There's a shocking statistic I want to share with you. Latin America is home to only eight percent of the world’s population but one third of its homicides. This is especially extreme in the Northern Triangle countries of Honduras, Guatemala and El Salvador, where I'm from and where I live. Just imagine the impact that this kind of unrelenting violence can have on a person's health, productivity and well-being. Especially because we know that if we're exposed to violence, this can result in trauma. And when that happens, our brain's stress response actually shuts down core functions like problem solving, critical thinking and emotional regulation. And it elevates the ones that we need to protect ourselves and survive. So this makes it really hard to learn to make decisions and even maintain relationships. It can also increase our risks of lung and heart disease, diabetes, anxiety and depression. So imagine what this can mean for entire communities when almost everybody can be walking around with unaddressed stress and trauma. Then picture what can happen as individual and collective trauma collide. To make matters worse, we know that exposure to violence can lead to more violence. Research has shown that survivors of violence can be up to six times more likely to either be involved in violence or be revictimized. It's literally the definition of a vicious cycle.
Có một thống kê rất bất ngờ mà tôi muốn chia sẻ với các bạn. Mỹ La-tinh là ngôi nhà của chỉ 8% dân số thế giới nhưng 1/3 trong số đó là ngộ sát. Điều này đặc biệt căng thẳng ở các nước trong tam giác phía Bắc của Honduras, Guatemala và El Salvador, nơi tôi sinh ra và sinh sống. Hãy tượng tưởng những ảnh hưởng của loại bạo lực tàn nhẫn này có với tâm lý của một người, năng suất và sự tồn tại của họ. Nhất là khi chúng tôi biết nếu chúng tôi bị tác động bởi bạo lực, sẽ dẫn đến chấn thương tâm lý. Và khi điều đó xảy ra, khả năng đối mặt với áp lực trong não sẽ tạm dừng các chức năng chính như giải quyết vấn đề, tư duy phản biện và điều hòa cảm xúc. Và kích động các khả năng mà chúng ta cần để tự vệ và sinh tồn. Vậy nên rất khó để học cách đưa ra các quyết định thậm trí là duy trì một mối quan hệ. Nó đồng thời sẽ gia tăng khả năng các bệnh về phổi, tim, tiểu đường, lo âu và trầm cảm. Hãy tưởng tượng điều này sẽ ra sao đối với toàn bộ cộng đồng khi hầu hết mọi người đi bộ xung quanh đều có những áp lực không tên và sang chấn. Hình dung những gì có thể xảy ra khi chấn thương cá nhân và tập thể va chạm. Tệ hơn là, chúng ta biết rằng tiếp xúc với bạo lực chỉ dẫn tới nhiều bạo lực hơn. Nghiên cứu cho thấy những người sống sót sau bạo lực có khả năng gấp sáu lần liên quan tới bạo lực hoặc trở thành nạn nhân lần nữa. Nó chính là định nghĩa của một vòng tròn luẩn quẩn.
The good news is we know that we can interrupt this cycle by addressing the underlying trauma with better access to mental health care. The only problem is access to mental health care in these communities is virtually non-existent. So just to give you an idea, in the United States, there are about 270 mental health care workers for every 100,000 people. In Honduras, this drops to two. So we're left with this classic conundrum. We know how to help solve the problem, but we don't have the resources to do it. But what if we re-envision what or who these resources could be? I think we should, because there are ways to flood communities with access to mental health care. It’s already being done, and it’s working. And I want to tell you a little bit about how we're doing it at Glasswing.
Tin tốt là chúng ta biết chúng ta có thể phá vỡ vòng tròn này bằng cách để các chấn thương tâm lý tiềm ẩn tiếp xúc với chăm sóc sức khỏe tâm lý tốt hơn. Vấn đề duy nhất là chăm sóc sức khỏe tâm lý ở các cộng đồng này hầu như không tồn tại. Để cho các bạn dễ hình dung, ở Hoa Kỳ, có khoảng 270 nhân viên chăm sóc sức khỏe tâm thần trong 100.000 người. Ở Honduras, tỉ lệ này giảm còn 2 người. Vậy chúng ta còn lại một câu hỏi hóc búa. Chúng ta biết cách để giải quyết nó, nhưng lại không có nguồn lực để thực hiện. Nhưng nếu chúng ta hình dung xem cái gì hay đối tượng của nguồn lực này thì sao? Tôi nghĩ chúng ta nên làm vậy, vì có rất nhiều cách để cộng đồng làm ngập với chăm sóc sức khỏe tâm lý. Nó đã hoàn thiện rồi, và đang hoạt động. Và tôi muốn chia sẻ chút với các bạn cách chúng tôi thực hiện ở Glasswing.
We're training thousands of existing government employees like teachers, nurses, doctors and police officers on trauma education and self-care. We're essentially trying to create a whole core of lay mental health workers who are already serving on the front lines and can therefore step in and buffer the impacts of violence and trauma on themselves and on the communities they serve. We've trained health care workers to be able to recognize the signs of trauma, to be able to help patients understand what they're experiencing and equip them with tools to cope or refer them if they need it. We've actually seen that trauma-informed violence prevention work in hospitals can reduce the likelihood of revictimization by up to 30 percent.
Chúng tôi đang huấn luyện hàng nghìn công nhân viên chức nhà nước như giáo viên y tá, bác sĩ và cảnh sát kiến thức về sang chấn và chăm sóc sức khỏe. Về cơ bản chúng tôi đang cố xây dựng một đội ngũ cốt lõi chăm sóc sức khỏe tâm thần những người đã làm việc ở tuyến đầu và vì thế có thể can thiệp và ngăn chặn tác động của bạo lực và sang chấn với chính họ và cộng đồng mà họ phục vụ. Chúng tôi huấn luyện nhân viên chăm sóc sức khỏe để có thể nhận ra dấu hiệu tâm lý, có thể giúp bệnh nhân hiểu rõ họ đang trải qua những gì và cung cấp cho họ các dụng cụ để đối phó hoặc giới thiệu nếu họ cần. Chúng tôi đã thấy rằng công tác phòng chống bạo lực sang chấn ở các bệnh viện có thể giảm khả năng trở thành nạn nhân lần nữa tới 30%.
(Applause)
(Vỗ tay)
In schools, we know that if children and adolescents have access to a caring adult that can help them cope with stress, their grades improve, their conduct improves and their resilience. And in our work with police, 90 percent of the police we trained actually felt better able to regulate their emotions and to deal with anxiety and fear. Eighty percent even told us that they felt better equipped to help their peers.
Trong các trường học, chúng ta biết học sinh và sinh viên có được sự quan tâm của người lớn sẽ giúp chúng đương đầu với áp lực, cải thiện điểm số, cải thiện hạnh kiểm và khả năng phục hồi. Và đối với phía cảnh sát, 90% cảnh sát chúng tôi huấn luyện thực sự cảm thấy tốt hơn với việc điều hòa cảm xúc của mình và khi đối mặt với lo âu và sợ hãi. 80% còn nói với chúng tôi họ cảm thấy mình đủ khả năng để giúp đỡ đồng nghiệp.
I want to share a story with you. Back in 2018, our Guatemala team was working in a community with really high rates of crime, violence and stigma. One of the schools we were working in is actually a school where kids ended up if they got expelled or if they got in trouble. So that's why Walter, a 17-year-old student, was really surprised and a little confused, when Eluvia, one of our trauma-informed school coordinators, showed up to recruit him and his friends to work at the local primary school. But Eluvia's from that community, and she knew that if she could empower a young man like Walter to become involved and become a school coordinator, she could not only transform his life but also the life of the kids he'd work with. So sure enough, a couple of weeks later, Walter was trained and leading a group of 20 little kids in a glee club. He loved it.
Tôi muốn chia sẻ một câu chuyện. Quay lại 2018, nhóm Guatemala chúng tôi làm việc với cộng đồng có tỉ lệ tội phạm, bạo lực và kỳ thị cao. Một trường học mà chúng tôi làm việc thực sự là nơi mà các bạn trẻ đến khi họ bị đuổi học hoặc gặp rắc rối. Đó là lí do Walter, một học sinh 17 tuổi, đã rất ngạc nhiên và hơi bối rối khi Eluvia, một điều phối viên báo cáo sang chấn tâm lý học đường, xuất hiện tuyển dụng em ấy và các bạn làm việc ở trường cấp một trong khu vực. Nhưng Eluvia đến từ cộng đồng này, và cô biết mình có thể trao quyền cho một thanh niên trẻ như Walter để họ tham gia và trở thành một điều phối viên, cô ấy không chỉ thay đổi cuộc đời của cậu mà còn là của những đứa trẻ cậu ấy sẽ làm việc cùng. Vậy nên hiển nhiên, vài tuần sau, Walter đã được huấn luyện và lãnh đạo một nhóm 20 bạn nhỏ trong câu lạc bộ glee. Cậu ấy yêu điều này.
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)
He loved it so much that he continued to show up every week for over two years.
Cậu ấy yêu điều này đến nỗi cậu ấy thường xuyên đến đây mỗi tuần trong hơn hai năm.
But one afternoon, one of Walter's neighbors ran into the school screaming that Walter had to get home because his sister had been shot and killed. Walter sprinted out. And as he described it to me, he felt his mind and body go numb. Then he felt his heart start to race and his chest fill with rage. He knew who had killed his sister. And he ran up to his room to get a gun. Let me pause there for a sec. Do you remember what I told you a minute ago, about how violence can lead to more violence? That could have been Walter. But it wasn't. Because he told me that when he pictured his mentor, Eluvia, and the little glee club kids finding out that their role model had killed someone, he put the gun down. And that, that right there --
Nhưng một buổi chiều nọ, một người hàng xóm của Walter chạy tới trường la hét rằng Walter phải trở về nhà bởi vì em gái cậu ấy đã bị bắn chết. Walter chạy nhanh ra ngoài. Cậu ấy miêu tả cho tôi nghe rằng, cậu ấy cảm thấy cơ thể lẫn trí óc mình tê liệt. Rồi cảm thấy trái tim cậu ấy đập không ngừng và lòng thì đầy căm phẫn. Cậy ấy biết ai đã giết em gái mình. Rồi cậu ấy chạy vào phòng để lấy một khẩu súng. Hãy để tôi tạm dừng một chút. Các bạn còn nhớ điều tôi chia sẻ lúc nãy chứ, rằng bạo lực sẽ chỉ dẫn tới nhiều bạo lực hơn? Điều đó đã có thể là Walter. Nhưng không phải. Bởi vì cậu ấy nói với tôi khi cậu ấy hình dung người cố vấn của cậu ấy, Eluvia, và các bạn nhỏ ở câu lạc bộ glee biết được tấm gương của họ đã giết một người, cậu ấy đặt chiếc súng xuống. Và điều đó, chính điều đó--
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)
is where the cycle of violence stopped.
là lúc vòng tròn bạo lực kết thúc.
(Applause)
(Tiếng vỗ tay)
That's everything.
Đấy là mọi thứ.
I have other stories like Walter and Eluvia's. But to interrupt and to stop this epidemic of violence, we need thousands more. And there are great ways to do this that are replicable. We know that we can provide more health care in communities provided by regular people. I’m talking about community, and I’m talking about systems change at the same time. First, we train everybody in public schools, public hospitals, clinics and police precincts on trauma, education and self care so they can better take care of themselves and also those that they serve understand trauma and manage it. Then we train a subset as interventionists so they can deal with emergencies, providing crisis intervention and ongoing support. And then we train a subset of those interventionists as trainers so they can continue to train their peers and they can train other organizations so we can have a growing network of trauma-informed services in each community. The great thing is this model is scalable and it’s cost-effective, because we're working within public systems with people that are already there.
Tôi vẫn còn nhiều các câu chuyện như Walter và Eluvia. Nhưng để ngăn cản và đặt dấu chấm hết cho nạn bạo lực, chúng ta cần hàng nghìn câu chuyện. Và có rất nhiều cách tuyệt vời để nhân rộng chúng. Chúng ta biết có thể cung cấp thêm dịch vụ chăm sóc sức khỏe cho các cộng đồng cung cấp bởi những người bình thường. Tôi đang nói về cộng đồng, tôi đang nói về sự thay đổi ở các hệ thống trong cùng một lúc. Đầu tiên, ta có thể đào tạo những người ở trường công lập, ở bệnh viện công, các phòng khám và đồn cảnh sát về chấn thương, giáo dục và chăm sóc bản thân để họ có thể chăm sóc mình tốt hơn và cả những người họ phục vụ hiểu về chấn thương và cách đối phó chúng. Sau đó chúng ta sẽ đào tạo số lượng nhỏ những người can thiệp để họ có thể xử lý lúc khẩn cấp, cung cấp can thiệp khủng hoảng và liên tục hỗ trợ . Và chúng ta có thể khiến số nhỏ những người can thiệp đó thành người đào tạo họ có thể tiếp tục đào tạo đồng nghiệp và đào tào các tổ chức khác sau đó chúng ta sẽ có một mạng lưới hoạt động thông báo về chấn thương trong mỗi cộng đồng. Tuyệt nhất là khi mô hình này có thể mở rộng mà vẫn tiết kiệm, vì chúng ta làm việc trong hệ thống công cộng với những người đã ở đấy từ đầu.
So really, we know that violence happens between people, but so does healing. That's where it starts. So we know the power lies in people, in relationships, in a community healing itself.
Vì thế, chúng ta biết bạo lực đang xảy ra giữa mọi người, nhưng hàn gắn cũng vậy. Đó là điểm bắt đầu. Chúng ta biết sức mạnh nằm ở con người, ở trong các mối quan hệ, trong một cộng đồng tự chữa lành.
One of my favorite quotes by Viktor Frankl in “Man’s Search for Meaning” is: "Between stimulus and response, there is a space. In that space is our power to choose our response. And in our response lies our growth and our freedom." Our goal is to literally infiltrate the space in between violent stimulus and response, with mental health knowledge and skills so that communities can pave their own way to healing and resilience.
Môt đoạn trích yêu thích nhất của tôi từ ”Đi tìm đường sống” của Viktor Frankl : “Giữa kích thích và phản ứng, có một khoảng trống. Trong khoảng trống đó là khả năng lựa chọn phản ứng của chúng ta. Và nằm trong phản ứng đó chính là sự phát triển và sự tự do của chúng ta.” Mục tiêu của chúng ta là tìm được khoảng trống nằm giữa kích thích và phản hồi với bạo lực, với kiến thức và kỹ năng về chấn thương tâm lý để cộng đồng có thể tự tìm đường lối đi để chữa lành và phục hồi.
Thank you so much.
Cảm ơn rất nhiều.
(Applause and cheers)
(Vỗ tay và cổ vũ)