In the next 18 minutes, I'm going to take you on a journey. And it's a journey that you and I have been on for many years now, and it began some 50 years ago, when humans first stepped off our planet. And in those 50 years, not only did we literally, physically set foot on the moon, but we have dispatched robotic spacecraft to all the planets -- all eight of them -- and we have landed on asteroids, we have rendezvoused with comets, and, at this point in time, we have a spacecraft on its way to Pluto, the body formerly known as a planet. And all of these robotic missions are part of a bigger human journey: a voyage to understand something, to get a sense of our cosmic place, to understand something of our origins, and how Earth, our planet, and we, living on it, came to be.
De volgende 18 minuten neem ik jullie mee op reis. We zijn met ons allen al vele jaren onderweg op die reis. Ze begon ongeveer 50 jaar geleden, toen mensen voor het eerst onze planeet verlieten. In die 50 jaar hebben we niet alleen letterlijk, fysiek voet gezet op de maan, maar we hebben ook gerobotiseerde ruimtetuigen naar alle planeten gestuurd -- alle acht -- en we zijn geland op asteroïden, we hebben kometen benaderd, en op dit moment hebben we een ruimteschip dat op weg is naar Pluto, het hemellichaam dat we vroeger een planeet noemden. Al deze gerobotiseerde missies zijn deel van een grotere menselijke reis: een queeste om iets te begrijpen, om een begrip van onze plaats in de kosmos te krijgen, om iets te begrijpen over onze oorsprong, en hoe de Aarde, onze planeet, en wij, die er op leven, zijn ontstaan.
And of all the places in the solar system that we might go to and search for answers to questions like this, there's Saturn. And we have been to Saturn before -- we visited Saturn in the early 1980s -- but our investigations of Saturn have become far more in-depth in detail since the Cassini spacecraft, traveling across interplanetary space for seven years, glided into orbit around Saturn in the summer of 2004, and became at that point the farthest robotic outpost that humanity had ever established around the Sun.
Van alle plaatsen in het zonnestelsel waar we naartoe kunnen om te zoeken naar antwoorden voor dit soort vragen, is er Saturnus. We zijn al naar Saturnus geweest -- we hebben Saturnus in de vroege jaren '80 bezocht -- maar ons onderzoek rond Saturnus is veel dieper en gedetailleerder geworden sinds de Cassini-ruimtesonde die 7 jaar door de interplanetaire ruimte heeft gereisd, die in de zomer van 2004 in een baan rond Saturnus gleed, en op dat moment de verste gerobotiseerde buitenpost werd die die mensheid ooit heeft gevestigd rond de zon.
Now, the Saturn system is a rich planetary system. It offers mystery, scientific insight and obviously splendor beyond compare, and the investigation of this system has enormous cosmic reach. In fact, just studying the rings alone, we stand to learn a lot about the discs of stars and gas that we call the spiral galaxies. And here's a beautiful picture of the Andromeda Nebula, which is our closest, largest spiral galaxy to the Milky Way. And then, here's a beautiful composite of the Whirlpool Galaxy, taken by the Hubble Space Telescope.
Nu, het systeem van Saturnus is een rijk planetair systeem. Het biedt mysterie, wetenschappelijk inzicht en uiteraard ongeziene pracht. Het onderzoek van dit stelsel heeft een enorme kosmische reikwijdte. In feite kunnen we alleen al door de ringen te bestuderen, heel wat leren over de schijven van sterren en gas die we spiraalvormige sterrenstelsels noemen. Hier is een foto van de Andromedanevel, het spiraalvormige sterrenstelsel dat het dichtste tegen de Melkweg staat. Hier is een mooi composiet van de Draaikolknevel, gefotografeerd door de Hubble-ruimtetelescoop.
So the journey back to Saturn is really part of and is also a metaphor for a much larger human voyage to understand the interconnectedness of everything around us, and also how humans fit into that picture. And it pains me that I can't tell you all that we have learned with Cassini. I can't show you all the beautiful pictures that we've taken in the last two and a half years, because I simply don't have the time. So I'm going to concentrate on two of the most exciting stories that have emerged out of this major exploratory expedition that we are conducting around Saturn, and have been for the past two and a half years.
De reis terug naar Saturnus is deel van -- en is ook een metafoor voor -- een veel grootsere menselijke reis om de interconnectie tussen alles rond ons te begrijpen, en hoe mensen in dat plaatje passen. Ik vind het erg dat ik jullie niet alles kan vertellen dat we met Cassini hebben geleerd. Ik kan jullie niet alle mooie foto's laten zien die we genomen hebben in de laatste tweeënhalf jaar, want ik heb er gewoon de tijd niet voor. Dus ga ik me concentreren op twee van de meest opwindende verhalen die voortgekomen zijn uit deze grote verkenningsexpeditie die we uitvoeren rond Saturnus, nu al tweeënhalf jaar.
Saturn is accompanied by a very large and diverse collection of moons. They range in size from a few kilometers across to as big across as the U.S. Most of the beautiful pictures we've taken of Saturn, in fact, show Saturn in accompaniment with some of its moons. Here's Saturn with Dione, and then, here's Saturn showing the rings edge-on, showing you just how vertically thin they are, with the moon Enceladus. Now, two of the 47 moons that Saturn has are standouts.
Saturnus wordt begeleid door een heel grote en diverse collectie manen. Hun grootte gaat van enkele kilometers diameter tot een diameter zo groot als de VS. De meeste van de mooie foto's die we van Saturnus genomen hebben, tonen Saturnus samen met enkele van zijn manen. Hier is Saturnus met Dione, en dan hier Saturnus zijn ringen in zijaanzicht, waardoor je goed kan zien hoe dun ze zijn, naast de maan Enceladus. Nu, twee van de 47 manen van Saturnus zijn bijzonder.
And those are Titan and Enceladus. Titan is Saturn's largest moon, and, until Cassini had arrived there, was the largest single expanse of unexplored terrain that we had remaining in our solar system. And it is a body that has long intrigued people who've watched the planets. It has a very large, thick atmosphere, and in fact, its surface environment was believed to be more like the environment we have here on the Earth, or at least had in the past, than any other body in the solar system. Its atmosphere is largely molecular nitrogen, like you are breathing here in this room, except that its atmosphere is suffused with simple organic materials like methane and propane and ethane. And these molecules high up in the atmosphere of Titan get broken down, and their products join together to make haze particles. This haze is ubiquitous. It's completely global and enveloping Titan. And that's why you cannot see down to the surface with our eyes in the visible region of the spectrum.
Dat zijn Titan en Enceladus. Titan is de grootste maan van Saturnus, en tot Cassini daar aankwam, was het de grootste oppervlakte in onverkend terrein die we nog hadden in ons zonnestelsel. Dit hemellichaam heeft de mensen die de planeten observeerden, lang geïntrigeerd. Het heeft een grote, dikke atmosfeer. Men geloofde dat de omgeving op de oppervlakte meer leek op de omstandigheden hier op aarde -- tenminste, in het verleden -- dan welk ander hemellichaam ook in het zonnestelsel. De atmosfeer is voornamelijk moleculaire stikstof, zoals jullie hier inademen in deze ruimte, met de uitzondering dat de atmosfeer gemengd is met eenvoudige organische stoffen zoals methaan en propaan en ethaan. Deze molecules, hoog in de atmosfeer van Titan, breken af, en de producten hiervan vormen samen mistdeeltjes. Deze mist is overal aanwezig, overal op de oppervlakte en helemaal rond Titan. Daarom kunnen we de oppervlakte niet zien met onze ogen in de zichtbare zone van het spectrum.
But these haze particles, it was surmised, before we got there with Cassini, over billions and billions of years, gently drifted down to the surface and coated the surface in a thick organic sludge. So like the equivalent, the Titan equivalent, of tar, or oil, or what -- we didn't know what. But this is what we suspected. And these molecules, especially methane and ethane, can be liquids at the surface temperatures of Titan. And so it turns out that methane is to Titan what water is to the Earth. It's a condensable in the atmosphere, and so recognizing this circumstance brought to the fore a whole world of bizarre possibilities. You can have methane clouds, OK, and above those clouds, you have this hundreds of kilometers of haze, which prevent any sunlight from getting to the surface. The temperature at the surface is some 350 degrees below zero Fahrenheit.
Deze mistdeeltjes -- zo veronderstelde men voor we aankwamen met Cassini -- waren over miljarden en miljarden jaren zachtjes naar de oppervlakte gezakt en hadden de oppervlakte bedekt met een dik organisch slijk. Zoiets als het equivalent op Titan van teer, of olie, of wat -- we wisten niet wat. Maar dit is wat we verwachtten. Deze molecules, vooral methaan en ethaan, kunnen vloeibaar zijn bij de oppervlaktetemperaturen van Titan. Zo blijkt dat methaan voor Titan is wat water is op Aarde. Het condenseert in de atmosfeer, en dus herkenden we in deze omstandigheden een hele wereld vol bizarre mogelijkheden. Je kan methaanwolken hebben, en boven deze wolken heb je honderden kilometer mist die er voor zorgen dat er geen zonlicht op de oppervlakte valt. De temperatuur op de oppervlakte is ongeveer -212 graden Celsius.
But despite that cold, you could have rain falling down on the surface of Titan. And doing on Titan what rain does on the Earth: it carves gullies; it forms rivers and cataracts; it can create canyons; it can pool in large basins and craters. It can wash the sludge off high mountain peaks and hills, down into the lowlands. So stop and think for a minute. Try to imagine what the surface of Titan might look like. It's dark. High noon on Titan is as dark as deep earth twilight on the Earth. It's cold, it's eerie, it's misty, it might be raining, and you might be standing on the shores of Lake Michigan brimming with paint thinner. (Laughter)
Ondanks die koude kan het regenen op de oppervlakte van Titan. Omdat regen op Titan doet wat regen op Aarde doet, graaft hij kloven, hij vormt rivieren en watervallen. Hij kan canyons vormen, kan poelen vormen in grote bassins en kraters. Hij kan het slijk van hoge bergpieken en heuvels afwassen en naar lagere gebieden spoelen. Dus stop en denk even na. Probeer je in te beelden hoe de oppervlakte van Titan eruit kan zien. Het is donker -- volle middag op Titan is even donker als de donkerste schemering op aarde. Het is koud, eng, mistig, het zou kunnen regenen, en je zou kunnen staan aan de waterkant van Lake Michigan, vol verfverdunner.
That is the view that we had of the surface of Titan before we got there with Cassini, and I can tell you that what we have found on Titan, though it is not the same in detail, is every bit as fascinating as that story is. And for us, it has been like -- the Cassini people -- it has been like a Jules Verne adventure come true. As I said, it has a thick, extensive atmosphere. This is a picture of Titan, backlit by the Sun, with the rings as a beautiful backdrop. And yet another moon there -- I don't even know which one it is. It's a very extensive atmosphere. We have instruments on Cassini which can see down to the surface through this atmosphere, and my camera system is one of them. And we have taken pictures like this. And what you see is bright and dark regions, and that's about as far as it got for us. It was so mystifying: we couldn't make out what we were seeing on Titan. When you look closer at this region, you start to see things like sinuous channels -- we didn't know. You see a few round things. This, we later found out, is, in fact, a crater, but there are very few craters on the surface of Titan, meaning it's a very young surface. And there are features that look tectonic. They look like they've been pulled apart. Whenever you see anything linear on a planet, it means there's been a fracture, like a fault. And so it's been tectonically altered.
Dat is hoe we ons de oppervlakte van Titan voorstelden voor we daar geraakten met Cassini. Ik kan jullie vertellen wat we gevonden hebben op Titan. Ook al is het niet even gedetailleerd, het is even fascinerend als dat verhaal. Voor ons -- voor Cassini-ploeg -- was het als een avontuur van Jules Verne dat waarheid werd. Zoals ik zei heeft Titan een dikke, omvangrijke atmosfeer. Dit is een foto van Titan met de zon erop, met de ringen als mooie achtergrond. En nog een andere maan hier -- Ik weet zelfs niet welke het is. Het is een heel omvangrijke atmosfeer. We hebben op Cassini instrumenten die naar het oppervlak kunnen kijken door deze atmosfeer, en mijn camerasysteem is daar één van. We hebben foto's genomen zoals deze. Wat je ziet zijn lichte en donkere regio's. Dat was ongeveer het maximum dat we bereikten. Het was zo mysterieus -- we konden niet uitmaken wat we zagen op Titan. Als je van dichter naar deze regio kijkt, begin je dingen te zien zoals kronkelende kanalen, we wisten het niet. Je ziet een paar ronde dingen. Dit is, zoals we later ontdekten, in feite een krater, maar er zijn heel weinig kraters op het oppervlak van Titan, wat wil zeggen dat het een jong oppervlak is. Er zijn landschapskenmerken die er tektonisch uitzien. Ze zien eruit alsof ze uit elkaar getrokken zijn. Wanneer je iets lineairs ziet op een planeet, betekent dat dat er een breuk is geweest, zoals een breuklijn. Dus is het tektonisch veranderd.
But we couldn't make sense of our images, until, six months after we got into orbit, an event occurred that many have regarded as the highlight of Cassini's investigation of Titan. And that was the deployment of the Huygens probe, the European-built Huygens probe that Cassini had carried for seven years across the solar system. We deployed it to the atmosphere of Titan, it took two and a half hours to descend, and it landed on the surface. And I just want to emphasize how significant an event this is. This is a device of human making, and it landed in the outer solar system for the first time in human history. It is so significant that, in my mind, this was an event that should have been celebrated with ticker tape parades in every city across the U.S. and Europe, and sadly, that wasn't the case. (Laughter).
Maar we begrepen onze beelden niet goed, totdat, zes maanden nadat we in een baan waren geraakt, er iets gebeurde dat velen zien als het hoogtepunt van Cassini's onderzoek van Titan. Dat was het inzetten van de Huygenssonde, de in Europa gebouwde Huygenssonde die Cassini zeven jaar lang door het zonnestelsel had vervoerd. We lieten ze los in de atmosfeer van Titan. Ze deed 2,5 uur over de afdaling, en ze landde op het oppervlak. Ik wil gewoon benadrukken hoe significant deze gebeurtenis is. Dit is een toestel, door mensen gemaakt. Het landde aan de rand van ons zonnestelsel, voor het eerst in de geschiedenis van de mens. Het is zo belangrijk dat, naar mijn mening, het een gebeurtenis was die we hadden moeten vieren met parades in elke stad in de VS en in Europa, en spijtig genoeg is dat niet gebeurd. (Gelach).
It was significant for another reason. This is an international mission, and this event was celebrated in Europe, in Germany, and the celebratory presentations were given in English accents, and American accents, and German accents, and French and Italian and Dutch accents. It was a moving demonstration of what the words "united nations" are supposed to mean: a true union of nations joined together in a colossal effort for good. And, in this case, it was a massive undertaking to explore a planet, and to come to understand a planetary system that, for all of human history, had been unreachable, and now humans had actually touched it. So it was -- I mean, I'm getting goose bumps just talking about it. It was a tremendously emotional event, and it's something that I will personally never forget, and you shouldn't either. (Applause).
Het was belangrijk om een andere reden. Dit is een internationale missie, en deze gebeurtenis werd gevierd in Europa, in Duitsland. De presentaties om het te vieren werden gegeven met Engelse accenten en Amerikaanse accenten en Duitse accenten en Franse en Italiaanse en Nederlandse accenten. Het was een ontroerende demonstratie van wat de woorden "Verenigde Naties" moeten beteken: een ware unie van naties die samen werken in een kolossale inspanning voor het goede. In dit geval was dat een gigantische onderneming om een planeet te verkennen en om een planetair systeem te leren begrijpen dat in heel de menselijke geschiedenis onbereikbaar was geweest, en nu hadden mensen het echt aangeraakt. Dus het was -- ik bedoel, ik krijg kippenvel gewoon door erover te praten, het was een ontzettend emotionele gebeurtenis, en het is iets dat ik persoonlijk nooit zal vergeten, en jullie beter ook niet. (Applaus).
But anyway, the probe took measurements of the atmosphere on the way down, and it also took panoramic pictures. And I can't tell you what it was like to see the first pictures of Titan's surface from the probe. And this is what we saw. And it was a shocker, because it was everything we wanted those other pictures taken from orbit to be. It was an unambiguous pattern, a geological pattern. It's a dendritic drainage pattern that can be formed only by the flow of liquids. And you can follow these channels and you can see how they all converge. And they converge into this channel here, which drains into this region. You are looking at a shoreline. Was this a shoreline of fluids? We didn't know. But this is somewhat of a shoreline.
De sonde deed metingen in de atmosfeer onderweg naar beneden, en ze nam ook panoramische foto's. Ik kan jullie niet vertellen hoe het was om de eerste foto's te zien van het oppervlak van Titan van de sonde. Dit is wat we zagen. Het was een schok, want het was alles wat we hadden verwacht van de andere foto's die vanuit een baan genomen waren. Het was een duidelijk patroon, een geologisch patroon. Het is een dendritisch aflooppatroon dat enkel kan ontstaan door de loop van vloeistoffen. Je kan deze kanalen volgen en je kan zien hoe ze allemaal samenkomen. Ze komen allemaal samen in dit kanaal, dat uitloopt in deze regio. Jullie zien een kustlijn. Was het een kustlijn van vloeistoffen? We wisten het niet. Maar dit heeft iets van een kustlijn.
This picture is taken at 16 kilometers. This is the picture taken at eight kilometers, OK? Again, the shoreline. Okay, now, 16 kilometers, eight kilometers -- this is roughly an airline altitude. If you were going to take an airplane trip across the U.S., you would be flying at these altitudes. So, this is the picture you would have at the window of Titanian Airlines as you fly across the surface of Titan. (Laughter)
Deze foto is genomen op 16 kilometer. Dit is de foto genomen op 8 kilometer, OK? Opnieuw, de kustlijn. Oké, nu 16 kilometer, 8 kilometer -- dit is ongeveer de hoogte van een passagiersvlucht. Als je een vliegtuigreis zou maken door de VS, dan zou je op deze hoogte vliegen. Dus dit is een foto die je zou kunnen nemen uit het raam van Titanian Airlines terwijl je over het oppervlak van Titan vliegt. (Gelach)
And then finally, the probe came to rest on the surface, and I'm going to show you, ladies and gentlemen, the first picture ever taken from the surface of a moon in the outer solar system. And here is the horizon, OK? These are probably water ice pebbles, yes? (Applause). And obviously, it landed in one of these flat, dark regions and it didn't sink out of sight. So it wasn't fluid that we landed in. What the probe came down in was basically the Titan equivalent of a mud flat. This is an unconsolidated ground that is suffused with liquid methane. And it's probably the case that this material has washed off the highlands of Titan through these channels that we saw, and has drained over billions of years to fill in low-lying basins. And that is what the Huygens probe landed in.
En dan, uiteindelijk, landde de sonde op de oppervlakte. Dames en heren, ik ga jullie nu de eerste foto tonen van het oppervlak van een maan in het buitenste zonnestelsel. Hier is de horizon. Dit zijn waarschijnlijk waterijskeitjes. (Applaus) Ze is duidelijk geland in een van deze platte, donkere gebieden en ze is niet weggezonken. Dus we zijn niet in vloeistof geland. Waar de sonde landde, was in feite het equivalent op Titan van een moddervlakte. Dit is onvaste grond, gemengd met vloeibaar methaan. Waarschijnlijk is dit materiaal van de hooglanden van Titan afgespoeld langs de kanalen die we zagen, en heeft het gedurende miljarden jaren lager gelegen bekkens gevuld. Daarin is de Huygenssonde geland.
But still, there was no sign in our images, or even in the Huygens' images, of any large, open bodies of fluids. Where were they? It got even more puzzling when we found dunes. OK, so this is our movie of the equatorial region of Titan, showing these dunes. These are dunes that are 100 meters tall, separated by a few kilometers, and they go on for miles and miles and miles. There's hundreds, up to a 1,000 or 1,200 miles of dunes. This is the Saharan desert of Titan. It's obviously a place which is very dry, or you wouldn't get dunes.
Maar toch, er was in onze beelden, noch in die van Huygens, een teken van grote, open massa's van vloeistoffen. Waar waren ze? Het werd nog vreemder toen we duinen vonden. OK, dus dit is ons filmpje van het gebied rond de evenaar van Titan, waarin je deze duinen kan zien. Dit zijn duinen die 100 meter hoog zijn, en een paar kilometer uit elkaar liggen. Ze zijn kilometers en kilometers en kilometers uitgestrekt. Er zijn honderden, tot zelfs 1600 à 1900 kilometer duinen. Dit is de Sahara van Titan. Het is duidelijk een plek die erg droog is, anders zou je er geen duinen krijgen.
So again, it got puzzling that there were no bodies of fluid, until finally, we saw lakes in the polar regions. And there is a lake scene in the south polar region of Titan. It's about the size of Lake Ontario. And then, only a week and a half ago, we flew over the north pole of Titan and found, again, we found a feature here the size of the Caspian Sea. So it seems that the liquids, for some reason we don't understand, or during at least this season, are apparently at the poles of Titan. And I think you would agree that we have found Titan is a remarkable, mystical place. It's exotic, it's alien, but yet strangely Earth-like, and having Earth-like geological formations and a tremendous geographical diversity, and is a fascinating world whose only rival in the solar system for complexity and richness is the Earth itself.
Dus, opnieuw, het was vreemd dat er geen vloeistofmassa's waren, tot we uiteindelijk meren zagen in de poolgebieden. Er is een meerlandschap in het zuidpoolgebied van Titan. Het is ongeveer de grootte van Lake Ontario. En toen, maar anderhalve week geleden, vlogen we over de noordpool van Titan en we vonden, weer, een meer van de grootte van de Kaspische Zee. Dus het ziet ernaar uit dat de vloeistoffen, om een reden die we niet begrijpen, of tenminste in dit seizoen, blijkbaar op de polen van Titan zitten. Ik denk dat jullie net zoals wij vinden dat Titan een bijzondere, mystieke plaats is. Het is exotisch, buitenaards, maar lijkt toch op een vreemde manier op de Aarde, met Aardachtige geologische formaties en een ongelofelijke geografische diversiteit. Het is een fascinerende wereld, wiens enige rivaal in het zonnestelsel, wat betreft complexiteit en rijkheid, de Aarde zelf is.
And so now we go onto Enceladus. Enceladus is a small moon, it's about a tenth the size of Titan. And you can see it here next to England, just to show you the size. This is not meant to be a threat. (Laughter). And Enceladus is very white, it's very bright, and its surface is obviously wrecked with fractures. It is a very geologically active body. But the mother lode of discoveries on Enceladus was found at the south pole -- and we're looking at the south pole here -- where we found this system of fractures. And they're a different color because they're a different composition. They are coated. These fractures are coated with organic materials. Moreover, this whole, entire region, the south polar region, has elevated temperatures. It's the hottest place on the planet, on the body. That's as bizarre as finding that the Antarctic on the Earth is hotter than the tropics.
Dus nu gaan we verder met Enceladus. Enceladus is een kleine maan, ongeveer een tiende van Titan, en je kan ze hier zien naast Engeland. Gewoon om jullie de grootte te laten zien; dit is niet bedoeld als een bedreiging. (Gelach) Encaladus is heel wit, heel licht, en het oppervlak is duidelijk vernield door breuken. Het is een geologisch zeer actief hemellichaam. Maar de belangrijkste ontdekkingen op Enceladus werden gedaan op de zuidpool -- en we kijken hier naar de zuidpool -- waar we dit systeem van breuken vonden. Ze zijn verschillend in kleur omdat ze een verschillende samenstelling hebben. Ze zijn bedekt. Deze breuken zijn bedekt met organische materialen. Bovendien, in deze hele regio, het zuidpoolgebied, zijn er hogere temperaturen. Het is de warmste plaats op de planeet, op het hemellichaam. Dat is net zo bizar als ontdekken dat Antarctica op aarde warmer is dan de tropen.
And then, when we took additional pictures, we discovered that from these fractures are issuing jets of fine, icy particles extending hundreds of miles into space. And when we color-code this image, to bring out the faint light levels, we see that these jets feed a plume that, in fact, we see, in other images, goes thousands of miles into the space above Enceladus. My team and I have examined images like this, and like this one, and have thought about the other results from Cassini. And we have arrived at the conclusion that these jets may be erupting from pockets of liquid water under the surface of Enceladus.
Toen we bijkomende foto's maakten, ontdekten we dat uit deze breuken fonteinen van fijne ijsdeeltjes komen die honderden mijlen ver in de ruimte komen. Als we dit beeld kleurcoderen om het zwakste licht zichtbaar te maken, zien we dat deze fonteinen een pluim voeden die, zoals we in andere beelden zien, duizenden mijlen ver in de ruimte boven Enceladus reikt. Mijn team en ik hebben deze beelden bestudeerd, en andere zoals dit, en dachten aan de andere resultaten van Cassini. We zijn tot de conclusie gekomen dat deze fonteinen misschien uitbarsten uit pockets met vloeibaar water onder het oppervlak van Enceladus.
So we have, possibly, liquid water, organic materials and excess heat. In other words, we have possibly stumbled upon the holy grail of modern day planetary exploration, or in other words, an environment that is potentially suitable for living organisms. And I don't think I need to tell you that the discovery of life elsewhere in our solar system, whether it be on Enceladus or elsewhere, would have enormous cultural and scientific implications. Because if we could demonstrate that genesis had occurred not once, but twice, independently, in our solar system, then that means, by inference, it has occurred a staggering number of times throughout the universe and its 13.7 billion year history.
Dus we hebben, misschien, vloeibaar water, organische materie en overtollige warmte. Met andere woorden, we hebben misschien de Heilige Graal van de moderne planetaire verkenning gevonden. Of met andere woorden, een milieu dat misschien geschikt is voor levende organismen. Ik denk dat ik jullie niet hoef te vertellen dat de ontdekking van leven ergens anders in ons zonnestelsel, of het nu op Enceladus is of ergens anders, enorme gevolgen zou hebben op cultureel en wetenschappelijk vlak. Want als we konden aantonen dat Genesis niet één, maar twee keer op onafhankelijke manier was gebeurd in ons zonnestelsel, dan betekent dat, bijgevolg, dat het een ongelofelijk aantal keer is gebeurd in het heelal en in zijn 13,7 miljard jarige geschiedenis.
Right now, Earth is the only planet still that we know is teeming with life. It is precious, it is unique, it is still, so far, the only home we've ever known. And if any of you were alert and coherent during the 1960s -- and we'd forgive you, if you weren't, OK -- you would remember this very famous picture taken by the Apollo 8 astronauts in 1968. It was the first time that Earth was imaged from space, and it had an enormous impact on our sense of place in the universe, and our sense of responsibility for the protection of our own planet.
Op dit moment is de Aarde nog steeds de enige planeet waar leven gedijt. Ze is kostbaar, uniek, het is nog steeds, tot nu toe, de enige thuis die we ooit gekend hebben. Als iemand van jullie alert en coherent was tijdens de jaren '60 --- we zouden het jullie vergeven als dat niet zo was, OK -- dan zouden jullie zich deze heel beroemde foto herinneren die door de astronauten van Apollo VIII genomen werd in 1968. Het was de eerste keer dat men zich de Aarde kon voorstellen vanuit de ruimte, en dat had een enorme impact op onze zin voor plaats in het universum, en op onze zin voor verantwoordelijkheid voor de bescherming van onze planeet.
Well, we on Cassini have taken an equivalent first, a picture that no human eye has ever seen before. It is a total eclipse of the Sun, seen from the other side of Saturn. And in this impossibly beautiful picture, you see the main rings backlit by the Sun, you see the refracted image of the Sun and you see this ring created, in fact, by the exhalations of Enceladus. But as if that weren't brilliant enough, we can spot, in this beautiful image, sight of our own planet, cradled in the arms of Saturn's rings.
Wel, wij hebben met Cassini een gelijkaardige eerste foto genomen, een foto die geen menselijk oog ooit eerder gezien heeft. Het is een volledige zonsverduistering, gezien van de andere zijde van Saturnus. Op deze ongelofelijk mooie foto kan je de hoofdringen zien terwijl de zon er op valt, je ziet het weerkaatste beeld van de zon en je ziet deze ring die in feite is gemaakt door het uitademen van Enceladus. Maar alsof dat nog niet genoeg was, kunnen we in dit mooie beeld ook onze eigen planeet zien, die in de armen van de ringen van Saturnus ligt.
Now, there is something deeply moving about seeing ourselves from afar, and capturing the sight of our little, blue-ocean planet in the skies of other worlds. And that, and the perspective of ourselves that we gain from that, may be, in the end, the finest reward that we earn from this journey of discovery that started half a century ago. And thank you very much. (Applause)
Nu, er is iets dat ons diep raakt als we onszelf van zo ver zien, en als we onze kleine-blauwe-oceaanplaneet zien in de hemel van een andere wereld. Het perspectief op onszelf dat we daar uit halen, zou uiteindelijk de beste beloning kunnen zijn die we halen uit deze ontdekkingsreis die een halve eeuw geleden startte. Hartelijk bedankt. (Applaus)