When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
Toen ik klein was, zeiden mijn ouders: "Je mag rommel maken, maar je moet hem zelf opruimen." Vrijheid ging gepaard met verantwoordelijkheid. Maar mijn verbeelding bracht me naar wonderlijke plekken, waar alles mogelijk was. Ik groeide dus op in een bubbel van onschuld -- of beter gezegd een bubbel van onwetendheid, want volwassenen beschermden ons met leugens tegen de lelijke waarheid. Toen ik groter werd, ontdekte ik dat volwassenen rommel maken en niet echt uitblinken in opruimen achteraf.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
We spoelen door: ik ben nu volwassen en geef les in burgerwetenschap en innovatie aan de Hong Kong Harbor School. Het duurt niet lang voor mijn studenten op een strand wandelen en hopen rommel aantreffen. Als goede burgers ruimen we het strand op -- en nee, hij drinkt geen alcohol,
(Laughter)
en als het zo was, heeft hij die niet van mij.
(Gelach)
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Tot mijn verdriet zit er vandaag plastic in meer dan 80 procent van de oceanen. Dat is huiveringwekkend. De voorbije tientallen jaren voeren we uit met grote schepen en grote netten om stukjes plastic te verzamelen en onder een microscoop te bekijken. We sorteren die en zetten de gegevens uit op een kaart. Dat duurt heel lang en is erg duur. Het is riskant om met grote schepen uit te varen.
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
Met mijn studenten van 6 tot 15 jaar droom ik ervan om een betere manier te bedenken. We hebben van onze kleine klas in Hong Kong een atelier gemaakt. We maakten een kleine werkbank met verschillende hoogtes, zodat ook de kleinsten kunnen meewerken. Kinderen en gereedschapswerktuigen, dat is een superveilige combinatie.
(Laughter)
(Gelach)
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
Niet echt. Terug naar het plastic. We verzamelen plastic en vermalen het tot de afmetingen van in de oceaan, dus héél klein, want het vergaat. We werken zo. Ik laat mijn studenten hun fantasie botvieren. Mijn taak is het beste uit elk kinderidee halen en dat proberen samen te voegen tot iets dat hopelijk werkt. Dus spraken we af dat we in plaats van het plastic te verzamelen, alleen de gegevens zouden verzamelen. We krijgen een beeld van het plastic via een robot -- kinderen vinden robots spannend. Dan maken we een snel prototype. We maken dat prototype zo snel dat het middagmaal nog in de doos zit als we het hacken.
(Laughter)
(Gelach)
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
We hacken tafellampen en webcams om er loodgieterij van te maken, waarmee we een drijvende robot maken die traag door het water zal bewegen, door het plastic hier -- en dit is het beeld dat we in de robot krijgen. We zien de stukjes plastic traag door de sensor gaan. De computer aan boord zal het beeld verwerken en elk deeltje opmeten zodat we een ruwe schatting hebben van de hoeveelheid plastic in het water.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
We documenteerden elke stap van deze uitvinding op een website voor uitvinders, 'Instructables' genaamd, in de hoop dat iemand ze nog zou verbeteren.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
Het leuke aan dit project was dat de studenten een lokaal probleem zagen en boem -- ze zoeken meteen naar een oplossing.
[I can investigate my local problem]
[Ik kan mijn lokale probleem onderzoeken]
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
Maar mijn studenten in Hong Kong zijn hypergeconnecteerd. Ze kijken naar het nieuws en naar het internet, en ze stootten op dit beeld. Dit kind, wellicht jonger dan 10, ruimt een olievlek met de hand op in Sundarbans, het grootste mangrovewoud ter wereld, in Bangladesh. Ze waren geschokt, want dit is het water dat ze drinken, het water waar ze in baden, het water waar ze in vissen, dit is de plek waar ze leven. Je ziet dat het water bruin is, de modder is bruin, de olie ook. Alles is vermengd. Het is moeilijk te zien wat er in het water zit. Maar er bestaat een vrij eenvoudige technologie, spectometrie, waarmee je kan zien wat er in het water zit. Dus bouwden we een ruw prototype van een spectrometer. Je kan licht laten schijnen door verschillende substanties die een verschillend spectrum produceren, zodat je kan identificeren wat er in het water zit. We verpakten dit prototype van een sensor en stuurden het naar Bangladesh. Het leuke aan dit project was dat het verder ging dan een lokaal probleem oplossen, of bestuderen. Mijn kinderen gebruikten hun empathie en hun creativiteit om vanop afstand andere kinderen te helpen.
[I can investigate a remote problem]
[Ik kan een ver probleem onderzoeken]
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
Ik vond het tweede experiment erg aantrekkelijk en wilde nog een stap verder gaan -- een nog moeilijker probleem aanpakken, een dat me na aan het hart ligt.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Ik ben half Japans en half Frans. Misschien weet je nog dat er in 2011 een enorme aardbeving was in Japan. Ze was zo krachtig dat ze verschillende reusachtige golven veroorzaakte -- zogenaamde tsunami's -- die vele steden verwoestten op de Japanse oostkust. Meer dan 14.000 mensen stierven in een oogwenk. Er was ook schade aan de kerncentrale van Fukushima, die vlak bij het water ligt. Ik lees vandaag rapporten dat er gemiddeld 300 ton uit de kerncentrale in de Stille Oceaan lekt. Vandaag bevat de hele Stille Oceaan sporen van besmetting met cesium-137. Als je naar de westkust gaat, kan je overal Fukushima opmeten. Als je de kaart bekijkt, kan het lijken alsof de meeste radioactiviteit van de Japanse kust is weggespoeld. Het grootste deel lijkt nu veilig, het is blauw. De werkelijkheid is net iets ingewikkelder.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
Ik ga sinds het ongeluk elk jaar naar Fukushima om onafhankelijke metingen te doen, met collega's, op het land, in het water -- en deze keer wilden we de kinderen meenemen. Natuurlijk deden we dat niet, dat zou niet mogen van de ouders.
(Laughter)
(Gelach)
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Maar we rapporteerden elke avond aan 'Mission control' -- ze dragen verschillende maskers. Het lijkt alsof ze het werk niet ernstig namen, maar dat was niet zo, want ze zullen levenslang met radioactiviteit moeten leven. We deden het volgende met hen: we bespraken de gegevens die we overdag hadden verzameld en bespraken onze volgende stap -- strategie, wegbeschrijving enz. Om dat te doen, maakten we een ruwe topografische kaart van de buurt van de kerncentrale. We maakten een reliëfkaart, strooiden er pigment op voor de live gegevens over radioactiviteit en besproeiden ze met water om regen te simuleren. Zo konden we zien dat het radioactieve stof van de bergtop naar het rivierensysteem vloeide en in de oceaan lekte. Dit was een ruwe schatting.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
Op basis daarvan organiseerden we een expeditie. Nooit eerder kwamen burgers zo dicht bij de kerncentrale. We zeilen op een afstand van 1,5 km van de kerncentrale. Met behulp van plaatselijke vissers verzamelen we sediment van de zeebodem met een speciale sedimentverzamelaar die we hadden uitgevonden en gemaakt. We verpakten het sediment in kleine zakjes die we verdeelden over honderden zakken die we naar verschillende universiteiten stuurden, en zo brachten we de radioactiviteit van de zeebodem in kaart, vooral in de mondingen waar de vissen zich voortplanten. Hopelijk dragen we bij tot verhoogde veiligheid van de vissers en van je favoriete sushi.
(Laughter)
(Gelach)
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Je ziet hier progressie -- van een lokaal probleem over een ver probleem naar een wereldprobleem. Het was superspannend om te werken op deze verschillende schalen, met zeer eenvoudige opensource-technologie. Tegelijkertijd was het alsmaar frustrerender omdat we pas begonnen zijn met het opmeten van de schade die we aangericht hebben. We zijn nog niet toegekomen aan het zoeken naar een oplossing. Ik vraag me af of we geen sprong moeten wagen en betere manieren moeten proberen te vinden om dit alles te doen.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
En dus begon de klas wat klein aan te voelen. We vonden een fabriekssite in Hong Kong en bouwden ze om tot de grootste megaspace gericht op sociale en milieu-impact. In het centrum van Hong Kong kunnen we werken met hout, metaal, chemie, wat biologie, wat optica. Je kan hier zo goed als alles bouwen. Volwassenen en kinderen kunnen er samen werken. Het is een plek waar de dromen van kinderen uitkomen met hulp van volwassenen, en waar volwassenen terug kind kunnen worden.
Student: Acceleration! Acceleration!
Student: Versnelling! Versnelling!
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Cesar Harada: We stellen vragen als "Kunnen we de toekomst van de mobiliteit heruitvinden met hernieuwbare energie?" Of "Kunnen we de mobiliteit van de ouder wordende bevolking verbeteren door standaard-rolstoelen om te vormen tot coole elektrische voertuigen?
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
Plastic, olie en radioactiviteit zijn verschrikkelijke erfenissen, maar het ergste dat we onze kinderen kunnen nalaten, zijn leugens. We kunnen het ons niet meer veroorloven om hen voor de lelijke waarheid te behoeden, want we hebben hun verbeelding nodig om de oplossingen te bedenken.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Dus burgerwetenschappers, makers, dromers -- we moeten de volgende generatie klaarstomen die om het milieu en om mensen geeft en die echt in staat is om er iets aan te doen.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)