When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
Rodičia mi hovorievali: „Pokojne narob neporiadok, ale musíš si potom po sebe upratať“. So slobodou prišla vždy zodpovednosť. A ja som unikal v predstavách na úžasné miesta, kde bolo možné čokoľvek. Vyrástol som v takej bubline nevinnosti – alebo skôr v bubline ignorancie. Pretože dospelí nám klamali, aby nás ochránili pred nepeknou pravdou. Ako som rástol, prišiel som na to, že dospelí tiež robia neporiadok, ale vôbec si nevedia po sebe upratať.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
Poďme do súčasnosti, je zo mňa dospelý muž. Vyučujem občiansku vedu a vynálezy na škole Hong Kong Harbour School. So žiakmi nemusíme chodiť ďaleko, aby sme narazili na kopy smetí. Ako dobrí občania všetky pláže upraceme – Inak nie, ten chlapec nepije alkohol. Ak áno, sľubujem, že som mu ho nedal ja.
(Laughter)
(smiech)
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Poviem vám smutnú pravdu. Dnes sa vo viac než 80 percentách oceánov povaľujú nejaké plasty. Je to hrozný fakt. Posledné roky sme zvykli vytiahnuť na more veľké lode so sieťami. Zbierame kúsky plastov, a potom ich skúmame pod mikroskopom. Triedime ich a dáta zaznačujeme na mapu. Trvá to celú večnosť a je to drahé. Navyše sú plavby v tých veľkých lodiach nebezpečné.
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
Preto sme s mojimi žiakmi vo veku od 6 do 15 rokov snívali o lepšej ceste. Tak sme našu triedu v Hong Kongu prerobili na dielňu. Začali sme touto pracovnou lavicou. Má rôzne vysoké plochy, aby sa mohli pridať aj nižšie deti. Poviem vám, že deti a elektrické nástroje sú fakt bezpečná kombinácia.
(Laughter)
(smiech)
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
No dobre, možno nie. Ale naspäť k plastom. Nájdeme si veľké kusy, narežeme ich na takú veľkosť, aká pláva v oceáne. Veľmi malú, lebo plast sa v oceáne rozpadá. Potom robíme toto: Nechám deti, aby použili svoje najdivokejšie fantázie. Mojou úlohou je vybrať to najlepšie z ich nápadov. A nakoniec to skombinovať do niečoho, čo by možno aj mohlo fungovať. Tak sme sa dohodli, že už nebudeme loviť kúsky plastu v mori. Budeme zbierať len dáta. Obraz o množstve plastov v mori získame pomocou robota. Roboty – deti sú z nich bez seba. Ďalšia vec, ktorú spravíme – voláme to „bleskový prototyp“. Vyrobíme prototyp tak bleskovo, že keď ho hackujeme, ešte stále máme v krabičkách nezjedený obed.
(Laughter)
(smiech)
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
Hackujeme stolné lampy a webkamery do vodovodných potrubí. Z toho poskladáme robota, ktorý bude plávať na vode. Bude zbierať kúsky plastu vo vode. Z toho získame takýto obraz na monitore. Vidíme kúsky plastu, ako pomaly prechádzajú senzorom. Na obrazovke počítača na palube robota sa nám ukáže obraz. Robot meria veľkosť každej častice. My získame približný obraz toho, koľko je vo vode plastu.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
Tento vynález sme zdokumentovali krok za krokom a zverejnili ho na webe Instructables určenom pre vynálezcov. Dúfame, že niekto by to mohol ešte vylepšiť.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
Podľa mňa je na tomto projekte kúl, že deti videli lokálny problém a bum! – chytili sa ho.
[I can investigate my local problem]
[Môžem preskúmať problém v mojom okolí]
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
No moji žiaci v Hong Kongu sú hyperpripojené deti. Pozerajú správy, sledujú internet. A tak naďabili na túto fotografiu. Je to dieťa, zrejme pod 10 rokov, ktoré čistí ropnú škvrnú holými rukami. Je to v parku Sundarban, čo je najväčší mangrovový les v Bangladéši. Šokovalo ich to, pretože toto je voda, ktorú pijú, v ktorej sa kúpu. Toto je voda, v ktorej lovia ryby – toto je miesto pre ich život. A môžete si všimnúť, že voda je hnedá, blato je hnedé, ropa je hnedá, všetko je to pokope. Je naozaj ťažké rozoznať, čo v tej vode vlastne je. Ale existuje jednoduchá technológia. Volá sa spektrometria. Umožňuje nám vidieť, čo je vo vode. Vytvorili sme hrubý prototyp spektrometra. Môžeme ním presvietiť rôzne látky, ktoré produkujú rôzne spektrá. To nám pomôže rozlíšiť, čo sa nachádza vo vode. Zabalili sme prototyp senzora do škatule a poslali sme ho do Bangladéša. Na tomto projekte bolo zasa kúl, že presahoval lokálne problémy a ich skúmanie. Moji študenti využili empatiu a tvorivosť, aby pomohli iným deťom aj na diaľku. [Môžem preskúmať vzdialený problém]
[I can investigate a remote problem]
Druhý experiment ma nadchol a chcel som skúsiť ešte niečo viac.
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
Možno sa popasovať s väčším problémom, ktorý je aj bližší môjmu srdcu.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Som napol Japonec a napol Francúz. Možno si pamätáte, že v roku 2011 bolo v Japonsku obrovské zemetrasenie. Bolo také ničivé, že spôsobilo niekoľko silných vĺn – volajú sa cunami – a tieto cunami zničili mnoho miest na východnom brehu Japonska. Zomrelo viac ako 14 tisíc ľudí. Okrem toho zničilo jadrovú elektráreň Fukušima. Jadrovú elektráreň v blízkosti vody. Dnes som čítal správy. Z jadrovej elektrárne do Tichého oceána uniklo asi 300 ton rádioaktívnej látky. Dnes má celý Tichý oceán stopy kontaminácie céziom -137. Na západnom pobreží nameriate Fukušimu kdekoľvek. Ale ak sa pozriete na mapu, vyzerá to, akoby väčšinu rádioaktivity odplavilo. Väčšina pobrežia vyzerá bezpečne – je modrá. Realita je ale trochu zložitejšia.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
Do Fukušimy chodím od tej nehody každý rok. Spolu s ďalšími vedcami robíme nezávislé merania. Na súši, v rieke – a tentoraz sme chceli zobrať deti. Samozrejme nám to rodičia nedovolili.
(Laughter)
(smiech)
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Ale každú noc sme podávali hlásenie „riaditeľstvu misie“ – majú na sebe rôzne masky. Mohlo by to vyzerať, že nebrali svoju prácu vážne, ale oni ju brali. Pretože budú musieť žiť s rádioaktivitou celý svoj život. Spolu sme večer čo večer rozoberali zozbierané dáta. Rozprávali sme sa o tom, čo robiť ďalej – stratégia, itinerár a tak ďalej. Vyrobili sme približnú topografickú mapu okolia elektrárne. Postavili sme plastickú mapu. Pigmenty predstavovali skutočné dáta rádioaktivity. Nasprejovali sme tam vodu, aby sme simulovali zrážky. Vďaka tomu sme videli, ako sa rádioaktívny prach odmýva z vrcholu hory do riečneho systému a preniká do oceánu. Bol to približný odhad.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
Ale s týmto vedomím sme viedli našu expedíciu. Dostali sme sa najbližšie ako sa ľudia kedy dostali k jadrovej elektrárni. Plavili sme sa 1,5 kilometra od nej. S pomocou rybárov sme zbierali sediment z morského dna. Používali sme vlastný vzorkovač, ktorý sme navrhli a zostrojili. Zbalili sme sediment do plastových vreciek, ktoré sme potom roztriedili do stovky sáčkov a poslali rôznym univerzitám. Tak sme vytvorili mapu rádioaktivity morského dna. Najmä v ústiach riek, kde sa množia ryby. A ja dúfam, že sme zlepšili bezpečnosť miestnych rybárov a vášho obľúbeného suši.
(Laughter)
(smiech)
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Tu môžete vidieť náš pokrok. Od blízkeho problému sme sa posunuli k vzdialenému, a potom globálnemu. Pracovať na týchto rôznych úrovniach bolo vzrušujúce. Aj vďaka naozaj jednoduchým open-sourcovým technológiám. Zároveň nás to ale viac a viac frustrovalo. Pretože sme zatiaľ len začali merať škody, čo napáchali ľudia. Ešte sme sa vôbec nedostali k riešeniu problémov. Rozmýšľal som, či by sme mali teraz spraviť veľký skok a začať hľadať spôsoby, ako robiť všetky tieto veci lepšie.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
Učebňa nám už bola pritesná. A tak sme našli industriálnu budovu v Hong Kongu. Dnes je v nej megapriestor, ktorý má sociálny a enviromentálny vplyv. V centre Hong Kongu. Pracujeme tu s drevom, kovom a chémiou. Skúšame to aj v biológii a optike. Môžeme tu vyrobiť čokoľvek. Dospelí sa tu môžu hrať spolu s deťmi. A detské sny tu ožívajú – s pomocou dospelých. A dospelí tu môžu byť opäť deťmi.
Student: Acceleration! Acceleration!
Študent: Rýchlosť! Rýchlosť!
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Kladieme si tu rôzne otázky. Ako bude vyzerať preprava s obnoviteľnou energiou? Napríklad. Alebo, či môžeme uľahčiť starnúcej populácii pohyb, keď zmeníme vozíky na skvelé elektrické prístroje.
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
Plasty, ropa a rádioaktivita sú hrozné, hrozné posolstvá. Ale najhorším posolstvom pre naše deti sú klamstvá. Už si nemôžeme dovoliť ochraňovať deti pred škaredou pravdou. My potrebujeme ich predstavivosť. Aby sme spolu našli riešenia.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Občania, vedci, všetci, čo máte sny – Vychovajme novú generáciu, ktorá sa zaujíma o ľudí a prostredie okolo nás. Oni skutočne môžu niečo zmeniť.
Thank you.
Ďakujem.
(Applause)
(potlesk)