I started Improv Everywhere about 10 years ago when I moved to New York City with an interest in acting and comedy. Because I was new to the city, I didn't have access to a stage, so I decided to create my own in public places.
Jag startade Improv Everywhere för ungefär 10 år sedan när jag flyttade till New York och intresserade mig för skådespeleri och komedi. Eftersom jag var ny i stan hade jag ingen scen så jag bestämde mig för att skapa min egen i det offentliga rummet.
So the first project we're going to take a look at is the very first No Pants Subway Ride. Now, this took place in January of 2002. And this woman is the star of the video. She doesn't know she's being filmed. She's being filmed with a hidden camera. This is on the 6 train in New York City. And this is the first stop along the line. These are two Danish guys who come in and sit down next to the hidden camera. And that's me right there in a brown coat. It's about 30 degrees outside. I'm wearing a hat. I'm wearing a scarf. And the girl's going to notice me right here.
Det första projektet som vi ska titta på är den allra första byxlösa tunnelbanefärden. Det här utspelar sig i januari 2002. Den här kvinnan är stjärnan i filmen. Hon vet inte om att hon blir filmad. Vi filmar henne med en dold kamera. Det är på tåg 6 i New York. Det här är den första stationen som tåget stannar vid. Det här är två danskar som kommer och sätter sig bredvid den dolda kameran. Och där är jag i den bruna rocken. Det är någon grad under noll ute. Jag har en mössa på mig. Jag har en halsduk. Hon kommer att lägga märke till mig när som helst.
(Laughter)
(Skratt)
And as you'll see now, I'm not wearing pants.
Och som ni ser så har jag inga byxor på mig.
(Laughter)
(Skratt)
At this point -- at this point she's noticed me, but in New York there's weirdos on any given train car. One person's not that unusual. She goes back to reading her book, which is unfortunately titled "Rape."
Så nu -- Nu har hon sett mig men i New York så finns det knasbollar i varenda tunnelbanevagn. En är inte så ovanligt. Hon fortsätter att läsa sin bok som av en olycklig slump heter "Våldtäkt".
(Laughter)
(Skratt)
So she's noticed the unusual thing, but she's gone back to her normal life.
Hon har lagt märke till den onormala händelsen men har fortsatt med sitt liv som vanligt.
Now, in the meantime, I have six friends who are waiting at the next six consecutive stops in their underwear as well. They're going to be entering this car one by one. We'll act as though we don't know each other. And we'll act as if it's just an unfortunate mistake we've made, forgetting our pants on this cold January day.
Undre tiden har jag sex vänner som väntar på de följande sex stationerna, även de i bara kalsongerna. De kommer att kliva på tåget en och en. Vi kommer att bete oss som om vi inte känner varandra. Vi kommer att bete oss som om vi råkat begå ett misstag när vi glömde att ta på oss våra byxor denna kalla januaridag.
(Laughter)
(Skratt)
(Laughter continues)
So at this point, she decides to put the rape book away.
Så nu bestämmer hon sig för att lägga ner boken om våldtäkt.
(Laughter)
(Skratt)
And she decides to be a little bit more aware of her surroundings. In the meantime, the two Danish guys to the left of the camera, they're cracking up. They think this is the funniest thing they've ever seen before. And watch her make eye contact with them right about now.
Och bestämmer sig för att ha lite mer koll på sin omgivning. Under tiden håller danskarna till vänster om kameran på att börja gapflabba. De tycker att det här är det roligaste de någonsin sett. Se hur hon får ögonkontakt med den precis nu.
(Laughter)
(Skratt)
And I love that moment in this video, because before it became a shared experience, it was something that was maybe a little bit scary, or something that was at least confusing to her. And then, once it became a shared experience, it was funny and something that she could laugh at.
Jag älskar den delen av videon eftersom det innan det blev en delad upplevelse var något som kanske var aningen obehagligt eller åtminstone förvirrande. När det blev en delad uplevelse blv det något roligt som hon kunde skratta åt.
So the train is now pulling into the third stop along the 6 line.
Nu stannar tåget vid det tredje stoppet längs linje 6.
(Laughter)
(Skratt)
So the video won't show everything. This goes on for another four stops. A total of seven guys enter anonymously in their underwear. At the eighth stop, a girl came in with a giant duffel bag and announced she had pants for sale for a dollar -- like you might sell batteries or candy on the train. We all very matter-of-factly bought a pair of pants, put them on and said, "Thank you. That's exactly what I needed today," and then exited without revealing what had happened and went in all different directions.
Videon visar inte allt som händer. Det här fortsätter fyra stationer till. Totalt sju personer kliver på tåget i bara kalsongerna. Vid det åttonde stoppet klev en kvinna på med en jättestor kappsäck och ropade ut att hon sålde byxor för en dollar paret -- som en del säljer batterier eller godis på tågen. Vi köpte alla var sitt par byxor, tog på dem och sa: "Tack, det var precis vad jag behövde idag." och gick av utan att avslöja vad som just utspelat sig och gick åt olika håll.
(Applause)
(Applåder)
Thank you.
Tack.
So that's a still from the video there. And I love that girl's reaction so much. And watching that videotape later that day inspired me to keep doing what I do. And really one of the points of Improv Everywhere is to cause a scene in a public place that is a positive experience for other people. It's a prank, but it's a prank that gives somebody a great story to tell. And her reaction inspired me to do a second annual No Pants Subway Ride. And we've continued to do it every year. This January, we did the 10th annual No Pants Subway Ride where a diverse group of 3,500 people rode the train in their underwear in New York -- almost every single train line in the city. And also in 50 other cities around the world, people participated.
Det här är en bild från videon. Jag älskar hennes reaktion. När jag tittade på videon senare samma dag så inspirerade den mig att fortsätta göra det jag gör. En av poängerna med Improv Everywhere är att orsaka en scen i det offentliga rummet som blir en positiv upplevelse för andra människor. Det är ett hyss, men ett hyss som ger någon en historia att berätta. Och hennes reaktion fick mig att göra en andra årlig byxlös tunnelbanefärd. Och vi har fortsatt varje år sedan dess. I januari så gjorde vi den tionde årliga byxlösa tunnelbanefärden då en blandad grupp om 3500 personer åkte tunnelbana i bara underbyxorna i New York -- Nästan vartenda tåg i hela staden. Och dessutom i 50 andra städer runt om i världen, så var det människor som deltog.
(Laughter)
(Skratt)
As I started taking improv class at the Upright Citizens Brigade Theater and meeting other creative people and other performers and comedians, I started amassing a mailing list of people who wanted to do these types of projects. So I could do more large-scale projects. Well, one day I was walking through Union Square, and I saw this building, which had just been built in 2005. There was a girl in one of the windows and she was dancing. It was very peculiar, because it was dark out, but she was backlit with florescent lighting. She was very much onstage and I couldn't figure out why she was doing it. After about 15 seconds, her friend appeared -- she had been hiding behind a display. They laughed, hugged each other and ran away. Maybe she had been dared to do this. So I got inspired by that. Looking at the entire facade -- there were 70 total windows -- and I knew what I had to do.
När jag började på improkurs med the Upright Citizens Brigade Theater och träffade andra kreativa skådespelare och komiker så började jag med en mailinglista med folk som ville genomföra sådana här projekt. Då kunde jag göra projekt i större skala. En dag när jag gick över Union Square såg jag en byggnad, den var precis nybyggd 2005. Det stod en tjej i ett fönster och dansade. Det var riktigt underligt eftersom det var mörkt utomhus så hon stod i skarpt motljus, och hon befann sig verkligen på en scen och jag kunde inte komma på varför hon gjorde det. Efter ungefär 15 sekunder dök hennes kompis upp -- hon hade gömt sig bakom ett ställ -- de skrattade och kramade om varandra och sprang iväg. Det verkade som om hon hade blivit utmanad att göra det. Jag blev inspirerad av det. Jag tittade på fasaden -- det fanns totalt 70 fönster -- och jag visste vad jag måste göra.
(Laughter)
(Skratt)
So this project is called Look Up More. We had 70 actors dress in black. This was completely unauthorized. We didn't let the stores know we were coming. And I stood in the park giving signals. The first signal was for everybody to hold up these four-foot tall letters that spelled out "Look Up More," the name of the project. The second signal was for everybody to do jumping jacks together. You'll see that start right here.
Det här projektet kallade vi Se upp mer. Vi hade 70 skådespelare klädda i svart. Det här gjorde vi helt utan att be om lov. Vi lät inte butikerna veta att vi skulle genomföra det. Jag stod i parken och gav signaler. Den första signalen var för att alla skulle hålla upp meterhöga bokstäver som bildade "Se upp mer", namnet på projektet. Den andra var att alla skulle göra Jumping jacks tillsammans. Ni ser det börja just nu.
(Laughter)
(Skratt)
And then we had dancing. We had everyone dance. And then we had dance solos where only one person would dance and everybody would point to them.
Sen blev det dans. Alla dansade. Sen var det solon då bara en person dansade och alla andra pekade på denne.
(Laughter)
(Skratt)
So then I gave a new hand signal, which signaled the next soloist down below in Forever 21, and he danced. There were several other activities. We had people jumping up and down, people dropping to the ground. And I was standing just anonymously in a sweatshirt, putting my hand on and off of a trashcan to signal the advancement. And because it was in Union Square Park, right by a subway station, there were hundreds of people by the end who stopped and looked up and watched what we were doing. There's a better photo of it.
Sen gav jag en ny handsignal som var till nästa solodansare nere i Forever 21 och så dansade han. Det var flera andra aktiviteter. Folk hoppade upp och ner, folk som föll ihop. Och mitt i allt ihop stod jag i en helt anonymt i en collegetröja och lyfte respektive satte handen på en papperskorg för att signalera till dem att gå vidare. Eftersom det var i Union Square Park, precis bredvid tunnelbanan, så var det hundratals personer som stannade och tittade upp för att titta på vad vi höll på med. Det här är en bättre bild på det.
So that particular event was inspired by a moment that I happened to stumble upon. The next project I want to show was given to me in an email from a stranger. A high school kid in Texas wrote me in 2006 and said, "You should get as many people as possible to put on blue polo shirts and khaki pants and go into a Best Buy and stand around."
Just det här projektet inspirerades av en ögonblicksbild i mitt liv, en ren slump. Nästa projekt som jag ska visa fick jag i ett mail från en främling. En gymnasieungdom i Texas skrev 2006 till mig och sa, "Du borde försöka få så många människor som möjligt att sätta på sig blå pikétröjor och kakifärjade byxor och gå till Best Buy och bara stå där."
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
So I wrote this high school kid back immediately and I said, "Yes, you are correct. I think I'll try to do that this weekend. Thank you." So here's the video.
Jag skrev genast tillbaka till gymnasisten och sa att, "Ja, du har helt rätt. Jag ska försöka göra det i helgen. Tack." Här är videon.
So again, this is 2005. This is the Best Buy in New York City. We had about 80 people show up to participate, entering one by one. There was an eight-year-old girl, a 10-year-old girl. There was also a 65-year-old man who participated. So a very diverse group of people.
Igen, det här är 2005. Det här är Best Buy i New York. Det var ungefär 80 personer som dök upp och deltog och gick in en och en. Det var en åttaårig flicka, en tioårig flicka. Det var också en 65-årig man som deltog.
(Laughter)
Det var alltså en väldigt varierad samling människor.
And I told people, "Don't work. Don't actually do work. But also, don't shop. Just stand around and don't face products." Now you can see the regular employees by the ones that have the yellow tags on their shirt. Everybody else is one of our actors.
Jag sa till folk, "Arbeta inte. Gör inget faktiskt arbete. Men shoppa inte heller. Stå bara där och titta inte på varorna." Ni kan se att de riktiga anställda är de som har gula namnskyltar. Alla andra är våra skådespelare.
(Laughter)
(Skratt)
The lower-level employees thought it was very funny. Several of them went to go get their camera from the break room and took photos with us. A lot of them made jokes about trying to get us to go to the back to get heavy television sets for customers. The managers and the security guards, on the other hand, did not find it particularly funny. You can see them in this footage. They're wearing either a yellow shirt or a black shirt. And we were there probably 10 minutes before the managers decided to dial 911.
De som arbetade på golvet tyckte att det var riktigt roligt. Det var faktiskt flera som gick och hämtade sina kameror från fikarummet och tog foton med oss. Många av dem skojade med oss och försökte få oss att gå in på lagret och hämta tunga TV-apparater till kunderna. Cheferna och vakterna, å andra sidan, tyckte inte att det var så roligt. Ni kan se dem på de här bilderna. De hade på sig antingen gula eller svarta tröjor. Vi hade varit där i ungefär tio minuter innan cheferna bestämde sig för att ringa polisen.
(Laughter)
(Skratt)
So they started running around telling everybody the cops were coming, "Watch out, the cops are coming." And you can see the cops in this footage right here. That's a cop wearing black right there, being filmed with a hidden camera. Ultimately, the police had to inform Best Buy management that it was not, in fact, illegal to wear a blue polo shirt and khaki pants.
De började springa runt och säga till alla att polisen var på väg, se upp, polisen kommer. Och ni kan se poliserna här på filmen. Det där är en polis i svart precis där, filmad med en dold kamera. Till slut fick poliserna lov att tala om för cheferna på Best Buy att det faktiskt inte är olagligt att klä sig i blå pikétröja och kakifärgade byxor.
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)
So we had been there for 20 minutes; we were happy to exit the store. One thing the managers were trying to do was to track down our cameras. And they caught a couple of my guys who had hidden cameras in duffel bags. But the one camera guy they never caught was the guy that went in just with a blank tape and went over to the Best Buy camera department and just put his tape in one of their cameras and pretended to shop. So I like that concept of using their own technology against them.
Vi hade redan varit där i 20 minuter, vi hade inget emot att gå. En sak som cheferna försökte göra var att hitta alla våra kameror. De kom på några som hade gömt sina kameror i duffelväskor. Men en inspelning hittade de aldrig eftersom han som gjorde den bara hade med sig ett tomt band och gick in i kameraavdelningen på Best Buy och satte sitt band i en av deras kameror och låtsades shoppa. Jag tycker om tanken att vi använde deras egen teknologi mot dem.
(Laughter)
(Skratt)
I think our best projects are ones that are site-specific and happen at a particular place for a reason. And one morning, I was riding the subway. I had to make a transfer at the 53rd St. stop where there are these two giant escalators. And it's a very depressing place to be in the morning, it's very crowded. So I decided to try and stage something that could make it as happy as possible for one morning. So this was in the winter of 2009 -- 8:30 in the morning. It's morning rush hour. It's very cold outside. People are coming in from Queens, transferring from the E train to the 6 train. And they're going up these giant escalators on their way to their jobs.
Jag tycker att våra bästa projekt är de som är tänkta för en speciell plats och tilldrar sig där av en anledning. En morgon när jag åkte tunnelbana bytte jag vid stationen vid 53e gatan Där det finns två enorma rulltrappor. Det är en sorglig plats att befinna sig på om morgonen, enormt trångt. Jag bestämde mig för att fixa något som kunde liva upp en morgon så mycket som möjligt. Det var under vintern 2009 -- halv nio på morgonen. Mitt i morgonrusningen. Det är väldigt kallt ute. Folk är på väg in från Queens och byter från E-tåget till 6-tåget. De åker upp för dessa rulltrappor på väg till jobbet.
[Rob wants] [to give you]
(Laughter)
(Skratt)
[a high five!]
(Laughter)
[Get ready!]
(Laughter)
(Skratt)
(Applause)
(Applåder)
Thank you. So there's a photograph that illustrates it a little bit better. He gave 2,000 high fives that day, and he washed his hands before and afterward and did not get sick. And that was done also without permission, although no one seemed to care.
Tack. Det finns ett foto som belyser det här lite bättre. Han gav 2000 high fives den dan, han tvättade händerna både före och efter och blev inte sjuk. Även det gjordes utan att be om lov, även om det inte verkade som om någon brydde sig.
So I'd say over the years, one of the most common criticisms I see of Improv Everywhere left anonymously on YouTube comments is: "These people have too much time on their hands." And you know, not everybody's going to like everything you do, and I've certainly developed a thick skin thanks to Internet comments, but that one's always bothered me, because we don't have too much time on our hands. The participants in Improv Everywhere events have just as much leisure time as any other New Yorkers, they just occasionally choose to spend it in an unusual way.
Genom åren så är en av de vanligaste invändningarna jag hört mot Improv Everywhere, i anonyma kommentarer på YouTube: "De här människorna har för mycket fritid." Och vet ni vad, det är inte så att alla kommer att tycka om allt du gör, och jag har sannerligen fått skinn på näsan tack vare kommentarer på internet, men just den har alltid bekymrat mig, eftersom vi inte ha för mycket fritid. Deltagarna i Improv Everywheres happenings har precis lika mycket fritid som andra New York-bor, Det är bara det att de ibland väljer att använda den på ett ovanligt sätt.
You know, every Saturday and Sunday, hundreds of thousands of people each fall gather in football stadiums to watch games. And I've never seen anybody comment, looking at a football game, "All those people in the stands, they have too much time on their hands." And of course they don't. It's a perfectly wonderful way to spent a weekend afternoon, watching a football game in a stadium. But I think it's also a perfectly valid way to spend an afternoon freezing in place with 200 people in the Grand Central terminal or dressing up like a ghostbuster and running through the New York Public Library.
Ni vet, varje lördag och söndag väljer hundratusentals människor varje höst att samlas på fotbollsarenor för att titta på sport. Jag har aldrig hört någon säga om fotbollsmatcher att "Alla de där människorna på läktarna, de har för mycket fritid." Och det är klart att de inte har det. Det är ett alldeles fantastiskt sätt att använda en helgeftermiddag, att titta på en fotbollsmatch. Men jag tycker också att det är fullkomligt rimligt att använda en eftermiddag till att göra "frys" tillsammans med 200 andra på Grand Centrals tågstation eller att klä ut sig till ghostbusters och springa genom New Yorks stadsbibliotek.
(Laughter)
(Skratt)
Or listening to the same MP3 as 3,000 other people and dancing silently in a park, or bursting into song in a grocery store as part of a spontaneous musical, or diving into the ocean in Coney Island wearing formal attire.
Eller att lyssna på samma mp3 som 3000 andra och dansa tyst i en park eller att brista ut i sång i en matbutik som en del i en spontan musikal eller att köra ut i havet vid Coney Island i högtidsdräkt.
(Laughter)
Ni vet, som barn får vi lära oss att leka.
You know, as kids, we're taught to play. And we're never given a reason why we should play. It's just acceptable that play is a good thing. And I think that's sort of the point of Improv Everywhere. It's that there is no point and that there doesn't have to be a point. We don't need a reason. As long as it's fun and it seems like it's going to be a funny idea and it seems like the people who witness it will also have a fun time, then that's enough for us. And I think, as adults, we need to learn that there's no right or wrong way to play.
Vi får aldrig någon anledning att leka. Det är bara så att lek är något bra. Och det tror jag är liksom poängen med Improv Everywhere. Det finns ingen poäng och det behöver inte heller finnas någon. Vi behöver ingen annan anledning. Så länge det är roligt och så länge det verkar vara en kul idé och det verkar som om folk som kommer att se det kommer att ha roligt så är det gott nog för oss. Och jag tror att vi, som vuxna, måste lära oss att det inte finns något rätt eller fel när det kommer till lek. Tack så mycket.
Thank you very much.
(Applåder)
(Applause)