Разкажете на дъщерите си за тази година, когато се събудихме нуждаейки си от кафе, но вместо това открихме трупове, разпръснати по сутрешните вестници, измокрени факсимилета на нашите сестри, съпруги, малолетни деца. Кажи на бебето си за тази година, когато тя попита, което със сигурност ще направи, кажи й, че отдавна се очакваше. Признай, че дори в годината, в която призовахме свободата, не я притежавахме напълно. Все още имаше закони за всеки начин, по който използвахме интимните си части докато се докопваха до меките ни извивки, сграбчвани без грижа за съгласие, никакви закони, създадени за мъжете, които ги прилагаха. Бяхме обучени да се укриваме, да чакаме, да треперим и да се крием, да чакаме още, застинали, да чакаме. Беше ни казано да мълчим.
Tell your daughters of this year, how we woke needing coffee but discovered instead cadavers strewn about our morning papers, waterlogged facsimiles of our sisters, spouses, small children. Say to your baby of this year when she asks, as she certainly should, tell her it was too late coming. Admit even in the year we leased freedom, we didn't own it outright. There were still laws for every way we used our privates while they pawed at the soft folds of us, grabbed with no concern for consent, no laws made for the men that enforced them. We were trained to dodge, to wait, to cower and cover, to wait more, still, wait. We were told to be silent.
Но кажете на дъщерите си за това военно време, година предхождана от същия резултат, както и преди две десетилетия, избърсахме очите си, украсихме каскетите си със знамена, евакуирахме криминалната сцена на клуба, мяукахме по улиците, полагахме телата си върху бетона срещу очертанията на нашите паднали, викахме, "Разбира се, че бяхме важни," пеехме за нашите изчезнали. Жените плачеха тази година. Наистина плачеха.
But speak to your girls of this wartime, a year preceded by a score of the same, so as in two decades before, we wiped our eyes, laced caskets with flags, evacuated the crime scene of the club, caterwauled in the street, laid our bodies on the concrete against the outlines of our fallen, cried, "Of course we mattered," chanted for our disappeared. The women wept this year. They did.
В същата тази година бяхме готови. Годината, когато загубихме своите задръжки и продължихме с безгрижна смелост бе също годината, в която гледахме в оръжия пеехме за кранове в небесата, навеждахме се и се прикривахме, хващахме злато в хиджаби, събирахме смъртни заплахи, познавахме се като патриоти, казахме, "Сега сме на 35, време да се задомим и си намерим партньор," направихме карти за детска радост, засрамени единствено от страх, наричахме се дебели и разбира се, имахме предвид безупречни.
In the same year, we were ready. The year we lost our inhibition and moved with courageous abandon was also the year we stared down barrels, sang of cranes in skies, ducked and parried, caught gold in hijab, collected death threats, knew ourselves as patriots, said, "We're 35 now, time we settled down and found a running mate," made road maps for infant joy, shamed nothing but fear, called ourselves fat and meant, of course, impeccable.
Тази година бяхме жени, не булки или играчки, не пол от мръсна марка, не концесия, а жени.
This year, we were women, not brides or trinkets, not an off-brand gender, not a concession, but women.
Инструктирайте бебета си. Примпомнете им, че годината премина като мека или малка. Някои от нас за първи път заявиха, че са жени, поеха тази клетва на солидарност сериозно. Някои от нас родиха деца, а други не успяха, и никоя от нас не постави под въпрос дали това ни прави реални или подходящи, или истински.
Instruct your babies. Remind them that the year has passed to be docile or small. Some of us said for the first time that we were women, took this oath of solidarity seriously. Some of us bore children and some of us did not, and none of us questioned whether that made us real or appropriate or true.
Когато тя те попита за тази година, твоята дъщеря, дали твоето потомство или наследник на триумфа ти, от нейната утешителна страна на историята бавно превръщаща се в жена, тя ще се чуди и ще пита неспирно, въпреки че не може да осъзнае твоята саможертва, тя ще пази оценката ти за нея като нещо свято, любопитно разпитвайки,"Къде беше ти? Бори ли се? Беше ли изпълнена със страх или страховита? Какво оцвети стените на твоето съжаление? Какво направи за жените в годината, когато бе време? Тази пътека, която си проправила за мен, кои кости трябваше да се прекършат? Направи ли достатъчно, и добре ли си мамо? Героиня ли си? Тя ще задава трудните въпроси.
When she asks you of this year, your daughter, whether your offspring or heir to your triumph, from her comforted side of history teetering towards woman, she will wonder and ask voraciously, though she cannot fathom your sacrifice, she will hold your estimation of it holy, curiously probing, "Where were you? Did you fight? Were you fearful or fearsome? What colored the walls of your regret? What did you do for women in the year it was time? This path you made for me, which bones had to break? Did you do enough, and are you OK, momma? And are you a hero?" She will ask the difficult questions.
Няма да я е грижа за извивката около дъгата на веждите ти, за тежестта на раменете ти. Тя няма да пита за споменаванията ти. Твоята дъщеря, за която си отдала толкова много, иска да знае какво си донесла, какъв подарък, каква светлина си предпазила от изгасване? Когато те дойдоха за жертви през нощта, проспа ли го или беше на крак? Каква бе цената да бъдеш будна? В годината, в която казхме че няма време, какво напрви с твоята привилегия? Облагодетелства ли се от мизерията на други? Гледаше ли настрани или директно в пламъка? Знаеше ли своите умения или ги третираше като тежест? Беше ли заблудена от епитетите на "гадна" или "по-малко от"? Учеше ли с отворено сърце или със стиснат юмрук? Къде беше ти?
She will not care about the arc of your brow, the weight of your clutch. She will not ask of your mentions. Your daughter, for whom you have already carried so much, wants to know what you brought, what gift, what light did you keep from extinction? When they came for victims in the night, did you sleep through it or were you roused? What was the cost of staying woke? What, in the year we said time's up, what did you do with your privilege? Did you sup on others' squalor? Did you look away or directly into the flame? Did you know your skill or treat it like a liability? Were you fooled by the epithets of "nasty" or "less than"? Did you teach with an open heart or a clenched fist? Where were you?
Кажи й истината. Направи я твой живот. Потвърди го. Кажи: "Дъще, стоях там в момента, изрисуван на лицето ми като кама, и го хвърлих обратно към себе си, проправяйки място за теб." Кажи й истината, как си живяла въпреки неравните шансове. Кажи й че си била смела, и винаги, винаги в компанията на кураж, най вече в дните, когато си била сама със себе си. Кажи й, че е родена както и ти, както майките ни преди нас, и сестрите до тях в епохата на легендите, както винаги.
Tell her the truth. Make it your life. Confirm it. Say, "Daughter, I stood there with the moment drawn on my face like a dagger, and flung it back at itself, slicing space for you." Tell her the truth, how you lived in spite of crooked odds. Tell her you were brave, and always, always in the company of courage, mostly the days when you just had yourself. Tell her she was born as you were, as your mothers before, and the sisters beside them, in the age of legends, like always.
Кажи й, че се е родила точно навреме, точно навреме, за да води.
Tell her she was born just in time, just in time to lead.
(Аплодисменти)
(Applause)