When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
När jag växte upp brukade mina föräldrar säga, "Stöka till hur mycket du vill, men du får städa själv." Det var frihet under ansvar. Min fantasi tog mig till underbara platser, där allt var möjligt. Jag växte upp i en värld av oskuldsfullhet - eller i en värld av okunnighet, snarare, eftersom vuxna har en tendens att ljuga för att skydda barn från hemskheter. Under uppväxten upptäckte jag att vuxna stökar till, och de är inte särskilt bra på att städa efter sig.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
Vi spolar fram, jag är vuxen nu, och lärare i "Medborgarkunsskap och uppfinnande" vid Hong Kong Harbour School. Det tar inte lång tid förrän mina elever stöter på högar med skräp när de promenerar på stranden. Som de goda medborgare vi är, städar vi stränderna - nej, han dricker inte alkohol, och om så vore, har jag inte gett honom den.
(Laughter)
(Skratt)
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Det sorgliga är att, idag finns plasten i 80 procent av världshaven. Det är djupt upprörande. Under de senaste årtiondena, har vi gått ut med stora fartyg med gigantiska nät, för att samla in miljontals små plastbitar som vi undersöker i mikroskop, sorterar och ritar kartor över utbredningen. Men det är ett mycket kostsamt evighetsarbete, och det är riskfyllt att gå ut med så stora båtar.
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
Så jag och mina elever, som är mellan 6 och 15 år, drömmer om att hitta smartare sätt. Vi gjorde om vårt lilla klassrum i Hong Kong till en experimentverkstad. Vi byggde små arbetsbänkar, i olika höjd, så att även väldigt små elever kunde vara med. Låt mig påpeka att barn kan hantera verktyg på ett säkert sätt.
(Laughter)
(Skratt)
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
Kanske inte riktigt. Tillbaka till plasten. Vi samlar in och smular sönder den till samma storlek vi hittat i havet, vilket är smått eftersom den bryts ner. Det fungerar så här; Elevernas fantasi får skena iväg med dem. Mitt jobb är att försöka fånga upp det bästa med varje barns idé och knyta ihop det till något som förhoppningsvis fungerar. Vi har kommit överens om att istället för att samla in plasten, samlar vi enbart in data. Med en robot vill vi skapa en bild över plastpartiklarna - ja robotar, eleverna är väldigt ivriga. Steg två - vi skapar något vi kallar "snabbprototyper." Vi bygger prototyper så snabbt att lunchen blir kvar i matlådan när vi skruvar.
(Laughter)
(Skratt)
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
Vi bygger in lampor och webbkameror i rör som vi fäster i en robot som ska att flyta på vattnet och genom plastfragmenten där -- och detta är bilden som roboten registrerar. Plastbitarna flyter sakta igenom sensorn, datorn ombord analyserar bilden, mäter varje partikels storlek, och vi får en grov uppskattning över antalet plastpartiklar i vattnet.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
Vi dokumenterade arbetet steg för steg på en webbsida för uppfinnare som heter Instructables, i hopp om att någon skulle förbättra den ytterligare.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
Det häftiga med projektet var att eleverna såg ett problem i sin närmiljö, och pang, de försökte genast hitta på en lösning.
[I can investigate my local problem]
[Jag kan lösa problem i min närmiljö]
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
Mina elever i Hong Kong är ständigt uppkopplade. De tittar på nyheter, de surfar på internet, och snubblade över den här bilden. Barnet, som förmodligen är under tio år, rensar upp oljespill med sina bara händer, i Sundarban i Bangladesh, världens största floddelta. Eleverna blev mycket chockerade, för det här är vattnet man dricker, vattnet man badar i, vattnet man fiskar i - detta är platsen man lever på. Vattnet är brunt, leran är brun och oljan är brun, allt är ihopblandat, så det är svårt att se vad som finns i vattnet. Men, det finns en ganska enkel teknik, som heter spektrometri, som möjliggör undersökning av vätskor. Vi satte ihop en enkel prototyp, och med den kan vi lysa igenom olika substanser som då formar olika spektra, och på så sätt identifiera vattnets innehåll. Vi packade ner prototypen i en låda, som vi skickade till Bangladesh. Det coola med projektet var, förutom att ta itu med ett närliggande problem, eller belysa ett problem, använde eleverna både sin empati och sin kreativitet för att hjälpa barn i ett annat land.
[I can investigate a remote problem]
[Jag kan lösa ett avlägset problem]
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
Så jag var angelägen att starta ett annat experiment, som jag ville ta ett steg längre - kanske lösa ett ännu svårare problem, som låg mig varmare om hjärtat.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Jag är till hälften japansk, till hälften fransman, och kanske minns ni jordbävningen i Japan 2011. Den var så våldsam att flera gigantiska flodvågor - så kallade tsunamis - skapades och de ödelade många av städerna på Japans östkust. Mer än 14 000 människor dog ögonblickligen. Även kärnkraftverket i Fukushima havererade, kärnkraftverket precis vid vattnet. Idag läser jag i rapporterna att i medeltal 300 ton vatten läcker ut från verket och ut i Stilla havet. Idag finns spår av cesium-137-föroreningar i hela Stilla havet. Om du åker utmed västkusten, märker du av Fukushima överallt. Men på kartan ser det ut som att det mesta av radioaktiviteten har sköljts bort från Japans kust, och de flesta områden -- ser ut att vara säkra, de blå. Men verkligheten är mer komplicerad än så.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
Jag har rest till Fukushima vartenda år sedan olyckan, och gjort oberoende mätningar med andra forskare, av marken, i floden - och den här gången ville vi ta med oss eleverna. Vi tog givetvis inte bara med oss dem, föräldrar skulle ogilla det.
(Laughter)
(Skratt)
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Varje natt rapporterade vi till "sambandscentralen" - de hade olika masker på sig. Det kan se ut som att de inte tog arbetet på allvar, men det gjorde de verkligen för de kanske behöver leva med radioaktiviteten i resten av sina liv. Tillsammans med dem diskuterade vi det insamlade datat, pratade om nästa steg i arbetet - strategier, åtgärdsplaner, etc ... För att kunna göra det, skapade vi en enkel topografisk karta av områdena runt kärnkraftsverket. Vi gjorde en karta med höjdkurvor, vi sprutade färg som visade radioaktivitetens utbredning i realtid, och vi använde sprayflaskor med vatten för att simulera regn. Med hjälp av detta kunde vi se att det radioaktiva dammet spolades ner från bergssidorna och ner i flodsystemen, och vidare ut i havet. Det var en grov uppskattning.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
Med detta i minnet, organiserade vi en expedition, som blev den närmsta en privatperson kommit kärnkraftverket. Vi är på 1,5 kilometers avstånd från kärnkraftverket, och med hjälp av lokala fiskare, samlar vi upp sediment från sjöbotten med en sedimentupptagare vi själva utvecklat och byggt. Vi stoppar sedimentet i små påsar, som vi delar upp i hundratals mindre påsar som vi skickar till olika universitet, vi skapar en karta över radioaktiviteten på sjöbottnen, speciellt vid flodmynningen där fisk fortplantar sig och jag vill tro att vi förbättrat säkerheten både för de lokala fiskarna och för er favoritsushi.
(Laughter)
(Skratt)
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Så här ser utvecklingen ut - vi har gått från ett lokalt problem, till ett regionalt till ett globalt. Det har varit ett väldigt intressant sätt arbeta, med enkel teknik såsom öppen källkod. Samtidigt har det varit otroligt frustrerande eftersom vi bara precis börjat mäta de skador vi åsamkat miljön. Vi har inte ens börjat försöka lösa problemen. Jag undrar om vi helt enkelt ska ta ett större steg och försöka utveckla bättre sätt att lösa problemen på.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
Då började klassrummet kännas litet, så vi hittade en industrilokal i Hong Kong som vi gjorde om till en megastor plats där vi fokuserade på sociala och miljömässiga konsekvenser. Den ligger i centrala Hong Kong, här kan vi arbeta med trä, metaller, kemikalier, en del biologi, lite optik, vi kan bygga i stort sett vad som helst där. Det är en plats där barn och vuxna kan skapa tillsammans. Det är en plats där barnens drömmar kan förverkligas, med vuxnas hjälp, och där vuxna kan bli barn på nytt.
Student: Acceleration! Acceleration!
Elev: Snabbare! Snabbare!
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Cesar Harada: Vi frågar vi oss, kan vi utveckla mobila lösningar med förnyelsebar energi, till exempel? Eller, kan vi hjälpa en åldrande befolkning genom att förvandla vanliga rullstolar till coola, elektriska fordon?
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
Visst - plast, olja och radioaktivitet är ett hemskt arv vi lämnar efter oss, men det allra sämsta vi kan göra är att ljuga för våra barn. Vi har inte längre råd att skydda våra barn från den hemska sanningen, för vi behöver deras fantasi för att hitta lösningar.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Så, medborgare, forskare, producenter, drömmare - vi behöver förbereda nästa generation de som bryr sig om miljön och människor, och som verkligen kan göra något.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)