In the next 18 minutes, I'm going to take you on a journey. And it's a journey that you and I have been on for many years now, and it began some 50 years ago, when humans first stepped off our planet. And in those 50 years, not only did we literally, physically set foot on the moon, but we have dispatched robotic spacecraft to all the planets -- all eight of them -- and we have landed on asteroids, we have rendezvoused with comets, and, at this point in time, we have a spacecraft on its way to Pluto, the body formerly known as a planet. And all of these robotic missions are part of a bigger human journey: a voyage to understand something, to get a sense of our cosmic place, to understand something of our origins, and how Earth, our planet, and we, living on it, came to be.
U narednih 18 minuta, povešću vas na putovanje. Vi i ja smo na tom smo putovanju već mnogo godina; ono je otpočelo pre nekih 50 godina, kada su ljudi prvi put kročili van naše planete. Tokom tih 50 godina, ne samo da smo bukvalno kročili na Mesec, već smo i poslali robotske svemirske letelice do svih planeta -- njih osam -- takođe smo sleteli na asteroide, ostvarili kontakt sa kometama, a trenutno imamo i letelicu na putu ka Plutonu, svemirskom telu ranije znanom kao planeta. Ove robotske misije su deo većeg ljudskog putovanja; putovanja ka razumevanju nečega, smisla našeg mesta u kosmosu, ka razumevanju našeg porekla, i toga kako je nastala naša planeta, Zemlja, i mi, koji na njoj živimo.
And of all the places in the solar system that we might go to and search for answers to questions like this, there's Saturn. And we have been to Saturn before -- we visited Saturn in the early 1980s -- but our investigations of Saturn have become far more in-depth in detail since the Cassini spacecraft, traveling across interplanetary space for seven years, glided into orbit around Saturn in the summer of 2004, and became at that point the farthest robotic outpost that humanity had ever established around the Sun.
Od svih mesta u Sunčevom sistemu do kojih bismo mogli otići u potrazi za odgovorima na ovakva pitanja, izdvaja se Saturn. Bili smo do Saturna i ranije -- posetili smo ga ranih osamdesetih -- ali su naša istraživanja Saturna postala mnogo opsežnija i detaljnija od kako je svemirska letelica Kasini, putujući kroz interplanetarni prostor tokom sedam godina, ušla u orbitu oko Saturna, u leto 2004. godine, i postala, u tom trenutku, najdalja robotska stanica koju je čovečanstvo ikada postavilo oko Sunca.
Now, the Saturn system is a rich planetary system. It offers mystery, scientific insight and obviously splendor beyond compare, and the investigation of this system has enormous cosmic reach. In fact, just studying the rings alone, we stand to learn a lot about the discs of stars and gas that we call the spiral galaxies. And here's a beautiful picture of the Andromeda Nebula, which is our closest, largest spiral galaxy to the Milky Way. And then, here's a beautiful composite of the Whirlpool Galaxy, taken by the Hubble Space Telescope.
Saturnov sistem je bogat planetarni sistem. Nudi misteriju, naučni uvid i, očigledno, lepotu bez premca; istraživanje ovog sistema je od ogromnog kosmološkog značaja. Zapravo, samo kroz proučavanje njegovih prstenova možemo mnogo naučiti o diskovima zvezda i gasa koje nazivamo spiralnim galaksijama. Ovo je prelepa fotografija magline Andromeda, Mlečnom Putu najbliže i najveće spiralne galaksije. A ovo je prelepa kompozitna fotografija galaksije Vrtlog, koju je uslikao svemirski teleskop Habl.
So the journey back to Saturn is really part of and is also a metaphor for a much larger human voyage to understand the interconnectedness of everything around us, and also how humans fit into that picture. And it pains me that I can't tell you all that we have learned with Cassini. I can't show you all the beautiful pictures that we've taken in the last two and a half years, because I simply don't have the time. So I'm going to concentrate on two of the most exciting stories that have emerged out of this major exploratory expedition that we are conducting around Saturn, and have been for the past two and a half years.
Tako da je put do Saturna zapravo deo -- i u isto vreme metafora za -- mnogo veće kosmičko putovanje, čiji je cilj razumevanje međusobne povezanosti svega oko nas, i toga kako se ljudi uklapaju u celu tu sliku. Boli me što vam ne mogu reći sve što smo naučili preko Kasinija -- što vam ne mogu pokazati sve prelepe fotografije koje smo uslikali tokom poslednje dve i po godine, jer, jednostavno, nemam dovoljno vremena. Zato ću se koncentrisati na dve najzanimljivije priče koje su rezultat ove velike istraživačke ekspedicije koju trenutno izvodimo oko Saturna, koju smo izvodili protekle dve i po godine.
Saturn is accompanied by a very large and diverse collection of moons. They range in size from a few kilometers across to as big across as the U.S. Most of the beautiful pictures we've taken of Saturn, in fact, show Saturn in accompaniment with some of its moons. Here's Saturn with Dione, and then, here's Saturn showing the rings edge-on, showing you just how vertically thin they are, with the moon Enceladus. Now, two of the 47 moons that Saturn has are standouts.
Saturn okružuje velika i raznolika kolekcija meseca. Njihov prečnik je od nekoliko kilometara do veličine Sjedinjenih Država. Neke od najlepših fotografija Saturna koje smo uslikali, zapravo pokazuju Saturn u pratnji nekih od njegovih meseca. Ovo je Saturn sa Dionom, a ovo je Saturn sa svojim prstenovima, gde možete videti koliko su oni zapravo tanki, u pratnji meseca Encelad. Dva od 47 meseca koje Saturn poseduje se izdvajaju.
And those are Titan and Enceladus. Titan is Saturn's largest moon, and, until Cassini had arrived there, was the largest single expanse of unexplored terrain that we had remaining in our solar system. And it is a body that has long intrigued people who've watched the planets. It has a very large, thick atmosphere, and in fact, its surface environment was believed to be more like the environment we have here on the Earth, or at least had in the past, than any other body in the solar system. Its atmosphere is largely molecular nitrogen, like you are breathing here in this room, except that its atmosphere is suffused with simple organic materials like methane and propane and ethane. And these molecules high up in the atmosphere of Titan get broken down, and their products join together to make haze particles. This haze is ubiquitous. It's completely global and enveloping Titan. And that's why you cannot see down to the surface with our eyes in the visible region of the spectrum.
A ta dva su Titan i Encelad. Titan je Saturnov drugi po veličini mesec, i, dok Kasini nije stigla do njega, predstavljao je najveću pojedinačnu neistraženu teritoriju koja je preostala u Sunčevom sistemu. To je nebesko telo koje je dugo intrigiralo ljude koji su posmatrali planete. Ima vrlo veliku, gustu atmosferu i dugo se mislilo da je okruženje na njegovoj površini sličnije onome koje imamo ovde na Zemlji, ili koje smo makar nekada imali, nego okruženje bilo kog drugog nebeskog tela u Sunčevom sistemu. Njegova atmosfera se mahom sastoji od azota, poput onog koji udišemo u ovoj prostoriji, osim što je njegova atmosfera ispunjena i prostim organskim materijalima, poput metana, propana i etana. Ovi molekuli, visoko u Titanovoj atmosferi, se razgrađuju, a zatim međusobno spajaju u čestice izmaglice. Ova izmaglica je sveobuhvatna; u potpunosti prekriva Titan. Zbog toga ne možete videti njegovu površinu u vidljivom delu spektra, ljudskim očima.
But these haze particles, it was surmised, before we got there with Cassini, over billions and billions of years, gently drifted down to the surface and coated the surface in a thick organic sludge. So like the equivalent, the Titan equivalent, of tar, or oil, or what -- we didn't know what. But this is what we suspected. And these molecules, especially methane and ethane, can be liquids at the surface temperatures of Titan. And so it turns out that methane is to Titan what water is to the Earth. It's a condensable in the atmosphere, and so recognizing this circumstance brought to the fore a whole world of bizarre possibilities. You can have methane clouds, OK, and above those clouds, you have this hundreds of kilometers of haze, which prevent any sunlight from getting to the surface. The temperature at the surface is some 350 degrees below zero Fahrenheit.
Pre nego što je tamo stigla Kasini, nagađalo se da ove čestice izmaglice, tokom milijardi i milijardi godina, polako padaju do površine, i obavijaju je u sloj gustog organskog mulja. Nešto poput Titanovog ekvivalenta katrana ili ulja -- nismo tačno znali čega. To smo pretpostavljali. Na površinskoj temperaturi Titana ovi molekuli, naročito metan i etan, mogu biti u tečnom stanju. Ispostavilo se da je metan za Titan ono što je voda za Zemlju. Kondenzuje se u atmosferi. Prepoznavanje ove okolnosti dovelo je u prvi plan čitav jedan svet bizarnih mogućnosti. Recimo, moguće je da postoje oblaci metana, a iznad ovih oblaka na hiljade kilometara izmaglice koja sprečava sunčevu svetlost u prodiranju do površine. Temperatura na površini je nekih 215 stepeni Celzijusa ispod nule.
But despite that cold, you could have rain falling down on the surface of Titan. And doing on Titan what rain does on the Earth: it carves gullies; it forms rivers and cataracts; it can create canyons; it can pool in large basins and craters. It can wash the sludge off high mountain peaks and hills, down into the lowlands. So stop and think for a minute. Try to imagine what the surface of Titan might look like. It's dark. High noon on Titan is as dark as deep earth twilight on the Earth. It's cold, it's eerie, it's misty, it might be raining, and you might be standing on the shores of Lake Michigan brimming with paint thinner. (Laughter)
Ali, uprkos ovolikoj hladnoći, moguće je da na površini Titana pada kiša, i da čini ono što kiša čini na Zemlji -- stvara jaruge, formira reke i vodopade. Ona može stvarati kanjone, ili se skupljati u velikim basenima i kraterima. Može da spere mulj sa visokih planinskih i brdskih vrhova dole u nizije. Zastanite na trenutak i razmislite o tome. Pokušajte da zamislite kako bi površina Titana mogla da izgleda. Mračno je -- podne na Titanu je mračno poput najmračnijeg sumraka na Zemlji. Hladno je, jezivo, maglovito, možda pada kiša, a vi možda stojite na obali jezera Mičigen iz kojeg isparava razređivač.
That is the view that we had of the surface of Titan before we got there with Cassini, and I can tell you that what we have found on Titan, though it is not the same in detail, is every bit as fascinating as that story is. And for us, it has been like -- the Cassini people -- it has been like a Jules Verne adventure come true. As I said, it has a thick, extensive atmosphere. This is a picture of Titan, backlit by the Sun, with the rings as a beautiful backdrop. And yet another moon there -- I don't even know which one it is. It's a very extensive atmosphere. We have instruments on Cassini which can see down to the surface through this atmosphere, and my camera system is one of them. And we have taken pictures like this. And what you see is bright and dark regions, and that's about as far as it got for us. It was so mystifying: we couldn't make out what we were seeing on Titan. When you look closer at this region, you start to see things like sinuous channels -- we didn't know. You see a few round things. This, we later found out, is, in fact, a crater, but there are very few craters on the surface of Titan, meaning it's a very young surface. And there are features that look tectonic. They look like they've been pulled apart. Whenever you see anything linear on a planet, it means there's been a fracture, like a fault. And so it's been tectonically altered.
Ovo je predstava površine Titana kakvu smo imali pre nego što je tamo došla Kasini, i mogu vam reći da je ono što smo pronašli na Titanu, iako ne do detalja isto, podjednako fascinantno kao ova priča. Za nas, ljude pri misiji Kasini, to je bilo poput avanture Žila Verna koja se ostvarila. Kao što rekoh, Titan je okružen gustim atmosferskim slojem. Ovo je fotografija Titana, obasjana Suncemu iza, kao i sa njegovim prstenovima u pozadini. Ovde je još jedan mesec -- ne znam čak ni koji je u pitanju. Atmosfera je vrlo široka. Na Kasiniju imamo instrumente pomoću kojih možemo da vidimo površinu kroz ovu atmosferu; moja kamera je jedan od njih. Uslikali smo fotografije poput ove. Ono što vidite jesu svetli i tamni regioni -- to je bilo sve što smo mogli da vidimo. Bilo je tako mistično -- nismo mogli da shvatimo šta to gledamo na Titanu. Ako pogledate ovu regiju malo bliže, možete videti nešto poput krivudavih kanala, ili nečeg sličnog. Vidite nekoliko okruglih stvari. Ovo je, kako smo kasnije saznali, krater, a na površini Titana ima jako malo kratera, što znači da je u pitanju vrlo mlada površina. Postoje i odlike koje izgledaju tektonski. Kao da su se razdvojile jedna od druge. Kada god vidite nešto pravolinijsko na planeti, to znači da je došlo do frakture, poput raseda. Znači, došlo je do tektonske promene.
But we couldn't make sense of our images, until, six months after we got into orbit, an event occurred that many have regarded as the highlight of Cassini's investigation of Titan. And that was the deployment of the Huygens probe, the European-built Huygens probe that Cassini had carried for seven years across the solar system. We deployed it to the atmosphere of Titan, it took two and a half hours to descend, and it landed on the surface. And I just want to emphasize how significant an event this is. This is a device of human making, and it landed in the outer solar system for the first time in human history. It is so significant that, in my mind, this was an event that should have been celebrated with ticker tape parades in every city across the U.S. and Europe, and sadly, that wasn't the case. (Laughter).
Ali, nismo mogli da shvatimo šta je na fotografijama, sve dok se šest meseci nakon ulaska u orbitu nije dogodilo nešto što su mnogi okarakterisali kao vrhunac Kasinijevog istraživanja Titana -- postavljanje sonde Hajgens, sonde razvijene u Evropi, koju je Kasini nosila sedam godina kroz Sunčev sistem. Postavili smo je u Titanovoj atmosferi, i trebalo joj je dva i po sata da se spusti i sleti do površine. Želela bih da naglasim koliko je značajan ovakav događaj. U pitanju je sprava koju je napravio čovek, a koja je sletela u spoljni Sunčev sistem, po prvi put u istoriji čovečanstva. Po mom mišljenju, ovaj događaj je bio toliko značajan da je trebalo da bude proslavljen paradama u svakom gradu u Sjedinjenim Državama i Evropi, što, nažalost, nije bio slučaj. (Smeh)
It was significant for another reason. This is an international mission, and this event was celebrated in Europe, in Germany, and the celebratory presentations were given in English accents, and American accents, and German accents, and French and Italian and Dutch accents. It was a moving demonstration of what the words "united nations" are supposed to mean: a true union of nations joined together in a colossal effort for good. And, in this case, it was a massive undertaking to explore a planet, and to come to understand a planetary system that, for all of human history, had been unreachable, and now humans had actually touched it. So it was -- I mean, I'm getting goose bumps just talking about it. It was a tremendously emotional event, and it's something that I will personally never forget, and you shouldn't either. (Applause).
Bio je značajan i zbog još jednog razloga. Ovo je međunarodna misija, i ovaj je događaj proslavljen u Evropi, u Nemačkoj, gde su govornici davali prezentacije engleskim akcentom, američkim i nemačkim akcentom, francuskim, italijanskim i holandskim akcentom. To je bila dirljiva predstava onoga što bi reči "Ujedinjene Nacije" zapravo trebalo da predstavljaju: pravu zajednicu nacija, udruženih u ogromnom naporu za opšte dobro. U ovom slučaju, u pitanju je bio masivan zadatak istraživanja planete i razumevanja planetarnog sistema koji je, kroz ljudsku istoriju, bio nedostupan, i kome su sada ljudi zapravo prišli. Tako da je u pitanju bio -- ježim se i dok govorim o tome, bio je to neverovatno emotivan događaj, nešto što, lično, neću nikada zaboraviti, a ni vi ne bi trebalo. (Aplauz)
But anyway, the probe took measurements of the atmosphere on the way down, and it also took panoramic pictures. And I can't tell you what it was like to see the first pictures of Titan's surface from the probe. And this is what we saw. And it was a shocker, because it was everything we wanted those other pictures taken from orbit to be. It was an unambiguous pattern, a geological pattern. It's a dendritic drainage pattern that can be formed only by the flow of liquids. And you can follow these channels and you can see how they all converge. And they converge into this channel here, which drains into this region. You are looking at a shoreline. Was this a shoreline of fluids? We didn't know. But this is somewhat of a shoreline.
Bilo kako bilo, sonda je izvršila merenja atmosfere dok se spuštala, a takođe je uslikala i panorame. Ne mogu vam objasniti kako je to bilo, videti prve fotografije površine Titana koje je napravila sonda. Evo šta smo videli. Ovo nas je šokiralo, jer je bilo sve što smo želeli da one ranije slike iz orbite budu. Radi se o nedvosmislenom, geološkom obrascu. Ovo je obrazac dendritske drenaže, koju može formirati jedino tok tečnosti. Možete pratiti ove kanale i videti kako se oni spajaju. Spajaju se u ovaj kanal ovde, koji otiče u ovaj region. Trenutno gledate u obalu. Da li je ovo obala tečnosti? Nismo znali. Ali, ovo je nešto što podseća na obalu.
This picture is taken at 16 kilometers. This is the picture taken at eight kilometers, OK? Again, the shoreline. Okay, now, 16 kilometers, eight kilometers -- this is roughly an airline altitude. If you were going to take an airplane trip across the U.S., you would be flying at these altitudes. So, this is the picture you would have at the window of Titanian Airlines as you fly across the surface of Titan. (Laughter)
Ova fotografija je uslikana na visini od 16 kilometara. Ovo je fotografija uslikana na visini od osam kilometara. Ponovo vidimo obalu. Dakle, šesnaest kilometara, osam kilometara -- otprilike kao visina avionskog leta. Ukoliko bi putovali avionom preko Sjedinjenih Država, leteli biste na ovim visinama. Ovo je ono što biste videli kroz prozor leta Titan Erlajnsa dok letite preko površine Titana. (Smeh)
And then finally, the probe came to rest on the surface, and I'm going to show you, ladies and gentlemen, the first picture ever taken from the surface of a moon in the outer solar system. And here is the horizon, OK? These are probably water ice pebbles, yes? (Applause). And obviously, it landed in one of these flat, dark regions and it didn't sink out of sight. So it wasn't fluid that we landed in. What the probe came down in was basically the Titan equivalent of a mud flat. This is an unconsolidated ground that is suffused with liquid methane. And it's probably the case that this material has washed off the highlands of Titan through these channels that we saw, and has drained over billions of years to fill in low-lying basins. And that is what the Huygens probe landed in.
Zatim se, konačno, sonda spustila na površinu, i ono što ću vam pokazati, dame i gospodo, jesu prve fotografije ikada snimljene sa površine meseca u spoljnom Sunčevom sistemu. Ovo je horizont, u redu? A ovo su verovatno komadi leda. (Aplauz) Očigledno, sonda je sletela u jedan od ovih ravnih, tamnih regiona i nije potonula -- znači, nismo sleteli u neku tečnost. Ono u šta je sonda sletela je, u suštini, Titanov ekvivalent blata. To je rastresito tlo, ispunjeno tečnim metanom. Ovaj materijal se najverovatnije sprao sa visija na Titanu kroz kanale koje smo ranije videli, i, tokom milijardi godina, punio je basene u nizijama. U to je sletela sonda Hajgens.
But still, there was no sign in our images, or even in the Huygens' images, of any large, open bodies of fluids. Where were they? It got even more puzzling when we found dunes. OK, so this is our movie of the equatorial region of Titan, showing these dunes. These are dunes that are 100 meters tall, separated by a few kilometers, and they go on for miles and miles and miles. There's hundreds, up to a 1,000 or 1,200 miles of dunes. This is the Saharan desert of Titan. It's obviously a place which is very dry, or you wouldn't get dunes.
Ipak, na našim fotografijama, čak ni u onima koje je načinila sonda Hajgens, nije bilo znakova velikih basena tečnosti. Gde su oni bili? Sve je postalo još čudnije kada smo otkrili dine. U redu, ovo je naš snimak regiona oko ekvatora na Titanu, koji pokazuje dine. Ove su dine visoke oko 100 metara, nekoliko kilometara odvojene jedna od druge, a pružaju se kilometrima i kolometrima. Na stotine, oko 1,600 ili 2,000 kilometara dina. Ovo je Titanova verzija pustinje Sahara. Očigledno je reč o mestu koje je vrlo suvo, jer, inače, ne biste imali dine.
So again, it got puzzling that there were no bodies of fluid, until finally, we saw lakes in the polar regions. And there is a lake scene in the south polar region of Titan. It's about the size of Lake Ontario. And then, only a week and a half ago, we flew over the north pole of Titan and found, again, we found a feature here the size of the Caspian Sea. So it seems that the liquids, for some reason we don't understand, or during at least this season, are apparently at the poles of Titan. And I think you would agree that we have found Titan is a remarkable, mystical place. It's exotic, it's alien, but yet strangely Earth-like, and having Earth-like geological formations and a tremendous geographical diversity, and is a fascinating world whose only rival in the solar system for complexity and richness is the Earth itself.
Ponovo, bilo je vrlo čudno što nismo našli basene tečnosti, sve dok, konačno, nismo uočili jezera u polarnim regijama. Ovo je fotografija jezera u južnoj polarnoj regiji Titana. Otprilike je veličine jezera Ontario. A onda smo, pre samo nedelju i po, preleteli preko Titanovog severnog pola, i ponovo pronašli oblast veličine Kaspijskog mora. Tako da se čini da su tečnosti, iz nekog nama nepoznatog razloga, na polovima Titana, ili je to makar slučaj u ovo doba godine. Mislim da ćete se složiti da ono što smo pronašli na Titanu pokazuje da je reč o neverovatnom, mističnom mestu. To je egzotičan, tuđinski svet, koji je ipak sličan Zemlji, koji poseduje geološke formacije slične onima na Zemlji i neverovatnu geografsku raznolikost; to je fascinantan svet, koga po kompleksnosti i bogatstvu u Sunčevom sistemu može nadmašiti jedino planeta Zemlja.
And so now we go onto Enceladus. Enceladus is a small moon, it's about a tenth the size of Titan. And you can see it here next to England, just to show you the size. This is not meant to be a threat. (Laughter). And Enceladus is very white, it's very bright, and its surface is obviously wrecked with fractures. It is a very geologically active body. But the mother lode of discoveries on Enceladus was found at the south pole -- and we're looking at the south pole here -- where we found this system of fractures. And they're a different color because they're a different composition. They are coated. These fractures are coated with organic materials. Moreover, this whole, entire region, the south polar region, has elevated temperatures. It's the hottest place on the planet, on the body. That's as bizarre as finding that the Antarctic on the Earth is hotter than the tropics.
Zatim smo stigli do Encelada. Encelad je mali mesec, deset puta manji od Titana -- ovde ga možete videti u poređenju sa Engleskom. Ovo je samo kako bismo ilustrovali veličinu; nije nikakva pretnja. (Smeh) Encelad je vrlo beo, vrlo svetao mesec, čija je površina očigledno prepuna fraktura; reč je o vrlo geološki aktivnom nebeskom telu. Ali, glavno otkriće na Enceladu ima veze sa njegovim južnim polom -- koji ovde vidimo -- tamo je otkriven ovaj sistem fraktura. One su drugačije boje jer su drugačijeg sastava. Obložene su. Ove frakture su obložene organskim materijalima. Šta više, čitava regija južnog pola ima povišene temperature. To je najtoplije mesto na ovom nebeskom telu. To je podjednako bizarno koliko i kada bismo otkrili da je na Antarktiku toplije nego li u tropskim predelima.
And then, when we took additional pictures, we discovered that from these fractures are issuing jets of fine, icy particles extending hundreds of miles into space. And when we color-code this image, to bring out the faint light levels, we see that these jets feed a plume that, in fact, we see, in other images, goes thousands of miles into the space above Enceladus. My team and I have examined images like this, and like this one, and have thought about the other results from Cassini. And we have arrived at the conclusion that these jets may be erupting from pockets of liquid water under the surface of Enceladus.
A zatim smo, kada smo uslikali dodatne fotografije, otkrili da iz ovih fraktura pršte mlazevi finih čestica leda, koje se izbacuju stotinama milja u svemir. Kada ovu fotografiju kodiramo po bojama, da bismo istakli delove sa slabim svetlom, vidimo da ovi mlazevi stvaraju veliki stub, koji se, kao što vidimo na drugim fotografijama, prostire hiljadama milja u svemir iznad Encelada. Moj tim i ja smo ispitali fotografije poput ove, ili ove, i puno razmišljali o drugim rezultatima sa Kasinija. Došli smo do zaključka da je moguće da ovi mlazevi izviru iz džepova punih tečne vode, koje se nalaze ispod površine Encelada.
So we have, possibly, liquid water, organic materials and excess heat. In other words, we have possibly stumbled upon the holy grail of modern day planetary exploration, or in other words, an environment that is potentially suitable for living organisms. And I don't think I need to tell you that the discovery of life elsewhere in our solar system, whether it be on Enceladus or elsewhere, would have enormous cultural and scientific implications. Because if we could demonstrate that genesis had occurred not once, but twice, independently, in our solar system, then that means, by inference, it has occurred a staggering number of times throughout the universe and its 13.7 billion year history.
ž Drugim rečima, moguće je da smo nabasali na Sveti gral modernog planetarnog istraživanja. Na okolinu koja je teorijski pogodna za razvoj živih organizama. Mislim da vam ne moram reći da bi otkriće života drugde u našem Sunčevom sistemu, bilo to na Enceladu ili negde drugde, imalo ogromne kulturne i naučne implikacije. Jer, ako bismo mogli dokazati da se nastanak života dogodio ne jednom, već dva puta, nezavisno, u našem Sunčevom sistemu, to bi, logički gledano, značilo da se on dogodio neverovatan broj puta svuda u Univerzumu, tokom njegove istorije duge 13.7 milijardi godina.
Right now, Earth is the only planet still that we know is teeming with life. It is precious, it is unique, it is still, so far, the only home we've ever known. And if any of you were alert and coherent during the 1960s -- and we'd forgive you, if you weren't, OK -- you would remember this very famous picture taken by the Apollo 8 astronauts in 1968. It was the first time that Earth was imaged from space, and it had an enormous impact on our sense of place in the universe, and our sense of responsibility for the protection of our own planet.
Za sada je Zemlja jedina planeta za koju znamo da buja od života. Dragocena je, jedinstvena, i dalje jedini dom koji poznajemo. Ako je bilo ko od vas bio na oprezu i razumno razmišljao tokom 60ih -- a opraštamo vam ako niste bili, OK -- setićete se ove, vrlo poznate, fotografije, koju su uslikali astronauti Apola VIII, 1968. godine. To je prvi put da je Zemlja slikana iz svemira, što je imalo ogromni uticaj na svest o našem mestu u Univerzumu, i na osećaj odgovornosti za zaštitu i očuvanje naše planete.
Well, we on Cassini have taken an equivalent first, a picture that no human eye has ever seen before. It is a total eclipse of the Sun, seen from the other side of Saturn. And in this impossibly beautiful picture, you see the main rings backlit by the Sun, you see the refracted image of the Sun and you see this ring created, in fact, by the exhalations of Enceladus. But as if that weren't brilliant enough, we can spot, in this beautiful image, sight of our own planet, cradled in the arms of Saturn's rings.
Pa, mi sa misije Kasini smo po prvi put uslikali nešto slično, fotografiju onoga što nijedno ljudsko oko nikada ranije nije videlo. Reč je o potpunom pomračenju Sunca, viđenom sa druge strane Saturna. Na ovoj neopisivo lepoj fotografiji vidimo glavne prstenove obasjane Suncem u pozadini, ž i ovaj prsten, koji je, zapravo, stvorilo izbacivanje čestica sa Encelada. Ali, kao da to nije dovoljno sjajno, na ovoj prelepoj fotografiji možemo videti i našu planetu, kako leži u rukama Saturnovih prstenova.
Now, there is something deeply moving about seeing ourselves from afar, and capturing the sight of our little, blue-ocean planet in the skies of other worlds. And that, and the perspective of ourselves that we gain from that, may be, in the end, the finest reward that we earn from this journey of discovery that started half a century ago. And thank you very much. (Applause)
Postoji nešto vrlo dirljivo u prizoru nas samih sa velike daljine, i slikanju naše male, plave, okeanske planete kroz nebesa drugih svetova. To osećanje i perspektiva o nama koju kroz njega dobijamo, može, na kraju krajeva, biti najveća nagrada koju ćemo steći na ovom putovanju otkrivanja, koje je započelo pre pola veka. Hvala vam puno. (Aplauz)