Με εντυπωσιάζει η ποικιλότητα των σπόρων εδώ και 35 χρόνια, από τότε που διάβασα τυχαία ένα αρκετά μυστήριο επιστημονικό άρθρο από έναν τύπο που λεγόταν Jack Harlan (Τζακ Χάρλαν). Και ο οποίος περιέγραψε την ποικιλότητα ανάμεσα στους καρπούς -- όλα τα διαφορετικά είδη σιταριού και ρυζιού κ.ο.κ. -- ως ένα γενετικό πόρο. Και έλεγε, "Αυτός ο γενετικός πόρος," -- και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια -- "στέκεται ανάμεσα σε εμάς και σε καταστροφικούς λιμούς σε μια κλίμακα που δεν μπορούμε να φανταστούμε."
I've been fascinated with crop diversity for about 35 years from now, ever since I stumbled across a fairly obscure academic article by a guy named Jack Harlan. And he described the diversity within crops -- all the different kinds of wheat and rice and such -- as a genetic resource. And he said, "This genetic resource," -- and I'll never forget the words -- "stands between us and catastrophic starvation on a scale we cannot imagine."
Κατάλαβα ότι πραγματικά είχε ανακαλύψει κάτι, ή ότι ήταν ένας από εκείνους τους τρελούς ακαδημαϊκούς. Έτσι, κοίταξα λίγο παραπέρα και αυτό που κατάλαβα ήταν πως δεν ήταν τρελός. Ήταν ο πλέον σεβαστός επιστήμονας του χώρου. Αυτό που κατάλαβε ήταν ότι η βιολογική ποικιλότητα -- η ποικιλότητα καρπών -- είναι το βιολογικό θεμέλιο της γεωργίας. Είναι η πρώτη ύλη της εξέλιξης των γεωργικών καρπών. Καθόλου απλό ζήτημα. Και επίσης κατάλαβε ότι αυτό το θεμέλιο έτριζε, κυριολεκτικά έτριζε. Ότι, πραγματικά, μια μαζική εξαφάνιση ήδη συντελούταν στα χωράφια μας, στο αγροτικό μας σύστημα. Και ότι αυτή η μαζική εξαφάνιση συνέβαινε με ελάχιστους ανθρώπους να το έχουν παρατηρήσει και ακόμα λιγότερους να ενδιαφέρονται.
I figured he was either really on to something, or he was one of these academic nutcases. So, I looked a little further, and what I figured out was that he wasn't a nutcase. He was the most respected scientist in the field. What he understood was that biological diversity -- crop diversity -- is the biological foundation of agriculture. It's the raw material, the stuff, of evolution in our agricultural crops. Not a trivial matter. And he also understood that that foundation was crumbling, literally crumbling. That indeed, a mass extinction was underway in our fields, in our agricultural system. And that this mass extinction was taking place with very few people noticing and even fewer caring.
Τώρα, ξέρω ότι πολλοί από εσάς δεν σταματούν για να σκεφτούν σχετικά με την ποικιλότητα στα αγροτικά συστήματα και, ας το παραδεχθούμε, είναι λογικό. Δεν το βλέπετε στην εφημερίδα κάθε μέρα. Και όταν πάτε στο σούπερ μάρκετ, σίγουρα δεν βλέπετε πολλές επιλογές εκεί. Βλέπετε μήλα κόκκινα, κίτρινα και πράσινα και αυτό είναι όλο.
Now, I know that many of you don't stop to think about diversity in agricultural systems and, let's face it, that's logical. You don't see it in the newspaper every day. And when you go into the supermarket, you certainly don't see a lot of choices there. You see apples that are red, yellow, and green and that's about it.
Οπότε, επιτρέψτε μου να σας δείξω μία εικόνα από μία μορφή ποικιλότητας. Εδώ είναι κάποια φασόλια και υπάρχουν περίπου 35 ή 40 διαφορετικές ποικιλίες φασολιών σε αυτή την εικόνα. Τώρα, φανταστείτε κάθε μία από αυτές τις ποικιλίες να είναι διαφορετική από τις άλλες περίπου με τον ίδιο τρόπο όπως ένα σκυλί κανίς από ένα ντανουά. Αν ήθελα να σας δείξω μία εικόνα με όλες τις ράτσες σκύλων στον κόσμο, και έβαζα 30 ή 40 από αυτές σε κάθε διαφάνεια, θα έπαιρνε περίπου 10 διαφάνειες καθώς υπάρχουν περίπου 400 ράτσες σκύλων στον κόσμο. Όμως, υπάρχουν 35 έως 40.000 διαφορετικές ποικιλίες φασολιών. Έτσι, αν επρόκειτο να σας δείξω όλα τα φασόλια στον κόσμο, και είχα μια διαφάνεια σαν αυτή, και την άλλαζα κάθε δευτερόλεπτο, θα έπαιρνε ολόκληρο το χρόνο της ομιλίας μου στο TED. Και δεν θα χρειαζόταν να πω οτιδήποτε.
So, let me show you a picture of one form of diversity. Here's some beans, and there are about 35 or 40 different varieties of beans on this picture. Now, imagine each one of these varieties as being distinct from another about the same way as a poodle from a Great Dane. If I wanted to show you a picture of all the dog breeds in the world, and I put 30 or 40 of them on a slide, it would take about 10 slides because there about 400 breeds of dogs in the world. But there are 35 to 40,000 different varieties of beans. So if I were to going to show you all the beans in the world, and I had a slide like this, and I switched it every second, it would take up my entire TED talk, and I wouldn't have to say anything.
Όμως είναι ενδιαφέρον ότι αυτή η ποικιλότητα -- και τραγικό μαζί -- ότι αυτή η ποικιλότητα χάνεται. Έχουμε περίπου 200.000 διαφορετικές ποικιλίες σιταριού και έχουμε περίπου 2 έως 400.000 διαφορετικές ποικιλίες ρυζιού, αλλά χάνεται. Και θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ένα ομολογουμένως προσωπικό παράδειγμα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον 19ο αιώνα -- από τότε έχουμε τα καλύτερα δεδομένα -- αγρότες και κηπουροί μεγάλωναν 7.100 ονομαστικές ποικιλίες μήλων. Φανταστείτε το. 7.100 μήλα με ονόματα. Σήμερα, 6.800 από αυτά έχουν εξαφανιστεί και δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ.
But the interesting thing is that this diversity -- and the tragic thing is -- that this diversity is being lost. We have about 200,000 different varieties of wheat, and we have about 2 to 400,000 different varieties of rice, but it's being lost. And I want to give you an example of that. It's a bit of a personal example, in fact. In the United States, in the 1800s -- that's where we have the best data -- farmers and gardeners were growing 7,100 named varieties of apples. Imagine that. 7,100 apples with names. Today, 6,800 of those are extinct, no longer to be seen again.
Συνήθιζα να έχω ένα κατάλογο από αυτές τις εξαφανισμένες ποικιλίες μήλων και όποτε πήγαινα να δώσω μία παρουσίαση, έδινα τον κατάλογο στο κοινό. Δεν τους έλεγα τι ήταν, αλλά ήταν σε αλφαβητική σειρά και τους έλεγα να ψάξουν για τα ονόματά τους, τα επώνυμά τους, τα πατρικά ονόματα των μητέρων τους. Και στο τέλος της ομιλίας, τους ρωτούσα, "Πόσοι βρήκαν ένα όνομα;" Και ποτέ δεν είχα λιγότερα από τα δύο-τρίτα του κοινού που σήκωναν το χέρι τους. Και τους έλεγα, "Ξέρετε κάτι; Αυτά τα μήλα προέρχονται από τους προγόνους σας και οι πρόγονοι σας τους έδωσαν τη μεγαλύτερη τιμή που θα μπορούσαν. Τους έδωσαν τα ονόματά τους. Τα άσχημα νέα είναι ότι έχουν εκλείψει. Τα καλά νέα είναι ότι το ένα-τρίτο από εσάς δεν σήκωσαν το χέρι τους. Το μήλο σας είναι ακόμα εκεί έξω. Βρείτε το. Σιγουρέψτε ότι δεν θα μπει στον κατάλογο."
I used to have a list of these extinct apples, and when I would go out and give a presentation, I would pass the list out in the audience. I wouldn't tell them what it was, but it was in alphabetical order, and I would tell them to look for their names, their family names, their mother's maiden name. And at the end of the speech, I would ask, "How many people have found a name?" And I never had fewer than two-thirds of an audience hold up their hand. And I said, "You know what? These apples come from your ancestors, and your ancestors gave them the greatest honor they could give them. They gave them their name. The bad news is they're extinct. The good news is a third of you didn't hold up your hand. Your apple's still out there. Find it. Make sure it doesn't join the list."
Συνεπώς, θέλω να σας πω ότι τα καλά νέα είναι πως το μήλο Φάουλερ υπάρχει ακόμα. Και υπάρχει ένα παλιό βιβλίο εδώ, από το οποίο θέλω να διαβάσω ένα κομμάτι. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1904. Ονομάζεται "Τα Μήλα της Νέας Υόρκης" και αυτός είναι ο δεύτερος τόμος. Όπως βλέπετε, είχαμε πολλά μήλα. Και το μήλο Φάουλερ περιγράφεται εδώ -- ελπίζω πως δεν σας εκπλήσσει -- ως, "ένα όμορφο φρούτο." (Γέλια) Δεν γνωρίζω εάν ονομάσαμε το μήλο ή εάν το μήλο ονόμασε εμάς, αλλά... Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, η περιγραφή συνεχίζει και λέει ότι, "δεν κατατάσσεται υψηλά ποιοτικώς, πάντως." Και τότε πρέπει να πάει ακόμα παραπέρα. Ακούγεται σαν να είναι γραμμένο από έναν παλιό δάσκαλό μου. "Καθώς μεγαλώνει στη Νέα Υόρκη, το φρούτο συνήθως δεν καταφέρνει να αναπτυχθεί κατάλληλα σε μέγεθος και ποιότητα και είναι, συνολικά, μη ικανοποιητικό."
So, I want to tell you that the piece of the good news is that the Fowler apple is still out there. And there's an old book back here, and I want to read a piece from it. This book was published in 1904. It's called "The Apples of New York" and this is the second volume. See, we used to have a lot of apples. And the Fowler apple is described in here -- I hope this doesn't surprise you -- as, "a beautiful fruit." (Laughter) I don't know if we named the apple or if the apple named us, but ... but, to be honest, the description goes on and it says that it "doesn't rank high in quality, however." And then he has to go even further. It sounds like it was written by an old school teacher of mine. "As grown in New York, the fruit usually fails to develop properly in size and quality and is, on the whole, unsatisfactory."
(Γέλια)
(Laughter)
Φαντάζομαι ότι υπάρχει ένα μάθημα εδώ και το μάθημα είναι: τότε γιατί να το σώσουμε; Δέχομαι αυτή την ερώτηση συνεχώς. Γιατί να μη σώσουμε μόνο το καλύτερο; Και υπάρχουν δύο απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Ένα θέμα είναι ότι δεν υπάρχει "το καλύτερο". Η καλύτερη ποικιλία του σήμερα είναι το γεύμα του αύριο για έντομα ή ζιζάνια ή ασθένειες. Το άλλο θέμα είναι ότι πιθανόν το μήλο Φάουλερ ή πιθανόν κάποια ποικιλία σιταριού που δεν συμφέρει οικονομικά τώρα να έχει αντοχή σε ασθένειες ή ζιζάνια ή κάποιο ποιοτικό χαρακτηριστικό που άλλοι καρποί δεν έχουν και που θα χρειαστούμε λόγω της κλιματικής αλλαγής. Συνεπώς δεν είναι απαραίτητο, ευτυχώς, το μήλο Φάουλερ να είναι το καλύτερο μήλο στον κόσμο. Είναι απλά αναγκαίο ή ενδιαφέρον πως ίσως έχει ένα καλό, μοναδικό χαρακτηριστικό. Και για το λόγο αυτό, οφείλουμε να το σώσουμε. Γιατί; Ως πρώτη ύλη, ως ένα χαρακτηριστικό που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στο μέλλον. Σκεφτείτε την ποικιλότητα ως κάτι που μας δίνει επιλογές. Και οι επιλογές, βεβαίως, είναι ακριβώς ότι χρειαζόμαστε σε μια εποχή κλιματικής αλλαγής.
And I guess there's a lesson to be learned here, and the lesson is: so why save it? I get this question all the time. Why don't we just save the best one? And there are a couple of answers to that question. One thing is that there is no such thing as a best one. Today's best variety is tomorrow's lunch for insects or pests or disease. The other thing is that maybe that Fowler apple or maybe a variety of wheat that's not economical right now has disease or pest resistance or some quality that we're going to need for climate change that the others don't. So it's not necessary, thank God, that the Fowler apple is the best apple in the world. It's just necessary or interesting that it might have one good, unique trait. And for that reason, we ought to be saving it. Why? As a raw material, as a trait we can use in the future. Think of diversity as giving us options. And options, of course, are exactly what we need in an era of climate change.
Θέλω να σας δείξω δύο διαφάνειες, αλλά, πρώτα, θέλω να σας πω ότι εργαζόμαστε στο Παγκόσμιο Ίδρυμα Ποικιλότητας Καρπών με ένα αριθμό επιστημόνων -- κυρίως στο Στάνφορντ και το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον -- για να απαντήσουμε στην ερώτηση: Τι πρόκειται να συμβεί στη γεωργία σε μια εποχή κλιματικής αλλαγής και ποιο είδος γνωρισμάτων και χαρακτηριστικών χρειαζόμαστε στους αγροτικούς μας καρπούς για να μπορέσουμε να προσαρμοστούμε σε αυτήν; Εν συντομία, η απάντηση είναι ότι στο μέλλον, σε πολλές χώρες, οι πλέον ψυχρές καλλιεργητικές περίοδοι θα είναι θερμότερες από οτιδήποτε αυτοί οι καρποί έχουν δει στο παρελθόν. Οι πλέον ψυχρές καλλιεργητικές περίοδοι στο μέλλον, θερμότερες από τις πλέον θερμές του παρελθόντος. Είναι η γεωργία προσαρμοσμένη σε αυτό; Δεν ξέρω. Μπορούν τα ψάρια να παίξουν πιάνο; Εάν η γεωργία δεν έχει αυτή την εμπειρία, πώς θα μπορούσε να έχει προσαρμοστεί;
I want to show you two slides, but first, I want to tell you that we've been working at the Global Crop Diversity Trust with a number of scientists -- particularly at Stanford and University of Washington -- to ask the question: What's going to happen to agriculture in an era of climate change and what kind of traits and characteristics do we need in our agricultural crops to be able to adapt to this? In short, the answer is that in the future, in many countries, the coldest growing seasons are going to be hotter than anything those crops have seen in the past. The coldest growing seasons of the future, hotter than the hottest of the past. Is agriculture adapted to that? I don't know. Can fish play the piano? If agriculture hasn't experienced that, how could it be adapted?
Τώρα, η υψηλότερη συγκέντρωση πτωχών και πεινασμένων ανθρώπων στον κόσμο, και ο τόπος όπου η κλιματική αλλαγή θα είναι, ειρωνικά, χειρότερη είναι η Νότια Ασία και η υπο-Σαχάρια Αφρική. Οπότε επέλεξα δύο παραδείγματα εδώ και θέλω να σας δείξω. Στο ιστόγραμμα που βλέπετε αυτή τη στιγμή, οι μπλε στήλες αντιπροσωπεύουν το ιστορικό εύρος θερμοκρασιών από τότε που έχουμε δεδομένα θερμοκρασίας. Και μπορείτε να δείτε ότι υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ μίας καλλιεργητικής περιόδου και κάποιας άλλης. Άλλες είναι ψυχρότερες, άλλες θερμότερες και αποτελούν μία κωδωνοειδή καμπύλη. Η υψηλότερη στήλη είναι η μέση θερμοκρασία για τον μεγαλύτερο αριθμό καλλιεργητικών περιόδων. Στο μέλλον, αργότερα σε αυτόν τον αιώνα, θα μοιάζει με την κόκκινη, εντελώς εκτός ορίων. Το αγροτικό σύστημα, και κυρίως, οι καρποί στα χωράφια της Ινδίας δεν έχουν ποτέ βιώσει κάτι τέτοιο ως τώρα.
Now, the highest concentration of poor and hungry people in the world, and the place where climate change, ironically, is going to be the worst is in South Asia and sub-Saharan Africa. So I've picked two examples here, and I want to show you. In the histogram before you now, the blue bars represent the historical range of temperatures, going back about far as we have temperature data. And you can see that there's some difference between one growing season and another. Some are colder, some are hotter and it's a bell shaped curve. The tallest bar is the average temperature for the most number of growing seasons. In the future, later this century, it's going to look like the red, totally out of bounds. The agricultural system and, more importantly, the crops in the field in India have never experienced this before.
Αυτή είναι η Νότια Αφρική. Ίδια ιστορία. Όμως το πλέον ενδιαφέρον πράγμα για τη Νότια Αφρική είναι ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε έως το 2070 για να παρουσιαστούν τα προβλήματα. Έως το 2030, εάν οι ποικιλίες αραβοσίτου ή καλαμποκιού, που είναι ο κυρίαρχος καρπός -- 50 τοις εκατό της τροφής στη Νότια Αφρική είναι ακόμα στα χωράφια -- το 2030, θα έχουμε μια πτώση 30 τοις εκατό στη παραγωγή αραβοσίτου λόγω της κλιματικής αλλαγής ήδη το 2030. 30 τοις εκατό μείωση παραγωγής, υπό το πλαίσιο του αυξανόμενου πληθυσμού, αυτό είναι τροφική κρίση. Είναι παγκόσμια εκ φύσεως. Θα παρακολουθήσουμε παιδιά να λιμοκτονούν στην τηλεόραση. Τώρα, ίσως να πείτε ότι 20 χρόνια είναι πολύ μακρυά. Είναι δύο κύκλοι παραγωγής για τον αραβόσιτο. Έχουμε δύο ζαριές για να τα καταφέρουμε. Πρέπει να φέρουμε στα χωράφια καρπούς έτοιμους για το [νέο] κλίμα, και πρέπει να το κάνουμε πολύ σύντομα.
Here's South Africa. The same story. But the most interesting thing about South Africa is we don't have to wait for 2070 for there to be trouble. By 2030, if the maize, or corn, varieties, which is the dominant crop -- 50 percent of the nutrition in Southern Africa are still in the field -- in 2030, we'll have a 30 percent decrease in production of maize because of the climate change already in 2030. 30 percent decrease of production in the context of increasing population, that's a food crisis. It's global in nature. We will watch children starve to death on TV. Now, you may say that 20 years is a long way off. It's two breeding cycles for maize. We have two rolls of the dice to get this right. We have to get climate-ready crops in the field, and we have to do that rather quickly.
Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε συντηρήσει. Έχουμε συλλέξει και συντηρήσει μεγάλη ποσότητα βιολογικής ποικιλότητας, αγροτικής ποικιλότητας, κυρίως σε μορφή σπόρου και την τοποθετήσαμε σε τράπεζες σπόρου, που είναι ένας φανταχτερός τρόπος αναφοράς σε καταψύκτη. Αν θες να συντηρήσεις σπόρους για μεγάλο διάστημα και αν θες να τους διαθέσεις σε γεωργούς και ερευνητές, τους αφυδατώνεις και τους καταψύχεις. Δυστυχώς, αυτές οι τράπεζες σπόρων είναι διεσπαρμένες σε κτήρια σε όλο τον κόσμο και είναι ευπαθείς. Καταστροφές έχουν συμβεί. Πρόσφατα χάσαμε την τράπεζα γονιδίων, την τράπεζα σπόρου σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Μπορείτε να μαντέψετε γιατί. Στη Ρουάντα, στα νησιά του Σολομώντα. Και επιπλέον, υπάρχουν απλώς καθημερινές καταστροφές που συμβαίνουν σε αυτά τα κτήρια, οικονομικά προβλήματα και κακοδιαχείριση και αστοχίες εξοπλισμού και κάθε τι άλλο και κάθε φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει, σημαίνει εξαφάνιση. Χάνουμε ποικιλότητα. Δεν αναφέρομαι σε απώλεια ποικιλότητας με τον ίδιο τρόπο που χάνει κανείς τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Μιλάω για απώλεια με τον ίδιο τρόπο που χάσαμε τους δεινόσαυρους, πραγματικά τους χάσαμε και δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ.
Now, the good news is that we have conserved. We have collected and conserved a great deal of biological diversity, agricultural diversity, mostly in the form of seed, and we put it in seed banks, which is a fancy way of saying a freezer. If you want to conserve seed for a long term and you want to make it available to plant breeders and researchers, you dry it and then you freeze it. Unfortunately, these seed banks are located around the world in buildings and they're vulnerable. Disasters have happened. In recent years we lost the gene bank, the seed bank in Iraq and Afghanistan. You can guess why. In Rwanda, in the Solomon Islands. And then there are just daily disasters that take place in these buildings, financial problems and mismanagement and equipment failures, and all kinds of things, and every time something like this happens, it means extinction. We lose diversity. And I'm not talking about losing diversity in the same way that you lose your car keys. I'm talking about losing it in the same way that we lost the dinosaurs: actually losing it, never to be seen again.
'Έτσι, κάποιοι από εμάς συναντηθήκαμε και αποφασίσαμε ότι, αρκετά ως εδώ και ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για αυτό, ότι χρειαζόμαστε μία εγκατάσταση που μπορεί πραγματικά να προστατέψει τη βιολογική ποικιλότητα -- ίσως όχι την πιο χαρισματική ποικιλότητα. Δεν κοιτάς στα μάτια ενός σπόρου καρότου με τον ίδιο τρόπο όπως ένα αρκουδάκι Πάντα, αλλά είναι πολύ σημαντική ποικιλότητα. Συνεπώς χρειαζόμαστε ένα πραγματικά ασφαλές μέρος και πήγαμε αρκετά βόρεια για να το βρούμε. Στο Σβάλμπαρντ, για την ακρίβεια. Αυτό είναι στο άνω τμήμα της ενδοχώρας της Νορβηγίας. Μπορείς να δεις τη Γροιλανδία από εκεί. Είναι 78 μοίρες βόρεια. Όσο πιο μακρυά μπορείς να φτάσεις πετώντας με τακτικό δρομολόγιο. Είναι ένα εξαιρετικά όμορφο τοπίο. Δεν μπορώ καν να ξεκινήσω να το περιγράψω. Είναι εξώκοσμο. Πανέμορφο. Εργαστήκαμε με τη Νορβηγική κυβέρνηση και με το ΝορΤζεν (NorGen), το Νορβηγικό Πρόγραμμα Γενετικών Πόρων, για να σχεδιάσουμε αυτή την εγκατάσταση. Αυτό που βλέπετε είναι η αντίληψη ενός καλλιτέχνη για την εγκατάσταση η οποία είναι χτισμένη σε ένα βουνό στο Σβάλμπαρντ. Η ιδέα για το Σβάλμπαρντ ήταν πως έχει κρύο, οπότε έχουμε εκ φύσεως θερμοκρασίες καταψύξεως. Αλλά είναι απομακρυσμένο. Απομακρυσμένο και προσβάσιμο συνεπώς είναι ασφαλές και δεν εξαρτόμαστε από μηχανική ψύξη.
So, a number of us got together and decided that, you know, enough is enough and we need to do something about that and we need to have a facility that can really offer protection for our biological diversity of -- maybe not the most charismatic diversity. You don't look in the eyes of a carrot seed quite in the way you do a panda bear, but it's very important diversity. So we needed a really safe place, and we went quite far north to find it. To Svalbard, in fact. This is above mainland Norway. You can see Greenland there. That's at 78 degrees north. It's as far as you can fly on a regularly scheduled airplane. It's a remarkably beautiful landscape. I can't even begin to describe it to you. It's otherworldly, beautiful. We worked with the Norwegian government and with the NorGen, the Norwegian Genetic Resources Program, to design this facility. What you see is an artist's conception of this facility, which is built in a mountain in Svalbard. The idea of Svalbard was that it's cold, so we get natural freezing temperatures. But it's remote. It's remote and accessible so it's safe and we don't depend on mechanical refrigeration.
Είναι περισσότερα από το όνειρο ενός καλλιτέχνη, είναι πλέον πραγματικότητα. Και η επόμενη εικόνα το δείχνει εκεί που βρίσκεται, στο Σβάλμπαρντ. Εδώ είναι η εμπρόσθια είσοδος της εγκατάστασης. Όταν ανοίγεις την εμπρόσθια είσοδο, αυτό είναι που αντικρίζεις. Είναι πολύ απλό. Είναι μια τρύπα στο έδαφος. Είναι ένα τούνελ, μέσα στο οποίο πηγαίνεις, σμιλεμένο σε συμπαγή βράχο, για περίπου 130 μέτρα. Υπάρχουν δύο πόρτες ασφαλείας, οπότε δεν θα το δείτε ακριβώς έτσι. Όταν φτάσεις στο πίσω μέρος, βρίσκεσαι σε μια περιοχή που είναι πραγματικά η αγαπημένη μου. Γιατί; Το αντιμετωπίζω ως ένα είδος καθεδρικού ναού. Και ξέρω πως αυτό με χαρακτηρίζει λίγο ως σπασίκλα, αλλά... (Γέλια) Κάποιες από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής μου έχουν ξοδευτεί ... (Γέλια) σε αυτό το μέρος.
This is more than just an artist's dream, it's now a reality. And this next picture shows it in context, in Svalbard. And here's the front door of this facility. When you open up the front door, this is what you're looking at. It's pretty simple. It's a hole in the ground. It's a tunnel, and you go into the tunnel, chiseled in solid rock, about 130 meters. There are now a couple of security doors, so you won't see it quite like this. Again, when you get to the back, you get into an area that's really my favorite place. I think of it as sort of a cathedral. And I know that this tags me as a bit of a nerd, but ... (Laughter) Some of the happiest days of my life have been spent ... (Laughter) in this place there.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Εάν περπατούσατε μέσα σε ένα από αυτά τα δωμάτια, θα βλέπατε αυτό. Δεν είναι πολύ συναρπαστικό, αλλά αν ξέρεις τι βρίσκεται εκεί, είναι αρκετά συγκινητικό. Έχουμε πλέον περίπου 425.000 δείγματα μοναδικών ποικιλιών καρπών. Υπάρχουν περίπου 70.000 δείγματα διαφορετικών ποικιλιών ρυζιού σε αυτή την εγκατάσταση, αυτή την στιγμή. Σε περίπου μισό χρόνο από τώρα θα έχουμε πάνω από μισό εκατομμύριο δείγματα. Πηγαίνουμε για πάνω από ένα εκατομμύριο και, κάποια μέρα, θα έχουμε δείγματα -- περίπου 500 σπόρους -- από κάθε ποικιλία γεωργικού καρπού που μπορεί να αποθηκευθεί παγωμένος σε αυτή την εγκατάσταση. Αυτό είναι ένα σύστημα ασφαλείας για την παγκόσμια γεωργία. Είναι ένα σύστημα ασφαλείας για όλες τις τράπεζες σπόρων. Η αποθήκευση είναι δωρεάν. Λειτουργεί ως θυρίδα ασφαλείας. Το βουνό και η εγκατάσταση ανήκουν στη Νορβηγία, αλλά οι σπόροι ανήκουν στους καταθέτες. Και αν συμβεί κάτι, μπορούν να επιστρέψουν και να τους πάρουν. Σε αυτή την εικόνα βλέπετε την εθνική συλλογή των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και ενός διεθνούς ινστιτούτου από τη Συρία.
If you were to walk into one of these rooms, you would see this. It's not very exciting, but if you know what's there, it's pretty emotional. We have now about 425,000 samples of unique crop varieties. There's 70,000 samples of different varieties of rice in this facility right now. About a year from now, we'll have over half a million samples. We're going up to over a million, and someday we'll basically have samples -- about 500 seeds -- of every variety of agricultural crop that can be stored in a frozen state in this facility. This is a backup system for world agriculture. It's a backup system for all the seed banks. Storage is free. It operates like a safety deposit box. Norway owns the mountain and the facility, but the depositors own the seed. And if anything happens, then they can come back and get it. This particular picture that you see shows the national collection of the United States, of Canada, and an international institution from Syria.
Νομίζω είναι ενδιαφέρον πως αυτή η εγκατάσταση, είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να φανταστώ πια όπου χώρες, κυριολεκτικά, κάθε χώρα στον κόσμο -- διότι έχουμε καρπούς από κάθε χώρα στον κόσμο -- όλες οι χώρες του κόσμου έχουν συναντηθεί για να κάνουν κάτι που είναι μακροπρόθεσμο, βιώσιμο και θετικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο που συνέβη κατ' αυτό τον τρόπο, όσο ζω.
I think it's interesting in that this facility, I think, is almost the only thing I can think of these days where countries, literally, every country in the world -- because we have seeds from every country in the world -- all the countries of the world have gotten together to do something that's both long term, sustainable and positive. I can't think of anything else that's happened in my lifetime that way.
Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια και να σας πω ότι έχω μια λύση για την κλιματική αλλαγή, την υδατική κρίση. Η αγροτική παραγωγή ξοδεύει 70 τοις εκατό των προμηθειών πόσιμου νερού παγκοσμίως. Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια και να σας πω ότι υπάρχει λύση για αυτά τα πράγματα ή την ενεργειακή κρίση ή την παγκόσμια πείνα ή την ειρήνη εν μέσω συγκρούσεων. Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια και να σας πω ότι έχω μια απλή λύση για αυτά, αλλά μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια και να σας πω ότι δεν μπορούμε να λύσουμε αυτά τα προβλήματα, αν δεν έχουμε ποικιλότητα καρπών. Σας προκαλώ να σκεφτείτε μία αποτελεσματική, αποδοτική, βιώσιμη λύση στην κλιματική αλλαγή, εάν δεν έχουμε ποικιλομορφία καρπών. Διότι, κυριολεκτικά, εάν η γεωργία δεν προσαρμοστεί στην κλιματική αλλαγή, δεν θα προσαρμοστούμε κι εμείς. Και εάν οι καρποί δεν προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή, ούτε η γεωργία θα προσαρμοστεί, ούτε κι εμείς.
I can't look you in the eyes and tell you that I have a solution for climate change, for the water crisis. Agriculture takes 70 percent of fresh water supplies on earth. I can't look you in the eyes and tell you that there is such a solution for those things, or the energy crisis, or world hunger, or peace in conflict. I can't look you in the eyes and tell you that I have a simple solution for that, but I can look you in the eyes and tell you that we can't solve any of those problems if we don't have crop diversity. Because I challenge you to think of an effective, efficient, sustainable solution to climate change if we don't have crop diversity. Because, quite literally, if agriculture doesn't adapt to climate change, neither will we. And if crops don't adapt to climate change, neither will agriculture, neither will we.
Συνεπώς, αυτό δεν είναι κάτι απλά όμορφο και ωραίο που κάνουμε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα ήθελαν αυτή η ποικιλότητα να υπάρχει μόνο για την αξίας της ύπαρξής της. Είναι, συμφωνώ, ένα ωραίο πράγμα. Αλλά είναι και αναγκαίο. Συνεπώς, τελείως ρεαλιστικά, πιστεύω ότι πρέπει, ως διεθνής κοινότητα, να οργανωθούμε για να ολοκληρώσουμε αυτό το εγχείρημα. Το Παγκόσμιο Χρηματοκιβώτιο Σπόρων του Σβάλμπαρντ είναι ένα υπέροχο δώρο που η Νορβηγία και άλλοι μας έδωσαν, αλλά δεν είναι η πλήρης απάντηση. Πρέπει να συλλέξουμε την εναπομείνασα ποικιλομορφία που υπάρχει εκεί έξω. Πρέπει να την αποθηκεύσουμε σε καλές τράπεζες σπόρου, που μπορούν να προσφέρουν αυτούς τους σπόρους στους ερευνητές μελλοντικά. Πρέπει να την ταξινομήσουμε. Είναι μια βιβλιοθήκη της ζωής, αλλά τώρα θα μπορούσα να πω πως δεν έχουμε τον κατάλογό της. Και πρέπει να την υποστηρίξουμε οικονομικά.
So, this is not something pretty and nice to do. There are a lot of people who would love to have this diversity exist just for the existence value of it. It is, I agree, a nice thing to do. But it's a necessary thing to do. So, in a very real sense, I believe that we, as an international community, should get organized to complete the task. The Svalbard Global Seed Vault is a wonderful gift that Norway and others have given us, but it's not the complete answer. We need to collect the remaining diversity that's out there. We need to put it into good seed banks that can offer those seeds to researchers in the future. We need to catalog it. It's a library of life, but right now I would say we don't have a card catalog for it. And we need to support it financially.
Η μεγάλη μου ιδέα είναι ότι ενώ είναι κοινότυπο να σκεφτόμαστε να επιχορηγήσουμε ένα μουσείο τέχνης ή μια πανεπιστημιακή έδρα, θα έπρεπε πραγματικά να σκεφτόμαστε να επιχορηγήσουμε το σιτάρι. 30 εκατομμύρια δολάρια επιχορήγησης θα φρόντιζαν να διατηρήσουμε δια παντός όλη την ποικιλότητα σιταριού. Οπότε πρέπει να σκεφτόμαστε λίγο με αυτούς τους όρους.
My big idea would be that while we think of it as commonplace to endow an art museum or endow a chair at a university, we really ought to be thinking about endowing wheat. 30 million dollars in an endowment would take care of preserving all the diversity in wheat forever. So we need to be thinking a little bit in those terms.
Και η τελική μου σκέψη είναι ότι, βεβαίως, συντηρώντας σιτάρι, ρύζι, πατάτες και άλλους καρπούς, πιθανόν, πολύ απλά, να καταλήξουμε να σώζουμε τους εαυτούς μας.
And my final thought is that we, of course, by conserving wheat, rice, potatoes, and the other crops, we may, quite simply, end up saving ourselves.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)