In the next 18 minutes, I'm going to take you on a journey. And it's a journey that you and I have been on for many years now, and it began some 50 years ago, when humans first stepped off our planet. And in those 50 years, not only did we literally, physically set foot on the moon, but we have dispatched robotic spacecraft to all the planets -- all eight of them -- and we have landed on asteroids, we have rendezvoused with comets, and, at this point in time, we have a spacecraft on its way to Pluto, the body formerly known as a planet. And all of these robotic missions are part of a bigger human journey: a voyage to understand something, to get a sense of our cosmic place, to understand something of our origins, and how Earth, our planet, and we, living on it, came to be.
Во следните 18 минути ќе ве понесам на едно патување. Ова патување трае веќе со години, а започна пред околу 50 години, кога човекот за прв пат ја напушти Земјата. Во тие 50 години, не само што буквално физички стапнавме на Месечината, туку испративме и роботизирани вселенски летала до сите планети, - осум на број - се спуштивме на астероиди, пресретнавме комети, а во моментов имаме и вселенско летало на пат кон Плутон - објектот кој порано го нарекувавме планета. Сите овие роботизирани мисии се дел од една поголема одисеја на човекот, стремеж да се одгатне нешто, да го откриеме нашето место во Универзумот, да го разбереме нашето потекло и тоа како Земјата, нашата планета, и ние, како живи суштества на неа, сме создадени.
And of all the places in the solar system that we might go to and search for answers to questions like this, there's Saturn. And we have been to Saturn before -- we visited Saturn in the early 1980s -- but our investigations of Saturn have become far more in-depth in detail since the Cassini spacecraft, traveling across interplanetary space for seven years, glided into orbit around Saturn in the summer of 2004, and became at that point the farthest robotic outpost that humanity had ever established around the Sun.
Едно од местата во Сончевиот систем каде би можеле да одиме во потрага по одговор на овие прашања е Сатурн. И порано сме биле на Сатурн, го посетивме во почетокот на 80-тите, но нашите истражувања таму станаа потемелни и подетални откако леталото Касини, патувајќи низ меѓупланетарниот простор цели седум години, се постави во орбита околу Сатурн летото 2004-та, и стана, во тој момент, најдалечната роботизирана станица која човекот ја поставил во орбита околу Сонцето.
Now, the Saturn system is a rich planetary system. It offers mystery, scientific insight and obviously splendor beyond compare, and the investigation of this system has enormous cosmic reach. In fact, just studying the rings alone, we stand to learn a lot about the discs of stars and gas that we call the spiral galaxies. And here's a beautiful picture of the Andromeda Nebula, which is our closest, largest spiral galaxy to the Milky Way. And then, here's a beautiful composite of the Whirlpool Galaxy, taken by the Hubble Space Telescope.
Сатурновиот систем е еден богат планетарен систем. Нуди мистерија, можности за научни откритија и, секако, прекрасен поглед. Истражувањето на овој систем има огромно космичко значење. Всушност, проучувајќи ги само прстените можеме да научиме многу за дисковите од ѕвезди и гасови кои ги нарекуваме спирални галаксии. Еве една убава фотографија на Андромеда, најголемата спирална галаксија во близина на Млечниот Пат. Еве еден прекрасен мозаик од галаксијата Вртлог (Whirlpool), направен од вселенскиот телескоп Хабл.
So the journey back to Saturn is really part of and is also a metaphor for a much larger human voyage to understand the interconnectedness of everything around us, and also how humans fit into that picture. And it pains me that I can't tell you all that we have learned with Cassini. I can't show you all the beautiful pictures that we've taken in the last two and a half years, because I simply don't have the time. So I'm going to concentrate on two of the most exciting stories that have emerged out of this major exploratory expedition that we are conducting around Saturn, and have been for the past two and a half years.
Значи, патувањето кон Сатурн е дел од, но воедно и метафора за, многу поголемата човекова одисеја да разбере како нештата околу нас се меѓусебно поврзани и како луѓето се вклопуваат во таа слика. И навистина ми е жал што не можам да ви раскажам сè што научивме преку Касини и не можам да ви ги покажам сите прекрасни фотографии од последниве две ипол години, затоа што немам доволно време. Затоа, ќе се фокусирам само на две од највозбудливите откритија кои произлегоа од оваа голема истражувачка експедиција која ја спроведуваме околу Сатурн веќе две ипол години.
Saturn is accompanied by a very large and diverse collection of moons. They range in size from a few kilometers across to as big across as the U.S. Most of the beautiful pictures we've taken of Saturn, in fact, show Saturn in accompaniment with some of its moons. Here's Saturn with Dione, and then, here's Saturn showing the rings edge-on, showing you just how vertically thin they are, with the moon Enceladus. Now, two of the 47 moons that Saturn has are standouts.
Сатурн го опкружува една голема и шаренолика група месечини. Големи се од само неколку па до повеќе стотици километри во пречник. Всушност, на најубавите слики кои ги имаме од Сатурн се гледа планетата во друштво со некоја од месечините. Ова се Сатурн и Диона, потоа Сатурн со прстените, кои се во рамнина нормална на самата слика, па може да се види колку се тенки, и месечината Енцелад. Две од 47-те месечини на Сатурн се посебни.
And those are Titan and Enceladus. Titan is Saturn's largest moon, and, until Cassini had arrived there, was the largest single expanse of unexplored terrain that we had remaining in our solar system. And it is a body that has long intrigued people who've watched the planets. It has a very large, thick atmosphere, and in fact, its surface environment was believed to be more like the environment we have here on the Earth, or at least had in the past, than any other body in the solar system. Its atmosphere is largely molecular nitrogen, like you are breathing here in this room, except that its atmosphere is suffused with simple organic materials like methane and propane and ethane. And these molecules high up in the atmosphere of Titan get broken down, and their products join together to make haze particles. This haze is ubiquitous. It's completely global and enveloping Titan. And that's why you cannot see down to the surface with our eyes in the visible region of the spectrum.
Тоа се Титан и Енцелад. Титан е најголемата месечина на Сатурн, и до пред мисијата Касини, беше најголемиот објект со неистражен терен во Сончевиот систем. Овој објект долго време претставуваше мистерија за научниците. Има масивна, дебела атмосфера, па се верува дека условите на неговата површина се многу слични со условите кои владееле на нашата планета во минатото. Атмосферата претежно му е составена од молекуларен азот, каков што дишеме и ние, со таа разлика што во неговата атмосфера има и прости органски соединенија, како метан, пропан и етан. Нивните молекули се разградуваат во горните слоеви на атмосферата на Титан а добиените продукти се соединуваат и ги создаваат честичките на маглата. Маглата е распространета насекаде и целосно го препокрива Титан. Затоа и не може да се види неговата површина во оптичкиот дел на спектарот.
But these haze particles, it was surmised, before we got there with Cassini, over billions and billions of years, gently drifted down to the surface and coated the surface in a thick organic sludge. So like the equivalent, the Titan equivalent, of tar, or oil, or what -- we didn't know what. But this is what we suspected. And these molecules, especially methane and ethane, can be liquids at the surface temperatures of Titan. And so it turns out that methane is to Titan what water is to the Earth. It's a condensable in the atmosphere, and so recognizing this circumstance brought to the fore a whole world of bizarre possibilities. You can have methane clouds, OK, and above those clouds, you have this hundreds of kilometers of haze, which prevent any sunlight from getting to the surface. The temperature at the surface is some 350 degrees below zero Fahrenheit.
Уште пред да го испратиме Касини се претпоставуваше дека во текот на милијарди години честичките од маглата се таложеле на површината, препокривајќи ја со дебела органска тиња. Како катранот или нафтата на Земјата. Не знаевме што точно е тоа, но такви беа нашите претпоставки. Овие соединенија, особено метанот и етанот, може да бидат во течна состојба при температурите кои владеат на површината. Па, така, метанот за Титан е исто што и водата за Земјата. Може да се кондензира во атмосферата. Доколку се прифати оваа споредба, може да се разгледуваат секакви бизарни можности. Таму може да има облаци од метан. Над нив се протега оваа магла, која не дозволува светлината да допре до површината. Па, температурата на површината е околу -210° С.
But despite that cold, you could have rain falling down on the surface of Titan. And doing on Titan what rain does on the Earth: it carves gullies; it forms rivers and cataracts; it can create canyons; it can pool in large basins and craters. It can wash the sludge off high mountain peaks and hills, down into the lowlands. So stop and think for a minute. Try to imagine what the surface of Titan might look like. It's dark. High noon on Titan is as dark as deep earth twilight on the Earth. It's cold, it's eerie, it's misty, it might be raining, and you might be standing on the shores of Lake Michigan brimming with paint thinner. (Laughter)
Но, и покрај ниските температури, можно е на Титан на врне. Па, дождот таму го прави истото што и дождот на Земјата - создава канали, реки и водопади. Може да создаде кањони, течноста да се собере во басени и кратери. Може да ја смие тињата од планините и ридовите кон долините. Па, да размислиме малку. Замислете си како можеби изгледа површината на Титан. Темно е. На пладне на Титан е темно како самрак на Земјата. Студено е, морничаво и магливо. Можеби врне, а вие стоите на брегот на езерото Мичиген кое како да е преплавено со разредувач.
That is the view that we had of the surface of Titan before we got there with Cassini, and I can tell you that what we have found on Titan, though it is not the same in detail, is every bit as fascinating as that story is. And for us, it has been like -- the Cassini people -- it has been like a Jules Verne adventure come true. As I said, it has a thick, extensive atmosphere. This is a picture of Titan, backlit by the Sun, with the rings as a beautiful backdrop. And yet another moon there -- I don't even know which one it is. It's a very extensive atmosphere. We have instruments on Cassini which can see down to the surface through this atmosphere, and my camera system is one of them. And we have taken pictures like this. And what you see is bright and dark regions, and that's about as far as it got for us. It was so mystifying: we couldn't make out what we were seeing on Titan. When you look closer at this region, you start to see things like sinuous channels -- we didn't know. You see a few round things. This, we later found out, is, in fact, a crater, but there are very few craters on the surface of Titan, meaning it's a very young surface. And there are features that look tectonic. They look like they've been pulled apart. Whenever you see anything linear on a planet, it means there's been a fracture, like a fault. And so it's been tectonically altered.
Така ја замислувавме површината на Титан пред Касини. Она што го најдовме на Титан можеби не е баш како во претпоставките, но сепак е фасцинантно. За нас, Касини луѓето, ова е како исполнување на некоја од авантурите на Жил Верн. Значи, Титан има дебела, пространа атмосфера. Ова е Титан осветлен од Сонцето, со прстените во позадина. Тука се гледа уште една месечина. Не ни знам која. Атмосферата е пространа. На Касини имаме инструменти кои може да продрат до површината, низ атмосферата. Таков инструмент е мојата камера. Имаме направено фотографии како оваа. Гледате само светли и темни региони. И ние не знаевме што друго да кажеме. Толку беше неверојатно, што ни сами не знаевме што гледаме на Титан. Ако зумираме на овој регион, може да се видат кривулести канали. Се гледаат и заоблени форми. Подоцна откривме дека се работи за кратер. Но, на површината на Титан има многу малку кратери, што значи дека неговата површина е доста млада. Има и формации со тектонски карактеристики, кои изгледаат како да се растргнати. Кога ќе видите линеарни формации на некоја планета, тоа е знак на фрактури на почвата, кои имаат тектонско потекло.
But we couldn't make sense of our images, until, six months after we got into orbit, an event occurred that many have regarded as the highlight of Cassini's investigation of Titan. And that was the deployment of the Huygens probe, the European-built Huygens probe that Cassini had carried for seven years across the solar system. We deployed it to the atmosphere of Titan, it took two and a half hours to descend, and it landed on the surface. And I just want to emphasize how significant an event this is. This is a device of human making, and it landed in the outer solar system for the first time in human history. It is so significant that, in my mind, this was an event that should have been celebrated with ticker tape parades in every city across the U.S. and Europe, and sadly, that wasn't the case. (Laughter).
Но, сликите можевме да ги објасниме дури шест месеци по поставувањето во орбита, кога се случи настан кој за многумина претставува врв во истражувањата на Касини на Титан. А, тоа е спуштањето на сондата Хајгенс, изградена во Европа, која Касини ја носеше со себе цели седум години. Ја спуштивме во атмосферата на Титан. Беа потребни два ипол часа за да дојде до површината. Мора да потенцирам колку е важен овој настан. Се работи за машина направена од човекот, која за прв пат во историјата слета на тело од надворешниот дел на Сончевиот систем. Ова е толку важно, што ако ме прашате мене, требаше да се слави со огномети во секој град во Америка и Европа, што, за жал, не се случи. (смеа)
It was significant for another reason. This is an international mission, and this event was celebrated in Europe, in Germany, and the celebratory presentations were given in English accents, and American accents, and German accents, and French and Italian and Dutch accents. It was a moving demonstration of what the words "united nations" are supposed to mean: a true union of nations joined together in a colossal effort for good. And, in this case, it was a massive undertaking to explore a planet, and to come to understand a planetary system that, for all of human history, had been unreachable, and now humans had actually touched it. So it was -- I mean, I'm getting goose bumps just talking about it. It was a tremendously emotional event, and it's something that I will personally never forget, and you shouldn't either. (Applause).
Настанот беше важен и од друга причина. Ова е меѓународна мисија, а за самиот настан се прослави во Европа, во Германија. Се држеа говори на британски акцент, американски, германски, француски, италијански и холандски акцент. Тоа беше инспиративен пример за тоа што навистина треба да значи фразата „Обединети Нации“ - вистинска заедница на нации, здружени во своите напори кон нешто подобро. Во овој случај, тоа беше масивниот зафат да се истражи една планета и да се разбере еден планетарен систем кој секогаш бил далеку од дофат, и сега за прв пат луѓето допираат до него. Се наежувам дури и кога зборувам за ова. Тоа беше неверојатно емотивен настан и нешто што јас лично никогаш нема да го заборавам. А, не треба ни вие. (аплауз)
But anyway, the probe took measurements of the atmosphere on the way down, and it also took panoramic pictures. And I can't tell you what it was like to see the first pictures of Titan's surface from the probe. And this is what we saw. And it was a shocker, because it was everything we wanted those other pictures taken from orbit to be. It was an unambiguous pattern, a geological pattern. It's a dendritic drainage pattern that can be formed only by the flow of liquids. And you can follow these channels and you can see how they all converge. And they converge into this channel here, which drains into this region. You are looking at a shoreline. Was this a shoreline of fluids? We didn't know. But this is somewhat of a shoreline.
Сондата правеше мерења на атмосферата додека се спушташе, а направи и неколку панорамски фотографии. Не можам ни да ви објаснам како беше да се видат првите слики од површината на Титан направени со сондата. Еве што видовме. Ова ни дојде како шок, затоа што токму тоа сакавме да го видиме и на сликите направени од орбита. Видовме јасен геолошки модел. Разгранет дренажен систем, кој може да се создаде само при движење на течности. Може да ги следите каналите и да видите како се соединуваат во поголем канал, кој се влева во овој регион. Гледате крајбрежен релјеф. Дали басенот е исполнет со течност? Не знаевме. Но, ова сепак е крајбрежје.
This picture is taken at 16 kilometers. This is the picture taken at eight kilometers, OK? Again, the shoreline. Okay, now, 16 kilometers, eight kilometers -- this is roughly an airline altitude. If you were going to take an airplane trip across the U.S., you would be flying at these altitudes. So, this is the picture you would have at the window of Titanian Airlines as you fly across the surface of Titan. (Laughter)
Фотографијава е направена на висина од 16 километри. Оваа е на осум километри. И повторно, крајбрежје. Значи, од 8 до 16 километри - тоа е висина на која летаат авионите. Ако летате со авион над Америка, би летале на таа висина. Значи, ова би бил погледот од авион доколку летате над површината на Титан. (смеа)
And then finally, the probe came to rest on the surface, and I'm going to show you, ladies and gentlemen, the first picture ever taken from the surface of a moon in the outer solar system. And here is the horizon, OK? These are probably water ice pebbles, yes? (Applause). And obviously, it landed in one of these flat, dark regions and it didn't sink out of sight. So it wasn't fluid that we landed in. What the probe came down in was basically the Titan equivalent of a mud flat. This is an unconsolidated ground that is suffused with liquid methane. And it's probably the case that this material has washed off the highlands of Titan through these channels that we saw, and has drained over billions of years to fill in low-lying basins. And that is what the Huygens probe landed in.
И, на крајот, сондата се спушти на површината. Дами и господа, сега ќе ви ја покажам првата фотографија од површината на месечина од надворешниот дел на Сончевиот систем. Ене го и хоризонтот. Ова најверојатно се коцки мраз... (аплауз) Сондата очигледно се спуштила на рамен и темен регион, и затоа не потона. Значи, не слетавме врз нешто течно. Сондата практично се спушти врз нешто слично на кал. Се работи за неисушена почва, натопена со течен метан. Овој материјал, најверојатно, бил смиен од ридовите на Титан во каналите кои ги видовме и со текот на милијарди години се слевал во долинските басени. И тука слета сондата Хајгенс.
But still, there was no sign in our images, or even in the Huygens' images, of any large, open bodies of fluids. Where were they? It got even more puzzling when we found dunes. OK, so this is our movie of the equatorial region of Titan, showing these dunes. These are dunes that are 100 meters tall, separated by a few kilometers, and they go on for miles and miles and miles. There's hundreds, up to a 1,000 or 1,200 miles of dunes. This is the Saharan desert of Titan. It's obviously a place which is very dry, or you wouldn't get dunes.
Сепак, ниту на нашите слики, ниту на тие од Хајгенс немаше ни трага од големи басени исполнети со течност. Па, каде се? Работите станаа уште позбунувачки кога најдовме дини. Ова е снимка од екваторскиот регион на Титан, на која се гледаат дини. Тие се високи и по 100 метри, одделени се по неколку километри, а се протегаат со километри и километри. Стотици, па дури и илјадници километри се покриени со дини. Ова е пустината Сахара на Титан. Очигледно се работи за многу сув регион, инаку би немало дини.
So again, it got puzzling that there were no bodies of fluid, until finally, we saw lakes in the polar regions. And there is a lake scene in the south polar region of Titan. It's about the size of Lake Ontario. And then, only a week and a half ago, we flew over the north pole of Titan and found, again, we found a feature here the size of the Caspian Sea. So it seems that the liquids, for some reason we don't understand, or during at least this season, are apparently at the poles of Titan. And I think you would agree that we have found Titan is a remarkable, mystical place. It's exotic, it's alien, but yet strangely Earth-like, and having Earth-like geological formations and a tremendous geographical diversity, and is a fascinating world whose only rival in the solar system for complexity and richness is the Earth itself.
И пак нè збуни тоа што немаше големи басени со течност, додека конечно не најдовме езера во поларните региони. Ова е езеро во јужниот поларен регион на Титан. Големо е колку и езерото Онтарио. Пред околу десеттина дена прелетавме преку северниот пол на Титан, каде повторно најдовме формација со големина на Каспијското езеро. Изгледа дека течноста, заради некоја непозната причина, барем во овој период, се собира на половите. Мислам дека ќе се согласите дека Титан е извонредно, мистично место. Егзотичен е, непознат, но сепак сличен на Земјата, со земјолики геолошки формации и голема географска шареноликост. Тоа е неверојатен свет на кој во Сончевиот систем може да му парира само Земјата.
And so now we go onto Enceladus. Enceladus is a small moon, it's about a tenth the size of Titan. And you can see it here next to England, just to show you the size. This is not meant to be a threat. (Laughter). And Enceladus is very white, it's very bright, and its surface is obviously wrecked with fractures. It is a very geologically active body. But the mother lode of discoveries on Enceladus was found at the south pole -- and we're looking at the south pole here -- where we found this system of fractures. And they're a different color because they're a different composition. They are coated. These fractures are coated with organic materials. Moreover, this whole, entire region, the south polar region, has elevated temperatures. It's the hottest place on the planet, on the body. That's as bizarre as finding that the Antarctic on the Earth is hotter than the tropics.
Сега одиме на Енцелад. Тој е мала месечина. Скоро десет пати е помал од Титан, а овде го гледате во споредба со Англија. Ова е само за споредба. Не сфаќајте го како закана. (смеа) Енцелад е бел и сјаен, а неговата површина е прекриена со пукнатини. Се работи за геолошки многу активно тело. Најголем дел од откритијата направени на Енцелад беа најдени на јужниот пол - може да го видите овде - каде го најдовме овој систем од пукнатини. Тие се со различна боја затоа што имаат различен состав. Овие пукнатини се прекриени со органски материјал. Згора на тоа, целиот јужен поларен регион има повисока температура. Тој е најжешкото место на оваа месечина. Тоа би било исто како Антарктикот на Земјата да е потопол од тропските региони.
And then, when we took additional pictures, we discovered that from these fractures are issuing jets of fine, icy particles extending hundreds of miles into space. And when we color-code this image, to bring out the faint light levels, we see that these jets feed a plume that, in fact, we see, in other images, goes thousands of miles into the space above Enceladus. My team and I have examined images like this, and like this one, and have thought about the other results from Cassini. And we have arrived at the conclusion that these jets may be erupting from pockets of liquid water under the surface of Enceladus.
Кога направивме дополнителни слики откривме дека од овие пукнатини излегуваат млазеви од ледени честички, кои се протегаат со стотици километри во вселената. Кога сликата ја маркиравме со боја, за да се истакнат бледите региони, видовме дека млазевите се шират во облак, кој се протега со илјадници километри во просторот над Енцелад. Јас и мојот тим ги анализиравме сликите како оваа, и оваа, ги разгледавме другите резултати од Касини, и дојдовме до заклучок дека е можно овие млазеви да потекнуваат од џепови со течна вода под површината на Енцелад.
So we have, possibly, liquid water, organic materials and excess heat. In other words, we have possibly stumbled upon the holy grail of modern day planetary exploration, or in other words, an environment that is potentially suitable for living organisms. And I don't think I need to tell you that the discovery of life elsewhere in our solar system, whether it be on Enceladus or elsewhere, would have enormous cultural and scientific implications. Because if we could demonstrate that genesis had occurred not once, but twice, independently, in our solar system, then that means, by inference, it has occurred a staggering number of times throughout the universe and its 13.7 billion year history.
Значи, можно е да имаме течна вода, органски материјал и топлина. Со други зборови, можно е да го најдовме светиот грал на денешните планетарни истражувања, а тоа е средина која би можела да биде погодна за живи организми. Не мора да ви кажувам дека откритието на живот на друго место во Сончевиот систем, без разлика дали е на Енцелад или на некое друго место, би имало огромни културолошки и научни импликации, затоа што кога би можеле да докажеме дека животот бил создаден не еднаш, туку два пати, на две различни места во Сончевиот систем, тоа би значело дека можел да биде создаден безброј пати во текот на овие 13,7 милијарди години колку што е стар Универзумот.
Right now, Earth is the only planet still that we know is teeming with life. It is precious, it is unique, it is still, so far, the only home we've ever known. And if any of you were alert and coherent during the 1960s -- and we'd forgive you, if you weren't, OK -- you would remember this very famous picture taken by the Apollo 8 astronauts in 1968. It was the first time that Earth was imaged from space, and it had an enormous impact on our sense of place in the universe, and our sense of responsibility for the protection of our own planet.
За сега, Земјата е единствената планета на која знаеме дека има живот. Скапоцена е и уникатна. За сега, таа е нашиот единствен дом. Доколку некој од вас внимавал што се случуваше во 60-тите, не дека ќе ви се лутиме ако не сте внимавале, тогаш сигурно се сеќавате на оваа славна фотографија, која ја направија астронаутите на Аполо 8 во 1968-ма. Ова е првата фотографија на Земјата направена од вселената и имаше огромно влијание врз нашата слика за тоа каде припаѓаме, и за нашето чувство за одговорност и заштита на нашата планета.
Well, we on Cassini have taken an equivalent first, a picture that no human eye has ever seen before. It is a total eclipse of the Sun, seen from the other side of Saturn. And in this impossibly beautiful picture, you see the main rings backlit by the Sun, you see the refracted image of the Sun and you see this ring created, in fact, by the exhalations of Enceladus. But as if that weren't brilliant enough, we can spot, in this beautiful image, sight of our own planet, cradled in the arms of Saturn's rings.
Ние со Касини направивме една слична фотографија, на призор кој дотогаш не беше виден од човекот. Се работи за целосно затемнување на Сонцето, видено од зад Сатурн. На оваа неверојатно прекрасна фотографија ги гледате прстените осветлени од Сонцето, го гледате отсјајот на Сонцето, и овој прстен кој, всушност, е создаден од исфрлениот материјал од Енцелад. И како сето тоа да не е доволно, на оваа прекрасна фотографија може да ја видиме и нашата планета, гушната од прстените на Сатурн.
Now, there is something deeply moving about seeing ourselves from afar, and capturing the sight of our little, blue-ocean planet in the skies of other worlds. And that, and the perspective of ourselves that we gain from that, may be, in the end, the finest reward that we earn from this journey of discovery that started half a century ago. And thank you very much. (Applause)
Има нешто трогателно во тоа кога ќе се видиме оддалеку, кога ќе ја видиме нашата мала сина планета на небото на некој друг свет. Токму тоа, како и новите гледишта кои од тоа ги добиваме, на крајот на краиштата се и најголемата награда која ја добиваме од истражувањето што го започнавме пред половина век. Ви благодарам. (аплауз)