Εσείς μάλλον δεν το γνωρίζετε αλλά σήμερα γιορτάζετε μαζί μου μια επέτειο. Όχι, δεν είναι επέτειος γάμου αλλά σαν σήμερα πέρυσι, συνήλθα από το κώμα όπου βρισκόμουν για ένα μήνα μετά από μια διπλή μεταμόσχευση πνεύμονα. Ξέρω, ακούγεται τρελό και παράλογο. Ευχαριστώ.
You may not know this, but you are celebrating an anniversary with me. I'm not married, but one year ago today, I woke up from a month-long coma, following a double lung transplant. Crazy, I know. Insane. Thank you.
Έξι χρόνια νωρίτερα Ξεκινούσα την καριέρα μου ως τραγουδίστρια όπερας στην Ευρώπη όταν διαγνώστηκα με ιδιοπαθή πνευμονική υπέρταση ή αλλιώς ΠΥ Στην ΠΥ τα πνευμονικά αγγεία γίνονται πιο παχιά με αποτέλεσμα η δεξιά κοιλία της καρδιάς να πρέπει να δουλέψει περισσότερο κι έτσι συμβαίνει αυτό που εγώ αποκαλώ "το φαινόμενο του αντι-Καλικάντζαρου" (ο οποίος λέγεται ότι δεν είχε καθόλου καρδιά). Η καρδιά μου ήταν τρεισήμισι φορές μεγαλύτερη απ' το κανονικό. Οι σωματικές δραστηριότητες γίνονται πιο δύσκολες όταν έχεις ΠΥ. Και συνήθως μετά από 2 με 5 χρόνια πεθαίνεις. Πήγα λοιπόν σε μια ειδικό που θεωρούταν κορυφή στον τομέα της και μου είπε ότι θα έπρεπε να σταματήσω να τραγουδάω. Είπε "οι ψηλές νότες θα σε σκοτώσουν" Και παρ' όλο που δεν είχε καμιά ιατρική απόδειξη να στηρίξει τα λεγόμενα της ότι δηλαδή υπάρχει σχέση μεταξύ της άριας στην όπερα και της πνευμονικής υπέρτασης ήταν απολύτως βέβαιη ότι αν συνέχιζα να τραγουδάω, θα τραγουδούσα και τη νεκρολογεία μου. Κι ενώ η ασθένεια μου με είχε περιορίσει πολύ σωματικά όταν τραγουδούσα ένιωθα ελεύθερη. Όταν ο αέρας ανέβαινε απ' τους πνεύμονές μου μέσω των φωνητικών μου χορδών για να βγει τελικά απ' τα χείλη μου ως ήχος για μένα αυτό ήταν η απόλυτη υπέρβαση. Και δεν είχα σκοπό να το παρατήσω αυτό επειδή απλά κάποιος ήθελε.
Six years before that, I was starting my career as an opera singer in Europe, when I was diagnosed with idiopathic pulmonary hypertension -- also known as PH. It happens when there's a thickening in the pulmonary veins, making the right side of the heart work overtime, and causing what I call the reverse-Grinch effect. My heart was three-and-a-half sizes too big. Physical activity becomes very difficult for people with this condition, and usually after two to five years, you die. I went to see this specialist, and she was top-of-the-field and told me I had to stop singing. She said, "Those high notes are going to kill you." While she didn't have any medical evidence to back up her claim that there was a relationship between operatic arias and pulmonary hypertension, she was absolutely emphatic I was singing my own obituary. I was very limited by my condition, physically. But I was not limited when I sang, and as air came up from my lungs, through my vocal cords and passed my lips as sound, it was the closest thing I had ever come to transcendence. And just because of someone's hunch, I wasn't going to give it up.
Ευτυχώς γνώρισα τoν Ρέντα Γκίργκις που παρόλο που είχε στερέψει από ιδέες αυτός και η ομάδα του στο Τζονς Χόπκινς (νοσοκομείο) δεν ήθελαν απλά να επιβιώσω. Ήθελαν να έχω μια ζωή γεμάτη νόημα Και αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να κάνω θυσίες. Είμαι από το Κολοράντο. το οποίο βρίσκεται στα 1600 μέτρα υψόμετρο και μεγάλωσα εκεί μαζί με τα άλλα 10 μου αδέρφια και δύο στοργικούς γονείς. Επειδή τo υψόμετρο επιδείνωνε τα συμπτώματά μου μετακόμισα στη Βαλτιμόρη, ώστε να είμαι κοντά στους γιατρούς μου όπου γράφτηκα σε ένα ωδείο Πλέον δεν μπορούσα να περπατήσω όσο παλιότερα έτσι όμως μπόρεσα να φορέσω δωδεκάποντα τακούνια! Έκοψα το αλάτι έγινα χορτοφάγος, και άρχισα να παίρνω τεράστιες δόσεις σιλδεναφίλης το γνωστό μας βιάγκρα.
Thankfully, I met Reda Girgis, who is dry as toast, but he and his team at Johns Hopkins didn't just want me to survive, they wanted me to live a meaningful life. This meant making trade-offs. I come from Colorado. It's a mile high, and I grew up there with my 10 brothers and sisters and two adoring parents. Well, the altitude exacerbated my symptoms. So I moved to Baltimore to be near my doctors and enrolled in a conservatory nearby. I couldn't walk as much as I used to, so I opted for five-inch heels. And I gave up salt, I went vegan, and I started taking huge doses of sildenafil, also known as Viagra.
(γέλια)
(Laughter)
O πατέρας μου και ο παππούς μου πάντα έψαχναν ότι καινούριο υπήρχε στις εναλλακτικές και κλασικές θεραπείες για την πνευμονική υπέρταση αλλά μετά από έξι μήνες δεν ήμουν σε θέση να ανέβω ένα μικρό λόφο, ούτε καν μια σκάλα Με δυσκολία κρατιόμουν όρθια χωρίς να αισθάνομαι έτοιμη να λιποθυμήσω Μου έκαναν καθετηριασμό στην καρδιά ώστε να μετρήσουν την εσωτερική αρτηριακή πνευμονική πίεση Οι τιμές της κανονικά είναι μεταξύ 15 και 20. Η δική μου ήταν 146 Δεν κάνω μισά πράγματα! Και αυτό σήμαινε ένα πράγμα: Έπρεπε να βάλω τα μεγάλα μέσα να πάρω δηλαδή το φάρμακο που λέγεται Φλολαν. Δεν είναι απλά φάρμακο, είναι τρόπος ζωής. Oι γιατροί βάζουν έναν καθετήρα στο στήθος σου o οποίος συνδέεται με μία αντλία η οποία ζυγίζει περίπου 2 κιλά Κάθε μέρα επί 24 ώρες η αντλία αυτή είναι εκεί στέλνοντας το φάρμακο κατευθείαν στην καρδιά σου. Και δεν πρόκειται για ένα ιδιαίτερα φιλικό φάρμακο από πολλές απόψεις. Εδώ βλέπετε μια λίστα με τις παρενέργειες. Αν φας πολύ αλάτι π.χ. φυστικοβούτυρο ή μαρμελάδα το πιθανότερο είναι να καταλήξεις στην εντατική. Αν περάσεις από ανιχνευτή μετάλλων το πιθανότερο είναι να πεθάνεις. Αν μείνει μια φυσαλίδα μέσα στο φάρμακο -- το οποίο το φτιάχνεις κάθε πρωί -- και η φυσαλίδα μείνει εκεί το πιθανότερο είναι να πεθάνεις Αν σου τελειώσει το φάρμακο... τότε σίγουρα θα πεθάνεις!
My father and my grandfather were always looking for the newest thing in alternative or traditional therapies for PH, but after six months, I couldn't walk up a small hill. I couldn't climb a flight of stairs. I could barely stand up without feeling like I was going to faint. I had a heart catheterization, where they measure this internal arterial pulmonary pressure, which is supposed to be between 15 and 20. Mine was 146. I like to do things big, and it meant one thing: there is a big gun treatment for pulmonary hypertension called Flolan, and it's not just a drug; it's a way of life. Doctors insert a catheter into your chest, which is attached to a pump that weighs about four-and-a-half pounds. Every day, 24 hours, that pump is at your side, administering medicine directly to your heart, and it's not a particularly preferable medicine in many senses. This is a list of the side effects: if you eat too much salt, like a peanut butter and jelly sandwich, you'll probably end up in the ICU. If you go through a metal detector, you'll probably die. If you get a bubble in your medicine -- because you have to mix it every morning -- and it stays in there, you probably die. If you run out of medicine, you definitely die.
Κανείς δε θέλει να πάρει Φλολαν. Αλλά όταν το χρειάστηκα μου φάνηκε ως μάννα εξ' ουρανού. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, μπόρεσα να περπατήσω ξανά Μέσα σε λίγες εβδομάδες τραγούδησα. Και μέσα σε λίγους μήνες, έκανα το ντεμπούτο μου στο Κένεντυ Σέντερ (χώρος παραστάσεων) Επειδή όμως η αντλία με δυσκόλευε όταν ήμουν στη σκηνή έπρεπε να την βάλω στο μηρό μου και το έκανα με τη βοήθεια μιας "ζώνης" και ενός επιδέσμου Πέρασα κυριολεκτικά ατέλειωτες ώρες ανεβοκατεβαίνοντας με το ασανσέρ προσπαθώντας να χωρέσω την αντλία μέσα στο εσώρουχο-κολάν μου, ελπίζοντας ότι δε θα ανοίξουν ξαφνικά οι πόρτες! Και το σωληνάκι που πεταγόταν έξω από το στήθος μου ήταν εφιάλτης για τους σχεδιαστές ρούχων Αποφοίτησα το 2006 και πήρα υποτροφία για να επιστρέψω στην Ευρώπη. Λίγες μέρες αφότου επέστρεψα, γνώρισα αυτόν τον υπέροχο διευθυντή ορχήστρας που με πέρασε από οντισιόν για πολλούς ρόλους. Και πριν περάσει πολύς καιρός πηγαινοερχόμουν για δουλειά σε Βουδαπέστη, Μιλάνο και Φλωρεντία. Παρ' όλο που ήμουν κολλημένη με ένα απαίσιο υψηλής αντοχής μηχανικό "κατοικίδιο" η ζωή μου ήταν περίπου όπως το χαρούμενο μέρος μιας όπερας-- περίπλοκη αλλά με έναν ωραίο τρόπο.
No one wants to go on Flolan. But when I needed it, it was a godsend. Within a few days, I could walk again. Within a few weeks, I was performing, and in a few months, I debuted at the Kennedy Center. The pump was a little bit problematic when performing, so I'd attach it to my inner thigh with the help of the girdle and an ACE bandage. Literally hundreds of elevator rides were spent with me alone stuffing the pump into my Spanx, hoping the doors wouldn't open unexpectedly. And the tubing coming out of my chest was a nightmare for costume designers. I graduated from graduate school in 2006, and I got a fellowship to go back to Europe. A few days after arriving, I met this wonderful, old conductor who started casting me in all of these roles. And before long, I was commuting between Budapest, Milan and Florence. Though I was attached to this ugly, unwanted, high-maintenance, mechanical pet, my life was kind of like the happy part in an opera -- very complicated, but in a good way.
Τότε τον Φεβρουάριο του 2008 ο παππούς μου έφυγε από τη ζωή. Υπήρξε πολύ σημαντικός κι όλοι τον αγαπούσαμε πάρα πολύ. Ακόμα κι αυτό όμως δεν μπόρεσε να με προετοιμάσει γι΄αυτό που επακολούθησε. Εφτά εβδομάδες αργότερα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την οικογένεια μου. Ο πατέρας μου είχε ένα τρομερό τροχαίο και πέθανε. Αν είχα πεθάνει στα 24 μου θα ήταν αναμενόμενο. Ο θάνατος του όμως... Για να καταλάβετε πώς πήρα τον θάνατο του αρκεί να σας πω για τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας μου. Παρά τα όσα έλεγαν οι γιατροί και η οικογένειά μου είχα ανάγκη να είμαι εκεί στην κηδεία του. Έπρεπε να πω αντίο με κάποιον τρόπο. Σύντομα όμως εμφάνισα συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας και έπρεπε να επιστρέψω σε μηδενικό υψόμετρο Καταλάβαινα ωστόσο ότι πιθανόν δε θα έβλεπα το σπίτι μου ποτέ ξανά
Then in February of 2008, my grandfather passed away. He was a big figure in all of our lives, and we loved him very much. It certainly didn't prepare me for what came next. Seven weeks later, I got a call from my family. My father had been in a catastrophic car accident, and he died. At 24, my death would have been entirely expected. But his -- well, the only way I can articulate how it felt was that it precipitated my medical decline. Against my doctors' and family's wishes, I needed to go back for the funeral. I had to say goodbye in some way, shape or form. But soon I was showing signs of right-heart failure, and I had to return to sea level, doing so knowing that I probably would never see my home again.
Ακύρωσα σχεδόν όλες τις υποχρεώσεις μου εκείνο το καλοκαίρι και μου είχε μείνει μία στο Τελ Αβίβ, όπου και πήγα. Μετά από μία παράσταση με το ζόρι κατάφερα να συρθώ από τη σκηνή στο ταξί. Με το που κάθισα ένιωσα το αίμα να φεύγει από το πρόσωπό μου. Και μέσα στην καρδιά της ερήμου, έτρεμα από το κρύο. Τα δάχτυλα μου έγιναν μπλε και δεν μπορούσα να καταλάβω τί μου συμβαίνει. Άκουγα τις βαλβίδες της καρδιάς μου να ανοιγοκλείνουν. Το ταξί σταμάτησε και έσυρα το σώμα μου έξω νιώθοντας κάθε γραμμάριο του βάρους μου καθώς πήγαινα προς το ασανσέρ. Στην πόρτα του διαμερίσματός μου έπεσα και σύρθηκα στο μπάνιο όπου κατάλαβα ποιό ήταν το πρόβλημα: Είχα ξεχάσει να αναμείξω το πιο σημαντικό συστατικό του φαρμάκου μου, και πέθαινα. Αν δεν έφτιαχνα το φάρμακο πολύ γρήγορα δε θα έβγαινα ζωντανή από εκείνο το δωμάτιο. Ξεκίνησα να το φτιάχνω και μου φαινόταν ότι θα χυθεί αλλά συνέχιζα. Και όταν μπήκε και το τελευταίο μπουκάλι και βγήκε και η τελευταία φυσαλίδα συνέδεσα την αντλία με το σωλήνα και έμεινα εκεί ελπίζοντας ότι η αντλία θα λειτουργούσε το συντομότερο. Διαφορετικά πιθανότατα θα πήγαινα να συναντήσω τον πατέρα μου νωρίτερα απ' ότι νόμιζα. Ευτυχώς μέσα σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε αυτό το εξάνθημα που μοιάζει με κυψέλη στα πόδια μου που είναι παρενέργεια του φαρμάκου και κατάλαβα ότι όλα θα πάνε καλά.
I canceled most of my engagements that summer, but I had one left in Tel Aviv, so I went. After one performance, I could barely drag myself from the stage to the taxicab. I sat down and felt the blood rush down from my face, and in the heat of the desert, I was freezing cold. My fingers started turning blue, and I was like, "What is going on here?" I heard my heart's valves snapping open and closed. The cab stopped, and I pulled my body from it feeling each ounce of weight as I walked to the elevator. I fell through my apartment door and crawled to the bathroom where I found my problem: I had forgotten to mix in the most important part of my medicine. I was dying, and if I didn't mix that stuff up fast, I would never leave that apartment alive. I started mixing, and I felt like everything was going to fall out through one hole or another, but I just kept on going. Finally, with the last bottle in and the last bubble out, I attached the pump to the tubing and lay there hoping it would kick in soon enough. If it didn't, I'd probably see my father sooner than I anticipated. Thankfully, in a few minutes, I saw the signature hive-like rash appear on my legs, which is a side effect of the medication, and I knew I'd be okay.
Γενικά στην οικογένεια μου δε μεγαλοποιούμε τον φόβο αλλά τρόμαξα. Γύρισα στην Αμερική ανυπομονώντας να επιστρέψω στην Ευρώπη αλλά ο καθετήρας στην καρδιά μου έλεγε ότι έπρεπε να είμαι σε "απόσταση βολής" από το νοσοκομείο Tζον Χόπκινς. Συνέχισα να δίνω κάποιες παραστάσεις σποραδικά αλλά καθώς η κατάστασή μου χειροτέρευε χειροτέρευε και η φωνή μου. Ο γιατρός μου ήθελε με βάλει στη λίστα για μεταμόσχευση πνεύμονα Εγώ όχι. Είχα χάσει πρόσφατα δύο φίλους λίγους μήνες μετά από πολύ δύσκολες εγχειρήσεις. και ήξερα και άλλο ένα παιδί που είχε ΠΥ που πέθανε ενώ περίμενε να εγχειριστεί. Εγώ ήθελα να ζήσω. Η λύση των βλαστοκυττάρων μου φαινόταν καλή αλλά η τεχνολογία τους δεν είχε αναπτυχθεί τόσο ώστε να τα χρησιμοποιήσω. Έπίσημα πια έκανα διάλειμμα από το τραγούδι, και πήγα στην Κλινική του Κλίβελαντ για να κάνω ξανά εξετάσεις για τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια για μεταμόσχευση. Κι ενώ συζητούσα χωρίς να 'χω και πολύ διάθεση με τον επικεφαλής χειρούργο ρώτησα αν τελικά χρειαστώ μεταμόσχευση τι μπορούσα να κάνω για να προετοιμαστώ. Μου απάντησε "Να είσαι χαρούμενη. Ο χαρούμενος ασθενής είναι και υγιής ασθενής" Και έτσι με μια μόνο φράση ένωσε σε μία όλες τις σκέψεις που είχα γύρω από τη ζωή, τα φάρμακα και τον Κομφούκιο! Και πάλι βέβαια δεν ήθελα να κάνω μεταμόσχευση αλλά μέσα σε ένα μήνα πήγα πάλι στο νοσοκομείο εξαιτίας πολύ σοβαρών οιδημάτων στα πόδια -- Πολύ ελκυστικά! Είχα δεξιά καρδιακή ανεπάρκεια.
We're not big on fear in my family, but I was scared. I went back to the States, anticipating I'd return to Europe, but the heart catheterization showed that I wasn't going anywhere further that a flight-for-life from Johns Hopkins Hospital. I performed here and there, but as my condition deteriorated, so did my voice. My doctor wanted me to get on the list for a lung transplant. I didn't. I had two friends who had recently died months after having very challenging surgeries. I knew another young man, though, who had PH who died while waiting for one. I wanted to live. I thought stem cells were a good option, but they hadn't developed to a point where I could take advantage of them yet. I officially took a break from singing, and I went to the Cleveland Clinic to be reevaluated for the third time in five years, for transplant. I was sitting there kind of unenthusiastically talking with the head transplant surgeon, and I asked him if I needed a transplant, what I could do to prepare. He said, "Be happy. A happy patient is a healthy patient." It was like in one verbal swoop he had channeled my thoughts on life and medicine and Confucius. I still didn't want a transplant, but in a month, I was back in the hospital with some severely edemic kankles -- very attractive. And it was right-heart failure.
Έτσι τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή του γιατρού μου. Καιρός να πάω στο Κλίβελαντ και να ξεκινήσει αυτή η αγωνία αναμονής για συμβατό δότη. Ωστόσο το επόμενο πρωί όσο ήμουν ακόμα στο νοσοκομειο δέχτηκα ένα τηλεφώνημα. Ήταν η γιατρός μου απ' το Κλίβελαντ, η Μαρί Μπουντεβ. Βρέθηκαν πνεύμονες που ήταν συμβατοί. Και ήταν απ' το Τέξας. Και όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι για μένα, εκτός από μένα. Γιατί παρά τα προβλήματα που είχαν οι πνεύμονες μου, είχα περάσει μια ζωή εκπαιδεύοντάς τους, και δεν ήμουν και πολύ χαρούμενη που τελικά θα τους παρατούσα. Πήγα λοιπόν στο Κλίβελαντ. Η οικογένεια μου έτρεξε ελπίζοντας πως θα με συναντήσουν γνωρίζοντας πως όσα θα μου έλεγαν ίσως να ήταν τα τα τελευταία μας λόγια. Αλλά τα όργανα δεν μπορούν να περιμένουν Και έτσι μπήκα στο χειρουργείο πριν καν τους πω αντίο. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα ξαπλωμένη σε μια λευκή κουβέρτα ζητώντας απ' τον χειρούργο να δω τη μαμά μου και να προσπαθήσει να σώσει τη φωνή μου. Μετά έπεσα σε έναν ονειρικό κόσμο με εικόνες αποκάλυψης.
I finally decided it was time to take my doctor's advice. It was time for me to go to Cleveland and to start the agonizing wait for a match. But the next morning, while I was still in the hospital, I got a telephone call. It was my doctor in Cleveland, Marie Budev. And they had lungs. It was a match. They were from Texas. And everybody was really happy for me, but me. Because, despite their problems, I had spent my whole life training my lungs, and I was not particularly enthusiastic about giving them up. I flew to Cleveland, and my family rushed there in hopes that they would meet me and say what we knew might be our final goodbye. But organs don't wait, and I went into surgery before I could say goodbye. The last thing I remember was lying on a white blanket, telling my surgeon that I needed to see my mother again, and to please try and save my voice. I fell into this apocalyptic dream world.
Κατά τη διάρκεια των δεκατρεισίμισι ωρών που κράτησε η εγχείρηση η καρδιά μου σταμάτησε δύο φορές. Σχεδόν 38 λίτρα αίμα μπήκαν στο σώμα μου. Και ο γιατρός που με χειρούργησε, έχοντας 20 χρόνια εγχειρήσεων είπε πως αυτη η εγχείρηση ήταν απ'τις δυσκολότερες που έχει κάνει ποτέ. Άφησαν το στήθος μου ανοιχτό για δύο εβδομάδες. Μπορούσες να δεις την υπερμεγέθη καρδιά μου να χτυπά μέσα του. Ήμουν συνδεδεμένη σε μια ντουζίνα μηχανήματα τα οποία με κρατούσαν ζωντανή. Μια λοίμωξη έφθειρε το δέρμα μου. Είχα ελπίσει να σωθεί η φωνή μου αλλά οι γιατροί μου ήξεραν πως οι αναπνευστικές οδοί που κατέβαιναν στο λαιμό μου ίσως την είχαν καταστρέψει ήδη. Αν έμεναν εκεί, δε θα τραγουδούσα ποτέ ξανά Έτσι η γιατρός μου πήγε στον ΩΡΛ στον καλύτερο γιατρό του τμήματος και του ζήτησε να με εγχειρήσει ώστε να μετακινήσει τις οδούς αυτές , γύρω απ' τον λάρυγγα μου. Εκείνος είπε ότι αυτό θα με σκότωνε. Έτσι ο δικός μου χειρουργός έκανε την εγχείρηση σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώθει η φωνή μου.
During the thirteen-and-a-half-hour surgery, I flatlined twice, 40 quarts of blood were infused into my body. And in my surgeon's 20-year career, he said it was among the most difficult transplants that he's ever performed. They left my chest open for two weeks. You could see my over-sized heart beating inside of it. I was on a dozen machines that were keeping me alive. An infection ravaged my skin. I had hoped my voice would be saved, but my doctors knew that the breathing tubes going down my throat might have already destroyed it. If they stayed in, there was no way I would ever sing again. So my doctor got the ENT, the top guy at the clinic, to come down and give me surgery to move the tubes around my voice box. He said it would kill me. So my own surgeon performed the procedure in a last-ditch attempt to save my voice.
Και παρόλο που η μαμά μου δε μπόρεσε να με αποχαιρετήσει πριν την εγχείρηση έμεινε στο πλευρό μου όλους τους μήνες ανάρρωσης που ακολούθησαν. Κι αν ψάχνετε για παράδειγμα επιμονής τσαγανού και δύναμης όλα σε ένα μικρό όμορφο πακέτο είναι η μητέρα μου. Ένα χρόνο πριν αυτήν εδώ τη μερα συνήλθα. Ήμουν 43 κιλά. Μια ντουζίνα σωληνάκια πεταγόντουσαν μέσα και έξω απ' το κορμί μου. Δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω, ούτε να μιλήσω, ούτε να φάω, ούτε να κουνηθώ και εννοείται πως δεν μπορούσα να τραγουδήσω. Δεν μπορούσα καν να αναπνεύσω αλλά όταν κοίταξα γύρω και είδα τη μητέρα μου δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω.
Though my mom couldn't say goodbye to me before the surgery, she didn't leave my side in the months of recovery that followed. And if you want an example of perseverance, grit and strength in a beautiful, little package, it is her. One year ago to this very day, I woke up. I was 95 lbs. There were a dozen tubes coming in and out of my body. I couldn't walk, I couldn't talk, I couldn't eat, I couldn't move, I certainly couldn't sing, I couldn't even breathe, but when I looked up and I saw my mother, I couldn't help but smile.
Είτε εξαιτίας ενός φορτηγού είτε εξαιτίας μιας καρδιακής προσβολής ή προβληματικών πνευμόνων ο θάνατος συμβαίνει. Ζωή όμως δε σημαίνει το να αποφεύγεις το θάνατο, σωστά; Ζωή σημαίνει να ζεις. Το να έχεις ιατρικά προβλήματα δε σημαίνει πως δεν μπορείς να έχεις ζωή. Κι όταν οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να κυνηγούν το πάθος τους τότε κι οι γιατροί θα έχουν πιο χαρούμενους και πιο υγιείς ασθενείς. Οι γονείς μου ήταν υπερβολικά ανήσυχοι για το ότι πήγαινα σε οντισιόν και θα ταξίδευα και θα έδινα παραστάσεις παντού αλλά ήξεραν ότι θα μου έκανε πολύ περισσότερο καλό απ' το να κάθομαι και να αγχώνομαι όλη την ώρα για το αν θα ζήσω. Και τους ευγνομωνώ τόσο για αυτό!
Whether by a Mack truck or by heart failure or faulty lungs, death happens. But life isn't really just about avoiding death, is it? It's about living. Medical conditions don't negate the human condition. And when people are allowed to pursue their passions, doctors will find they have better, happier and healthier patients. My parents were totally stressed out about me going and auditioning and traveling and performing all over the place, but they knew that it was much better for me to do that than be preoccupied with my own mortality all of the time. And I'm so grateful they did.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ενώ έτρεχα, τραγουδούσα, χόρευα και έπαιζα με τα ανίψια μου, τα αδέρφια μου, τη μαμά μου και τη γιαγιά μου στους Κολοράντο Ροκις μου ήταν αδύνατο να μη σκεφτώ τη γιατρό που μου είχε πει ότι δε μπορούσα να τραγουδήσω. Και ήθελα να της πω αυτό θέλω να πω και σε σας, πως πρέπει να πάψουμε να αφήνουμε μια ασθένεια να μας σταματάει απ' τα όνειρά μας. Αν το καταφέρουμε θα δούμε πως οι ασθενείς δεν επιβιώνουμε απλώς αλλά "ανθίζουμε". Και κάποιοι από μας μπορούμε ακόμα και να τραγουδήσουμε!
This past summer, when I was running and singing and dancing and playing with my nieces and my nephews and my brothers and my sisters and my mother and my grandmother in the Colorado Rockies, I couldn't help but think of that doctor who told me that I couldn't sing. And I wanted to tell her, and I want to tell you, we need to stop letting disease divorce us from our dreams. When we do, we will find that patients don't just survive; we thrive. And some of us might even sing.
(χειροκρότημα) (τραγουδά στα γαλλικά)
(Applause) [Singing: French]
Σας ευχαριστώ (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ Και θα ήθελα να ευχαριστήσω την πιανίστριά μου Μόνικα Λι (Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ τόσο πολύ Σας ευχαριστώ
Thank you. (Applause) Thank you. And I'd like to thank my pianist, Monica Lee. (Applause) Thank you so much. Thank you.