Είναι μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι εδώ Είναι μεγάλη μου χαρά να μιλώ μετά τον Μπράϊαν Κοξ από το CERN. Νομίζω ότι το CERN είναι το σπίτι του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων. Τι συνέβη άραγε στο Μικρό Επιταχυντή Αδρονίων; Πού είναι ο Μικρός Επιταχυντής Αδρονίων; Γιατί κάποτε ο Μικρός Επιταχυντής Αδρονίων ήταν το μεγάλο θέμα. Τώρα πια, ο Μικρός Επιταχυντής Αδρονίων είναι σε ένα ράφι αγνοημένος και παραμελημένος. Ξέρετε όταν εκκίνησαν το Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων, και δεν δούλευε, και όλοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν το γιατί, Ήταν η ομάδα του Μικρού Επιταχυντή Αδρονίων που τον είχε σαμποτάρει γιατί ζήλευαν πολύ. Ολόκληρη η οικογένεια του Επιταχυντή Αδρονίων χρειάζεται ξεκλείδωμα.
It's a great pleasure to be here. It's a great pleasure to speak after Brian Cox from CERN. I think CERN is the home of the Large Hadron Collider. What ever happened to the Small Hadron Collider? Where is the Small Hadron Collider? Because the Small Hadron Collider once was the big thing. Now, the Small Hadron Collider is in a cupboard, overlooked and neglected. You know when the Large Hadron Collider started, and it didn't work, and people tried to work out why, it was the Small Hadron Collider team who sabotaged it because they were so jealous. The whole Hadron Collider family needs unlocking.
Το μάθημα από την παρουσίαση του Μπράιαν, κατά κάποιο τρόπο -- όλες εκείνες οι φανταστικές εικόνες -- σημαίνουν αυτό πραγματικά: η οπτική γωνία καθορίζει αυτό που βλέπετε . Αυτό που έλεγε ο Μπράιαν ήταν ότι η επιστήμη άνοιξε επιτυχώς διάφορες οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορούμε να δούμε τους εαυτούς μας. Και γι' αυτό είναι τόσο πολύτιμο. Έτσι η οπτική γωνία που έχεις καθορίζει πρακτικά αυτό που θα δείς. Η ερώτηση που θα θέσετε θα καθορίσει κατά πολύ την απάντηση που θα πάρετε.
The lesson of Brian's presentation, in a way -- all those fantastic pictures -- is this really: that vantage point determines everything that you see. What Brian was saying was science has opened up successively different vantage points from which we can see ourselves, and that's why it's so valuable. So the vantage point you take determines virtually everything that you will see. The question that you will ask will determine much of the answer that you get.
Και έτσι αν κάνετε αυτή την ερώτηση: Πού πρέπει να κοιτάξουμε για να δούμε το μέλλον της εκπαίδευσης; Η απάντηση παραδοσιακά δίνεται σ' αυτή την ερώτηση κατευθείαν, τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια Πάτε στη Φινλανδία. Η Φινλανδία είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου για να δει κανείς σχολικά συστήματα. Οι Φινλανδοί μπορεί να είναι λίγο βαρετοί και καταθλιπτικοί και να έχουν μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών, αλλά πραγματικά έχουν τα προσόντα. Και έχουν απόλυτα καταπληκτικά εκπαιδευτικά συστήματα. Και έτσι όλοι θα εκστρατεύσουμε στη Φινλανδία, και θα αναρωτιόμαστε για το κοινωνικό δημοκρατικό της θαύμα και την πολιτιστική της ομοιογένεια και όλα τ' άλλα, και στη συνέχεια θα παλεύουμε να φανταστούμε πώς θα μπορούσαμε να πάρουμε μαθήματα.
And so if you ask this question: Where would you look to see the future of education? The answer that we've traditionally given to that is very straightforward, at least in the last 20 years: You go to Finland. Finland is the best place in the world to see school systems. The Finns may be a bit boring and depressive and there's a very high suicide rate, but by golly, they are qualified. And they have absolutely amazing education systems. So we all troop off to Finland, and we wonder at the social democratic miracle of Finland and its cultural homogeneity and all the rest of it, and then we struggle to imagine how we might bring lessons back.
Έτσι λοιπόν, αυτό τον τελευταίο χρόνο, με τη βοήθεια της Cisco που με χρηματοδότησε, για κάποιο ακατανόητο λόγο, ώστε να μπορέσω να το κάνω, εγώ έψαξα κάπου αλλού. Γιατί πραγματικά οι ριζικές καινοτομίες προέρχονται κάποιες φορές από τους άριστους στον τομέα, αλλά συχνά προέρχονται από μέρη όπου υπάρχει τεράστια ανάγκη, ανικανοποίητη, αφανή ζήτηση και χωρίς αρκετούς πόρους για παραδοσιακές λύσεις να δουλέψει κανείς -- παραδοσιακά υψηλού κόστους λύσεις που εξαρτώνται από επαγγελματίες, όπως σε σχολεία και νοσοκομεία.
Well, so, for this last year, with the help of Cisco who sponsored me, for some balmy reason, to do this, I've been looking somewhere else. Because actually radical innovation does sometimes come from the very best, but it often comes from places where you have huge need -- unmet, latent demand -- and not enough resources for traditional solutions to work -- traditional, high-cost solutions, which depend on professionals, which is what schools and hospitals are.
Έτσι κατέληξα σε τέτοια μη προνομιούχα μέρη. Ένα τέτοιο μέρος ονομάζεται Μανκυ Χιλ. Είναι μια από τις εκατοντάδες φτωχογειτονίες στο Ρίο. Η μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού τα επόμενα 50 χρόνια θα γίνει σε πόλεις. Θα αυξανόμαστε κάθε χρόνο κατά έξι πόλεις των 12 εκατομμυρίων κατοίκων για τα επόμενα 30 χρόνια. Σχεδόν όλη η αύξηση θα συμβεί στον αναπτυγμένο κόσμο. Σχεδόν όλη αυτή η αύξηση θα συμβεί σε μέρη σαν το Μάνκυ Χιλ Εκεί θα συμβεί η πιο γρήγορη αύξηση πληθυσμών νέων στον κόσμο. Έτσι, αν θέλουμε τα σχέδια να πετύχουν -- για οτιδήποτε -- υγεία, εκπαίδευση, κυβερνητική πολιτική και εκπαίδευση -- πρέπει να πάμε σε τέτοια μέρη. Και σε τέτοια μέρη, συναντάς τέτοιου είδους ανθρώπους.
So I ended up in places like this. This is a place called Monkey Hill. It's one of the hundreds of favelas in Rio. Most of the population growth of the next 50 years will be in cities. We'll grow by six cities of 12 million people a year for the next 30 years. Almost all of that growth will be in the developed world. Almost all of that growth will be in places like Monkey Hill. This is where you'll find the fastest growing young populations of the world. So if you want recipes to work -- for virtually anything -- health, education, government politics and education -- you have to go to these places. And if you go to these places, you meet people like this.
Αυτό είναι ένα αγόρι ονόματι Χουάντερσον. Στην ηλικία των 14, μαζί με πολλούς άλλους δεκατετράχρονους στο εκπαδευτικό σύστημα της Βραζιλίας, παράτησε το σχολείο. Του ήταν βαρετό. Και ο Χουάντρερσον ασχολήθηκε με αυτό που του υποσχόταν κάποιες ευκαιρίες και ελπίδα στο μέρος όπου ζούσε, δηλαδή με το εμπόριο ναρκωτικών. Και από την ηλικία των 16, με γρήγορη προαγωγή, ήταν υπεύθυνος για το εμπόριο ναρκωτικών σε 10 φτωχογειτονιές. Διαχειριζόταν πάνω από 200.000 δολάρια την εβδομάδα. Είχε 200 υπαλλήλους. Σίγουρα θα σκοτωνόταν περίπου στα 25. Αλλά ευτυχώς, συνάντησε αυτόν εδώ τον τύπο, που είναι ο Ροντρίγκο Μπάτζιο, ο ιδιοκτήτης του πρώτου λάπτοπ που ποτέ εμφανίστηκε στη Βραζιλία. Το 1994, ο Ροντρίγκο ξεκίνησε κάτι που λέγεται CDI, που έπαιρνε υπολογιστές που δωρίζονταν από οργανισμούς, τους έβαζε σε κοινοτικά κέντρα σε φτωχογειτονιές και δημιουργούσε τέτοιου είδους χώρους. Αυτό που ενθουσίασε τον Χουάντερσον ήταν η τεχνολογία για τη μάθηση που έκανε τη μάθηση διασκεδαστική και προσιτή.
This is a guy called Juanderson. At the age of 14, in common with many 14-year-olds in the Brazilian education system, he dropped out of school. It was boring. And Juanderson, instead, went into what provided kind of opportunity and hope in the place that he lived, which was the drugs trade. And by the age of 16, with rapid promotion, he was running the drugs trade in 10 favelas. He was turning over 200,000 dollars a week. He employed 200 people. He was going to be dead by the age of 25. And luckily, he met this guy, who is Rodrigo Baggio, the owner of the first laptop to ever appear in Brazil. 1994, Rodrigo started something called CDI, which took computers donated by corporations, put them into community centers in favelas and created places like this. What turned Juanderson around was technology for learning that made learning fun and accessible.
Ή μπορείς να πας σε τέτοιου είδους χώρους. Αυτή είναι η Κιμπέρα η μεγαλύτερη φτωχογειτονιά στην Ανατολική Αφρική. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν εκεί, σε έκταση πολλών χιλιομέτρων . Και εκεί συνάντησα αυτές τις δυο, τον Αζρα στα αριστερά, τον Μαουρίν στα δεξιά. Μόλις πήραν το απολυτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Κένυας. Ο όρος "απολυτήριο" προδίδει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της Κένυας δανείζεται σχεδόν τα πάντα από τη Βρετανία, περίπου από το 1950, αλλά κατάφερε να το κάνει ακόμα χειρότερο. Έτσι, υπάρχουν σχολεία σε φτωχογειτωνιές σαν αυτή. Είναι μέρη όπως αυτό. Εδώ είναι όπου ο Μαουρίν πήγε στο σχολείο. Είναι ιδιωτικά σχολεία. Δεν υπάρχουν δημόσια σχολεία σε φτωχογειτονιές. Και η εκπαίδευση που πήραν ήταν αξιολύπητη. Ήταν σε μέρη όπως αυτό. Αυτό το σχολείο ιδρύθηκε από καλόγριες σε μια άλλη φτωχογειτονιά που ονομάζεται Νακούρου. Τα μισά παιδιά σε αυτή τάξη δεν έχουν γονείς επειδή έχουν πεθάνει από AIDS. Τα άλλα μισά έχουν έναν γονέα επειδή ο άλλος γονέας έχει πεθάνει από AIDS. Έτσι, οι προκλήσεις της εκπαίδευσης σε ένα τέτοιο μέρος, δεν είναι να μάθουν τους βασιλείς και βασίλισσες της Κένυας και της Βρετανίας. Είναι να μείνουν ζωντανοί, να κερδίσουν τα προς το ζην, να μην κολλήσουν τον ιό του HIV. Η μοναδική τεχνολογία που εκτείνεται σε πλούσιους και φτωχούς σε μέρη όπως αυτό δεν έχει τίποτα να κάνει με τη βιομηχανική τεχνολογία. Δεν έχει να κάνει με το ηλεκτρικό ρεύμα ή το νερό. Είναι το κινητό τηλέφωνο. Αν θέλετε να σχεδιάσετε από την αρχή πρακτικά κάθε υπηρεσία στην Αφρική, θα αρχίζατε τώρα με το κινητό τηλέφωνο. Ή θα μπορούσατε να πάτε σε μέρη όπως αυτό.
Or you can go to places like this. This is Kibera, which is the largest slum in East Africa. Millions of people living here, stretched over many kilometers. And there I met these two, Azra on the left, Maureen on the right. They just finished their Kenyan certificate of secondary education. That name should tell you that the Kenyan education system borrows almost everything from Britain, circa 1950, but has managed to make it even worse. So there are schools in slums like this. They're places like this. That's where Maureen went to school. They're private schools. There are no state schools in slums. And the education they got was pitiful. It was in places like this. This a school set up by some nuns in another slum called Nakuru. Half the children in this classroom have no parents because they've died through AIDS. The other half have one parent because the other parent has died through AIDS. So the challenges of education in this kind of place are not to learn the kings and queens of Kenya or Britain. They are to stay alive, to earn a living, to not become HIV positive. The one technology that spans rich and poor in places like this is not anything to do with industrial technology. It's not to do with electricity or water. It's the mobile phone. If you want to design from scratch virtually any service in Africa, you would start now with the mobile phone. Or you could go to places like this.
Αυτό είναι ένα μέρος που ονομάζεται Μαντανγκίρι Αποικία Διακανονισμού, η οποία είναι μια πολύ ανεπτυγμένη φτωχογειτονιά περίπου 25 λεπτά έξω από το Νέο Δελχί, όπου γνώρισα αυτούς τους χαρακτήρες που μου έδειξαν τα περίχωρα εκείνη την ημέρα. Το αξιοσημείωτο πράγμα για αυτά τα κορίτσια, και η ένδειξη του είδους της κοινωνικής επανάστασης που σαρώνει τον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι ότι αυτά τα κορίτσια δεν είναι παντρεμένα. Πριν από 10 χρόνια, θα ήταν παντρεμένες σ' αυτήν την ηλικία. Τώρα δεν παντρεύονται, και θέλουν να σπουδάσουν περαιτέρω, να κάνουν καριέρα. Έχουν ανατραφεί από μητέρες που είναι αναλφάβητες, που ποτέ δεν είχαν διάβασμα. Σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο υπάρχουν εκατομμύρια γονέων, δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια, οι οποίοι για πρώτη φορά είναι με παιδιά που έχουν διάβασμα και εξετάσεις. Και ο λόγος που συνεχίζουν τις σπουδές τους δεν είναι επειδή πήγαν σε ένα σχολείο σαν κι αυτό. Αυτό είναι ένα ιδιωτικό σχολείο. Αυτό είναι σχολείο με δίδακτρα. Αυτό είναι από τα καλά σχολεία. Αυτό είναι το καλύτερο που μπορείτε να βρείτε στο Χαϊντεραμπάντ στην Ινδική εκπαίδευση. Ο λόγος που συνέχισαν τις σπουδές ήταν αυτό.
This is a place called the Madangiri Settlement Colony, which is a very developed slum about 25 minutes outside New Delhi, where I met these characters who showed me around for the day. The remarkable thing about these girls, and the sign of the kind of social revolution sweeping through the developing world is that these girls are not married. Ten years ago, they certainly would have been married. Now they're not married, and they want to go on to study further, to have a career. They've been brought up by mothers who are illiterate, who have never ever done homework. All across the developing world there are millions of parents -- tens, hundreds of millions -- who for the first time are with children doing homework and exams. And the reason they carry on studying is not because they went to a school like this. This is a private school. This is a fee-pay school. This is a good school. This is the best you can get in Hyderabad in Indian education. The reason they went on studying was this.
Πρόκειται για έναν υπολογιστή που έχει εγκατασταθεί στην είσοδο της φτωχογειτονιάς τους από ένα επαναστατικό κοινωνικό επιχειρηματία που ονομάζεται Σουγκάτα Μίτρα που υιοθέτησε τα πιο ριζοσπαστικά πειράματα, που δείχνουν ότι τα παιδιά, σε ευνοϊκές συνθήκες, μπορούν να μάθουν μόνα τους με τη βοήθεια των υπολογιστών. Αυτά τα κορίτσια δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί με το Google. Δεν γνωρίζουν τίποτα για τη Wikipedia. Φανταστείτε πώς θα ήταν οι ζωές τους αν μπορούσατε να τους τα προσφέρετε αυτά.
This is a computer installed in the entrance to their slum by a revolutionary social entrepreneur called Sugata Mitra who has conducted the most radical experiments, showing that children, in the right conditions, can learn on their own with the help of computers. Those girls have never touched Google. They know nothing about Wikipedia. Imagine what their lives would be like if you could get that to them.
Έτσι, αν δει κανείς, όπως εγώ, μέσα από αυτή την περιοδεία, και εξετάζοντας περίπου εκατό μελέτες περιπτώσεων διαφορετικών κοινωνικών επιχειρηματιών που εργάζονται σε αυτές τις πολύ ακραίες συνθήκες, δείτε τί είδους συνταγές σκαρφίζονται για τη μάθηση, δεν μοιάζουν καθόλου με σχολείο. Με τι μοιάζουν; Λοιπόν, η εκπαίδευση είναι μια παγκόσμια θρησκεία. Και την εκπαίδευση, καθώς και η τεχνολογία, είναι μια μεγάλη πηγή ελπίδας. Μπορείτε να πάτε σε μέρη όπως αυτό.
So if you look, as I did, through this tour, and by looking at about a hundred case studies of different social entrepreneurs working in these very extreme conditions, look at the recipes that they come up with for learning, they look nothing like school. What do they look like? Well, education is a global religion. And education, plus technology, is a great source of hope. You can go to places like this.
Πρόκειται για ένα σχολείο τρεις ώρες έξω από το Σάο Πάολο. Τα περισσότερα από τα παιδιά εκεί έχουν γονείς οι οποίοι είναι αναλφάβητοι. Πολλοί από αυτούς δεν διαθέτουν ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι. Αλλά φαίνεται εντελώς προφανές να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ιστοσελίδες, να κάνουν βίντεο, και τα λοιπά και τα λοιπά. Όταν πηγαίνετε σε μέρη όπως αυτό αυτό που βλέπετε είναι ότι εκπαίδευση σε αυτές τις συνθήκες λειτουργεί με έλξη, και όχι με ώθηση. Τα περισσότερα εκπαιδευτικά μας συστήματα λειτουργούν με ώθηση. Εμένα κυριολεκτικά με έσπρωχναν να πάω σχολείο. Στο σχολείο, σπρώχνουν πράγματα κατά πάνω σου, γνώσεις, εξετάσεις, συστήματα, χρονοδιαγράμματα. Αν θέλετε να προσελκύσετε ανθρώπους σαν τον Χουάντερσον που θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αγοράζει όπλα, να φορά κοσμήματα, να καβαλά μοτοσικλέτες και να έχει κορίτσια μέσω του εμπορίου ναρκωτικών, και θέλετε να τον προσελκύσετε στην εκπαίδευση, το να υπάρχει υποχρεωτικό πρόγραμμα σπουδών δεν έχει νόημα. Αυτό σίγουρα δεν πρόκειται να τον προσελκύσει. Πρέπει να τον προσελκύσεις. Έτσι, η εκπαίδευση πρέπει να λειτουργεί με έλξη, όχι με ώθηση.
This is a school three hours outside of Sao Paulo. Most of the children there have parents who are illiterate. Many of them don't have electricity at home. But they find it completely obvious to use computers, websites, make videos, so on and so forth. When you go to places like this what you see is that education in these settings works by pull, not push. Most of our education system is push. I was literally pushed to school. When you get to school, things are pushed at you: knowledge, exams, systems, timetables. If you want to attract people like Juanderson who could, for instance, buy guns, wear jewelry, ride motorbikes and get girls through the drugs trade, and you want to attract him into education, having a compulsory curriculum doesn't really make sense. That isn't really going to attract him. You need to pull him. And so education needs to work by pull, not push.
Γι' αυτό η ιδέα του προγράμματος σπουδών είναι εντελώς ανούσια σε ένα περιβάλλον σαν αυτό. Πρέπει να ξεκινήσεις την εκπαίδευση από τα πράγματα που ξεχωρίζουν για αυτούς, στο περιβάλλον τους. Ποια είναι αυτά; Το κλειδί είναι το κίνητρο, και αυτό έχει δύο πτυχές. Η μία είναι να τους δώσεις εξωτερικά κίνητρα. Ότι η εκπαίδευση έχει μια ανταμοιβή. Τα εκπαιδευτικά συστήματα όλα δουλεύουν πάνω στην αρχή ότι υπάρχει μια ανταμοιβή, αλλά πρέπει να περιμένετε αρκετό καιρό. Παραείναι πολύ εάν είστε φτωχοί. Αναμονή 10 ετών για την ανταμοιβή από την εκπαίδευση είναι πολύ μεγάλη όταν πρέπει να ανταποκριθείς στις καθημερινές ανάγκες όταν έχεις αδέλφια να φροντίσεις ή μια επιχείρηση όπου να πρέπει να βοηθήσεις. Έτσι, η εκπαίδευση πρέπει να είναι σχετική και να βοηθάει τους ανθρώπους επιβιώνουν επιτόπου και άμεσα, πολλές φορές. Και θα πρέπει επίσης να καταστεί εγγενώς ενδιαφέρουσα.
And so the idea of a curriculum is completely irrelevant in a setting like this. You need to start education from things that make a difference to them in their settings. What does that? Well, the key is motivation, and there are two aspects to it. One is to deliver extrinsic motivation, that education has a payoff. Our education systems all work on the principle that there is a payoff, but you have to wait quite a long time. That's too long if you're poor. Waiting 10 years for the payoff from education is too long when you need to meet daily needs, when you've got siblings to look after or a business to help with. So you need education to be relevant and help people to make a living there and then, often. And you also need to make it intrinsically interesting.
Έτσι ξανά και ξανά βρήκα τέτοιους ανθρώπους. Αυτό είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ο Σεμπαστιάο Ρόχα, στην Μπέλο Χοριζόντε, στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη Βραζιλία. Εφηύρε περισσότερα από 200 παιχνίδια για την διδασκαλία οποιουδήποτε θέματος υπάρχει. Στα σχολεία και τις κοινότητες που εργάζεται ο Τιάο, η ημέρα ξεκινά πάντα σε κύκλο και πάντα ξεκινά από ένα ερώτημα. Φανταστείτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που ξεκινάει με ερωτήματα, όχι από τη γνώση που πρέπει να μεταδοθεί, ή ξεκινάει με παιχνίδι, όχι με ένα μάθημα, ή ξεκινάει από την αρχή ότι θα πρέπει να συμμετέχουν πρώτα οι άνθρωποι πριν να μπορέσεις πιθανώς να τους διδάξεις. Στα εκπαιδευτικά συστήματά μας, τα κάνουμε όλα αυτά στο τέλος, αν είμαστε τυχεροί, αθλητισμό, θέατρο, μουσική. Αυτά τα πράγματα διδάσκουν "διαμέσω". Προσελκύουν ανθρώπους στη μάθηση γιατί είναι στην ουσία ένα πρόγραμμα για χορό ή ένα πρόγραμμα για τσίρκο ή, το καλύτερο παράδειγμα από όλα -- το Ελ Σιστέμα στη Βενεζουέλα - είναι ένα πρόγραμμα για μουσική. Έτσι, οι μαθητές προσελκύονται διαμέσω αυτού στην μάθηση, δεν γίνονται απλά στο τέλος όταν έχουν γίνει όλα μαθήματα και αφού έχουν φάει τα μορφωτικά τους χόρτα.
So time and again, I found people like this. This is an amazing guy, Sebastiao Rocha, in Belo Horizonte, in the third largest city in Brazil. He's invented more than 200 games to teach virtually any subject under the sun. In the schools and communities that Taio works in, the day always starts in a circle and always starts from a question. Imagine an education system that started from questions, not from knowledge to be imparted, or started from a game, not from a lesson, or started from the premise that you have to engage people first before you can possibly teach them. Our education systems, you do all that stuff afterward, if you're lucky, sport, drama, music. These things, they teach through. They attract people to learning because it's really a dance project or a circus project or, the best example of all -- El Sistema in Venezuela -- it's a music project. And so you attract people through that into learning, not adding that on after all the learning has been done and you've eaten your cognitive greens.
Έτσι το Ελ Σιστέμα στη Βενεζουέλα χρησιμοποιεί ένα βιολί ως τεχνολογία μάθησης. Ο Tιάo Ρόχα χρησιμοποιεί την παραγωγή σαπουνιών ως τεχνολογία μάθησης. Και αυτό που μπορείτε να βρείτε σε αυτά τα συστήματα είναι ότι χρησιμοποιούν ανθρώπους και τόπους με απίστευτα δημιουργικούς τρόπους. Μαζική μάθηση σε ομάδες. Πώς θα αποκτήσετε μάθηση για τους ανθρώπους όταν δεν υπάρχουν δάσκαλοι, όταν οι εκπαιδευτικοί δεν έρχονται, όταν δεν μπορείς να τους πληρωθούν, και αν βρείς εκπαιδευτικούς, αυτά που διδάσκουν δεν θα έχουν σχέση με τις κοινότητες που υπηρετούν; Τότε δημιουργείς τους δικούς σου εκπαιδευτικούς. Δημιουργείς ενδο-ομαδική μάθηση, ή δημιουργείς παρα-εκπαιδευτικούς, ή χρησιμοποιείς εξειδικευμένες δεξιότητες. Απλά βρίσκεις τρόπους να επιτύχεις μάθηση που είναι ουσιώδης για τους ανθρώπους μέσω τεχνολογίας, ανθρώπων και χώρους που είναι διαφορετικά.
So El Sistema in Venezuela uses a violin as a technology of learning. Taio Rocha uses making soap as a technology of learning. And what you find when you go to these schemes is that they use people and places in incredibly creative ways. Masses of peer learning. How do you get learning to people when there are no teachers, when teachers won't come, when you can't afford them, and even if you do get teachers, what they teach isn't relevant to the communities that they serve? Well, you create your own teachers. You create peer-to-peer learning, or you create para-teachers, or you bring in specialist skills. But you find ways to get learning that's relevant to people through technology, people and places that are different.
Αυτό είναι ένα σχολείο σε ένα λεωφορείο σε ένα εργοτάξιο στην Πούνα, την ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη στην Ασία. Η Πούνα έχει 5.000 εργοτάξια. Έχει 30.000 παιδιά που δουλεύουν στα εν λόγω εργοτάξια. Όλα αυτά σε μία μόνο πόλη. Φανταστείτε την αστική έκρηξη που πρόκειται να λάβει χώρα σε όλο τον αναπτυσσόμενο κόσμο και πόσες χιλιάδες παιδιά θα περάσουν τα σχολικά τους χρόνια στα εργοτάξια. Λοιπόν, αυτό είναι ένα πολύ απλό σύστημα για να τους προφερθεί εκπαίδευση μέσω ενός λεωφορείου. Και όλοι αντιμετωπίζουν τη μάθηση, όχι ως κάποιο είδος ακαδημαϊκής, αναλυτικής δραστηριότητας, αλλά ως κάτι που είναι παραγωγικό, κάτι που φτιάχνεις, κάτι που μπορείς να κάνεις, και ίσως να κερδίζεις τα προς το ζην.
So this is a school in a bus on a building site in Pune, the fastest growing city in Asia. Pune has 5,000 building sites. It has 30,000 children on those building sites. That's one city. Imagine that urban explosion that's going to take place across the developing world and how many thousands of children will spend their school years on building sites. Well, this is a very simple scheme to get the learning to them through a bus. And they all treat learning, not as some sort of academic, analytical activity, but as that's something that's productive, something you make, something that you can do, perhaps earn a living from.
Έτσι γνώρισα αυτό τον τύπο, τον Στήβεν. Για τρία χρόνια στο Ναϊρόμπι ζούσε στο δρόμο, επειδή οι γονείς του είχαν πεθάνει από AIDS. Και αυτό που τελικά τον έφερε πίσω στο σχολείο, δεν ήταν η απόκτηση του σχολικού απολυτήριου, αλλά η ευκαιρία να μάθει πώς να γίνει ξυλουργός, μια πρακτική δεξιότητα. Έτσι, οι δημοφιλέστερες σχολές του κόσμου, όπως η High Tech High και άλλες, ασπάζονται τη φιλοσοφία της μάθησης σαν παραγωγική δραστηριότητα. Εδώ, δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η μάθηση πρέπει να είναι παραγωγική, προκειμένου να έχει νόημα.
So I met this character, Steven. He'd spent three years in Nairobi living on the streets because his parents had died of AIDS. And he was finally brought back into school, not by the offer of GCSEs, but by the offer of learning how to become a carpenter, a practical making skill. So the trendiest schools in the world, High Tech High and others, they espouse a philosophy of learning as productive activity. Here, there isn't really an option. Learning has to be productive in order for it to make sense.
Τέλος, εδώ έχουν διαφορετικό μοντέλο κλίμακας. Και είναι το μοντέλο του κινέζικου εστιατόριου περί κλίμακας. Εγώ το έμαθα από αυτόν τον τύπο, ο οποίος έχει καταπληκτικό χαρακτήρα. Είναι ίσως ο πιο αξιόλογος κοινωνικός επιχειρηματίας στον τομέα της εκπαίδευσης στον κόσμο. Το όνομά του είναι Μαντχάβ Τσαβάν, και δημιούργησε κάτι που ονομάζεται Πράθαμ. Το Πράθαμ τρέχει προσχολικές ομάδες παιγνίων για πλέον 21 εκατομμύρια παιδιά στην Ινδία. Είναι το μεγαλύτερο ΜΚΟ στην εκπαίδευση στον κόσμο. Και στηρίζει και παιδιά της εργατικής τάξης να πάνε στα ινδικά σχολεία. Είναι πραγματικός επαναστάτης. Ήταν διοργάνωτης συνδικάτων, και έτσι απέκτησε τα προσόντα να οικοδομεί την οργάνωσή του.
And finally, they have a different model of scale, and it's a Chinese restaurant model of how to scale. And I learned it from this guy, who is an amazing character. He's probably the most remarkable social entrepreneur in education in the world. His name is Madhav Chavan, and he created something called Pratham. And Pratham runs preschool play groups for, now, 21 million children in India. It's the largest NGO in education in the world. And it also supports working-class kids going into Indian schools. He's a complete revolutionary. He's actually a trade union organizer by background, and that's how he learned the skills to build his organization.
Όταν φτάσαν σε συγκεκριμένο στάδιο, το Πράθαμ έγινε αρκετά μεγάλο για να προσελκύσει κάποια ανιδιοτελή υποστήριξη από το Μακίνζεϋ. Το Μακίνζεϋ τον πλησίασε και κοίταξε το μοντέλο του και είπε, "Ξέρεις τι πρέπει να κάνετε με αυτό, Μάντχαβ; Θα πρέπει να το μετατρέψουμε σε Μακ Ντόναλντς. Και αυτό που κάνεις όταν πας σε κάποιο νέο χώρο είναι να ανοίγετε ένα είδος φραντζάιζ. Και θα είναι το ίδιο, όπου και αν πας. Είναι αξιόπιστο και οι άνθρωποι θα γνωρίζουν επακριβώς πού πατούν. Και δεν θα υπάρξουν λάθη." Και ο Μάντχαβ είπε, "Γιατί πρέπει να το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο;" Γιατί δεν μπορούμε να το κάνουμε όπως τα κινέζικα εστιατόρια;"
When they got to a certain stage, Pratham got big enough to attract some pro bono support from McKinsey. McKinsey came along and looked at his model and said, "You know what you should do with this, Madhav? You should turn it into McDonald's. And what you do when you go to any new site is you kind of roll out a franchise. And it's the same wherever you go. It's reliable and people know exactly where they are. And there will be no mistakes." And Madhav said, "Why do we have to do it that way? Why can't we do it more like the Chinese restaurants?"
Υπάρχουν κινέζικα εστιατόρια παντού, αλλά δεν υπάρχει καμία κινεζική αλυσίδα εστιατορίων. Όμως, όλοι γνωρίζουν τι είναι ένα κινέζικο εστιατόριο. Ξέρουν τι να περιμένουν, έστω και αν αυτό θα είναι ελαφρά διαφορετικό και τα χρώματα θα είναι διαφορετικά και το όνομα θα είναι διαφορετικό. Αναγνωρίζεις ένα κινέζικο εστιατόριο, όταν το βλέπεις. Οι άνθρωποι αυτοί εργάζονται με το κινεζικό πρότυπο του εστιατόριου. Ίδιες αρχές, διαφορετικές εφαρμογές και διαφορετικές ρυθμίσεις. Όχι το μοντέλο των Μακ Ντόναλντς . Το μοντέλο των Μακ Ντόναλντς κλιμακώνεται. Το κινέζικο μοντέλο εστιατόριου εξαπλώνεται.
There are Chinese restaurants everywhere, but there is no Chinese restaurant chain. Yet, everyone knows what is a Chinese restaurant. They know what to expect, even though it'll be subtly different and the colors will be different and the name will be different. You know a Chinese restaurant when you see it. These people work with the Chinese restaurant model -- same principles, different applications and different settings -- not the McDonald's model. The McDonald's model scales. The Chinese restaurant model spreads.
Έτσι και η μαζική εκπαίδευση ξεκίνησε με την κοινωνική επιχειρηματικότητα κατά τον 19ο αιώνα. Και αυτό είναι απελπισμένα αυτό που χρειαζόμαστε και πάλι σε παγκόσμια κλίμακα. Και τι μπορούμε να μάθουμε από όλα αυτά; Λοιπόν, μπορούμε να μάθουμε πολλά διότι τα εκπαιδευτικά μας συστήματα αποτυγχάνουν απελπισμένα με πολλούς τρόπους. Αποτυγχάνουν να φθάσουν στους ανθρώπους τους οποίους πρέπει να εξυπηρετήσουν περισσότερο. Χτυπούν συχνά το στόχο, αλλά χάνουν το νόημα. Η βελτίωση είναι όλο και περισσότερο δύσκολο να επιτευχθεί. Η πίστη μας σε αυτά τα συστήματα, είναι απίστευτα φορτωμένη. Και να ένας πολύ απλός τρόπος να κατανοήσει κανείς τι είδους καινοτομία, τι είδους διαφορετικό σχεδιασμό έχουμε ανάγκη.
So mass education started with social entrepreneurship in the 19th century. And that's desperately what we need again on a global scale. And what can we learn from all of that? Well, we can learn a lot because our education systems are failing desperately in many ways. They fail to reach the people they most need to serve. They often hit their target but miss the point. Improvement is increasingly difficult to organize; our faith in these systems, incredibly fraught. And this is just a very simple way of understanding what kind of innovation, what kind of different design we need.
Υπάρχουν δύο βασικά είδη καινοτομίας. Υπάρχει η συντηρητική καινοτομία, η οποία θα συντηρεί το υπάρχον θεσμικό όργανο ή οργανισμό, και η ανατρεπτική καινοτομία που θα το αποσυναρμολογήσει, και θα δημιουργήσει ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας. Υπάρχουν επίσημοι χώροι, σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, στα οποία η καινοτομία μπορεί να λάβει χώρα, και ανεπίσημοι χώροι, οι κοινότητες, οι οικογένειες, τα κοινωνικά δίκτυα. Σχεδόν όλες οι προσπάθειές μας ανήκουν σ΄ αυτό το κουτί, τη συντηρητική καινοτομία στους επίσημους χώρους, ώστε να αποκτήσουν μια καλύτερη έκδοση του Βισμαρκιανού σχολικού συστήματος που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα. Και όπως είπα, το πρόβλημα με αυτό είναι ότι, στον αναπτυσσόμενο κόσμο απλά δεν υπάρχουν δάσκαλοι για να δουλέψει αυτό το μοντέλο. Θα χρειάζονταν εκατομμύρια και εκατομμύρια εκπαιδευτικοί στην Κίνα, την Ινδία, τη Νιγηρία και τον υπόλοιπο αναπτυσσόμενο κόσμο για να καλυφθεί η ζήτηση. Και στο σύστημά μας, ξέρουμε ότι απλά επαναλαμβάνοντας τα ίδια δεν θα εξαλοίψουμε τις βαθιές εκπαιδευτικές ανισότητες, ιδίως στο εσωτερικό των πόλεων και τις πρώην βιομηχανικές περιοχές.
There are two basic types of innovation. There's sustaining innovation, which will sustain an existing institution or an organization, and disruptive innovation that will break it apart, create some different way of doing it. There are formal settings -- schools, colleges, hospitals -- in which innovation can take place, and informal settings -- communities, families, social networks. Almost all our effort goes in this box, sustaining innovation in formal settings, getting a better version of the essentially Bismarckian school system that developed in the 19th century. And as I said, the trouble with this is that, in the developing world there just aren't teachers to make this model work. You'd need millions and millions of teachers in China, India, Nigeria and the rest of developing world to meet need. And in our system, we know that simply doing more of this won't eat into deep educational inequalities, especially in inner cities and former industrial areas.
Έτσι, γι ' αυτό χρειαζόμαστε άλλα τρία είδη καινοτομιών. Χρειαζόμαστε περισσότερη επανεφεύρεση. Και σε όλο τον κόσμο τώρα βλέπετε όλο και περισσότερα σχολεία να ανακαλύπτουν τον εαυτό τους. Τα αναγνωρίζεις ως σχολεία, αλλά φαίνονται διαφορετικά. Υπάρχουν τα σχολεία Μπιγκ Πίκτσουρ στις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Υπάρχουν τα σχολεία Κούνσκαπ Σκόλαν στη Σουηδία. Από τα 14 από αυτά, μόνο τα δύο βρίσκονται σε τυπικά σχολεία. Τα περισσότερα από αυτά στεγάζονται σε άλλα κτίρια που δεν είναι σχεδιασμένα, για σχολεία. Υπάρχει ένα καταπληκτικό σχολείο στο Βόρειο Κουίνσλαντ που ονομάζεται Γιάρινγκαν. Και έχουν όλα το ίδιο είδος χαρακτηριστικών, εξαιρετικά συνεργατικά, πολύ εξατομικευμένα, συχνά με διεισδυτική τεχνολογία Μάθηση που ξεκινά από ερωτήματα και προβλήματα και εργασίες, όχι από γνώσεις και προγράμματα σπουδών. Σίγουρα χρειαζόμαστε περισσότερα από αυτά.
So that's why we need three more kinds of innovation. We need more reinvention. And all around the world now you see more and more schools reinventing themselves. They're recognizably schools, but they look different. There are Big Picture schools in the U.S. and Australia. There are Kunskapsskolan schools in Sweden. Of 14 of them, only two of them are in schools. Most of them are in other buildings not designed as schools. There is an amazing school in Northen Queensland called Jaringan. And they all have the same kind of features: highly collaborative, very personalized, often pervasive technology, learning that starts from questions and problems and projects, not from knowledge and curriculum. So we certainly need more of that.
Αλλά επειδή πολλά από τα προβλήματα στον τομέα της εκπαίδευσης. δεν τίθενται μόνο στο σχολείο, αλλά και στην οικογένεια και την κοινότητα, αυτό που χρειαζόμαστε σίγουρα επιπλέον είναι στη δεξιά πλευρά. Χρειάζονται προσπάθειες για να αναπληρωθεί το σχολείο. Η πιο διάσημη από αυτές είναι το Ρέτζιο Εμίλια, στην Ιταλία, το σύστημα εκμάθησης βασισμένο στην οικογένεια που υποστηρίζει και ενθαρρύνει τους μαθητές στα σχολεία. Το πιο συναρπαστικό είναι η Παιδική Ζώνη του Χάρλεμ, που πάνω από 10 χρόνια, υπό την ηγεσία του Τζέφρυ Κάναντα, έχει, μέσα από ένα μίγμα διδακτικών και οικογενειακών και κοινοτικών προγραμμάτων, επιχειρήσει να μετασχηματίσει, όχι μόνο την εκπαίδευση στα σχολεία, αλλά το σύνολο της κουλτούρας και τα ιδανικά περίπου 10.000 οικογενειών στο Χάρλεμ. Χρειαζόμαστε περισσότερο από αυτόν τον εντελώς νέο και ριζοσπαστικό τρόπο σκέψης. Μπορείτε να πάτε σε μέρη λιγότερο από μια ώρα μακριά από αυτό το δωμάτιο, στο δρόμο πιο κάτω, που έχουν ανάγκη ακριβώς αυτό, που χρειάζονται τέτοιο ριζοσπαστισμό που δεν έχουμε καν φανταστεί.
But because so many of the issues in education aren't just in school, they're in family and community, what you also need, definitely, is more on the right hand side. You need efforts to supplement schools. The most famous of these is Reggio Emilia in Italy, the family-based learning system to support and encourage people in schools. The most exciting is the Harlem Children's Zone, which over 10 years, led by Geoffrey Canada, has, through a mixture of schooling and family and community projects, attempted to transform not just education in schools, but the entire culture and aspiration of about 10,000 families in Harlem. We need more of that completely new and radical thinking. You can go to places an hour away, less, from this room, just down the road, which need that, which need radicalism of a kind that we haven't imagined.
Και τέλος, χρειαζόμαστε και μετασχηματιστική καινοτομία που θα μπορούσε να φανταστεί να προσφέρει μάθηση σε ανθρώπους με εντελώς νέους και διαφορετικούς τρόπους. Έτσι, είμαστε στα πρόθυρα, 2015, ενός εκπληκτικού επιτεύγματος, τη σχολειοποίηση όλου του κόσμου. Κάθε παιδί μέχρι την ηλικία των 15 ετών που θέλει μια θέση στο σχολείο θα είναι σε θέση να έχει μία το 2015. Είναι ένα καταπληκτικό πράγμα. Αλλά είναι, σε αντίθεση με τα αυτοκίνητα τα οποία έχουν εξελιχθεί τόσο γρήγορα και με τάξη, το εκπαιδευτικό σύστημα αναγνωρίζεται ως κληρονομιά από τον 19ο αιώνα, από το Βισμαρκιανό μοντέλο της Γερμανικών εκπαίδευσης που υιοθετήθικε από Άγγλους μεταρρυθμιστές, και συχνά από θρησκευόμενους ιεραπόστολους, υιοθετήθικε στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μια δύναμη κοινωνικής συνοχής, και στη συνέχεια στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα καθώς αναπτύσσονταν.
And finally, you need transformational innovation that could imagine getting learning to people in completely new and different ways. So we are on the verge, 2015, of an amazing achievement, the schoolification of the world. Every child up to the age of 15 who wants a place in school will be able to have one in 2015. It's an amazing thing. But it is, unlike cars, which have developed so rapidly and orderly, actually the school system is recognizably an inheritance from the 19th century, from a Bismarkian model of German schooling that got taken up by English reformers, and often by religious missionaries, taken up in the United States as a force of social cohesion, and then in Japan and South Korea as they developed.
Έχει ξεκάθαρα τον 19ο αιώνα στις ρίζες του. Και φυσικά αυτό είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Και φυσικά αποφέρει σπουδαία πράγματα. Φέρνει δεξιότητες και μάθηση και ανάγνωση. Αλλά επίσης λεηλατεί και την φαντασία. Λεηλατεί την όρεξη. Λεηλατεί την κοινωνική εμπιστοσύνη. Προκαλεί τη διαστρωμάτωση της κοινωνίας όσο και την ελευθερώνει. Και κληροδοτούμε στον αναπτυσσόμενο κόσμο σχολικά συστήματα που θα πρέπει τώρα να σπαταλήσουν έναν αιώνας προσπαθώντας να τα μεταρρυθμίσουν. Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε πραγματικά ριζοσπαστική σκέψη, και γιατί η ριζοσπαστική σκέψη είναι τώρα πιο πιθανή και πιο απαραίτητη από ποτέ για το πώς μαθαίνουμε.
It's recognizably 19th century in its roots. And of course it's a huge achievement. And of course it will bring great things. It will bring skills and learning and reading. But it will also lay waste to imagination. It will lay waste to appetite. It will lay waste to social confidence. It will stratify society as much as it liberates it. And we are bequeathing to the developing world school systems that they will now spend a century trying to reform. That is why we need really radical thinking, and why radical thinking is now more possible and more needed than ever in how we learn.
Σας ευχαριστώ.
Thank you. (Applause)