Είμαι χειρούργος που μελετάει την δημιουργικότητα, και δεν είχα ποτέ κάποιον ασθενή να μου πει ότι "στ'αλήθεια θέλω να είσαι δημιουργικός κατά την διάρκεια της εγχείρησης" Και έτσι υποθέτω πως υπάρχει λίγη ειρωνία σε αυτό. Μπορώ να πω όμως ότι, αφότου έχω κάνει αρκετές εγχειρήσεις, είναι κατα κάποιο τρόπο παρόμοιο με το να παίζω ένα μουσικό όργανο. Και αυτού του είδους η βαθιά και διαρκής γοητεία με τον ήχο είναι που με οδήγησε στο να είμαι και χειρούργος και ταυτόχρονα να μελετώ την επιστήμη του ήχου, ιδιαίτερα την μουσική. Έτσι, για τα επόμενα λεπτά θα προσπαθήσω να σας μιλήσω για την καριέρα μου από την άποψη του πώς είμαι ικανός πράγματι να προσπαθώ να μελετήσω μουσική και πραγματικά να καταπιάνομαι με αυτά τα ερωτήματα του πώς είναι ικανός ο εγκέφαλος να είναι δημιουργικός. Έχω κάνει το μεγαλύτερο μέρος αυτού του έργου στο Πανεπιστήμιο Τζόνς Χόπκινς αλλά επίσης και στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας όπου ήμουν στο παρελθόν. Θα περιγράψω μερικά επιστημονικά πειράματα και θα προσπαθήσω να καλύψω τρία μουσικά πειράματα.
So I am a surgeon who studies creativity, and I have never had a patient tell me, "I really want you to be creative during surgery," and so I guess there's a little bit of irony to it. I will say though that, after having done surgery a lot, it's similar to playing a musical instrument. And for me, this deep and enduring fascination with sound is what led me to both be a surgeon and to study the science of sound, particularly music. I'm going to talk over the next few minutes about my career in terms of how I'm able to study music and try to grapple with all these questions of how the brain is able to be creative. I've done most of this work at Johns Hopkins University, and at the National Institute of Health where I was previously. I'll go over some science experiments and cover three musical experiments.
Θα ξεκινήσω παίζοντάς σας ένα βίντεο. Και αυτό είναι ένα βίντεο του Κιθ Τζάρετ, που είναι ένας πολύ καλός τζαζ αυτοσχεδιαστής και πιθανόν το πιο γνωστό, εικονικό παράδειγμα κάποιου που φτάνει τον αυτοσχεδιασμό σε ένα πραγματικά υψηλότερο επίπεδο. Μπορεί να αυτοσχεδιάσει ολόκληρες συναυλίες από το μυαλό του, και δεν θα τις ξαναπαίξει ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Και έτσι, ως μια μορφή έντονης δημιουργικότητας, θεωρώ ότι είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Ας δούμε το βίντεο.
I will start off by playing a video for you. This video is of Keith Jarrett, who's a well-known jazz improviser and probably the most well-known, iconic example of someone who takes improvisation to a higher level. And he'll improvise entire concerts off the top of his head, and he'll never play it exactly the same way again, so as a form of intense creativity, I think this is a great example. And so why don't we go and click the video.
(Μουσική)
(Music)
Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο, φοβερό αυτό που συμβαίνει. Πάντα -- ως απλός ακροατής, ως θαυμαστής -- το ακούω, και μένω απλώς κατάπληκτος. Σκέφτομαι: πώς είναι δυνατόν αυτό; Πώς μπορεί ο εγκέφαλος να παράγει τόση πληροφορία, τόση μουσική αυθόρμητα; Και έτσι ξεκίνησα με αυτήν την ιδέα, επιστημονικά, ότι η καλλιτεχνική δημιουργικότητα, είναι μαγική, αλλά δεν είναι μαγεία. Εννοώντας πως είναι προϊόν του εγκεφάλου. Δεν υπάρχουν πολλοί εγκεφαλικά νεκροί άνθρωποι που καλλιτεχνούν. Και έτσι με αυτή την αντίληψη ότι η καλλιτεχνική δημιουργικότητα είναι στην πραγματικότητα νευρολογικό προϊόν, υιοθέτησα την άποψη ότι μπορούμε να τη μελετήσουμε ακριβώς όπως θα μελετούσαμε οποιαδήποτε άλλη σύνθετη νευρολογική διαδικασία. Και πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια υποερωτήματα που έθεσα. Είναι στ'αλήθεια δυνατόν να μελετήσουμε επιστημονικά την δημιουργικότητα; Θεωρώ πως είναι μια καλή ερώτηση. Οι περισσότερες μελέτες στην μουσική, είναι πολύ πυκνές. Και όταν τις εξετάζουμε λεπτομερώς, είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσουμε την μουσική σε αυτές. Στην πραγματικότητα, φαίνονται να είναι εξολοκλήρου πολύ άμουσες και να χάνουν το όλο νόημα της μουσικής.
(Music ends) It's really a remarkable thing that happens there. I've always as a listener, as a fan, I listen to that, and I'm astounded. I think -- how can this possibly be? How can the brain generate that much information, that much music, spontaneously? And so I set out with this concept, scientifically, that artistic creativity, it's magical, but it's not magic, meaning that it's a product of the brain. There's not too many brain-dead people creating art. With this notion that artistic creativity is in fact a neurologic product, I took this thesis that we could study it just like we study any other complex neurologic process, and there are subquestions that I put there. Is it possible to study creativity scientifically? And I think that's a good question. And I'll tell you that most scientific studies of music, they're very dense, and when you go through them, it's very hard to recognize the music in it. In fact, they seem to be unmusical entirely
Και έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο ερώτημα: Γιατί θα έπρεπε οι επιστήμονες να μελετήσουν την δημιουργικότητα; Πιθανόν να μην είμαστε οι κατάλληλοι άνθρωποι για να το κάνουμε. Μπορεί να ισχύει, αλλά θα πω πως, από επιστημονική σκοπιά -- μιλήσαμε πολύ για καινοτομία σήμερα -- η επιστήμη της καινοτομίας, το κατά πόσο καταλαβαίνουμε το πώς ο εγκέφαλος είναι ικανός να καινοτομεί είναι σε πρώιμο στάδιο. Ειλικρινά, γνωρίζουμε πολύ λίγα σχετικά με το πώς μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί Και έτσι πιστεύω πως πρόκειται να δούμε στα επόμενα 10, 20, 30 χρόνια να ανθίζει και να ακμάζει μια αληθινή επιστήμη της δημιουργικότητας. Επειδή τώρα έχουμε νέες μεθόδους που μας επιτρέπουν να πάρουμε μια διαδικασία παρόμοια με αυτόν, τον σύνθετο τζαζ αυτοσχεδιασμό, και να την μελετήσουμε διεξοδικά. Και έτσι ερχόμαστε στον εγκέφαλο. Όλοι μας έχουμε αυτόν τον αξιοσημείωτο εγκέφαλο, τον οποίο καταλαβαίνουμε ελάχιστα για να πώ το λιγότερο. Πιστεύω πως οι νευρολόγοι έχουν περισσότερες απορίες παρά απαντήσεις. Και εγώ ο ίδιος, δεν πρόκειται να σας δώσω πολλές απαντήσεις σήμερα, απλώς θα κάνω πολλές ερωτήσεις.
and to miss the point of the music. This brings the second question: Why should scientists study creativity? Maybe we're not the right people to do it. (Laughter) Well it may be, but I will say that, from a scientific perspective, we talked a lot about innovation today, the science of innovation, how much we understand about how the brain is able to innovate is in its infancy, and truly, we know very little about how we are able to be creative. I think that we're going to see, over the next 10, 20, 30 years, a real science of creativity that's burgeoning and is going to flourish, Because we now have new methods that can enable us to take this process like complex jazz improvisation, and study it rigorously. So it gets down to the brain. All of us have this remarkable brain, which is poorly understood, to say the least. I think that neuroscientists have more questions than answers, and I'm not going to give you answers today, just ask a lot of questions.
Και ουσιαστικά αυτό είναι που κάνω στο εργαστήριο μου. Κάνω ερωτήσεις σχετικά με το τί κάνει ο εγκέφαλος για να μας επιτρέψει να το κάνουμε αυτό. Αυτή είναι η κύρια μέθοδος που χρησιμοποιώ. Ονομάζεται Λειτουργική Απεικόνιση Μαγνητικού Συντονισμού (fMRI). Εάν έχετε βρεθεί σε έναν μαγνητικό τομογράφο, είναι κατά κύριο λόγο ίδιος, αλλά αυτός είναι εξοπλισμένος με ειδικό τρόπο έτσι ώστε να παίρνει όχι μόνο εικόνες από τον εγκέφαλο, αλλά και εικόνες από τις ενεργές περιοχές του εγκεφάλου. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται είναι ο ακόλουθος. Υπάρχει κάτι που ονομάζεται απεικόνηση BOLD, δηλαδή απεικόνηση του επιπέδου του οξυγόνου στο αίμα. Τώρα, όποτε είμαστε σε έναν fMRI τομογράφο, βρίσκόμαστε σε έναν μεγάλο μαγνήτη που στοιχίζει τα μόρια σε συγκεκριμένες περιοχές. Όταν μια περιοχή του εγκεφάλου είναι ενεργή, εννοώντας μια νευρωνική περιοχή είναι ενεργή, προκαλείται παρέκκλιση της ροής του αίματος προς αυτή την περιοχή. Αυτή η ροή αίματος προκαλεί μια αύξηση στην ποσότητα του τοπικού αίματος στην περιοχή με ταυτόχρονη αλλαγή συγκέντρωσης της αποξυγονομένης αιμοσφαιρίνης. Η αποξυγονομένη αιμοσφαιρίνη μπορεί να εντοποστεί από μαγνητικό τομογράφο, ενώ η οξυαιμοσφαιρίνη δεν μπορεί. Έτσι μέσω αυτής της συμπερασματικής μεθόδου -- όπου μετράμε ροή αίματος, όχι νευρωνική δραστηριότητα -- μπορούμε να πούμε πως μια περιοχή του εγκεφάλου που λαμβάνει περισσότερο αίμα ήταν ενεργή κατά την διάρκεια μιας συγκεκριμένης ενέργειας. Και αυτή είναι η ουσία του πώς λειτουργεί η fMRI. Και χρησιμοποιείται από την δεκαετία του 90 για την μελέτη πραγματικά πολύπλοκων διαδικασιών.
And that's what I do in my lab. I ask questions about what is the brain doing to enable us to do this. This is the main method that I use. This is functional MRI. If you've been in an MRI scanner, it's very much the same, but this one is outfitted in a special way to not just take pictures of your brain, but to also take pictures of active areas of the brain. The way that's done is by the following: There's something called BOLD imaging, which is Blood Oxygen Level Dependent imaging. When you're in an fMRI scanner, you're in a big magnet that's aligning your molecules in certain areas. When an area of the brain is active, meaning a neural area is active, it gets blood flow shunted to that area. That blood flow causes an increase in local blood to that area with a deoxyhemoglobin change in concentration. Deoxyhemoglobin can be detected by MRI, whereas oxyhemoglobin can't. So through this method of inference -- and we're measuring blood flow, not neural activity -- we say that an area of the brain that's getting more blood was active during a particular task, and that's the crux of how fMRI works. And it's been used since the '90s to study really complex processes.
Τώρα θα ανασκοπήσω μια μελέτη που έκανα, η οποία ήταν Τζαζ σε έναν fMRI τομογράφο. Και έγινε με έναν συνάδελφό μου, τον Άλαν Μπράουν, στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας. Αυτό είναι ένα σύντομο βίντεο του πώς κάναμε αυτή τη μελέτη.
I'm going to review a study that I did, which was jazz in an fMRI scanner. It was done with a colleague, Alan Braun, at the NIH. This is a short video of how we did this project.
(Βίντεο) Τσάρλς Λίμπ: Αυτό είναι ένα πλαστικό MIDI πιάνο που χρησιμοποιούμε για τα τζαζ πειράματα. Είναι ένα πιάνο 35 πλήκτρων που σχεδιάστηκε ώστε να χωράει μέσα στον τομογράφο, να είναι μαγνητικά ασφαλές, να έχει ελάχιστες παρεμβολές που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε εσφαλμένα δεδομένα και να εέχει αυτό το μαξηλαράκι έτσι ώστε να ακουμπάει στα πόδια των μουσικών όσο θα είναι ξαπλωμένοι στον τομογράφο, παίζοντας ανάσκελα. Και λειτουργεί έτσι -- δεν παράγει στην πραγματικότητα κάποιον ήχο. Στέλνει αυτό που λέγεται ένα MIDI σήμα -- ή μια ψηφιακή διεπαφή μουσικού οργάνου -- διαμέσου αυτών των καλωδίων μέσα στο κουτί και μετά στον υπολογιστή, που στην συνέχεια ενεργοποιούν υψηλής ποιότητας ηχητικά δείγματα πιάνου σαν αυτό.
(Video) Charles Limb: This is a plastic MIDI piano keyboard that we use for the jazz experiments. And it's a 35-key keyboard designed to fit both inside the scanner, be magnetically safe, have minimal interference that would contribute to any artifact, and have this cushion so that it can rest on the players' legs while they're lying down in the scanner, playing on their back. It works like this -- this doesn't actually produce any sound. It sends out what's called a MIDI signal -- or a Musical Instrument Digital Interface -- through these wires into the box and then the computer, which then trigger high-quality piano samples like this.
(Μουσική)
(Music)
(Μουσική)
(Music)
Τσ.Λ.: ΟΚ, λειτουργεί.
(Music ends)
Και έτσι διαμέσου αυτού του πληκτρολογίου, έχουμε τώρα τα μέσα να πάρουμε μια μουσική διαδικασία και να την μελετήσουμε. Λοιπόν, τί κάνουμε τώρα που έχουμε αυτό το φοβερό πληκτρολόγιο; Δεν μπορείς να πεις απλώς -- "Είναι φοβερό που έχουμε αυτό το πληκτρολόγιο". Πρέπει στην πραγματικότητα να βρούμε ένα επιστημονικό πείραμα. Έτσι το πείραμα στην πραγματικότητα εξαρτάται από τα παρακάτω. Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατα την διάρκεια κάποιου απομνημονευμένου και ξαναμαθημένου, και τι συμβαίνει στον εγκέφαλο κατά την διάρκεια κάποιου που δημιουργείται αυθόρμητα, ή με αυτοσχεδιασμό, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζει κινητικά και από την άποψη των χαμηλότερου επιπέδου αισθητηριακών κινητικών χαρακτηριστικών;
OK, so it works. And so through this piano keyboard, we have the means to take a musical process and study it. So what do you do now that you have this cool piano keyboard? You can't just say, "It's great we have a keyboard." We have to come up with a scientific experiment. The experiment really rests on the following: What happens in the brain during something that's memorized and over-learned, and what happens in the brain during something that is spontaneously generated, or improvised, in a way that's matched motorically and in terms of lower-level sensory motor features?
Έτσι, έχω εδώ αυτά που αποκαλούμε τυπικά παραδείγματα. Εδώ είναι ένα παράδειγμα κλίμακας, το οποίο απλώς παίζει μια κλίμακα πάνω και κάτω, απομνημονευμένα. Και εδώ είναι αυτοσχεδιασμός σε μια κλίμακα -- τέταρτα, μετρονόμος, δεξί χέρι -- επιστημονικά πολύ ασφαλές, αλλά μουσικά πραγματικά βαρετό. Και εδώ στο κάτω μέρος, είναι αυτό που ονομάζεται το τυπικό παράδειγμα τζαζ. Αυτό που κάναμε ήταν να φέρουμε επαγγελματίες μουσικούς τσαζ στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και τους βάλαμε να απομνημονεύσουν αυτό το κομμάτι στα αριστερά, το κάτω-αριστερά -- το οποίο με ακούσατε να παίζω -- και μετά τους βάλαμε να αυτοσχεδιάσουν στις ακριβώς ίδιες αλλαγές χορδών. Αν μπορείτε να πατήσετε το κάτω δεξιά κουμπί του ήχου, αυτό είναι ένα παράδειγμα του τι ηχογραφήθηκε στον τομογράφο.
I have here what we call the paradigms. There's a scale paradigm, which is playing a scale up and down, memorized, then there's improvising on a scale, quarter notes, metronome, right hand -- scientifically very safe, but musically really boring. Then there's the bottom one, which is called the jazz paradigm. So we brought professional jazz players to the NIH, and we had them memorize this piece of music on the lower-left, which is what you heard me playing -- and we had them improvise to the same chord changes. And if you can hit that lower-right sound icon, that's an example of what was recorded in the scanner.
(Μουσική)
(Music)
Τελικά, δεν είναι το πιο φυσικό περιβάλλον, αλλά είναι δυνατόν να παίξουν αληθινή μουσική. Και έχω ακούσει αυτό το σόλο 200 φορές, και ακόμα μου αρέσει. Και οι μουσικοί, ήταν άνετοι στο τέλος. Έτσι αρχικά μετρήσαμε τον αριθμό από τις νότες. Έπαιζαν στην πραγματικότητα απλώς περισσότερες νότες ενώ αυτοσχεδίαζαν; Δεν ήταν αυτό που συνέβαινε. Τότε κοιτάξαμε την εγκεφαλική δραστηριότητα. Θα προσπαθήσω να το συμπυκνώσω για εσάς. Αυτοί είναι χάρτες αντίθεσης που δείχνουν αφαιρέσεις μεταξύ του τι αλλάζει όταν αυτοσχεδιάζουμε σε αντίθεση με όταν κάνουμε κάτι απομνημονευμένο. Σε κόκκινο είναι μια ενεργή περιοχή στον προμετωπιαίο φλοιό, στον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου. Και σε μπλε είναι η περιοχή που ήταν απενεργοποιημένη. Έτσι είχαμε αυτή την εστιακή περιοχή επονομαζόμενη μεσαίος προμετωπιαίος φλοιός που ήταν πολύ έντονη σε δραστηριότητα. Είχαμε αυτό το ευρύ τμήμα επονομαζόμενο πλευρικός μετωπιαίος φλοιός που ήταν κατα πολύ ανενεργό σε δραστηριότητα, και θα συνοψίσω εδώ.
(Music ends) In the end, it's not the most natural environment, but they're able to play real music. And I've listened to that solo 200 times, and I still like it. And the musicians were comfortable in the end. We first measured the number of notes. Were they playing more notes when they were improvising? That was not what was going on. And then we looked at the brain activity. I will try to condense this for you. These are contrast maps that are showing subtractions between what changes when you're improvising vs. when you're doing something memorized. In red is an area that's active in the prefrontal cortex, the frontal lobe of the brain, and in blue is this area that was deactivated. So we had this focal area called the medial prefrontal cortex that went way up in activity. We had this broad patch of area called the lateral prefrontal cortex that went way down in activity,
Αυτές είναι πολυλειτουργικές περιοχές του εγκεφάλου. Όπως μου αρέσει να λέω, αυτές δεν είναι οι τζαζ περιοχές του εγκεφάλου. Κάνουν ένα μεγάλο πλήθος πραγμάτων που έχουν να κάνουν με την αυτο-προβολή, αυτοανάλυση, λειτουργική μνήμη και ούτω καθεξής. Πραγματικά η συνείδηση βρίσκεται στον μετωπιαίο λοβό. Αλλά έχουμε αυτόν τον συνδυασμό από μια περιοχή που θεωρείται να συμμετέχει στον αυτοέλεγχο, να απενεργοποιείται, και από αυτή την περιοχή που θεωρείται να είναι αυτοβιογραφική, ή αυτο-εκφραστική, να ενεργοποιείται. Και πιστεύουμε, τουλάχιστον σε αυτή τη προκαταρκτική μελέτη -- είναι μια μελέτη, είναι πιθανόν λάθος. Αλλά είναι μία μελέτη. Θεωρούμε ότι τουλάχιστον μια λογική υπόθεση είναι πως, για να είμαστε δημιουργικοί, πρεπει να έχουμε αυτόν τον περίεργο διαχωρισμό στον μετωπιαίο λοβό. Μία περιοχή ενεργοποιείται, και μια μεγάλη περιοχή απενεργοποιείται, έτσι ώστε να μην έχουμε αναστολές, να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε λάθη, να μην απενεργοποιούμε συνεχώς όλες αυτές τις νέες παραγωγικές παρορμήσεις. Πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν πως η μουσική δεν είναι πάντα μια σόλο δραστηριότητα -- πολλές φορές γίνεται επικοινωνιακά.
I'll summarize that for you. These are multifunctional areas of the brain, these are not the jazz areas of the brain. They do a whole host of things that have to do with self-reflection, introspection, working memory etc. Really, consciousness is seated in the frontal lobe. But we have this combination of an area that's thought to be involved in self-monitoring, turning off, and this area that's thought to be autobiographical, or self-expressive, turning on. We think, at least in this preliminary -- it's one study; it's probably wrong, but it's one study -- (Laughter) we think that at least a reasonable hypothesis is that, to be creative, you should have this weird dissociation in your frontal lobe. One area turns on, and a big area shuts off, so that you're not inhibited, you're willing to make mistakes, so that you're not constantly shutting down all of these new generative impulses. Now a lot of people know that music is not always a solo activity --
Έτσι η επόμενη ερώτηση ήταω:
sometimes it's done communicatively.
Τι συμβαίνει όταν μουσικοί ανταλλάσουν μεταξύ τους, κάτι που ονομάζεται ανταλλαγή τετάρτων, το οποίο είναι κάτι που κάνουν κανονικά σε ένα τζαζ πείραμα; Αυτό είναι ένα δωδεκάμετρο μπλουζ. Το χώρισα σε ομάδες τετραμέτρων εδώ, έτσι ώστε να γνωρίζετε πως θα γίνει η ανταλλαγή. Αυτό που κάναμε ήταν να φέρουμε έναν μουσικό στον τομογράφο -- ίδιο τρόπο -- που είχε απομνημονεύσει αυτή την μελωδία και έναν άλλο μουσικό στην αίθουσα ελέγχου ανταλλάζοντας διαδραστικά.
The next question was: What happens when musicians are trading back and forth, something called "trading fours," which is something they do normally in a jazz experiment. So this is a 12-bar blues, and I've broken it down into four-bar groups, so you would know how you would trade. We brought a musician into the scanner, same way, had them memorize this melody then had another musician out in the control room trading back and forth interactively.
Αυτός είναι ένας μουσικός, ο Μάικ Πόουπ, ένας από τους καλύτερους μπασίστες παγκοσμίως και ένας εκπληκτικός πιανίστας. Τώρα παίζει το κομμάτι που μόλις είδαμε απλώς λίγο καλύτερα απ' όπως το έγραψα.
So this is a musician, Mike Pope, one of the world's best bassists and a fantastic piano player. (Music) He's now playing the piece that we just saw a little better than I wrote it.
(Βίντεο) Τσ.Λ.: Μάικ, έλα μέσα. (Άντρας: Είθε η Δύναμη να είναι μαζί σου.) Νοσοκόμα: Τίποτα στις τσέπες σου, σωστά Μάικ; Μάικ Πόουπ: Όχι. Τίποτα στις τσέπες μου. (Νοσοκόμα: ΟΚ.)
(Video) CL: Mike, come on in. Mike Pope: May the force be with you. Nurse: Nothing in your pockets, Mike?
MP: No. Nothing's in my pockets.
Τσ.Λ: Χρειάζεται να έχεις τη σωστή διάθεση για να συμφωνήσεις σε αυτό. (Γέλιο) Είναι κάπως διασκεδαστικό στην πραγματικότητα. Και τώρα παίζουμε εναλλάξ. Αυτός είναι εκεί μέσα. Μπορείτε να δείτε τα πόδια του εκεί πέρα. Και εδώ είμαι στο δωμάτιο ελέγχου, παίζοντας εναλλάξ.
CL: You have to have the right attitude to agree to do it. (Laughter) It's kind of fun, actually. (Music) Now we're playing back and forth. He's in there. You can see his legs up there. (Music)
(Μουσική)
And then I'm in the control room here, playing back and forth.
(Music)
(Music ends)
(Βίντεο) Μάικ Πόουπ: Είναι μια αρκετά καλή αναπαράσταση του πώς είναι. Και είναι καλό το ότι δεν είναι πολύ γρήγορο. Το γεγονός ότι το κάνουμε ξανά και ξανά σε αφήνει να εγκληματιστείς με το περιβάλλον σου. Έτσι το δυσκολότερο πράγμα για εμένα ήταν το κιναισθητικό μέρος, του να κοιτάω τα χέρια μου μέσα από δυο καθρέφτες, ξαπλωμένος ανάσκελα και ανίκανος να κουνηθώ πέρα από το χέρι μου. Αυτό ήταν απαιτητικό. Αλλά πάλι, υπήρχαν στιγμές, σίγουρα, υπήρχαν σίγουρα στιγμές πραγματικής. απόλυτα αληθινής μουσικής συνεργασίας.
(Video) Mike Pope: This is a pretty good representation of what it's like. And it's good that it's not too quick. The fact that we do it over and over again lets you acclimate to your surroundings. So the hardest thing for me was the kinesthetic thing, looking at my hands through two mirrors, laying on my back, and not able to move at all except for my hand. That was challenging. But again -- there were moments, for sure -- (Laughter) there were moments of real, honest-to-God musical interplay, for sure.
Τσ.Λ.: Σε αυτό το σημείο, θα σταθώ λίγο. Αυτό που βλέπετε εδώ -- Και κάνω μια θεμελιώδη αμαρτία στην επιστήμη, να σας δείξω προκαταρκτικά δεδομένα. Αυτά είναι δεδομένα ενός ατόμου. Είναι, στην πραγματικότητα, δεδομένα του Μάικ Πόουπ. Και λοιπόν, τι ακριβώς σας δείχνω εδώ; Όταν αντάλλαζε τέταρτα με εμένα, αυτοσχεδιασμός εναντίον απομνημόνευσης, οι γλωσσικές περιοχές άναψαν, η Broca περιοχή του, που είναι η κατώτερη μετωπιαία έλικα στα αριστερά. Στην πραγματικότητα ήταν αντίστοιχα το ίδιο και στα δεξιά. Αυτή είναι μια περιοχή που θεωρείται να συμμετέχει στην εκφραστική επικοινωνία. Η όλη αυτή αντίληψη ότι η μουσική είναι μια γλώσσα, τελικά μπορεί να έχει νευρολογική βάση, και μπορούμε να το δούμε όταν δύο μουσικοί έχουν μια μουσική συζήτηση. Έτσι τώρα το έχουμε κάνει αυτό σε οχτώ άτομα, και απλώς συγκεντρώνουμε όλα τα δεδομένα. Ευελπιστούμε να έχουμε κάτι ώστε να το πούμε ουσιαστικά.
CL: At this point, I'll take a few moments. So what you're seeing here -- and I'm doing a cardinal sin in science, which is to show you preliminary data. This is one subject's data. This is, in fact, Mike Pope's data. So what am I showing you here? When he was trading fours with me, improvising vs. memorized, his language areas lit up, his Broca's area, in the inferior frontal gyrus on the left. He had it also homologous on the right. This is an area thought to be involved in expressive communication. This whole notion that music is a language -- maybe there's a neurologic basis to it after all, and we can see it when two musicians are having a musical conversation. So we've done this on eight subjects now, and we're getting all the data together, hopefully we'll have something to say about it meaningfully.
Τώρα, όταν σκέφτομαι αυτοσχεδιασμό και γλώσσα, τι ακολουθεί; Ραπ φυσικά, ραπ -- φριστάιλ (ελεύθερο στύλ). Πάντα με γοήτευε το φριστάιλ. Ας δούμε αυτό το βίντεο.
Now when I think about improvisation and the language, what's next? Rap, of course, rap -- freestyle. I've always been fascinated by freestyle. And let's play this video.
(Βίντεο) Μος Ντέφ: ♫ ... καφέ δέρμα έχω, ύψος 5'10" έχω ♫ ♫ Τα σπάω, όταν είμαι στην περιοχή σου ♫ ♫ Ολοκληρωτική συνεργία, αναγνώρισε την συμμετρία ♫ ♫ Προσπάθησε λοιπόν να με τραυματήσεις, χημικά να τα διαλύσεις ♫ ♫ Δεν είμαι ο δέκατος M.C., μίλα για το πώς έχω βρεθεί ♫ ♫ Το σχεδίασα σαν τον Κένεντι, αργά σαν 10 πριν τις 3 ♫ ♫ Όταν λέω πότε θα είμαι, οι γυναίκες λένε λύγισε το κλειδί ♫
(Video) Mos Def: Brown skin I be, standing five-ten I be Rockin' it when I be, in your vicinity Whole-style synergy, recognize symmetry Go and try to injure me, broke 'em down chemically Ain't the number 10 MC, talk about how been I be Styled it like Kennedy, late like a 10 to three When I say when I be, girls say bend that key cut
Τσ.Λ: Και υπάρχει μεγάλη αναλογία μεταξύ του τι λαμβάνει χώρα στο φριστάιλ ραπ και στην τζαζ. Υπάρχουν, στην πραγματικότητα, πολλές συσχετίσεις μεταξύ των δυο μορφών μουσικής σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Με πολλούς τρόπους, η ραπ εξυπηρετεί την ίδια κοινωνική λειτουργία που εξυπηρετούσε η τζαζ. Πώς, λοιπόν, μελετάει κάποιος την ραπ επιστημονικά; Οι συνεργάτες μου εν μέρει θεωρούν ότι είμαι τρελός, αλλά πιστεύω πως είναι πολύ βιώσιμο. Και αυτό που κάνεις είναι: φέρνεις έναν φριστάιλ καλλιτέχνη και τον βάζεις να απομνημονεύσει κάτι που έγραψες για αυτούς, κάτι που δεν έχουν ξανακούσει, και μετά τους βάζεις να αυτοσχεδιάσουν. Έτσι είπα στα μέλη του εργαστηρίου μου ότι θα ραππάρω για το TED, και είπαν, "Όχι, δεν θα το κάνεις." Και τότε σκέφτηκα --
CL: So there's a lot of analogy between what takes place in freestyle rap and jazz. There are a lot of correlates between the two forms of music, I think, in different time periods, in lot of ways, rap serves the same social function that jazz used to serve. So how do you study rap scientifically? And my colleagues think I'm crazy, but I think it's very viable. This is what you do: You have a freestyle artist come and memorize a rap that you write for them, that they've never heard before, and then you have them freestyle. So I told my lab members that I would rap for TED, and they said, "No, you won't." And then I thought --
(Χειροκρότημα)
(Laughter)
Αλλά εδώ είναι το θέμα. Με αυτή την μεγάλη οθόνη, μπορείτε όλοι να ραππάρετε μαζί μου. ΟΚ; Αυτό που τους βάλαμε να κάνουν ήταν να απομνημονεύσουν αυτόν το κάτω αριστερά ήχο. Αυτή είναι η κατάσταση ελέγχου. Αυτό απομνημόνευσαν.
(Applause) But here's the thing. With this big screen, you can all rap with me. OK? So what we had them do was memorize this lower-left sound icon, please.
Υπολογιστής: ♫ Ανάμνηση, γδούπος ♫ Τσ.Λ: ♫ Βαρύς κτύπος σε μια γνωστή επανάληψη ♫
This is the control condition. This is what they memorized. Computer: Memory, thump.
♫ Ρυθμός και ρίμα, με ολοκληρώνουν ♫ ♫ Η ανάβαση είναι μεγαλειώδης όταν είμαι στο μικρόφωνο ♫ ♫ Φτύνοντας ρίμες που σε χτυπούν σαν κεραυνός ♫ ♫ Ψάχνω την αλήθεια σε αυτή την αιώνια αναζήτηση ♫ ♫ Το πάθος μου δεν είναι μόδα, μπορείς να δεις πως είμαι ντυμένος ♫ ♫ Ψυχοπαθείς λέξεις, στο μυαλό μου εμφανίζονται ♫ ♫ Ψιθυρίζουν στίχους που μόνο εγώ μπορώ να ακούσω ♫ ♫ Η τέχνη της ανακάλυψης και αυτού που αιωρείται ♫ ♫ Μέσα στο μυαλό των απεριόριστων ♫ ♫ Όλες αυτές οι λέξεις συνεχίζουν να πέφτουν σαν βροχή ♫ ♫ Χρειάζομαι έναν τρελό επιστήμονα να ελέγξει τον εγκέφαλό μου ♫
CL: Thump of the beat in a known repeat Rhythm and rhyme, they make me complete The climb is sublime when I'm on the mic Spittin' rhymes that hit you like a lightning strike Computer: Search. CL: I search for the truth in this eternal quest My passion's not fashion, you can see how I'm dressed Psychopathic words in my head appear Whisper these lyrics only I can hear Computer: Art. CL: The art of discovering and that which is hovering Inside the mind of those unconfined All of these words keep pouring out like rain I need a mad scientist to check my brain
(Χειροκρότημα)
Computer: Stop.
(Applause)
Σας το εγγυώμαι, αυτό δεν θα ξανασυμβεί ποτέ.
I guarantee you that will never happen again.
(Γέλιο)
(Laughter)
Αυτό που είναι σπουδαίο γι'αυτούς τους φριστάιλερς, θα πάρουν μια σειρά από διαφορετικές λέξεις. Δεν γνωρίζουν ποιες είναι, αλλά θα ακούσουν κάτι απροετοίμαστοι. Ας πατήσουμε εκείνο το δεξιό εικονίδιο ήχου. Θα τους δωθούν αυτές οι τρεις τετράγωνες λέξεις "σαν", "όχι" και "κεφάλι". Δεν γνωρίζει τι θα ακολουθήσει.
So now, what's great about these free-stylers, they will get cued different words. They don't know what's coming, but they'll hear something off the cuff. Go hit that right sound icon, there will be cued three square words: like, not and head.
Φριστάιλερ: ♫ Είμαι σαν κάποιου είδους [ασαφές] ♫ ♫ [ασαφές] εξωγήινη, ουράνια σκηνή ♫ ♫ Στις παλιές ημέρες, συνήθιζα να κάθομαι σε πυραμίδες και να διαλογίζομαι ♫ ♫ Με δυο μικρόφωνα να αιωρούνται πάνω απ'το κεφάλι μου ♫
He doesn't know what's coming. Computer: Like. Freestyler: I'm like some kind of extraterrestrial, celestial scene Back in the days, I used to sit in pyramids and meditate
♫ Να δω αν μπορώ ακόμα να ακούω, φτύνοντας τον ήχο ♫ ♫ Βλέπω που χαμογελάς ♫ ♫ Διδάσκω τα παιδιά στο τέλος της αίθουσας ♫ ♫ Σχετικά με το μήνυμα της αποκάλυψης ♫ ♫ Όχι πραγματικά όμως, γιατί πρέπει να το κρατήσω απλό ♫ ♫ [ασαφές[ συντελεστικό ♫ ♫ Επιβλαβές παίζοντας Σούπερ Μάριο ♫ ♫ [ασαφές] κουτιά [ασαφές] χιπ χοπ. ♫
With two microphones -- Computer: Head hovering over my head See if I could still listen, spittin' off the sound See what you grinning I teach the children in the back of the classroom About the message of apocalyptical Computer: Not. Not really though, 'cause I've got to keep it simple instrumental Detrimental playing Super Mario boxes [unclear] hip hop
Τσ.Λ: Ξανά, είναι ένα απίστευτο γεγονός. Γίνεται κάτι που, νευρολογικά, είναι αξιοσημείωτο. Το εάν σας αρέσει αυτή η μουσική ή όχι, είναι άσχετο. Δημιουργικά μιλώντας, είναι απλώς φαινομενικό. Αυτό είναι ένα σύντομο βίντεο του πώς πραγματικά το κάνουμε αυτό σε έναν τομογράφο. (Γέλιο)
Computer: Stop. CL: It's an incredible thing that's taking place. It's doing something neurologically remarkable. Whether or not you like the music is irrelevant. Creatively speaking, it's just a phenomenal thing. This is a short video of how we do this in a scanner.
(Βίντεο) Τσ.Λ: Είμαστε εδώ με τον Εμμάνουελ.
[fMRI of Hip-Hop Rap]
(Laughter)
Τσ.Λ: Παρεπιπτόντως, αυτό ηχογραφήθηκε στον τομογράφο.
(Video) CL: We're here with Emmanuel.
(Βίντεο) Τσ.Λ: Εδώ είναι ο Εμμάνουελ στον τομογράφο. Μόλις απομνημόνευσε μια ρίμα για μας.
CL: That was recorded in the scanner, by the way. (Video) CL: That's Emmanuel in the scanner. He's just memorized a rhyme for us.
Εμμάνουελ: ♫ Κορυφή του κτύπου χωρίς επανάληψη ♫
[Control Condition Memorized Verses]
♫ Ρυθμός και ρίμα με ολοκληρώνουν ♫ ♫ Η ανάβαση είναι μεγαλειώδης όταν είμαι στο μικρόφωνο ♫ ♫ Φτύνοντας ρίμες που σε χτυπούν ως κεραυνός ♫ ♫ Ψάχνω την αλήθεια σε αυτή την αιώνια αναζήτηση ♫ ♫ Μεταβιβάζω μόδα, μπορείς να δείς πως είμαι ντυμένος ♫
Emmanuel: Top of the beat with no repeat Rhythm and rhyme make me complete Climb is sublime when I'm on the mic Spittin' rhymes that'll hit you like a lightning strike Computer: Search. I search for the truth in this eternal quest
Τσ.Λ: Λοιπόν, θα το σταματήσω εδώ. Τι βλέπουμε στον εγκέφαλό του; Στην πραγματικότητα, είναι εγκέφαλοι τεσσάρων ράππερς. Και αυτό που βλέπουμε, αλήθεια βλέπουμε γλωσσικές περιοχές να ενεργοποιούνται, αλλά -- κλειστά μάτια -- όταν είναι αυτοσχεδιασμός ενάντιον απομνημόνευσης, έχει μείζονες οπτικές περιοχές να ενεργοποιούνται. Έχει μείζονα παρεγκεφαλική δραστηριότητα, που εμπλέκεται στον συντονισμό κινήσεων. Έχει αυξημένη εγκεφαλική δραστηριότητα όταν κάνει μια συγκρίσιμη ενέργεια, όταν αυτή η ενέργεια είναι δημιουργική και η άλλη απομνημονευμένη. Είναι πολύ προκαταρκτικό, αλλά θεωρώ πως είναι κάπως εκπληκτικό.
I'm passing on fashion; you can see how I'm dressed CL: I'm going to stop that there; so what do we see in his brain? This is four rappers' brains. And we do see language areas lighting up, but then, eyes closed -- when you are freestyling vs. memorizing, you've got major visual areas lighting up. You've got major cerebellar activity, which is involved in motor coordination. You have heightened brain activity when you're doing a comparable task, when that one task is creative and the other task is memorized. It's very preliminary, but I think it's kind of cool.
Έτσι για να καταλήξω, έχουμε πολλές ερωτήσεις να θέσουμε. Και όπως είπα, θα θέσουμε ερωτήσεις εδώ, δεν θα τις απαντήσουμε. Αλλά θέλουμε να φτάσουμε στην ρίζα του τί είναι δημιουργική μεγαλοφυΐα, νευρολογικά, Και πιστεύω πως, με αυτές τις μεθόδους, πλησιάζουμε κοντά σε αυτό. Και ευελπιστώ στα επόμενα 10, 20 χρόνια να μπορούμε πραγματικά να δούμε αληθινές, ουσιώδεις μελέτες που λένε πως η επιστήμη πρέπει να προφθάσει την τέχνη, και μπορεί να ξεκινάμε τώρα για να φτάσουμε εκεί.
To conclude, we've got a lot of questions to ask, and like I said, we'll ask questions here, not answer them. But we want to get at the root of what is creative genius neurologically, and I think, with these methods, we're getting close. And I think, hopefully in the next 10, 20 years, you'll see real, meaningful studies that say science has to catch up to art, and maybe we're starting now to get there.
Και έτσι θέλω να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο σας, το εκτιμώ.
Thank you for your time, I appreciate it.
(Χειροκρότημα)
(Applause)