Пристигнах в САЩ от Кингстън, Ямайка, през лятото на 68-ма. Шестчленното ми семейство беше натъпкано в двустаен апартамент, в триетажна сграда без асансьор в Бруклин. На нашата улица имаше няколко деца - някои говореха испански, други английски. В началото не ми беше позволено да играя с тях, защото, както казваха родителите ми, “Те са прекалено необуздани” - (Смях) затова можех само да ги гледам през прозореца. Карането на ролкови кънки беше от любимите им занимания. Обичаха да се хващат за задната част на градския автобус, и се пускаха от задната броня тъкмо когато автобусът пристигнеше в края на улицата пред моята сграда. Един ден имаше ново момиче с тях. Чух обичайните крясъци от смях, примесени с “Mira, mira!” “Mira, mira!” Това на испански означава “Виж, виж!” Групата се хвана за задницата на автобуса в началото на улицата, и докато се носеха надолу със смях, крещейки “Виж, виж, виж, виж,” автобусът внезапно спря. Опитните деца реагираха бързо и се пуснаха от автобуса, но новото момиче залитна назад и падна на паважа. Не помръдваше. Възрастните навън се спуснаха да ѝ помогнат. Шофьорът на автобуса излезе да види какво се бе случило и да извика линейка. Кръв течеше от главата ѝ. Не отваряше очи. Чакахме линейката, и чакахме, и всички казваха “Къде е линейката?” “Къде е линейката?” Полицията най-после дойде. По-възрастен Афроамериканец каза, “Никаква линейка няма да дойде.” Каза го пак по-силно на полицая. “Знаете, че никаква линейка няма да дойде. Никога не пращат линейка тук.” Полицая погледна съседите ми, които започваха да се разочароват, вдигна момичето, сложи го в патрулката и замина. Бях на 10 години тогава. Знаех, че това не е правилно. Знаех, че можем да направим нещо повече. Това, което можех аз да направя, бе да стана лекар. Станах лекар по вътрешни болести и посветих живота си на грижа за онези, които наричаме необслужените, уязвимите, като тези съседи, които имах, когато имигрирах в Америка. В ранните години на обучението ми в Харлем през 80те, видях шокиращо повишение на ХИВ сред младите мъже. После когато се преместих в Маями, забелязах, че ХИВ обхващаше жени и деца, най-вече, бедни чернокожи. За няколко години инфекция, наблюдавана сред определено население, се превърна в световна епидемия. Пак усетих стремеж да направя нещо. За щастие, с помощта на активисти, застъпници и възпитатели, и на лекари като мен, които лекуват това заболяване, намерихме път напред. Имаше огромно усилие да образоваме хората, за да намалим заразяването с ХИВ и да осигурим правна защита на хора със заболяването. Имаше политическа воля да направим така, че колкото може повече пациенти по света, без значение от финансово им положение, да имат достъп до лекарства. В рамките на 1-2 десетилетия вече имаше нови терапии, които превърнаха тази животозастрашаваща инфекция в хронично заболяване, каквото е диабета. Сега на хоризонта има ваксина. През последните пет до седем години, забелязах друга епидемия сред пациентите във Флорида, и тя изглежда по следния начин. Госпожица Анна Мей, пенсиониран чиновник, живееща на фиксиран доход в Опа-лока, дойде за допълване на лекарствата. Тя имаше често срещани хронични заболявания, високо кръвно, диабет, сърдечно заболяване и астма, със съпътстваща хронична обструктивна белодробна болест - ХОББ. Госпожица Анна Мей беше от редовните ми пациенти, и се изненадах, че имаше нужда от допълване на лекарствата ѝ за дишане по-рано от обикновено. Към края на посещението, тя ми подаде формуляр от електрическата компания и ме помоли да го подпиша. Беше закъсняла с плащането на сметката за ток. Този формуляр позволяваше на лекарите да документират сериозни заболявания, изискващи използване на оборудване, което би било засегнато, ако токът на пациента бъде спрян. “Но г-це Анна Мей“, казах аз, “Вие не ползвате медицинско оборудване, за да дишате. Не мисля, че отговаряте на условията.” От последвалия разговор стана ясно, че тя е използвала климатика ден и нощ заради горещините, за да може да диша. Наложило се е да купи повече инхалатори за астма и останала без пари; не е могла да плати всички сметки и те са се натрупали. Попълних формата, но знаейки, че може да бъде отхвърлена, я пратих и при социалния работник. И после случаят на Хорхе, толкова добродушен, мил мъж, който често подаряваше на клиниката някои от плодовете, които продаваше на улицата в Маями. Имаше признаци на влошаваща се бъбречна функция, когато работеше по цели дни на улицата в горещините, поради дехидратация - просто до бъбреците не достигаше нужното количество кръв. Бъбреците му работеха много по-добре, когато си вземеше няколко почивни дни. Но без никакви други доходи, какво можеше да направи? Той казваше, “Вали или пече, студ или жега, аз трябва да работя.” Но най-тежкият случай беше на госпожа Сандра Фей Туигс от Форт Лодердейл с ХОББ. Тя беше арестувана, след като се скарала с дъщеря си за вентилатор. След освобождаването ѝ от затвора тя се върна в апартамента си, кашля без прекъсване, и почина 3 дни по-късно. Ето какво още забелязах: данните показват, че сезонът на алергиите вече започва седмици по-рано, вечерните температури се покачват, дърветата растат по бързо и комари, носещи заболявания като Зика и Денга се появяват на места, където преди не ги е имало. Виждам и знаци за настъпващо климатично облагородяване. Това е когато по-заможни хора се местят в по-бедни квартали, които са разположени по-високо, и са по-малко уязвими при наводнения, породени от промените в климата. Като при пациентката ми мадам Мари, която дойде разтревожена и напрегната, защото беше изгонена от апартамента си в Малкото Хаити в Маями, за да се направи място за луксозен комплекс от апартаменти, чийто разработчици осъзнали, че Малкото Хаити няма да се наводни, понеже е на 10 фута над морското равнище. Започнала е неоспорима, ясна, и последователна тенденция в затоплянето. Задава се извънредна ситуация в здравеопазването, по-голяма от ХИВ/СПИН, и моите пациенти с по-ниски доходи, бяха тези, които ми подсказаха как би изглеждала тя. Тази нова епидемия е промяната в климата, и тя има разнообразни последици върху здравето. Промяната в климата ни се отразява по четири основни начина. Директно, чрез жегата, екстремното време и замърсяването; чрез разпространението на болести; чрез нарушения в източниците на храна и вода; и чрез нарушения в емоционалното ни здраве. В медицината използваме мнемоники, за да си помагаме със запомнянето, и тази мнемоника “гореща вълна” показва 8-те значими ефекта върху здравето от промяната в климата. Заболявания причинени от топлина. Увеличаване на сърдечните и белодробните заболявания. Влошаване на астмата. Травматични наранявания, особенно при екстремно време. Болести предавани чрез водата и храните. Влошаване на алергиите. Разпространяване на векторни заболявания, като Зика, Денга и Лаймска болест. Увеличаване на емоционалния стрес. Бедни, уязвими хора вече усещат ефектите на промените в климата. Tе са като пословичното канарче в мините, предупреждаващо за бедствие. Наистина, техните преживявания са като оракулства и предсказания. Пътеводна светлина за нас, за да обърнем внимание, че причиняваме нещо на света, което наранява първо тях. Но е въпрос на време ние да сме следващите. Ако действаме заедно - доктори, пациенти и други здравни специалисти - ще намерим решения. Правили сме го с ХИВ кризата. Благодарение на активизма на ХИВ пациенти, които изискваха лекарства и по-добри проучвания, и чрез съвместната работа на лекари и учени, успяхме да контролираме епидемията. И благодарение на международни здравни агенции, НПО-та, политици и фармацевтични компании, лекарствата за ХИВ станаха достъпни в държави с ниски доходи. Няма причина да не можем да използваме този модел на сътрудничество, за да преборим здравните ефекти от климатичните промени преди да е късно. Промените в климата са тук. Те вече нанасят щети на здравето и домовете на бедните хора. Като пациента ми Хорхе, повечето от нас ще трябва да работят, без значение дали вали или пече, в студ и жега. Но заедно тези пациенти и техните лекари, ръка за ръка, с някои основни средства, могат да направят толкова много, за да станат тези промени по-поносими за всички нас. Тези пациенти ме вдъхновиха да основа организация на клиницистите за борба с промените в климата. Фокусът ни е да разберем здравните ефекти от промените в климата, научаваме се да се застъпваме за пациенти със заболявания, свързани с климата, и да насърчаваме решения за реалния свят. Скорошно проучване на Галъп показа, че три от най-уважаваните професии са сестри, лекари и фармацевти. Така като уважавани членове на обществото, имаме по-силен глас, за да повлияем мерките за климатичните промени и политиките. Можем да направим толкова много неща. Като лекари, многото контакти с нашите пациенти ни позволяват да виждаме неща преди другите. И това ни поставя в перфектна позиция да бъдем на първа линия на промяната. Може да преподаваме в учебните заведения за болести, свързани с промени в климата. Може да събираме данни за пациентите с болести, свързани с промени в климата, като се уверим, че има начини да се идентифицират. Може да правим здравни проучвания, свързани с климата. Да преподаваме практики за опазване на природата в домовете. Може да се застъпваме за енергийните нужди на пациентите си. Да им помогнем да имат по-безопасни домове. Може да им помогнем да имат нужното оборудване в домовете си, когато условията се влошат. Може да свидетелстваме пред законодатели за откритията си, и може да лекуваме болестите на нашите пациенти, свързани с климата. Най-важното, може да подготвим пациентите си психически и физически за здравословните препятствия, пред които ще се изправят, използвайки модел на медицина, който включва икономическа и социална справедливост. Това би означавало, че г-ца Сандра Фей Туигс със ХОББ, която почина след като беше освободена от затвора след като се скарала с дъщеря си за вентилатор, щеше да знае, че топлината в апартамента ѝ я прави болна и ядосана и би потърсила по безопасно място, където да се охлади. Дори по-добре, апартаментът ѝ изобщо нямаше да е толкова горещ. От бедните научих, че животите ни са не само крехки, но са история за издръжливост, иновация и оцеляване. Като мъдрия стар човек, който каза на висок глас истината на полицая, през онази лятна нощ: “Никаква линейка няма да дойде”, и го принуди вместо това да закара малкото момиче до болницата. И знаете ли какво? Слушайте внимателно. Ако ще има медицински отговор към промените в климата, той няма да бъде просто чакане за линейка. Той ще се случи, защото ние, лекарите, предприемаме първата стъпка. Ще вдигнем толкова шум, че проблемът няма да може да бъде игнориран или разбран грешно. Ще започне със историите, които нашите пациенти разказват и историите, които разказваме вместо тях. Ще направим това, което е правилно за пациентите, както винаги сме правили, но и което е правилно за природата, за нас и за всички хора на тази планета - за всички тях. Благодаря. (Ръкопляскания и овации)
I arrived in the US from Kingston, Jamaica in the summer of '68. My family of six crammed into a small, two-bedroom apartment in a three-story walk-up in Brooklyn. The block had several children -- some spoke Spanish, some spoke English. Initially, I wasn't allowed to play with them because, as my parents said, "Them too rambunctious" -- (Laughter) so I could only watch them from my window. Rollerskating was one of their favorite activities. They loved hitching a ride at the back of the city bus, letting go of the rear bumper as the bus arrived at the bottom of the block in front of my building. One day there was a new girl with them. I heard the usual squeals of laughter interspersed with, "Mira, mira! Mira, mira!" Spanish for, "Look, look!" The group grabbed onto the back of the bus at the top of the block, and as they rolled down laughing and screaming, "Mira, mira, mira, mira," the bus abruptly stopped. The experienced riders adjusted and quickly let go, but the new girl lurched back and fell onto the pavement. She didn't move. The adults outside ran to help her. The bus driver came out to see what had happened and call for an ambulance. There was blood coming from her head. She didn't open her eyes. We waited for the ambulance, and waited, and everyone said, "Where is the ambulance? Where is the ambulance?" The police finally arrived. An older black American man said, "Ain't no ambulance coming." He said it again loudly to the cop. "You know ain't no ambulance coming. They never send no ambulance here." The cop looked at my neighbors who were getting frustrated, lifted the girl into the patrol car and left. I was 10 years old at the time. I knew this wasn't right. I knew there was something more we could do. The something I could do was become a doctor. I became an internist and committed my career to caring for those we often call the underserved, the vulnerable, like those neighbors I had when I first immigrated to America. During my early training years in Harlem in the '80s, I saw a shocking increase in young men with HIV. Then when I moved [to] Miami, I noticed HIV included women and children, primarily, poor black and brown people. Within a few years, an infection seen in a select population became a worldwide epidemic. Again I got the urge to do something. Fortunately, with the help of activists and advocates and educators and physicians like me who treat the disease, we found a way forward. There was a massive education effort to reduce HIV transmission and provide legal protection for those with the disease. There was a political will to make sure that as many patients as possible worldwide, regardless of ability to pay, could get access to medication. Within a couple of decades there were new treatments that transformed this life-threatening infection to a chronic disease, like diabetes. Now there's a vaccine on the horizon. Over the last five to seven years, I've noticed a different epidemic among the patients in Florida, and it looks something like this. Ms. Anna Mae, a retired clerical worker living on a fixed income in Opa-locka, walked in for medication refills. She had common chronic conditions of high blood pressure, diabetes, heart disease and asthma with overlapping chronic obstructive pulmonary disease -- COPD. Ms. Anna Mae was one of my more adherent patients, so I was surprised she needed refills of her breathing medicines earlier than usual. Towards the end of the visit, she handed me a Florida Power and Light form and asked me to sign it. She was behind on her light bill. This form allowed physicians to document serious medical conditions requiring equipment that would be impacted if the patient's electricity was disconnected. "But Ms. Anna Mae," I said, "you don't use any medical devices for breathing. I don't think you qualify." Further questioning revealed she had been using her air conditioner day and night because of the heat so she could breathe. Needing to buy more asthma inhalers left her little money; she couldn't pay all the bills so it piled up. I filled out the form, but knowing she might be denied, I also sent her to the social worker. Then there was Jorge, such a sweet, kind man who often gifted our clinic with some of the fruits he sold on the streets of Miami. He had signs of worsening kidney function whenever he worked days on end on those hot streets due to dehydration -- just not enough blood getting to the kidneys. His kidneys worked much better whenever he took some days off. But with no other support, what could he do? As he says, "Rain or shine, cold or heat, I have to work." But the most damning case of all may be Ms. Sandra Faye Twiggs of Fort Lauderdale with COPD. She was arrested after fighting with her daughter over a fan. On her release from jail, she returned to her apartment, coughed nonstop and died three days later. Here's what else I noticed: the data show allergy seasons are starting weeks earlier, nighttime temperatures are rising, trees are growing faster and mosquitos carrying dangerous diseases like Zika and dengue are showing up in areas they didn't exist before. I also see signs of impending climate gentrification. That's when richer people move into poorer neighborhoods that are at higher elevation and less subject to flood damage from climate change. Like in my patient Madame Marie who came in stressed and anxious, because she was evicted from her apartment in Miami's Little Haiti to make room for a luxury apartment complex whose developers understood that Little Haiti would not flood because it's ten feet above sea level. An undeniable, clear and consistent warming trend is on the way. A health emergency even bigger than HIV/AIDS seems to be in the works, and it was my low-income patients that were dropping clues of what this would look like. This new epidemic is climate change, and it has a variety of health effects. Climate change impacts us in four major ways. Directly, through heat, extreme weather and pollution; through the spread of the disease; through disruption of our food and water supply; and through disruption of our emotional well-being. In medicine we use mnemonics to aid our memory, and this mnemonic, "heatwave," shows the eight significant health effects of climate change. H: Heat illnesses. E: Exacerbation of heart and lung disease. A: Asthma worsening. T: Traumatic injuries, especially during extreme weather events. W: Water and foodborne illnesses. A: Allergies worsening. V: Vector-borne diseases spreading, like Zika, dengue and Lyme. And E: Emotional stresses increasing. Poor, vulnerable people are already feeling the effects of climate change. They are the proverbial canary in a coal mine. Truly, their experiences are like oracles or prophecies. The guiding light for us to pay attention that we are doing something to our world first that's hurting them first. But in a matter of time, we are next. If we act together -- doctors, patients and other health professionals -- we will find solutions. We have done this with the HIV crisis. There [it] was thanks to the activism of patients with HIV that demanded medications and better research, and the collaboration of doctors and scientists that we were able to control the epidemic. And then it was thanks to international health agencies, NGOs, politicians and pharmaceutical companies that HIV medication became available in low-income countries. There is no reason we can't also apply this model of collaboration to address the health effects of climate change before it's too late. Climate change is here. It's already damaging the health and homes of poor people. Like my patient Jorge, most of us will have to work, whether rain or shine, cold or heat. But together these patients and their doctors, hand-in-hand, with some basic tools, can do so much to make this climate transition less brutal for all of us. These patients inspired me to found a clinicians' organization to fight climate change. We focus on understanding the health effects of climate change, learning to advocate for patients with climate-related illnesses and encouraging real-world solutions. A recent Gallup study showed three of the most respected professions are nurses, doctors and pharmacists. So as respected members of society, we have amplified voices to influence climate change policy and politics. There is so much we can do. As clinicians, our many patient contacts allows us to see things before others. And this puts us in an ideal position to be on the frontlines of change. We can teach climate-related illnesses in our health-professional schools. We can collect data on our patients' climate-related conditions by making sure there are billing codes to identify them. We can do climate-related health research. We can teach how to have green practices in homes. We can advocate for our patient energy needs. We can help them get safer homes. We can help them get necessary equipment in those homes when conditions worsen. We can testify in front of lawmakers as to the findings, and we can medically treat our patients' climate-related illnesses. Most importantly, we can help prepare our patients mentally and physically for the health challenges they will face, using a model of medicine that incorporates economic and social justice. This would mean Ms. Sandra Faye Twiggs with COPD, who died after being released from jail after a fight with her daughter over a fan, would have known that the heat in her apartment made her sick and angry and seek a safer place to go for cooling. Even better, her apartment would never have been so hot. From the poor, I've learned our lives are not only vulnerable but are stories of resilience, innovation and survival. Like that wise old man who loudly spoke truth to the cop that summer night: "Ain't no ambulance coming," and compelled him to deliver that little girl to the hospital instead. You know what? Listen up. If there's going to be a medical response to climate change, it is not going to be just waiting for an ambulance. It is going to happen because we the clinicians take the first step. We make so much noise that the issue cannot be ignored or misunderstood. It is going to start with the stories our patients tell and the stories we tell on their behalf. We're going to do what is right for our patients like we've always done, but also what is right for our environment, for ourselves and for all the people on this planet -- all of them. Thank you. (Applause and cheers)