I thought I'd start with telling you or showing you the people who started [Jet Propulsion Lab]. When they were a bunch of kids, they were kind of very imaginative, very adventurous, as they were trying at Caltech to mix chemicals and see which one blows up more. Well, I don't recommend that you try to do that now. Naturally, they blew up a shack, and Caltech, well, then, hey, you go to the Arroyo and really do all your tests in there.
Laat me jullie eerst zien wie de oprichters zijn van het Jet Propulsion Lab. Toen ze allemaal nog klein waren hadden ze een erg grote verbeelding, een hang naar avontuur, zo probeerden ze op Caltech chemicaliën door elkaar te mengen om te kijken welk mengsel het beste ontplofte. Ik kan jullie niet aanbevelen om dat nu te proberen. Onvermijdelijk bliezen ze een barak op, en Caltech zei toen: Hé, gaan jullie maar naar het Arroyo, ga daar lekker testen.
So, that's what we call our first five employees during the tea break, you know, in here. As I said, they were adventurous people. As a matter of fact, one of them, who was, kind of, part of a cult which was not too far from here on Orange Grove, and unfortunately he blew up himself because he kept mixing chemicals and trying to figure out which ones were the best chemicals. So, that gives you a kind of flavor of the kind of people we have there. We try to avoid blowing ourselves up.
Zo noemen we dus ook onze vijf eerste werknemers tijdens de theepauze, weet je, hier. Zoals ik zei waren het avontuurlijk aangelegde mensen. In feite was één van hen min of meer lid van een sekte, niet ver hier vandaan bij Orange Grove, maar jammer genoeg heeft hij zichzelf opgeblazen door chemische stoffen te blijven mengen om te proberen wat de beste stoffen waren. Dat geeft jullie een beetje een idee van wat voor mensen er waren. We proberen te voorkomen dat we onszelf opblazen.
This one I thought I'd show you. Guess which one is a JPL employee in the heart of this crowd. I tried to come like him this morning, but as I walked out, then it was too cold, and I said, I'd better put my shirt back on. But more importantly, the reason I wanted to show this picture: look where the other people are looking, and look where he is looking. Wherever anybody else looks, look somewhere else, and go do something different, you know, and doing that. And that's kind of what has been the spirit of what we are doing.
Deze wilde ik jullie graag laten zien. U mag raden wie van dit gezelschap bij het JPL werkt. Vanmorgen wilde ik eigenlijk als hem verkleed komen, maar toen ik buiten kwam was het te koud en ik zei: Ik kan beter m'n shirt weer aandoen. Wat belangrijker is, waarom ik jullie deze foto wilde laten zien: kijk eens waar de anderen naar kijken, en waar hij heenkijkt. Waar iemand anders ook naar kijkt, kijk ergens anders naar, en ga iets anders doen, weet je, ga dat doen. In die geest handelen we ook.
And I want to tell you a quote from Ralph Emerson that one of my colleagues, you know, put on my wall in my office, and it says, "Do not go where the path may lead. Go instead where there is no path, and leave a trail." And that's my recommendation to all of you: look what everybody is doing, what they are doing; go do something completely different. Don't try to improve a little bit on what somebody else is doing, because that doesn't get you very far.
Ik wil jullie een citaat geven van Ralph Emerson dat één van mijn collega's aan de muur van mijn kantoor heeft gehangen, waarop staat: "Volg niet de gebaande paden. Ga daarentegen waar geen pad is, en laat een spoor achter." Dat is mijn advies aan jullie allemaal: Kijk waar iedereen mee bezig is, waar zij mee bezig zijn, en ga iets volstrekt anders doen. Probeer iemand anders niet marginaal te verbeteren, want daar kom je niet erg ver mee.
In our early days we used to work a lot on rockets, but we also used to have a lot of parties, you know. As you can see, one of our parties, you know, a few years ago. But then a big difference happened about 50 years ago, after Sputnik was launched. We launched the first American satellite, and that's the one you see on the left in there. And here we made 180 degrees change: we changed from a rocket house to be an exploration house. And that was done over a period of a couple of years, and now we are the leading organization, you know, exploring space on all of your behalf.
In de beginfase werkten we veel aan raketten, maar we gaven ook heel veel feestjes. Zoals je ziet, één van onze feestjes, een paar jaar geleden. Toen veranderde er iets wezenlijks, ongeveer 50 jaar geleden, nadat de Sputnik was gelanceerd. Wij lanceerden de eerste Amerikaanse satelliet, degene die je hier links ziet. Het roer ging 180 graden om: We veranderden van een rakethuis in een ontdekkingshuis. En dat gebeurde allemaal binnen een paar jaar en nu zijn we de toonaangevende organisatie, en ontdekken we de ruimte uit naam van iedereen.
But even when we did that, we had to remind ourselves, sometimes there are setbacks. So you see, on the bottom, that rocket was supposed to go upward; somehow it ended going sideways. So that's what we call the misguided missile. But then also, just to celebrate that, we started an event at JPL for "Miss Guided Missile."
Maar zelfs toen moesten we goed voor ogen houden dat er af en toe een tegenslag kon komen. Je ziet het, onderin, die raket moest eigenlijk omhoog; op één of andere manier ging het de verkeerde kant op. Dat noemen wij dus een ongeleid projectiel. Maar toen, gewoon om het te kunnen vieren, organiseerden we bij JPL de "Miss Guided Missile" verkiezingen.
So, we used to have a celebration every year and select -- there used to be competition and parades and so on. It's not very appropriate to do it now. Some people tell me to do it; I think, well, that's not really proper, you know, these days. So, we do something a little bit more serious. And that's what you see in the last Rose Bowl, you know, when we entered one of the floats. That's more on the play side. And on the right side, that's the Rover just before we finished its testing to take it to the Cape to launch it. These are the Rovers up here that you have on Mars now. So that kind of tells you about, kind of, the fun things, you know, and the serious things that we try to do. But I said I'm going to show you a short clip of one of our employees to kind of give you an idea about some of the talent that we have.
Dus, dat vierden we ieder jaar en kozen -- er was competitie en parades, enzovoorts. Het is niet gepast om dat nu nog te doen. Mensen vragen me wel eens om het te doen. Ik denk dat dat niet door de beugel kan, tegenwoordig. Dus, we doen iets serieuzere dingen. Dat kun je zien op het vorige rozenbal, toen we meededen met één van de optochten. Dat was meer om te spelen. Aan de rechterkant, dat is de Rover, net voor we klaar waren met testen om het mee te nemen naar de Kaap en te lanceren. Dit zijn de Rovers die op dit moment op Mars zijn. Dat zegt jullie zo'n beetje iets over de leuke dingen, en de serieuze dingen die we proberen te doen. Maar ik zei dat ik een kort fragment zou laten zien van één van onze collega's om jullie een idee te geven van het talent dat we in huis hebben.
Video: Morgan Hendry: Beware of Safety is an instrumental rock band. It branches on more the experimental side. There's the improvisational side of jazz. There's the heavy-hitting sound of rock. Being able to treat sound as an instrument, and be able to dig for more abstract sounds and things to play live, mixing electronics and acoustics. The music's half of me, but the other half -- I landed probably the best gig of all. I work for the Jet Propulsion Lab. I'm building the next Mars Rover. Some of the most brilliant engineers I know are the ones who have that sort of artistic quality about them. You've got to do what you want to do. And anyone who tells you you can't, you don't listen to them. Maybe they're right - I doubt it. Tell them where to put it, and then just do what you want to do. I'm Morgan Hendry. I am NASA.
"Pas op voor veiligheid" is een instrumentale rockband. Onze uitlopers neigen naar de experimentele kant. Er is een geïmproviseerde-jazz kant. Er is het rockgeluid dat zwaar inslaat. Geluid zelf als een instrument kunnen gebruiken, en te graven naar meer abstracte geluiden en dingen om zelf te spelen, elektronisch en akoustisch door elkaar. De muziek is mijn ene helft, maar de andere helft -- Ik heb het allerbeste optreden gekregen. Ik werk bij het Jet Propulsion Lab. Ik bouw de volgende Mars Rover. Sommige van de meest briljante ingenieurs die ik ken zijn degenen met dat soort artistieke eigenschappen. Je moet doen wat je zelf wil doen. Naar iemand die zegt dat dat niet kan moet je niet luisteren. Misschien hebben ze gelijk - Ik betwijfel het. Zeg waar ze het kunnen laten, en doe gewoon wat je wil. Ik ben Morgan Hendry. Ik ben NASA.
Charles Elachi: Now, moving from the play stuff to the serious stuff, always people ask, why do we explore? Why are we doing all of these missions and why are we exploring them? Well, the way I think about it is fairly simple. Somehow, 13 billion years ago there was a Big Bang, and you've heard a little bit about, you know, the origin of the universe. But somehow what strikes everybody's imagination -- or lots of people's imagination -- somehow from that original Big Bang we have this beautiful world that we live in today.
Charles Elachi: En nu, van het dollen over naar het serieuze werk, vragen mensen altijd, waarom verkennen we? Waarom ondernemen we deze missies en waarom verkennen we ze? Wel, ik denk er vrij simpel over. Hoe dan ook, 13 miljard jaar geleden was er een oerknal, en je hebt wel iets gehoord over, de oorsprong van het universum. Maar wat bij iedereen hoe dan ook tot de verbeelding spreekt -- of bij veel mensen -- op één of andere manier kwam er uit de oerknal deze prachtige wereld waar we vandaag de dag in leven.
You look outside: you have all that beauty that you see, all that life that you see around you, and here we have intelligent people like you and I who are having a conversation here. All that started from that Big Bang. So, the question is: How did that happen? How did that evolve? How did the universe form? How did the galaxies form? How did the planets form? Why is there a planet on which there is life which have evolved? Is that very common? Is there life on every planet that you can see around the stars? So we literally are all made out of stardust. We started from those stars; we are made of stardust. So, next time you are really depressed, look in the mirror and you can look and say, hi, I'm looking at a star here. You can skip the dust part. But literally, we are all made of stardust.
Kijk naar buiten: je kunt alle schoonheid zien, alle leven dat je om je heen ziet, en hier zijn intelligente mensen zoals jou en mij die een intelligent gesprek voeren. Dat begon allemaal met de oerknal. Dus de vraag is: Hoe vond dat plaats? Hoe ontwikkelde zich dat? Hoe vormde het universum zich? Hoe vormden sterrenstelsels zich? Hoe vormden planeten zich? Waarom bestaat er een planeet waarop leven zich verder heeft ontwikkeld? Komt dat vaker voor? Is er leven op iedere planeet die je kunt zien bij de sterren? Dus we bestaan allemaal letterlijk uit sterrenstof. Onze oorsprong ligt in de sterren; wij zijn gemaakt van sterrenstof. Dus, de volgende keer dat je gedeprimeerd bent, kijk dan in de spiegel en zeg dan: Hoi, ik kijk hier naar een ster. Dat van dat stof mag je overslaan. Maar letterlijk, we zijn gemaakt van sterrenstof.
So, what we are trying to do in our exploration is effectively write the book of how things have came about as they are today. And one of the first, or the easiest, places we can go and explore that is to go towards Mars. And the reason Mars takes particular attention: it's not very far from us. You know, it'll take us only six months to get there. Six to nine months at the right time of the year. It's a planet somewhat similar to Earth. It's a little bit smaller, but the land mass on Mars is about the same as the land mass on Earth, you know, if you don't take the oceans into account. It has polar caps. It has an atmosphere somewhat thinner than ours, so it has weather. So, it's very similar to some extent, and you can see some of the features on it, like the Grand Canyon on Mars, or what we call the Grand Canyon on Mars. It is like the Grand Canyon on Earth, except a hell of a lot larger.
Dus, wat we willen bereiken met onze ontdekkingen is uiteindelijk het geschiedenisboek schrijven over hoe alles zo gekomen is. En één van de eerste, of de makkelijkste, plaatsen waar we heen kunnen dat kunnen ontdekken is door naar Mars te gaan. En waarom Mars precies deze aandacht krijgt: het is niet ver van ons vandaan. Ik bedoel, het duurt ons zes maanden om er te komen. Zes tot negen maanden, op gunstige tijden in het jaar. De planeet lijkt enigszins op de Aarde. Ze is iets kleiner, maar de landmassa op Mars is ongeveer gelijk aan de landmassa op Aarde, als we de oceanen niet meerekenen. Ze heeft poolkappen. Ze heeft een atmosfeer die iets dunner is dan de onze, dus er heerst een klimaat. Tot op zekere hoogte erg gelijkend, en je kan wat van de kenmerken ervan zien, zoals de Grand Canyon op Mars, of wat wij de Grand Canyon op Mars noemen. Het is net als de Grand Canyon op Aarde, maar dan enorm veel groter.
So it's about the size, you know, of the United States. It has volcanoes on it. And that's Mount Olympus on Mars, which is a kind of huge volcanic shield on that planet. And if you look at the height of it and you compare it to Mount Everest, you see, it'll give you an idea of how large that Mount Olympus, you know, is, relative to Mount Everest. So, it basically dwarfs, you know, Mount Everest here on Earth. So, that gives you an idea of the tectonic events or volcanic events which have happened on that planet. Recently from one of our satellites, this shows that it's Earth-like -- we caught a landslide occurring as it was happening. So it is a dynamic planet, and activity is going on as we speak today.
Zo ongeveer de omvang van de Verenigde Staten. Er zijn vulkanen. En dat is de berg Olympus op Mars, wat eigenlijk een groot vulkanisch schild is op de planeet. En als je naar de hoogte ervan kijkt en die vergelijkt met Mount Everest, dan heb je enig idee van hoe groot Olympus is, vergeleken met Mount Everest. Het doet de Mount Everest in het niets verdwijnen. Dus dat geeft een idee van de tektonische en vulkanische activiteit op die planeet. Laatst wisten we met een satelliet, hier te zien dat het op de Aarde lijkt -- een landverschuiving op te vangen terwijl het gebeurde. Het is een veranderlijke planeet, waar zelfs op dit moment activiteit plaatsvindt.
And these Rovers, people wonder now, what are they doing today, so I thought I would show you a little bit what they are doing. This is one very large crater. Geologists love craters, because craters are like digging a big hole in the ground without really working at it, and you can see what's below the surface. So, this is called Victoria Crater, which is about a few football fields in size. And if you look at the top left, you see a little teeny dark dot. This picture was taken from an orbiting satellite. If I zoom on it, you can see: that's the Rover on the surface. So, that was taken from orbit; we had the camera zoom on the surface, and we actually saw the Rover on the surface. And we actually used the combination of the satellite images and the Rover to actually conduct science, because we can observe large areas and then you can get those Rovers to move around and basically go to a certain location.
En deze Rovers, vragen mensen zich af, wat doen die op dit moment, dus ik bedacht om jullie een klein beetje te laten zien van wat ze doen. Dit is een heel erg grote krater. Geologen zijn gek op kraters, want kraters zijn een heel groot gat in de grond zonder dat je iets iets voor hoeft te doen, en je kan zien wat er onder het oppervlak zit. Dit is de krater Victoria, deze is een aantal voetbalvelden groot. Als je links bovenin kijkt zie je een piepklein donker puntje. Deze foto is gemaakt van een satelliet in een baan om Mars. Als ik hierop uitvergroot, zie je de Rover op het oppervlak. Die is uit de ruimte genomen; we lieten de camera inzoomen op het oppervlak en we zagen daadwerkelijk de Rover op de grond. We maakten gebruik van de combinatie tussen satellietbeelden en de Rover om onderzoek uit te voeren, omdat we ook het grote overzicht hebben en je kan de Rovers zich ook laten verplaatsen om in principe een bepaalde plek op te zoeken.
So, specifically what we are doing now is that Rover is going down in that crater. As I told you, geologists love craters. And the reason is, many of you went to the Grand Canyon, and you see in the wall of the Grand Canyon, you see these layers. And what these layers -- that's what the surface used to be a million years ago, 10 million years ago, 100 million years ago, and you get deposits on top of them. So if you can read the layers it's like reading your book, and you can learn the history of what happened in the past in that location.
Om precies te zijn, wat we nu doen, de Rover daalt af in de krater. Zoals ik zei, geologen zijn gek op kraters. En de reden daarachter, velen van jullie hebben de Grand Canyon gezien, in de wanden van de Grand Canyon zie je die lagen. En deze lagen -- dat lag aan de oppervlakte, vroeger, een miljoen jaar geleden, tien miljoen jaar geleden, honderd miljoen jaar geleden, en daar komt neerslag en sediment op. Dus als je de lagen kunt lezen is het net alsof je een boek leest, je kan het verleden eruit opmaken, of wat er in het verleden gebeurd is op die plek.
So what you are seeing here are the layers on the wall of that crater, and the Rover is going down now, measuring, you know, the properties and analyzing the rocks as it's going down, you know, that canyon. Now, it's kind of a little bit of a challenge driving down a slope like this. If you were there you wouldn't do it yourself. But we really made sure we tested those Rovers before we got them down -- or that Rover -- and made sure that it's all working well.
Dus je ziet hier de lagen in de wand van die krater, en de Rover daalt af, voert metingen uit naar eigenschappen en analyseert gesteente terwijl hij afdaalt in die kloof. Welnu, het is best wel een uitdaging om een helling als deze af te rijden. Als je daar was zou je het zelf niet gedaan hebben. Maar we zorgden dat we de Rovers goed getest hadden voor we ze naar beneden brachten -- of die Rover -- om zeker te stellen dat alles goed werkte.
Now, when I came last time, shortly after the landing -- I think it was, like, a hundred days after the landing -- I told you I was surprised that those Rovers are lasting even a hundred days. Well, here we are four years later, and they're still working. Now you say, Charles, you are really lying to us, and so on, but that's not true. We really believed they were going to last 90 days or 100 days, because they are solar powered, and Mars is a dusty planet, so we expected the dust would start accumulating on the surface, and after a while we wouldn't have enough power, you know, to keep them warm.
Toen ik laatst kwam, kort na de landing -- volgens mij was het zo'n 100 dagen na de landing -- ik zal je vertellen, ik was verbaasd dat deze Rovers zelfs 100 dagen mee gingen. Hier zijn we dan, vier jaar later, en ze werken nog steeds. Dan zeggen jullie, Charles, je liegt, enzovoorts, maar dat is niet waar. We waren ervan overtuigd dat ze hooguit 90 of 100 dagen zouden werken, want ze werken op zonne-energie, en Mars is een stoffige planeet, dus we verwachtten dat het stof op zou hopen op het oppervlak, en dat na een tijdje we niet genoeg stroom meer zouden hebben om ze warm te houden.
Well, I always say it's important that you are smart, but every once in a while it's good to be lucky. And that's what we found out. It turned out that every once in a while there are dust devils which come by on Mars, as you are seeing here, and when the dust devil comes over the Rover, it just cleans it up. It is like a brand new car that you have, and that's literally why they have lasted so long. And now we designed them reasonably well, but that's exactly why they are lasting that long and still providing all the science data. Now, the two Rovers, each one of them is, kind of, getting old. You know, one of them, one of the wheels is stuck, is not working, one of the front wheels, so what we are doing, we are driving it backwards. And the other one has arthritis of the shoulder joint, you know, it's not working very well, so it's walking like this, and we can move the arm, you know, that way. But still they are producing a lot of scientific data. Now, during that whole period, a number of people got excited, you know, outside the science community about these Rovers, so I thought I'd show you a video just to give you a reflection about how these Rovers are being viewed by people other than the science community.
Ik zeg altijd dat het belangrijk is om slim te zijn, maar af en toe is het goed om geluk te hebben. Daar kwamen we achter. Het bleek dat om de zoveel tijd er een stofstorm opsteekt op Mars, zoals je hier ziet, en wanneer die stofstorm over de Rover trekt blaast die hem schoon. Het is net als een gloednieuwe auto, en het is letterlijk de reden dat ze het zo lang volhouden. Nu hebben we ze wel redelijk goed ontworpen, maar dat is precies waarom ze zo lang blijven werken en nog steeds wetenschappelijke gegevens verschaffen. Nu worden de Rovers nogal oud, allebei. Op één van de twee zit een wiel vast, die werkt niet. Een van de voorwielen, dus wat we nu doen is achteruit rijden. De andere heeft een gewrichtsontsteking in de schouder, die werkt niet zo goed meer, dus hij loopt zo, en we kunnen de arm zo verplaatsen. Maar ze leveren nog steeds veel onderzoeksgegevens op. Nu, gedurende deze periode werd een aantal mensen opgewonden, buiten wetenschappelijke kringen, over deze Rovers, dus ik had bedacht om jullie een fragment te tonen, als reflectie van hoe mensen tegen deze Rovers aankijken buiten de wetenschappers.
So let me go on the next short video. By the way, this video is pretty accurate of how the landing took place, you know, about four years ago. Video: Okay, we have parachute aligned. Okay, deploy the airbags. Open. Camera. We have a picture right now. Yeah! CE: That's about what happened in the Houston operation room. It's exactly like this. Video: Now, if there is life, the Dutch will find it. What is he doing? What is that? CE: Not too bad.
Ik ga verder met het volgende fragment. Overigens geeft dit fragment vrij nauwkeurig aan hoe de landing verliep, zo'n vier jaar geleden. Video: Oké, de parachute is uitgelijnd. Oké, nu de luchtzakken. Open. Camera. We hebben nu beeld. Hoera! Dat gebeurde er ongeveer in de controleruimte in Houston. Precies zoals hier. Nu, áls er leven is dat zullen de Nederlanders het vinden. Wat is hij aan het doen? Wat is dat? Nu maar afwachten. - Niet slecht.
So anyway, let me continue on showing you a little bit about the beauty of that planet. As I said earlier, it looked very much like Earth, so you see sand dunes. It looks like I could have told you these are pictures taken from the Sahara Desert or somewhere, and you'd have believed me, but these are pictures taken from Mars. But one area which is particularly intriguing for us is the northern region, you know, of Mars, close to the North Pole, because we see ice caps, and we see the ice caps shrinking and expanding, so it's very much like you have in northern Canada. And we wanted to find out -- and we see all kinds of glacial features on it. So, we wanted to find out, actually, what is that ice made of, and could that have embedded in it some organic, you know, material.
Charles: Hoe dan ook, laten we verder gaan. Ik laat jullie iets zien van de schoonheid van deze planeet. Zoals ik eerder zei lijkt ze veel op de Aarde, dus je ziet zandduinen. Ik had je wijs kunnen maken dat deze foto's in de Sahara waren genomen, en dan zou je me geloven, maar deze foto's zijn op Mars genomen. Maar één bepaald gebied intrigeert ons met name, in de noordelijke regionen van Mars, dicht bij de noordpool, omdat hier ijskappen te zien zijn, en we zien de ijskappen krimpen en uitzetten, dus het lijkt erg op de situatie in Noord-Canada. We wilden het weten -- en we zagen er allerlei gletsjer-achtige kenmerken. We wilden eigenlijk graag weten, waar dat ijs van gemaakt is, en of er misschien organisch materiaal ingekapseld was.
So we have a spacecraft which is heading towards Mars, called Phoenix, and that spacecraft will land 17 days, seven hours and 20 seconds from now, so you can adjust your watch. So it's on May 25 around just before five o'clock our time here on the West Coast, actually we will be landing on another planet. And as you can see, this is a picture of the spacecraft put on Mars, but I thought that just in case you're going to miss that show, you know, in 17 days, I'll show you, kind of, a little bit of what's going to happen.
Zodoende hebben we een ruimtevaartuig op weg naar Mars, genaamd de Phoenix, en dat vaartuig zal over 17 dagen, 7 uur en 20 seconden gaan landen, dus stel de klok maar gelijk. Dus dat is op 25 mei 2008, iets voor vijf uur lokale tijd aan de westkust, dat we daadwerkelijk op een andere planeet landen. Zoals je ziet is dit een foto van het vaartuig dat op Mars landde, maar voor het geval dat je het spektakel mist, over 17 dagen, laat ik je een klein beetje zien wat er te gebeuren staat.
Video: That's what we call the seven minutes of terror. So the plan is to dig in the soil and take samples that we put them in an oven and actually heat them and look what gases will come from it. So this was launched about nine months ago. We'll be coming in at 12,000 miles per hour, and in seven minutes we have to stop and touch the surface very softly so we don't break that lander.
Dit zijn voor ons zeven angstaanjagende minuten. Het plan is om in de bodem te graven en monsters te nemen, die monsters stoppen we in een oven en verhitten het om te zien wat voor gassen eruit komen. Deze is negen maanden geleden gelanceerd. We naderen met zo'n 19.000 kilometer per uur, en in zeven minuten moeten we afremmen en een zachte landing maken zodat we de sonde niet kapot maken.
Ben Cichy: Phoenix is the first Mars Scout mission. It's the first mission that's going to try to land near the North Pole of Mars, and it's the first mission that's actually going to try and reach out and touch water on the surface of another planet.
Ben Cichy: Phoenix is de eerste verkennings missie. Dit is de allereerste missie waarbij we proberen te landen bij de Noordpool van Mars, en ook de eerste missie die daadwerkelijk probeert om water te vinden aan de oppervlakte van een andere planeet.
Lynn Craig: Where there tends to be water, at least on Earth, there tends to be life, and so it's potentially a place where life could have existed on the planet in the past.
Lynn Craig: Waar water is, dat is tenminste op Aarde zo, daar is over het algemeen leven, dus potentieel kan er leven op deze planeet hebben bestaan, in het verleden.
Erik Bailey: The main purpose of EDL is to take a spacecraft that is traveling at 12,500 miles an hour and bring it to a screeching halt in a soft way in a very short amount of time. BC: We enter the Martian atmosphere. We're 70 miles above the surface of Mars. And our lander is safely tucked inside what we call an aeroshell.
Erik Bailey: Het hoofddoel van Aankomst, Afdalen en Landen is dat het vaartuig een vaart heeft van 20.000 km/u, en dat we een noodstop maken op een soepele manier, in een heel korte tijd. Ben Cichy: We komen nu de atmosfeer van Mars binnen. We zijn nu 112 kilometer boven de oppervlakte van Mars. En de lander is veilig verstopt in, wat wij noemen, een aero-shuttle.
EB: Looks kind of like an ice cream cone, more or less.
Erik Bailey: Het lijkt min of meer op een ijsco-hoorntje.
BC: And on the front of it is this heat shield, this saucer-looking thing that has about a half-inch of essentially what's cork on the front of it, which is our heat shield. Now, this is really special cork, and this cork is what's going to protect us from the violent atmospheric entry that we're about to experience.
Ben: Aan de voorkant bevindt zich het hitteschild, dat schotel-achtige ding, een laag van anderhalve centimeter op de voorkant, kurk in feite, wat ons hitteschild voorstelt. Het is wel heel speciale kurk, en deze kurk beschermt ons tegen de gewelddadige afdaling in de atmosfeer die we nu gaan meemaken.
Rob Grover: Friction really starts to build up on the spacecraft, and we use the friction when it's flying through the atmosphere to our advantage to slow us down. BC: From this point, we're going to decelerate from 12,500 miles an hour down to 900 miles an hour.
Rob Grover: De wrijving tegen het vaartuig neemt nu echt toe, en gebruiken deze wrijving terwijl we door de atmosfeer vliegen in ons voordeel om vaart te minderen. Ben: Vanaf hier vertragen we van 20.000 km per uur tot 1450 km per uur.
EB: The outside can get almost as hot as the surface of the Sun.
Erik: De buitenkant wordt bijna net zo heet als de zon.
RG: The temperature of the heat shield can reach 2,600 degrees Fahrenheit.
Rob Grover: Het hitteschild kan een temperatuur bereiken van 1420 graden Celsius.
EB: The inside doesn't get very hot. It probably gets about room temperature. Richard Kornfeld: There is this window of opportunity within which we can deploy the parachute.
Erik: De binnenkant wordt niet erg warm. Waarschijnlijk ligt het nabij kamertemperatuur. Richard Kornfeld: We hebben een kort tijdsbestek waarbinnen we de valscherm kunnen openen.
EB: If you fire the 'chute too early, the parachute itself could fail. The fabric and the stitching could just pull apart. And that would be bad.
Erik: Als we het scherm te snel openen dan kan de parachute falen. Het stof en de naden zouden gewoon kapot getrokken worden. Dat zou niet goed zijn.
BC: In the first 15 seconds after we deploy the parachute, we'll decelerate from 900 miles an hour to a relatively slow 250 miles an hour. We no longer need the heat shield to protect us from the force of atmospheric entry, so we jettison the heat shield, exposing for the first time our lander to the atmosphere of Mars.
Ben: Binnen 15 seconden na het openen van de parachute zijn we afgeremd van 1450 km per uur tot een relatief lage snelheid van 400 km per uur. We hebben het hitteschild niet meer nodig om ons te beschermen tegen de krachten van de entree in de atmosfeer, dus dat stoten we af, en de lander wordt voor het eerst blootgesteld aan de atmosfeer van Mars.
LC: After the heat shield has been jettisoned and the legs are deployed, the next step is to have the radar system begin to detect how far Phoenix really is from the ground.
Lynn Craig: Nadat het hitteschild is afgestoten en de steunen zijn uitgeklapt, is de volgende stap om de radar te laten detecteren hoe ver de Phoenix van de grond verwijderd is.
BC: We've lost 99 percent of our entry velocity. So, we're 99 percent of the way to where we want to be. But that last one percent, as it always seems to be, is the tricky part.
Ben: We zijn 99 procent van de entree-snelheid kwijt. Dus, we zijn tot op 99 procent gevorderd. Maar die laatste procent, zo lijkt het altijd, is verraderlijk.
EB: Now the spacecraft actually has to decide when it's going to get rid of its parachute.
Erik: Het ruimteschip moet nu eigenlijk beslissen wanneer het de parachute afwerpt.
BC: We separate from the lander going 125 miles an hour at roughly a kilometer above the surface of Mars: 3,200 feet. That's like taking two Empire State Buildings and stacking them on top of one another.
The maken ons los van de lander bij 200 km per uur, grofweg een kilometer boven het Marsoppervlak: 3.200 voet. Dat staat gelijk aan twee Empire State Buildings op elkaar gestapeld.
EB: That's when we separate from the back shell, and we're now in free-fall. It's a very scary moment; a lot has to happen in a very short amount of time. LC: So it's in a free-fall, but it's also trying to use all of its actuators to make sure that it's in the right position to land.
Erik: Op dat moment laten we het omhulsel aan de achterkant los en raken we in een vrije val. Dat is een angstaanjagend moment: er moet veel gebeuren in een erg korte tijd. Lynn: Dus hij bevindt zich in een vrije val, maar hij probeert ook al zijn actuators te gebruiken om in een goede positie te komen om te landen.
EB: And then it has to light up its engines, right itself, and then slowly slow itself down and touch down on the ground safely.
Erik: En dan gaan de motoren aan, balanceert zichzelf, en hij mindert heel langzaam vaart om veilig voet aan de grond te zetten.
BC: Earth and Mars are so far apart that it takes over ten minutes for a signal from Mars to get to Earth. And EDL itself is all over in a matter of seven minutes. So by the time you even hear from the lander that EDL has started it'll already be over.
Ben: De Aarde en Mars liggen zo ver uit elkaar dat het tien minuten duurt voor een signaal vanuit Mars de Aarde heeft bereikt. De Aankomst, Afdaling en Landing is binnen zeven minuten gebeurd. Dus tegen de tijd dat je hoort dat de AAL is begonnen is het al voorbij.
EB: We have to build large amounts of autonomy into the spacecraft so that it can land itself safely.
Erik: We moeten een grote mate van zelfstandigheid in het ruimtevaartuig bouwen zodat het veilig kan landen.
BC: EDL is this immense, technically challenging problem. It's about getting a spacecraft that's hurtling through deep space and using all this bag of tricks to somehow figure out how to get it down to the surface of Mars at zero miles an hour. It's this immensely exciting and challenging problem.
Ben: AAL is een immens, technisch uitdagend probleem. Het draait allemaal om een ruimteschip dat met duizelingwekkende snelheid door de ruimte schiet en het toepassen van de hele trukendoos om het op één of andere manier op het Marsoppervlak te laten dalen, in stilstand. Het is een onvoorstelbaar opwindend en uitdagend probleem.
CE: Hopefully it all will happen the way you saw it in here. So it will be a very tense moment, you know, as we are watching that spacecraft landing on another planet.
Charles: Hopelijk verloopt alles zoals u hier heeft gezien. Het wordt een spannend moment, begrijp je, als we toekijken hoe dat ruimtevaartuig op een andere planeet landt.
So now let me talk about the next things that we are doing. So we are in the process, as we speak, of actually designing the next Rover that we are going to be sending to Mars. So I thought I would go a little bit and tell you, kind of, the steps we go through. It's very similar to what you do when you design your product. As you saw a little bit earlier, when we were doing the Phoenix one, we have to take into account the heat that we are going to be facing. So we have to study all kinds of different materials, the shape that we want to do. In general we don't try to please the customer here. What we want to do is to make sure we have an effective, you know, an efficient kind of machine.
Dan wil ik het hebben over de volgende dingen die we aan het doen zijn. We zitten in het proces, op dit moment, om de volgende Rover te ontwerpen die we naar Mars gaan sturen. Dus bedacht ik om jullie een beetje te vertellen over, zeg maar, de stappen die we doorlopen. Het is vergelijkbaar met hoe je zelf een produkt ontwerpt. Zoals je iets eerder zag, toen we de Phoenix deden, moeten we rekening houden met de hitte die we te verduren krijgen. Dus we moeten allerlei soorten materialen bestuderen, de vorm die we eraan willen geven. Over het algemeen proberen we niet om de klant tevreden te stellen. Wat wij willen doen is zorgen dat we een effectieve, je weet wel, efficiënt soort machine hebben.
First we start by we want to have our employees to be as imaginative as they can. And we really love being close to the art center, because we have, as a matter of fact, one of the alumni from the art center, Eric Nyquist, had put a series of displays, far-out displays, you know, in our what we call mission design or spacecraft design room, just to get people to think wildly about things. We have a bunch of Legos. So, as I said, this is a playground for adults, where they sit down and try to play with different shapes and different designs.
We beginnen zo, we willen dat onze medewerkers zoveel mogelijk hun verbeelding laten spreken. We houden ervan om dicht bij het kunstcentrum te zitten, want we hebben in feite een alumnus van het kunstcentrum, Eric Nyquist, hij heeft een serie objecten tentoongesteld, waanzinnige tentoonstellingen enzo, in, wat wij noemen, ons missie-ontwerp- of ruimteveerontwerpruimte, gewoon om mensen ongeremd over dingen te laten denken. We hebben een hoop Lego. Dus, zoals ik zei, dit is een speeltuin voor volwassenen, ze gaan allemaal zitten spelen met verschillende vormen en verschillende ontwerpen.
Then we get a little bit more serious, so we have what we call our CAD/CAMs and all the engineers who are involved, or scientists who are involved, who know about thermal properties, know about design, know about atmospheric interaction, parachutes, all of these things, which they work in a team effort and actually design a spacecraft in a computer to some extent, so to see, does that meet the requirement that we need. On the right, also, we have to take into account the environment of the planet where we are going. If you are going to Jupiter, you have a very high-radiation, you know, environment. It's about the same radiation environment close by Jupiter as inside a nuclear reactor.
Dan wordt het iets serieuzer en hebben we wat wij noemen de CAD/CAM's (ontwerp en productie m.b.v. computers) en alle ingenieurs die betrokken zijn, of de betrokken wetenschappers, die thermische eigenschappen kennen, weten van ontwerp, interactie met de atmosfeer kennen, parachutes, al dat soort zaken, die ze als een team bestieren en eigenlijk een ruimteschip in een computer bouwen, tot op zekere hoogte, om uit te vinden of het aan onze eisen voldoet. Aan de rechterkant, we moeten ook rekening houden met het milieu van de planeet waar we naartoe gaan. Als je naar Jupiter gaat heb je een zeer radioactief milieu. De straling is ongeveer hetzelfde vlakbij Jupiter als binnenin een kernreactor.
So just imagine: you take your P.C. and throw it into a nuclear reactor and it still has to work. So these are kind of some of the little challenges, you know, that we have to face. If we are doing entry, we have to do tests of parachutes. You saw in the video a parachute breaking. That would be a bad day, you know, if that happened, so we have to test, because we are deploying this parachute at supersonic speeds. We are coming at extremely high speeds, and we are deploying them to slow us down. So we have to do all kinds of tests. To give you an idea of the size, you know, of that parachute relative to the people standing there.
Stel je eens voor: je pakt je pc op en je gooit hem in een kernreactor en hij moet nog steeds werken. En dit zijn dus een paar van de kleine uitdagingen, zeg maar, die we tegenkomen. Als we een atmosfeer binnen moeten komen, moeten we ook parachutes testen. Je zag in de video dat een parachute brak. Een slechte dag als dat zou gebeuren, dus moeten we wel testen, want we openen de parachutes bij supersonische snelheden. We komen aan met extreme snelheden, en we openen ze om af te remmen. Dus doen we allerlei tests. Om je een idee te geven van hoe groot dat valscherm is ten opzichte van die mensen die daar staan.
Next step, we go and actually build some kind of test models and actually test them, you know, in the lab at JPL, in what we call our Mars Yard. We kick them, we hit them, we drop them, just to make sure we understand how, where would they break. And then we back off, you know, from that point. And then we actually do the actual building and the flight. And this next Rover that we're flying is about the size of a car. That big shield that you see outside, that's a heat shield which is going to protect it. And that will be basically built over the next year, and it will be launched June a year from now. Now, in that case, because it was a very big Rover, we couldn't use airbags. And I know many of you, kind of, last time afterwards said well, that was a cool thing to have -- those airbags. Unfortunately this Rover is, like, ten times the size of the, you know, mass-wise, of the other Rover, or three times the mass. So we can't use airbags. So we have to come up with another ingenious idea of how do we land it. And we didn't want to take it propulsively all the way to the surface because we didn't want to contaminate the surface; we wanted the Rover to immediately land on its legs.
De volgende stap, we gaan een soort testmodellen bouwen en daadwerkelijk testen, in het lab van JPL, in wat we noemen het Mars Veld. We schoppen er tegen, we slaan erop, we laten ze vallen, zodat we begrijpen waar de zwakke plekken zitten. En dan doen we een stapje terug, weet je, van daaruit. En dan gaan we het echt bouwen en voeren de vlucht uit. De volgende Rover die we laten vliegen heeft de grootte van een auto. Dat grote schild daarbuiten, dat is een hitteschild wat het moet beschermen. En dat wordt eigenlijk in de loop van volgend jaar gebouwd, en het wordt in juni over een jaar gelanceerd. Omdat de Rover in dit geval erg groot was konden we geen airbags gebruiken. Ik weet dat velen van jullie afgelopen keer, achteraf, zeiden: Nou, dat was een tof ding om te hebben -- die airbags. Jammer genoeg is deze Rover zo'n tien keer groter, qua omvang, dan de andere, of drie keer de massa. We kunnen dus geen airbags gebruiken. Dus moesten we een ander ingenieus plan bedenken om het te laten landen. En we wilden geen aandrijving gebruiken om naar de grond te komen omdat we de oppervlakte niet willen vervuilen; de Rover moest direct op zijn steunen landen.
So we came up with this ingenious idea, which is used here on Earth for helicopters. Actually, the lander will come down to about 100 feet and hover above that surface for 100 feet, and then we have a sky crane which will take that Rover and land it down on the surface. Hopefully it all will work, you know, it will work that way. And that Rover will be more kind of like a chemist. What we are going to be doing with that Rover as it drives around, it's going to go and analyze the chemical composition of rocks. So it will have an arm which will take samples, put them in an oven, crush and analyze them. But also, if there is something that we cannot reach because it is too high on a cliff, we have a little laser system which will actually zap the rock, evaporate some of it, and actually analyze what's coming from that rock. So it's a little bit like "Star Wars," you know, but it's real. It's real stuff. And also to help you, to help the community so you can do ads on that Rover, we are going to train that Rover to actually in addition to do this, to actually serve cocktails, you know, also on Mars.
Dus bedachten we dit ingenieuze idee, wat hier op Aarde gebruikt wordt bij helikopters, In feite, de lander nadert tot op 30 meter hoogte en zweeft 30 meter boven de grond, en dan hebben een hijsinstallatie die de Rover op de grond laat zakken. Hopelijk verloopt het allemaal zo, je weet wel, dat het werkt. En die Rover speelt meer de rol van een scheikundige. Wat we de Rover laten doen terwijl hij rondrijdt, hij gaat de chemische samenstelling van de rotsen analyseren, Hij heeft dus een arm die monsters zal nemen, ze in een oven doet, verpulvert en analyseert. Maar ook, als er iets is waar we niet bij kunnen omdat het te hoog is op een klip, hebben we een laserapparaat dat op de rots schiet, iets ervan laat verdampen, en echt analyseert wat er van de rots af komt. Het is een beetje als Star Wars, maar het is echt. Dit is het echte spul. En om jullie te helpen, de gemeenschap te helpen om er reclame over te maken gaan we de Rover trainen om bovendien ook cocktails te serveren op Mars. om bovendien ook cocktails te serveren op Mars.
So that's kind of giving you an idea of the kind of, you know, fun things we are doing on Mars. I thought I'd go to "The Lord of the Rings" now and show you some of the things we have there. Now, "The Lord of the Rings" has two things played through it. One, it's a very attractive planet -- it just has the beauty of the rings and so on. But for scientists, also the rings have a special meaning, because we believe they represent, on a small scale, how the Solar System actually formed. Some of the scientists believe that the way the Solar System formed, that the Sun when it collapsed and actually created the Sun, a lot of the dust around it created rings and then the particles in those rings accumulated together, and they formed bigger rocks, and then that's how the planets, you know, were formed.
Dat geeft je een idee van de leuke dingen die we op Mars uithalen. Ik schakel nu over op de Lord of the Rings, om daar wat van te laten zien. Welnu, met de Lord of the Rings zijn twee dingen aan de hand. Ten eerste is het een zeer aantrekkelijke planeet -- met de mooie ringen, enzovoorts. Maar voor wetenschappers hebben de ringen een speciale betekenis, omdat we denken dat deze op kleine schaal weergeven hoe het zonnestelsel eigenlijk is gevormd. Sommige wetenschappers geloven dat het zonnestelsel gevormd werd doordat, toen de zon instortte, daadwerkelijk de zon ontstond en alle stof eromheen ringen werden en de deeltjes in die ringen samenklonterden, en ze vormden grotere rotsen, en dat zo de planeten, zeg maar, werden gevormd.
So, the idea is, by watching Saturn we're actually watching our solar system in real time being formed on a smaller scale, so it's like a test bed for it. So, let me show you a little bit on what that Saturnian system looks like. First, I'm going to fly you over the rings. By the way, all of this is real stuff. This is not animation or anything like this. This is actually taken from the satellite that we have in orbit around Saturn, the Cassini. And you see the amount of detail that is in those rings, which are the particles. Some of them are agglomerating together to form larger particles. So that's why you have these gaps, is because a small satellite, you know, is being formed in that location. Now, you think that those rings are very large objects. Yes, they are very large in one dimension; in the other dimension they are paper thin. Very, very thin. What you are seeing here is the shadow of the ring on Saturn itself. And that's one of the satellites which was actually formed on that one. So, think about it as a paper-thin, huge area of many hundreds of thousands of miles, which is rotating.
Door Saturnus te bestuderen, bestuderen we in feite het ontstaan van het zonnestelsel op ware snelheid, op een kleinere schaal, dus daarvoor is het een soort proefopstelling. Sta mij toe om jullie iets te laten zien van hoe het Saturnus-systeem eruit ziet. Eerst ga ik jullie langs de ringen leiden. Overigens, dit is allemaal echt. Dit is geen animatie of iets dergelijks. Dit is daadwerkelijk genomen door een satelliet in een baan om Saturnus, de Cassini. U ziet de details in de ringen, dat zijn de losse deeltjes. Een aantal daarvan klontert samen in grotere stukken. Daarom zitten er gaten tussen, dat komt door een satelliet die op die plek gevormd wordt. Nu denk je dat deze ringen heel erg groot zijn. Dat klopt, in één dimensie zijn ze erg groot; in de andere dimensie zijn ze flinterdun. Heel, heel dun. Wat u hier ziet is de schaduw van de ring op Saturnus zelf. En dat is één van de satellieten die er gevormd is. Dus, beschouw het als een flinterdunne, gigantische schijf van honderdduizenden kilometers, die ronddraait.
And we have a wide variety of kind of satellites which will form, each one looking very different and very odd, and that keeps scientists busy for tens of years trying to explain this, and telling NASA we need more money so we can explain what these things look like, or why they formed that way. Well, there were two satellites which were particularly interesting. One of them is called Enceladus. It's a satellite which was all made of ice, and we measured it from orbit. Made of ice. But there was something bizarre about it. If you look at these stripes in here, what we call tiger stripes, when we flew over them, all of a sudden we saw an increase in the temperature, which said that those stripes are warmer than the rest of the planet.
Er is een grote verscheidenheid aan verschillende satellieten die zullen ontstaan, ze zien er allemaal verschillend uit, allemaal vreemd, en dat houdt wetenschappers nog tientallen jaren bezig om te verklaren, en om NASA om meer geld te vragen zodat we uit kunnen leggen hoe deze dingen eruit zien, of waarom ze zo ontstaan zijn. Welnu, twee van de satellieten zijn interessant. Eén ervan is Enceladus. Het is een hemellichaam van ijs, dat hebben we gemeten in een baan eromheen. Gemaakt van ijs. Maar er was iets vreemds mee aan de hand. Kijk eens naar de strepen hier, we noemen ze tijgerstrepen, toen we daar overheen vlogen zagen we plots een temperatuurstijging, wat betekent dat deze strepen warmer zijn dan de rest van de planeet.
So as we flew by away from it, we looked back. And guess what? We saw geysers coming out. So this is a Yellowstone, you know, of Saturn. We are seeing geysers of ice which are coming out of that planet, which indicate that most likely there is an ocean, you know, below the surface. And somehow, through some dynamic effect, we're having these geysers which are being, you know, emitted from it. And the reason I showed the little arrow there, I think that should say 30 miles, we decided a few months ago to actually fly the spacecraft through the plume of that geyser so we can actually measure the material that it is made of. That was [unclear] also -- you know, because we were worried about the risk of it, but it worked pretty well. We flew at the top of it, and we found that there is a fair amount of organic material which is being emitted in combination with the ice. And over the next few years, as we keep orbiting, you know, Saturn, we are planning to get closer and closer down to the surface and make more accurate measurements.
Toen we er verder vandaan vlogen keken we om. En raad eens? We zagen geisers spuiten. Dit is een Yellowstone (natuurpark in de VS bekend van de geisers), van Saturnus. We zagen geisers van ijs uit die planeet spuiten, wat aangeeft dat er waarschijnlijk een oceaan is, onder de oppervlakte. En door een soort dynamische uitwerking zijn er van die geisers die er zeg maar op uitbarsten. En de reden dat ik daar een pijl bij heb gezet, daar hoort geloof ik 30 mijl te staan, een paar maanden geleden besloten we om het ruimteveer echt door de pluim van de geiser te laten vliegen om te kunnen meten uit welk materiaal het bestaat. Dat was ook zo'n 40 mijl -- want we waren wel ongerust over het risico, maar het pakte redelijk goed uit. We vlogen aan de top, en we vonden een aardige hoeveelheid organisch materiaal dat wordt uitgestoten, samen met het ijs. En in de komende jaren, terwijl we om Saturnus heen blijven draaien, is de bedoeling om steeds dichter bij de oppervlakte te komen en steeds nauwkeuriger metingen te verrichten.
Now, another satellite also attracted a lot of attention, and that's Titan. And the reason Titan is particularly interesting, it's a satellite bigger than our moon, and it has an atmosphere. And that atmosphere is very -- as dense as our own atmosphere. So if you were on Titan, you would feel the same pressure that you feel in here. Except it's a lot colder, and that atmosphere is heavily made of methane. Now, methane gets people all excited, because it's organic material, so immediately people start thinking, could life have evolved in that location, when you have a lot of organic material. So people believe now that Titan is most likely what we call a pre-biotic planet, because it's so cold organic material did not get to the stage of becoming biological material, and therefore life could have evolved on it.
Er is nog een hemellichaam dat veel aandacht trok, en dat is Titan. En waarom Titan in het bijzonder interessant is, het is een satelliet die groter is dan onze maan, en er is een atmosfeer. En die atmosfeer is heel -- zo dicht als onze eigen atmosfeer. Dus als je op Titan zou lopen, zou je dezelfde druk voelen als hier. Behalve dat het veel kouder is, en de atmosfeer bestaat vooral uit methaan. Van methaan worden mensen opgewonden omdat het organisch is, dus mensen beginnen direct te denken, of er leven kon ontwikkelen op die plaats, wanneer er veel organisch materiaal is. Dus mensen geloven nu dat Titan waarschijnlijk een zogenaamde pre-biotische planeet is, omdat het zo koud is dat organisch materiaal niet de kans kreeg om biologisch materiaal te worden, zodat er leven op kon ontwikkelen.
So it could be Earth, frozen three billion years ago before life actually started on it. So that's getting a lot of interest, and to show you some example of what we did in there, we actually dropped a probe, which was developed by our colleagues in Europe, we dropped a probe as we were orbiting Saturn. We dropped a probe in the atmosphere of Titan. And this is a picture of an area as we were coming down. Just looked like the coast of California for me. You see the rivers which are coming along the coast, and you see that white area which looks like Catalina Island, and that looks like an ocean. And then with an instrument we have on board, a radar instrument, we found there are lakes like the Great Lakes in here, so it looks very much like Earth. It looks like there are rivers on it, there are oceans or lakes, we know there are clouds. We think it's raining also on it. So it's very much like the cycle on Earth except because it's so cold, it could not be water, you know, because water would have frozen. What it turned out, that all that we are seeing, all this liquid, [is made of] hydrocarbon and ethane and methane, similar to what you put in your car.
Het had de Aarde kunnen zijn, drie miljard jaar geleden bevroren, voordat er leven kon ontstaan. Dus daar is veel interesse voor, en om je een voorbeeld te geven van wat we deden, we lieten een sonde neer, die was ontwikkeld door collega's in Europa, we lieten een sonde neer terwijl we in een baan om Saturnus waren. We lieten een sonde neer in de atmosfeer van Titan. Dit is een foto van een gebied naarmate we daalden. Voor mij is het net de kust van Californië. Je ziet de rivieren langs de kust, en dat witte stuk dat op Catalina Island lijkt, en dat lijkt op een oceaan. En met één van de boordinstrumenten, een radar, ontdekten we dat er meren zijn, zoals de Great Lakes, dus het lijkt heel erg op de Aarde. Er lijkt erop dat er rivieren zijn, oceanen en meren. We weten dat er wolken zijn. We vermoeden dat het ook regent. Dus het lijkt op de weercyclus op Aarde behalve dat er geen water kan zijn door de kou, omdat het water zou bevriezen. Wat zou blijken is dat alle vloeistof die we hier zien bestaat uit koolwaterstof en ethaan en methaan, vergelijkbaar met wat je tankt met de auto.
So here we have a cycle of a planet which is like our Earth, but is all made of ethane and methane and organic material. So if you were on Mars -- sorry, on Titan, you don't have to worry about four-dollar gasoline. You just drive to the nearest lake, stick your hose in it, and you've got your car filled up. On the other hand, if you light a match the whole planet will blow up. So in closing, I said I want to close by a couple of pictures. And just to kind of put us in perspective, this is a picture of Saturn taken with a spacecraft from behind Saturn, looking towards the Sun. The Sun is behind Saturn, so we see what we call "forward scattering," so it highlights all the rings. And I'm going to zoom. There is a -- I'm not sure you can see it very well, but on the top left, around 10 o'clock, there is a little teeny dot, and that's Earth. You barely can see ourselves. So what I did, I thought I'd zoom on it. So as you zoom in, you know, you can see Earth, you know, just in the middle here. So we zoomed all the way on the art center.
Dus we hebben een cyclus op de planeet zoals op de Aarde, maar bestaat helemaal uit ethaan, methaan en organisch materiaal. Dus op Mars -- sorry, op Titan, hoef je je geen zorgen te maken over te dure benzine. Je rijdt gewoon naar het dichtstbijzijnde meer, steek de slang erin, en de tank zit vol. Aan de andere kant, als je een lucifer afstrijkt blaas je de planeet op. Ik wilde wat plaatjes laten zien om af te sluiten. En om ons in het perspectief te plaatsen, dit is een foto van Saturnus, genomen uit een ruimteveer van achter Saturnus, in de richting van de zon. De zon ligt achter Saturnus, en we zien zogenaamde "voorwaartse spreiding" die de ringen eruit licht. En ik ga inzoomen. Daar is een -- Ik weet niet of je het kan zien, maar linksboven, op tien uur, ligt een minuscuul vlekje, dat is de Aarde. Je kan ons nauwelijks zien. Dus ik dacht, laten we erop inzoomen. We zoomen verder in en daar zie je de Aarde, in het midden. We zoomen helemaal in op het kunstcentrum.
So thank you very much.
Dank jullie hartelijk.