing, "Where were you? Did you fight? Were you fearful or fearsome? What colored the walls of your regret? What did you do for women in the year it was time? This path you made for me, which bones had to break? Did you do enough, and are you OK, momma? And are you a hero?" She will ask the difficult questions.
Δεν θα τη νοιάξει το τόξο του φρυδιού σας, το βάρος της τσάντας σας. Δεν θα σας ρωτήσει για τις αναφορές σας. Η κόρη σας, για την οποία έχετε ήδη κάνει τόσα πολλά, θέλει να ξέρει τι έφερες, τι δώρο, ποιο φως κράτησες άσβεστο; Όταν ήρθαν για θύματα μέσα στη νύχτα, παρέμεινες κοιμισμένη ή ξύπνησες; Ποιο ήταν το κόστος του να μείνεις ξύπνια; Τι έκανες από την προνομιακή σου θέση τη χρονιά που ξεμείναμε από χρόνο; Υποστήριξες την εξαθλίωση των άλλων; Κοίταξες μακριά ή κατευθείαν στη φλόγα; Γνώριζες τις ικανότητές σου ή θεώρησες ότι είναι ρίσκο; Ξεγελάστηκες από τα επίθετα «αηδιαστικός» ή «ανεπαρκής»; Δίδαξες με ανοιχτή καρδιά ή με σφιχτή γροθιά; Πού ήσουν;
She will not care about the arc of your brow, the weight of your clutch. She will not ask of your mentions. Your daughter, for whom you have already carried so much, wants to know what you brought, what gift, what light did you keep from extinction? When they came for victims in the night, did you sleep through it or were you roused? What was the cost of staying woke? What, in the year we said time's up, what did you do with your privilege? Did you sup on others' squalor? Did you look away or directly into the flame? Did you know your skill or treat it like a liability? Were you fooled by the epithets of "nasty" or "less than"? Did you teach with an open heart or a clenched fist? Where were you?
Πες της την αλήθεια. Κάν' την ζωή σου. Επιβεβαίωσέ το. Πες, «Κόρη, στάθηκα εκεί με τη στιγμή σα στιλέτο στο πρόσωπό μου, και το εκσφενδόνισα πίσω, κόβοντας χώρο για σένα». Πες της την αλήθεια, πώς έζησες παρά τις άσχημες πιθανότητες. Πες της ότι ήσουν θαρραλέα, και πάντα, πάντα με κουράγιο, ιδίως τις ημέρες που είχες μόνο τον εαυτό σου. Πες της ότι γεννήθηκε όπως κι εσύ, όπως και οι μητέρες σου πιο πριν, και οι αδελφές δίπλα τους, τον καιρό των θρύλων, όπως πάντα.
Tell her the truth. Make it your life. Confirm it. Say, "Daughter, I stood there with the moment drawn on my face like a dagger, and flung it back at itself, slicing space for you." Tell her the truth, how you lived in spite of crooked odds. Tell her you were brave, and always, always in the company of courage, mostly the days when you just had yourself. Tell her she was born as you were, as your mothers before, and the sisters beside them, in the age of legends, like always.
Πες της ότι γεννήθηκε πάνω στην ώρα, πάνω στην ώρα για να ηγηθεί.
Tell her she was born just in time, just in time to lead.
(Χειροκρότημα)
(Applause)