When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
Când eram copil, părinții îmi spuneau: „Poți să faci mizerie, dar trebuie să faci curat după tine”. Astfel că libertatea a venit cu responsabilități. Imaginația mă ducea către toate aceste locuri minunate, unde totul era posibil. Așa că am crescut într-o „sferă” a inocenței -- sau a ignoranței, aș putea spune, pentru că adulții ne mint pentru a ne proteja de urâtul adevăr. Crescând, am aflat că şi adulții fac mizerie, dar nu sunt foarte buni la a face curat după ei înșiși.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
Derulez repede înainte, sunt adult acum și predau cursuri de cultură civică și invenții la Hong Kong Harbour School. Durează puțin până ce elevii mei dau peste mormane de gunoi pe plajă. Ca buni cetățeni, curățăm plajele - și nu, nu bea alcool, iar dacă o face, nu e de la mine.
(Laughter)
(Râsete)
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Este trist, dar astăzi peste 80% din oceane au plastic în ele. Este înspăimântător. În ultimele decenii, am pornit pe vase mari, cu năvoade mari și strângem plasticul pe care-l studiem la microscop, îl sortăm şi cartografiem informaţiile obţinute. Dar asta durează mult, costă mult şi e şi riscant să navigăm cu acele vase mari.
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
Așa că împreună cu elevii mei, de 6 - 15 ani, visăm la o cale mai bună. Am transformat mica noastră sală din Hong Kong într-un atelier. Am început să construim această băncuță din lemn, care are diferite înălțimi, pentru ca şi copiii mici să participe. Și vă spun: copiii cu unelte sunt grozavi și în siguranţă.
(Laughter)
(Râsete)
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
Nu e chiar așa. Să revenim la plastic. Îl colectăm și îl reducem la dimensiunea la care a fost găsit în ocean, – e foarte mică pentru că se sfărâmă ușor. Aşa lucrăm: las imaginația elevilor mei să zboare liberă. Treaba mea e să încerc să iau ce e mai bun din fiecare idee și să le combin în ceva care sperăm să funcționeze. Am căzut de acord ca în loc să colectăm plastic, să colectăm doar datele. Vom fotografia plasticul cu un robot - copiii sunt foarte încântați de roboţi. Apoi trecem la „crearea rapidă de prototipuri”. Suntem atât de rapizi la asta încât nici n-apucăm să mâncăm prânzul şi-am terminat.
(Laughter)
(Râsete)
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
Transformăm veioze și camere video în diferite instalații şi le asamblăm într-un robot plutitor, care va pluti printre plasticul din apă, iar asta e imaginea captată de robot. Vedem bucățile de plastic plutind ușor pe lângă senzor, iar computerul de la bord va procesa această imagine, și va măsura mărimea fiecărei particule pentru a estima cât plastic e în apă.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
Așa că am documentat invenția aceasta, pas cu pas, pe un site pentru inventatori numit Instructables, cu speranța că cineva o va îmbunătăţi.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
Ce a fost grozav la acest proiect, e că elevii au văzut o problemă locală și boom - imediat au încercat s-o rezolve.
[I can investigate my local problem]
[Pot să investighez problema mea locală]
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
Dar elevii mei din Hong Kong sunt copii hiper-conectați. Se uită la știri, se uită pe Internet, și dau peste această imagine. Un copil sub 10 ani, curățând cu mâinile goale o scurgere de petrol, în Sundarbans – cea mai mare pădure de mangrove din lume – în Bangladesh. Au fost șocați, pentru că asta e apa pe care o beau, apa cu care fac baie, apa în care pescuiesc, aici locuiesc. Puteți vedea că apa e maro, noroiul și petrolul sunt maro, şi când se combină, e foarte greu să vezi ce e în apă. Dar avem o tehnologie destul de simplă, care se numește spectometrie, care îți permite să vezi ce e în apă. Am construit un prototip al unui spectometru, cu care poți lumina diferite substanțe ce produc spectre diferite și te ajută să identifici ce e în apă. Am împachetat acest prototip și l-am expediat în Bangladesh. A fost super la acest proiect că dincolo de tratarea problemei locale sau de analizarea ei, elevii mei și-au folosit empatia și creativitatea pentru a ajuta, de departe, alți copii.
[I can investigate a remote problem]
[Pot să investighez la distanță].
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
M-am simţit obligat să fac al doilea experiment și am vrut să-l duc mai departe, despre o problemă mai gravă și mai aproape de sufletul meu.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Sunt jumătate japonez, jumătate francez. Poate vă amintiți că în 2011 a fost un cutremur foarte mare în Japonia. A fost atât de violent încât a declanșat șapte valuri gigantice – se numesc tsunami – care au distrus multe orașe pe coasta de est a Japoniei. Peste 14.000 de oameni au murit într-o clipă. De asemenea, a afectat și centrala nucleară de la Fukushima, care se afla aproape de apă. Iar astăzi, citesc rapoartele și aproximativ 300 de tone se scurg din centrală în Oceanul Pacific. Iar astăzi, întregul ocean are urme de contaminare cu Cesiu 137. Dacă mergeți pe coasta de vest, puteți măsura Fukushima oriunde. Dar dacă vă uitați la hartă pare că marea parte a radioactivității a dispărut de pe coasta japoneză iar cea mai mare parte acum - arată bine, e albastră. Realitatea e mai complicată.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
M-am dus la Fukushima în fiecare an după accident, și măsor independent și cu alți cercetători pe uscat, pe râu. De data asta am vrut să luăm și copiii. Bineînțeles că nu i-am luat, părinții nu ar fi fost de acord.
(Laughter)
(Râsete)
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Dar în fiecare an raportam totul „Centrului de Control” - – poartă măști diferite. Pare că nu au luat munca în serios, dar chiar au făcut-o, pentru că ei trebuie să trăiască cu radioactivitatea întreaga viață. Așa că am discutat cu ei datele pe care le-am strâns atunci și ce să facem în continuare: strategie, itinerariu, etc. Pentru asta am construit o hartă topografică a regiunii din jurul centralei nucleare. Am construit o hartă în relief, presărând pigmenți ce reprezintă datele despre radioactivitate și am stropit-o cu apă pentru a simula ploaia. Am observat că praful radioactiv era dus de la vârful muntelui spre râu și apoi în ocean. Era o estimare brută.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
Dar cu asta în minte, am organizat această expediție, ajungând cel mai aproape de centrală dintre toți civilii. Am navigat la 1,5 km de centrală și cu ajutorul pescarilor locali am colectat sedimente de pe fundul mării, cu ajutorul unui instrument pe care l-am inventat și construit. Am împachetat sedimentul în pungi, apoi l-am împărţit în sute de punguliţe, pe care le-am expediat unor universități și am realizat harta radioactivității de pe fundul mării, mai ales în estuarele unde se reproduc peștii și sper că am îmbunătățit sănătatea pescarilor și a sushi-ului dumneavoastră preferat.
(Laughter)
(Râsete)
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Observaţi o progresie aici: de la o problema locală am ajuns la una îndepărtată, apoi la una globală. Este foarte interesant să lucrezi la aceste scări diferite cu tehnologii foarte simple, open source. Dar în același timp e foarte frustrant, pentru că abia începem să măsurăm dezastrul pe care l-am provocat. Nici măcar nu am început să rezolvăm problemele. Mă întreb dacă n-ar trebui să facem un salt și să încercăm să inventăm modalităţi mai eficiente pentru asta.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
Sala de clasă a devenit mică și am găsit un spaţiu industrial în Hong Kong pe care l-am transformat în cel mai mare spațiu axat pe impactul social și ecologic. E în centrul Hong Kong-ului și acolo putem lucra cu lemn, metale, chimie, puțină biologie, puțină optică, practic putem construi aproape orice acolo. E un loc unde adulții și copiii se pot juca împreună. E un loc unde visele copiilor devin realitate, cu ajutorul adulților, și unde adulții pot fi copii din nou.
Student: Acceleration! Acceleration!
Elev : Accelerație! Accelerație!
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Cesar Harada: Ne întrebăm dacă putem inventa viitorul deplasării cu energie din surse regenerabile, de exemplu? Putem îmbunătăți deplasarea persoanelor în vârstă prin transformarea scaunelor cu rotile în scaune noi, electrice?
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
Plasticul, petrolul și radioactivitatea sunt moșteniri oribile, dar cea mai oribilă moștenire pentru copiii noștri sunt minciunile. Nu mai putem să-i ferim de adevărul crud, pentru că avem nevoie de imaginația lor ca să inventăm soluții.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Oameni de știință, creatori, visători, trebuie să pregătim următoarea generație să le pese de mediu și oameni și să poată face ceva în sensul ăsta.
Thank you.
Mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze).