Когато бях малък, родителите ми често ми казваха: "Можеш да разхвърляш, но трябва да разчистваш след себе си." Така че свободата ми дойде с отговорност. Но въображението ми ме отвеждаше на прекрасни места, където всичко беше възможно. Така че израснах в един балон от невинност, или по-скоро бих казал, балон от неведение, защото родителите ни обикновено ни лъжат, за да ни предпазят от грозната истина. И растейки, открих, че възрастните творят страшни каши и не са особено добри в почистването след себе си.
When I was a kid, my parents would tell me, "You can make a mess, but you have to clean up after yourself." So freedom came with responsibility. But my imagination would take me to all these wonderful places, where everything was possible. So I grew up in a bubble of innocence -- or a bubble of ignorance, I should say, because adults would lie to us to protect us from the ugly truth. And growing up, I found out that adults make a mess, and they're not very good at cleaning up after themselves.
Превъртайки лентата напред, сега съм възрастен и преподавам граждански науки и открития в хонгконгското "Харбър" училище. Не минава много време преди учениците ми да се разходят по плажа и да се натъкнат на купчини с боклуци. Като добри граждани ние почистваме плажовете - и не, тук не пие алкохол, а ако пие, не съм му го дал аз.
Fast forward, I am an adult now, and I teach citizen science and invention at the Hong Kong Harbour School. And it doesn't take too long before my students walk on a beach and stumble upon piles of trash. So as good citizens, we clean up the beaches -- and no, he is not drinking alcohol, and if he is, I did not give it to him.
(Смях)
(Laughter)
Тъжно е да отбележим, но днес повече от 80 процента от океаните ни съдържат пластмаса. Това е ужасяващ факт. През изминалите десетилетия изкарваме тези големи кораби в океана с тези големи мрежи, събирайки онези пластмасови късчета, които разглеждаме през микроскоп и сортираме, а после налагаме данните върху карта. Но отнема цяла вечност и е скъпоструващо, а е и доста рисковано да се плава с тези огромни лодки.
And so it's sad to say, but today more than 80 percent of the oceans have plastic in them. It's a horrifying fact. And in past decades, we've been taking those big ships out and those big nets, and we collect those plastic bits that we look at under a microscope, and we sort them, and then we put this data onto a map. But that takes forever, it's very expensive, and so it's quite risky to take those big boats out.
Така че с моите ученици, на възраст между 6 и 15 години, дълго си мечтаехме да изобретим по-добър начин. Ето защо превърнахме малката си класна стая в Хонг Конг в работилница. И така започнахме да строим тази малка работна маса с различни височини, така че дори най-малките деца да могат да участват. И нека ви кажа, деца с електрически инструменти са страхотни и в безопасност.
So with my students, ages six to 15, we've been dreaming of inventing a better way. So we've transformed our tiny Hong Kong classroom into a workshop. And so we started building this small workbench, with different heights, so even really short kids can participate. And let me tell you, kids with power tools are awesome and safe.
(Смях)
(Laughter)
Не съвсем. И така, отново към пластмасата. Събираме пластмасата и я смиламе до размера, в който я намираме в океана, който е много малък, защото тя се разпада. Ето така работим. Позволявам въображението на учениците ми да се развихри. И работата ми е да извлека най-доброто от идеята на всяко дете и да се опитам да комбинирам идеите в нещо, което да се надявам да сработи. И така, съгласихме се, че вместо да събираме парченца пластмаса, ще събираме само данните. Трябваше да получаваме изображения на пластмасата чрез робот - роботи - децата се вълнуват много от това. Следващото, което правим - правим, това, което наричаме "бързи прототипи". Толкова бързо ги правим, че обядът все още не е изяден, когато вече разбиваме прототипа.
Not really. And so, back to plastic. We collect this plastic and we grind it to the size we find it in the ocean, which is very small because it breaks down. And so this is how we work. I let the imaginations of my students run wild. And my job is to try to collect the best of each kid's idea and try to combine it into something that hopefully would work. And so we have agreed that instead of collecting plastic bits, we are going to collect only the data. So we're going to get an image of the plastic with a robot -- so robots, kids get very excited. And the next thing we do -- we do what we call "rapid prototyping." We are so rapid at prototyping that the lunch is still in the lunchbox when we're hacking it.
(Смях)
(Laughter)
Превръщаме настолни лампи и уеб камери във водопроводни тела и от това сглобяваме плаващ робот, който бавно ще се придвижва по вода и през масивите от пластмаса в нея - и това е изображението, което получаваме от робота. Така виждаме частиците пластмаса, плаващи бавно през сензора, а компютърът на робота обработва изображението и измерва размера на всяка частица, така че да направим груба сметка на това колко пластмаса има във водата.
And we hack table lamps and webcams, into plumbing fixtures and we assemble that into a floating robot that will be slowly moving through water and through the plastic that we have there -- and this is the image that we get in the robot. So we see the plastic pieces floating slowly through the sensor, and the computer on board will process this image, and measure the size of each particle, so we have a rough estimate of how much plastic there is in the water.
Документирахме създаването на това изобретение стъпка по стъпка на сайт за изобретатели, наречен "Instructables", с надеждата, че някой ще го направи дори по-добро.
So we documented this invention step by step on a website for inventors called Instructables, in the hope that somebody would make it even better.
Най-готиното на този проект е, че децата се сблъскаха с местен проблем и бум - опитват се да го решат на момента.
What was really cool about this project was that the students saw a local problem, and boom -- they are trying to immediately address it.
[Мога да проучвам мой местен проблем]
[I can investigate my local problem]
Но моите ученици в Хонг Конг са хиперсвързани деца. Гледат новините, следят какво се случва в интернет и веднъж попаднаха на тази снимка. Беше на дете, вероятно под 10 години, почистващо нефтен разлив с голи ръце в Сундарбан, която е най-голямата мангрова гора в света и се намира в Бангладеш. Те бяха истински потресени, защото това е водата, която пият, това е водата, в която се къпят, това е водата, в която ловят риба - това е мястото, където живеят. А можете да видите и, че водата е кафява, калта е кафява и нефтът е кафяв, така че когато всичко се омеси, е наистина много трудно да се види какво има във водата. Но има технология, която е сравнително проста, нарича се спектрометрия и ни позволява да видим какво има във водата. Така че построихме груб прототип на спектрометър, който прожектира светлина през различни субстанции, които образуват различен спектър и това ти помага да идентифицираш онова, което се намира във водата. Пакетирахме този прототип на сензор и го изпратихме до Бангладеш. Страхотното в този проект беше, че отвъд възможността да се захванем с местен проблем или да разглеждаме местен проблем, моите ученици впрегнаха емпатията си и творческите си способности, за да помогнат от разстояние на други деца.
But my students in Hong Kong are hyperconnected kids. And they watch the news, they watch the Internet, and they came across this image. This was a child, probably under 10, cleaning up an oil spill bare-handed, in the Sundarbans, which is the world's largest mangrove forest in Bangladesh. So they were very shocked, because this is the water they drink, this is the water they bathe in, this is the water they fish in -- this is the place where they live. And also you can see the water is brown, the mud is brown and oil is brown, so when everything is mixed up, it's really hard to see what's in the water. But, there's a technology that's rather simple, that's called spectrometry, that allows you see what's in the water. So we built a rough prototype of a spectrometer, and you can shine light through different substances that produce different spectrums, so that can help you identify what's in the water. So we packed this prototype of a sensor, and we shipped it to Bangladesh. So what was cool about this project was that beyond addressing a local problem, or looking at a local problem, my students used their empathy and their sense of being creative to help, remotely, other kids.
[Мога да изследвам отдалечен проблем]
[I can investigate a remote problem]
Затова се почувствах ангажиран, провеждайки повторните експерименти, и исках да продължа това дело - може би адресирайки дори по-тежък проблем, който е и по-близо до сърцето ми.
So I was very compelled by doing the second experiments, and I wanted to take it even further -- maybe addressing an even harder problem, and it's also closer to my heart.
Аз съм наполовина японец и наполовина французин, може би си спомняте, че през 2011 в Япония имаше унищожително заметресение. Беше толкова жестоко, че предизвика няколко огромни вълни - наричат се цунами - и тези цунамита унищожиха множество градове по източния бряг на Япония. Повече от 14 000 души посрещнаха мигновена смърт. Повредиха и ядрената електроцентрала във Фукушима, ядрената електроцентрала се срина само от силата на водата. И днес чета репортажите, че средно 300 тона се изливат от ядрената електроцентрала в Тихия океан. Днес в целия Тих океан има следи от замърсяване с цезий-137. Ако отидете на Западното крайбрежие, можете да измерите Фукушима навсякъде. Но ако погледнете картата, изглежда, че по-голямата част от радиоактивността е била отмита от японското крайбрежие и по-голямата част от него сега - изглежда безопасно, синьо е. Реалността обаче е малко по-сложна от това.
So I'm half Japanese and half French, and maybe you remember in 2011 there was a massive earthquake in Japan. It was so violent that it triggered several giant waves -- they are called tsunami -- and those tsunami destroyed many cities on the eastern coast of Japan. More than 14,000 people died in an instant. Also, it damaged the nuclear power plant of Fukushima, the nuclear power plant just by the water. And today, I read the reports and an average of 300 tons are leaking from the nuclear power plant into the Pacific Ocean. And today the whole Pacific Ocean has traces of contamination of cesium-137. If you go outside on the West Coast, you can measure Fukushima everywhere. But if you look at the map, it can look like most of the radioactivity has been washed away from the Japanese coast, and most of it is now -- it looks like it's safe, it's blue. Well, reality is a bit more complicated than this.
Посещавам Фукушима всяка година от инцидента насам и измервам независимо и с други учени, на земята, в реките - и този път искахме да вземем децата. Разбира се, не взехме децата, родителите не биха позволили това да се случи.
So I've been going to Fukushima every year since the accident, and I measure independently and with other scientists, on land, in the river -- and this time we wanted to take the kids. So of course we didn't take the kids, the parents wouldn't allow that to happen.
(Смях)
(Laughter)
Но всяка вечер правехме репортажи от "Главното управление" - а това са различни маски, които носят. Може да изглежда, че не са взели работата насериозно, но бяха наистина сериозни, защото те са тези, които ще трябва да живеят с радиация през целия си живот. Това, което правехме заедно, бе да дискутираме данните, които бях събрал през изминалия ден, и да обсъждаме мястото за следващо измерване - стратегия, маршрут и така нататък. И за да го направим, построихме груба топографска карта на региона около ядрената електроцентрала. И така, построихме височинната карта, напръскахме я с бои, за да представим истинските данни за радиоактивност, и я пръскахме с вода, за да симулираме валежи. И така можехме да видим, че радиоактивният прах се отмиваше от върховете на планините и се вливаше в речната система, а оттам се изливаше в океана. Това беше грубо изчисление.
But every night we would report to "Mission Control" -- different masks they're wearing. It could look like they didn't take the work seriously, but they really did because they're going to have to live with radioactivity their whole life. And so what we did with them is that we'd discuss the data we collected that day, and talk about where we should be going next -- strategy, itinerary, etc... And to do this, we built a very rough topographical map of the region around the nuclear power plant. And so we built the elevation map, we sprinkled pigments to represent real-time data for radioactivity, and we sprayed water to simulate the rainfall. And with this we could see that the radioactive dust was washing from the top of the mountain into the river system, and leaking into the ocean. So it was a rough estimate.
Но имайки това предвид, организирахме експедиция, която е най-близкото разстояние, на което цивилни граждани са били до централата. Плаваме 1,5 километра настрани от ядрената електроцентрала и с помощта на местните рибари събираме утайка от морското дъно със специален инструмент за събиране на седиментни проби, който изобретихме. Пакетираме утайката в малки торбички, после ги разпределяме в стотици малки торбички, които изпращаме на различни университети, и така получаваме карта на радиоактивността по морското дъно, особено по устията, където рибата се размножава, надявам се, че сме подобрили безопасността на местните рибари, както и на любимото ви суши.
But with this in mind, we organized this expedition, which was the closest civilians have been to the nuclear power plant. We are sailing 1.5 kilometers away from the nuclear power plant, and with the help of the local fisherman, we are collecting sediment from the seabed with a custom sediment sampler we've invented and built. We pack the sediment into small bags, we then dispatch them to hundreds of small bags that we send to different universities, and we produce the map of the seabed radioactivity, especially in estuaries where the fish will reproduce, and I will hope that we will have improved the safety of the local fishermen and of your favorite sushi.
(Смях)
(Laughter)
Можете да забележите развитие - тръгнали сме от местен проблем, през отдалечен проблем, до глобален проблем. Беше наистина вълнуващо да работим на всички тези различни нива, а също и с много проста технология с отворен код. Но в същото време се чувстваме все по-разстроени, тъй като само сме започнали да измерваме щетите, които сме нанесли. Дори не сме започнали да опитваме да разрешим тези проблеми. Затова се чудя дали трябва да направим голям скок и да опитаме да изобретим по-добри начини, по които да правим всички тези неща.
You can see a progression here -- we've gone from a local problem to a remote problem to a global problem. And it's been super exciting to work at these different scales, with also very simple, open-source technologies. But at the same time, it's been increasingly frustrating because we have only started to measure the damage that we have done. We haven't even started to try to solve the problems. And so I wonder if we should just take a leap and try to invent better ways to do all these things.
Така че класната стая започна да ни отеснява, така че намерихме една промишлена сграда в Хонг Конг и я превърнахме в най-обширното мега-пространство, фокусирано върху социални и екологични проблеми. Намира се в центъра на Хонг Конг и е място, където можем да работим с дърво, метал, химикали, малко биология, малко оптика, в общи линии можете да построите горе долу всичко там. А също е и място, където възрастни и деца могат да играят заедно. Това е място, където мечтите на децата могат да се сбъдват с помощта на възрастни, а възрастните могат отново да станат деца.
And so the classroom started to feel a little bit small, so we found an industrial site in Hong Kong, and we turned it into the largest mega-space focused on social and environmental impact. It's in central Hong Kong, and it's a place we can work with wood, metal, chemistry, a bit of biology, a bit of optics, basically you can build pretty much everything there. And its a place where adults and kids can play together. It's a place where kids' dreams can come true, with the help of adults, and where adults can be kids again.
Ученик: "Ускорение! Ускорение!"
Student: Acceleration! Acceleration!
Цезар Харада: Задаваме въпроси като: "Можем ли да открием бъдещето на мобилността чрез възобновяема енергия?", например. Или: "Можем ли да спомогнем за мобилността на застаряващото население, превръщайки стандартните инвалидни колички в готини електрически возила?"
Cesar Harada: We're asking questions such as, can we invent the future of mobility with renewable energy? For example. Or, can we help the mobility of the aging population by transforming very standard wheelchairs into cool, electric vehicles?
Пластмасата, нефта и радиоактивността са ужасни, ужасни наследства, но най-лошото наследство, което можем да оставим на децата си, са лъжи. Вече не можем да си позволим да предпазваме децата от грозната истина, защото ни е необходимо тяхното въображение, за да намираме решения.
So plastic, oil and radioactivity are horrible, horrible legacies, but the very worst legacy that we can leave our children is lies. We can no longer afford to shield the kids from the ugly truth because we need their imagination to invent the solutions.
Така че експерти по граждански науки, творци, мечтатели - налага се да научим следващото поколение да се вълнува от околната среда и другите хора и действително да може да прави нещо по въпроса.
So citizen scientists, makers, dreamers -- we must prepare the next generation that cares about the environment and people, and that can actually do something about it.
Благодаря ви.
Thank you.
(Ръкопляскане)
(Applause)