Όταν ήμουν παιδί, οι γονείς μου με έμαθαν ότι, «Επιτρέπεται να κάνεις ζημιά αλλά μετά πρέπει να καθαρίσεις μόνος σου». Έτσι η ελευθερία συνοδευόταν από υπευθυνότητα. Αλλά η φαντασία μου με παρέσυρε σε τόσα θαυμάσια μέρη όπου όλα ήταν δυνατά. Έτσι μεγάλωσα σε μια φούσκα αθωότητας - ή θα έπρεπε να πω, μια φούσκα άγνοιας, επειδή οι μεγάλοι μας έλεγαν ψέμματα για να μας προστατεύσουν από την πικρή αλήθεια. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι και οι μεγάλοι κάνουν ζημιές, αλλά δεν είναι και τόσο καλοί στο καθάρισμα μετά.
When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
Πάμε γρήγορα εμπρός και πλέον είμαι ενήλικας και διδάσκω πληθοποριστική επιστήμη και εφευρετικότητα στο σχολείο Χάρμπορ στο Χονγκ Κονγκ. Και οι μαθητές μου δεν άργησαν να περπατήσουν στην παραλία και να σκοντάψουν σε σωρούς σκουπιδιών. Έτσι ως καλοί πολίτες καθαρίζουμε τις παραλίες - και όχι, δεν πίνει αλκοόλ, και αν πίνει, δεν του το δίνω εγώ.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
(Γέλια)
(Laughter)
Και μετά λύπης αναφέρω ότι σήμερα πάνω από 80% των ωκεανών ρυπαίνονται από πλαστικό. Είναι τρομακτικό γεγονός. Και τις τελευταίες δεκαετίες στέλνουμε κάποια μεγάλα πλοία με μεγάλα δίχτυα, μαζεύουμε τα κομμάτια πλαστικού, τα βάζουμε στο μικροσκόπιο, τα ταξινομούμε και μετά περνάμε τα δεδομένα πάνω σε έναν χάρτη. Αλλά αυτό είναι χρονοβόρο, κοστίζει πάρα πολύ, και είναι και αρκετά ριψοκίνδυνο να στέλνεις αυτά τα μεγάλα πλοία.
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Έτσι με τους μαθητές μου, ηλικίας 6 έως 15, οραματιζόμαστε να βρούμε έναν καλύτερο τρόπο. Έτσι μεταμορφώσαμε τη μικρή τάξη μας στο Χονγκ Κονγκ σε εργαστήριο. Φτιάξαμε αυτόν τον μικρό πάγκο εργασίας, με διαφορετικά ύψη, έτσι ώστε και πολύ κοντοί μαθητές να μπορούν να συμμετέχουν. Και επιτρέψτε μου να πω ότι τα παιδιά με τα ηλεκτρικά εργαλεία
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
κάνουν θαύματα και με ασφάλεια. (Γέλια)
(Laughter)
Όχι ακριβώς. Πίσω λοιπόν στα πλαστικά. Συλλέγουμε το πλαστικό και το αλέθουμε στο μέγεθος που βρέθηκε στον ωκεανό, που είναι πολύ μικρό λόγω διάσπασης. Έτσι λοιπόν δουλεύουμε. Αφήνω τη φαντασία των μαθητών μου να αφηνιάσει. Και η δουλειά μου είναι να προσπαθήσω να συλλέξω τις καλύτερες ιδέες κάθε παιδιού και να προσπαθήσω να τις συνδυάσω σε κάτι που ευελπιστώ ότι θα λειτουργήσει. Έτσι έχουμε συμφωνήσει ότι αντί να μαζεύουμε κομμάτια πλαστικού, θα συλλέγουμε μόνο τα δεδομένα. Θα πάρουμε εικόνα του πλαστικού με ένα ρομπότ - τα παιδιά ενθουσιάζονται με τα ρομπότ. Και μετά κάνουμε αυτό που λέμε «ταχύτατη πρωτοτύπηση». Φτιάχνουμε το πρωτότυπο τόσο γρήγορα που το φαγητό είναι ακόμα μέσα στο τάπερ όταν το μαστορεύουμε.
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
(Γέλια)
(Laughter)
Και προσαρμόζουμε λάμπες γραφείου και δικτυακές κάμερες μέσα σε υδραυλικές σωληνώσεις, και με αυτά συναρμολογούμε ένα ρομπότ που θα επιπλέει αργά στο νερό και μέσα από το πλαστικό που έχουμε - κι αυτή είναι η εικόνα που παίρνουμε από το ρομπότ. Έτσι βλέπουμε κομμάτια πλαστικού να πλέουν αργά μέσα από τον αισθητήρα, ο ενσωματωμένος υπολογιστής επεξεργάζεται την εικόνα και μετράει το μέγεθος κάθε σωματιδίου, έτσι έχουμε έναν γενικό υπολογισμό του πόσο πλαστικό περιέχεται στο νερό.
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
Καταγράψαμε την εφεύρεση βήμα προς βήμα σε μια ιστοσελίδα για εφευρέτες που λέγεται Instructables, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τη βελτιώσει περισσότερο.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
Το ωραίο με αυτή την εργασία ήταν ότι οι μαθητές είδαν ένα τοπικό πρόβλημα και μπαμ - αμέσως προσπάθησαν να το λύσουν.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
[Μπορώ να διερευνήσω το τοπικό πρόβλημα]
[I can investigate my local problem]
Αλλά οι μαθητές μου στο Χονγκ Κονγκ είναι παιδιά με τρομερές συνδέσεις. Βλέπουν ειδήσεις, παρακολουθούν το Διαδίκτυο, και τυχαία συναντούν αυτή την εικόνα. Ήταν ένα παιδί, μάλλον μικρότερο από 10, που καθαρίζει μια πετρελαιοκηλίδα με γυμνά χέρια, του στο Σάνταρμπανς, το μεγαλύτερο δάσος μαγκρόβιας βλάστησης στο Μπαγκλαντές. Και σοκάρονται πολύ επειδή είναι το νερό που πίνουν, είναι το νερό που κάνουν μπάνιο, το νερό όπου ψαρεύουν - αυτό είναι το μέρος όπου ζουν. Βλέπετε επίσης ότι το νερό είναι καφέ, η λάσπη και το πετρέλαιο είναι καφέ, έτσι όταν όλα αναμιγνύονται είναι δύσκολο να δεις τι περιέχει το νερό. Αλλά υπάρχει μια απλή τεχνολογία που λέγεται φασματομετρία, και επιτρέπει να δούμε τι υπάρχει μέσα στο νερό. Έτσι φτιάχνουμε ένα βασικό πρωτότυπο ενός φασματόμετρου, και μπορούμε να ρίξουμε φως σε διάφορα υλικά που παράγουν διαφορετικά φάσματα, και αυτό θα βοηθήσει να αναγνωρίσουμε τι περιέχει το νερό. Έτσι ενσωματώσαμε στο πρωτότυπο έναν αισθητήρα και το ταχυδρομήσαμε στο Μπαγκλαντές. Το ωραίο σ' αυτή την εργασία ήταν ότι πέρα από την αντιμετώπιση ενός τοπικού προβλήματος, την ασχολία με αυτό, οι μαθητές μου χρησιμοποίησαν την ενσυναίσθηση και τη φαντασία τους για να βοηθήσουν άλλα παιδιά από απόσταση.
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
[Μπορώ να διερευνήσω ένα μακρινό πρόβλημα]
[I can investigate a remote problem]
Ενδιαφέρθηκα πολύ κάνοντας τα δεύτερα πειράματα και θέλησα να το προχωρήσω ακόμη παραπέρα, ίσως στοχεύοντας σε ένα ακόμη δυσκολότερο πρόβλημα που με απασχολεί.
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
Είμαι μισός Ιάπωνας και μισός Γάλλος και ίσως θυμάστε ότι το 2011 έγινε ένας μεγάλος σεισμός στη Ιαπωνία. Ήταν τόσο βίαιος που εκκίνησε τεράστια παλιρροϊκά κύματα - λέγονται τσουνάμι - και αυτά τα τσουνάμι κατέστρεψαν πολλές πόλεις στην ανατολική ακτή της Ιαπωνίας. Πάνω από 14.000 άνθρωποι πέθαναν σε μια στιγμή. Επίσης προκάλεσε ζημιές στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη Φουκουσίμα, το πυρηνικό εργοστάσιο ακριβώς δίπλα στο νερό. Και σήμερα, διάβασα τις αναφορές και κατά μέσο όρο 300 τόνοι διαρρέουν από το πυρηνικό εργοστάσιο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Και σήμερα όλος ο Ειρηνικός Ωκεανός έχει ίχνη μόλυνσης από Καίσιο-137. Αν ξανοιχτείτε στη δυτική ακτή θα δείτε τη μόλυνση σε όλες τις μετρήσεις. Αλλά αν δείτε τον χάρτη, μπορεί να δείχνει ότι η περισσότερη ραδιενέργεια έχει ξεπλυθεί από τις Ιαπωνικές ακτές και το μεγαλύτερο μέρος τώρα μοιάζει ασφαλές, είναι μπλε. Όμως η πραγματικότητα είναι λίγο περίπλοκη.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Πηγαίνω στη Φουκουσίμα κάθε χρόνο μετά το ατύχημα, και κάνω ανεξάρτητες μετρήσεις αλλά και με άλλους επιστήμονες στη στεριά, στο ποτάμι - και αυτή τη φορά θέλαμε να πάρουμε τα παιδιά. Φυσικά δεν πήραμε τα παιδιά, οι γονείς δεν θα το επέτρεπαν.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά κάθε βράδυ δίναμε αναφορά στο Κέντρο Ελέγχου - φοράνε διάφορες μάσκες. Μοιάζει να μην παίρνουν τη δουλειά σοβαρά αλλά το κάνουν επειδή θα χρειαστεί να ζήσουν με τη ραδιενέργεια όλη τη ζωή τους. Και με αυτά - συζητήσαμε τα δεδομένα που συλλέξαμε εκείνη την ημέρα και μιλήσαμε για το τι θα κάναμε μετά - στρατηγική, προγραμματισμό πορείας, κλπ. Ξεκινώντας, σχεδιάσαμε έναν γενικό τοπογραφικό χάρτη της περιοχής γύρω από το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας. Φτιάξαμε τον υψομετρικό χάρτη, ρίξαμε σταγονίδια χρώματος για τα δεδομένα ραδιενέργειας σε πραγματικό χρόνο, και ψεκάσαμε νερό για να προσομοιώσουμε τη βροχόπτωση. Κι έτσι μπορέσαμε να δούμε ότι η ραδιενεργή σκόνη παρασυρόταν από το νερό από την κορυφή του βουνού στο σύστημα των ποταμών και διέρρεε στον ωκεανό. Βέβαια ήταν υπολογισμός κατά προσέγγιση.
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Αλλά με αυτά κατά νου, οργανώσαμε αυτή την εκστρατεία, που ήταν όσο πιο κοντά έφτασαν πολίτες στο πυρηνικό εργοστάσιο. Πλεύσαμε σε απόσταση 1,5 χλμ. από το εργοστάσιο και με τη βοήθεια του τοπικού ψαρά μαζεύουμε ίζημα από τον βυθό της θάλασσας με αυτοσχέδια κατασκευή δικής μας επινόησης και κατασκευής. Συσκευάζουμε το ίζημα σε μικρές σακούλες και τις μοιράζουμε σε εκατοντάδες μικρούς σάκους, που στέλνουμε σε διάφορα πανεπιστήμια και δημιουργούμε τον χάρτη της ραδιενέργειας στον βυθό, ειδικά στις εκβολές ποταμών όπου αναπαράγονται τα ψάρια, και ελπίζω ότι θα έχουμε βελτιώσει την ασφάλεια των τοπικών ψαράδων και του αγαπημένου σας σούσι.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
(Γέλια)
(Laughter)
Θα δείτε μια πρόοδο εδώ - προχωρήσαμε από τοπικό πρόβλημα, σε απομακρυσμένο και σε παγκόσμιο πρόβλημα. Ήταν πάρα πολύ συναρπαστικό να δουλεύουμε σε τέτοια κλίμακα, με επίσης πολύ απλές τεχνολογίες ανοικτού κώδικα. Αλλά ταυτόχρονα ήταν όλο και πιο απογοητευτικό. επειδή μόλις είχαμε αρχίσει να μετράμε τη ζημιά που κάναμε. Ούτε που έχουμε αρχίσει να προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματα. Έτσι αναρωτιέμαι αν πρέπει να κάνουμε το άλμα και να επιχειρήσουμε να βρούμε καλύτερους τρόπους να γίνουν αυτά τα πράγματα.
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Έτσι η τάξη άρχισε να μοιάζει λίγο μικρή, και βρήκαμε έναν βιομηχανικό χώρο στο Χονγκ Κονγκ, και τον μετατρέψαμε στον μεγαλύτερο μεγαχώρο που εστιάζει στην κοινωνική και περιβαλλοντική επίδραση. Είναι στο κέντρο του Χόνγκ Κονγκ και είναι ένα μέρος όπου μπορούμε να εργαστούμε με ξύλο, μέταλλο, χημεία, λίγη βιολογία, λίγο οπτική, βασικά μπορούμε να φτιάξουμε σχεδόν τα πάντα εκεί. Είναι ένα μέρος όπου παιδιά και ενήλικες μπορούν να παίξουν μαζί, ένα μέρος όπου τα όνειρα των παιδιών πραγματοποιούνται, με τη βοήθεια των ενηλίκων, και όπου οι ενήλικες μπορούν να γίνουν παιδιά πάλι.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
Μαθητής: Επιτάχυνση! Επιτάχυνση!
Student: Acceleration! Acceleration!
Σίζαρ Χαράντα: Κάνουμε ερωτήσεις όπως, μπορούμε να επινοήσουμε το μέλλον της κινητικότητας με ανανεώσιμη ενέργεια; Για παράδειγμα. Ή, μπορούμε να βοηθήσουμε την κινητικότητα των ηλικιωμένων μεταμορφώνοντας τα κλασικά αναπηρικά αμαξίδια σε όμορφα ηλεκτροκίνητα οχήματα;
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Το πλαστικό, το πετρέλαιο και η ραδιενέργεια είναι απαίσιες κληρονομιές αλλά η χειρότερη κληρονομιά που μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά είναι τα ψέμματα. Δεν μπορούμε πλέον να τους κρύβουμε την πικρή αλήθεια επειδή χρειαζόμαστε την φαντασία τους για επινοήσουμε τις λύσεις.
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
Έτσι πολίτες επιστήμονες, κατασκευαστές, οραματιστές - πρέπει να προετοιμάσουμε την επόμενη γενιά που νοιάζεται για το περιβάλλον και για τους ανθρώπους, και που μπορεί πραγματικά να κάνει κάτι.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)