Religion is more than belief. It's power, and it's influence. And that influence affects all of us, every day, regardless of your own belief. Despite the enormous influence of religion on the world today, we hold them to a different standard of scrutiny and accountability than any other sector of our society. For example, if there were a multinational organization, government or corporation today that said no female could be on a leadership board, not one woman could have a decision-making authority, not one woman could handle any financial matter, we would have outrage. There would be sanctions. And yet this is a common practice in almost every world religion today.
Religie is meer dan geloof. Het is macht en het is invloed. Die invloed raakt ons allemaal, iedere dag, wat je ook gelooft. Ondanks de enorme invloed van religie op de wereld, hanteren we voor religie andere maten van nauwkeurigheid en aansprakelijkheid dan in andere sectoren van onze maatschappij. Als er bijvoorbeeld vandaag de dag een internationale organisatie, een overheid of een bedrijf zou zijn waar geen enkele vrouw een managementpositie kon krijgen, waar geen enkele vrouw beslissingsbevoegd kon zijn, waar geen enkele vrouw zich met de financiën mocht bemoeien, zou iedereen woedend zijn. Ze zouden worden vervolgd. Toch is dit de normale gang van zaken bij bijna elke wereldreligie.
We accept things in our religious lives that we do not accept in our secular lives, and I know this because I've been doing it for three decades. I was the type of girl that fought every form of gender discrimination growing up. I played pickup basketball games with the boys and inserted myself. I said I was going to be the first female President of the United States. I have been fighting for the Equal Rights Amendment, which has been dead for 40 years. I'm the first woman in both sides of my family to ever work outside the home and ever receive a higher education.
We accepteren dingen in ons religieuze leven die we niet accepteren in ons seculiere leven. Ik weet dit omdat ik het drie decennia lang heb gedaan. Ik was vroeger zo'n meisje dat inging tegen elke vorm van seksediscriminatie. Ik speelde basketbal met de jongens en drong mezelf op. Ik wou de eerste vrouwelijke president van Amerika worden. Ik heb me ingezet voor de wet gelijke behandeling, die nu al 40 jaar dood is. Ik ben de eerste vrouw aan beide kanten van mijn familie die buitenshuis werkt en hoger onderwijs heeft gevolgd.
I never accepted being excluded because I was a woman, except in my religion. Throughout all of that time, I was a part of a very patriarchal orthodox Mormon religion. I grew up in an enormously traditional family. I have eight siblings, a stay-at-home mother. My father's actually a religious leader in the community. And I grew up in a world believing that my worth and my standing was in keeping these rules that I'd known my whole life. You get married a virgin, you never drink alcohol, you don't smoke, you always do service, you're a good kid. Some of the rules we had were strict, but you followed the rules because you loved the people and you loved the religion and you believed.
Ik heb nooit geaccepteerd dat ik dingen niet mocht omdat ik een vrouw was. Behalve in mijn geloof. Gedurende al die tijd was ik lid van een zeer patriarchische orthodoxe mormonenkerk. Ik ben opgegroeid in een heel traditioneel gezin. We waren met acht kinderen, moeder was altijd thuis. Mijn vader is zelfs religieus leider in de gemeente. Ik ben opgegroeid in een wereld waarin ik geloofde dat mijn waarde en reputatie lag in het volgen van de regels die ik mijn hele leven had gekend. Je gaat als maagd het huwelijk in, je drinkt geen alcohol, je rookt niet, doet altijd aan liefdadigheid, je bent een braaf kind. Sommige van de regels die we hadden waren streng, maar je volgde de regels, want je hield van de mensen en je hield van de religie en je was gelovig.
Everything about Mormonism determined what you wore, who you dated, who you married. It determined what underwear we wore. I was the kind of religious where everyone I know donated 10 percent of everything they earned to the church, including myself. From paper routes and babysitting, I donated 10 percent. I was the kind of religious where I heard parents tell children when they're leaving on a two-year proselytizing mission that they would rather have them die than return home without honor, having sinned. I was the type and the kind of religious where kids kill themselves every single year because they're terrified of coming out to our community as gay. But I was also the kind of religious where it didn't matter where in the world I lived, I had friendship, instantaneous mutual aid. This was where I felt safe. This is certainty and clarity about life. I had help raising my little daughter. So that's why I accepted without question that only men can lead, and I accepted without question that women can't have the spiritual authority of God on the Earth, which we call the priesthood. And I allowed discrepancies between men and women in operating budgets, disciplinary councils, in decision-making capacities, and I gave my religion a free pass because I loved it.
De mormoonse leer bepaalde alles: wat voor kleren je droeg, met wie je uitging en met wie je ging trouwen. Het bepaalde wat voor ondergoed je droeg. Ik hoorde bij een religie waar iedereen die ik kende 10 procent van zijn inkomsten aan de kerk gaf, en dat deed ik zelf ook. Ik doneerde 10 procent van mijn krantenwijk en mijn oppasbaantje. Ik hoorde bij een religie waar ouders tegen hun kinderen zeiden, voordat ze voor twee jaar op zendingsmissie gingen, dat ze liever hadden dat hun kinderen stierven dan dat ze zondigden en terug zouden komen zonder eer. Ik hoorde bij een religie waar ieder jaar opnieuw kinderen zelfmoord plegen omdat ze doodsbang zijn de gemeente te vertellen dat ze homo zijn. Maar ik hoorde ook bij een religie waar het niet uitmaakte waar ter wereld ik woonde, ik vond altijd vriendschap, onmiddellijke onderlinge hulp. Ik voelde me er veilig. Dit leven bood zekerheid en duidelijkheid. Ik had hulp bij het opvoeden van mijn dochter. Daarom accepteerde ik zonder meer dat alleen mannen leidinggeven en accepteerde ik zonder twijfel dat vrouwen God's spirituele autoriteit hier niet kunnen vertegenwoordigen, dus geen priesterschap. Ik stond toe dat mannen en vrouwen ongelijk behandeld werden in budgetten, disciplinaire raden, in besluitvormende functies -- ik liet mijn religie haar gang gaan omdat ik ervan hield.
Until I stopped, and I realized that I had been allowing myself to be treated as the support staff to the real work of men. And I faced this contradiction in myself, and I joined with other activists in my community. We've been working very, very, very hard for the last decade and more.
Totdat ik er eens bij stilstond en me realiseerde dat ik mezelf had laten gebruiken ter ondersteuning van het echte werk van de mannen. Ik zag deze tegenstelling in mijzelf onder ogen en sloot me aan bij activisten binnen de gemeenschap. We hebben meer dan een decennium heel erg hard gewerkt.
The first thing we did was raise consciousness. You can't change what you can't see. We started podcasting, blogging, writing articles. I created lists of hundreds of ways that men and women are unequal in our community.
We hebben eerst gewerkt aan bewustwording. Je kunt niet veranderen wat je niet kunt zien. We maakten video's online beschikbaar, gingen bloggen en artikelen schrijven. Ik heb lijstjes gemaakt van honderden manieren waarop mannen en vrouwen in onze gemeenschap ongelijk zijn.
The next thing we did was build advocacy organizations. We tried to do things that were unignorable, like wearing pants to church and trying to attend all-male meetings. These seem like simple things, but to us, the organizers, they were enormously costly. We lost relationships. We lost jobs. We got hate mail on a daily basis. We were attacked in social media and national press. We received death threats. We lost standing in our community. Some of us got excommunicated. Most of us got put in front of a disciplinary council, and were rejected from the communities that we loved because we wanted to make them better, because we believed that they could be.
Vervolgens organiseerden we belangenorganisaties. We probeerden dingen te doen die niet genegeerd konden worden, zoals in een broek naar de kerk of naar een bijeenkomst voor mannen gaan. Dit lijken eenvoudige zaken, maar voor ons, de organisatoren, waren ze enorm waardevol. We raakten relaties kwijt, we raakten banen kwijt. We ontvingen elke dag haatmail. We werden aangevallen op sociale media en in de landelijke pers. We ontvingen doodsbedreigingen. We verloren aanzien binnen de gemeenschap, sommigen werden geëxcommuniceerd. De meesten moesten voor een tuchtcommissie komen en werden verstoten uit de gemeentes waar we van hielden, omdat we ze beter wilden maken, want we geloofden er in dat dat kon.
And I began to expect this reaction from my own people. I know what it feels like when you feel like someone's trying to change you or criticize you. But what utterly shocked me was throughout all of this work I received equal measures of vitriol from the secular left, the same vehemence as the religious right. And what my secular friends didn't realize was that this religious hostility, these phrases of, "Oh, all religious people are crazy or stupid." "Don't pay attention to religion." "They're going to be homophobic and sexist." What they didn't understand was that that type of hostility did not fight religious extremism, it bred religious extremism. Those arguments don't work, and I know because I remember someone telling me that I was stupid for being Mormon. And what it caused me to do was defend myself and my people and everything we believe in, because we're not stupid.
Ik begon deze reactie van mijn eigen mensen te verwachten. Ik weet hoe het voelt als iemand probeert om je te veranderen of je bekritiseert. Maar wat ik echt schokkend vond is dat ik in die hele periode evenveel venijn ontving uit de seculiere linkse hoek. Dezelfde felheid als vanuit de religieuze rechtse. Wat mijn seculiere vrienden niet begrepen, was dat vijandigheid tegen religie, die uitspraken als: "Alle gelovigen zijn gek of dom", "Besteed geen aandacht aan religie", "Het zijn allemaal homohaters en sexisten." Ze begrepen niet dat dat soort vijandigheid religieus extremisme niet tegengaat, maar religieus extremisme juist voedt. Die argumenten werken niet en dat weet ik, want ik kan me herinneren dat iemand me stom noemde omdat ik mormoons was. Mijn reactie was het verdedigen van mijzelf en mijn mensen en alles waar we in geloven, want we zijn niet gek.
So criticism and hostility doesn't work, and I didn't listen to these arguments. When I hear these arguments, I still continue to bristle, because I have family and friends. These are my people, and I'm the first to defend them, but the struggle is real. How do we respect someone's religious beliefs while still holding them accountable for the harm or damage that those beliefs may cause others? It's a tough question. I still don't have a perfect answer. My parents and I have been walking on this tightrope for the last decade. They're intelligent people. They're lovely people. And let me try to help you understand their perspective. In Mormonism, we believe that after you die, if you keep all the rules and you follow all the rituals, you can be together as a family again. And to my parents, me doing something as simple as having a sleeveless top right now, showing my shoulders, that makes me unworthy. I won't be with my family in the eternities. But even more, I had a brother die in a tragic accident at 15, and something as simple as this means we won't be together as a family. And to my parents, they cannot understand why something as simple as fashion or women's rights would prevent me from seeing my brother again. And that's the mindset that we're dealing with, and criticism does not change that. And so my parents and I have been walking this tightrope, explaining our sides, respecting one another, but actually invalidating each other's very basic beliefs by the way we live our lives, and it's been difficult. The way that we've been able to do that is to get past those defensive shells and really see the soft inside of unbelief and belief and try to respect each other while still holding boundaries clear.
Dus kritiek en vijandigheid werkt niet en ik luisterde niet naar die argumenten. Hoor ik zoiets, dan staan mijn haren nog steeds overeind, want ik heb familie en vrienden. Ik hoor bij die mensen en ik zal ze altijd verdedigen, maar het is wel een gevecht. Hoe kunnen we iemands religieuze overtuigingen respecteren en ze tegelijkertijd aanspreken op het leed of de schade die hun overtuigingen kunnen aanrichten? Moeilijke vraag. Ik heb nog geen perfect antwoord. Mijn ouders en ik proberen hierin al tien jaar lang een balans te vinden. Ze zijn intelligent, ze zijn lief. Misschien kan ik jullie helpen om hun perspectief te begrijpen. Mormonen geloven dat je na je dood, als je je aan alle voorschriften houdt en alle rituelen volgt, weer samen met je gezin kunt zijn. Mijn ouders vinden dat iets kleins, zoals dit topje zonder mouwen, dat ik blote schouders heb, mij oneervol maakt. Ik zal niet tot in de eeuwigheid samen met mijn familie zijn. Maar sterker nog, ik had een broer die op zijn 15de is overleden en iets kleins als dit betekent dat we niet als gezin samen zullen zijn. Mijn ouders begrijpen niet waarom ik iets kleins, zoals mode of vrouwenrechten, verkies boven een weerzien met mijn broer. Dat is de instelling waar het hier over gaat en kritiek kan die niet veranderen. Dus mijn ouders en ik proberen een balans te vinden, ons eigen standpunt uit te leggen, elkaar te respecteren, maar eigenlijk ontkrachten we elkaars fundamentele overtuigingen door de manier waarop we leven en dat is heel moeilijk geweest. Het is ons gelukt door elkaar te ontmoeten achter dat defensieve schild en de zachte kern te zien van die tegengestelde overtuigingen, met respect voor elkaar, terwijl we de grenzen helder houden.
The other thing that the secular left and the atheists and the orthodox and the religious right, what they all don't understand was why even care about religious activism? I cannot tell you the hundreds of people who have said, "If you don't like religion, just leave." Why would you try to change it? Because what is taught on the Sabbath leaks into our politics, our health policy, violence around the world. It leaks into education, military, fiscal decision-making. These laws get legally and culturally codified. In fact, my own religion has had an enormous effect on this nation. For example, during Prop 8, my church raised over 22 million dollars to fight same-sex marriage in California. Forty years ago, political historians will say, that if it wasn't for the Mormon opposition to the Equal Rights Amendment, we'd have an Equal Rights Amendment in our Constitution today. How many lives did that affect? And we can spend time fighting every single one of these little tiny laws and rules, or we can ask ourselves, why is gender inequality the default around the world? Why is that the assumption?
Nog iets wat zowel seculier links, atheïsten, orthodoxen en religieus rechts allemaal niet begrepen, was: waarom maak je je eigenlijk druk om religieus activisme? Honderden mensen zeiden: "Als je niet van religie houdt, ga dan gewoon weg." "Waarom zou je iets proberen te veranderen?" Omdat wat er op sabbatdag wordt verkondigd, doordringt tot onze politiek, ons gezondheidsbeleid, tot het geweld in de wereld. Het dringt door tot het onderwijs, het leger, fiscale besluitvorming. Deze wetten worden juridisch en cultureel gecodificeerd. Mijn eigen religie heeft zelfs een enorme invloed op dit land gehad. Tijdens het Prop 8-referendum haalde mijn kerk meer dan 22 miljoen dollar op voor het verzet tegen het homohuwelijk in Californië. Veertig jaar geleden -- politieke historici zullen zeggen dat zonder de mormoonse oppositie tegen de wet gelijke behandeling, er nu een wet gelijke behandeling in onze grondwet zou zijn. Hoeveel levens heeft dat beïnvloed? We kunnen onze tijd besteden aan het vechten tegen iedere afzonderlijke wet en regel, of we kunnen onszelf afvragen: waarom is sekseongelijkheid de standaard over de hele wereld? Waarom is dat het uitgangspunt?
Because religion doesn't just create the roots of morality, it creates the seeds of normality. Religions can liberate or subjugate, they can empower or exploit, they can comfort or destroy, and the people that tip the scales over to the ethical and the moral are often not those in charge. Religions can't be dismissed or ignored. We need to take them seriously. But it's not easy to influence a religion, like we just talked about.
Omdat religie niet alleen zorgt voor de wortels van moraliteit, maar ook voor de kiem van normaliteit. Religie kan bevrijden of onderwerpen, kan versterken of uitbuiten, kan troosten of vernietigen, en degenen die de nadruk leggen op ethiek en moraal zijn meestal niet de baas. Religies kunnen niet worden verworpen of genegeerd. We moeten ze serieus nemen. Het is niet eenvoudig een religie te beïnvloeden, dat heb ik al gezegd.
But I'll tell you what my people have done. My groups are small, there's hundreds of us, but we've had huge impact. Right now, women's pictures are hanging in the halls next to men for the first time. Women are now allowed to pray in our church-wide meetings, and they never were before in the general conferences. As of last week, in a historic move, three women were invited down to three leadership boards that oversee the entire church. We've seen perceptual shifts in the Mormon community that allow for talk of gender inequality. We've opened up space, regardless of being despised, for more conservative women to step in and make real changes, and the words "women" and "the priesthood" can now be uttered in the same sentence. I never had that. My daughter and my nieces are inheriting a religion that I never had, that's more equal -- we've had an effect.
Maar ik zal vertellen wat wij hebben gedaan. We zijn maar met een paar honderd, maar we hebben een enorme impact gehad. Op dit moment hangen er foto's van vrouwen naast die van mannen, voor het eerst. Vrouwen mogen nu bidden in bijeenkomsten met de hele kerk, dat mocht eerder nooit bij de algemene samenkomsten. Vorige week was er een historische ontwikkeling toen drie vrouwen werden gevraagd voor posities in leidinggevende raden die toezien op de gehele kerk. Er is een verschuiving van opvattingen bij de mormonen waardoor sekseongelijkheid bespreekbaar is geworden. Er is ruimte gecreëerd, ook al was er minachting, voor conservatieve vrouwen om mee te doen en bij te dragen aan verandering. De woorden 'vrouw' en 'priesterschap' kunnen nu in een adem worden genoemd. Dat is echt nieuw voor mij. Mijn dochter en mijn nichtjes erven een religie die ik nooit hebt gekend, een van meer gelijkheid -- we hebben resultaat geboekt.
It wasn't easy standing in those lines trying to get into those male meetings. There were hundreds of us, and one by one, when we got to the door, we were told, "I'm sorry, this meeting is just for men," and we had to step back and watch men get into the meeting as young as 12 years old, escorted and walked past us as we all stood in line. But not one woman in that line will forget that day, and not one little boy that walked past us will forget that day.
Het was niet eenvoudig om in de rij te staan om bij de bijeenkomsten voor mannen binnen te komen. We waren met honderden, en een voor een, als we bij de deur kwamen, kregen we te horen: "Sorry, deze bijeenkomst is alleen voor mannen." We moesten aan de kant gaan en zien hoe jongens van 12 jaar oud naar binnen werden geleid en ons in die rij voorbijliepen. Geen enkele vrouw in die rij zal die dag ooit vergeten en geen enkel jongetje dat ons voorbij liep zal die dag vergeten.
If we were a multinational corporation or a government, and that had happened, there would be outrage, but we're just a religion. We're all just part of religions. We can't keep looking at religion that way, because it doesn't only affect me, it affects my daughter and all of your daughters and what opportunities they have, what they can wear, who they can love and marry, if they have access to reproductive healthcare. We need to reclaim morality in a secular context that creates ethical scrutiny and accountability for religions all around the world, but we need to do it in a respectful way that breeds cooperation and not extremism. And we can do it through unignorable acts of bravery, standing up for gender equality.
Als dit gebeurd zou zijn bij een regering of een internationaal bedrijf was iedereen woedend geweest, maar we zijn maar een religie. We zijn allemaal alleen maar onderdeel van religies. We kunnen niet langer zo naar religie blijven kijken, want het gaat niet alleen over mij, maar ook over mijn dochter en jullie dochters en de kansen die zij krijgen, hun kleding, wie ze mogen liefhebben en trouwen, of ze toegang krijgen tot reproductieve gezondheidszorg. We moeten in een seculiere context het morele besef terugeisen voor een ethische verantwoordelijkheid van religies in de hele wereld, maar we moeten het doen op een respectvolle manier die aanmoedigt tot samenwerking en niet tot extremisme. Dat kan door middel van dappere daden die niet kunnen worden genegeerd, op de bres staan voor sekseongelijkheid.
It's time that half of the world's population had voice and equality within our world's religions, churches, synagogues, mosques and shrines around the world. I'm working on my people. What are you doing for yours?
Het wordt tijd dat de helft van de wereldbevolking een stem en gelijkheid krijgt binnen onze wereldreligies, in kerken, synagoges, moskeeën en heiligdommen over de hele wereld. Ik ben ermee bezig in mijn eigen kring.
(Applause)
Wat doe jij binnen de jouwe?