When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
Gyermekkoromban a szüleim azt mondták: "Csinálhatsz rumlit magad körül, de utána neked kell rendet tenni!" A szabadság tehát felelősséggel jár. Álmodozó gyermek voltam, és úgy gondoltam, hogy bármit el tudok érni. Így az ártatlanság burkában nőttem fel, úgy is fogalmazhatnék, hogy a tudatlanságéban, mert a felnőttek hazudtak nekünk, hogy megvédjenek a kellemetlen igazságtól. Ahogy cseperedtem, rájöttem, hogy a felnőttek sokszor felfordulást csinálnak és bizony nem túl jók a rendrakásban.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
Azóta eltelt egy kis idő, felnőttem. Természetismeretet tanítok egy Hong Kong-i iskolában – A tengerpart közel van, a kisdiákok gyakran lemennek a partra, ahol rengeteg eldobott szemetet találnak. Jó állampolgárok lévén felszedjük a szemetet, és nem, a kisfiú nem alkoholt iszik, vagy ha mégis, nem én adtam neki.
(Laughter)
(Nevetés)
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Sajnálatos dolog, hogy a legtöbb tengerben és óceánban kimutatható a műanyagszemét jelenléte. Ez egy megdöbbentő tény. Az elmúlt évtizedekben annyi történt, hogy azokon a nagy hajókon a nagy hálókkal begyűjtötték a műanyagdarabokat, mikroszkóppal tanulmányozták, majd rendszerezték őket, és térképre vitték az adatokat. De ennek sosincs vége és nagyon drága, arról nem is beszélve, hogy mennyi veszéllyel jár kihajózni.
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
Így az iskolásokkal (6 - 15 évesek) álmodtunk egy nagyot. Kicsiny osztálytermünket műhellyé változtattuk. Kialakítottuk ezt a kis munkapadot eltérő magasságokkal, hogy a legkisebbek is részt tudjanak venni a munkában. Gyermek kezében a kéziszerszám maga a gyönyörűség és biztonság.
(Laughter)
(Nevetés)
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
Nem igazán... Visszatérve a műanyagra. Az összegyűjtött műanyagot olyan kicsire daráljuk, mint az óceánban a szemcsék – azok parányiak, mert darabokra törtek. Így dolgozunk. Hagyom csapongani a gyermekek fantáziáját. Nekem pedig az a dolgom, hogy a legjobb ötleteket összegyűjtsem, és valami működőképeset hozzak létre. Így megegyeztünk, hogy műanyagdarabok gyűjtése helyett csak adatokat fogunk gyűjteni. Tehát egy robot segítségével képet kapunk a műanyagról – a robot szó hallatán a diákok izgatottá vállnak. A következő lépést meg úgy nevezzük, hogy gyors modellkészítés. Olyan gyorsan dolgozunk, hogy az ebédhez még hozzá sem nyúltunk, és már kész is vagyunk.
(Laughter)
(Nevetés)
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
Lámpákból, webkamerákból és vízvezeték- szerelvényekből úszó robotot fabrikálunk, vízre bocsájtjuk, és ez a műanyaghalmon át lassan mozogva összegyűjti az adatokat. Ilyen képet kapunk a robottól. ilyen képekkel lát el bennünket. Látjuk tehát a lebegő műanyagdarabokat, a fedélzeti számítógép pedig feldolgozza az adatokat, és megméri az egyes darabok méretét. Ezáltal meg tudjuk állapítani, hogy mennyi műanyag van a vízben.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
Ezt a találmányt közzétettük a civil feltalálók honlapján, az <i>instructables.com</i>-on, abban a reményben, hogy valaki esetleg továbbfejleszti.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
Az volt a nagyszerű ebben, hogy a gyermekek megláttak egy helyi problémát, és azonnal megpróbáltak kezdeni vele valamit.
[I can investigate my local problem]
[Megvizsgálom a szűkebb környezetem problémáit.]
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
A tanulóim jól informált gyermekek, és az internetet böngészve a következő képre bukkantak. Ez a kisgyermek az olajiszaptól próbálja megtisztítani a tengert csupasz kézzel, Sundurbansban, a világ legnagyobb mangrove erdejében, Bangladesben. A gyermekek nagyon megdöbbentek, mert tudták, hogy a helyiek ezt a vizet isszák, ebben fürdenek és itt horgásznak, tehát itt élik az életüket. A képen látható, hogy a víz, a sár és az olaj is barnás, tehát minden összekeveredett, így nehéz megállapítani, hogy mi van a vízben. Létezik egy spektrometriának nevezett egyszerű módszer, amivel kimutatható, mi van a vízben. Így építettünk egy spektrométer-prototípust, amelynek a segítségével különböző anyagokat átvilágítva, különböző színképeket kapunk, ezáltal pedig meg tudjuk határozni, hogy mi van a vízben. Fogtuk tehát a prototípusunkat és elküldtük Bangladesbe. Ebben a projektben az volt a nagyszerű, hogy túlmutatott egy helyi problémán, a tanulóim egy távolabb élő közösség gondjain is tudtak segíteni kreativitásuk és empátiájuk segítségével.
[I can investigate a remote problem]
[Távolabbi problémákat is megvizsgálok]
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
A második kísérlet sikerein felbuzdulva tovább akartam lépni, és egy még nagyobb dolgot céloztam meg, amely a szívemhez is közel áll.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Félig japán, félig francia vagyok. Lehet, hogy emlékeznek a 2011-es földrengésre Japánban. Annyira erős volt, hogy több hatalmas hullámot is elindított, ezt nevezzük cunaminak. Ez a cunami elpusztított számos várost Japán keleti partján. Több mint 14000 ember halt meg a katasztrófában. Ráadásul a fukushimai atomerőművet is megrongálta, ez közel volt a parthoz. A jelentéseket olvasva kiderül, hogy az erőműből átlagosan napi 300 tonna szennyezőanyag szivárog a Csendes-óceánba. Mára már az egész Csendes-óceánban kimutatható a cesium-137 jelenléte. Az óceán nyugati partján bárhol mérhető Fukushima hatása. Ha megnézzük a térképet úgy tűnhet, hogy a radioaktivitás elsodródott a japán partoktól, kéknek, tehát biztonságosnak tűnhet. Azonban a valóság ennél összetettebb.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
A katasztrófa óta minden évben elmegyek Fukushimába, méréseket végzek, egyénileg és más tudósokkal is, szárazföldön és a vízen egyaránt. A legutóbb a gyermekeket is el akartuk vinni. Végül nem vittük el őket, mert a szülők nem engedték.
(Laughter)
(Nevetés)
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Minden este jelentettünk egymásnak a munkafolyamatokról. A kollégáim itt különböző maszkokat viselnek. Úgy tűnhet, hogy nem vették komolyan a munkájukat, de ez nem igaz, mert egész életüket a rádióaktivitás hatásával együtt élik meg. A következőt tettük: megbeszéltük az aznap összegyűjtött információkat, és, hogy hogyan tovább, stratégia, tervezés, stb... Szerkesztettünk egy elnagyolt domborzati térképet az atomerőmű környékéről, olyat, ahol a hegyek méretarányosan kiemelkednek az alapsíkból. Beszórtuk festékkel a valós idejű radioaktivitást jelölésére, és vizet fújtunk rá, hogy esőzést szimuláljunk. Így láthattuk, hogy a radioaktív szennyeződés hogyan szivárog a hegyekből, a folyókon keresztül az óceánba. Ez csak egy durva becslés volt.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
Az eredményeket észben tartva szerveztünk egy utat, hogy a lehető legközelebb kerüljünk az atomerőműhöz. Ezen a felvételen másfél kilométerre vagyunk az erőműtől, és helyi halászok segítségével üledéket gyűjtünk a tengerfenékről egy általunk kigondolt és elkészített üledékgyűjtővel. Előbb tasakokba tesszük, majd több száz csomagba szortírozzuk az üledéket. Elküldjük különböző egyetemeknek, és az adatok felhasználásával, egy térképen jelöljük a tengerfenék radioaktivitását, különösen ott, ahol a halak ívnak. Remélem, ezzel hozzájárulunk a helyi halászok és kedvenc szusink biztonságához.
(Laughter)
(Nevetés)
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Ugye látjuk a fejlődést? A szűkebb, majd tágabb környezetből eljutottunk egy globális problémáig. Nagyon izgalmas volt e szabad felhasználású technológiák alkalmazása a más-más léptékű feladatokhoz. Ugyanakkor elszomorított a tény, hogy tulajdonképpen csak felmértük a rombolás mértékét, még csak bele sem kezdtünk a megoldásába. Elgondolkodtam, hogy lehetséges lenne-e álmodni egy nagyot, és hatékonyabb módszereket kitalálni a megoldás érdekében.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
Úgy gondoltuk, hogy az osztálytermet kinőttük. Találtunk egy elhagyott ipari létesítményt Hong Kongban, és létrehoztunk benne egy közösségi teret a társadalmi és környezeti hatások vizsgálatára. Hong Kong központjában van. Itt dolgozhatunk fával, fémmel, vegyszerekkel, egy kis biológia, egy kis optika, tulajdonképpen sokféle dolgot meg tudunk itt építeni. Ez egy olyan hely, ahol felnőtt és gyermek együtt játszhat. Itt a felnőttek segítségével valóra válhatnak a gyermekek álmai, cserébe pedig ők is újra gyermekek lehetnek.
Student: Acceleration! Acceleration!
Diák: Gyorsabban! Gyorsabban!
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Cesar Harada: Olyan kérdésekre keressük a választ, mint hogy: építhetjük-e a jövő közlekedését megújuló energiára? Csak a példa kedvéért. Vagy az idősek hagyományos kerekesszékét át tudjuk-e alakítani elektromos járművé?
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
A műanyag, az olaj és a radioaktív szennyezés borzasztó dolgok, de ami ennél is rosszabb, ezeket elhallgatni a gyermekeink elől. Nem engedhetjük meg magunknak, hogy gyermekeink burokban nőjenek fel, mert a problémák megoldásához szűkségünk van a kreativitásukra.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Amatőr tudósok, fabrikálók, álmodozók – fel kell készítenünk a jövő generációját arra, hogy törődjenek szűkebb és tágabb környezetük problémáival.
Thank you.
Köszönöm szépen.
(Applause)
(Taps)