There's a shocking statistic I want to share with you. Latin America is home to only eight percent of the world’s population but one third of its homicides. This is especially extreme in the Northern Triangle countries of Honduras, Guatemala and El Salvador, where I'm from and where I live. Just imagine the impact that this kind of unrelenting violence can have on a person's health, productivity and well-being. Especially because we know that if we're exposed to violence, this can result in trauma. And when that happens, our brain's stress response actually shuts down core functions like problem solving, critical thinking and emotional regulation. And it elevates the ones that we need to protect ourselves and survive. So this makes it really hard to learn to make decisions and even maintain relationships. It can also increase our risks of lung and heart disease, diabetes, anxiety and depression. So imagine what this can mean for entire communities when almost everybody can be walking around with unaddressed stress and trauma. Then picture what can happen as individual and collective trauma collide. To make matters worse, we know that exposure to violence can lead to more violence. Research has shown that survivors of violence can be up to six times more likely to either be involved in violence or be revictimized. It's literally the definition of a vicious cycle.
Există o statistică șocantă pe care vreau să o împărtășesc cu voi. America Latină cuprinde doar 8% din populația lumii, dar e locul unde se întâmplă o treime din crimele de pe mapamond. Acest lucru e și mai mare în țările din Triunghiul de Nord, Honduras, Guatemala și El Salvador, de unde sunt și unde locuiesc. Imaginați-vă ce impact poate avea acest tip de violență continuă asupra sănătății unei persoane, a productivității și bunăstării sale. Mai ales când știm că expunerea la violență poate duce la traume. Iar când se întâmplă asta, răspunsul la stres al creierului nostru oprește funcțiile de bază, precum rezolvarea problemelor, gândirea critică, reglarea emoțională. Și mărește funcțiile necesare pentru protecție și supraviețuire. Asta face foarte dificil să înveți să iei decizii și chiar să menții relațiile. Poate crește, de asemenea, riscul de boli de plămâni, de inimă și diabet, anxietate și depresie. Gândiți-vă ce înseamnă asta pentru o întreagă comunitate, unde aproape toată lumea poate suferi de stres netratat și traume. Apoi gândiți-vă ce se poate întâmpla când traumele individuale și cele colective se ciocnesc. Ca să fie și mai rău, știm că expunerea la violență poate duce la și mai multă violență. Cercetările au arătat că supraviețuitorii violenței pot fi de până la șase ori mai predispuși să fie implicați în violență sau să fie revictimizați. E practic definiția cercului vicios.
The good news is we know that we can interrupt this cycle by addressing the underlying trauma with better access to mental health care. The only problem is access to mental health care in these communities is virtually non-existent. So just to give you an idea, in the United States, there are about 270 mental health care workers for every 100,000 people. In Honduras, this drops to two. So we're left with this classic conundrum. We know how to help solve the problem, but we don't have the resources to do it. But what if we re-envision what or who these resources could be? I think we should, because there are ways to flood communities with access to mental health care. It’s already being done, and it’s working. And I want to tell you a little bit about how we're doing it at Glasswing.
Vestea bună e că putem să întrerupem acest ciclu abordând trauma principală, facilitând accesul la sănătatea psihică. Singura problemă e că accesul la îngrijirea sănătății mintale în aceste comunități e practic inexistent. Ca să vă faceți o idee, în Statele Unite, sunt aproximativ 270 de lucrători în domeniul sănătății mintale la fiecare 100.000 de oameni. În Honduras, numărul scade la doi. Prin urmare, rămânem la clasica enigmă. Știm cum să rezolvăm problema, dar nu avem resursele să o facem. Cum ar fi să ne redefinim care sau cine sunt aceste resurse? Cred că ar trebui s-o facem, deoarece așa putem aduce în comunități modalități de acces la tratarea sănătății psihice. S-a făcut deja acest lucru și funcționează. Aș vrea să vă povestesc puțin despre cum facem la Glasswing.
We're training thousands of existing government employees like teachers, nurses, doctors and police officers on trauma education and self-care. We're essentially trying to create a whole core of lay mental health workers who are already serving on the front lines and can therefore step in and buffer the impacts of violence and trauma on themselves and on the communities they serve. We've trained health care workers to be able to recognize the signs of trauma, to be able to help patients understand what they're experiencing and equip them with tools to cope or refer them if they need it. We've actually seen that trauma-informed violence prevention work in hospitals can reduce the likelihood of revictimization by up to 30 percent.
Instruim mii de lucrători guvernamentali, profesori, doctori, polițiști, despre educația în cazul traumei și grija de propria persoană. Încercăm de fapt să creăm un întreg nucleu de lucrători în domeniul sănătății mintale, care acționează deja în prima linie și pot astfel să intervină și să amortizeze impactul pe care l-ar avea violența și trauma asupra comunității ce o deservesc. Am instruit personalul medical să poată recunoaște semnele traumei, să poată să-i ajute pe pacienți să înțeleagă prin ce trec, și să le furnizeze mijloacele necesare pentru a face față și să-i îndrume la nevoie. Am văzut că munca de prevenire a violenței când se cunoaște trauma poate reduce probabilitatea revictimizării cu până la 30% în spitale.
(Applause)
(Aplauze)
In schools, we know that if children and adolescents have access to a caring adult that can help them cope with stress, their grades improve, their conduct improves and their resilience. And in our work with police, 90 percent of the police we trained actually felt better able to regulate their emotions and to deal with anxiety and fear. Eighty percent even told us that they felt better equipped to help their peers.
În școli, știm că atunci când copiii și adolescenții au în preajmă un adult atent care îi poate ajuta în situații de stres, notele lor se îmbunătățesc, comportamentul e mai bun și capacitatea de adaptare. În activitatea noastră cu poliția, 90% din polițiștii pe care i-am instruit au reușit să-și stăpânească mai bine emoțiile și să facă față anxietății și temerilor. 80% dintre ei ne-au spus că s-au simțit mai bine pregătiți pentru a-i putea ajuta pe ceilalți.
I want to share a story with you. Back in 2018, our Guatemala team was working in a community with really high rates of crime, violence and stigma. One of the schools we were working in is actually a school where kids ended up if they got expelled or if they got in trouble. So that's why Walter, a 17-year-old student, was really surprised and a little confused, when Eluvia, one of our trauma-informed school coordinators, showed up to recruit him and his friends to work at the local primary school. But Eluvia's from that community, and she knew that if she could empower a young man like Walter to become involved and become a school coordinator, she could not only transform his life but also the life of the kids he'd work with. So sure enough, a couple of weeks later, Walter was trained and leading a group of 20 little kids in a glee club. He loved it.
Vreau să vă împărtășesc o întâmplare. În 2018, echipa noastră din Guatemala activa într-o comunitate cu un grad ridicat de violență, criminalitate și stigmatizare. Într-una dintre școlile cu care lucram, copiii ajungeau atunci când erau exmatriculați sau aveau probleme. De aceea Walter, un elev de 17 ani, a fost foarte mirat și surprins când Eluvia, una dintre coordonatoarele programului despre traume, l-a recrutat pe el și prietenii lui să lucreze la școala generală locală. Eluvia venea din această comunitate și știa că dacă îl convinge pe un tânăr precum Walter să se implice și să devină coordonator în acea școală, atunci nu i-ar schimba numai viața, ci și pe cea a copiilor cu care va lucra. Câteva săptămâni mai târziu, Walter era calificat să conducă un grup de 20 de copii într-un club de muzică. I-a plăcut la nebunie!
(Applause)
(Aplauze)
He loved it so much that he continued to show up every week for over two years.
I-a plăcut așa de mult, încât a venit în fiecare săptămână, timp de doi ani.
But one afternoon, one of Walter's neighbors ran into the school screaming that Walter had to get home because his sister had been shot and killed. Walter sprinted out. And as he described it to me, he felt his mind and body go numb. Then he felt his heart start to race and his chest fill with rage. He knew who had killed his sister. And he ran up to his room to get a gun. Let me pause there for a sec. Do you remember what I told you a minute ago, about how violence can lead to more violence? That could have been Walter. But it wasn't. Because he told me that when he pictured his mentor, Eluvia, and the little glee club kids finding out that their role model had killed someone, he put the gun down. And that, that right there --
Dar într-o după-amiază, unul dintre vecinii lui Walter a intrat țipând în școală, spunându-i lui Walter să se ducă acasă, că sora lui fusese împușcată și murise. Walter a fugit spre casă. Cum îmi povestea mai târziu, a simțit cum îi amorțesc mintea și corpul. Apoi a simțit cum începe să-i bată inima și pieptul i se umple de furie. Știa cine a omorât-o pe sora lui. S-a dus în camera lui să ia o armă. Am să mă opresc puțin aici. Vă aduceți aminte ce v-am spus acum un minut despre cum violența poate duce la și mai multă violență? Așa s-ar fi putut întâmpla cu Walter. Dar nu a fost așa. Mi-a spus că s-a gândit la Eluvia, mentorul său, și la copiii de la clubul de muzică, care ar fi aflat că instructorul lor a ucis pe cineva, și atunci a pus arma jos. Și așa, în acel moment...
(Applause)
(Aplauze)
is where the cycle of violence stopped.
ciclul violenței a fost oprit.
(Applause)
(Aplauze)
That's everything.
Asta e tot ce trebuie.
I have other stories like Walter and Eluvia's. But to interrupt and to stop this epidemic of violence, we need thousands more. And there are great ways to do this that are replicable. We know that we can provide more health care in communities provided by regular people. I’m talking about community, and I’m talking about systems change at the same time. First, we train everybody in public schools, public hospitals, clinics and police precincts on trauma, education and self care so they can better take care of themselves and also those that they serve understand trauma and manage it. Then we train a subset as interventionists so they can deal with emergencies, providing crisis intervention and ongoing support. And then we train a subset of those interventionists as trainers so they can continue to train their peers and they can train other organizations so we can have a growing network of trauma-informed services in each community. The great thing is this model is scalable and it’s cost-effective, because we're working within public systems with people that are already there.
Am și alte povești ca cele ale lui Walter și Eluvia. Dar pentru a întrerupe și a opri această epidemie de violență, avem nevoie de alte mii. Și sunt modalități excelente de a face asta în mod repetat. Putem oferi mai multă asistență medicală în comunități, furnizată de oameni obișnuiți. Vorbesc despre comunitate și despre schimbarea sistemelor în același timp. În primul rând, instruim tot personalul din școlile publice, spitale, clinici și secții de poliție, despre traumă, educație și grija de sine, pentru a putea să aibă grijă mai bine de ei înșiși, să înțeleagă și să gestioneze trauma. Putem instrui o subdivizie de personal care să intervină și să se ocupe de urgențe, oferind ajutor în cazuri de criză și suport permanent. Apoi instruim ca formatori o subdivizie a acestui personal de intervenție, care să-i formeze pe colegii lor să instruiască alte organizații, astfel încât să avem o rețea tot mai mare de servicii pentru traumă în fiecare comunitate. Partea bună e că acest model e scalabil și rentabil, deoarece lucrăm cu sisteme publice și cu oameni care sunt deja în sistem.
So really, we know that violence happens between people, but so does healing. That's where it starts. So we know the power lies in people, in relationships, in a community healing itself.
Știm foarte bine că violența se întâmplă între oameni, dar la fel și vindecarea. De acolo începe. Știm că puterea e la oameni, în relațiile dintre ei, într-o comunitate care se vindecă singură.
One of my favorite quotes by Viktor Frankl in “Man’s Search for Meaning” is: "Between stimulus and response, there is a space. In that space is our power to choose our response. And in our response lies our growth and our freedom." Our goal is to literally infiltrate the space in between violent stimulus and response, with mental health knowledge and skills so that communities can pave their own way to healing and resilience.
Unul dintre citatele mele preferate e din Viktor Frankl, „Omul în căutarea sensului vieții”: „Între provocare și răspuns e un spațiu. În acel spațiu e puterea noastră de a alege cum reacționăm. Și în acea reacție se află creșterea și libertatea noastră.” Scopul nostru e să pătrundem practic spațiul dintre provocarea violentă și răspuns, prin cunoștințe și abilități din domeniul sănătății psihice, astfel încât comunitățile să-și găsească propriul drum
Thank you so much.
de vindecare și revenire la normal.
(Applause and cheers)
Vă mulțumesc!