So, I'm an artist. I live in New York, and I've been working in advertising for -- ever since I left school, so about seven, eight years now, and it was draining. I worked a lot of late nights. I worked a lot of weekends, and I found myself never having time for all the projects that I wanted to work on on my own.
אני אמן, אני גר בניו-יורק, ועבדתי בפרסום במשך-- מאז שסיימתי ללמוד, , כבר שבע-שמונה שנים, וזה היה מתיש. עבדתי הרבה בלילות. עבדתי הרבה בסופי-שבוע, ומצאתי שאף פעם אין לי זמן לכל המיזמים שרציתי לעבוד עליהם באופן עצמאי.
And one day I was at work and I saw a talk by Stefan Sagmeister on TED, and it was called "The power of time off," and he spoke about how every seven years, he takes a year off from work so he could do his own creative projects, and I was instantly inspired, and I just said, "I have to do that. I have to take a year off. I need to take time to travel and spend time with my family and start my own creative ideas."
יום אחד הייתי בעבודה וראיתי הרצאה של סטיבן סאגמייסטר ב-TED, והוא קרא לה, "כוחו של פסק זמן", והוא דיבר על כך שכל שבע שנים, הוא לוקח שנת-חופש מהעבודה כדי שיוכל לעשות מיזמים יצירתיים משלו, וזה נתן לי מיד השראה, ומיד אמרתי, "אני חייב לעשות את זה. אני חייב לקחת שנת חופש. אני צריך זמן כדי לטייל ולבלות עם משפחתי ולהתחיל לבצע את רעיונות היצירתיים שלי."
So the first of those projects ended up being something I called "One Second Every Day." Basically I'm recording one second of every day of my life for the rest of my life, chronologically compiling these one-second tiny slices of my life into one single continuous video until, you know, I can't record them anymore.
וכך קרה שהראשון מבין המיזמים האלה היה משהו שאני מכנה: "שניה ביום". עקרונית, אני מקליט שניה אחת בכל יום בחיי למשך שארית חיי, ומארגן בצורה כרונולוגית את חתיכות השניה הבודדת האלה של חיי בסרט אחד רציף עד, נו, עד שכבר לא אוכל להקליט.
The purpose of this project is, one: I hate not remembering things that I've done in the past. There's all these things that I've done with my life that I have no recollection of unless someone brings it up, and sometimes I think, "Oh yeah, that's something that I did." And something that I realized early on in the project was that if I wasn't doing anything interesting, I would probably forget to record the video. So the day -- the first time that I forgot, it really hurt me, because it's something that I really wanted to -- from the moment that I turned 30, I wanted to keep this project going until forever, and having missed that one second, I realized, it just kind of created this thing in my head where I never forgot ever again.
מטרת המיזם הזה היא, א', אני לא אוהב לשכוח דברים שעשיתי בעבר. עשיתי כל מיני דברים בחיים שלי שאני לא זוכר מהם כלום עד שמשהו מזכיר לי אותם, ולפעמים אני חושב, "אה, כן. זה משהו שעשיתי." ודבר שקלטתי כבר בהתחלת המיזם היה שאם לא עשיתי משהו מעניין, כנראה ששכחתי גם לצלם. אז ביום -- בפעם הראשונה ששכחתי, זה ממש הכאיב לי. כי זה משהו שבאמת רציתי -- מהרגע שמלאו לי 30, רציתי להמשיך את המיזם הזה לנצח, וכשהחמצתי את השניה ההיא, קלטתי, וזה עשה לי משהו בראש, ומאז לא קרה ששכחתי שוב.
So if I live to see 80 years of age, I'm going to have a five-hour video that encapsulates 50 years of my life. When I turn 40, I'll have a one-hour video that includes just my 30s. This has really invigorated me day-to-day, when I wake up, to try and do something interesting with my day.
אז אם אחיה עד גיל 80, יהיה לי סרט של 5 שעות שמקיף 50 שנים בחיי. כשאהיה בן 40, יהיה לי סרט באורך שעה אחת שכולל רק את שנות ה-30 שלי. זה ממש המריץ אותי, בכל יום ויום, כשאני מתעורר, לנסות לעשות משהו מעניין עם היום שלי.
Now, one of the things that I have issues with is that, as the days and weeks and months go by, time just seems to start blurring and blending into each other and, you know, I hated that, and visualization is the way to trigger memory. You know, this project for me is a way for me to bridge that gap and remember everything that I've done. Even just this one second allows me to remember everything else I did that one day. It's difficult, sometimes, to pick that one second. On a good day, I'll have maybe three or four seconds that I really want to choose, but I'll just have to narrow it down to one, but even narrowing it down to that one allows me to remember the other three anyway.
אחד הדברים שיש לי בעיה איתו, ככל שחולפים הימים והשבועות והחודשים, הזמן כאילו מתחיל להיטשטש והזמנים מתערבבים, ואני שונא את זה, והדימוי החזותי הוא אמצעי לעורר את הזכרון. המיזם הזה, עבורי, הוא דרך לגשר על הפער ולזכור את כל מה שעשיתי. השניה האחת הזו מספיקה לי כדי להיזכר בכל שאר הדברים שעשיתי באותו יום. זה קשה, לפעמים, לבחור את השניה הנכונה. ביום טוב יש לי אולי 3-4 שניות שאני באמת רוצה לבחור בהן, אבל אני חייב לצמצם את הבחירה לאחת בלבד, אך עצם הצמצום הזה לאותה אחת מאפשר לי לזכור ממילא את כל יתר השלוש.
It's also kind of a protest, a personal protest, against the culture we have now where people just are at concerts with their cell phones out recording the whole concert, and they're disturbing you. They're not even enjoying the show. They're watching the concert through their cell phone. I hate that. I admittedly used to be that guy a little bit, back in the day, and I've decided that the best way for me to still capture and keep a visual memory of my life and not be that person, is to just record that one second that will allow me to trigger that memory of, "Yeah, that concert was amazing. I really loved that concert." And it just takes a quick, quick second.
זהו גם סוג של מחאה, מחאה אישית, נגד התרבות שלנו כיום, שבה אנשים שולפים בהופעות את הטלפונים הניידים שלהם ומקליטים את כל ההופעה, ומפיצים את זה. הם אפילו לא נהנים מההופעה. הם צופים בהופעה דרך הטלפונים הניידים שלהם. אני שונא את זה. אני מודה שפעם הייתי קצת כזה, והחלטתי שהדרך הטובה ביותר מבחינתי ללכוד ולשמור זכרון חזותי של חיי ולא להיות כזה, היא להקליט רק את השניה הזו שתאפשר לי להקפיץ את הזכרון כולו, "כן, ההופעה היתה מעולה. נורא נהניתי בהופעה ההיא." ונחוצה רק שניה מהירה אחת.
I was on a three-month road trip this summer. It was something that I've been dreaming about doing my whole life, just driving around the U.S. and Canada and just figuring out where to go the next day, and it was kind of outstanding. I actually ran out, I spent too much money on my road trip for the savings that I had to take my year off, so I had to, I went to Seattle and I spent some time with friends working on a really neat project. One of the reasons that I took my year off was to spend more time with my family, and this really tragic thing happened where my sister-in-law, her intestine suddenly strangled one day, and we took her to the emergency room, and she was, she was in really bad shape. We almost lost her a couple of times, and I was there with my brother every day. It helped me realize something else during this project, is that recording that one second on a really bad day is extremely difficult. It's not -- we tend to take our cameras out when we're doing awesome things. Or we're, "Oh, yeah, this party, let me take a picture." But we rarely do that when we're having a bad day, and something horrible is happening. And I found that it's actually been very, very important to record even just that one second of a really bad moment. It really helps you appreciate the good times. It's not always a good day, so when you have a bad one, I think it's important to remember it, just as much as it is important to remember the [good] days.
יצאתי הקיץ לטיול בן 3 חודשים. זה משהו שכל חיי חלמתי לעשותו, פשוט נסעתי ברחבי ארה"ב וקנדה והחלטתי מיום ליום לאן להמשיך, וזה היה די מדהים. נגמר לי הכסף. בזבזתי יותר מדי על הטיול שלי ממה שחסכתי לשנת החופש שלי, אז נאלצתי ללכת לסיאטל ולגור אצל חברים ולעבוד איתם על מיזם נחמד מאד. אחת הסיבות שלקחתי שנת חופש היתה לבלות יותר עם משפחתי, ואז קרה הדבר הטרגי הזה, שגיסתי, היתה לה יום אחד חסימה במעיים, ולקחנו אותה לחדר המיון, והיא היתה במצב קשה מאד. פעמיים כמעט איבדנו אותה, והייתי שם כל יום עם אחי. זה עזר לי להבין דבר נוסף בקשר למיזם שלי, שלהקליט את השניה ההיא ביום רע במיוחד זה קשה ביותר. זה לא-- אנו נוטים לקחת איתנו את המצלמה כשאנו עושים דברים כיפיים. למשל, "יש! מסיבה! בוא נצלם." אבל לעתים רחוקות עושים זאת כשיש לנו יום גרוע, וקורה משהו נורא. וגיליתי שמאד מאד חשוב להקליט ולו רק את השניה הזו מתוך רגע גרוע במיוחד. זה באמת עוזר להעריך את הזמנים הטובים. לא תמיד יש ימים טובים, אז כשיש יום גרוע, לדעתי, חשוב לזכור את זה, בדיוק כמו שחשוב לזכור את הימים הטובים.
Now one of the things that I do is I don't use any filters, I don't use anything to -- I try to capture the moment as much as possible as the way that I saw it with my own eyes. I started a rule of first person perspective. Early on, I think I had a couple of videos where you would see me in it, but I realized that wasn't the way to go. The way to really remember what I saw was to record it as I actually saw it.
ודבר נוסף, אני לא משתמש במסננים, אני לא משתמש בשום דבר ש-- אני מנסה ללכוד את הרגע כל האפשר בדיוק כפי שראיתי אותו בעיניים שלי. התחלתי להשתמש בכלל של "פרספקטיבה בגוף ראשון". בהתחלה, נדמה לי שהיו לי כמה סרטונים שבהם רואים בהם אותי, אבל הבנתי שזה לא מתאים. הדרך לזכור באמת את מה שראיתי היא להקליט את זה בדיוק כמו שראיתי את זה.
Now a couple of things that I have in my head about this project are, wouldn't it be interesting if thousands of people were doing this? I turned 31 last week, which is there. I think it would be interesting to see what everyone did with a project like this. I think everyone would have a different interpretation of it. I think everyone would benefit from just having that one second to remember every day. Personally, I'm tired of forgetting, and this is a really easy thing to do. I mean, we all have HD-capable cameras in our pockets right now -- most people in this room, I bet -- and it's something that's -- I never want to forget another day that I've ever lived, and this is my way of doing that, and it'd be really interesting also to see, if you could just type in on a website, "June 18, 2018," and you would just see a stream of people's lives on that particular day from all over the world.
ועוד שני דברים שעלו בדעתי בקשר למיזם הזה היו, נכון שיהיה מעניין אם אלפי אנשים יעשו את זה? לפני שבוע מלאו לי 31, הנה זה. אני חושב שיהיה מעניין לראות מה כל אחד היה עושה במיזם אישי כזה. לדעתי, לכל אחד תהיה פרשנות שונה לגבי זה. לדעתי, כל אחד ייהנה מכך שתהיה לו שניה אחת שתזכיר לו כל יום. אישית, נמאס לי לשכוח, וממש קל לעשות את זה. הרי יש לכולנו בכיס מצלמות הפרדה גבוהה -- בטוח שלרוב האנשים כאן באולם -- וזה משהו ש-- אני לא רוצה לשכוח יותר שום יום מחיי, וזו דרכי לעשות זאת, ויהיה גם מעניין לראות, אם תוכלו להקליד את זה באיזה אתר אינטרנט, "ה-18 ליוני, 2018", ולראות סרטון של חייהם של אנשים באותו יום, מכל העולם.
And I don't know, I think this project has a lot of possibilities, and I encourage you all to record just a small snippet of your life every day, so you can never forget that that day, you lived.
לא יודע, נראה לי שלמיזם הזה יש הרבה אפשרויות, ואני מעודד את כולכם להקליט רק את אותו שבריר מחייכם בכל יום, כדי שלעולם לא תשכחו את אותו יום בחייכם.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
[מחיאות כפיים]