I started Improv Everywhere about 10 years ago when I moved to New York City with an interest in acting and comedy. Because I was new to the city, I didn't have access to a stage, so I decided to create my own in public places.
התחלתי את "אלתרו בכל מקום" לפני בערך 10 שנים כשעברתי לעיר ניו-יורק עם עניין במשחק ובקומדיה. בגלל שהייתי חדש בעיר, לא היתה לי גישה לבמה, אז החלטתי ליצור אחת משלי במרחבים ציבוריים.
So the first project we're going to take a look at is the very first No Pants Subway Ride. Now, this took place in January of 2002. And this woman is the star of the video. She doesn't know she's being filmed. She's being filmed with a hidden camera. This is on the 6 train in New York City. And this is the first stop along the line. These are two Danish guys who come in and sit down next to the hidden camera. And that's me right there in a brown coat. It's about 30 degrees outside. I'm wearing a hat. I'm wearing a scarf. And the girl's going to notice me right here.
אז הפרויקט הראשון שאנחנו הולכים לראות הוא נסיעת הרכבת הראשונה ללא מכנסיים. זה התרחש בינואר 2002. האישה הזו היא כוכבת הסרטון. היא לא יודעת שהיא מצולמת. מצלמים אותה עם מצלמה נסתרת. זו רכבת מספר 6 בעיר ניו-יורק. וזו התחנה הראשונה בקו. אלו שני חבר'ה מדנמרק שבאים ויושבים ליד המצלמה הנסתרת. וזה אני כאן במעיל החום. קצת מתחת לאפס מעלות בחוץ. אני חובש כובע. אני לובש צעיף. והבחורה הולכת לשים לב אלי בדיוק עכשיו.
(Laughter)
(צחוק)
And as you'll see now, I'm not wearing pants.
וכפי שתראו עכשיו, אני לא לובש מכנסיים.
(Laughter)
(צחוק)
At this point -- at this point she's noticed me, but in New York there's weirdos on any given train car. One person's not that unusual. She goes back to reading her book, which is unfortunately titled "Rape."
אז בנקודה הזו- עכשיו היא שמה לב אלי, אבל בניו-יורק יש אנשים מוזרים על כל קרון רכבת. איש מוזר אחד זה לא יוצא דופן. היא חוזרת לקריאת הספר שלה, שבאופן מצער כותרתו הוא "אונס".
(Laughter)
(צחוק)
So she's noticed the unusual thing, but she's gone back to her normal life.
אז היא שמה לב לדבר יוצא הדופן, אבל היא חזרה לחיים הרגילים שלה.
Now, in the meantime, I have six friends who are waiting at the next six consecutive stops in their underwear as well. They're going to be entering this car one by one. We'll act as though we don't know each other. And we'll act as if it's just an unfortunate mistake we've made, forgetting our pants on this cold January day.
בינתיים, יש לי שישה חברים שמחכים בשש התחנות הבאות בתחתונים שלהם גם כן. הם הולכים להיכנס לקרון הזה אחד אחד. אנחנו נתנהג כאילו אנחנו לא מכירים זה את זה. ונתנהג כאילו זו רק טעות מצערת שעשינו, ששכחנו ללבוש מכנסיים ביום הקר הזה בינואר.
(Laughter)
(צחוק)
(Laughter continues)
So at this point, she decides to put the rape book away.
אז בנקודה הזו, היא מחליטה להניח את ספר האונס בצד.
(Laughter)
(צחוק)
And she decides to be a little bit more aware of her surroundings. In the meantime, the two Danish guys to the left of the camera, they're cracking up. They think this is the funniest thing they've ever seen before. And watch her make eye contact with them right about now.
והיא החליטה להיות קצת יותר מודעת לסביבתה. באותו הזמן, שני הבחורים הדנים משמאל למצלמה, הם מתפוצצים מצחוק. הם חושבים שזה הדבר הכי מצחיק שהם ראו בחייהם. תראו איך היא יוצרת קשר עין איתם בערך עכשיו.
(Laughter)
(צחוק)
And I love that moment in this video, because before it became a shared experience, it was something that was maybe a little bit scary, or something that was at least confusing to her. And then, once it became a shared experience, it was funny and something that she could laugh at.
ואני אוהב את החלק הזה בסרטון, בגלל שלפני שזה הפך לחוויה משותפת, זה היה משהו אולי קצת מפחיד, או לפחות מבלבל עבורה. אבל ברגע שזה הפך לחוויה משותפת, זה היה מבדח, ומשהו שהיא יכלה לצחוק עליו.
So the train is now pulling into the third stop along the 6 line.
אז הרכבת עכשיו נכנסת לתחנה השלישית של קו 6.
(Laughter)
(צחוק)
So the video won't show everything. This goes on for another four stops. A total of seven guys enter anonymously in their underwear. At the eighth stop, a girl came in with a giant duffel bag and announced she had pants for sale for a dollar -- like you might sell batteries or candy on the train. We all very matter-of-factly bought a pair of pants, put them on and said, "Thank you. That's exactly what I needed today," and then exited without revealing what had happened and went in all different directions.
הסרטון לא מראה הכל. זה ממשיך עוד ארבע תחנות. בסך הכל שבעה בחורים נכנסים באופן אנונימי בתחתונים. בתחנה השמינית, בחורה הגיעה עם תיק צד גדול והכריזה שהיא מוכרת מכנסיים בדולר אחד- כמו שמוכרים בטריות או ממתקים ברכבת. כולנו באופן רציני ביותר קנינו זוג מכנסיים, לבשנו אותם ואמרנו "תודה לך. זה בדיוק מה שהייתי צריך היום", ואז יצאנו מבלי לחשוף מה קרה והלכנו כל אחד לדרכו.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Thank you.
תודה רבה.
So that's a still from the video there. And I love that girl's reaction so much. And watching that videotape later that day inspired me to keep doing what I do. And really one of the points of Improv Everywhere is to cause a scene in a public place that is a positive experience for other people. It's a prank, but it's a prank that gives somebody a great story to tell. And her reaction inspired me to do a second annual No Pants Subway Ride. And we've continued to do it every year. This January, we did the 10th annual No Pants Subway Ride where a diverse group of 3,500 people rode the train in their underwear in New York -- almost every single train line in the city. And also in 50 other cities around the world, people participated.
אז זו תמונת סטילס מהסרטון הזה. ואני כל כך אוהב את התגובה של הבחורה. כשצפיתי בסרטון מאוחר יותר באותו יום התעוררה בי ההשראה להמשיך לעשות את מה שאני עושה. ובאמת אחת המטרות של "אלתרו בכל מקום" היא לעשות סצנה במקום ציבורי שמהווה חוויה חיובית לאנשים אחרים. זה תעלול, אבל זה תעלול שנותן למישהו סיפור ענק לספר. והתגובה שלה עוררה אצלי השראה לעשות נסיעת רכבת ללא מכנסיים שנתית שנייה. והמשכנו לעשות את זה כל שנה. בינואר האחרון, עשינו את נסיעת הרכבת השנתית העשירית ללא מכנסיים בה קבוצה מגוונת של 3,500 אנשים נסעו ברכבת בתחתונים בניו-יורק כמעט בכל קו רכבת בעיר. וגם ב50 ערים נוספות ברחבי העולם, אנשים לקחו חלק.
(Laughter)
(צחוק)
As I started taking improv class at the Upright Citizens Brigade Theater and meeting other creative people and other performers and comedians, I started amassing a mailing list of people who wanted to do these types of projects. So I could do more large-scale projects. Well, one day I was walking through Union Square, and I saw this building, which had just been built in 2005. There was a girl in one of the windows and she was dancing. It was very peculiar, because it was dark out, but she was backlit with florescent lighting. She was very much onstage and I couldn't figure out why she was doing it. After about 15 seconds, her friend appeared -- she had been hiding behind a display. They laughed, hugged each other and ran away. Maybe she had been dared to do this. So I got inspired by that. Looking at the entire facade -- there were 70 total windows -- and I knew what I had to do.
כשהתחלתי לקחת שיעורים באלתור בתאטרון בריגדת האזרחים הזקופים פגשתי אנשים יצירתיים אחרים, עוד מציגים וקומיקאים, התחלתי לצבור רשימת דיוור של אנשים שרצו לקחת חלק בפרויקטים כאלה. אז יכולתי לעשות פרויקטים בקנה מידה גדול יותר. יום אחד עברתי בכיכר יוניון, וראיתי את הבניין הזה, שבדיוק נבנה ב2005. היתה שם בחורה באחד החלונות והיא רקדה. זה היה משונה מאד, בגלל שהיה חשוך בחוץ, אבל היא היתה מוארת מאחור עם תאורה פלואורסצנטית. והיא ממש היתה על הבמה, ואני לא יכולתי להבין למה היא עשתה את זה. אחרי בערך 15 שניות, חברה שלה הופיעה- היא התחבאה מאחורי התצוגה- והן צחקו והתחבקו וברחו משם. אז אולי חברה שלה אתגרה אותה לעשות את זה. וזה עורר אצלי השראה. כשהסתכלתי על חזית הבניין- היו שם בסך הכל 70 חלונות- ואני ידעתי מה עלי לעשות.
(Laughter)
(צחוק)
So this project is called Look Up More. We had 70 actors dress in black. This was completely unauthorized. We didn't let the stores know we were coming. And I stood in the park giving signals. The first signal was for everybody to hold up these four-foot tall letters that spelled out "Look Up More," the name of the project. The second signal was for everybody to do jumping jacks together. You'll see that start right here.
אז הפרויקט הזה נקרא "תסתכלו למעלה יותר". היו לנו 70 שחקנים לבושים בשחור. זה היה לחלוטין לא מאושר. לא הודענו לחנות שאנחנו באים. ואני עמדתי בפארק ונתתי אותות. האות הראשון היה שכולם ירימו את האותיות בגובה 120 ס"מ שכתבו יחד "תסתכלו למעלה יותר", שם הפרויקט. האות השני היה שכולם יעשו קפיצות מספרת. תראו את זה מתחיל כאן.
(Laughter)
(צחוק)
And then we had dancing. We had everyone dance. And then we had dance solos where only one person would dance and everybody would point to them.
ואז היו ריקודים. ביקשנו מכולם לרקוד. ואז היו קטעי סולו שמישהו אחד רקד וכולם הצביעו עליו.
(Laughter)
(צחוק)
So then I gave a new hand signal, which signaled the next soloist down below in Forever 21, and he danced. There were several other activities. We had people jumping up and down, people dropping to the ground. And I was standing just anonymously in a sweatshirt, putting my hand on and off of a trashcan to signal the advancement. And because it was in Union Square Park, right by a subway station, there were hundreds of people by the end who stopped and looked up and watched what we were doing. There's a better photo of it.
ואז נתתי אות חדש, שסימן לרקדן למטה בחנות הבגדים, והוא רקד. היו כמה פעילויות שונות. היו לנו אנשים שקפצו, אנשים שנפלו לקרקע. ואני עמדתי באופן אנונימי בסווטצ'רט, הנחתי והרמתי את היד מפח אשפה כדי לסמן את ההתקדמות. ובגלל שזה היה פארק כיכר יוניון, ממש ליד תחנת הרכבת התחתית, בסוף היו מאות אנשים שעצרו והסתכלו למעלה וצפו במה שעשינו. יש תמונות טובה יותר של זה.
So that particular event was inspired by a moment that I happened to stumble upon. The next project I want to show was given to me in an email from a stranger. A high school kid in Texas wrote me in 2006 and said, "You should get as many people as possible to put on blue polo shirts and khaki pants and go into a Best Buy and stand around."
אז זה אירוע מסוים שקיבל את ההשראה שלו ברגע שבמקרה נתקלתי בו. הפרויקט הבא שאני רוצה להראות ניתן לי באימייל מאדם זר. תלמיד תיכון בטקסס כתב לי ב2006 ואמר, "אתה צריך להביא כמה שיותר אנשים שילבשו חולצת פולו כחולות ומכנס חאקי וילכו לבסט-ביי ויעמדו שם".
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So I wrote this high school kid back immediately and I said, "Yes, you are correct. I think I'll try to do that this weekend. Thank you." So here's the video.
אז כתבתי חזרה לבחור הזה מיד, ואמרתי, "כן, אתה צודק. אני חושב שננסה לעשות את זה בסופ"ש הקרוב. תודה. " אז הנה הסרטון.
So again, this is 2005. This is the Best Buy in New York City. We had about 80 people show up to participate, entering one by one. There was an eight-year-old girl, a 10-year-old girl. There was also a 65-year-old man who participated. So a very diverse group of people.
אז שוב, זה ב 2005. בסניף הבסט-ביי בניו-יורק. היו לנו בערך 80 אנשים שהגיעו לקחת חלק, ונכנסו אחד אחד. היתה ילדה בת שמונה, ילדה בת עשר. היה גם איש בן 65 שלקח חלק.
(Laughter)
אז קבוצה מאד מגוונת של אנשים.
And I told people, "Don't work. Don't actually do work. But also, don't shop. Just stand around and don't face products." Now you can see the regular employees by the ones that have the yellow tags on their shirt. Everybody else is one of our actors.
ואני אמרתי לאנשים "אל תעבדו. אל תעשו שום עבודה ממש. אבל גם אל תקנו. פשוט תעמדו שם ואל תפנו למוצרים". אתם יכולים לזהות את העובדים הרגילים על ידי התגיות הצהובות שיש להם על החולצות. כל שאר האנשים הם השחקנים שלנו.
(Laughter)
(צחוק)
The lower-level employees thought it was very funny. Several of them went to go get their camera from the break room and took photos with us. A lot of them made jokes about trying to get us to go to the back to get heavy television sets for customers. The managers and the security guards, on the other hand, did not find it particularly funny. You can see them in this footage. They're wearing either a yellow shirt or a black shirt. And we were there probably 10 minutes before the managers decided to dial 911.
העובדים הזוטרים יותר חשבו שזה היה נורא מצחיק. למעשה, חלק מהם הלכו להביא את המצלמה שלהם מחדר הצוות והצטלמו איתנו. הרבה מהם התבדחו וניסו לגרום לנו ללכת אחורה כדי להביא טלוויזיות כבדות ללקוחות. ההנהלה והביטחון, מצד שני, לא חשבו שזה מצחיק במיוחד. אתם יכולים לראות אותם בצילום הזה. הם לובשים חולצה צהובה או שחורה. אנחנו היינו שם בטח 10 דקות לפני שההנהלה החליטה להתקשר למשטרה.
(Laughter)
(צחוק)
So they started running around telling everybody the cops were coming, "Watch out, the cops are coming." And you can see the cops in this footage right here. That's a cop wearing black right there, being filmed with a hidden camera. Ultimately, the police had to inform Best Buy management that it was not, in fact, illegal to wear a blue polo shirt and khaki pants.
אז הם התחילו להתרוצץ ואמרו לכולם שהשוטרים מגיעים, להיזהר, השוטרים מגיעים. ואתם יכולים לראות את השוטרים בצילום הזה. זה שוטר בשחור כאן, שמצולם במצלמה נסתרת. לבסוף, השוטרים היו צריכים להודיע להנהלת בסט-ביי שזו לא ממש עבירה על החוק, בעצם, ללבוש חולצת פולו כחולה ומכנסי חאקי.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So we had been there for 20 minutes; we were happy to exit the store. One thing the managers were trying to do was to track down our cameras. And they caught a couple of my guys who had hidden cameras in duffel bags. But the one camera guy they never caught was the guy that went in just with a blank tape and went over to the Best Buy camera department and just put his tape in one of their cameras and pretended to shop. So I like that concept of using their own technology against them.
אז היינו שם 20 דקות, שמחנו לצאת מהחנות. אחד מהדברים שההנהלה ניסתה לעשות היה לאתר את המצלמות שלנו. והם תפסו כמה מהחבר'ה שלי שהחביאו מצלמות בתיקי צד. אבל הצלם שהם אף פעם לא תפסו היה הבחור שפשוט נכנס עם קלטת ריקה והלך למחלקת המצלמות של בסט-ביי ופשוט הכניס את הקלטת שלו לאחת המצלמות שלהם והתנהג כאילו הוא קונה. אז אהבתי את הרעיון של השימוש בטכנולוגיה שלהם נגדם.
(Laughter)
(צחוק)
I think our best projects are ones that are site-specific and happen at a particular place for a reason. And one morning, I was riding the subway. I had to make a transfer at the 53rd St. stop where there are these two giant escalators. And it's a very depressing place to be in the morning, it's very crowded. So I decided to try and stage something that could make it as happy as possible for one morning. So this was in the winter of 2009 -- 8:30 in the morning. It's morning rush hour. It's very cold outside. People are coming in from Queens, transferring from the E train to the 6 train. And they're going up these giant escalators on their way to their jobs.
אני חושב שהפרויקטים הכי טובים שלנו הם אלו המותאמים למקום שקורים במקום מסוים מסיבה מסוימת. בוקר אחד, נסעתי ברכבת התחתית. הייתי צריך לעבור רכבת בתחנת רחוב 53 היכן שיש שני גרמי מדרגות נעות ענקיים. וזה מקום מאד מדכא להיות בו בבוקר, צפוף נורא. אז החלטתי לנסות לביים משהו שיגרום למקום להיות הכי משמח שאפשר, למשך בוקר אחד. זה היה בחורף של 2009 -- 8:30 בבוקר. זו שעת העומס של הבוקר. מאד קר בחוץ. אנשים באים מקווינז, מחליפים מרכבת E לרכבת 6. והם עולים במדרגות הנעות הענקיות האלו בדרך לעבודה שלהם.
[Rob wants] [to give you]
(Laughter)
(צחוק)
[a high five!]
(Laughter)
[Get ready!]
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Thank you. So there's a photograph that illustrates it a little bit better. He gave 2,000 high fives that day, and he washed his hands before and afterward and did not get sick. And that was done also without permission, although no one seemed to care.
תודה רבה. אז יש תמונה שממחישה את זה טוב יותר. הוא נתן 2,000 כיפים באותו היום, והוא שטף את הידיים לפני ואחרי ולא חלה. וגם זה נעשה ללא אישור, למרות שלא עשה רושם שזה הפריע למישהו.
So I'd say over the years, one of the most common criticisms I see of Improv Everywhere left anonymously on YouTube comments is: "These people have too much time on their hands." And you know, not everybody's going to like everything you do, and I've certainly developed a thick skin thanks to Internet comments, but that one's always bothered me, because we don't have too much time on our hands. The participants in Improv Everywhere events have just as much leisure time as any other New Yorkers, they just occasionally choose to spend it in an unusual way.
הייתי אומר שלאורך השנים, אחד מהביקורות הנפוצות שמפנים ל"אלתרו בכל מקום" שמשאירים עלומי שם ביו-טיוב הוא: "לאנשים האלה יש יותר מדי זמן פנוי". ואתם יודעים, לא כולם יאהבו כל דבר שאתה עושה, ובהחלט פיתחתי עור עבה תודות להערות באינטרנט, אבל זה תמיד הפריע לי, בגלל שאין לנו יותר מדי זמן חופשי. למשתתפים באירועים של "אלתרו בכל מקום" יש אותה הכמות של זמן פנוי כמו לכל תושב ניו-יורק אחר, הם פשוט בוחרים מעת לעת לבלות את הזמן הזה בדרך יוצאת דופן.
You know, every Saturday and Sunday, hundreds of thousands of people each fall gather in football stadiums to watch games. And I've never seen anybody comment, looking at a football game, "All those people in the stands, they have too much time on their hands." And of course they don't. It's a perfectly wonderful way to spent a weekend afternoon, watching a football game in a stadium. But I think it's also a perfectly valid way to spend an afternoon freezing in place with 200 people in the Grand Central terminal or dressing up like a ghostbuster and running through the New York Public Library.
אתם יודעים, כל יום שבת וראשון, מאות אלפי אנשים בכל סתיו מתקבצים יחד באצטדיונים לצפות בפוטבול. מעולם לא שמעתי מישהו מעיר, בעודו צופה במשחק פוטבול, "כל האנשים האלה ביציעים, יש להם יותר מדי זמן פנוי". וכמובן שבאמת אין להם. זו דרך נהדרת לגמרי לבלות אחר צהריים של סופ"ש, לצפות במשחק פוטבול באצטדיון. אבל אני חושב שזה גם דרך תקפה ביותר לבלות אחר צהריים קפוא במקום עם 200 אנשים בטרמינל גראנד סנטרל או בלהתחפש ל"מגרש שדים" ולרוץ דרך הספרייה הציבורית של ניו-יורק.
(Laughter)
(צחוק)
Or listening to the same MP3 as 3,000 other people and dancing silently in a park, or bursting into song in a grocery store as part of a spontaneous musical, or diving into the ocean in Coney Island wearing formal attire.
או להאזין לאותו MP3 יחד עם 3,000 אנשים אחרים ולרקוד בשקט בפארק, או לפרוץ בשירה באמצע חנות מכולת כחלק ממחזמר ספונטני, או בצלילה לתוך האוקיינוס בקוני איילנד בבגדים רשמיים.
(Laughter)
אתם יודעים, כילדים, מלמדים אותנו לשחק.
You know, as kids, we're taught to play. And we're never given a reason why we should play. It's just acceptable that play is a good thing. And I think that's sort of the point of Improv Everywhere. It's that there is no point and that there doesn't have to be a point. We don't need a reason. As long as it's fun and it seems like it's going to be a funny idea and it seems like the people who witness it will also have a fun time, then that's enough for us. And I think, as adults, we need to learn that there's no right or wrong way to play.
ואף פעם לא נותנים לנו סיבה למה כדאי לנו לשחק. זה פשוט מקובל שלשחק זה דבר טוב. ואני חושב שזה הרעיון של "אלתרו בכל מקום". זה שאין לזה רעיון, ושלא חייב להיות רעיון. אנחנו לא צריכים סיבה. כל עוד זה כיף ונראה שזה הולך להיות מצחיק ונראה שאנשים שיהיו עדים לזה גם יהנו, וזה מספיק לנו. ואני חושב, שכמבוגרים, עלינו ללמוד שאין דרך נכונה או לא נכונה לשחק. תודה רבה לכם.
Thank you very much.
(מחיאות כפיים)
(Applause)